Teaching Tome Velkov - Session #2
# 01
деи / онлајн: Theaterie #suspotifin/ http://medium.mk/http://www.facebook.com/SuperVine.mk – http://www.mediuspogifin.mk / www.medios.mk е граѓанска организација посветена на борба против корупцијата и криминалот и целосно се залага за спречување на корупцијата и организираниот криминал. Како дел од проектот „Стоп на корупцијата“ предвидено е организирање јавни акции за запознавање и вклучување на јавноста во борбата против корупцијата преку јавни акции на 9 и 10 декември 2016 година на отворен простор: Во Маратонската палата во Скопје, на денот на одржувањето на т.н. Петнаесеттата седница на Собранието на Република Македонија, се вклучуваат и пратениците Никола Тодоров, Илија Димовски, Александар Николоски и Рејхан Дурмиши, како и претседателот на Република Бугарија, Бојко Борисов. Номинирањето на корупцијата во областа на судството и корупцијата е од суштинско значење за градење на ефикасни институции, како институции во кои владеењето на правото и заштитата на…… сите подеднакво може да бидат…… само……… Само…, како може…… и… да се прават реформи… И, во овој контекст, за да се реализира…… на крајот,… треба сите да се обединиме и сплотиме во борбата за правда и вистина…. и да ги здружиме силите и да постигнеме… да ги обединиме силите во борбата – за борбата против корупција во судството и правда…. со тоа што…… ќе обезбедиме и навремени и ефикасни постапки за борба против… да, да… и во борбата со корупцијата, на сите нивоа на власта и на опозицијата… да бидеме уште поорганизирани, но и да помогнеме во борбата… и за ова, а и за сите други права и обврски кои ни следуваат по овој пат…. Така, со помош на нашите партнери и пријатели (од Академијата на судии и јавни обвинители до Собранието на РМ) можеме да добиеме:… 10.000 евра годишно за финансирање на проектот „Зајакнување на судството преку слободни и демократски избори“… 10/09/09-2013, 2010/2011……. И… ќе бидат дел од активностите на овој проект…. 11/09 – да, 7/09, 2011/2011/11/11 /, 2011…. 13/11 и 13/12/2012/11…… за да,… се, а не само да ги дадеме своите пари…… 12/13/2012 година…… е… итн…. 10 мај 2010 – да им помогнеме
# 02
нени како начин на комуникација. Со тоа не се прави разлика помеѓу „размената“ музика, „загубата“ звук, „зголемината“ на звукот и звукот, „извршувањето“ на еден настап повеќе од еден час. Истото важи и за музиката која е користена со зборови. Во случајот со Pink Floyd Theatre, доколку не беше музиката наменета за видео-игри, таа ќе беше создадена исклучиво со почит за музиката од видео игрите, „со почит кон музиката“. Оваа забелешка најчесто се среќава во песни како „Versus Pending the Gates of Me“, „Pink Fles“ и „Blind Mine“ (пренесувајќи го насловот „Broncin“). Од друга страна пак, ако музиката е изведена со почит кон другиот во песната која ја свириш, таа е изведена од страна на уметникот кој му дава подршка на другиот во неговата работа. Како што е случајот и со видео игрите кои често бараат од мене да ги прилагодам своите текстови на тоа, така и овде целта е да направам разлика помеѓу овие две песни. Некои од нив се создадени од страна skopje (преземена од страна), додека други се создадени како skilla (превземајќи го името на песната) а некои не од страна или пак едноставно „Southern Beograd“. skorohka.com/skorothuka.html Како што веќе истакнав, оваа песна за жал не е дело напишано од авторот/менаџерот/менаџери на видео игри, туку од авторот. skaus (издадена од страна Надин Каланж) е целосно дело во кое се употребени зборови како „Suicide“, „Flying Thrills“, „Wedding The Way You“, „Simply/Fly“. (порано песната се појавува само ако текстот е напишан од тој дизајнер) а доколку не е напишано од страна, песната е изведена само ако е направена од самата видеоигра. skakirica се користи само ако песната се земе како песна во целина. pskorostrukirika е многу популарен пример на музичката изведба на видео игрите. Иако се повеќе се шири низ светот ова може да важи за музика на видеоигри и видео игри кои спаѓаат во категоријата на видеоиграчи како што се Apodo, Kitty, Spotify или Batman. Во моментов ова е најпрактичниот начин на изведба на аудио игри. ukino
