Teaching Koco Racin - Session #3
We trained a neural network with Koco Racin’s writings.
Each time we collected autogenerated texts in different phases of the training procedure.
You can read and see how the trained neural network is learning and accepting Racin’s writing style, gradually.
# 01
Силата на македонската книжевност, која во еден период била под силно влијание на романтичарскиот романтизам и ренесансната литература, се смета дека ја создала својата прва ликовна галерија во Скопје. Во првите години од создавањето на оваа ликовна галерија биле создадени повеќе дела кои денес не се познати. Голем дел од нив се чуваат во трезорите на Министерството за култура, како и во музејската збирка на Скопската тврдина. Голем дел од нив се чуваат во трезорите на Музејот на Македонија. Голем дел од нив се чуваат и во помошните колекции на Музејот на Македонија. Голем дел од нив се чуваат и во помошните библиотеки на Скопската тврдина. Во рамките на Музејот на македонската борба се наоѓаат и голем број на стари предмети и слики, кои датираат од XIX век. Во музејските колекции се наоѓаат и дел од предмети кои потекнуваат од XIX век. //_____________________________________ 76.[6] Музејската збирка брои околу 250 слики, која во основа претставува збир од повеќе големи дела кои денес може да се пронајдат во колекцијата на Музејот на македонската борба. //_____ 70. Во рамките на музејот се наоѓа и голем број на стари предмети кои датираат од XIX век. Музејот на македонската борба е еден од најзначајните и по својата положба и квалитет богатство по своите збирки. [7] Природната состојба во Македонија не е сосема друга тема освен во времето кога била главен град на Османлиското Царство, се до почетокот на XIX век, кога бил главен град на Македонија, односно во составот на Османлиската империја. Денес во музеите во Скопје и Куманово се изложени голем број на стари предмети кои датираат од XIX и XX век. Во Музејот на Македонија работи и Националната галерија на Македонија.[8] Овие уметнички дела се изложени во Националната галерија на Македонија. Меѓу нив се и следниве: збирката на Музејот на Македонија, дел од нив се чуваат во помошните збирки на Скопската тврдина, во Музејот на македонската борба и во музејот на Скопската тврдина. [9] Од Музејот на македонската борба во Скопје се чуваат голем број на стари предмети и предмети кои денес се чуваат во помошните збирки на Скопската тврдина. Во овие колекции се наоѓаат и голем број на стари ликовни уметници. Меѓу нив се издвојуваат: Никола Мартиновски, Димитар Чупоски, Борко Лазески, Никола Мартиноски, Димче Миљовски, Александар Малиновски, Даворин Павловски, Иван Мазов, Владимир Георгиевски и др. Музејот на македонската борба работи и во областа на историјата, уметноста, културата, уметноста. Во рамките на оваа галерија се изложени околу 300 слики и слики од разни периоди на постоењето. Меѓу нив се и неколку скулптури со мотиви од НОБ кои се наоѓаат во тре
# 02
weto во времето, па и подоцна, многу млади Македонци, многу години работеа и за слободата на Македонија, но и за судбината на Македонците – вели Кочо Рацин, кој со својот живот се занимаваше и со собирање, препишување, обработка, препишување, препишување и издавање на македонски народни песни, како и со создавање оригинални македонски народни песни.Во тие години тој заедно со својот сограѓанин Кочо Рацин престојуваше во селото Долно Лисиче, каде што, заедно со други млади сограѓани, работеше како ѕидар, мајстор и помошник во резбарскиот занает.На Илинден, како што рече, пред една година, во селото Долно Лисиче се одржаа две средби на кои присуствуваше и Рацин, при што тој заедно со други млади велешани говореше за борбата за слобода и за самостојност.На една од средбите тој се пофали и со неговите ставови за борбата за слободна татковина.Од друга страна, во разговорот беше договорено да се направи средба на која присуствуваа гости од разни градови на Македонија.Но, двајцата велешани многу брзо одговорија дека и на двајцата не им е грижа, иако беше повикан и претседателот Ѓорге Иванов – и двајцата беа изненадени кога ги прашаа како може Македонија да опстане и по 20 години самостојност.- Што ќе биде со нас по 20 години – одговори Рацин.За жал, тој им рече дека со своето доаѓање покажал оти не може да се направи ништо за да не дојде до војна, бидејќи тој ги чека деновите на востанието – но, рече, и покрај тоа, многу јасно беше дека борбата ќе ја води тој.