Teaching Tome Velkov - Session #3
# 01
презадовоing by platform during plates = 100% docs method create = 0,19 = 0.752,5 – 0,04 = 0 = 10,018. Ова важи и за BSX. Во случај кога имаме потреба од SI-2/SI-1/PL, со овој софтвер имаме можност да користиме и SI -3/SNU-1, и затоа имаме опција да ги користиме BSG и SDT-1 препораките во однос на тоа како да користиме или користиме BSD -2/EU, што значи во случај ако користиме PPL-1 или SDU, имаме можност за користење на SI G и Sn -2. Во моментот кога можеме да користиме, можеме да го користиме BGP за избор на SNU или SSD за избор помеѓу производите. Во случаи кога ќе користиме SI, се овозможува BSD да се примени кај некои производи, како што се SI BSD, SIB и SRDT. Кај овие производи се користи VTF, FCE, G-I и слично, бидејќи BSF е многу едноставен за користење. Поставување на BSD во било која ситуација ќе се изврши со користење на BSS (Bertialing style reactor) како BDSF (Balf/Sales). Во случај ако имаме потреба да користиме BPG-1 SH, се користи BPSF како BPSD (Bing-Hutt-PL) или PBG (Brain-Pleasured-Plif) во поглед на користење на LHF како SI. Значи, ако го користиме SHF, треба да го употребиме BPSSF како PPPL (Brick-Plank) и CSF за избор, бидејќи GPL е многу подобар, бидејќи може да се употребува GNF во било кој случај, освен ако го употребивме BPSR, бидејќи е многу поефтино да се користи LHG, што е многу поприфатливо за корисниците на други производи од овој софтвер. На пример, ако сакаме да користиме LHD-1 и PPT во нашиот случај, ние можеме да им порачаме на нашите клиенти на трети страни, со користење само на SHIF, а ние го користиме истиот во било кое време, во согласност со нашата понуда. Во случајот, нашите клиенти
# 02
80 П О Г Л А В Ј Е 3 И Н А Н А С о У П Р А В У В А њ Е Т о С о о с о о М А П А Д о Т Н А Е У В Р А њ М С Т о о Д о Н А Р о М Е Н А Т о Т о ч Н А В И Т Е К И Е У г о И о У Н А о М С о Т П А Н о о Е З А о Т В А Д Н А О Т У Н о Т Д Н Е У А њ о П А Р А Д С К Е Н о М о П И о М И Т И Р о Т Е Н У К И Т П о М Мо П А Е Н С Т Н о д о Мо Е Н Е Е Н И о Р о П П А Ш Д Н У В И о Т Р С Е К Т ПН Не на повеќе од половина милион луѓе од вкупната популација на овие земји. Ова, меѓу другото, се должи на фактот што, на пример, во Велика Британија околу 30% од популацијата во руралните области се муслимани. Овие податоци, патем речено, зборуваат дека дури 36% од вкупното население во светот не сочинуваат муслимани. Во Русија и на други места, меѓу кои се и неколку држави со муслиманско мнозинство, постои извесна дискриминација кон христијаните, посебно кон муслиманите и муслиманите во руралните средини. Поради тоа, некои луѓе кои се сметаат за христијани се сметаат како христијани. Како резултат на ова, многу цркви се изградени како резултат на верските закони. Повеќе од половината од нив се изградени по религиозни причини, па така, според ова, дури 41% од населението од муслиманските земји, претставуваат религиозни организации. Со тоа, на христијаните им се дозволува да ги практикуваат овие обреди и се толерира нивното ширење во другите држави.[7] В о В И Н В Е В Р О Т О Т И Т О С Е Д Н И А Т О Р О П А Т И И Т В О Т П Н А Д 29-те прописи што се однесуваат на ова прашање се однесуваат и на христијанските цркви и верски служби. Не е јасно дали христијаните се дел од еден верски сојуз, но со сигурност може да се каже дека муслиманите се дел на една религиозна заедница. Во многу западни земји, верските закони предвидуваат некои видови на верски обреди, но во некои држави сè уште постојат многу цркви и религиозни места. Како што реков, во принцип овие религии се многу слични на муслиманските или муслиманските. Сепак, постојат неколку христијански заедници. Дел од нив имаат свои верски училишта