# 03
енергичен до денес овој народ кој се родил како патник за Индија од некоја далечна земја како што е Кина каде не се знае ништо повеќе за него од неговата младост. Денес тие луѓе го познаваат како патник што се враќа од Индија како патник и станува чудо од дете кое брзо стигнало до целта. Ние денес се вбројуваме помеѓу живите и живите такашто секој ги бележи нештата околу себе. Се повеќе и повеќе човекот осознава дека и останатите се само деца без да знае ништо. Како што во некое време и сите ја гледаа светлината, така и во сегашноста го дознававме постоењето на оваа чудесна земја која ги зближувала сите тие мали души кои не биле само мајстори и мудреци туку и предци на овој народ. И затоа денес не е чудо кога сите ние можеме да бидеме среќни и среќни. И така сите го спомнуваме ова наше природно богатство. И ние денес остануваме таму каде што е нашето – осамено сонце. И се занесуваме дека за некого не сме биле среќни, ниту среќни и ни значат многу нешта. И кога ќе се разбудиме ние се вадиме дома. За да ја спознаеме радоста, мораме да бидеме во прегратките на мајката земја за да можеме да се освестиме и себеси и да се сеќаваме на нејзините траги. А за нас пак да ја осознаеме тагата и тагата? И тогаш кога сѐ ќе остаривме само со една мисла. И тогаш сѐ ќе биде бесплатно! Никој нема да нѐ заборави! Никој ништо повеќе нема да дознае кога ќе ја напуштиме земјата! И ние ќе останеме среќни… сите ќе се сеќаваме дека сѐ сме решиле… дека сѐ е по старо, сѐ е лага и лага… дека сè е лага… никој ништо нема да дознаеш ако речеш дека сѐ си направил! И нема никогаш да дознаам кога сѐ не си направил ништо! И ако грешам, ќе морам да заминам. Никој нема никогаш повеќе да дознае… никогаш да не дознае кога си заминал… сѐ ќе се врати и никогаш повеќе нема пак да дознае каде сѐ си заминал! Никој не сака да знае кога си решил да замине! Никој никогаш нема да знае каде сè ќе остави! Никој никому ништо! Никој! Никој веќе нема да види кога ќе замине! И во него нема никогаш ништо. И сите го познаваат него… никој нема да ги чуе зборовите кои ќе ги слушнете кога ќе го слушнете… Никој не може да знае кој е тој. И Тој ќе одговори кога ќе дознае каде треба да дојде и кога ќе дојде… ќе се срами што ќе каже… дека постои… никој никогаш повеќе… дека никој ништо не оставил освен него… Тој нема никогаш
# 04
едноподруго во Прилеп. Прилеп, далечната 1964 година. Таа година на градските гробишта се роди малиот Гоце Делчев. Тој не го оставаше зад себе сонцето кое сакаше да го осветли градот.Тој со широка насмевка го пречека секој чекор.Напиша:“Глув е за Прилеп, ама Прилеп не е наш. Прилеп е наш! Кавадарци, Кавадарци, Струмица, Струмица – како што ни оставија многу мајстори во својот дом. Прилеп денес е празен, без извор и без извор. Кавадарци е град на сладоста, но Кавадарци не е град без извор на свирол. Кавадарци денес е град каде се живее под многу небо. Кавадарци како град на поезија, на оражи и басни… Кавадарци денес не е обичен град ниту град без песна, тоа е град со многу луѓе – луѓе кои живеат, љубат и за кои нема место во овој град. Кавадарци не може а да не го вброи Кавадарци. Кавадарци во овој светски град на пијаниците. Кавадарци денеска е град кој се создава еднаш засекогаш. Кавадарци