Tome Velkov was born in 1947, in Strumica. He lives and works in Skopje.He has been writing poetry since 1964, when he became a member of the Literary Club “Koco Racin” from Veles.
He has been mentioned in several almanacs of this literary club, and in subsequent years, his poetry was published in several magazines: Mlad Borec, Studentski zbor, Sovremenost, Telegram from Zagreb, Mladost from Belgrade, Stremez, etc.
So far he published the following books of poetry:
Juzen veter (South Wind) (2001)
Kopnezi i sonista (Hopes and dreams) (2010)
Zolti sekavanja (Yellow memories) ((2014)
Cudno vreme (Strange times) (2016)
Kazete im deka zaminav (Tell them I left) (2021)
Ljubov, skrb i pelin (Love, mourning and poison) (2022)

Example of Autogenerated Poetry in Tome Velkov's Style

Можеш да ми го почниш денот со твоите писма
и да ми ги задоволиш сите потреби
како бесконечна лента во безброј ситни нешта
како сказни,кои ја изгубиле бојата на косата
во ограничен круг во бескрајот
во недофатна завршница.

А може и секој
да знае како се чувствува
кога е на умирање
и како да ја уништи љубовта!
Многуслојни се лагите
за љубовта!
Тие се лагите кои ги крие ѓаволот
без да го спознаеш него,
зашто се недоречено е.

Колку земјотреси во светот поминуваат
Во Букурешт, во Цирих, Париз
Не знаејќи ја границата помеѓу овој врел град и остатокот од светот
Ги поздравуваш сите тие врели луѓе
Се поздравуваш со сите тие луѓе
Ги прелистуваш сите скриени страници
Ги пречекуваш сите што ќе се радуваат на убавината на задоволствата кои се оѕграничија на улиците.

Да се вратам дома
Да го искачам погледот еден кон друг
Да ги искачам молекулите на моето тело
Да седнам и гледам како се удираат в гради

Години наши
Години на страданија
Ги боледуваме и тажат нашите внуци
Ние боледуваме за нас
Како тие страдаа -Сите страдаме сами

И кажи им дека ти си светлина
Чекајќи те во таа чудесна земја –
нека се исплачеш
не застанувајќи тука меѓу нас
а ти исчезнуваш
Во редот на мислите

Го слушав гласот на некој кој рече дека сѐ уште ги сонува истите мазни лаги
кои водеа до безумието на немоќта.Се почувствував беспомошен
и како на дворски разбојник кој стигна до видокругот на надежта и белина во очите.Пак брзо стана од дождот
Не рече ништо,почна да врне,да ја чувствува тагата и надморската висина
А сепак огнот кој беше надвиснат над нашите глави

Се уште сме на работ на осамата
од алкохолот
и виното
кое одамна го измоливме
кога почина последниот војник
Во малиот ресторан една Швајцарка ги чекала сите
и со чашка ракија испила отров.

Кога ќе се вратиш дома
да видиш дека годината завршила
ќе бидеш сам и ќе бидеш во радоста што ја имаш
Создаден од љубовта што ја носиш

А таа боли од копнеж по тебе
И за Неа ти ја оставам уште да умира
И да чекориш по патот кон Рајот
Што е тоа што си го одбрал
Дали си можел да бараш спас?

Well, It's not a Rocket Science, You Know ...