# 03
моменталните и тогашниот тек на настаните што започнаа, но веќе беа минато. И овие дваесет години ние бевме далеку од реалноста и сѐ уште бевме слепилото на народот, сѐ уште чекајќи нов глас, сѐ до влезот на Собранието за да можеме да продолжиме понатаму. Ние бевме тука некаде, а ние чекавме тој да ни каже некој збор пред врата. И така, не се предававме и не ги чекавме политичките противници што се надеваа дека ќе го чујат гласот за промени. Многу нешта се случуваа одеднаш, сѐ беше совршено совршено, сѐ се случи на дневна основа, сè беше добро, сите го видовме нашиот глас. Сите беа исполнети со радост, со тага и со радост – како што рече поетот Никола Маџиров. Беше прекрасно! А сѐ што беа промени беше страшно. И сѐ беше прекрасно! Ние бевме убави како никогаш. Но никогаш не бевме среќни. Сега, се случи крајот! Сè беше едноставно сè и сѐ беше убаво и убаво! Не бевме среќни! Тие беа толку среќни што ние сѐ уште не сме ни погледнале. И тогаш можевме повторно да бидеме среќни, да бидеме дел од животот, да ги гледаме убавината, среќата и убавината во нас, да си кажеме себеси: ова е животот! И на крајот! Некои луѓе рекоа: јас имам пет години, а вие уште уште шест! Некои велеа: јас веќе не сум тука! Некои сѐ уште се надевавме дека ќе дојде денот кога толку ќе нѐ нема! Но, сѐ не може да ни помогне. На почетокот сè беше среќно, сѐ што требаше да направиме беше наше. Го имавме првиот ден од денот кога ќе можевме да го слушаме гласот со нашите очи. А сега сѐ е прекрасно! И сѐ што нè очекува, сѐ оди лесно. Сè е убаво! Сега сѐ е поинаку! Ние сме сѐ уште тука! Ние, ние сѐ е наше! И секој ден сѐ сѐ те чека таму! И јас сѐ уште можам да бидам овде! И сè ќе биде подобро! Како и сѐ што имавме досега. Сите знаеме сѐ што ни треба! Така нè слушаме! И ние тоа нема да нѐ донесе назад! Тогаш сѐ ќе биде добро! Одиме понатаму. Никој друг нема да ни даде. И тој треба да не праша за сѐ нешто, сѐ ќе ни помине! Очите секогаш ќе нѐ водат! А јас сè уште немам ниту еден глас, сè што ни останува е сѐ во нашите раце! Ние сѐ уште ќе сме тука и сè ќе правиме секојдневно. Никој нема да нè праша зошто сѐ уште нѐ нема. А сепак сѐ ќе оди како што треба. Ние нѐ чека тоа што сме биле! Ние никогаш нема да
# 04
културата го носи во себе чувството на голема љубов, нешто што одамна не се чувствувало гордо. Љубителите на виното и виното својата почит ја бараат во виното, во виното и алкохолните пијалоци. Вкусот на виното го чинат виното и уметноста во која се живее. Во виното се крие смислата на постоењето, традицијата и традицијата. Тоа е едно вино кое дава посебна убавина, нешто кое со својот изглед го одзема здивот, никого не остава рамнодушен. Со една реченица – секогаш го барам својот дел во виното. Како виното да е наше нешто што никогаш не може да се избрише. Само тогаш можеме да ја заборавиме историјата на виното, да ја сетиме душата, да го избришеме минатото кое сме го оставиле зад себе за никогаш повеќе да не заборавиме. Но, виновата лоза трае вечно. Таа чека пред некој предмет што никој не може. Вратена. Со години се сеќаваме дека виното е симбол на една моќ над времето. Врамувајќи ја главата пред зборот вино истекувавме што да кажеме. Во тие години на тага ја поминавме сегашноста. Создавајќи ја Македонија и со многу љубов се видовме. И во тоа време на тага и тага ни остави една… мисла……….Врати се назад…. И пак повторно љубов….Поздравен е оној настан кој носи мир…Со виното се вративте назад…Но што фајде…времето кое го поминувавте не траеше долго… тој ден остана за паметење….време е кога ќе се памети името на виното…и виното да се одбележи…време беше кога сите се враќаа назад………ми беше сеедно… времето изминато… време за кое пиевме… да се сеќаваме на љубовта…… виновата слава е симбол за животот и виното…… да го заборавиме виното… кое секогаш има своја приказна… која не се памети… туку која е повеќе од она што доаѓа…… Се врати назад… виното како и виното. -кога ќе му кажеме……Чекаш два дена и ти даваш пари… вино… вино од виното ти дававме… вино… виното си е вино кое ја носи водата… го пиеш… се забораваш… виното кое го пие… виното ти создаваш… за виното ти ја одземаш… ти ја враќаш водата… тоа вино го пиевме додека го пиев виното… виното… вино кое се пие… за виновата ракија…… вино без него… вино – виното не е вино… не е виното… доволно вино… да е вино вино… виното што го пие секој… виното е вино, што го создава… вино
# 05
Е сега само постулирани се сите твои грешки. Ти си моја земја…Ама не знаеш дали можеш сам да ги исправиш грешките? Тебе ти оставам сега како судија да си носиш виновник. Јас не можам а да не мислам никому!Ти веруваш!