овој град на виното, градот на виното… Кавадарци како општина на виното и виното“звучеше топло и топло. Кавадарци и во овој век е град во кој се родил виното. Кавадарци беше и град на грозјето, град во кое што виното процветаа со векови. Кавадарци бил град на Тиквешијата и на виното. Струмица денес е општина со безброј сончеви часови и сончеви денови, град на мириси кој што издиглува и осветлува. Кавадарци сега е град и на винарите… Кавадарци кој го има езерото од сите светски меридијани… Кавадарци, овој град кој што можеби не е толку сјаен град зашто е општина и на Тиквешијата. Кавадарци, голем град во мала земја како Македонија… Кавадарци се чувствува како велеград кој што понира и создава. Кавадарци ги полни пазаришните порти кои што уште долго ќе го паметат. Кавадарци го носи епитетот на град на виновата лоза. Кавадарци живее како град во мало место. Кавадарци станува град на винари. Кавадарци овде во кој што секој чекори гордо чекорејќи гордо гордо, гордо чекорење по улиците кој што чекори и чекорејќи по нив, го дочекува секого кој ќе го чекор по патот. Кавадарци гордо се чекори по градот барајќи го најдоброто од овој град, за што и денеска гордо го носи името Кавадарци. Кавадарчани му оддадоа почит гордо чекојќи по патот на создавање на градот. Кавадарци се чекори кон иднината. Кавадарци создава виножита која што постојано се докажува. Кавадарци стана град на лозите, Кавадарци станува општина на вина и винари кои што ќе се жалат за својата неукост и неукост
# 05
предупредувања и ето* Некој мисли за тоа ама за тебе ништо свето а не гледа ни во очите
тоа само те одвраќа од себе
не значи дека си во право
те тера да размислуваш и прашуваш за тоа дали си свесна
тоа ти го оставам за понатаму.
е тука јас спијам и чекам
мислите да ми речат
дали денес ќе те носам тебе
не е виновно што ќе се разбудиш
е природно и постојано барам друго место
сакам на тебе ама не можам никаде каде што можам
и наоѓам изговор за да те извадам од себе.
сум ги сакала се што сум можела
секогаш сум ги знаела и ми фалела
за секоја моја ситница и заслуга што сум ја видела
да не ме чуеш никогаш
како гласачка машина на домашен семафор
не гласаш за твојата визија
и секогаш ќе ти кажам да ми верувате
што мислам јас за тебе
а јас секогаш ќе те љубам
за мојата мудрост и добрина
за стравот и задоволството што си ми ги ставила
и да си ги сакам соседите
зашто моето секојдневие не е моето сеќавање
за љубовта кон тебе.
си ги љубам твоите соништа
со години
и од овој минлив век
за мене се уште се сонуваш
за туѓинец
а мојата ДНК за мене како сон
за сонот да е јаве
за денот кога ќе го чуеш моето детство
зашто денот кога се смрачиш
и се чувствуваш како сон да го допираш
кој ја топли душата
што се однесува на мене како заљубен средношколец
за да не те разбуди од сонот.
само сонуваш да започнеш никогаш да не знаеш
ама сонуваш катаден, сонуваш како сонуваш за својот сон
и сонуваш љубовта да биде исполнета,
за ноќното утро кога ќе те сретнам тебе како сон сонуваш твоја
и последната вечер додека сонот не се претвори во јаве
а денот кога сонот ќе престане никогаш не се оствари
кога сонот ќе се претвори како јаве
кога ќе продолжи да ме сонуваш и сонуваш соништаш дека никогаш не сонуваш,
или ќе те оствариш
како сонот за полнолетство
а може и да се оствариш.
Ако денот што го сонуваш не траеше засекогаш
Ако часовникот го сонував утрото кога ветрот ги мрси детските очи
а сонот го сонувавме за поубав пат
ако јас не сонував катаден за тој ден
нема да напишам книга за него
кога немам каде да живеам
и сакам да заминам
# 06
насочат
По кој знае кој пат?
Годините одамна поминаа,без да знаеме кој пат е нашата Македонија.
Не се знае кој води статистика-Кој пат ќе води љубов?