„Ќе ги вршам деновите на востанието – што ни се случува нам – вели тој – не ни е грижа.Но, ние сме народ – ние сме наша татковина – рече тој.По тој повод, во дворот на манастирот Св.Никола, каде што е сместен Музејот на Македонија, тој се заблагодари на велешани што успеале да ги добијат неговите уметнички дела што ги подариле за да им бидат што повеќе вредни.На прашањето дали се уште има нови икони, тој одговори: -Се уште немаме пари, ние сме многу добри мајстори – велат тој.На прашањето кој ќе ги купи новите икони – истакна – зашто не сме ни заинтересирани, туку сакаме да донесеме нова историја, а притоа ја правиме уште посилна – рече директорот на Музејот.Цапасител на проектот – Музејот Македонија беше Музејот на современата уметност, лоциран во дворот на објектот-црква со површина од 500 м2.На просторот на кој е поставен изложбата, пред присутните се обрати директорот на Музеј-Музеј – Велес – Тони Дејановски.Тој објасни дека за изработката и изградбата на двете нови
# 03
присуки, на наломи излези,
старите си останаа по
и по троскот тага,
како од ним нема да има,
старите си останаа по
сни,
од далечнините во Белград останаа само си останаа,
старите си останаа по
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по палати,
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
реките си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
не останаа по туѓи палати,
наведени по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати…
наведени и си останаа си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
машта не останаа по туѓи палати,
магла немаше,
магла немаше,
магла и така не се ни споменуваа,
старите си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
наведени и си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
низ таговни,
сни,
наведени и си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
старите си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
магла и по туѓи палати…
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
наведени и си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати…
старите си останаа по туѓи палати,
магла и така си останаа…
старите си останаа по туѓи
# 04
талентирани ли, што ќе каже за нас?
Ич не’ чека!
Ич не чекај, ич не к’ти ноќта црна!
Раскопани од бел ден, преполни со радост!
Раскопани, преполни со снегомирина, преполни со радост!
Раскопани, преполни со живот клетви и страдни маки!
Раскопани, преполни со мака и болка, преполни со мака и борба.
Деј гиди росните, житцемерна, пресна,
очигледни корка сува!
Кој ни ги скрши белите крилца на живот рацете чисти?
Кој ни замати извори бистри и високи?
И кој раздвои, и кој раздвои
дуј, и кој раздвои
срце – од темницата на темнината?
И кој раздвои!
Раскопани, по род бели,
по род бели,
по род бели!
И кој раздвои!
Раскопани, преполни со мака, преполни со радост, преполни со радост и болка, преполни со радост и маки!
Раскопани, преполни со радост, преполни со мака и борба, преполни со мака и борба.
Ич не чекај, не бојте се,
негрижени и не сакајќи к’ти не’лнце не везе!
Немајте прилика, нема да пусти дојдат
незнаен братко, прилика нема – нема да ги има!
Раскопани, преполни со тага, немањиви по срце снегомири, преполни со радост и тешката немаштија!
Уморни, самогледни на очи сништа,
леботски сичко,
срце – во троскот гледани,
изгори – преполни со тага и надеж!
На работа!
Не рушете, не рубете – нема зошто да се к’ти ноќта црна!
Не ме жали, не ме пере, нема да се вратам!
Камен тежок живот ми е
појдовен – во срце – камен тежок живот ми е
у – камен тежок живот ми е
у – прилика е – прилика камен тежок живот ми е
појдовен – куќа е!
Има тука, има – радост голема
срце – куќа тешка,
срце – куќа камен тежок живот!
ди им водо студена,
срце – радост голема,
срце – душа свето,
цел свет да е
срцето
# 05
лесна ли беше, таја мака пуста!
А таја мака пуста!
А таја мака пуста проклета –
под карпа в гради
пуста!
А таја мака пуста проклета –
изгори вино крваво!
Очи црни ископајте
од сичко – в гори зелени
под карпа ширен
за корка сува леб,
уште потешки
поровни
афионки
по ќилим сенки широки.
Очи црни ископајте
по полињата мали,
за да ја свети снагата,
да не бодат,
да не зелени
по полињата да стои
и времето зачудено.
Очи црни ископајте
по лозјето гроздовите,
но земјата пуста проклета –
потжете
по лозјето гроздовите преполни.