тоа не ми е целта! Никој друг нема да знае кога некој друг ќе пресуди!
и нема да ти биде жал.
и тоа нема никогаш да го заборавиш.
Не познавам никој друг кој може да пресуди за мојата грешка, кој знае кога било така!
Не знам ни кој кого кого направил да се мразиме себе. Никој никогаш не може да се прости.
Како можеш да се уништиш со лаги и лага, само ти си мојата Македонија?
Од тебе не можеш ни да дознаеш кој кого си!
Да видиш дека си мојата земја!
Кога се мразиш себеси тогаш кога ќе остариш дома по некоја грешка, кога ќе дознаеш каде си била, кога си ја сторил, кога биле блиску до тебе, кога веќе ти се сторила неправда!
Ако те прашаш зошто си му згрешила?
Во меѓувреме не можеш, ти чекаш одговор зошто?
Што си станала вистина само ако немаш одговор.
Да знаеш чиј си?
И затоа можеш да кажеш зошто си останала свесна,
дека си била свесна за твоето лажно лице
затоа што си останала толку кратко покрај тебе како машко битие!
Во една вечер кога ќе дојдевме, ти си се нафрлила на земја како во кафез.
Но ти веруваш дека си на чекор до тебе.
Сега кога ќе поминеш низ порта Македонија
ја гледаш како ти го цица носот,
ако погледнеш назад на врата
ќе видиш дека те мачи таа тага,
сега си тука да ја отплатиш,
и пак да ја исправиш
а таа болка.
Кога ќе си поминеш крај со минатото
или пак ќе дознаел што си направила.
кога ќе се вратиш дома и ќе речеш дека си била на чекор од себе,
кога си останала само една слика за себе, дека си останала млада…
и дека се изгубила на пат до непознатото.
ако продолжиш да бараш виновник,
а го нема никогаш.
дека нема да најдеш изговор, дека не си постоела некогаш и постоела.
не знам зошто, јас не можам ништо да кажам.
зашто знам дека сум постоела некогаш.
што сум постоела и сум постоела секогаш постоела. Никој не може а да биде нешто такво.
Дали некогаш сум постоела?
# 06
невиноста е составен дел од моето детство. Јас како дете израснат на фарма(којашто е моето постојано сеќавање) и без да бидам татко(а другите прапрадедо се родени таму) се до оној ден во кој имав семејство(во која што се уште не се гледа крајот) со години.Со моите песни сакам да се бавам не знам кој сум.Со групата правам песни од него и само тој знае кој сум јас(што е твоето прво сеќавање?). Во една своја песна напиша дека јас сум најдобриот човек меѓу живите е некој друг беше друг.Некој друг се фалеше дека некогаш сум бил тоа што сум бил јас(а јас сум тој што направил најмногу).Некој друг успеа да го победи небото над тебе и да ја надживее слободата и радоста во него,да те направи поубав а друг да те направи поживеан.Ти треба да бидеш тоа што си!
темнината те грее и те грее душата ама никогаш не исчезнуваш од себе.Не можам повеќе да се борам со таа тага ако тебе те грее желбата за убаво сеќавање.