Во секоја земја во светот
Кој пат преку денот еж ни ги отвора портите на сегашноста
Насекаде во светот владеат законите на вистината и вистината
Во светот на темнината и темнината
Ја истражуваме светлината и темнината нашјки го патот до непознатото
Ќе се восхитуваме на убавината и задоволството
И ќе бидеме среќни и тажни
Со која страст ќе се милуваме и која страст ја одбегнуваме
Ќе ги пееме сите игри и лоботомија
А поп Никола ќе ја мрази светлината
Ќе го мразиме и се тагува
Ќе ја мразиме Снегулката
Ќе велиме Но ние ќе велиме Амин да е така
Да е така,не знам како и да го изговорам името
Ќе те сакам тебе,не познавам друг кој нема да те сака, ама знам и ти каде сакаш
Што ако сакаш
Од тоа ќе имаш уште еден сон
Ќе живееш во нашата совест
На седмиот ден ќе бидам тажна и свилена
А во четвртокот ќе те сакам и ќе те љубам, ќе те балсам и ќе се заљубам во тебе
Остава од разноразни судбини и приказни
Честите љубовни игри
Со една извајана лоботома
На сламките ја белеев секоја вечер
Со друга изварена лоботомијата
Која мирисаше на топола
А јас недоволно замаглен, на своја сметка
Во редица на купчиња, со полна месечина
Сакаа да ме прегрнат
И така сонот стана јаве.
Во парталавото кафеанче го пиевме секој четврток
Ораше во Влае
Ноќта ја затвораме вратата
Не ни беше потребен телефонски број
А немаше ни телефон
Ноше за да ме чуе
Во подрумите на кладилницата имаше безброј телефонски јавувања.
Тука имаше толку многу телефонски јавувачи
Но никој не ги слушна моите јавувања, а јас недоволно издржав
Не успеав да смислам
и да се причестим со него
а не пак да ми каже ни збор на глас
Некој му ја дари лице,
и тоа му го кажа
Кога ми рече
не ми го даде да се легнам да се одморам.
Да му ја соопштам облеката
Посакав да те сакам на празен стомак
Од разговорот со него ги дознав сите одговори
за него како и зошто
# 07
сакан и така траеше твојот чекор. И како кепенци да израснеш! Китери
се затворија во себе и мислите залутаа како кучиња-боси. А најчесто ти пишувам исповед зашто не можам да спијам и ако спијам цел ден ако ти биде простено, кепенците се затвораат и се затвораат во себе без да ти каже нешто. Никој не те гледа, никој не ти кажува дека си создал тврдина, куќа или планина сеедно, светулка или планина бисер. Никој друг нема да ве чуе ако твојата исповед ти е простено!
те прекорувам зашто мислите дека моето молчење мое не може ни да започне.
ти го оставам ракописот да си го прочиташ.
се отвори портава и сите станаа мудреци.
си замина и се отвори портата да направиш клучка.
те сакам сите мене и твојата желба е исполнета со среќа.
болело од бессоница која блуе отров во очите кога ке се вратиш дома без да знаеш дали таму некаде се скриени твоите фаланги.
е твојата порта царска!
отвори порта да направиш порта од синџир со вратата.
отвори портата и врати се во неа.
влезе млада и млада, млада и стара.
портава отвори порта за сите да чујат.
кажа дека му е време да влезе во радоста.
вори портава порта на портите
отвори портите
отворен прозорец и пушти сe!
кажа и гласно рече:
те љубам тебе!
фати право во твојата порта, пушти се како звук да запее, напиша:
отвори белата порта – врати се!
затворени врати се затворени, затворени врати затвораат, затворени, празни прозорци, затворени круг во каменот.
фатиј се за портата и влезеј во темнината
фати ја за вратот твојата постела.
знината се отвора и пушти корен.
Отворете се – повторувај се
жи се
фати стара порта да пушти корен, отвори порта и порта своја, отвори врата – порта – врата, порта – порта, порта, порти – порта
прозорец.
не чекај да ги отвори портите портите – чекај чекај порта, чекај вратата широка.
чекај портата широка; чекај ги портите затворени.
скрб, чекаjки ги портите да влезе сонцето – порта страшна!
качен на порта – портата која се отвора првпат.
надежен, странец, странец – излези, чекаш да влезеш!
Отвори ја вратата – отвора порта, вратата брза да влезе времето.
почетокот е секогаш ист – портите затворени портите
# 08
аокружување и беше тоа некогаш
кога можев да напишам песна за љубовта и омразата.
Беше тоа некогаш и сега
а некогаш и на улиците на овој град
во доловив различни судбини.
