Full Log #3

Complete training session logs dump.

Taken with Ctrl-C/Ctrl-V from Notepad.

Ok, I know … Must confest. Training this under Windows … Guilty as charged!

Training from scratch with ../../models/mk-gpt2
checkpoint_steps: 100
Train inputs found: 86
Train 2 inputs found: 0


===== CHECKPOINT 001 EX # 001 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 002 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 007 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 008 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 009 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 001 EX # 010 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 002 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

– ло ста ста ста ста


===== CHECKPOINT 002 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

ги проучува


===== CHECKPOINT 002 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

ќе


===== CHECKPOINT 002 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

со на е се во од


===== CHECKPOINT 002 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

л Сагг, луѓе


===== CHECKPOINT 002 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” ” “


===== CHECKPOINT 002 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

во


===== CHECKPOINT 002 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

– да,


===== CHECKPOINT 002 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

.


===== CHECKPOINT 002 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

се фокусира


===== CHECKPOINT 003 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

е во се на се се големи и има извонредни искуства и способности. Не само наттетјараијата ст оттѕ им треснатјѕ и зибѕ ве наи и ра божѕѕѕдѕ виѕжќ виѕжжѕ зисетѕ зидѕѕ виѕжѕ виѕмент зисетѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕалѕѕѕѕѕѕжѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕииоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕоѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕѕ


===== CHECKPOINT 003 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

група на група на група на група од група од група на група на група од група од група на група на група од група од група од група од група од група на група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од групата од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од група од од група од од група од група од група од група од од група од групи од група од или во од група од од група од од група од од во група од група од од група од луѓе од група од група од на му од од група од одмски места од група од од група од од на од група од од во од група од во од група од од во од група од во од група од од од од групата од од на во од група од во во интерес од учет но учет во од од група од на во на на групата од од од во група од од од на од во во на групата од од во со од групата од се ловечки род на со од од од една група од од група од од. од во од од од група од во во од од групата од на од во од од група во од од на од од од од се група од од во од од од од во од од од група од од во од од на од од од од од од во од групи од од од. на од група од од од од од од од од од група на од од од од во од на од. и од од од од на, т се од од од и од од од. од на, т од од од имле од од од од. и од.. – На од група на од илирите од од сејме од една група од од


===== CHECKPOINT 003 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

се занимава


===== CHECKPOINT 003 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

е родена во местото Виново, Србија, на 15 1970ј -ј а -.јце”јш -­ брат:ј… ле “ј…ј…- д б н и н и влад влада к по к ка к ро ро к веј влада н на еднс едноскрат т ро јја срк срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срч срча срч срч срча срчот срч срча срч срч срча срч срча срчот срча срнав срча срча срча срча срча срча срцка в свв сред срча срча срча вб срча срча срча срча срча срча срќа србка срча срча срча срка срча срќ срнача срча срча срча срча срча срцка срцка срча срча срча срча срка срнако срча срна. срча срна срча срча срча срча срна срча срцка срцка срча српа срча срвка срка срча срна срча срна срнача срна срча срнача срнача срнача срнача срчка срча срнача срска срча срча српа срча срнача срнача срца срца срча срцка срнаца срнача срча срча срча срна. срца срнача срна срнача срнача срнача срнака срча срча срнача срнача срнача срнача срнак срнака срнаца срнакот срнаша срнача срнача срнака срнака срнача срнача срнака срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнача срна, срнача срнача срнача срнача срнача срнаша срнача срнако срнаш срнача срнача срнача срнача срнака срнача срнача срнача срнача срнаш срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнака срнаш срнача срнача срнача срнача срна, срнача срнача срна иноќ срнача срнако срнача срна, срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнача, срнаша срнача срнача срна срнача срнача срнача, срнача срнача срнача срнача срнача срнача срнаша срнаша срнача срнаја::: ( ((((((((((((((((((((((к)),) срнача срнача. срначаача срнашиоча срнача срнача срнача срнача срча срполицаја срча срнинала срна срча срна, срначаоца срначач срца срд срнаш љунача срцка срнашкаја,нача срнача срнача срнача срнајача срча срначалаша ључа срначааша свбча срдљача срнача срна,нача срнеќиниста,ох срца срц срд српа срча срневиќи србка срча срнача срнажа српавоча срнача,уча срча срнача срнича срба срча срнача срна срн,најача срча срнача срнајавјецнашадпа влапш срча влача срнача срнајаш п в во грс срча у срчаница с срнавча. срначадпа кица срча срнажа срќе срнајевчаважа срна срскада срча срќча срча ср


===== CHECKPOINT 003 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

в о


===== CHECKPOINT 003 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

: – 3 степени:вките; 08.05. ињата:ј, леј, леј, леј, леј, леј; 08., леј; 08., леј, леј, леј, леј; 08., леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, лее, леј, леј, леј, леј, леј, леј, леј, лее, леј, леј, леј, леј, лее, лее, леи, леј, леј, лее, леј, лее, лее, леј, леј, лее, лее, лее, лее, леј, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее,е, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, леа, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее,ви, лее, лее, лее, лее, лее, лее, лее, леа, лее, ле


===== CHECKPOINT 003 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

е се само само не празна празна без ништо зањатај: се за гледајјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјјј


===== CHECKPOINT 003 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

…..На ја во, со Урац штегер – Габор – Габор – Цепин – Понс.В – Габор – Понс.Т – Форс.ЦГ – Форс.Г – Форс.Ц – Форс.Ц- Форс.Ц – Форс.Ц – Форс.Ц- Форс.Ц/Ц- Форс.Ц – Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц – Форс.Ц- Форс.Ц – Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц – Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц – Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц/В Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц/В Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц/Д Форс.Ц- Форс.Ц/Форс.Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Ц/ Форс.Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Уз.Ц/ Форс.Ц/ Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.Ц форс.Ц форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Форс.Ц- Форс.Ц/ Форс.Ка/ Форс.Форс.Ц Форс.Ц- Форс.Ца.Г.- Форс.Ц- Форс.Ц форс.Г- Форс.Ц/ Форс.Ц форс.Форс.Ц- Форс.Форс.Ц- Форс.К Форс.Ка Форс.Ц форс.Уз.З Форс.Ц Форс.Г.- Форс.Форс.Ка Форс.П Форс.Кус.Кус.С Форс.Форс.Кус.Ц Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц Форс.К- Форс.Ц форс.З Форс.Ц- Форс.Кус.Г – Форс.Г.- Форс.Ц Форс.Г.Ц- Форс.В Форс.Ц- Форс.Г.П Форс.К – Форс.Г- Форс.Ц- Форс.Г.Г.- Форс.В Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.У- Форс.Г – Форс.В Форс.Ц- Форс.Г.Г.Г.Г.Па форс.Форс.ИФорс.Уз.Ц- Форс.Г форс.Г.Г.Г.В- Форс.Г.- Форс.Г.Г.Г.З- Форс.Ц/ Форс.Ц- Форс.В форс.Г.Ц- Форс.Форс.В Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Г- Форс.Г.-В Форс.С- форс.КГ- Форс. Ц/Ф- Форс.Ц- ФорсВ Форс.Ц- Форс.П- Форс.Ц/ Форс.Г.– Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.Ц- Форс.С Форс.КГ- Форсг Форс.Г-1 Форс.Ц- Форс.ЦГ-Р-В Форс.Г-К Форс.Г- Форс-В форсВ форс.ЦК-ФВВ форс-ВФорсВВК-ПВВВ Форс.В-Форс.Ц-В Форс-КГ-С


===== CHECKPOINT 003 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

( -, -) – – (, -, -, -) – (, -) – (, -) (, -, -) – (, -) – (, -) – (, -) (, -) (, -) (, -) – (, -,) (, -) (, -, -) (, -, (, -) (, -,) – (, -) (, -) – (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, – (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, – ( -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, -) (, ( -) (, -) (, – (( -) (, -) (, -) (, (, -) (, -) (, -) (, -) ( (( -) (, – -) (-) (, -) (, -) (, -) (-) (, -) (У ( -) (а, -) (-) (( -) (, -) (, -) (, -) (1 -) (( -) (, -) ( -) ( -) ( -) ((У-а, -) (2 -,) – (2, -) (а-а, -) (до, -) (-) (1, -) (А, -) (А, -) (Уа, -) (А, -) (1 -) (А, -) (А, -) (од, -) (А, -) (А, А, -) (1, А, -) (А, А, -) (А, -) (А, -) (од, -) (У, -) (А, -) (А, А, -) (А, -) (A, А, А, А, -) (А, А, -) (А, -) (А, -, (А, -) (А, -) (А, -) (А, -) (А, -) (У, -) (А, А, -) (А, -) (У, А, -) (Б, -) (А, А, -) (Б, А, А, -) (А, (А, -) (А, А, А, Б, Б, -) (Б, -) (А, А, Б, А, -) (Б, А, Б, Б, -) (A, К, Б,Б, А, -) (Б, Б, А, Б, Б, Б, Ц, Б, Б, Ц, Ц, -, И, Г, Б, Б, А, Б, Б, Б, Ц, Д, Ц, Ф, И,А, И, и другите (З, -) (Б, Б, К, -) (А, А, Б, Д, Б, Б, Ц, Б, Д, Ц, -, Ф, К, А, А, Б, Г, Б, А, Б) (Б, Б, -) (0, Ф, Б, В, Б, А, Б, Б, Ц, Б, А, Б, Б, Д, Ш, Ц, Ф, Ф, Б, Ц, К, Ц, -) (Б, -) (Б, И,


===== CHECKPOINT 003 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

е формирана во 1989 со на на т наш на еден е мног мал стан е тој стан за. тој стан на – в на со 1. ж го – т ед тиг по в на на на д едр едн еврадк дветјк е т на о т в к в р с т е ис


===== CHECKPOINT 004 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

е позната како “F на.” Таа


===== CHECKPOINT 004 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

. – Кар. 7- О – Херој 6-7 6-7 7-8 7-8 8-9 8-10 10јја, 10јја, 11јја, 11јја, 12ја, 12ја, 13јја, 13јја, 13јја, 13ја, 13јја, 13ја, 14јја, 14е, 14е -е-е-се,јја, 14е -е-се,јја, 14е -е-се,јја, 14е -е-се,јја, 13јја, 14е -е-се,јја, 14е -е-се,јја, 13ј -е-јја, 14јјја, 14е -е-јја, 14јјја, 14е -е-јја, 14јјја, 14јјја -е-јја, 15јја, 15јја, 16јја -е-јја, 15јјата -е-јја, 16јја -јја, 16јја -јја, 17јја -јја, 18е -е-јја, 16ј -јја, 19јја -јја, 19јја -јја, 20јја -јја, 21стјавијја -јја, 23ј -е-се, 18јја -јја, 22ј -е-се, 21јјја -јја, 21јјја -јја, 22ј -е-се, 27јј -е-се, 23ј -е-наји, 22ј -е-се, 22ј -е-се, 27ј -е-е-се, 28јј -е-се, 22ј -е-се, 29ј -е-се,ј-де-се,јја -е-се, 29ј -е-се, 28ј -е-де-се,јју -е-се, 29ј -е-се,јјје -е-се, 29ј -е-се,јја -е-се, 30ј -е-се,јје -е-се, 27ј -е-се,јја -е-се,јствии, 28ј -е-се, 26-сте -х -истр, 28ј -е-се,јја -јф -е-се, 29ј -х-е-ви,јјвај си -х-јасствите, 29ј -е-се-пине,ј-не-јае-се,јце-го, 28ј -е-се-га,ј,јже -е-себе, 28ј -е-из -е-себе -ј шуќи -е-на-на, 30јј -е-се,јце -ја,јже -е-се,ј-се -е-се -истрјја,јствијо -же -е-се-јше. -е-се-јше,јце -е-се-е-се,јјже, -х-динеси -се-,ја-јјх-вее,ј-јј–не-де,је-ј-ј-себе-риг-, -драјја,,- се-јјв,- го-же,јјтеј…ј-ј–ј-денјае,јза,,јгу–цое-јсичј-бо -јќе,,,,- жик-же-не-штих -ј-се,,, 29ј,,,,-нед.е-е-хбх,е-е-жехјш -е-х-се,.е-праи-ј-е-гаи-гаѕ -др -е-, чжеи -, -ј-е-ј-се -ц, 20же -ј, 21јеј-јхе – Ке, тцо


===== CHECKPOINT 004 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

е се се разбира. Има многу луѓе на избори и избори. избори


===== CHECKPOINT 004 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

–  – – – –  – –  –  – –  – –  –  –  –  – –  –  –  –  –  –  –  –  –  –  –  –  –  –  –  –   –  –  –  –  –  –  –  –   –  –  –  –  –  –  –   –  –  –  –  –   –  –  –  –   –  –  –  –  –  –  –  –  –   –  –  –  –  –  –   –   –  –  –    –   –  –  –   –   –     –     –  –  –   –  –  –    –  –  –   –  –    –  –  –      –    –  –  –     –  –  –     –       –  –      –  –        –         –                   –


===== CHECKPOINT 004 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

.-Мури: (1924-): Роден е. во Африка и заедници.раа, гиј тудеј сејдајлаи тејанации.јлаиетри, сеијшу, �, �лиду и саихи – саихи, џендаја, коандиа и чива, рамија, путир и сиахи ешти – жени.и теиџи се им множат најлаиетите: им ја утешујлаи года гидае.ијлаијје сејхи сејхи увруду, ак, кјаи му ралам на единогх ешти му ралам на единого, кјаи му ралам на единого брат. 5:8. 8:8. 10:7.иј гојхи. 18:4. 9:8.и мураха сејхи им ја пратив на цогаја: „Тако тејхи, што му ралам? Па могу тејхи меи! И јас веќвам! 20:9. Сахих ми е могул!“ – о. 2:9.и му ралам: „И јас му ралам на быму жени, што му ракам на жени и на быму жени. Веќвам да ралам. 20:11. Сејхи меијојхи меијои му ралам: „Вато! На быму сах вересијог су ваш!“ 11:11.и му ралам: „Горе леме, јаре големе жени!“ 12:12.и мураха сејхи му ралам: „Јас сејхи гоцам!“ 13:22.и мураха мирах им ја релам: „Пјо, виру сејхи голе, виру, ралам да ралам. И јас му ја пративтегата, оти знам што ми реков!“ 13:и мураха и му рече: „Зар ли ти, гх, јас ралам: ме ушт!“ 14:15.и мураха: „Пјожеј си ралам, кјаде ти! И сируј мураха: них, них них. 19:30.е – „Нигх“ му ралам: „Кажи дека си ракам, тхх. зашто теши, но не ти ги начул рацете!“ 14:и им рече: „Што ми го речеш, ако ме сакаш? – Не си јеруј да те еса, тха. На путу – саху сахијо: муре на моху, го измал мура, му ја уштр и го уштра.“ 16:27-27. им се судат за нив.и му ја втеша раката на нив.ј: „Кој си ти мене?“ „Пјоми го уби, ни му ја нишката“ му рече: „Па ти мене да те есапи? И ти ме направи, не ги убим очите“.и му се стемни, му рече: „Кога ќе го сретнеш, што ти го сака, кога ќе ти го останиш. И знеш мениме, кога го заборавив


===== CHECKPOINT 004 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

три три мо кроки, кои, всушност го нарекуваат “о“. Еден дел од, кој друг,,, друг дел од, –,,,,, –,,. го, ињата се основа за и ти иа за.,а ги говорат. (а и – гласат за, и. – Го: во зборување, викаш, на нахвајска казна, спасение со легхурсија, покајание со лажни пророци.: се::, и, се свети за.,њата ињата за,,,, –,,,,.,њата,њата,њата,њата,њата,њата.,њата,њата ињата се извор на, доверба, доверба, знаење, разумност, и за.,њата,њата,њата,њата ињата,њата,њата,њата,њата,њата ињата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,њата,,њата,њата,,њата,њата,,њата,,њата,њата,њата,њата,,њата,,њата,њата,,њата,њата,,њата,,,њата,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, води, акции,,,,,,,,,,, млади, рода, млади, рода, родители, руси, родители, родители, татко, баба, деца, родители, родители, татковци, татковци, браќа, баби, баби, татковци, татковци, правтонеме, внуци, внуци, татковци, татковци, татковци, чичковци, мајки, правје, внуци, стрино, мајка, прасиња, баба, дедо, татко, мајка, татко, баба, дедо, мајка, баба, татко, дедо, баба, баба, дедо, дедо, прадедовци, мајки, внучиња, дедо, баби, родовците, брајавите,,,, татко, мајка, бабицата, баба, мајка, дедо, баба, дедо, правда, дедо, дедо, дедо, баба, дедо, прапра, пра дедо, прапрај, дедото, прадеда, праше, дедо, прапрај, дедо, прадедовците, дедо, баба, баба, баба, дедо, дедо, дедо, дедо, мајка, бабата, мајка, вуј, мајка, баба, дедо, татко, прадедовцата, дедо, дедо, мајка, баба, прај, дедо, дедо, прадов, дедо, татко, баба, дедо, баба, дедо, прадедов, прадедов, дедо, баба, дедо, дедо, татко, пра­, баба, баба, дедо, дедо, баба, дедо, дедо, татко, прадедов, дедо, баба, баба, дедо, дедо, баба, дедо, дедо, дедо, дедото, татко, праше, дедо, дедо, дедо, дедо, дедо, дедо, баба, дедо, дедо, дедо, баба, дедо, дедо, дедо, баба, праде, дедо, татко, дедо, татко, баба, дедо, баба, дедо, баба, баба, дедо, дедо, дедо, дедо, бабата, баба, баба, дедо, дедо, баба, дедо, дедо, баба, баба, татко, дедо, дедо, баба, татко, дедо, татко, баба, дедо, баба, дедо, дедо, баба, баба, баба, татко, дедо, дедо, дедо, праде, дедо, баба, татко, дедо, дедо, дедо, дедо, баба, дедо, дедо, дедо, баба, дедо, дедо


===== CHECKPOINT 004 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

, г г г-ѓа Е, г-ѓа Е, г-ѓа Е, г-ѓа Е, г-ѓа Ли, г-ѓа Су, г-ѓа Фаро, г-ѓа Пире, г-ѓа Е, г-ѓа Е, г-ѓа Пире, г-ѓа Е, г-ѓа Фаро, г-ѓа Е,,, г-ѓа Е,, г-ѓа Ланелулја, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаронедин Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа г-ѓа г-ѓа г-ѓа Фаро, г-ѓа г-ца Фаро, г-ѓа Фаро, г-ца Фаро, г-дин Фаро, г-ца г-ца, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаронега, г-ѓа Фароа д-ќао г-ца, г-ца, г-рика, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, г-ѓа Фаро, и г-ѓа Фа Феа-цаа г-ѓа Фаро, г-ма г-ѓа Фаро, г-ца, г-ѓа Шилу-ѓа Фаро,, г-ѓафа-ѓа, г-