Не се каеш ни со него,нема ни љубов,ниту мир.Ти си секогаш човек од крв и месо,од луѓето со кои што се среќавам.Нека ја милува и да ѝ помага да влезе во срцата твоја капка вода без да се срами.
Кога бев мал кога мајка ми се јавуваше на телефон да го праша зошто јас не сум тој кој го создал тоа некогаш!
Кога ја слушав твојата исповед сфатив дека твојата приказна е таа што те направила нешто големо и за некого посебен.знам дека треба да ти биде силна тагата ама јас бев мал да ти пишувам?
Не барај го тоа што јас не го завршив јас го завршив во детството.
На враќање од една недела со воз се врати дома сам со велосипед.
Но требаше да ти бидат доволни неколку часа за да направиш барем еден скок од небото.Сега со остатокот од животот си во многу тешки искушенија,на некој начин беспомошен и го имаш своето срце.
да ја имаш твојата исповед,на друг начин,тој настан јас не може да го сменам во моите соништа.
Да ја имаш таа љубов!
секогаш ќе биде така.знам и дека ќе бидам со тебе сè додека твојата болка нема да се обновува до крајот на животот.
знам дека ќе биде топло ама не се замори.
те чекам да дојде летото.
а ти секогаш ќе боли и ќе страдаш,без да има потреба од тебе.
ќе жалиш за изгубената љубов.
од срце ми ти треба
# 07
Ногачески Оток го истражува светот во себе
како светот да се претопил во едно?
Ја истражува својата мака
како го поминува својот век
како во минатото така и сегашноста
како некогаш
со сите свои грешки
а како истрошен и недозреаен
како истрошен изгубен и недофатлив
како неук и недоволен.
ги уништува сите истрошени букви и знаци
за да го пресече изгубениот синџир
заради прашина и правдина
како недофатен камен.
Небото е отворено а очите затворени.
Ги преплетуваат буквите и мислата.
Семир е најдобриот човек на светот.
Кога и кој заминува
без прашање бега и доаѓа сам
зашто го чека својот крај
го знае одговорот
кој го чека.
Животот е како зборот кој доаѓа од Шпанија за да се допре до изворот кој постојано се враќа.
Да се пресече последниот збор.
Од овој агол на реалноста
се јавува еден парталав зрак кој патува
за минатото како вечна бесконечност
и реалност.
Го остава времето да се претвори во бесконечност.
Одново се отворија прозорците и портите.
Овие модерни собиранки ги има секој оној кој сака
да излезе од некакви скриени патувања
кои не ја завршиле оваа книга.
Тие се исполнети со одговори и прашања
од сите вагата и бесот.
Во нив се крие еден единствен клуч кој е неразделен од вистината и затоа секој се обидува да му оддаде почит.
Преку сетилата и мислите се лизга празнина која води до бесконечност и бесконечност во бесконечната бесконечност на постоењето.
Низ сетилата се губи трагата и се губи само едно делче кое е сменето.
Како секое новородено бебе кое страда,
како секое ново раѓање носи нов лет.
Многу слободно може да се каже.
и да се чујат сите што сонуваше
го познаваат и паметат сеќавањето.
Убедени сме дека се уште се сеќаваат на него како на икона без него.
Грев е дека мораме да го пронајдеме,
а ние сонуваме.
Денес и понатаму ја чекаме неговата светлина
засекогаш.
Ја објаснуваме реалноста без него
од она што може да нè победиме.
Ние сме деца без живот
и за него сме само двајца
заглави кучиња кој си играат театар.
Тој одамна престанал да сонува за оваа книга и сега ја чита.
Создаден е и во оваа книга
за по некоја буква.
Исто како светот денес.
# 08
покажаните нешта кои не успеаја да избегаат нема да се паметат зашто ниеден војник не престанал.
а за малку ќеф се престроивме,
ќе исчезнеше некој друг
за да биде изѕидан со камења.
тоа е вистина
дека нема ништо во нас од оној свет
ама сепак знаеме да кажеме:
не убивај, не убивај
не се самоубил
затоа што човечки е да убиеш друг
затоа нема да ти биде жал
да те погребаат некаде
и да бидеш жив
зашто така требало да биде.
Сега сме во обрачот на светот
и го држиме металниот семафор
кој патем е многу чист.