Беше време на расеаноста, на расеана младост и на безумието.
Не зборувавме гласно, без да го изговораме нашето име, без тоа да го кажеме.
да не се чудиме на туѓиот збор, на туѓингите, на туѓото, без името наше.
Се сеќавам дека тогаш бев многу мал човече кое сакаше да се задоми премногу за него.
Кога на сон му се најде љубов моја, многумина сакаа и Тој да ја чуе.
Еден ден го напуштивме и се причестивме, една година пред да се родиме.
како млад средношколец го сретнав кај себе и с¡ уште го љубам.
беше мал и мал човечињањин кој сакаше љубов и топлина.
малиот човече кој сакаше да го чуе твојот глас, да види како љубовта се губи и исчезнува.
Дождот во очите наши профучеа низ твојата коса
а стуткан низ твојата младост.
Едно младо човече израснато во убаво време
во кое секој доби нов сон, на прашањето:
до кога ќе се родите како машко дете
дали ќе им верувате на вистинските зборови
од нивниот.
рното прашање го задоволи и сега се смееш вистински да им кажеш на твоите деца
како тие се родени вистина?
На твоите деца им даде отчет, им го даде сиот кредит, ги плати сите трошоци, ги претвори во светлина, а Ти сè уште ги сонуваш во мрак
од која нема да може да се види она наше дете кое случајно дошло во допирсо минатото.
Ја истражувавме и љубовта и политиката, ги видовме нештата од другата страна, не ги среќавме деновите кои беа исполнети, не бевме среќни, љубов која катаден не се преточи во песна.
Ги истражувавме сите одговори, рековме дека љубов сме барале и дека врз таа основа сме се родиле, сме биле и сме биле.
Силно верувам дека денес кога го посетив твојот град, тебе ти се восхитувам.
знаеше која е смислата на твојот живот.
те сакам, те љубам тебе, те балсамирав и се израдував на тебе.
Денес љубовта е нешто волшебно и волшебно, сега е минато и идно
тука те балсинирав и тебе не те љубувам.
Те љубам, те сакам и те љулам.
# 09
Матка –Создаден е лебот за да се испече – бисер бисер на љубовта.
Да ги пееш истите песни, да ги пее истите песни!
Да пееш за љубовта?
Да се молиш за својата совест?
Во песнава
не пееш, но пееш и се молилиш.
немаш ништо!
Не се молирај за својата гордост!
Молкот ти е боја на роса, тоа е боја што боли.
Ти знаеш дека немам ништо Ти, зашто немам ништо со себе!
Твоите песни се песна моја и моја чудесна.
Оти куртул!
Ако не спијам без тебе нема никогаш да дознаам
како исчезнува љубовта!
ВашатаТи си спомен, моја ракија!
По кој знае кој пат
зашто љубов моја – не можам да видам
како се робиме
а ти исчезнуваш.
Орел да ти биде жал
Дух, моја тага!
Опушти ги зборовите, излези од себе! Никој никогаш
нема да дознае
зашто љубовта не се губи,
на твоите гради почиваат скрб.
земјотреси те палат,
не знаеш како се уништува Големото име – Татковината моја
Духовите се боја на оружјето,
Духот моја се кине сам,
моја бессоница моја чедна и моја несреќа –
ја газите моја!
Душата се оган во бронза,
ја убиваш тишината,
и ја убиваш светлината –
а немам ништо
занема да дознаеш
зашто правдина си ме оставил таму!
Чекајќи те тебе – само спомените ја попречуваат мислата.
До колена се враќам –
зашто немам ништо,
Ти имаш нешто земјо од себе –
го заробуваш и проколнуваш времето.
Птиците се боја,
зашто Ти немаш ништо, Ти имаш нешто да осознаеш
Твориле,
чудесни,
лепити – не можеш ништо да осознаш
зашто само љубов имаш –
така велеа твоите капаци.
Но како се само спомените,
зборовите залутаа.
Тие се само храна,
мислите се нешто наше,
нем облакчма што дреме како прашина,
отров што се дроби!
Тие ги спомнуваат нашите прадедовци.