===== CHECKPOINT 004 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

јчьь — еден одрсьньите видови од фамилијата C ред, фамилијата C ред, и други видови. редот се карактеризираат со тробрија ( е една од трите родконоги коиа еден вид во фамилијата C ред и членовите на родконоги) или со еден вид на потрница (” се множина, род, род”). Се одликува со голема бистра глава и опашна уста. Со членови, или фамилијата C ред можат да еден вид, кој, додека членови или редови, се разликуваат во посебни фамилии. видови се нарекуваат урови, а видови се разликуваат како урови. крлежи се: за олови, за урови и за птици. крлежи се се поврзани со членови од родконоги. крлежи се поврзани со членови од редови. крлежи ја признаваат крлежи. крлежи можат да во друштвото. крлежи го признаваат крлежи. крлежи го признаваат членови ињата од редови. крлежи се познати како крлежи. крлежи со крлежи го признаваат членови и членови. крлежи одцијата ги признава крлежите. крлежи може да само во фамилија, заедница и заедница. крлежи се сметаат за членови од членови. крлежи се признати само во крлчни семејства. крлежи го користатнскојство,јкатурата и. крлежи обично се со педигре. крлежи се оние крлежи кои уште од првиот век. Овие крлежи се сметаат за членови од крлежи, кои ги наследуваат од крлежи. крлежи ја задржуваат членства од. крлжи јањата можат крлежи да како крлежи, но ја задржуваат членства од, и,, ги,, и.ргирнашките крлежи, одњата го губат членството, и. крлежињата ја задржуваат членови. се сметаат за членови на крлежи ијкатите, го користат, ињата на. крлежи се организирани во заедницата,, и. крлежи се поврзани со крлежи. крлежи се сметаат за крлежи. крлежи се познати како крлежи, ноњето се поврзани со. крлчува е поврзано соњата. крлциите можат да. крлежи се сметаат за крлежи. се поврзани сојкатри може. крлват да. крлжуваат се нарекуваат крлзи. крлежот имаат крлежи, ноњето се смета за дел одриното крвение. крлежи се сметаат за дел од крлежот. крлжите можат датьдат внјатеи. крлежарите се состојат крл за крлажува, крлазите се сметаат како крлав. се крлњата крл крл, крл остина. крл. крл крлај сејкат, крлват сејвати чкрлватват. крл. крл. крл. крлежите сеи крлхов, крль. крлаватањ е крл. крл. крл. крла крлежат крльсја. крл крлхи. крлеството крлеша, крля, крловися, крлја. крлажат, крлството крлежи, крла и крлежа, крльњь, крле, крлв крл оч.л. крл. крја крл крлв. крлежичѕ, чв, крл.в,


===== CHECKPOINT 004 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

ги има доста интересни места: Купача – каде се наоѓаат гробиштата на загинатите војници, куќа – кадери – куќата во којари – куќата кадеритеритеририритери се наоѓаат во куќата нари кадериритеририририте се наоѓаат во куќата нарите кадериритериритерири се во куќата кадеритериририте се наоѓаат во куќата кајри – куќата во којаритеритериритериририри се наоѓаат во куќата наририте се наоѓаат во куќата нариритери се во куќата кадеритеритеририририритеритериририририте се наоѓаат во куќата наритеритериририритериририририририритеририририритеритериририритеритеририритеритеритеририритеритеритеритериритеритеритеритеритеритеритеририритеритеритеритеритеритеритеритериритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритеритерите го разгранетите ги селото србаторите горниритерите сакаатрите даритеритеритеритеритеритеритерите


===== CHECKPOINT 004 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

залови води води води води води за бшќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќ.ќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќќ


===== CHECKPOINT 005 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – -. – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – име – – – и – име – е – – – облека – – – – – облека – – – облека – дека се – -. или боја – облека – сенка. – тоа е маска – сенка – сенка – облека – – тоа се – дека – маска – маска е боја. – – сенка. – маска за светлина – маска. маска – маска за сенка – маска – облека маска. – се “по боја”, – маска. – маскарата и сенка за маскирање – маска. – маскара – маска за маска и сенка на лицето. – маскарата и “стакло” маска – маска за облека за маскирање и маскирање. – маска на ” – маскар – маска, маска. маскарата. – маска за маска сомот. маска за маскирање на лице. маска за маскирање. маски за маскарата. маскарата. маска за маскирање. маскарата, маскарата. маскара. маскара. маска. маска. маскара. маска. маска за маскирање на лице. маска. маска. маска на маскатарата. маска за маскирање лице. маска. маскарата. маска. маска. маскарот. маска. маскарата. маска за маскирање лице. маскарата. маска. маскарата. маскара. маскара. маскарата. маскатарата. маска. маска. маски на маскарата. маскарата. маскарата. маска за маскирање. маскарата. маскара. маскара. маскарата. маската. маскарата. маската. маска. маскара. маска. маска. маска за маскирање. маска. маска за маскара. маска. маска. маска. маскара. маска за маски на маскирање. маска за маската. маскара. маскирање маска на лице. маска за маскирање на лице, маски за маскирање. маска. маскара. маскира. маскара. маската на природата. маска. маскара. маска. маска. маска – маска на боја. маскарна. маска. маскирање. маскира. маска. сенка. маскари. маскара. маскара. маска за маскара. маскара. маската на маскира. маска. маска. маскари. маскарата. техника. сенка. маска. маскара. маски – маска. маскирање: маскарата, маска за маски. маска за маскирање на лице


===== CHECKPOINT 005 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

на вода, во аква парк парк, во населба Црниче, во село Драчево – општина Кисела Вода, кај хотел локви, во село Драчево – Општина Кисела Вода, во село Црниче – Општина Кисела Вода, во село Долно Лисиче – Општина Аеродром, населба Аеродром, во село Горно Лисиче – општина Кисела Вода, во село Долно Лисиче – населба Лисиче, во село Алдинци, кај хотелот – град Скопје, во село Црниче – Општина Чаир, во селото Долно Лисиче – општина Аеродром, кај хотел локви, во село Долно Лисиче – Општина Кисела Вода, во село Долно Лисиче – општина Кисела Вода, кај хотел локви, во село Драчево – Општина Аеродром, во село Драчево – Општина Чаир, во селото Драчево – општина Ѓорче Петров, кај хотел локви, во село Аеродром – општина Кисела Вода, кај хотел „Атлас” – Скопје, во село Петровец – општина Кисела Вода, кај хотел “Атлас” – Скопје.Во село Драчево – Општина Кисела Вода, во село Горно Лисиче, во село Драчево – Општина Кисела Вода, на место викано Горно Лисиче – општина Кисела Вода, на место викано улица “М.З.А.А.Б”, во село Горно Лисиче, во населено место Драчево – Општина Кисела Вода, кај хотел “Атлас” – Скопје, во село Драчево – општина Аеродром, на место викано кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те”, во село Драчево – општина Кисела Вода, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те”, во село Долно Лисиче – Општина Кисела Вода, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те”, во село Долно Лисиче, кај хотелот “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те”, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те”, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај Хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те”, кај хотелот “Атлас” – Скопје, на место викано те”, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано те” – Скопје, на место викано теа – Скопски Аеродром, кај хотел “Атлас” – Скопје, кај хотел “Атлас” – Скопје, на место викано теа – Скопскикрстор, на место викано теа – Скопски бањи, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано “Пла” – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем и на место викано теа – Скопски саем. На место викано теа – Скопски саемс, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано Теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано Танака-Капина, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем и на место викано теа – Скопски саем, на место викано “Абд – Скопски саем”, на место теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место теа – Скопски саем, на место теа – Скопски саем, на место теа – Скопски саем, на место теа – Скопскимак, на место теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопски саем, на место теа – Скопски пазар, на место викано теа – Скопски бачка-Скопје, на место викано теа – Скопски саем, на место викано теа – Скопскипо парк – Скопскипанска банка, на место теа – Скопски


===== CHECKPOINT 005 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

со во. 1 1 2 4 5 6 6 6 7 8 8 8 8 9 8 9 9 9 10 11 12 13 14 14 15 16 16 17 17 18 19 20 21 21 22 23 24 24 25 26 27 27 28 28 30 31 32 32 33 33 33 33 34 37 37 37 38 38 39 38 39 40 41 41 42 43 44 45 46 47 48 49 49 49 51 51 52 53 53 56 57 61 62 61 52 63 63 73 63 63 67 69 83 63 63 63 74 73 73 73 75 73 73 73 78 78 82 73 74 83 85 84 71 83 78 75 78 71 77 78 86 73 89 83 83 88 81 82 86 84 75 71 88 82 79 82 81 87 78 83 78 84 78 86 84 88 92 82 87 83 82 84 88 77 89 90 82 84 84 89 90 101 104 98 2010 86 92 98 99-шлување,,,,,,,а,а,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,д,


===== CHECKPOINT 005 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

е е роден во Кофулц, Бранденбург – Бранденбург, Австрија – каде 8 и 9 годишна возраст. Тој 8 деца и 3 од нив. 7. а 8. Но сака да, сака да им помага на. Има брат на., и: 1. Но се многу многу мали: тие ги сакаат и. можат многу повеќе од години. и имаат многу малку отколку се многу убави и го сакаат. ги сакајте се како луѓе – сите се мили, среќни се и добри се. на им се од Бог – кога: мир, љубов, милост, великодушност, правдољубие. им се Господ – сите тие се многу слатки, многу духовити и го знаатт Бог кој -. ги сака,. ги сака и – како што. во ги сака -. го сакаат -, ги сака,. ги почитува -. ги сака,; му се непријатели. ги чува – сака да слуша. ги сака -. го почитуваат, – прави чуда, го сака,. ги сака,: оди на училиште – на. му ги дава, прави чуда. сака да ги сака,, – што. ги сака. сака да. сака да, сака да ги гледа,: сака да му каже: вели… “За ја сакам”… мора да – ги сака,. ги љуби. сака да ги сака. сака ги сака и ги сака. му се пријатели – сака да слуша се -. сака да зборува,, слуша, слуша. го сакаат – сака да се сака,, прави чуда. сака да слуша – ги сака. сака да слуша што. сака да слуша – сака да слуша – го сакаат, и: сака да слуша – ги сака. сака да слуша. сака да слуша – ги сака. сака да слуша -,. сака да слуша. сака да слуша – не сакаат да слуша, – го сакаат, – го. и – го знаат.јчи – му помагаат -јќа не јаде – сака да слуша – и – ја – му го кажува – оголува. го следат и -ва го сака – една од – сака да има: а го сака – и. – го сака -јствујва: јјашува – сака да слуша. – слуша и слуша, му вели – го сака – – го сака, и, го посетува -ва сака да – -ја… вели сака -јјуќа сакај му ги -ј и ја посетувајѕ -ја се сака – сака му вели – сака му кажува – верувај сака – сака гијп и -ј рече ги – сака.ј го сака – -ј шушка муја војре, велиј те – иј, сака ги сака – -ј му дуи ру- те вете -ии, и те кажи и и вра и сака.јп сака го го – Дај… – нае – на гледа година нај – му се Чу Га му дује – И слушаја муте је. – сака да му уж, – глаВ И И. во му и на му – година Марија, којјо куќата вели вели, Ла, сака, сака,. да по тоа збор е је ви жен – те сака. вели


===== CHECKPOINT 005 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

во и во време на време може да им даде живот најковците од кои, кога се врати од војна во војна, му даде сила на еден живот и тој се врати од војна. А, бидејќи сака да го види, не само него него туку да го види светот. Ако и, го она што живот, тие ќе го видат него, кој тој нема да го види како негов татко. И ќе го видат како свои родители. Тој се сретна со, зашто ијковците од коијковците од кои, кога се врати од војна, кога се врати од војна, од војна, кога тој ќе, ако. ќе го видат – како свои родители. И тој ќе го слуша, кој, тој ќе го слуша и, кога се врати од војна – најковците му даде сила. И, кога животот со сила на еден живот. И, кога се врати од војна, тој го гледа оној свет кој. И го гледа – како свој татко, тој, кој. го гледа – како татко. го гледа – како татко, кога живот. го – колку пати – колку пати – колку пати – колку пати. се – кога човек – колку пати – колку пати – толку пати – колку пати – колку пати. И – колку пати – колку пати, колку пати, колку пати… и толку. Значи се – како мајка, тој е татко., тој е татко. И се – како мајка, тој е татко, се – како татко, таа е мајка. И, оној што, кога, тој – како мајка, тој, оној што гледа… И се – како татко, тој – како татко. И – колку пати – колку пати – колку пати. И се – како мајка, тој – како татко, тој – како татко, тој – како татко, тој – како татко, тој – како татко, тој – како татко, кога се – како татко, тој – како татко. И се – кога се – како мајка, се – како татко, тие – како татко, тој – како татко, тој – како татко, тој – како татко, тој – како мајка, тие – како татко, тој – како татко, тој – како татко, како мајка. И,, – се – кога се – не. И се – како мајка, се – и -. – го јаде – во еден поглед – таа, – жената, се – вели,. – се шета и ги посетува – го прави, кога се -. – и тогаш кога се – кога – како мајка, татко. – кога – во друг поглед, тие се – првиот ден,. – И – кога – – – орално., кога, првиот ден, – денот кога… – првиот ден, – – првиот ден,, – -,, првиот ден – -,,, – се,,,, се…,,, – се разбира,,,, – и дома – тие – и тој – – и ред -….. И – како татко,,,,, бара да игра -… – како некој… – И тука – додава – се… И ги прима -… И така натаму,,,,,,,,, ако и… Се разбира,,,,,,,,,,,, тие,,,,,,,,,,,, тој,, се,,,,,,,,,,, -,, -,,, -,, – – – -, се,,, – -,,, тој,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, кога,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


===== CHECKPOINT 005 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

. На На На На На На На На На На Со На На Се Пла И Се Пла Не Дол на По На Пе Со Во Мо Пат низ Но По На На патот Во На Под На Из На На На На За Пат На На На Пат На На На На На На Пат низ На На На Пат низ Во Не Во Пла На Пат Во Пла На Со На Со Не За На Во Пла На Со На За На На Пе На За Ста Да Да Во Не Пла Во Не Во О Пла Пат А Се Пла Во Пат На За Пла На Со На Пе Со Не На Ка Ќе Пла Во На На Пат На На патот пред И По Пла Да Пла Во На Во Не Пла Во Пла Не На место Со Пла Да Пла За Пред И Како Пла Не На На Пат Во Пла Во Пла Се Пла Во Пла За Пла Во О Пла Во Пла За Пла Не Пла На На Пат низ И Пла На Но И Пат За Пла На Не Пла За Во Пла Не Пла Не Пла На На Пла Не Пла Не На Пат На На На Пат На Пат низ За Пла Во Пла Не Пла сега Под За Пла Со На Пат низ Пла Не Пла Во Пла За Пла Не пред Пла На Пат низ Пла Во За Пла Во Пла За Пла На Пат На Плаза Пла Но Пла Из Плаза Пла Го Пла И Пла З Пла Не Пла Не Пла И Пла За Плаза Пла За Пла За Пла За Пла Не Пла На Пат Во Пла Пат Пла Е Пла Но Пла Не Пла На Пат околу Плаза Пла Не Пла За Пла На Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла За Пла Не Пла За Пла Не Пла Не Пла Не Не Пла Не И Пла Во Пла За Пла Во Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла За Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Од Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла На Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла На Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Во Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла За Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла На Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Во Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла И Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Го Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла За Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла На Пла На Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла И Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла И Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла За Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Но Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Ве Ја Пла Пла Не Пла Не Пла Не Пла Ве Пла Не Пла Не Пла Но Пла И Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не На Пла Пла Во Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Но Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла И Пла Пла Пла Пла Пла На Пла Пла Пла Пла На Пла Пла Пла Пла Пла Пла Но Пла Пла Пла Пла Пла дел Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Со Пла Пла За Пла Пла Пла Пла Пла За Пла Пла Пла Плапла Пла Пла Пла Пла Еле На Пла Пла За Пла Пла Пла Пла Пла Но Не Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Пла Не Пла Непла Не Пла Пла Се Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Не Пла За Пла Не Пла Пла Не Пла Пла Не Пла Не Непла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла во Пла Не Пла Не Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла На На О Пла Не Не Пла Не Пла Не Но Пла Не Пла Со Пла Не Пла И Пла Не Пла Не Пла тука Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Во Пла Пла Пла Пла Не Пла Не Пла Не Пла Не Пла Пла Не Пла


===== CHECKPOINT 005 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

се сто на сто, сто, сто, сто, сто, сто, сто, сто и се. Тие се тешки и опасни како се септички, жирани, за на крај да станат невидливи. Нивната појава е толку длабока што може да стане и невидлива. Тие се тешки, силни и невидливи. Не ги з, не ги крие, ги знае. Имаат душа, душа која се храни и живее со Бога. Тие се лечливи. Тие се свети, животворни, светли, подвижни. Тие се небесни и животворни. Затоале, велат, животворни. Тие можат да се видат, да се видат, да се видат, да се видат. Ако, тие се свети, животворни, лечат. Тие се свети заштоле, се вели, се вели, се свети зашто.ле, вели, животворни. Тие се свети заштоле и тие се свети заштоле, лечат.ле, лечат, се плашат, доаѓаат, доаѓаат.ле, лечат, се плашат, доаѓаат, доаѓаат, доаѓаат.ле, се вели, животворни.ле се црни, зелени, лечат, стоат, слегуваат, слегуваат, не ги покажуваат, не ги откриваат. Тие се свети заштоле, доаѓаат, лечат, и се свети отиле. лечат. Затоа тие се свети заштоле, лечат, се молат. Лечат зашто се светли зашто спие. Каат, лечат зашто се свети оти. Тие се свети заштоле, не лечат. Тие се свети заштоле зашто лечат. Што е светлина? Каваат дека лечат зашто лечат, та тогаш лечат. Тие се свети заштоле. Каат зашто лечат зашто лечат, лечат зашто лечат, лечат зашто лечат. Каат зошто лечат, лечат зашто лечат зашто лечат, лечат зашто лечат зашто лечат. Каат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат. И затоа тие лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат. Каат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат.            Од тие лечат оти лечат оти лечат оти лечат зашто лечат оти лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат зашто лечат оти лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат. И како лечат лечат тие лечат за лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат.    На тие лечат зашто лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат.       На тие легнати зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат    е лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат зашто лечат оти лечат.   Кој лечат тогаш лечат оти лечат зашто лечат оти лечат оти лечат оти лечат оти лечат.         што лечат     зашто лечат.         Залежни зашто лечат зашто лечат зашто лечат      д лечат оти лечат оти лечат за лечат     а лечат.         Залежат зашто лечат            лечат                а       лечат оти то лечат зашто лечат        лечат,     то лечат оти лечат   а   лечат             лечат,   лечат        лечат


===== CHECKPOINT 005 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

се слуша, сите сакаат да,, игра, игра, се игра, оди, игра, пее. Ако не се врати, се враќа во и – ако – се враќа, оди во полето на. Сака да оди во полето на да игра, а се враќа. Игра, плаче, плаче, плаче и плаче. На – таа – плаче. Ја сака., плаче, плаче, сака да плаче, сака да игра, да плаче, да игра, се игра, се враќа. се враќа кај, се враќа, плива, трча. – паѓа. – паѓа и бега. се враќа. – застанува, го спасува. се враќаат, оди. – се враќаат. – паѓа. – паѓа. – се буди, плаче. – паѓаат. – излегуваат, се повлекува. – се повлекува. – се буди. и го прават гласот, вика. Сака го кажува. – се појавува. Го сфаќа – тој………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………… Во……………………………………………………………… -………… -……………………………………………………………………………………………………………………………… -………… Во………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 005 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

. – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – е: – е јасно, – тоа е – – – Тоа е – – тоа е -е – – тој е – се на -е она што на тие, дека, илиј – ние сме – таа е – што е – и тој е тој! – – – – тој е се – и таму е – тој не се сака да се сака – јас. – – “не се тие луѓе,ј” – рече – – Јас го – – тој сака да се знае – ај сакај: тие да – тоа е – – тие се – иј тоа – тоа е – – – тие се – тој е – тие тие тој е – – тоа е – декај тие – тоа е – тоа е – не можеме да дека -ј. – – – Тој мисли дека -ј -ј тоа е – тие се – тоа е – тој сака да се – – тој мисли дека. – “Ние – не сме. – Го познавам – јас – тој,ј – тие се – него тој – тој е тоа – тие се – тие мисли се – тој тоа е – тој не сака да се: – јас – тие се – – тие мисли дека. – Јас сум – тоа е – се вели – ние не се оди на тој – тој е – декај – тоа е – тогаш тоа не е – тоа е – тој се – тој е – тоа е – се… е. Ако – -ј: тоа е – тоа е – она тоа е – дека тој – тоа е: и тој е: тој е – тоа е – тоа е – тие. – Тоа е – тоа е – дека – тоа е – тоа е – тој мисли дека. – Тие се – она што е – таму е – тоа е – тоа е – тие се -. – тоа е – тие знаат дека – тоа е – дека не се плаши дека нема: не се плаши дека ќе сака, да сака. – “не се плашат дека – тоа е само дека – тоа е – тоа е тоа е – дека и тоа е. Тоа е – дека, тоа е. Значи, – тоа е – тоа е – тоа е – тоа е – таму е – тука е – тоа е. – Таа игра – тоа е – тој е… таму е – тоа е таа, ние сме, тогаш тоа е – е – тоа е – тоа е. – Значи – тоа е – тоа е – тие се – тоа е – јас – она е – дека ние имаме исти – ние – – тоа е – ништо во споредба со и тие тие се – тоа е – ние сме ние – ние – тој е само, тие се оние кои, како, јас исто така треба. Во принцип – тој е. – Но тој има свој живот, тој е тој, тој има – таа – тоа е она штош – тоа е – јас не е тоа, тие се – јас сум – тие се оние кои велат – тие не се, тие се тие – тоа е – тие се – кои тие се. Но – не е важно. Тој зборува за, дека -. – тој е, – – тоа е – – – тој е. – Ној е… – јас – тоа е само тој. – ние не се сите, – – тој е. Нај се -, – -. – тие се само – – тој е ништо, -ј тој нема – тој е – – – – – -ј -ј -јј -јј – -ј. – – -ј – -јур. – – -јур. – – – -јур. – – – тој е – рече. – – – Не е многу – велат, – – тоа е. – – – -јр. -е -е – вели – -е – – -ј – – -.ј – -. – – – – – -“ј -е -е -г. -. – -јј – – – – -: -е рече – -Ја -ј -е – – – – – -ј -и -. -К – Бив – – – -и -. – рече – -е -и -и -е тој -г – – ->ј -реј. -. – -јше – вели. – -В – -е -ј -ј -р -Ја


===== CHECKPOINT 005 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

::: 0:0:0:0:0:0:2:3:2:1; воодушевување:0:3:2:2:1:4:4 гола3:4:4:1Ген:3:4:1-4:1СПН:4:4:4:4:4:5-3:4:4:5-2:4:4:4:5; вина:3:4:4:4:5:4:4-5:5:4:4)Зар бојкот:Штутова:4:4:5:5:4:4-4:4:4:4-5:5:5:4)Штутова:4-3:4:5-4:3:4:4:5-4:5:5)Штутова:4:4:4:5:4+4:4-4:4:5;фе:4:4:4:4:3)Ведат:2:4-3:4:4-4:4:4:4:5-4:5:5-4:4:5:5-5:5-5:4)Ведат:5:4-4:5-4:4:4:4-4:4-5:4:4-4:4:4:4-5:5-5:5)Б:В:В:4:4:4, :Ген:4:4:4:4:3-4:4:4:4:4:4Атифе4:4:4-4:4:4:33-5:4:4)Кол:4:4-5:6:4:4-5:5:4:4-4:4:4)По:4:3:4В:4:4+3:4-4:4Адам:4:4-5:4-5:4:5-4:4)Нака во Македонија,:што е,:3:3:4:3,4:4,4)Верајскио:Генг:Либеров:Либеров:Кок:Моторп:Михтахе,Тонио:Рустика:Пепи за отпадоци:4:5Штутова:4,3:4:4Штутова:10,6:4Штутова:3Петочка:4-5Штутова:Украција:4:4Абдутива:4:4-5:4К.Т.Митре,Розанова:3:4-5:4;Поцева:4:4Вук:У-Тапанич:4:6-3Штутова:4:4-5-3Адам8:3Валева:4-3Ватислав Малов:4:6-3Дал.По днијчирите цркви во Македонија на јавност се чини се поделени.Од


===== CHECKPOINT 006 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

на материјали. Нај. Не е секогаш се. Да се каже: А како? Да биде се: Но! Да се каже: Аха. Да? Да,. Да………………………………………………….и….. на…… сеите…………и ги,ите….. ги.. ги….. и….. доаѓаат од. да….. иите…..игногаат……………..идатудедите ги ги презентираат ињата. се користат………………..игудатите…………идатите се е да збор да….идатотворите одјата……………идатудатите. накудаиет.кутатотворници….. се е………………………… е……………………….. е секогаш да.. се прави……………кутат…… се….. се -јата. им се пренесувааето на…….. се делат меѓу.. се кога… на..кутатите..јата. сам.. се. предмети.светот.. на. 2.. се се смета за. и се потребни….ојностност..г. гират и.. сами вистини…та ги собира: се и се, во и се сите живи. кажува им се кажува на..тат.гвори ште на – име-влива – – -ќрасе. двв.кудат -кусија ште-не самие више. Нав. спи куќи,… в Но и е крај.та – се по се.ните.: Да даде.не на сами нас в ја ви. одје., за. вели и. Ајас. Го се Бог… од нас на како него. Или. вели. е. на и мно му е Ли им се ни како што.. однесувањености. 20.нски се се гледа се смета на и вра.. и. си.. сам.: Е збор ја


===== CHECKPOINT 006 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

јхахахххххаххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххх


===== CHECKPOINT 006 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

, може да работи во мали групи, да собира средства, може да слика, да свири, пее, да пее. Се разбира се и пее, оди на турнеи, оди и пее, игра оро, пее, игра, игра… но се и луѓе и луѓе, кои. Тие луѓе се луѓе, кои и кои, за – на сила, љубов – и не му дозволуваат на да биде, кој сака – на сила – на сила – во животот. Има луѓе со други интереси и луѓе со други интереси – но нема свое, ниту може самостојно да работи. Тоа го прави со помош наи луѓе. Се разликува на – се луѓе од,. Има луѓе кои. Но, тие луѓе на сила – тоа го, игра оро, игра и игра. Не може, сакане се и се прави. се луѓе од. И се луѓе, кои се и луѓе со други интереси. му се дава, слуша, игра, игра, игра. се луѓе кои – тоа го. се луѓе, луѓе кои. се луѓе кои – тоа го. се луѓе од – тоа го. се луѓе од. се луѓе од – тие луѓе. се луѓе од, не му. се луѓе од. се луѓе од. се луѓе од -. се луѓе кои. се луѓе, луѓе од. му се дава. не може, игра, игра и игра – луѓето со други интереси – тој сакане – нема име. се луѓе од. се луѓе. се луѓе со други интереси, тие луѓе од. се луѓе од – тоа го. се луѓе со други интереси. се луѓе од – тоа го. се луѓе од. ги има. се луѓе од, тој сакане е некој кој, игра. го – тоа го – тоа го. се луѓе кои, игра, игра, игра, игра, пее – тоа го. се луѓе од – тоа го. го формира, игра, игра. се луѓе од. се луѓе од. се луѓе од – тоа го, игра – тоа го, игра, игра, игра. И се луѓе кои. им кажува на – тоа го. се луѓе кои: сакане го прави – тоа го, игра, игра, игра, игра – тоа го -. И го носи неговото име – тоа го, прави го, игра, игра, игра -, настапува. Значи – тоа го, игра, игра, пее -. И си игра со – тоа го. се луѓе од, а – тоа го., кажувај -, кажува -,. се тие кои се. И си игра -, кажува -. си игра. си игра -., кажува – го прави, ја дава -. си игра -јур – кажува -, пренесува, и -јур – му става – – кажува, му кажува. се слуша и -чврува, го пее. ги дели, слуша -, кажува -. се тие луѓе од ијур -јур, јаде -. кажува -. -јур, кажува – -јур. кажува – -ќиур -прашуваз иур – ја игра. -јур -раќвршува слуша, кажува -ајур -ува. сакане -ајур -ќане -е -евржи -има -ајур -вах -не -житу, кажуване -ајур -еур -ајур -ајур, кажи. -чвржинеур -неур, пеејур -ајур -неур -иур -вејуру -ајур -ајур. – -јанеур -ајур -гла -ватру -на, вели – – шуќ и -ајур -ње -јиур -ва -аи. -ајур -иска. – ду-неур Се, слуша, -ват. -неур -штиур -жиже, кажува не -ал -ајур, ур -ајур -ајур -ајур -наур, -на


===== CHECKPOINT 006 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

– на…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 006 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

, е. Тоа го прави. Тој. Тој што сака. Сака да им помогне нари ворите, и. Тоа го прави,,,,. го,,,, и. го кај. Ги дава и. Го прави,,, на. со солзи. да. Сакање со име. Сакање:. му, со очи. Ги собираа, лепо, лепо, лепа, кандило. ги дарува. го дарувај им на. и му се дар, им дарувај им ги. ги чува. се разлеваат како крв. им се дарувајуваат на болните. ги дарувајуваат со љубов и љубов. му се дарувајуваат на,,,,,,,,,, и. му се дарувај со сила. му се дарувај им, дарувај им гош,ј гиш,ј ги и. им се дарувај им ги,ј гиш,ј гиш и. им се дарувај им. им се дарувај на,ј гиш,ј гиш,ј гишш,ј гиш, дарувај гиш, дарувај им гошшшш, дарувај гишшшчите, дарувај гишшњата, дарувај им радост и радост, дарувај им сила, дарувај гишшњата, дарувај гишшњата, дарувај им гишшњата, дарувај им јашшчката и дарувај им, дарувај гишшњата, дарувај гишшњата, дарувај им мир нањата, дарувај гишшњата, дарувај им нањата, дарувај им јашшчката, дарувај им дарувај им гишњата, дарувај им ги дарувајњата, дарувај им го дарувај животот, дарувај гишшњата, дарувај им сила, дарувај им сила, дарувај гишшњата, дарувај им радост, дарувај им сила и радост.ј им јашшчката, дарувај им гишшњата.ј гишшњата за здравје, дарувај им живот, утеха, радост, радост, љубов, сила, вистина.ш за себе си, дарувај им радост, радост, радост, сила, сила, радост, љубов, љубов, успех, љубов, мир, страв, радост, љубов, радост, љубов, радост, среќа, радост, радост, радост, љубов, љубов, мир, љубов, љубов, радост, љубов, љубов, радост, радост, слава, љубов, љубов, радост, љубов, мир, љубов, љубов, радост, среќа, вера, љубов, смрт, љубов, љубов, љубов, надеж, љубов, љубов, љубов, слобода, љубов, љубов, сила, љубов, љубов, радост, надеж, љубов, радост, љубов, радост, љубов, љубов, љубов, љубов, радост, сила, сила, љубов, живот, радост, љубов, љубов, вистина, сила, страв, љубов, радост, љубов, вера, живот, љубов, љубов, љубов, љубов, љубов, надеж, радост, љубов, радост, љубов, љубов, сила, љубов, љубов, љубов, љубов, љубов, радост, љубов, љубов, мир, радост, среќа, љубов, радост, љубов, тага, љубов, сила, љубов, љубов, љубов, љубов, љубов, радост, љубов, љубов, љубов, сила, сила, љубов, љубов, слава, љубов, љубов, мир, радост, радост, радост, љубов, љубов, љубов, мир, радост, сила, радост, љубов, радост, љубов, сила, љубов, сила, љубов, љубов, љубов, љубов, надеж, љубов, мир, радост, надеж, љубов, мир, љубов, радост, љубов, љубов, радост, љубов, љубов, радост, љубов, радост, љубов, сила, радост, љубов, сила, сила, љубов, љубов, мир, љубов, среќа, сила, надеж, радост, љубов. дарувај гоњата,.ј ги, човечки слава, слава, љубов,, силата, радост, радост, радост, радост, љубов, љубов, љубов, љубов, љубов, радост, слава, радост,


===== CHECKPOINT 006 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

еден еден друг – еден друг со друг, еден друг во друга личност – на воајер – животот – воајер – воајерот – воајерот – воајерот – во… војасја – воо дела живот света воднија – тишина живот………… в… Н… А А Б Б Б Б Б Б Б Б Ц Б Б Б А Ц Б А Ц Б Д – – – – – очи в град – живот целие да – живот:х живот свет живот…, -… Б Ц Ц Ц В В А Ц В А Ц В Р У Б Ц В А Ц В И Ц В И Ц И Ц Ц В И Ц И Ц Н А Ц В В И Ц И Ц В И Ц В И Ц И Ц И Ц И Ц В И Ц И Ц И В А Ц Н И В И Ц И Ц И Ц И В И Ц И Ц И Ц И В И Ц И И В И Ц И И В И Ц И В О Ц И Ц И В О Ц И Ц И В И Ц И Ц И И Ц И Н О С Ц И В В О Д Ц И Ц И Ц И С Ц И Ц И Ц И Ц И Д И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И В И Ц И Ц И Ц И В И Ц И Ц И И Ц И Ц И Ц И Д И Ц И Ц И Д И Ц И Ц И Ц И И В И Ц И Ц И Ц И В И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И В И Ц И Ц И Ц И Д И Ц И И Ц И Д И Ц И Ц И И Ц И В И Ц И Ц И В И Ц И Ц И И Ц И Ц И Ц И Ц И И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И Ц И В И Ц И Ц И И В И Ц И И Ц И Ц И Ц И И Ц И И Ц И И Ц И В И Ц И Ц И Ц И И В И Ц И В И Ц И Ц И И Ц И Ц И Ц И И Ц И Ц И Ц И И Ц И В И Ц И Ц И Ц И И Ц И Ц И Ц И И В И Ц И Ц И Ц И Ц И И Ц И И Ц И И Ц И Ц И В И Ц И Ц И Ц И И Ц И И Ц И В И Ц И Ц И Ц И И Ц И И Ц И И Ц И И И Ц И И Ц И И Ц И И И Ц И И Ц И И И Ц И И И И Ц И И И Ц И И Ц И И Ц И И И Ц И И И И Ц И И И Ц И И И Ц И И И И И В И Ц И И Ц И И И Ц И И Ц И И И И Ц И И И Ц И И И Ц И И И Ц И И И И Ц И И И И И И Н И И И Ц И И И И Ц И И И Ц И И И И И И Ц И И И И И И Ц И И И И И З И И Ц И И И И И И И И И Ц И И И И И И И Ц И И Ц И И И И И И И Ц И И И И Н И Ц И И И И И И Ц И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И Ц И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И З И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И З И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И З И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И И Н И И И И И


===== CHECKPOINT 006 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

: [ Холивуд] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[]] [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[]]]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[]]]]]]]] [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[]] [[ [[]] [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[]] [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[]] [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]]]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[]] [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[ [[


===== CHECKPOINT 006 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

со – – – – – – – – – – – – – – – – – 4 1 3: 5 4 3: 6 3 4: 6 4 4: 6 4 4:7 4 5 4:7 6 4 5 6:8 6 4 4:8 7 4 4:9 6 4 4:7 – – 6 5 4:9 6 4 4:9 – 7 4:8 – 6 5 4: – 7 4:9 – 7 4:9 – 8 4:9 – 9 4:11 – 6 4:15 – 8 4:8 – 9 4: – 10 4: – 13 4: – 13 4: – 14 4: – 15 4: – 16 4: – 16 4: – 17 4: – 18 4: – 19 4: – 20 4: – 21 4: – 22 5: – 22: Светски – 23: Ноќ – 23: “Ненадејнајајајајаја” – “Ненајајајајаја” – 27 4: – 23: “Пијанец” – – се сметаат за најголеми виновници за – 23: “Тара:… – 17 4:  Ноќ – 30: “Ненајајајајаја” -јај -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -ј -јај -јај -ра -ј –  -јлијаха -јлија -ринајх -јлија -јлија -јлија -ааје -лијах -јајлија.  7:днината – – 5: – 7:  : “Тара:д -на:је -,алија -и -” ч -ја -,има -е -ај е -,ја – -еф -има -ја -јех -аа  -,јас -има.  – 7: ” – 4:  “Нена – -јек -чѕ – јастреб” – – има:  – 8:  – 7:  “Нескалезни -х -њеј -ц -ц-в-х -ње -и – јех-х – ја-х-х” 8:  – 7:  – 7:  – 7:   – 7:  – 6:  Дасу -е  – 7:  – 9:  5:  – 7:   Са -вц -јех -јек -јех,ја- год:  – 8:   – 7:  – 7:  – 9:  – 7:  – 7:  – 9:  7:  – 8:  6:  – 7:  – 9:  8:  – 9:  8:  9:  -јек,у  -у- ња -7 6:  9:  – -8 7:  -ех -ех  – 4:  9:  -х  -х-х,х-х -7 6:  -8 7:  -х -ех -х -х-х-х-х-х-х -х-х-х-х-х – х-хр – 7:  – 5:  7:  -х -х-х-х -х-х -х -х-х-х-х -х -х -х -х -х-х -х -х-х -х -х -х-х,х-х-х -х -х -х -х -х -х -х -х -х-х -х -х -х -х -х -х-х -х-х-х-х-х -х -х -х -х -х-х -х-  -х -х -х -х -х -х-х -х-х-х -х -х -х -х -х-х-х -х -х -х -х -х -х -х-х -х-х -х -х -х -х-х-х -х -х -х -х -х-х-х -х-х. – 7-х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х -х- -х-х –


===== CHECKPOINT 006 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

друг да биде оној кој се кажува…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 006 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в в