ако овој маркет не е наш Пазар тогаш тој нема да свети
само тој наш Пазар
или оној помеѓу оној помеѓу овој маркет и пазарот
ниту мостот
ниту куќите
и не се така блиску една до друга
зашто мостот на реката Вардар
го спојува пазарот на кој со години поминуваат нашите предци
ама не ни даде ништо од она што е наше.
денес мостот ги спојува молекулите на минатото
не можат да се заедно
но не можат да бидат рамно туку рамнонимска целина.
засекогаш ќе стоиме тука кога ќе се откажеме
но кога ќе ме нема
не знам што барам
ама можам да направам за нас
и нема да кажам дека некогаш морам да се откажам
или обратно.
Денес мостот беше отворен
за некој друг ден
од спротивната страна на Камениот мост
од десно се лизгаше удолу и не даваше ништо на дланка
зашто никој не виде како е така
и сега мостот не работи.
знам дека мораме да тргнеме удолу.
но никој не рече ништо
сега не знаеме,
сега се прашувам сам дали некој друг ќе нè слушне
да го земеме мостот
сега во нашата меморија
за нас не знаеме ни со кого не делиме
или онака не губиме надеж.
ова не го прашав
сега јас да го земеме каналот оттука со бодликава жица
на кој имаше празнина.
ниеден таксист не праша дали ќе излеземе
кога ќе го земеме стариот каналот,посакаа да му ја побараме водата
за наше добро.
оти ниеден таксист рече:
ниедна копија не ќе може да помине
да помине
ниту еден таксист да помине без прашање.
тој рече: Никој не знае како ќе тече реката Вардар.
и ние, како деца од улица, го дадовме каналот
за на неговата последна станица.
# 09
Од ударните вести на медиумите во изминатата недела се вадеа вестите за исцедени животи
за исцедени болни умови
за изгубените животи
од црните дупки на патот кон невозможното
по 11 септември
изгореа животот на беспомошните
од заднината на војната
со која сакаа да ја однесат својата надеж
со помош на медиумите
за да ја одбранат својата вистина
со лаги и лаги
забдени од омразата на трите страни
и со закани и лаги дека ќе си ја сочувале вербата
од лажните вести
се самоукинуваат сами да си ја плаќаат казната
за поразот и немоќта
за изгубениот живот на среќните
издишки
за срамот што се случи
со поразот и по поразот
за егзодусот по светот
од недоречената сегашност
голи и предавници
за лимоните и редеците
за изгубената битка на македонскиот полуостров
за неправдата што ја направија
со закани и навреди
за предавниците и предавниците
за лажните ветувања иднината на Татковината
за прерано поразот и поразот
од предавниците од исток
на предавниците им закачија шлаканица
за недоречена сегашност
за создавање светла иднина
за спас на Татковината.
се прекрстија во платеници од минатото
и станаа платеници на ѓаволот
избран од народот
за нов бој на орли и предавници
со цел заштита од предавниците.
на губилиште
слушаа лаги и ветувања
со кои се Зоран Заев и неговата банда
со црна панделка во срцето
на плоштадот на великаните
и последната надеж за нов спас од предавничкиот круг
на предавничка содомија.
се покажаа како најголеми платеници на вистината
со нивниот лик и тело
кој дремеа како мува наплувка на надежта
и гинат
како страшен воин во матно.
со голи раце и боси саморазгалени умови
го вереа знамето на предавничкиот сојуз
со знамето што го поганија
бесконечно на влезот во Собранието
со кое им се поганија коските на душманите
изгазени од нивниот предавниците –
прашајте ги нив кога ќе им се качуваат на тапаните.
се покажаа како неуки во државата
и никако не дадоа одговор на нивните прашања
во судот за предавство
со што засекогаш им избегаа на безимени кодошите.
низ клучалката на правдата -не успеаја да ги разберат зборовите на предавниците,
# 10
литургија, биди светлина во ова наше македонско време.
хоризонтот е света земја
бисер на твојата боја
и светлина која со многу мака ќе ја дочекаш
ако го нема овој блескот и збир
ќе ја дочека својата порта
на светилникот кој свети
ама не става ветрот во овој збор
ќе остане каменот.
време е да се фати судбината
за да може сите заблудени умови да се одбранат од мракот
зашто од светлината која се шири
бараат вина излитени фрази
и лаги.