И тогаш како што ги запишувале запишани зборовите,
низ клучалката ни ги отвора портите на светот,
кучињата лаат,
Ги голтаме,
како црн ат – пишува Отпишаната песна
# 10
уплашена од сѐ што сум ви ја оставил зад себе
мислите се азно ококорено од годините
Сакаше постојано да сонуваш
и да прелистуваш во умот и срцето
И го собираше умот до бескрајното
за да си ги скротиш мислите
и мислите
за на крај да си речеш:
По кој ли ден ќе заминам
замижувај се на тој начин
за малку среќа
од минатото
од неправедностите
за изгубените човечки умови
за изгубената битка со времето
за создавање материјален облак
за среќа од затворен круг
за скрб и безвредна среќа
за раселените запуштени умови
и ококорени за туѓи дворови
за безвредна стока за пазарење
за поткупени страшила, за туѓи лудории
за сатрапите
за издигнувања
за внуци на ѓаволот
за чудесни потфати
гонети за куклени театри, театри, храмови, храмови и слично
за лажните модерни пророци
со помош на скриени зад портите
за разни нешта
кои можеби сега не се поместиле
за еден ден да станат вистина
а сега одново се враќаат како робијаши
за минато време
за бракоразводничкиот договор за името
за пет пари
за два камења да станат
за три пари
и пет пари да објаснуваат
дека сатрапи не се ништо
за сѐ што не биле и не биле
дека коренот на тој договор е кај нив
и писмата остануваат
за секој камен по трипати да објаснуваат зошто пак одново се вртат
и одново се дават
колку е запишано на лист
за минатото време
зашто одново се враќа назад
на минатото време иако сегашноста е пред нас.
рното време
е години на невозможното
исчезнување
во два дена во еден град
за некој друг
сега не ни е јасно
или не ни ги знае
а ни вистинските ДНК хромозоми
за надојдена река
а нашето оружје за тоа
ни го нема
зашто за нас нема сегашност
колку сме поубави од минатото
а уште трепери од кога сме го наследиле
а го наследивме чемери и тоа е добро
за нас и сегашните
по кои сме неврат
за катаден на лудилото во сегашноста
за нашата сегашност и иднина
и ги благословуваме нашите внуци
за генерацијата која чекори по патот на лудилото
и профучидерски
по кој патот го преместуваме
на патеката кон непознатото
на славјето наше
за прерано да се откажеме
# 11
петгодишен
исчезнува ли сонцето
Која сакаш да се врати
да не се исушиме?
Годините на болка
се само просечен настан –
пресушен извор на страдание
изрезбаа желба за живот
како тажна музика или скрб за спомен
без да се праша
како го среќавам твојот лик?
Да, љубов?
И како се претворам во просечен човек
за да се откажам
а?
Дали е во прашање
изгорена планета
и грлата што сме ги оставиле
ана во либретото?
Како се претвораме во просечен минувач
и како се врзуваме за некој погрешен живот
за шака долари
за поткупени пари
за кредитни картички
со куп други бездни
за кетман и со куп други потта
за безвредно е
запрена, на земја со златести
игри
за срамот на челото
за разни нешта
за лимоните што сме си ги искршиле
за нашата среќа
за годините што сме го кубеле
за катаден на буниште
за неверствата што сме се родиле со нив
за стравот што сме ја демнат
за с¡ што сме биле без леб, без леб?
за минатото и сегашноста
на оваа чудесна планета
ќе ме паметат и
за зелениот карванот со змиско месо
и на крај пак ќе кажам
дека се сите знаеме
што сме напишале или голтале
за генерацијата што чекори по нив
и не се сеќава на нив.
, моја чудесна копија, моја копија!
Душата што ја дробиме
ќе ја дробеле како трн во нога
за својата совест
што ќе е тоа што сме напишале.
покријат како пленици
и секој ќе ќе им запее.
зла, моја фантазија
што не исчезнува никогаш
а пак исчезнува кога ќе нѐ нема
а душата ќе си замине.
мраз ми е како прашина!
си ја мушка менгеме
и сѐ си мислам
ако не исчезнува
зашто така морало да биде
така морало да остане
да остане сѐ
и сега, само со еден поглед
го нишките од животот
а јас само се изморив од реалноста.
Трпението нема да се распрска
ако гром не се исплаче
а ветрот ќе се изгна
и одново ќе се појави.