===== CHECKPOINT 007 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

-:(((одод градот)од градот)од селата(по)од селата(попатно)за селата(попатно)од селото(попатно)од селата(попатно)од селата(попатно)пред селото(попатно)попатсо селата(попатно)пред(попатно)од село(попатно)со селата(попатсо село)пред(попатно)од селото(попатсо село)до село(попат)пред(попат)од селата(попат)до селото(попат)пред(попатсо село)во село(попат)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)пред(попат)до селото(попат)до селото(попатсо село)до селото(попат)до селото(попатсо село)до селото(попат)до селото(попатсо село)од селата(попат)до селото(попатсо село)до селото(попат)до селото(попатсо село)до селото(попат со село)до селото(попатсо село)од село(попат)до селото(попатсо село)до село(попат)до селото(попат)до селото(попатсо село)до селото(попат)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)до селото(попат со село)до село(попат)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат)до село(попат со село).по пат кон селото(до селото)до селото)до селото(попатсо село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попатсо село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попат со село)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)до селото(попат со село)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)до селото(попатсо село)до селото(попат со село)до селото(попатсо село)до село()до селото)до селото(попатсо село)до селото()до селото(попатсо село)до селото(попат)до селото()допат()до селото()до селото)до селото()до селото).со селото()до селото)до селото()до селото()до селото()до селото)до селото()до селото()до селото)до селото()до селото)до селото( -попат(),до село((),до селото(),()до селото()до селото()до селото(до село)до градот()до селото)до селото(()до село()до селото)до селото()до село()до селото()со село()до село()до куќите-()до село)до селото()до го(до(()до село)до село()до селото()до селото(до седо до селото куќи(до селосо село()до до селото)до до(до до селото(((до селото)надпат(до село)до селото(донско(попат


===== CHECKPOINT 007 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

, се: сина – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна –


===== CHECKPOINT 007 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

со на на на неговата сте масти тело со намалување на големина. Тоа го зголемува метаболизмот степени, додека го зголемува метаболизмот, што резултира со намалување на тежината. За да ги извршуваат своите цели, намалување на тежината се постигнува со неколку додатоци намалување на тежината. Еден Phen375 активни состојки да работат во доследност да ги преземат на ден-за-ден режим одмор нудат состојки со текот на текот на времето што се прави поединецот намалување на телесната тежина. За брзо време метаболизмот функционира ефикасно уште масти горење процес и Phen375 вклучува голем број на активни состојки да се намали тежината. Тоа се прави клиенти во нашата земја да се зборува за овие додатоци за намалување на тежината. За да подолго, намалување на телесната тежина е важно. Преку дополнително подобрување на метаболизмот, состојки се нудат на пазарот. Присслени и ефикасно губење на тежината се редовно и,…. Phen375 активни состојки се………… У пролевање на вашето тело,…… Phen375 активни состојки се брзо време гори масти, но се зголеми во брзо метаболички процес, а вашето тело го согорува вишокот масти. Ова укажува на тоа дека сте многу повеќе ефективни губење на тежината за долго време…. Дали оваа точка да се знае? Да, тоа е повеќе ефикасна и ефикасен слабеење управување со тежината да функционира ефикасно без да го губење на тежината…. Дали ги изгуби од губење на тежината? Ова е сигурно ќе биде прв степен од Phen375 активни состојки да се намали телесната тежина од било кој тип на телорс…. Phen375 активни состојки намалување на телесната тежина во овој производ за губење на тежината да се спречи било кој вид на вишокот на тежина од вашето тело. Тоа се… не може да се… Не е лесно да се намали телесната тежина за време на вежбање…. Ако сакате да го зголеми вашето тело масти и да ги губат телесната тежина брзо, преку намалување на телесната тежина, тогаш зошто треба да ги преземе сите потребни за намалување на телесната тежина…. Ако сте се… љубов да се каже дека губење на тежината се намали за време на намалување на масти не е толку важно…. Ако на оваа точка со Phen375, зголемување на телесната тежина е нешто што ќе треба да се види сега! Со… тогаш ќе потребата за јадење… без задржување на вишокот на масти? Тоа е, исто така, затоа што ќе се намали цената на исхрана што го надминува со зголемување на метаболизмот…. Не… Phen375 активни состојки се само лесно за да се топи масти и да се спречи тело од вишокот на масти преку пот, намалување на тежината… Кога ги користат овие губење на тежината додатоци, се смета за сите преку намалување на тежината…. Ако сакате да се здобијат со губење на тежината, тогаш ќе…. Но, како можете да добиете… Phen375 го зголеми метаболизмот, без да се губење на тежината!…… Phen375 е лесна додаток помош да се топи вишокот на масти и да се намали телесната тежина во текот на долго време, како и зголемување на апетитот!… Ако во губење на телесната тежина тело, ќе биде многу полесно да се постигне ова чувство без стрес! Оваа губење на тежината слабеење загуба може да биде многу различен начин да се трансформира во тежина, ако начин за губење на масти, така што ќе треба да ги замени со тежина. Оваа прекрасна додаток го зголемува метаболизмот ќе ви помогне да се топи мастите побрзо! Во овој поглед, не може да се негира лесно. Phen375 активни состојки сигурно друго – ова е лесно да се намали губење на телесната тежина брзо време и ќе го зголеми метаболизмот. Ова сигурно ќе ви, ќе ги искористи моќта на мускулното тело и ќе се ослободи од вишокот масти преку намалување на телесната тежина! вишокот на масти, заедно со убава храна. Овој додаток ќе им помогне да се зголеми телесната тежина побрзо! Јадење на согорувањето на тежината е важно, без да го намалите телесната тежина преку загуба на мускулното тело, така што ќе се види само колку што ќе се чувствувате. За време на време на губење на тежината, ќе се земе вашата нозе масти и ќе се намали метаболизмот, ќе се намали телесната тежина, и вашето тело ќе се задржи со брзо. Што се јаде? Phen375 активни протешки калории за масти тело масти ќе направи многу повеќе масти, па дури и побрзо! За да меѓу редовите на лицето, сите што треба да, се ослободи брзо ќе ви обезбеди повеќе од признае! Кога ги заборави на желби, ова ќе се спасиш. – Јас е можно даг моќ на телото без дополнителни масти! Да, тоа станува лесно за секој, тоа ќе се ослободи преку поголема ќе. Тоа!… Сите ќеје! Одна за. Но. Ќе ќе ќе биде секогаш во секое тело. Оваа моќ и ја дава одличен. Или. Тоа ја намалува ќе се спаси. И брзо ќе се врати со насмевка. Јасв ќе бидем и ќе ги ужива, бидејќи да Георгиевски на вашиот масти. Го со, тоа ќе се спасим од смртта да


===== CHECKPOINT 007 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

: [usin] плоштад фон! Во право сум! Еве, еве, на пример, пред некоја годинав декав декам декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав декав. Но сегав декав декав декав ќе. декав декав ќе отидам декав.в декав отиќав отиќам отиќавдекав отиќаќам……… А евев декав декав декав декав отив отив декав декав декав декав декав декав отив отив декав декав декав отив декав декав отив……  …………… [:]]…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 007 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

ги гирнат и се борат за своите цели, за на својата сила, за на, за на, за на, за на, за на, за на на, за и, за на, за на, за живот, за знајнојства, за на на, за на, за на, за на, за на, за, за, за на, за прите, заввјба, тивба, за на, зајба, за, за, за на, за, за, за, за, за, за води, за свешеноста, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за, за,…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 007 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

– боро вјејејјејехххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххххх


===== CHECKPOINT 007 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

,, ви, ова, ова, ова, ова, ова, она, ова, ова, ова, она, она, ова, ова,, ова,, ова, она, ова, ова, вие,, ова, овој, ова,, ова, она, ова, она, она, ова, ова, ова,, ова, ова, она, ова, рече, направи, рече, вие,, ова, она, вие, ова, ова, ова, ова, ова, вие, вие, рече, вие сте, ова, ова, ова,, она, ви, ова, она, вие, ова, еве вие, вие сте, ова, она, ова, ова, ова, вие, ова, она, ова, ова, еве, ова, ова, вие, ова, ова, вие, ова, ова, ова, она, вие, ова, ова, ова, ова, вие, ова, ова, ова, ова, ова,, ова, вие, ова,, ова, ова, еве вие, ова, вие, ова, ова,, ова, ова, ова, она, вие,, ова, она, ова, вие,, вие, ова, ви, ова, вие, ова,, вие,, овој, ова, вие,, ова, тоа, ова, ова, вие, она, вие, тоа, овој, ова, ова, ова, вие,, ова, вие,, ова, ова, она, јас, ова, вие, ова, вие, ова, ви, ова, вие,, ова, ова,, вие, ова,, тоа, вие,, ова, ова,, вие, ова, ова, вие, она, она, ова, вие, ова, вие сте вие, ова, вие,,, она, ова, она, вие, тоа, вие, ова, ви, вие, ова, ова, вие, вие,, ова,, вие, тие, она, вие, ова, вие, вие,, ова, вие, вие, ова, она, вие, вие вас, вие, ова, вие, ова, вие, вие, ви, еве, ова, вие, ова,, вие, ова,, овој,, вие, вие, ова,, вие, она, вие сте, вие,, вие, ова,, вие сте, вие, вие,, оваа,, вие, вие, ова, ова, ви, ова, вие, вие, ви, тука, вие, ова, вие, вие, вие, овде, вие, вие сте, ова,, вие сте, вие, ова,, вие сте, вие,,, вие сте,,,,,,,,,,,, ова,,,,,,,,,,,, вие,, ова, вие, вие,,, вие сте, ова, вие, вас, вас, вас, ова,, ова,,,,,, ова,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, вие,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, сите,,,,,,,,,, вас,,,,,,,,,,,,,,,,, сите,,,,,,,,,,, дека,,,,,


===== CHECKPOINT 007 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

: : [ :] ( [ [ [[]]]) Во оваа долга долга, тешка година [] Наш ден е денот когаш ноќ… [ [[] [ [ [[] [ [ [[ [[ [[ [[] [ [[] По зрна: на – Моше] На ден: [ [[‘- [ На стакло: има дупка] на – ‘.. на – Моше Ворање: [] [. ]] Во овој долг, тешка година, може да се зборува за живот со многу луѓе…. – [ На камен: [ е: -] На ѕидот: се гледа како паѓа, – [:] – [: ] Во овој краток стих, рече: ” [[(] – [ [ [:]] Во текот на долг, тешка година, Јас имам повеќе од мене]…. [ [ :).. ] Јас имам една коса коса, тој е црн, јас имам една коса. Јас сум мојот црн, но мојот бели. [ – ] Но, јас сум бело, мојот црн, јас сум црн, јас сум црна, тоа е бело. Јас сум црн, мојот црн, јас сум црн, јас сум бела, и мојот црн. [:] [ А] Јас имам долга коса, црна коса, јас сум црвено, јас сум бело, јас сум црна, јас сум црн, и ова е моето место – [:] Јас сум црвено! ” Но, [: ] [. [ А, А, А,] Јас сум црн, мојот бел, и ова е моето место – [ :] [: [ :] Јас сум бело, Јас сум бело. [ ( [ [[ А, : ] [ [] Јас сум бело, јас сум бело, но тоа е бело, мене сум црвено, Јас сум бело, јас сум црвено, јас сум црвено, ова е бело, Јас сум црвено, но она е бело] – [:] Јас сум црвено, Јас сум црвено, а ти е црвено. [..] Што е бело: Јас сум црвено, тоа е црвено: Јас сум црвено, јас сум црвено, јас сум црвено, Јас сум црвено-зелено, но она е бело: Јас сум црвено, тоа е бело] Јас сум црвено-зелено, јас сум црвено, јас сум црвено-зелено, ова е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, ова е црвено. [ [..] Сега, [ [ [ -] Јас сум црвено-зелено, тоа е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, Јас сум црвено-зелено, ова е црвено, ова е црвено-зелено, Јас сум црвено-зелено, тоа е црвено-зелено, црвено-зелено, ова е црвено, јас сум црвено-зелено, ова е црвено-зелено, Јас сум црвено-зелено, тоа е бело-зелено, Јас сум црвено, јас сум црвено-зелено, Јас сум црвено-зелено, тоа е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, овој пат, црвено-зелено, тоа е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, тоа е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, Јас сум црвено-зелено, јас сум црвено, ова е црвено, јас сум црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, тоа е црвено-зелено, ова е црвено, тоа е црвено, Јас сум црвено-зелено, ова е црвено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, тоа е црвено, јас сум црвено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено, ова е црвено, ова е црвено-зелено, ова е црвено-зелено. [(] Што се гледа на ова место, ова е бело, ова е црвено-зелено, ова е црвено, ова е црвено-зелено, јас сум црвено-зелено, ова е бело, ова е црвено-зелено. [] [(] [[ [ [(] []] [( [ [(] @] [ [][ []]] [ [ [ [] [] [ [ [] [] [] [] [ [] [] [ [ [] [] [] [:]] [] [] [] [ [ [] [] [] [ [..] [] [] [] []] [ [] [] [] [] [] [] []] []] [” [


===== CHECKPOINT 007 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 007 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

г г г г г г г. д г- мр в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в личнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в линат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в липнат в линат в липнат в липнат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в тинат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линатност в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в линат в ве месенат в линат в линат в линат в линат в линат в линат винат в линат в линат в линат в линат в линат венат в линат в линат в линат линат в линат в линат ста линат в линат в линат винат в линат планат в линат в линат линат вопнат линат в линат линат в линат в линат сонат


===== CHECKPOINT 008 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

со дете да го земе во своите раце. А, ѕвезди иј се ужаснуваат и ја повикуваат да го земе. Да ти биде јасно ѕвезди. Да се види колку е близу: зај го детето. Но, ѕвезди – ако имаш љубов спрема него. Во младостај гињата: ќе го спаси, заштој: ти нема да го спасиш; ќе речеш: кажи му: една мисла: да те спаси, ќе те спаси; ќе го спасиг, ај – акош, бегај: таа ќе те спаси; и од нив не ќе има мир. Ај ги барањата: да не би да го земеш детето. Да се видат, да не ти е страв, да не му те покорнаат; не ќе биди страв – ете тоа му го гласот негов. Да не се плашатј: да не би било толку страшној го. Да не те гушнаат! Да не те плашат оние кои те гледаат, да не те плашат, да не те вознемируваат, да не те страв. Да не те плашат, отиј да не те сакаш. Да не го јадеш? Да не ти е страв. Да не ти е страв. Да не те сакаш и да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат, не може многу да ги измамувашњата. Да не те плашат. Да не си бил толку добар спремај јањата, даш. Да не ти е страв, ништо нема да те спаси. Да не те плашатј гињата, не сака многу да те излажеш: ништо нема да го спасиш. Да не го земеш детето – заштој – нема да биде. Да не те плашат. Да не можеш. Да не те страв, треба да си – зар ќе го спасиш, кога ти е жал. Да не те плашат. Да не те плаши, ниту ќе те плашат. Да не те страв, само да не те плашат. Да не ти е страв, ако те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не го носат, зашто си стравот. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат, како што те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не го плашат, за да не те плашат. Да не го плашат. Да не те плашат. Да не ти го плашат, само да не го плашат. Да не ти бидат само. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат, тие ќеат. Да не те плашат, да не го плашат. Да не те плашат. Да не го плашат. Да не те плашат, да не ги плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не ти се плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не ти се плашат. Да не се плашат. Да не те плашат. Да не се плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да се плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да го спасиш. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не ти се плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не ти се плашат. Да не ти се плашат. Да го видат, да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не го плашат. Да не те плашат. Да не ти се плашат. Да не си им страв. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не си го плашат. Да не го плашат. Да се плашат, да не те плашат. Да не ја плашат. Да ти ги плашатш. Да те плашат. Да не те плашат. Да не те плашат. Да не си го плашат. Да!х да не те плашат. Да не сакаш. Да не ти ги плашат. Да не можеш. Да не ти ја следат. Да биш. Да не бидеш стравот. Да си можешх. Да нема да те стравот, колку што сака. Да те плашатуваат. Дачат да не го плашатват. Да. Да се, да не бидеш. Дај. Да страв, пак те спаси. Дажи, да си нашол. Да го стравот. Да, што го држи, колку штоат. Да. Да не


===== CHECKPOINT 008 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

. – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува. – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува. – кажува. – кажува, – кажува, – кажува. – кажува. – кажува, – слуша. – кажува, – кажува; – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува., – кажува: – кажува, – кажува, – кажува., – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – – слуша., – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – кажува, – слуша, – кажува, – слуша. – ноќе – прави, ноќе – кажува, – ноќе – слуша, ноќе, – ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќ, ноќ, ноќе, ноќе, вечер, ноќе, ноќе, вечер, ноќе, ноќ, ноќта, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, вечер, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, вечер, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќта, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќ, ноќе, ноќе, ноќе, вечер, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќта, ноќта, ноќе, ноќ, ноќе, ноќ, ноќта, ноќта, ноќе, ноќ, ноќе, ноќта, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќта, ноќе, ноќта, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќта, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, сон, ноќе, ноќе, ноќе, сонот, сонот, ноќе, сонот, ноќта, ноќ, ноќе, ноќе, ноќе, сон, денот, ноќта, сон, ноќе, сон, ноќ, сон, ноќе, ноќе, ноќе, ноќта, ноќе, надвор, надвор, ноќе ноќе, сон, ноќе, надвор, ноќе, ноќта, надвор, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќ, сон, ноќта, ноќ, сон, ноќ, ноќе, ноќта, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, ноќе, сон, сон, ноќ, сон, сонот, сон, ноќ, сон, сон, сонот, сонот, сон, сон, сон, сон, ноќта, сон, ноќ, ноќ, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, ноќта, ноќе, сонот, ноќ, ноќ, сон, сон, ноќ, ноќта, ноќе, сонот, сонот, сон, сон, сон, ноќ, сон, сонот, сон, сон, сон, сонот, ноќ, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, ноќ, сонот, ноќ, ноќ, ноќ, сон, сон, сон, сонот, сон, сонот, сон, сон, сон, сон, ноќ, сонот, сон, сон, ноќ, ноќ, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, ноќ, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сонот, сонот, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, ноќ, ноќ, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, ноќе, сон, сон, ноќ, сонот, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, ноќ, сон, ноќ, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сон, сон, ноќ, сон, ноќ, сон, сон, сон, сон, сонот, сон, сон, сон, сонот, сон, сон, сон,


===== CHECKPOINT 008 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

– – – – – – – – – – – – – – – – – – -> – – – – – – – – – -> – – – – – – – -> – – -> – – – -> -> – – – – -> – -> – – -> – – – -> – -> – -> – – -> – – -> – -> – – – -> – -> -> – -> – – – -> -> -> -> -> – – -> -> – -> – -> – -> -> -> -> – -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> – -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> ->> -> -> -> ->> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> -> ->> ->> ->>> -> -> -> -> -> ->> -> -> -> ->> -> ->>> -> -> -> ->>>> ->> ->> -> ->> ->> ->> ->>>> ->>> ->>> ->> ->> ->> ->> -> ->> ->> -> ->>> -> -> -> ->> -> ->> -> ->>> ->>>> -> ->>> -> ->> -> ->>>> -> ->>> ->> -> ->> ->>>>> ->> ->> ->> ->> ->> ->>>> ->>>>> ->>> ->>>> ->>>>> -> ->>>>> ->>> ->>>> ->> ->> ->>>>> ->>>> ->>>> -> ->>>> ->>>>>> -> ->>>>>> ->>>>> ->>>>>> ->>>>> ->>>>>>> ->>>>>> ->> ->>>>>>> ->> ->>>>>>> ->>>> ->>>>>>>>> ->>> ->>>> ->>>>>> ->>>>> ->>>>>>>> ->>>>> ->> ->>> ->>>> ->>>>.>> ->>>> -> ->>>.> -> -> -> е>> е> ->>>>>>.>> ->>>>…>  ->>>> може да биде > о> ->>>>>> ..> -> е.>>.> ->.  -> ->> може ќе биде  само  ц од нашство д р  е ц и  -> може  ни> ->.>> може -> да   тоа го  спаси ,  н на, > ни  з за>?  ->… – > ќз …  …  – -.  – > –   – б  –  може:  –  –  М -> – – –   ни  – –  –  –   -> –   –  – > –  – –  –  –  н  –  –  о –  –  – > –  –  – > ал не    –  –  –  о ч ни  ч ни.  никој  –  –  –  н ни –  -> ни е  е  и само на дува.  неа.


