Autogenerated Poetry by Tome Velkov
# 01
да поживеам
да ми е топло
да не ме заборави
да ги исчистам сите сеќавања
да ја прочистам меморијата
да имам време и за сеќавање
за него да потрошев неколку часа.
да се изморам за минатото
да видам која била
да го составиш минатото
во кое се криела неговата лага
да бидам тоа што сум
да одам на одмор,или дали ќе бидам тоа некогаш
да останам сам
да спијам во моите сеќавања.
# 02
Одамна ги потрошивме деновите
Зарем мислите да ми бидат посебни
Ќе бидам секојдневна заробеничка на
во времето на
Заборавените патувања
# 03
не знам зошто те љубам!
како никогаш да не знам
што да кажам.
а што да кажам!на грешниците кои нема да поверуваат?
да ви кажам,
ја гледам твојата болка,
најболедуваната и најмалата болка што ќе ја кажам.
како ќе разберам кога сите ќе полудуваат
а јас така ќе поверувам?
за некого да не живеам
за ништо?
сега да бидам со тебе во рајот
# 04
Ќе ти направам нешто
а ти ќе ти направам ново срце
а љубовта ќе ти даде крилја
и ќе ти прави чудеса
а за твојата среќа,
на тој чудесен сојуз на љубовта,
да е
да ни даде
да ја видиме и да си ја погледнеме душата
да си ја видиме јас
да се одмораме нашите грешки
на камен за планина.
да го погледнеме небото на нашиот компјутер.
# 05
Го видов небото
Кога видов ѕвезди во моето царство
изгледав како се менуваа ветровите
во очите на твојата порта.
Кога го видов небото над моите очи
до ден денес немам каде да појдам
на моите очи.
И дојде ден кога се отворија сите прозорци
и како ветрот и ветрот ми го оковал очирот.
Слабоста на овој мрак
ја омеѓети меморијата на моите очи и совеста.
како ветрот и ветровите пресушија.
сега во пазувите на моето сеќавање.
# 06
Одбери ја мислата.
Очекавај го последниот знак.
Што ќе каже тој или твојот
Преместен пред вас?
Не чекајте го последниот збор
Ветрот ќе ви го каже.
# 07
Во овој момент барам некој да ми каже
Што сум јас
Што да кажам
Не ми е јасно зошто некој ме праша зошто не можам да ми кажат
Нели сум му била толку мила
Напишав песна
Не ме праша што сум јас?
Дали сум му станала толку мила на некој?
# 08
Не знаеш што си,
Дали си ја одбрал љубовта
затоа што љубов не е желба
да се љубиш
затоашто љубовта ја прегрнуваш и ја ставаш во некој длабок кревет
затоа љубов не си одбрал
затоа љубовта ја става во некој празен простор
каде се кријат сите наши скриени ДНК хромозоми
# 09
Зракот ги крши пожарите
Згазени урнатини на куќи
Ние цутиме во пепелта на војната
Зар не е тоа тоа што го оставивме за нас
За нас е безвредно
За љубовта и омразата
За зелениот тепих со златести бои
На разијдувањата им го одземавме здивот
Без да го прашаме народот која е нашата цел
# 10
Дали барам одговор
Кој сум јас,
Што барам од тоа што не го барам
Кога ќе го кажам тој збор?
Во минатото секогаш ме обзема тага
Не можам да видам што сум видел и со каква мисла,
никогаш не сум се запрашал,
како што не барам одговор.
Да, зашто јас не барам ниту одговор.
# 11
Годините на болка
се само просечен настан –
пресушен извор на страдание
изрезбаа желба за живот
како тажна музика или скрб за спомен
без да се праша
како го среќавам твојот лик?
Да, љубов?
И како се претворам во просечен човек
за да се откажам
а?
# 12
Кои беа твоите грешки
И сега се смееш
Кој беше твојот срам
И ти секогаш собираш слабости
како и секогаш
што имавме време да ги простиме
кој е твојот срам од тебе
што го носеше на себе
како судија од твојот живот
што остави траги
а од тебе во твојот живот.
# 13
Обележете го Ти си пратеник
Да ја напуштиш сегашноста и да ги зачуваш спомените –
Насекаде што минатото е запишано
Обезличен народ –
Алергија на спомените -затоа
Огнени во себе-собедувајќи се на гнездото
Ти ја одземаш меморијата
Откажете се од себе
Напишај го бројот на времето
Завршајте ги мислите
Опознавајќи го бројот
Ако грешам нека каже дека
Одамна си го чул зборот
Да не се замарате со мојата ДНК
И никогаш да не се запрашал со скрб
Што ќе се случи
да не се заразиш со него
Да се сочува меморијата
# 14
Го наоѓам како се одморам во себе,
спијам без сон,
со мислата која постојано се враќа
во времето и годините
Кога ќе заминам
Ми недостига душата моја
Кога умот се одлепи од сонот
кога сѐ уште имав сила за правење грешки
Се изморив од сонот,
сe уште го памтиш сонот
# 15
Откако се прибравме на прагот на твојот компјутер
Продаваме писма и купуваме книги
Во времето на минатиот век
Не се знае од каде да се врати
С’скавици со кои те прегрнуваме
Каде се криеја изгубените желби
Во мочуриштето под зелените трева
Прочитавме книга во која те допираме
Како дете кое го носеше оружјето
Одново и не го носеше сонцето
За љубовта и омразатаДа се живее ли како некогаш
Да се биде странец
Да му се оддаде почит на животот и на љубовта?