Мртви и меки
но земјата маслинка пуста.
Очи црни ископајте
да ја свети
на Крали Марко сабјата,
да не ја печам,
да не ја пуста!
Има – в поле светлини,
верна, мека,
набабрена за род богат!
Со мотиките на рацете
пелин
така и на вересија –
за тија буки високи
афион лист ми се на душата.
А таја мака пуста -под карпа ширенја мака пуста!
И таја мака пуста проклета –
по тија пот на рацете
очигледни ширина гранка зелена –
нагоре кула висока
надолу земја длабока.
По тија пот на рацете
и на рацете твои гради
и на тија долги, меки
по ќилим сенки широки.
По тија пот на тија темнини ширини рамни –
погледни на тија буки високи.
Има зошто тија буки високи
скршена гранка маслинка беснат!
И зошто тија буки високи
изгори веднина утрини пресни, по тија пресни.
Зошто по тија буки високи
афион лист земја таја земја пуста, житце не зелени?
Како тија буки високи
со обрачи рамни?
брега – мрак гори
шумоли скришно таговно темен
и алова точи свила,
и ж’лнце сел
# 06
Кој ни ги скрши белите крилца
на ж’лтата зелена,
наведнат на вратот носи
и на градите носи
и на рацете носи
на вратот носи
на градите носи
на гради.
Но, на плешки носат
а на гради и
со ковани раци денови,
на гради и гради:
за оризите млади јаганца
со долги, меки, рамни, високи
и долги.
Кој ни ги скрши белите крилца
на гради и коси, кој ни ги мие белите крилца
и кој ни ги мие белите гради
и на гради и кој ни ги мие белите гради
и кој ни ги мие белите гради
наши без дно,
нашиот живот?
Од сичко носат
старите раце на рацете ни копачи
на копачи
маат
на ж’лтата гранка,
од сичко носат
на трудот
афион,
од темни изби мемливи сајбии пијат
на трудот голема,
со страдна душа чека
без дно,
на трудот голема
радост голема.
# 07
окупатори на душата, голема, голема, голема, Вечна остави…
Од сичко што те влече,
целиот живот за тебе остана –
тој за тебе се одвлечка,
за тија радост, и
да страдаш, и тија радост и живот.
А од смртта е посилна,
по патиштата бијат срца млади
по патиштата стрмни,
од смртта е посилна,
по патиштата никога нема
а скотски маки
а скот сме сниско попритиснати
а по полињата никога нема дур куќа не
и темнината никне.
По тија радост никога нема
а скотски маки
а по полињата никога нема
кога нема
а гора зелена,
а има
селски маки
по троскот
и души никога нема
а
а с’лнце трендафилите
и зората се мие
и темнината пие
силно.
Никој не кова, не прави
силно
нешто, туку само у монопол реди
и прави
од л’штат души на л’штат
на копачи.
По тија радост никога нема
а с’лнце радосно,
не тага налева,
в гората зелена
на дели млади л’скајат,
колку е јасна, јасна, длабока,
така јасна,
незнаен -безгласна, голема,
силно е – длабока,
уште е, на брегови животот
в коските сичко стегнала.
А ако, пак, си жив и с’лнце сјае
по тија пот се тажи,
тој и тија радост никога нема
а с’лнце радосно има.
Никој не кова, не прави
за виа гради малечко –
Величко, куќи тенки!
Та тија мугра, добра мака пусти
за тија радост никога нема
а срце,
сè што никога нема
асрце не румени, тешко клети!
ти ли тија таговни
полни мака иза огин таја мака –
блазе и другаја мака –
блазе, и тија радост никога нема
а труд
а с’лнце сјае –
болка е!
Не пеј песната страдална –
Белград, другаја мака пусти,
делии алова точи
и јадови!
# 08
словенската смрт!
Делии глави!
Старите бочви – мотики
скршена гранка,
од гроб до гроб –
по целата земја се леат
и се леат
на с’лнцето златните далги.
По долги, меки ширини рамни
магла се танка крева
и по целата земја се танка крева
и се танка крева
и по целата земја се танка крева
и налива!
Ех, таја мака –
има, таја мака –
има, таја мака – мори.
Ех, таја мака – таја мака – мака –
и снага крвава!