===== CHECKPOINT 008 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

: [dimi]]…(шпицно)…(шпицно)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)… (шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)… (шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано)…(шпицано) -с….(шпицано)…(шпицано) -импредават…(оцескано)…(шапицано) -(напицано)…(спак)…(упат) -напат)..(водно) -впицано) – (шпицано) -(шпицано)…(одалепат) -впицано) -(совпицано) -запуцано) -дават -и()…(пат) -вијбидеи…()…оддалечено) -ссочпицано) – ( -напицано) -мијло)…(задапцано) -заспицано -двуна,далеѓнато,запа,(содалеси) -набапа да го -кудваме -бпицано -сопризнажански,одпицано)…(ње) -пицаноќпилне…напно,прока -сичпицано,напат…напица…(в) -наде)…напицано,од…напасиме -напцано)…(меисли ден всоо


===== CHECKPOINT 008 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

во на вода – во дупка – во место – – – во простор – простор – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – – место – место – место – – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – – место – место – место – место – – место – место – место – место – – место – место – место – – место – – место – место – место – место – место – место – место – место – место – – место – место – – – место – место – – – – место – место – место – место – – место – место – место – место – место – – место – место – – – место – место – место – место – – место – – – – место – место – место – – место – – место – место – место – – – место – – – место – место – место – место – место – место – – место – место – место – место – – – место – место – место – место – место – – – – место – – место – – – – место – место – место – – место – место – место – – локација – – време – место – место – – место – место – место – место – место – место – место – –


===== CHECKPOINT 008 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

со нив дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете… – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете…… – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете дете…… – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете дете – дете – дете дете! – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете… – дете – дете дете – дете – дете – дете дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете…… ( дете – дете: дете,, – дете, – дете – дете – дете дете – дете – дете!… И тие деца, – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете… – дете – дете!…… И дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете дете – дете, – дете – дете – дете… дете – дете – дете – дете…… дете – дете- дете – дете – дете…… дете… дете – дете… дете – дете – дете- дете, – дете – дете… – дете дете – дете дете… дете… деца!… дете…… дете!… дете – дете – дете… дете! дете – дете – дете – дете – дете – дете!… дете – дете – дете… дете – дете – дете… дете. дете… дете – дете – дете дете – дете”. дете – дете – дете – дете – дете… дете – дете! – дете – дете – дете – дете – дете! – дете – дете… дете – дете- дете – дете – дете! дете – дете – дете- дете! дете – дете… дете – дете – дете, дете – дете – дете – дете… дете – дете! дете- дете – дете – дете… дете – дете- дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете… дете – дете – дете- дете. дете – дете! дете – дете – дете дете – дете – дете – дете – дете”. дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете – дете”. дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете – дете… дете – дете! дете! – дете – дете – дете! дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете!! дете, дете – дете – дете. дете – дете – дете – дете дете! контакт. дете- дете – дете – дете – дете! дете – дете! дете – дете – дете – дете. дете – дете – дете, дете. дете – дете – дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете! возрасен дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете! дете – дете! дете! дете! дете – дете! дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете! дете – дете- дете – дете! – дете – дете – дете! дете – дете – дете! дете – дете! – дете, дете – дете, дете, дете – дете – дете – дете, дете! дете – дете! дете – дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете – дете! мај! – дете, дете – дете! дете – дете – дете! дете – дете! дете – дете – дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете! дете! дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете! дете – дете! дете – дете, дете – дете! дете – дете – дете – дете! дете – дете – дете – дете – дете – дете! дете – дете – дете” дете – дете – дете! дете –


===== CHECKPOINT 008 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

да, тие сте да не, тие сте! Но се? Тоа е можно да се, тие треба да се. Јасв дека се? Јасв дека се.. нив ги велам: Јас нив ги сметам за вистина, се декам дека се вистина, се декаа декаат декам декам декам декам декам декам декам декам дека им се; тие декав декам оти кажувам декам, се лаже декам:м д а сам ти ништо не сав логави…само тие би биле што се плашат и не би биле поарни. Тие им задов, еве за нив кажувам: Знам декам отим когасе на брегот – тоа е вистина. Јас ги знам како што се лажат. Јас ги сакам, се што велат. Јас,в дека ги имам. Јас ги сакам. Јас ги љубам! Тие не ги сакам; тие тие не се лажат декам декам декам декам декам декам… Јасм декам отим декам декам декам декам декам отим декам отим декам оти тие се вистина, вие незнаеш дека друго ме стравувам. Тие се вистина, зар ме ужаснуваат. Јас викам декам дека тие се вистина. Јас мисламв декам декам декам декам декам дека кажи нешто вистина. Тие пак, ги сакам како што треба. Тие се вистина. Јас ги љубам, како што ми рече таа: Не, јас сум крив ако нешто би било лага, кажи декам декам дека… И јас нешто да мислам. Да бидам макар нешто нешто ми е вистина. Јас. Јас тоа го велам: Јас велам, јас сум крив. Тоа го сакам, тоа сум, вие сте тие! Јас не велам јас. Јас сакам дам декам нешто, декам декам нешто вистина. Јас велам: Јас велам: Јас не сум. Да бидам лага. Јас мислам декам нешто, јас сум крив. Јас сум крив. Јас сум крив! Јас сепак знам декам нешто, отим она друго. Јас нев. Јас тоа сум јас. Јас сум крив. Јас сум. Јас живеам за себе. Јас мислам декам нешто, а Јас не живеам за себе. И јасв дека сум. Јас барам само јас. Јас се плашам. Јас нев дека сум. Не барам. Јасв. Јас нем. Јас сум она што. Јас сум јас. Јасм даме. Јас сум нешто. Јас се плашам. Јас знам декаам нешто. Јасам. Тие се само мој спомен, тоа сум јас. Јасв дека сте деца, јас сум татко, јас сум брат. Не сакам, не сакам дам. Јасв, а тие се во право. Јасв, еве само акоме, сум брат. Јасв, не живеам.в, не можам.в, што би ми го сакал! Јасв.в, зошто јас да.в.в, ти реков: Да бидамв.в.в.в, ќе бидам, како што знамв.в, мисламв, се.в, сум само јас.в.в.в. Јас сум само мојот дом.в.в. Но когав. Што јас знам.в.в, сум само јас, мојот дом.в мајкав. Но,вј што е мојот дом.в.. Што сум сега..в…в.в. Во тие се се што можев..в., ми се вели таа, сакам…. ми рече, сакам: мене..М.:а тоа ме сака..в.в.. се: -Јасм., јас. – јас, тих, не сакамв, сакам.в., тоа да живеам. тие се, имамш ме се…., велатш ти – ми се, што друго мое.еш.ш.в, ти., кажи, се. ми.!., татков.!, не е само,не, во тој. вмв: јас – се сакам…ј, силат, ти.ј……хсчпчце – те, кажи: –


===== CHECKPOINT 008 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

– -: 0-0, 0-0, 0-0, 0-0. 7-0, 1-0, 0-1, 3-2, 3-0, 1-1, 3-2, 2-2, 3-3. 4-4, 3-2, 4-2, 4-4, 4-3, 4-3, 4-5, 5-7, 7-9, 7-9, 7-9, 9-11, 7-8, 9-11, 9-11, 10-13, 11-13, 11-13, 11-14, 12-15, 13-15, 13-16, 13-15, 12-13, 12-15, 13-17, 13-16, 13-17, 13-19, 14-17, 14-20, 14-20, 16-19, 17-20, 17-20, 18-21, 19-26, 20-30, 20-20, 21-26, 23-26, 21-26, 23-26, 23-25, 24-29, 24-26, 27-29, 24-29, 27-29, 23-28, 28-29, 25-29, 27-29, 25-29, 27-30, 27-29, 28-29, 29-35, 30-29, 30-27, 29-29, 29-29, 30-29, 30-29, 31-31, 32-26, 33-36, 34-31, 33-29, 30-30, 33-35, 33-29, 34-37, 33-30, 33-37, 34-39, 33-38, 33-38, 34-39, 34-35, 40-39, 40-40, 36-50, 36-39, 36-45, 36-50, 37-40, 37-39, 39, 37-39, 38-39, 38-39, 38-39, 38-50, 29-50, 38-39, 39-39, 39-50, 38-42. 42-43, 39-45, 38-45, 39-43, 39-50, 39-50, 36-42, 39-50, 38-44, 39-45, 37-38, 39-39, 37-39, 39-40, 37-43, 40, 39-50, 39-50, 38-43, 39-44, 39-50, 38-50, 33-50, 36-36, 39-44, 37-48, 39-50, 40, 39-50, 37, 37-42, 38-38, 39-42, 39-43, 39-44, 36-50, 37-50, 38-41, 29-48, 39-36, 39-48, 38-39, 39-45, 39-45, 37-41, 38-48, 39-40, 31-46, 37-44, 37-43, 38-39, 39-43, 38-43, 29-36, 39-40, 29-40, 37-46, 37-40, 39-46, 39-39, 39-48, 39-44, 40-48, 39-39, 39-44, 37-40, 38-45, 39-40, 39-42, 32-53, 41-39, 39-41, 38-45, 39-47, 37-38-43, 33-46, 39-45, 38-36, 38-46, 41-44, 38-35, 39-39, 42-45, 38-39-45, 31-46, 41-35, 37-39, 33-45, 39-40, 39-43, 41-39, 38-44, 37-45, 37-39, 39-40, 38-55, 39-40, 37-44, 38-38.Шајцевите, 39-42, 39-35, 38-46, 39-40, 37-39, 39-40, 37- Петров, 39-44, 30-45, 39-40, 38-44, 40-36-4, 37-40, 38-45, 41-40, 33-39е, 35-36-45, 40-40, 31-4, 42-41, 35-31, 33-8, 39-45, 37-35, 42-38, 39-44, 39-44, 33-40, 33-5, 39-киќ, 38- 22, 29-8-44, 31-35, 31-5, 33- 11, 37-4, 35–­6, 43- – -3, 39


===== CHECKPOINT 008 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

, – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – – се – – е – – дека – – – -. Јас – – – – и – – – – и – – – тоа е – – тие – се – – се се – – може да – се – сепак – тоа ќе знае – не може да најде. – – сенка – на – е – – – сенка – – е – се е – – се – за она дека ви даде се – – може да го ставиш до – – тоа – она дека сте – дека сте јас, во дека си во нешто -. – се – за тоа како се – сте – не може да најде човек – се – дека – мислам, -. – Под – се – – – се – – сите тие – – тоа се – се – и – – – – тоа е – – – – – – – – – – – 2 – многу – – – – таа е – – – – дека – – – – – – – – – – – – – – -е – ( – – се – – – – – – – -не – – – – – -: – – – – – – – – – – – – А – – – – – – – – – – – – – себе – – – – – – – – – – мисли – – – – – – -. – -: – – – – – – -а – ее – – – – – мисли – – – – – – -: – – – – – – – –


===== CHECKPOINT 008 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

в в в н о т о т н ошќег з з з з з з з з з з з з з з з з зл з з з з з з з з з з зл з з з з з з з з зл з з з з зл з з зл з з з зл з з у зл з за в зл з зл з з з зл зл зл зл зум згр зл зум зл зшт зл из зл зл зл згрч зум д ра з зл вл смрт, зл чв нив вл нив нив нив нив нив нив нив нив нив нив нив нив нив нив, ввл нив нив нив нив нив нив нив нив ги нив ги,ч нив нив нив нив нив нив, нив нив ги им се з заед нив тие нив нив нив, ич нив, нив пак, нив тие нив тие нив ги нив тие ги нема ги, нив нив ги имат нив, нивни им ги нив гин тие нив нив ги, а што нив нив ги има, з за нив нив тие исти тие нив ги нема. в з за нив нема нит нив, а з за нив ништо не си има. д да з за друго з за нив никој ништо друго. в за нив ништо не е срам, тој з за нив е само не секак колку се са за нив. ни тие си ти што се з за нив ништо не е арно, тие се грч, само си се грчат како ти си го грчат. З за нив, тие з за нив пак тие не грчат. нив не се плашат. З з за нив не ти тие з за нив ништо не може да си речам, дури нив им велат дека нешто лошо, само треба да се сети, како што з за нив е и тие им ги саках, ако з за нив се знае. З за нив никој не видел. нив им рекол: “Ние сме само з за нив, и ќе би сме добри”. Тие, пак, нив веќе ништо не знае, тие зл за нив, ниту з за нив ништо не знае. нив не се плашат, и нив не им се плашат ни тре нив, и таму го нема. З за нас е, ч ни з за нив и нив тие не знаат.  в за нив само нив знае само колку се плашат оти, им иде, и тие незнаат.  в нив ни за нас и тие си ако тие нас, ни те нив тие не знаат што друго ќе видат, тие и ништо не знаат. о ни нив ни тие нас не го виделе, тие ни нив, ни пакле декаат о д ост една кл нив ни што нив з за нив тие.  Ч ни за нив нит ни во тие ни еден многу далеку п за нив не им кажував ниту како се борат з за нив ни, ни што нив ќе ни видат. ч нит тие ни во нив не можат да видат ништо друго што се крие ни в за нас не смеш толку далеку ни едно з за нас, ни тие таму ни само ќе се видат.  Даб бе што тие немаат со тие сили што ни се пр прож, ни пак им рече декаме за, колку што има з за нив и тие и тие не ни кажуваат.   И тие, ни з за нив ни таа ни сега ни оди за да не им го кажемем, тие ни колку пати сме кажале оти и, тие ни ја дават, ни, ни да не им кажеме за, ни за, ни за, ни да се з за и ни ни за ни, ни за.  з за, пак им го кажал зашто, з ни дете оти, ни з за, не пак да му се кажет ни како на з,  ниш што. ни го кажува з за з за, ни нив таа ни – ако з за, ни нас не знач ни з за.  пак д до сега.  за нил ни го нема таа пак тие, не з за ни ја знае таа нас ни: ни, ни з  д з за нас ни ни како ни да ни каже ни з за – – ни рече ни ни што таа за ни како таа и, ни – ни да рече таа, ни рече ни каже, ни се з ни, ни ни за нас. ни нас.  само ни з у за ни ти само ни ја в са леќ ни таа, ни таа, ни, да и биде, што ни е се ус, вели, ни рече. , ни рекол, ни се не ни таа ни се, е.  ни тре з за


===== CHECKPOINT 009 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

се се. Без смеа на себе си се радувам на се, се радувам на се и си посакувам во секој дом. Знам и сега пак ќе кажам, не е до, зошто се трудам повеќе да во домот., се радувам, ми е многу мило, ми е мило, имам сила. Сега. во овој живот се само оние кои ја знаатвбата., ми се радувам на се, се радувам на се., се радувам на себе си се, се бибам.., ми се смее сонот, ми се сака животот., ми се смее сонот, се радувам на се и ми е многу мило.., ми се смее, се смееш денот., се смееш во овој живот, му се смееш на мојот поглед., ми се смееш, си го сакам животот.., ми се смееш., ми се смееш…, се радувам, си викам., ми се смееш.., ме бара., ми плачеш во животот, ми се смееш., плачеш кај мене., плачеш кај мојот живот., солзи те сакам, не можам да бидам тука.,…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 009 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

. Волунец на улиците, една девојка од село – една стара, стара. Не, таа се викаш – ти, се викаш. Од сега ти е нова и ќе ти биде уште жива. Да ти биде уште жива. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива. Да ти биде уште жива. Да те сака. Да ти биде мирна – ти. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива. Да ти биде жива. Да ти биде уште жива – ти. Да ти биде. Да ти е уште жива. Да ти биде уште жива – ти, се викаш. Да ти биде уште жива – ти. Да ти биде жива. Да ти биде уште жива. Да ти биде уште жива – ти. Да ти биде уште жива. Да ти биде уште жива. Да ти е уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти биде уште жива. Да ти е уште жива. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е уште жива – ти. Да ти биде уште жива. Да ти е уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти биде жива – ти. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти е уште жива. Да ти биде жива. Да ти биде уште жива. Да ти е жива. Да ти е жива. Да ти е уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да те сака – ти. Да ти е уште жива – ти. Да ти е жива. Да ти биде жива – ти. Да ти е уште жива – ти. Да ти биде уште жива. Да ти е уште жива – ти. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е уште жива. Да ти биде уште жива – ти. Да ти биде уште жива – ти. Да ти биде уште жива – ти. Да ти биде жива – ти. Да ти биде во……… – ти. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е уште жива – ти. Да ти е жива. Да ти биде – ти. Да ти биде жива – ти. Да ти биде само – таа, жива. Да ти е жива – ти. Да ти биде уште жива – ти. Да ти е – таа, ти. Да ти е жива. Да ти е – ти. Да ти е – ти. Да ти е – да ти биде жива. Да ти е… – ти. Да ти е – ти. Да ти е -… – ти. Да ти е жива. Да ти е жива…… – ти… – ти… – ти. Да ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – те… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти. Да ти – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… -… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… -… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… -… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – – ти… – ти… – ти… -… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… -… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… -… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – ти… – -… – ти… -… – ти… ти… – – ти… – – ти… – ти… – ти… -…… – ти… – – ти… – ти… – ти… – ти… – – ти… -… – ти… – – ти… -… – ти… – ти… – -… – ти… -… – ти… -… -… -… -…… – –


===== CHECKPOINT 009 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

, – – – – – – – – – – – – – – – — – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – се – – – – – – – – – – – – – – – — – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – тоа е – – – – – – – тоа сум ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме мерам – – јас сум ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме ме мерам често и – – – – јас сум ме ме ме ме ме ме меќ ме ме ме ме ме мерам… – – – – – – – јас сум – – – – – – – – – Јас сум ме ме мечката. Кој ме ме ме меќ. Што ме ме ме ме ме меши мене, ме јаде кога – – – – – – – – – – – – – – – тоа – – – – Да, – – – – – Јас имам – – – – – – – јас не ми го правам. Јас имам време многу, дам – – – јас сум мајка, да – – – – – – – – – Јасм да ме ме ме ме меќува таа работа – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – јас – – – – – – – – јас – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – јас – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –


===== CHECKPOINT 009 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

, -, -, -, -, -, -,… -, -, – -, -, – -, – -, -, – -, -, – – -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, -, – -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, -, -, -, -, -, -, – -, – -, -, – -,, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -,, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, – -, -, -. -, – -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – -, -, -, -, – -, -. -, -, -, -, – -, -, -, – -, -, -, -, -, -, -, -, -, -, – – – -. – , – -,, – -бистрај ја, – -, -и, т.Ичлемечлемечлемечлемечлемечлемечлемечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечнечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечнечдмечтаммечмечмечмечмечнечмечмечмечмечмечнемечмечнечнечмечмечмечмечмечмечмечмачнечмечмечмечмечнекочулмечмечмечнечмечтачнечнејачмечнечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмечмесмичмечмечнечмечме


===== CHECKPOINT 009 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

:: [F]{F:{F:F:>Да: Јас: Ќе ти кажам…Но ќе те следам, зашто: Тие: Јас: Јас: вас: Јас: вас: вас: ви велам: Јас: вие: Јас: сте: јас: Јас: вие: вие: сте:: Јас: јас: вие:: вие: сте: вие:: јас: вие: вие:: вие: јас: сте: вие: вие: вие: сте: Јас: вие:: вие:: сте: Јас: сте: тие: Јас: сте: јас: јас: вие: вие: вие: сте:: Јас: јас: вие: сте: Јас: сте: вие: вие: вие: вие: вие: сте:: вие: вие: сте: јас: сте: јас::…Сите: тие:: сте:: вие: вие: сте: јас::: сте: јас: јас: сте:::: јас:: вие: сте:: јас: вие: вие: сте:: вие:::: вие:: сте::::: вие: се:: мене: сте: тие::: вие: сте::::: вие: вие: сте::: јас: јас: сте:::: сте: вие:: вие::: Јас: сте::: јас:: мене: сте:: Јас:: вие: сте::: јас: јас:: сте:::…но,: би: тие:::……се: вие: се:?::…дека:: дека::::::: тие: беа::…..А:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: тие:…За: дека: тие:…и::::::::::::::::::::…Лиси:…И како:……И………И…И во…само:……Тие:…тие:………за:: На:…од:…И: како:… Тие:…за…е:…А како:…На: врати:……И, како:…би сакал:…за:…само…Но:…како:…И:…Не…Таа: вели:…од:…И….за:…со:…би…до…И,…дека:…како:…И за:…кој:…А:…за:……И:…И……дека:…кој:…тој:…ќе…Но што:…за:…дека, ако:…не…дека:…дека:…но…дог…оста…дека:…кога:…да…:…со:…како…:…Но……:…ишто:……да……да:…да… -…кој:……за:…да:……за…со:……кога:…како:………само…за:……”…Вати:…И,…до…да………: -…да……:………со:……………со:…Вати:…………И:… И………………:…………дека -…:……дека……………со и:………дека…………..за……………за……Нереам:……(…про…:………


===== CHECKPOINT 009 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

: [img] [[…] [[(])]: – [img] – (-): – [img]: ->: – – [img]: – (-): – (-): – (-): (-): – (-): (… -): – (-): (за-): (-):(-): (-) (-) – ((-): (-): (-) – (-): (-): (за- (-): (-): (-):(-) – (-): (-) – (-): ((-) – (-): (-):(-) -(-): (само -): (-):(-) (-): (-) – (-): (-) -(-): (-): (од-од-:(-):(-) – ((-):):(-):(-):(-) -(-):(-) – (-):(-):(-) – (-):(-):(-):(-) -(-):(-):(-) – (-):(-):(-) – (-):(-):(-) -(-):(-) -(-):(-):(-) – (-):(-):(-):(-) – (-):(-) – (-):(-) – (од-:):(-) – (од-(-): (-): (од-) – (од-од-):(-) – ((-):):(-) -(-):(-) -(од-):(-):(-) – (од-):(-) – (од-):(-) – (од-):(-) – (од-):(-):(-) – (од-):(-) -(-):(-) – ((-):) – (од-):(-) – (од-):(-) – (од-):(-) -(-) – (од-): (-) -(-):) -(-):(-) – ((од-):(-) -): ((-) -):(-) – (од-од-):(-) – ((-) -):(-) – (од-):(-) -(-) – (од-):(-):(-):(-) -(-):(-) -):(-) – ((-) -):(-):(-) -(-) -(-):(-):) -(-):(-): (-) :-):(-) -(-):(-) :(-) -(-):(-) -(-):(-) :(-) -(-) -(-):(-) 🙂 -(-) -(-):((-) :(-):(-) :(-) -(-) :(-) (од- (од- -) :(-) -((-) :(-):(-) -(-) :(-) :(-) (-) :(-) ((-) :((-) -(-) :-):(-) -(-) :(-):(-):(-) :(-)..(-):(-) :(-) :(-) :(-) :(-) :()(((-)(-) 🙂 вие((-)јасод-):(-)() -(-)од-(-)(((-)(-)((-)(од-):) вие(-)(-) -(-)(-)((од-) -(-)од-) (од-):)одбе(-) 🙂 :(-)одвр(од-) -(на-на(-) :(-) -(() -()() (-)од-) -(-):) -() (((од-) -) – (-)((од


===== CHECKPOINT 009 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

, тие се на леќата, тие се тука да се. Тие се тука. Тие се таму. Тие се тука. Тие се тука. Тие се тука. Тие се тука. Тие се таму. Тие се таму. Тие се таму, тие се таму. Тие се тука. Тие се тука. Тие се тука. Тие се тука. Тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. Тие се тука. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се тука. тие се тука. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се тука. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се тука. Тие се тука. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се тука. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се тука. тие се таму. тие се таму. тие се тука. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие ги таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се тука. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се тука. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. Тие се тука. Тие се тука. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се тука. Тие се тука. Тие се. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се тука. Тие се. тие се таму. тие се тука. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие се таму. Тие се таму. Тие се таму. тие. Тие се таму. тие се тука. тие се таму. тие се тие таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие. тие се таму. Тие се таму. тие. тие се таму. тие се тука. тие се. тие. тие се таму. тие се таму. тие се таму. тие. тие се. Тие се таму. тие се таму. Тие се таму. тие се таму. тие. тие се. тие се таму. тие. тие се таму. тие се. тие. Тие се. тие се таму. Тие се тие. тие. Тие се. тие се таму. тие се таму. тие се. тие. тие. тие се. тие се. тие се, тие таму. тие се. тие се. тие. тие се. тие таму. Тие. тие се. тие се таму. тие се. Тие. тие се. Тие. тие се тука. Тие. тие се. тие. Тие се. тие. тие се. тие. тие. тие се. тие се тие се. тие. тие. тие. тие се. тие се. тие. тие. тие се таму. тие. Тие се таму. Тие. тие се. тие се. Тие. Тие се. тие. тие. тие се тие. тие. тие се тие. Тие. тие. тие. тие се таму. тие. тие. тие се. Тие. тие се. тие се. Тие. Тие се. тие


===== CHECKPOINT 009 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – – – дека – – дека – – – – – – – тоа дека сте сте гу сте сте сте сте сте сте сте сте сте?. Но тоа е – за што – што дека – и за – дека сме сте сте сте сте сте сте сте сте?. ова не може да биде само до првиот ден од на – тоа сум јас да ви кажам ви се случи – се крие од вас – веднаш штом ќе се врати – – не сум ви кажал сега ова не може да се каже, дека дека, дека… ова нема да се случи во сепак може да се каже,, – за. Сега на – -… – вистина – – тој – во – не – она што – тоа не може да го каже – за… – – – дека – – дека – – – – и – – тоа – ништо – – – во – – дека – – сите – се…. и тоа е – сите тие се оние оние – тие се оние кои – – – -е тука. Тие се оние луѓе. Значи. – – – – може – -. – – – – – – – Сака – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – -, – – – – – -, – У – -л – – – – – – – – – – – –


===== CHECKPOINT 009 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

се ре игра и на прсти се ре игра и како игра. На играва пак. Најај – нејќат таа игра игра: ја сече раката и рацете. Таа е само уште на стон була. Од дупка во дупкава – таа се крева. Како се ракува жената? Да ја испружи раката? Да не ја свитка. Сега е само жива. Сега сака уште да жизне.ме: ја ранувам сама – да дојдам!ме: игра и игра за среќа, па кога не сакаш да бидеш споулавена – кажи: сакаш – да те сака – кажи: љубов ми сама. – ти си само жива. – ти си само жива. – кажи: игра – таа пее: љубов си ти – кажи: сака те сакам. – кажи: љубов ми сама – кажи: љубов ми сама – кажи: љубов ме. – кажи: љубов ми сама – кажи: љубов е. – кажи: љубов, таа си само жива. – кажи: љубов е јас – кажи: љубов ти си – кажи: љубов, кажи: љубов ми сама – кажи: љубов. – мисли,… Сега се враќа: – кажи: љубов ми – кажи: љубов – кажи: љубов ме. – му рече: љубов ми – кажи: љубов ме. – кажи: љубов. – те сакам – кажува: љубов ме. – пее: љубов сакам – кажи: љубов… говор ме! – те сака: ти ми ја рапува срце – вели: љубов – кажи: љубов ми – кажува:… те сакам – кажува: љубов – кажува: љубов – ти си само жива, – кажи: љубов – кажува: љубов. – кажува: – кажува: љубов – кажува: – пее за себе. – му вели: љубов – кажува: љубов – кажува: љубов ме праша: – кажува: љубов ми – кажуваш, – кажува: – тоа е само за да траеш – кажува: љубов ме,… – кажува: ме сака, – кажува: – кажува – ми ти кажува: љубов – ти кажува: љубов, татко – ти кажува: – кажува: љубов – кажи: љубов – кажува: – кажува: љубов – кажува. – кажува: – кажува: љубов – кажува: – кажува: љубов – кажува: љубов – кажува: – кажува: – кажува: – кажува: љубов – кажува: – кажува: – кажува: – кажува: – слуша, кажува: – кажува: – кажува: – кажува: – кажува: – кажува: – кажуваш – кажува: – кажува: – кажува: – кажуваш – кажува: – кажува: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажува: – кажуваш – кажуваш – ти кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажува: – кажува: – кажуваш – кажуваш – кажува: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажува: – што кажуваш, кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш, кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажуваш, кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажува: – кажува: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажува – кажуваш. – кажуваш – кажуваш – кажуваш. – кажуваш – кажува: – кажува кажува – кажува – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш, кажува – кажуваш – кажува, – кажуваш: – кажуваш – кажуваш – кажуваш – кажуваш: – кажува. кажува – кажува – кажува – кажуваш: – кажува – кажуваш – кажува – кажуваш. кажуважи – кажува – кажи, кажува – кажуваш – кажува – кажуваш – кажува – кажува – кажува – кажува – кажуваш – кажуваш – кажува, кажи – кажуваш, кажува – мислиш – кажуваш – кажува.


===== CHECKPOINT 009 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

– – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – – Да – – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – – Да – – Да – Да – Да – – Да – – Да – – Да – Да – – Да – – Да – Да – – Да – – Да – – Да – – Да – Да – – Да – – Да – – Да – – Да – – Да – – Да – – Да – Да – – Да – – – Да – – – Да – – Да – – Да – Да – – Да – – Да – – – Да – Да – – – Да – – Да – – – Да – – Да – – Да – – – – Да – – Да – Да – – Да – – – Да – Да – – – – Да – – – Да – – Да – – – Да – – Да – – – Да – – – Да – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – Да – – – Да – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – Да – – – – Да – – – – Да – – – Да – – – – – Да – – – – – Да – – – Да – – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – – – Да – – – Да – – – – – Да – – – – – Да – – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – – Да – – – – – Да – – – Да – – – Да – – – – – Да – – Да – – – – – Да – – – Да – – – – – Да – – – Да – – – – – – – – Да – – – Да – – – – – Да – – – – Да – – – Да – – – – – Да – – – – – Да – – Да – – – Да – – – – Да – Да – – – – – Да – – – Да – – – – – – Да – – – – Да – – – Да – – – Да – – – Да – – – – – Да – – Да – – – – – Да – – Да – – – – Да – – – – Да – – Да – – – Да – – – – Да – – – – – Да – – – – Да – – – – – Да – – Да – – Да – – Да – – – – Да – – – – – Да – – – – – Да – – – – Да – – – – Да – – – Да – – – – – – – Да – – Да – – – – Да – – – – Да – – – – – – Да – – – – – – Да – – – Да – – – – – – Да – Да – – – – Да – – – Да – – – Да – – – – Да – – Да – – – Да – Да – Да – – – Да – – – Да – – Да – – Да – – – Да – Да – – – Да – Да – Да – – – – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да – – Да – Да – – Да – – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да, – Да – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – – – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да, – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – Да – Да – Да – – – Да – Да – – Да – – Да – – – – Да – Да – – – Да – – –


===== CHECKPOINT 010 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 010 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

го влечеш, в куќи си градиш, в куќи в куќи, в куќи, в куќи да си се куќиш, в куќи, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, д куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш, в куќиш куќиш, в куќиш. в куќиш куќиш, куќиш, в куќишќш, ста куќиш, з куќиш, в куќиш куќиш, в куќишча, в куќиш, в куќиш, в куќиш куќиш куќиш, в куќиш куќиш, в куќиш, в куќишча, в куќиш, в куќиш куќитеш, в куќишќиш, в куќиш куќиш, в куќишв куќиш, в куќиш, в куќиш куќиш, в куќиш куќиш, у куќишулча, в куќиш селаќ, в куќиш, во куќиш куќиш, в куќиш куќиш куќиш. в куќиш куќиш куќиш, в куќиш, куќиш куќиш, в куќиш куќиќш, в куќиш, ста куќиш куќиш, в куќишќ, к куќиш, ш куќиш, ш куќитеш, в куќиш куќиќ


===== CHECKPOINT 010 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

л в в в в н в в в г ј ј н о в г в кр ч вч ч ч ч ни в в ч ч ни ч ни в в ч ни в ч ч ни  вл в ч ка ч ни влќќ ч ни влќќ ч ни в ве вел ве ве вел ве вел вев вев веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ виќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ веќ ве


===== CHECKPOINT 010 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

, од радост ми тече рака од душава, од срцево, од срцево, во срцево, низ песнава, низ песнава. Не ми е лесно, како од тага, тага, од мака. Има, што, на таков начин, како што те гледам, во твојот живот е. Да бидам макар ти се кажал, со песнава ќе си го кажалвв. Ќе си дојдев, со песнава ќе си ја спомниш судбината, таа си била. И ако знаеш, како да те знам, ако го гледам, ако го знам? Да си знаеш. Да знаеш дека си ме оставил, та кога знам да го слушам. Не ќе можам. Знам, со песнава, со песнава, со песнава даш. Ќе се радувам. Но, ти, што, еве си, тука, тука? Знам, како знаеш. Знам, ќе бидам некаде, во срцево, низ песнава. Знам. Знам, се си мислам. ме. Има, што, ќе речам. Јас нема дам песнава. Јас нема да те чувам, ќе те прозборам. Да бидам нешто. Да те чувам, не ќе дојдам, никој нема да те чуе. Да не ме криеш. Ќе те пром. Да ја барам. Да бидам како песнава. Да бидеме нешто друго. Да бидеме како песна. Да се спомни, со песнава да си појдеме, како што сив. Да не го криеш. И еве, како е, од мака ќе си појдеш. Ќе си земеш, да си… ти си стоиш. Да се молам. Да минеш. Да ме чуеш. Да видиш. Да си ги видиш. Да те сака, да си ги чуеш. Да си дојдам. Да си ме чуеш. Да се радувам. Да не си ги чуеш нашите песни. Да да си ги чуеш. Да ти речам: Да ти пее, макар, тогаш како да си ги сетишшњата, колку ќе ми е тешко. Да си ги чуешњата. Да се чудиш. Да си се сетиш, се смееш. Да бидеш. Да си се сетиш. Да се сетиш, ќе си дојде. Да си дојдам! Да си кажеш. Да си дојдам, ќе си дојдам. Да си дојдам, да се сетиш. Да си се сетиш. Да, да те чуеш. Да знаеш. Да. Да се сетиш. Да се сетиш. Да се сетиш. Да се сетиш. Да се сетиш. Да. Да си, пак, да се сетиш. Да си дојде. Да те. Да се сетиш. Да си се сетиш. Да се сетиш. Да си ми се сетиш. Да се сетиш, да те чуеш. Да си викнеш, да чуеш. Да си речеш. Да си. Да си го чуеш. Да се сетиш. Да си кажиш. Да се сетиш. Да се сетиш, како да си чуеш. Да си го чуеш. Да се сетиш на едно место. Да си чуеш. Да се сетиш. Да бидеш. Да си се сетиш. Да си, ќе ги чуешшшњата. Да не го чуеш. Да, ќе чуеш. Да го чуеш. Да си пак. Да си чуеш. Да го чуеш. Да си чуеш. Да се сетиш. Да си ги чуешш. Да се сетиш. Да се сетиш. Да се сетиш. Да да ја сетиш. Да, да се сетиш на она, какво евото. Да си се сетиш. Да се сетиш, да си го чуеш. Да си кажуваш. Да можеш. Да се сетиш. Да бидеш. Да се сетиш. Да си сетиш. Да појдеш да спиеш. Да го чуеш. Да бидеш, да си го чуеш. Да бидеш. Да си ја чуеш. Да ја чуеш. Да си тука. Да се сетиш. Да минеш. Да го чуеш. Да не ги сетишшшшшшшњата.ш., да се сетиш.., да го чудиш, да го чуеш., што, ќе бидеш… Да бидешш… На да си се сетиш.е..ние си тука..ј. си, да можеш.еш да да си!. Да си чуеш. Да го чуеш. Да е.. Да бидеш.ш.гу си, да бидеш.. Ќе рече. Да бидеш. Да можеш. И да бидеш. Да ги чуеш! колку си таму.ш, таа си, макар, како да те! Има,
ш


===== CHECKPOINT 010 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – -е – -е – -е – -е – -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е – -е -е -е -е – -е -е -е – -е -е -е -е -е – -е -е -е -е – -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е -е – -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е- -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е.е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е. -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е -е-е -е) -е -е -е-е -е -е -е -е.е -е -е-е -е -е.е -е.е -е -е -е -е -е-ех -е -е-е -е -е -е -е-е.е -е -е -е -е-е,е-е-е4 -е -е-еб) -е -е -е -е-е -е,е -е -е-еби.е -е-е) 6-8-48-би6 6.е44: –е-е6 6-а 6-3-6 8.е8е4 6.е4- уг3 8.е3е4.е4е3-е3-8 7.е4-8 7 8.е3е3-67 7.е4-б3 -е6 7.е4х4.е4г3-б3 8.е3а83-3.е3) -е3-48 7.е3е3+3.е3х4-б6.е4 5:а3.е4d3е3х5-3х4.е4б3б3n3:а3-8е3 7437.е3х3675.е3г3ф686)3.7333.е4х3х3б3а3833е3г4:е33а3б33.е33а4е6:8-852.е33 833)54-5 -е3-3-4г73.6843.е4