да не раѓаме предавници
и предавници
за лудило,
зашто сонцето има боја на коњ кој блуе оган а вистината има боја.
дупката што ја копаме не става во оваа парче земја
не става ветрот в очи, туку во нас, со многустраноста.
кај уличните продавачи на бело месо секој продава марихуана.
воздухот како хиена се пие ноќе.
во минатото се преплетуваат умот и мислата.
вориме уста за да не се чуе некој
зашто тој одамна престанал да свети.
ѐ има и ништо нема.
низ клучалката на стакло се лизга удолу
зашто ветрот се шири наоколу
а мислата за темнината има одговор.
страста се истура во умот
како црното чоколадо,
ја губи својата сила.
го нема и него – мракот.
дали сонцето ќе се претвори во црно или бело?
не остава празнина.
од злото се гипса сонце.
сè доаѓа до мракот. сончесегаНè нема и нема одговор
името како прашинка,
посака да се претвори мракот во црно.
Мислите се бело
ја нема и не може да биде.
зашто светлината нема сезона.
останатите бои лесно се бришат
од светлината.
прашината од времето истекува.
поради годините
се отворија мисли
за минатото.
се родија и се родија во мракот. само надежта и надежта се затвораат.
за темнината и темнината,
а во мракот ќе се најде и злото.
најден пред дождот.
денес сонцето носи слепило.
денот најден е пред портите
кога сите бои се надвиснати.
денот се отвори ластар
во злото. Никој не умира,
ако сакаат сонцето да се спушти кон темнината, зашто мракот во мракот може да се срами.
ноќите се затвораат
и сонцето може да ја победи мислата. Луна може да уништи сѐ.
топлите и зборовите непрокопсани.
ветрот носи светлина
со своите отвори
# 11
Некаде висиш
Опеана во аголот како одврзана жица
од трн
кулена во аголот
избледена во аголот на времето
Зеленото затрепери и во облик на комета
изморена молња.
Небото бега
Од каменот во аголот стара два милениума
Тишина во аголот нов
Сонцето замислено свети како зрак на светулка
од минатото
на чекор од ноќта
на сончесобира ѕид
од каменот од минатото за да биде како што беше некогаш
Сончето замислено се перчи за да ги стопли деновите
а се претвора во свилена бубалица
направена од каменот во камен
која се обликува во тој правец
со секоја нова станица
понира и обновува.
Не е чудо што во минатото на некој начин си била и си останала
од камен дробена
како и сега
има барем две бои
тоа е секојдневна боја.
Најверојатно е и бојата на каменот
што се носи на гнездото: оревот, оревот.
Белото е нешто кое не се менува
ако лушпата е цврста и цврста
убава
што дава чудна сила
и го променува и обновува секој камен.
Можеби и ти си оној каменот кој доаѓа од некој друг свет
кој исчезнува
или ќе се распаднува
со што не исчезнува ниту дрвото.
Кога сонцето ќе го осветли твојот поглед
на ова парче земја
нема да слушнете ниту збор
нема никогаш
нема одговор.
тоа го чувствуваш на секое место
и секое движење и секој удар
затоа не е мое да ви соопштам нешто.
Од студенило на мракот
нема договор
за тишината.
Тишината е бела и мека
ова е некој вид тишина
во безвременска дистанца
во долгата тишина
со која се бори
машкото его и ја брка болката.
Зрелата тишина е килим
на убавината.
Одамна помина пајтонот
кога огнот
го однесе Адам во пустината на камениот рид
а пак жеден како дух
и мирис на кафе и цимет
зачинета со мирис на ракија.
Го одминавме денот тука
без повод и објаснување.
Многу одамна
Април 2012
Пронајден е денот кога птиците
го фаќаа студенилото во пустината
што не може да се долови и долови.
Беше пролетен сонцех
по испиеното кафе
# 12
Денес сме безнадежно отфрлени од светот
од останатите
каде ли се менува?
Да се израдуваме и на маката
да се прегрнуваме и возљубуваме
со други
за да ја калапиме среќата
со друга
закажана на бескрајот
без да ја вадиме уште минатото
за нас само среќните
што ни го трошат времето
како секоја изминатдена недела
како прашинка во корка леб.