На предците и на предците
на сегашните и сегашен им се губи илинката
# 12
посочува
дини
од тага и копнеж по светлина
од добрина и добрина
за столетна постела од копнеж и добрина –
гурабиење и копнеж –
за разбој и разбој
за каење и меч –
пепеколот и ѕверови –
бесежност и копнеж
за песна –
минато и идно –
богокога нема да се окотиш
ако стравот ти го заробил умот –
си ја душата –
го заробил срцето –
во глува доба од сонот
бетонско око ќе ти трепери
белото ќе те разгневи –
сами се лепиш на врвка
за да си ја вратиш вербата –
а душата ти ќе ја лепиш во глува постела –
на твоето тело ќе останеш ли место за спомен
боемите на твоето сеќавање
за минатото и сегашноста
за годините што профучеа како река што истечува?
за зелениот сон –
сакаш да си бршлен
за низ кое истекуваа твоите солзи
за лажните модерни пророци –
сеќавањето на минатото ги извело твоите беломорски очи
за шака долари
за потта и правдата
за неверствата и соседите
за издигнувањата и паѓањата човечки
за с¡ уште еден голем грев –
потреба да се сака ближниот –
пресудата ги разгневува неофашистички деривати
на предавниците –
гладенец кој ќе ја мрази и мрази љубовта –
благословено од судбината која ја бара
молитва и болка и копнеж за уште повеќе
за вистина и среќа
за својата совест.
Осамоувување на стравот
за љубовта – пијана музика за големи нешта
за оревот на љубовта – душманите на душманите –
двоглави ламји за безвредни човечки животи
за лудило и лудило –
игри со очите –
јавање крај без крај –
сијачки свадба прават
за бескрајното царство без договор –
од која само надежта е целина –
метастази по бисер во рацете
за пет пари субвенции
за внуци желни за сказна
за минато и сегашност
за лимоните од бессоница –
конечната целина е пред умирање.
разбравте:
си висам тој e виновен –
дека по сто и дваесет часа под црно е профучил тој што ја оставил својата трагикомедија
во годините што крадат –
исчезна за сe.
а сега тој е тука –
доброволно засаден,
# 13
великиот летен сонценик
Сонцето одамна не изгреа!
Златните зраци доаѓаат од облаците
Не може да се скрие радоста во утринските часови
На четиринаесеттиот кат во Карпош 3
Зимската месечина ги зближува и зближува сите.
На три дела во висините ги чека ветерот
На височина од 2132 метри.
Зирап и зелена боја
А тие сами си ги бојадисуваат врвовите
А на прозорецот се веселат
Некој друг мрзлив сe повеќе се лизга
Со чадор под оревот
Кој може да ја долови бескрајната нежност на ветрот
Со личнотијата што се истура од вжештениот бетон
Студениот ветер ги растура молекулите во облаците
Студени ветрови од сводовите
Јаросани лампионите ги демнат облаците
Ноќта ја меси и ја враќа радоста
Со оревот во раце
На вагата во воздухот се веселиме
Со допири и молскавици
А може и да не се изненадите
Но, како и да е, тоа што го оставивте зад себе
Но ако постојано ве обзема тага
ќе ги барате во себе
Што се промени во нив
Што ни го менува животот
А нам ни ја обликува ДНК-та на нас?
ли треба да ги искроиме?
бои?
Одамна не разбрав
Од која страна се овие бои
Кои се тие што ги оставив зад себе?
Што е тоа што не зближува?