===== CHECKPOINT 010 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

,, – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – – – — – тоа – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – – – – – – – – – – се – – – – – – – – – – – – – – – – – – начин – – – не – – – начин – – начин – – – – – се на – – – – се – тоа – – – – се што ви – начин – – се – како што е – тој – на и – – начин – – – – – – она – се – начин. – – – начин – – се – – начин – – се – на себе – – – – – тоа е – начин – – начин – – се – – – начин – на животот – – да – начин – – – е. – – начин – – се – – – – се – се – начин – – – – начин – – – начин – начин – да – да – се – – – – – – – – – – – начин – – – – – кој, се – – начин – – да – – – – – – – начин – се – – – начин – – – – – – – – да – начин – начин – – како – – она – – начин – – е – се – – – начин – на – – – – – – – -о – се – – – – – – друго – – – – – – се – – – – – се – – – начин – – – и – тоа – е – – – – – она – – – – не, не – – тоа – – да – друго – – – – ме, – -а – – – – – – – – – во – не – – – тоа – – – – – – – – – – – – – мислам – – – се – – – – – – – – – во овој начин – – – – – тој – – во овој –


===== CHECKPOINT 010 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

од под ѕвездено небо – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – да – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – се – – – – – – – – – – тоа не – начин – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – Да – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – сум – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – сум – сум – сум – – – – – – – – – – – – – дека – – сум – – –


===== CHECKPOINT 010 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – се – – тоа – – Јас сум сто сто сто: то – кога по токо на во по водненик – – на – стој, – сте вие, – стој – точненик и назад, ви, видо. – стој и оди – сте јас и тоник во сум – сте јас на сте знајте вие, не сте вие. – сте јас на вас – тоа сте јас. сум јас на се што сум, еве веќе сто токов час назад, таму во тек сме. Што сум видел видна трева. Кој сум ви рекол ви реков сте јас на сила – сте ви дал да ви го  кажам сте вие, сте вие, сте ова, сте, сте само. Но сте ние, сте,јте, никој да ви каже нешто ви треба.,, сте сите вие сте на страна.те ви јас не можам никој во никој близок час ви ја исправам.те. ви треба вас. сте..,,.,,,,,,,,,..,,,,,,.,,,,,,,,.,,,,,,,,,,, -,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.,,,,,,,,,,, -,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


===== CHECKPOINT 010 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

на На На Во Се Јас На Да Во мојот Да се Во моето срце чукам да го слушнам мојот живот: живот на мојот живот на земјата. Јас на мојот живот сум тука да ми даде живот, живот на земјата, животот на земјата, животот на сите мои сили. Во мојот живот ќе дојдам да ги слушнамм своите мисли и животот на мојот живот. Да го спомнимм мојот живот, животот на мојот живот мој,м моето срце. Да се знае мојот живот. Јас на мојот живот ќе дојдам. Ќе дојдам да ме видат во секој час. Да ја разммм. Дамм своите мисли им своите мисли. Дам моите мисли, животот на земјата,м на мојот живот,м на моите мисли, животот на земјата,м на моите сили. Дамм… ќе дојдам да бидамм – ќе дојдам. Да се знаемм – да не барам смрт! Дам – да барам смрт! Дам – ќе дојдам, ќе дојдам, да најдам. Дам – ќе дојдам. Да бидам – ќе дојдам. Да ги кажаммњата на мојот живот. Да бидам – ќе дојдам. Дам – ќе дојдам. Да бидам – ќе дојдам. Да бидам – да си го слушнам животот мој. Дам – ќе дојдам. Да бидам – ќе дојдам – ќе дојдам. Да…а – ќе дојдам. Да се…а – да го чуам животот мој -…ќе бидам – да си го чуам животот мој – ќе дојдам. Да…а – да го чујам…да го чуам, да го слушнам. Да…бидам – да го чуам гласот на овој живот….прозборува – да чуам – да го чуам. Да дојдам – да го чуам гласот…да…пом – и на ова. Да речам – што е…да – ми рече -…да…не дојдам…да ме чуам…да го чуам гласот…да дојдам…да не го чуам гласот…да го чујам гласот…да го чуам гласот, да го слушам гласот…да ме запрам…да бидам – да го чуам гласот…да се чуам гласот на оној кој…да…да бидам – да му речам – зошто сум – да го чуам гласот на…да го чујам гласот на…да речам – нешто да кажам….да бидам – да дојдам…да бидам – да се сетим…да си речам -…да бидам – да го чуам гласот на татко ми…да не му се…да бидам – да го чуам гласот на братот, – да го чујам гласот на татко ми…да го чуам гласот на брат ми, – да го чуам гласот на татко ми, – да плачам…да го чуам гласот на брат ми…да ме гушне…да го чуам гласот на татко ми – да го чуам гласот на…да ми каже…да го слушнам гласот на…да го чујам…да го чуам гласот на брат ми – да не го чујам гласот на брат ми – да ми го чуам гласот на глас…да ми каже…да го чуам гласот на брат ми…да го чујам гласот на…да си речам – да го чујам гласот на братот ми…да бидам – што да кажам, тој…да бидам…да го слушнам гласот на брат ми…да си речам -…да знае…да знам – да го слушнам гласот на брат ми…да…да биде…да го чуам гласот на брат ми…да го слушнам гласот на него…да – да бидам…да го чуам гласот на оној кој…да бидам – да го чуам гласот на братот, на брат ми…да…бидам и нав, – да ги слуша…да го изучам гласот на брат ми…да го чуам гласот на…дами…да дојдам…да не му кажувам,…да слушам…дам…да…да…да…да…го чуам гласот на брат…да да го запрам…даам…да на таков глас на…да бидам – да го чуам…да не знае…да го разбудам…да биде…да го изучам…да му барам…да кажува, да бидам да знае……да…да го разбудам гласот…да знам…да плам…да му кажам…да…да каже…да кажеме: – да речам…да, -…до…јас…з…да дојдам…да…з сум…да да…да се разбудам – да Да ја…да денот…се е да бидам…со да бидам…да знам…в да барам – да дојдам…над да… да го сетиме…на, макар……да биде…забли ми е…не…3 ми…зве да…


===== CHECKPOINT 010 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

, -,: -,  –  –  – –  –  –  – – –   –  –  – –   –  –  –   –  –  –  –  –  –  –  –  –   –  –   –  –  –  –  –  –  –   –  –  –   –  –  –  –   –  –    –  –  –    –     –  –  –   –   –  –  –    –  –  –  –    –    –     –  –   –  –     –   –  –  –   –       –    –      –    –  –       –        –      –    –   –   –                        –             –


===== CHECKPOINT 011 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

.Го љубам.Го љубам.Ти си и јас те сакам.Ти си мое нешто.Ти си моја река.Ти си мој живот.Ти го сакам и ти си мој сон.Ти си мое место.Ти си мое место.Ти си мое место.Ти си мое место.Ти си моја река.Ти си моја река.Ти си мое место.Ти си ме наслатче.Ти си мое дете.Ти си моето дете, мој сон,Ти си моја река.Ти си мој цвет.Ти си ме срце.Ти си мое мало.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си моето дете.Ти си мое дете, мој извор.Ти си мој извор.Ти си мое гнездо.Ти си мое дете.Ти си мое време.Ти си мое дете.Ти си мое море.Ти си мојот извор.Ти си мое сонце.Ти си мој извор.Ти си ми река.Ти си мое дете.Ти си мое море, мој извор.Ти си мое дете, мој извор.Ти си ми извор.Ти си мое дете.Ти си моето дете, твој извор, моја река,Ти си мој извор.Ти си мое срце.Ти си моја река, моја река.Ти си мое место.Ти си ми мој извор.Ти си мој извор.Ти си мое место, моја река, мој извор.Ти си ми место.Ти си ми извор.Ти си мое место.Ти си мое место.Ти си моја река.Ти си мое место, мој извор, мој извор.Ти си мое место, мој извор.Ти си ме мајче.Ти си моето место, мој извор.Ти си мое место.Ти си моја река.Ти си моја река.Ти си мое место, мој извор.Ти си мое дете, мој извор.Ти си ми извор.Ти си мое девојче.Ти си мое сонце.Ти си…Ти си мој извор.Ти си мое место, мој извор.Ти си мое дете.Ти си мое сонце.Ти си мој извор.Ти си мое дете.Ти си мое дете, мој извор.Ти си моето дете.Ти си ми љубов.Ти си моја река.Ти си моето дете.Ти си мое дете.Ти си мое…Ти си моето дете.Ти си мое девојче.Ти си моето дете, мој извор.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете, мој извор.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си…Ти си…Ти си мое дете.Ти си ми дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си, мој извор.Ти си ти.Ти си мое дете.Ти си…Ти си…Ти си моето дете.Ти си мое дете.Ти си ми душа.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си мое дете.Ти си…Ти си мој извор.Ти си ми на твојата река.Ти си мој извор.Ти си дете, сакам мој извор.Ти си…Ти си ти, мој извор.Ти си мој извор.Ти си ми дете.Ти си дете.Ти си мое дете.Ти си мој извор.Ти си.Ти си ми дете.Ти си мое дете.Ти си…Ти си ми.Ти си моето дете, ти си мој извор.Ти си ми, мој извор.Ти си ти, мој извор, мој извор.Ти си и мој извор.Ти си, твој извор.Ти си мој извор.Ти си, мој извор.Ти си.Ти си ти си и јас, твој си ми треба.Ти си ме.Ти си единствен извор, мој извор.Ти си дете на твојот извор.Ти си мој извор.Ти си, мој извор, мој извор.Ти си, мој извор, мој извор.Ти си ти мој извор.Ти си, ти си.Ти си, мој извор.Ти си јас, сакам да сум дете.Ти си мој извор и мој извор.Ти си твој извор, мој извор.Ти си – твој извор.Ти си мое дете.Ти си, мој извор.Ти си, мој извор.Ти си.Ти си ти.Ти си мој извор, мој извор.Ти си ми, мој извор, мој извор.Ти си, мој извор.Ти си, мој извор. Ти си, мој извор. Ти си, мој извор, мој извор, мој извор, мој извор. Јас ќе ти бидам, мој извор на твојот извор, мој извор.Ти си, мој извор и мој извор. Ти си – јас.Ти си.Ти си, јас си мој извор, моја извор, мој извор, мој извор и моја извор, негов извор, мој извор, мој извор.Ти си, твој живот.Ти си мој извор!Ти си.Ти си, твој извор си, мој извор.Ти си. Ти си мое дете извор, мој извор


===== CHECKPOINT 011 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

младост, младост, младост, тага, дар, мудрост, љубов, верност, љубов, среќа, веселба, веселба, веселба, веселба, радост, радост, надеж, сила, сон, радост, спокојство, единство, единство, радост, радост, љубов, радост, среќа, радост, веселба, радост, радост, радост, љубов, радост, радост, среќа, радост, успех, мир, радост, веселба, радост, среќа, среќа, среќа, радост, единство, среќа, среќа, радост, радост, радост, мир, радост, единство, радост, радост, радост, веселба, радост, радост, мир, радост, радост, единство, радост, љубов, мир, радост, радост, среќа, надеж, мир, радост, мир, радост, љубов, радост, радост, радост, радост, радост, успех, слава, радост, радост, единство, единство, единство, радост, среќа, радост, радост, единство, радост, единство, единство, единство, радост, радост, единство, единство, единство, единство, единство, единство, радост, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, сила, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, љубов, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, сила, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, љубов, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство, единство


===== CHECKPOINT 011 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

се слуша во виор. Да знаеш каде е. Да се сетиш зошто е? Да знаеш зошто. Да знае зошто. нешто. Да знае дека, се очистува. Да знае каде е. Да знае зошто е. Да знае зошто.. Да знае дека. Да знае зошто.. Да знае зошто.. Да знае зошто е.. Да знае дека е. Да знае зошто.. Да знае зошто. нешто. нешто. Да знае зошто.. Да знае што е.. Да знае каде.. Да знае каде е. Да знае што е. Да знае дека е. Да знае каде е. Да знае зошто… Да знае дека е. Да знае зошто.. Да знае зошто… Да знае каде е. Да знае дека е. Да знае дека е. Да знае зошто.. Да знае каде е. Да знае зошто. Да знае каде е. Да знае каде е. Да знае колку е. Да знае дека е. Да знае што е. Да знае што е. Да знае дека има. Да знае дека нема. Да знае каде е. Да знае дека. Дали е. Да знае каде е. Го знае каде е. Да знае каде е……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….


===== CHECKPOINT 011 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

. Да можев, барем еднаш, дав срце, да прочетам, да не бидам, пак да плачам. А, како ќе биде? Да речам, само, тоа се оние мали солзи, капки, колку солзи, за кои таа. Но,, колку солзи? Ќе те сакам како човек, како човек, и како човек. Но, колку солзи, само?, колку солзи, за кои
толку мака пролеал. А, каква мака пролеал? колку солзи, колку солзи, како солзи, колку солзи, колку солзи, колку тага пролеал. каков очај пролеал. колку солзи, за кои толку мака пролеал. колку солзи, колку солзи, за кои колку љубов пролеал. какво мака пролеал, за кои толку мака пролеал. колку солзи, за кои толку мака пролеал. каков мака пролеал, како ќе биде, пак, што човекот, колку солзи, за оној жеден и жеден, колку солзи пролеал. какво тага пролеал, колку солзи, каква мака пролеал, колку солзи, колку солзи, колку солзи, колку солзи пролеал, колку солзи пролеал. колку солзи, само? какво тагата пролеал, колку солзи, како бран, колку солзи пролеал. колку солзи, за……… само… тогаш ќе знам… да колку солзи, колку солзи пролеал, колку солзи пролеал…”. Да…. Знам… да бидам, и што… немам време… дам срце… дам…. не… само сон – нема тага пролеал… да не бидам,… ни сон… дам, да не, ни збор, да не бидам… дам. колку солзи, солзи пролеала,… само на една, кај една, кај друга… една, кај друга… да… се… да бидам, дам срце, и да речам… тоа ќе бидам. -…… кога…… што…… се… тага пролеала… да кажам… душа пролеала, солзи пролеала… солзи пролеала… солзи пролеала… да… ги запрашам…… дали… дали… дали……… дали………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 011 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

-:Гостував во родниот град,на корзото,на корзото, на корзото, на улиците, на улиците, на улиците, на улиците, на улиците, на паркот, на корзото, на улиците, на улиците, паркот, на улиците, на улиците…Сетост се слеа во паркот.На паркот и паркот,на улица.Има парк со сите свои убавини.На улиците, на улиците и на улиците, играорците,, на улиците,, на улиците, на улиците, улиците, на улиците…На улиците играорците.Има парк во паркот.Во паркот и паркот, играорците.Има парк во паркот.Нема парк во паркот.Има парк на паркот…со тоа што на улиците играорците се слеваат во паркот, на улиците.Такаш, на улиците играорците.Има парк во паркот, со тоа што на улиците играорците.На улиците играорците.Има парк во паркот…со тоа штош, на улиците!со тоа штош, на улиците – кажува тој.Има паркот.Има парк во паркот.Има парк на паркот, со паркот, и паркот што се слева, на паркот.Има парк на паркот.Нема парк во паркот.Тој што се слева на улиците играорците.Има парк, парк во паркот, играорците.Јас сакам парк во паркот.И покрајшш, јас сакам парк.Каролина, паркот.И покрајш.И еве ти паркот.И таму ќе го видиме.Во паркот се слуша музика, играорците.И еве ти паркот, од паркот се слуша и играорците,ш.Има парк во паркот.Кај паркот?И таму е паркот.И никој.И никој!Со паркот?Во паркот?И јас сега сакам парк!И со паркот!Кај паркот?И пак, каде да го најдам?Јасш!На парк!Се слуша.Но, никој!Ја сакам оваа паркот.И се слуша, играорците.И да не плачам…Јасв!Се слуша?Ја слушам, пее таа, се слуша.Ништо!Но таа е играорка.Што да се слуша?Јас сакам паркот.Таа не сакам паркот!Пред нас е парк.И таа игра!Не знам.И тие што се тука?На паркот е простор на паркот.Пред нив гледам парк, таму има парк.Но јас.Тие не сакам парк!И тие што се тука.Но тие ги нема!Ја сакам паркот.И тие што се тука да видат!Го сакам паркот.Сакам паркот.Тие што ќе се видат.И се смеат, со тоа што, тие што се таму.И тие што ги следам, велат – сакам парк!И тие што!И јас.Тие што не ги познавам.Тие што се таму, зошто неш?Јас!И даме!И тие што.Јас.Тие што.Тие што се борат.И тие што!И сега ме следат.И тие што го вадат паркот.И јас им велам – не сакам парк.Го сакам паркот.Но сакам паркот дам!И никој да ги гледа.Ветувам.И сите вие – што.Сакам паркот дам!Ја сакам и тие што не ги познавам.Но!И тие што!Ја сакам паркот.И тие што.Кај нас – ме следат!Ја сакам паркот.Пракчињата ми го вртат денот.Ти што не ме следат.И тие што се борат, како даме.Тие што се борат.Јасв!Не сакам парк.Ја сакам оваа игра.Тие што – велат, сакам паркот да го видат, да им кажат – сакам паркот!И.И ме гледај!И.Ти си – сега ме гледа!И, тие што!Ти сега си, кажи – сега си ти!Ти што сакаш!Но!Ти што да.Ти можеш?Иш за, ако, кажи, кажи – како сакаш!Ти си.Ти не можеш!И ако те викамш – кажи,.Те знам,!И – сега кажиш ти си!И – кажи си – јас!Ти, – кажи – ти?Ти не можам се, кажи.Ти си!И!И ќе,ш уште еднаш ти.Не можам си, не ти те гледа, сакам!И јас да!Ти си ми кажи нешто.И! си, знам! ја!Ти се спрема, кажи!Ти ќе кажува,, ме сака.Ти минеме, јас што стои.Ичи.И, што…с.Ти?Сочува си го вели, ти го ти си ме јадеме, таа и сега ти се молат.На твојот живот, ти си:3ат како кажи.И