Ех, таја мака – таја мака – таја мака –
по целата земја се танка крева
и на таја мака – голема таја мака –
по целата земја се танка крева
и се танка крева
и на таја мака – голема таја мака –
за голиот живот
и на рацете и нозете големи!
Мртвите остри се танка крева
и се танка крева
и по селата мали – таја мака – јаганца
од гроб до гроб!
А болката кога свети
за црноземните робја, таја мака – мака – клетва – се зори – гроб, душа пуста проклета,
за гробните гробови – гробните порти пеат
и алат – гробните раци се танкајат.
Ех, таја мака – таја мака – мака – таја мака – мака – таја мака – мака – гробната мака –
има, гнетот – тага кога свети.
А болката кога свети!
Нога – таја мака – таја мака – гроб, а гробните бијат
и с’лнцелите та натежнале.
А болката кога свети –
има – таговно у монопол реди
за крева
и на копачи прави
засилувачи –
така што шири шимпир – златенее – зелени
по целата земја се танка крева
и налева
и ем ја отвора темнината пие тагата
и шири руменита – зелена
за црноземните робја.
По долги, меки ширини рамни
магла се танка крева
и на таја долги ширини рамни.
По долги, меки рамни
магла се танка крева
и на таја гора
# 09
Не тага, не тага,
срце – ширини широко
срце – длабини длабоко –
цел свет да збере, па да е
за тија долги ширини ширини широко
срце – длабини длабоко –
цел свет да збере, па да е
за тија долги ширини рамни!
да знаеш, паметуваш
и ем да си на ум имаш –
работник си – и работник
ти ќе паѓаш и се дигаш.
Луњи ли ќе пусти дојдат
сонце ли ќе јасно грејне –
патиштата, патиштата
пред тебе се на борбата.
Но од војна световна, нема дур да се ргајш,
патиштата се на борбата.
Но од војна световна, нема дур да се плашат
не тија долги ширини ширини длабоко –
срце – длабини длабоко –
цел свет да збере, па да е
за тија долги ширини рамни!
Но од војна световна, голема,
уште потешка прокуда!
Не тага, нема дур да се запре,
не тага, не тага, нема дур да се запре,
не тага, нема дур од далечнините модри се
по народни думи свети:
на с’лнцето златните далги и
од далечнините модри се леат
на утринта росните влаги.
Но од далечнините модри се леат
на утринта росните влаги,
од далечнините модри се леат
на утринта росните влаги.
По долги, меки ширини рамни
магла се танка крева
и по селата мали – заспали
шумоли скришно врева.
Шумоли – в срце тага налева
за црноземните робја,
шумоли скришно за мртви поља
за села и градови – гробја.
Ех, тија долги ширини рамни!
Ех, таја мака пуста!
Мртви и темни сурови гламњи
скршена гранка маслинка!
По тија пот се човечка дими
и снага крвава цвили,
по тија радост никога нема
а с’лнце радосно има!
# 10
д сичко до в зори –
каде е, каде радоста
каде е куќа весела?
Штамата чмае, штамата
дебнее пуста проклета –
под врбата незнаен гроб,
како ли, боже, чумата
в коските сичко стегнала.
А таде – в зори –
да е, да знаеш
зошто куќа пуста проклета
в коските сичко стегнала.
А в таја гора зелена
извадете ладна вода
натопете лути рани
да не горат, да не болат.
Зоро златно и румено!
Зоро слатка посестримо!
Ти изгреваш на далеку —
да ли еднаш ќе изгрееш
силно, силно, дури милно
над долови и над гори
над полиња и над реки
над мојата татковина?
брега – двата стрмнини.
А од брег на брег танок мост.
Под мостот вода морава –
тече и мие ранава.
Тече од векот вековит
и нова и сè понова,
тече, а тука маките
сè стари и сè постари.
Тече и влече со себе
сичко што стои пред неа,
а на брегови животот
чмае у троскот зараснат!
Течи ми водо студена!
Течи си — рони брегови!
Течи – и нам низ срцето
нели и крвта ни тече?
котски е, скотски живот аргатски
у темно заѕидан,
до скот сме сниско попритиснати
на овој свет убав.
Кој ни ги скрши белите крилца
крилца на галаби бели?
Кој ни замати извори бистри
извори на души чисти?
И кој раздвои, и кој раздвои
човек од човек со ѕид?
И кој направи, и кој направи
човек на човека роб!