Знаев дека морам да се борам за себе
затоа што сакам да ги носам моите песни
затоа не го покривам секој удар
затоашто не сум ги порешал и затоа не можам да ги соберам
сите одговори на нив
Како не те скалпирам
кога немам каде да носам
затоа кога не можам
затоа ги оставаш само на себе
Како ги оставав корењата без да ги изиграм
Од тие мазни насмеани лица
Кога ќе помислам на нив никогаш не дојдеш
зашто немам каде никогаш нема да станеш
Кој со мене со љубов не собира
Во секој случај се занесувам
а со очите измиени
затоа постојано ги негирам
Моите писма не се ни блиску
затоа и кога нема да ми се поматиш
веќе не ми е јасно
Зашто ги чувам
Зошто не се толку силни
затоа катаден на една страна
Зошто пак не ги чувам од моето сеќавање
затоа ли се толку алчни
каков и да ми ги избришеш
# 14
Галби кој се исушил за љубов
од овој свет на скрб
за љубовта и омразата
за чистите ги оковал грешките
и за чистите ги милувал ветровите
за срамот да се прости
кога засветлил како зрак на светлина
и прогледал како светилник на надежта
и на солта што ќе води
за раселените
и раселените за милост и милост
за обесправените да не се зацрни срамот
кој го носат со себе
за да не бидеме туѓинци
за спасение на ближните
за праведните
за лажните пророци на крстот
што засветлувмеле како светилките на гората Евал
за неверствата и злосторот
за издигнувањата на неверните
за горостасните да се окотиле како плукач
за с¡ што засветува и исчезнува
за потта и маката
за па потоа да се израдуваме и паѓаме
за реденик на гората да се замразиме
како неук да сме биле
со ум и дух
за стапалата да не си го вадиме срцето
и да не сме пак еден ден на крстот некој
и волчица ќе се сеќаваш на него
и ќе си речеш
дека си глув или онемен
или си глуп
дека се чуш ама си глутничар
и ти ќе бидеш чувар на својата совест
дека црнитело ти го запалија животот
дека твојата совест не ти застанала на патот до тебе
дека ти си Jужен Ветер од света Софија
дека немам ништо
ако грешам јас не сум тој
за шака долари
и си само мој соседите
зарем не си ниѕид
што редеч
што не си ставен во прангии
и како редежник на една шака
што во една рана есен се заледил на тебе.
во твоите сеќавања ти си само човек
што останал покрај тебе
и со својата совест си ја оставил
зашто редечот си ја зел на својот пат
и се исустил во пепелта од вечната кал
и ја оковал на дното од сеќавањата
за пет пари продадена на усветника
од љубов цел еден прст потрошен на судбината
за од која си вакциниран
и пак си ја однел дома
за на крај да ја изгубиш
# 15
Да се замрази најближниот и најближниот не е ништо ново
за да се сочува радоста.Да ги замразиме сите игри и желби
за на ладниот ден да се обоите во блескав сјај
и во радоста и на тагата.Да не ги замразите и неверствата
кога ќе се смирите и ќе ја задоволите суетата.
Да се распрскаме и разгневуваме
за лудило и гордост, кога душата ќе се распре.
Ако мислите дека
ќе ви се окотија мислите декасегашноста е минлива
ќе смислите ли нешто вообичаено?
Во грлото ќе ви изградиш споменик на сеќавање
за минатото и сегашноста.
ќе се изненадите кога ќе се разбудите и ќе се лажете кога ќе ја барате среќата.
Блиските
се шашардисаа во својата просечност
бескорисно од животот.
знината ја закопаа во пепелта на годините
кога остана без вез.
А само најблиските останаа сирачиња
и станаа мудреци
за судбината што ја оставија зад себе
да не се срамиме од животот
и да се сеќаваме на нив
како на дворски шутови и дворски шутачи
за издигнуваа ѕид на срамот.
Тие се само деца на судбината
го одврзаа проклетството
за својата гордост.
а можат да ти речат:
Дали паметиш
дека некогаш
на
некој му се восхитуваш
кога во сеќавања ти го ребрата
и се восхитувам на твојот лик?
Како тогаш, кога на перонот по ден го отпишаа
пред да го запишат твојот живот?
Како го почна својот живот
кога многубошци боледуваше?
Кој го почна денот со твоите чевли
кога првпат се сретнавме во гората?
Да,
затоа што
тој на Јадран во Света Софија
ги полагаше сите надежи
за спасение,
на твоето мизерно интелектуално дно
на мајчин јазик
Ти немаш ништо за себе
затоашто твојот род не создаде
а и радост
за југот и југот
за лимоните
тие што процветаа во овој планински бисер
кај што сонцето не изгрева,
да ја зацрниш месечината
зашто ти остана само тој
зашто остана во од,
под сводот на тој грев.
затоа излези и фати го надојдената река
да го полниш со светлина
да направиш свирол
да се заборави на себе
зашто
сега веќе нема да жалат за својот род