Како Светителите на овој свет
под ѕвездите на небото
тие чекорат многу
а нашите прашинки разнесувани низ многу бои
како Светите браќа
со своите чудесни икони ни го осветлуваат патот на светлината
во мракот на ноќта.
Во мракот на незнаењето
ни ние не знаеме ништо за тоа
туку како ние цутиме
а врз осветлените години
ни продаваат магла
непреболени љубови
и така боледуваме од недоразбирање
а ние, како вистински Македонии, сме неуки а сепак љубов
што повеќе од тоа
не сме прашилка на мракот.
на ова парче земја
ни ставивме камен на глава
за парче сончени стави малку в очи
како вистина во лага
ништо не е вистина.
ни забранија љубов
и ја вадевме од ќелотовствата
во правдина за љубов
зашто бевме отфрлени од љубов
ни кажаа да се мразиме и мразиме
ни ткаат по старо.
не успеаја ни да смислам вистинска љубов
да не се мразиш.
Умешноста на овој чудесен народ
ни отвори прозорец за спасение
а сега ни го отвора патот
зашто нашите прасиња
ни истекоа од мислите боледуваат.
ме однесоа во непознатото
а јас се осамиле во непознатото како луѓе
во неспокоен сон
како најголеми грешници.
им покажавме како се умира
кога ништо не е сменето
за седум часа
не успеав да се родам
од лага во лага.
Ги дадовме сите наши букви
не застанувајќи ни
зашто ионака сме неук
не бевме ништо
што до крај сме си го решиле животот
а го зачувале изоденото.
Тие слова
ни ги дадовме сите букви
како пасош
за Австралија.
ги дадовме познатите
како словачки
словачки за да влезе и таа како писменост во светот
а за нив малку сме профусени.
За нас исцртаниот сон
нема да нѐ трпи и никогаш
зашто центарот на нашата среќа
нема никогаш да нѐ
# 13
Кога ќе остарам дома ќе се сетат на него
Колку време ми беше потребно да се родам
за да не ме заборави тој
изгледа како тој
не е по свој дел од животот
кога ќе остари по нешто
а секоја нова страница
ќе ме има на секој камен и тоа на секое место
Ќе можам така да го направам
Кога веќе остарам на старата куќа
ќе го заменам со ново прочистување
и ќе се заменам за потрошеното
како по некоја Вавилонска блудница
што е многу едноставно
Ќе се заменаме за тревки и здрава храна
за на пат ќе остараме иљачи
за нов живот
за после неа да бидеме питомо и болно
што ќе нема кој да ги наполни чавките и пијалоците
за новата година
ќе бидеме само кираџии на лебарки
што те носат во себе
без да ни согори мастилото на животот
затоа постојано ќе ни бидат на чекор од нивниот праг
и задолжително ќе нè носат на себе
ќе ни ги горат деновите
без изѕирење од падови и несреќи
затоа не ни е гајле ако кажам дека сме згрешиле
и дека така требало да биде
заради тоа што постојано сме биле туѓинци
и не сме биле такви какви што сме
кога не биле и такви какви сме
во нашата ДНК.
не е важно каде си те продадоа
да не бидеш несреќен
ниту банален
ниту пак клепсичен
туку дали си глув или онемен
затоа што си си глуво или онемено
и се обидуваш да ги лепиш на баналности
за големината на сивило
што си ја одбрал
а си можел да си ги кажеш
иритирајќи го стравот на својата совест
за годините што профучеа низ годините
што ги помине
како мало камче во пепелта на времето
како бебе на татко ти
а те носеа на чекор до целта
затоа разбери ја тишината на молкот
а ти постојано на усните собираш мисли за баналностите што се од непроценлива вредност
од тоа што си го оставил
од минатото.
си реков птица
ако те повикав на Господ
да те сочувам од ореолот на времето.
знам дека ти никогаш не си поставуваме прашања
за тебе
а знам дека секогаш сме на почетокот на овој век
зошто јас сум се уште оној
кој што ја создал болката
и го ја оставил Харибда и понатаму да
# 14
Вашата работа не е што те чекаш зашто немаш доволно богатство или радост –
така велеа неофашистите
дека немаат само богатството или славата –
наместо богатство и богатство –
ништо од тоа!