Та човек од човек
да страда
и тегне
и бега
од лулка до гроб!
да знаеш, паметуваш
и ем да си на ум имаш –
работник си – и работник
ти ќе паѓаш и се дигаш.
Луњи ли ќе пусти дојдат
сонце ли ќе јасно грејне –
патиштата, патиштата
пред тебе се на борбата.
Како смртта вечна што е
така борба долго трае.
# 11
И ноќе – в зори – в зори – в прва темница,
мини го прагот раскапан
влези во трошна одаја,
на миндер седни накривен
со каракамен на гради:
каде е, каде радоста
каде е куќа весела?
Штамата чмае, штамата
дебнее пуста проклета,
како ли, боже, чумата
в коските сичко стегнала.
По сокаците чекорат
кондури с клинци ковани,
штамата сечат с ножови
и пијат вино румено.
А в бафчи трендафилите
слушаш ги – со темницата
шепотат севда без мерак,
шепотат – златни времиња!
ски си останаа
старите бочви со вино!
Прикаски болни, таговни
Грутки во срце снеговни!
Раскопани, буѓосани
со обрачи ‘ргосани,
по темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.
По темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.
Никој не кова, не прави
старите бочви големи!
Старите бочви – преполни
со рујно вино црвено!
И ноќе – слушаш! – баботат
по бочвите сајбиите!
Деца се плашат – бегаат
сништа за стари времиња…
ки дигнаа палати
распнаа мрежи широки,
банки дигнаа палати
и кули тенки, високи:
нагоре кула висока
надолу земја длабока.
Од сичко носат кајмакот
од потта цедат го сокот,
од сичко носат кајмакот
маката нам оставаат!
Банки дигнаа палати,
банки нови имами.
кондури друзи коваат
с мотики гроб ни копаат –
појдоса, златен, ‘рѓоса
нашиот чесен занает!
, на наломи излези
бело Фиданче писано,
прошетај долу в чаршија
кога седам на ќепенци!
Ако со око погледнам
око е — да го ископам,
ако со рака посигнам
рака е – да ја исечам.
# 12
Да, реков,има болка,има болка гори рана.
А болката кога свети –
тешко, тешко, тешко клети!
Подигни очи – очи засвети
онија очи, што душа горат!
Очи црни ископајте
да гледајат не давајте,
раци машки прекршете
срце лудо наранете.
Угаснете и светлини!
Мрак да биде – каракамен.
Има, има – в темнината
нешто живо пак да свети:
има болка на душата
има души наранети.
Болка боли – болка гори
болка тече, душа мори.
А болката кога свети –
тешко, тешко, тешко клети!
далечнините модри се веат
на с’лнцето златните далги,
од далечнините модри се леат
на утринта росните влаги.
По долги, меки ширини рамни
магла се танка крева
и по селата мали – заспали
шумоли скришно врева.
Шумоли – в срце тага налева
за црноземните робја,
шумоли скришно за мртви поља
за села и градови – гробја.
Ех, тија долги ширини рамни!
Ех, таја мака пуста!
Мртви и темни сурови гламњи
скршена гранка маслинка!
По тија пот се човечка дими
и снага крвава цвили,
по тија радост никога нема
а с’лнце радосно има!
Но тија росни утрини пресни
копнат во гради и тлеат.
Копнат и како бура пеат
и како огин палат.
ме колни, не ме жали!
Не ми нижи низа клетви!
Камен тежок живот ми е
а по тежок одзив пусти
по народни думи свети!
Ако куќа не направив
со високи шимпир порти,
куќа цел свет братски ми е
братски срце што отвора,
срце – порта највисока,
срце – куќа најширока.
Ако жена не донесов
ѓул-трендафил во одаја
верна, добра млада љуба –
не ме к’лни, не ме жали;
во борбата другарката
с’лнце сјае, с’лнце трепти!
# 13
Штамата чмае, штамата
дебнее пуста проклета,
како ли, боже, чумата
в коските сичко стегнала.
По сокаците чекорат
кондури с клинци ковани,
штамата сечат с ножови
и пијат вино румено.
А в бафчи трендафилите
слушаш ги – со темницата
шепотат севда без мерак,
шепотат – златни времиња!
ски си останаа
старите бочви со вино!
Прикаски болни, таговни
Грутки во срце снеговни!
Раскопани, буѓосани
со обрачи ‘ргосани,
по темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.
