Autogenerated Poetry by Koco Racin
# 01
Ако е жив, море мори, жар да не снема
тој што од гроб го отвора
за мртвило да збере,
тој што од гроб го отвора гробот,
блазе налева на душата –
срце што отвора рана,
срце што отвора рана
и души бере
и души изумреа.
# 02
Дали тија росни утрини пресни
копнат,
срце – длабини длабоко –
срце – порта највисока,
скршена –
цел свет да збере,
срце – порта највисока,
верна,
подминарина,
под тија буки високи
уште потешки прокуди,
цел свет да збере,
таму на вратот веда
и крева врева на
и на плешки
и каракамен на гради!
# 03
Реките од живи
и пробудени сили
на копачи ‘ргосани,
гонат со темни изби мемливи
и страдни
ријат ги црвци смрдливи.
Од ден на ден се умира
за се безгласна,
на вековита смрт!
# 04
# 05
# 06
По долго натежнување,
со грутка на гради легна –
така се нанижа,
снаде с’лто што ја дигаше
за корка сува леб,
по долги, меки ширини рамни.
А тој од гробот легна -зошто не најде гроб –
тој сичко сичко ја дигна снагата,
со грутка на гради легна -зошто ја скрши –
и од гробот цепенеше
и бегаше
и бегаше –
# 07
Има ли душа,
не ли ти кажав,
има ли срце,
има ли срце?
И има ли душа што тече,
не ли се тажи, нема ли срце што не стои?
И има ли срце што стои пред неа?
Не ли ти реков, не ли ти реков?
Не ли беше човек што не пие, не ли ти реков?
Кој ја сипе кој ја пие крвта
не ли, не ли еднаш, не ли еднаш?
# 08
Од гробот тепкаше
и в гради шири севда без дно,
од жалба се скришно
од гробот тепкаше
и по туѓи дворовиа можат да ти го измерат денот и ноќта.
# 09
Ако на небото небеските зори се над ним дрвјата темни,
така се вели оти на небото лисјата гранките ли се ‘ргосани
од гроб до гроб,
без дно,
како ли се на небото зелени!
# 10
По тија пот на тија темнини ширини рамни –
погледни на тија буки високи.
Има зошто тија буки високи
скршена гранка маслинка беснат!
Ако на небото небеските зори се над ним дрвјата темни,
така се вели оти на небото лисјата гранките ли се ‘ргосани
од гроб до гроб,
без дно,
како ли се на небото зелени!
# 11
Лежи од војна световна,
нашиот живот долго трае!
Наточи на вересија
за црноземните робја,
со мотиките рамни,
за села по темнината
за села и градови – гробја.
# 12
Тој ја загрнал –
таја сичко ја загрнал –
в младост ја лишил –
в младост ја оддал на војна
по дружна.
# 13
Плаче од векот вековит
и нова и сè понова,
наведени, сичкосани,
по народни,
наведени и сè постари.
# 14
низијат, преполни градови,
со високи шимпир порти –
в сума гробишта,
со страдна душа чека
за живот човечна
по целата земја!
низијат, преполни градови,
у темно рујно
со страдна душа чека
за живот човечна
у виа гради аргатски
гладни,
со страдна душа чека
за живот човечна
у виа гради малечко…
# 15
имам млади јасики, преполни со мака, радост,
со корка сува леб,
по патиштата стрмни,
магла – весела,
погледни,
уста пуста затворете
да гледајат не давајте,
раци машки прекршете.
# 16
Одев со глава замаен
в гради,
скотски
ко без мерак на живот,
за кого пустињи –
одев со грутка тага на душа весела,
одев со обрачи
у темно на срца влажните модри лисја
и надеж на думање –
тешката тага
срце радосно пее
у темно на ж’лтиот гроб!
Одев со рака в гради носи
за кого пустињи –
тој ни налева радост,
одев со рака таја мака –
и така го тага изела
у темно на ж’лтата мака –
и така ја отвора тешката одаја
за кого гонат.