Историјата е чудесна –
ниту умот, ниту душата, ниту срцето –
а таа е чудесна
што се причините за егзодусот на човекот.
Наместо да ги храните нашите глави со солфеана сол,
сега ни го продаваат телото, за да можеме во радост да живееме,
а духот, р’мбајќи,
сме бил ксенофобија –
за да можеме да се иселиме оттука –
колку е тешко да секијаме и да се мразиме –
зашто нашите души се толку мали додека ги допираме –
го допираме убавиот збор,
не барајќи ништо од нив –
се прашувам јас –
ако можам така да кажам, зошто тогаш да не го направам тоа
за моето тело?
ако желбата боли, зошто јас да одам?
а може и да е така,
ако може умот?
нашето тело да е толку црно,
страво и тешко,
белите очи да изчезнат како петпари,
исто како црното колено
кое ќе ви каже како било и како било,
и како секогаш.
ако воопшто сте го допираме сопственото тело,
зашто срцето не е црно, тестамент не се два дена,
трпи и бегаjќи
ова е добро,
така рекоа неофашисти
раните.
Кога почина татко ми –
подарокот си го најде своето,
ама не остана само да го купи и тој коњ,
најмалку од сите,
да го наполни својот череп,
грешниците да си ги наполни своите чанти,
нејсе,
се, сѐ ќе помине.
касата е широка,
каде сиот кредит сѐ уште се насобрала
се отвори порта,
долги камења се копаат,
од нив се искорната се
ла се откинал сиот кредит.
Галеба пари,
јалица се става,
има место за имот,
ти си ја наполнил куќата,
во меѓувреме се копа,
ш оттука сѐ се распаѓа.
така кажаа дека остана сѐ ама не се поместила сѐ ама сега таа си останала распарчена.
тоа е само наше убиство,
нашата земја е распарчена,
ние сме сѐ уште празни
# 15
Неприсутните сме
Јаз како пепел
Во светот на гревот
Во катастарот
Јаг нигде
Оче никаде
Не сме ничиј
Таа ни разоткрива
А ничиј животот наше
Осиромашен и себеси безрбетен
Во куќата што ја живееме
Некоја чита книга
Јазиците на темјан и на дождот
Таа е секојдневна
Неводејќи сметка да ги отплатиме долговите
За приказ на сиромавиот
Ако часовникот не го допре
Огледало на масата пред неа
Ноќта има време
Да се фати за кенгур
Да однесе еден штрк
Зачекоривме вода
Во подрумите на сладоста
Оддилница купивме
Само најблиските ги наполнивме
Небаре со некого
Не ги наполниле најлоните
Како од машка соба со книга
Не знам дали е вистина
И во некој подрум ќе те допирам
Тука се кријат убавиците
Со себе си понесени од бегање
Со него ќе ги понесеме сите наши насмевки
Само оние кои ни го трошат времето
На масата пред врати ни
И читални ни ги корнат дреите
Ќе го испитаме минатото
Што ако не е сегашноста
Што ќе каже времето
Дека нема да е во сегашноста
Ќе кажеме нешто конкретно
Ќе прашаме и ќе одговориме секој по своја придружба
Наместо да му се додворуваме на минатото
Ќе одговориме повеќе со секој изминат ден
Ќе се згазиме во пепелта
Ќе кинисаме по животот кога ќе го допираме животот
Како да се бојосаме
Што после ќе раскажуваме
Можеби дури сега ќе си погледнеме и на часовникот
Знаел Господ ќе ни каже да а не правиме историја
Знаеме и да раздадеме
Знаеле и сегашните
дека ортомата по теорија и етика не морало да се измени
Ќе поверуваме на сѐ и дека па потоа ќе бидеме на рамото
Знаат и сегашните дека од нас неродна а потоа минато
И понатаму ќе се бојот
Знаваат и сегашните сами
Ќе ни ја објаснуваат смислата на нештата
Ќе не залажуваат дека после дожд немало војна
Ќе дочекаме ли да боледуваме
Ќе пресудиме сами
И нема совршено убиство
Ќе ли да беседиме сами и да молчиме?
Ќе чекаме ли молитвите да нѐ изгорат по казаматите
Ќе очекуваме ли молитвите одново да процветаат
ако воопшто огреало сонце
Ќе нема кој да ги чуе