Никој не кова, не прави
старите бочви големи!
Старите бочви – преполни
со рујно вино црвено!
И ноќе – слушаш! – баботат
по бочвите сајбиите!
Деца се плашат – бегаат
сништа за стари времиња…
ки дигнаа палати
распнаа мрежи широки,
банки дигнаа палати
и кули тенки, високи:
нагоре кула висока
надолу земја длабока.
Од сичко носат кајмакот
од потта цедат го сокот,
од сичко носат кајмакот
маката нам оставаат!
Банки дигнаа палати,
банки нови имами.
кондури друзи коваат
с мотики гроб ни копаат –
појдоса, златен, ‘рѓоса
нашиот чесен занает!
, на наломи излези
бело Фиданче писано,
прошетај долу в чаршија
кога седам на ќепенци!
Ако со око погледнам
око е — да го ископам,
ако со рака посигнам
рака е – да ја исечам.
Но ако срам ме залиса
оти сум жив а закопан,
кажи ми, кажи, Фиданче
кај да се кријам со лице?
# 14
По долги, меки ширини рамни
магла се танка крева
и по селата мали – заспали
шумоли скришно врева.
Шумоли – в срце тага налева
за црноземните робја,
шумоли скришно за мртви поља
за села и градови – гробја.
Ех, тија долги ширини рамни!
Ех, таја мака пуста!
Мртви и темни сурови гламњи
скршена гранка маслинка!
По тија пот се човечка дими
и снага крвава цвили,
по тија радост никога нема
а с’лнце радосно има!
Но тија росни утрини пресни
копнат во гради и тлеат.
Копнат и како бура пеат
и како огин палат.
ме колни, не ме жали!
Не ми нижи низа клетви!
Камен тежок живот ми е
а по тежок одзив пусти
по народни думи свети!
Ако куќа не направив
со високи шимпир порти,
куќа цел свет братски ми е
братски срце што отвора,
срце – порта највисока,
срце – куќа најширока.
Ако жена не донесов
ѓул-трендафил во одаја
верна, добра млада љуба –
не ме к’лни, не ме жали;
во борбата другарката
с’лнце сјае, с’лнце трепти!
млади си години
по друмишта, по патишта
в младост горка распосејав –
погледни ми право в очи:
ти ли беше што пееше
„Ајдутин мајка не рани…”
И ако не умрам дома
туку кај што стии пиштат
в борба искри кај што л’штат
блазе, речи на душата –
има зошто душа да е!
гори, – мерак, изгори,
изгори – пепел се стори!
Сал не скоривај јадови!
на стари, добри мајстори!
Времиња тешки дојдова
уште потешки прокуди,
од ден на ден се умира
и души бере с години.
# 15
Раскопани, буѓосани
со обрачи ‘ргосани,
по темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.
Никој не кова, не прави
старите бочви големи!
Старите бочви – преполни
со обрачи ‘ргосани,
по темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.
Старите бочви – преполни
со обрачи ‘ргосани,
по темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.
И ноќе – слушаш! – баботат
по бочвите сајбиите!
Деца се плашат – бегаат
сништа за стари времиња…
ки дигнаа палати
распнаа мрежи широки,
банки дигнаа палати
и кули тенки, високи:
нагоре кула висока
надолу земја длабока.
Од сичко носат кајмакот
од потта цедат го сокот,
од сичко носат кајмакот
маката нам оставаат!
Банки дигнаа палати,
банки нови имами.
кондури друзи коваат
с мотики гроб ни копаат –
појдоса, златен, ‘рѓоса
нашиот чесен занает!
, на наломи излези
бело Фиданче писано,
прошетај долу в чаршија
кога седам на ќепенци!
Ако со око погледнам
око е — да го ископам,
ако со рака посигнам
рака е – да ја исечам.
Но ако срам ме залиса
оти сум жив а закопан,
кажи ми, кажи, Фиданче
кај да се кријам со лице?
Мајстор бев и устабаша
мајстор бев – станав чираче:
за борч продадов дуќанот
за борч продадов алатот –
с две раци сум, и тија две
скапаја сè без работа!
шката тага, тешката,
тешката тешко засвири!
Севда е тешка, голема,
уште потешка прокуда!
Наточи вино крваво!
Наточи на вересија!
Донеси да ја коваме
на Крали Марко сабјата!