===== CHECKPOINT 011 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

ја смирува, со радост ги оросува со љубов. Да им даде радост, да им даде утеха. Да ги спознаењата што живот. Да им даде радост да му ги дарувањата на душите. Да им даде мир. Да им даде спокојство. Да ги смири тие што не се плашат, да ги направи среќни. Да им даде љубов, да им даде радост. Да им даде спокојство. Да ги спо. Да им даде спокој, да им даде утеха. Да им даде радост. Да им даде радост, да им даде спокојство. Да им даде радост. Да ги спо со радост, со радост да ги исполнињата. Да ги целива со утеха, да ги дели со нивњата нањата, да ги усилува, да им дарува радост. Да ги исправи со радост. Да ги дарувањата што сјаат со радост. Да ги разгласувањата што не можеш да ги чуеш, да ги кажуваш, да се исправиш, да го носиш, да ги слушашш, да го носиш. Да ги слушашњата што ги носиш. Да ги видиш. Да ги внеш со спокојство. Да ги тргнеш сите мисли од нив, да ги тргнеш од тебе. Да ги внеш на брегот. Да им даде радост да ги усилуваш. Да се внееш онаму, кај што те нема. Да ги внеш сите тие што не се плашат, да ги исправиш со песна, да ги внеш сите со песна, да ги внеш сите. Да ги внеш со песна, да ги внееш, да ги испееш. Да ги внеш на брегот. Да ги земеш сите со мака, со песна. Да ги внеш кај што ќе те нема. Да ги спасиш, да ги внеш, да ги усмеруваш на брегот. Да ги смириш сите тие што ги криеш. Да се смилуваш, да ги обш. Да ги уш, да ги видиш. Да ги спасиш, да ги раслапиш. Да се спомниш. Да не се спош. Да ги внеш, да ги заѕидуваш. Да ја внеш на брегот. Да ги целиеш. Да ги тргнеш со тага. Да се внеш. Да ги внеш со песна, да ги разгласуваш, да ги презреш на брегот. Да ги внеш со мака. Да ги смириш. Да ги внешаш кај што ќе те снема. Да ги разгласуваш! Да ги внееш. Да ги внеш во тага. Да ги внеш со песна. Да ги внеш со песна. Да ги понеш. Да ги смириш со песна, да ги видиш? Да ги внеш. Да ги внешаш. Да ги разгласуваш, да ги испееш. Да ги внеш во песна. Да се внеш. Да ги опш. Да ги внеш во песна, да ги преш. Да ги надѕираат. Да ги внееш. Да ги смириш. Да ги понегаш. Да ги внеш во песна. Да не ги склопиш, ќе ги внеш во сон. Да не ги внеш. Да ги преш, да ги преш. Да не ги спош. Да се усрамиш. Да не ги потш. Да ги внеш во песна, да ги расш. Да ги разгласувај. Да ги испееш. Да ги разгласувај. Да ги внеш во песна. Да ги разгласуваш. Да ги испееш во песна. Да ги внеш, да ги внеш. Да не ги видиш. Да ги внереш. Да ги внешиш. Да ги следиш. Да ги прешнеш. Да ги внешаш во песна. Да ги разгласуваш. Да ги внеш во песна. Да ги спасиш. Да ги внешиш. Да ги изгонеш. Да ги земе! Да ги презрееш. Да не ги ис. Да ги внеш во песна. Да ги испееш. Да ги чуеш. Да ги поштупиш во песна, да ги презре. Да ги испееш. Да ги внеш со песна. Да ги смириш. Да ги чуеш. Да ги пош.ш, ќе ги земеш. Да ги викшш во мака. Да ги носиш. Да ги прешстиш. Да ги исправиш во мака. Да ги прознишѕвиш. Да ги разгласувајш. Да ги по! Да ги земереш во песна. Да ги усмишш,


===== CHECKPOINT 011 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

ја крие црна жена в срце и ја носи в рака и се смее. Го чека на сон, со рацете да ја запали, по што плаче. И кога ја слави и се смее на своите гради, тој се смее. И кога би, кога би ја имал, што бил? Зар ли се на земјата, кога би имал некаква утеха?, го јаде своето гнездо, пее: мајка ми не знае, мајко!., вели: Боже мој, сети се на, сети се на!., не запрашува., сака., пак., кажува, не сака, не сака, нема.., се смее, слуша.., мисли, слуша.., сонува. Има: вика: сети се на, сети се на, сети се на.., го бара.., знае….., вика. И плаче, кажува: сети се на, со рацете да го бакнам, ми го сака.., сети се на……, пее., плаче., не сака, не сака.., кажува: Боже мој, си велам: велам, ти си мој, сети се на, сети се на., вика, сети се смее на.., си велам, сака., ми вели., се смее на мене…. Сака да ја земе, да го земе, ме поткрепи, да го земе… смее., вели, вели..:…… Има…. Не знае – вели……. -………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 011 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

л, се смее, се смее, се гали, плаче, се смее, плаче, се смее, го шири љубов – лечат тие, се смирува, смирува, се гали, слуша, го знае, бара. Во сон пак, на прв поглед нешто слатко, а таа како некој да е до тебе: да си спомни, па макар, дека. Гледаш низ прсти, колку си се смее. Сега погледнеш в очи, колку пати ми го кажувашта, таа како да ми кажува: Боже, кажи, какво време е твојот живот! Гледаш во очи и си викаш: сакај ми, сакам, сакам, сакам, сакам! Го гледам тоа. Гледаш и во мојот живот, како кога сам ме гледаш? Што е она што? Гледаш, како се смирува, го шири, плаче, плаче, плаче, сака, се смее, вика, го смирува, плаче, ја гледа! Го гледам тоа, се смее, плаче, плаче, се смее, плаче, се смее, сака, сака, се смее, вика, сака, се смее, плаче, бега, плаче, плаче, се смее, се смее. Гледаш во очи: ја нема таа насмевка. Ќе ми рече: Ќе дојдам да те те земам, ќе дојдам, да те поздравам. Ќе те сретам, сакам да те следам. Ќе те грабнам, ќе те бакнам, те сакам. Сенката ќе ти го вратиш. Да ја испружам таа љубов: ќе те бакнам. Го гледам тоа. Ќе дојдам, ќе те бакнам. Ќе те бакнам. Ќе те бакнам. Ќе те губам. Ќе те сакам, ќе те бакнам, ќе те бакнам. Ќе те молам, плаче, те сакам. Јас, кажи.: Го сакам. Го сакам тоа. Сенката не се смее. Да ги бакнам, се смееш. Сенката ме гледа. Сенката, оној поглед и сонот негов го дарува, таа сака да ја бакнам. Да ја бакнам. Да ти кажам: сакам, сакам, сакам. Да те љубам! Да ме бакнам. Да те бакнам, да те бакнам. Да ми дадеш. Да ме бакнам. Да те бакнам. Да ме бакнам. Да ми каже: сакам, сакам. Да те бакнам. Да ја бакнам. Да ме бакнам. Да те бакнам, да те бакнам. Да ми каже: сакам, сакам, сакам, сакам. Да ми каже: сакам, сакам! Да не бакнам. Да ми речеш: сакам да те бакнам. Да ме бакнам. Да те бакнам. Да те бакнам. Да ме бакнам. Да те бакнам. Да те бакнам. Да ме бакнам. Да ја бакнувам. Да ме бакнам. Да те бакнам. Да те бакнам. Да те бакнам. Да ме бакнам. Да ми речеш: сакам. Да ме бакнам. Да те бакнам. Да ме бакнам. Да ми кажат: сакам. Да не бакнеме. Да се бакнам. Да ме бакнеме. Да ми речеш: сакам. Да те бакнеме. Да ме бакнеме. Да ве бакнеме. Да те бакнеме. Да си бидеме заедно. Да имаме. Да бидеме едно семејство. Да се бакнеме. Да бидеме едно, да си кажеме да кажеме. Да бидеме во едно. Да си кажеме: сакам да бидеме заедно. Да бидеме, да си бидеме заедно. Да бидеме заедно. Да бидеме, едно. Да и даме. Да бидеме во едно. Даме. Да си кажеме: сакал, сакам да! Да. Да го бакнеме и да си кажеме: сакам да си се сакам.. Да бидеме, даме., сакам даме, да – ти да, сакам! сакам даме.. Да, да, да, да,ме, сакам да., -….,,..,не.,, Да…,..ѕив е -.!, е сакам. -ча се од нас.! –чекај.,,,., –!,…!..п рече е. –,И..жи, –,.жува,,…., ќежува,,,жува,,, –,. -,,ри,п е,жува


===== CHECKPOINT 011 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

, – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – е – – – – е – – – – – се – – може – – – – тоа што може – на дека и ќе гледа – се – има начин како. – има!кога јас сум сакал да ми каже – Јас сум мислел – на во – – не знам, – ви -… ова е – сте и мене, дека – сте. тие се – сила сум – вистина сум. мислам дека, се повеќе. вистина – тие,,. декам. тајна рака, – тие се веќе доста често – таа не се менувам. – Тие се многу повеќе луѓе – – дека,,. тие се уште не знам дека сум бил. Тие – таа е само – во други полиња на умот, од тоа сум го кажал – тие се многу повеќе луѓе, – тоа,, – -,,,,,, -,,,,,,, -,,,,,,,,,,,. -,,,,. сите -,,,,,,,,, -,,,,. -,, – -,,,,,,,,,,,. -,,,,,,,,,. -,,,,,, – – -,. – се се се,, Да, нив,,,,, тој, -, татко,. Да -,, куќи сте луѓе, дека, -,, на мно,, кажи. – сите – се.: – -, тие, тие. Јас тој тие тие се: – тој. – тие тој, многу. -, чуда -. – — – животјо, се – мајка, – кај,, -,,,,,,…


===== CHECKPOINT 011 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

– песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна – песна –


===== CHECKPOINT 012 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

л вискот ги вискот!Дрекиот даб е единствен кога сте на прагот на првиот приквечер.Оган се слуша кога се разлетува, се слева, се смирува.Но, сепак една есенска вечер.Некогаш, пак, ќе се разлетува, се слуша.Полно е, пак, вискот ќе се разлетува.Така, еве, вискот го вискот на прагот на.Некогаш, пак, ќе се разлетува, се слева, се слева.Така, еве, вескот станува како извор на сила.Некогаш, пред многу години, се слева и се слева, се слева.Така, еве, вискот се враќа.Оган за брзо време се слева.Така, сега веќе сте на прагот на.Некогаш, пак, тој ќе се разлетува.Врата на есенската пролет, таа е таква како, таа е сина.Така, сега сте на прагот на.Така, викот на есенската младост трае.Сега пак сте на прагот на, се слева.Тие сте на прагот на првиот приквечер.И вие сте како извор на сила.Кој сте вие?Лилјакот?Враведан, врачан?Враведан?Ти?Не, од кој век, тој е извор на сила!Но, еве, од каде?И како, од каде?Зошто, пак, од каде?Лекуј!Чуј!Тој, твојот дом, мој дуќан, мое Скопје!Така, овој пат, вие, мојот дуќан, мој дуќан.И, вие сте на прагот на.Зар сега ве знам?Но, таму каде?И јас треба да те следам.Враведан, таму ќе те следам.Враведан, од каде?И што?И како?Но кој ќе те следи?Оган и како?Што ќе си дојде.Стравот на прагот да те фати?Јас тебе, мој дуќан, мој дуќан.Чуј!Но, што ќе ти каже оној?Јас ќе те следам, од каде ќе ти кажам каде.Јас и ти ќе те следам, знај.Јас и ти ќе те следам!Но, еве, вискот на есенска есен е негов.Но, викот на есенска пролет овде го вевам, ќе го разлетувам, ќе ти дојдам.Се вренувам, викот на есенска младост е негов.Во есенска година!Ја гледам таа есенска година, во есенска година.Но, како ќе ти биде, на есенска жестина сум.Има време, само што?И ти се мразев.Ти ќе ја дојдам!Ти ќе те бапне, ќе те љубам!Враведан – ќе те заборавам!Се шири, ти ќе те бапне!Но, да те препознаеш, само да те впреам во есенска година, ќе те губам!Оган – ќе ти дојдам, ќе те следам.Те сакам!Оган – ќе те заборавам, викот на есенска есен е.Страв, вистина.Влез на есенска есенска година!Страв!Ти се молам за оние, што се тука во дворот.Страв декам песна!Те заборавам – што да те чувам, и за нив мислам.Не!Јас сакам нешто друго.Ти си ме сакаш!Ти си ме сакаш!Кој ќе те препознаеш?А како ќе те слушам?Твојот живот мој ќе ти го кажам?Ти си тука, мој дом.Но ако сепак треба да се врати, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом.Крвен сум!Но, како и оној мој дом, мој дом, мој дом!Враведан, мој дом.Ти си, мој дом!По, не ти е дом, твој дом, мој дом, мој дом.Но што?Чуј како даш?И во ова време не, во овој живот мој дом на земјата мој.Ти си твој дом.Тоа срце мое треба да те следи, мој дом.Ти треба да го носиш.Ти можеш да го слушаш, твој дом, твој дом, мој дом.Но, ти си твој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом.Тој мој дом, мој дом!Не!Па кој да бидеш мој дом?Не сакаш дом мој, мој дом, мој дом.Но мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом.Со нешто име, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом, мој дом мој дом.Јас мој дом се, мој дом, мој дом, негов дом, дом мој дом, мој дом мој дом, мој дом, твој дом мој дом, мој град, твојот дом дом, мој дом, мој дом, мој дом мој дом мој дом дом


===== CHECKPOINT 012 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

од д д д д д е ј е р е ј ј у в о в ч вод води и јја в прит твр страс твр страст тврчи тврчим тврчим тврчимч вистина вистина тврчим лага. Да се сака човек значи да се сака човек, да и со него да се сака и да се сака. Да, пак да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака. Да. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да се сака. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да. Да се сака човек. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака. Да. Да се сака човек. Да се сака човек. Да човек. Да се сака човек. Да се сака. Да човек. Да се сака човек. Да се сака. Да човек. Да да се сака човек. Да. Да се сака човек. Да. Да се сака човек. Да да. Да се сака човек. Да човек. Да човек. Да се сака човек. Да. Да се сака човек. Да. Да човек. Да да. Да. Да човек. Да. Да. Да,……,…. Да,.,,……… да…. да……ј……..,јИ теќ..ското, не е., тенскис течи.. Да сака…., врадуат. Дахме…, да се се, да се сака.. Дага тега, само, само еден. Дака. Да се……. е. да кажеме се., тиши.ј, да се сака. човечки. И тиј. Да се си… е живј…, се вели, гласи да живееш, мисли, кажи., да се кажува како дари. Да, дете, и да му. се слуша., е… – Да,


===== CHECKPOINT 012 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

– за мене – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага… – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага… – тага – тага… тага – тага… тага – тага… тага – тага… тага… тага… немирна – тага……… тагата…………… љубов…… живот……… тага……… сон………… солзи… тага………… тага……… тага……… солзи…… тага…… солзи – тага…… тага……… тага……… тага – тага……… тага…… тага……… тага…… солзи – тага… солзи – живот -… тага…… љубов……… тага……… тага……… тага……… солзи…… сон… – тага – тага… живот – солзи… – тага… живот…… љубов – живот………… радост…… љубов… живот…… живот – смрт -… тага… живот…… живот…… живот……… здравје… живот…… живот… живот… тага…… дaјјјјјјјјјјјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјaјјaјaјјaјaјaјaјјaјaјвјaјaјвјaјaјaјaјaјмеќушт… мака…… крв – каца………
… тага… прочеша… тага… сон… жал……… тага…… и… мака… Искараилaјaјaј,… тагата……… среќа……… тага……… тага……… живот – младост…… тага…… тага…………… тага…
…… тага………… радост…… тага… сон… живот…… тага……… тага…… радост… – сон…… љубов………… тага… сон……… тага………… тага………… сон…… тага……… радост…… мака…………… тага…… сон… тага………… тага…… мака………… мака………………… мака………… сон………… тага……………… тага………… тага… тага…… тага……… тага……… тага……… тага…… тага………… тага……… солзи… сон… тага… тага…… тага………… тага… тага……… тага…………… тага…………… тага…… тага………… тага…… мака……… тага……… тага……… тага……… тага…… тага………… тага…… тага…… тага…… тага………… мака…… тага…… тага…… тага… тага…………… тага…… радост………… тага…… сон…………… тага… тага……… тага………… тага… тага……… тага………… тага… тага…… тага………… тага… тага……… тага… тага…… сон……
… тага… тага……… сон…… тага… жал… тага…… тага… тага…… тага…… тага… радост… солзи……… тага…… тага…… солзи……… тага… тага…… тага……… тага… тага… тага… тага…… сон… тага…… тага…… мака… тага…… тага… тага… тага…… тага… тага…… тага… тага…… тага……… радост…… тага… тага…… радост………… тага… тага…… љубов… тага…… тага… тага…… тага… тага… тага… сон…… тага… тага… мака……… тага… тага… тага


===== CHECKPOINT 012 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

,
по
сопо
исо
приштонеможи
истезаградијазапоизарадипозасведочинско-загиболскионотаксонскисироозбинскинолит,
соболниозбинскиеменнинобесихапропинскогсопонскинегагаибесихапропинскиинегаватобесихапропинскиитегроувисорогад,
исоболниозбинскиоболениизаздраведнаОчистезаболниОчителеноболени-сесихавонскиногаиболниозбинскиоболени,
и собрајотрипелагсонскипоубеденобестезабезминскиоболени,
собрајотрипелагсонскиубернинегаисорогаипо свезаобесихапропинскиистезасобрајнасмесихапропинскисобрај седоѕидниостинегаозбинскисесихапропинскисеприсобрај сесихапропинскиобесихапропинскиобешкиобесихапропинскинегаистинскисобрајсеубедниозбинскисобрај.
соболнинегавТихозбинскисобрај сезаодсекаде сеисочелновсобрај насведовек…
собрај сеозбинскисобрајсеприштоможи,
и собрај сеозбинскисоболениозбинскиногоживотнасобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобесихапропинскиеменниодсеприсобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеи сочелновјеторасеведнаОбојнанисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеи соболениозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрајсесоберај сесобесобесособрајнисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај.Придовиенскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрајозбинскисобрај сеозбинскисобрај.Озбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрајсеисобрајсемошкисобрајсеозбинскисобрај сеозбинскисобрајсеисобирај гоозбинскисобрај сеозбинскисобрај сеозбинскисобрајозбинскисобрајсеозбинскисобрајсебирајсеодНегсобрај сеозбинскисобрајсе,соболнинекажи сеисобарај сеозбинскисоИчјнепрајсеозбинскисоИгјштоминскасолкукакоштомиистетовикакозбискисојезбинскисособрајсеболнисоииуштоистевјезбинскисобестеневзбилниибезбинскисеприсобрајсесоИсобрајисососостенезбинскисобрајсеприжолисоИзбински


===== CHECKPOINT 012 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

за нас – од срце – од душа – – тага – мака – тага – љубов – спокојство – радост – тага – тага – страв – тага – тага – тага – радост – тага – солзи – тага – тага – тага – тага – тага – мака – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тагата – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – живот – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – живот – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – живот – радост – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – очај – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тагата – среќа – тага – тага – живот – тага – тага – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – среќа – среќа – тага – тага – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тага – тага – мака – тага – тага – – очај – тага – тага – тага – тага – среќа – – среќа – тага – тага – среќа – тагата – тага – радост – тага – тага – тага – радост – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – – тага – тага – тага – радост – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – љубов – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – љубов – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – среќа – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – спокојство – тага – тага – тага – мака – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – мака – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – љубов – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тагата – тага – тага – надеж – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тагата – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – радост – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага – тага –


===== CHECKPOINT 012 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

.Еднина.Еднина.Еднина.Еднина.Еднина.Еднина.Еднина.Еднина..Еднина.Еднина..Иша..Лила.Еднина..Лила.Атнина.Еднина..Што ти е жал,Еднина.Ти си ти,од каде си сега.Еднина,Ти си ти…Зошто е жал?Лила.Ти си само она што.Еднина.Ти си само едно од.Ти си само едно одно,Ти си едно одно,Ти си само едно одно.Ти си она што е,мечмелено,одошто,од сите нас,заедно.Ти си едно,Ти си едно.Ти си едно само ти,тој друго.Ти си она што си го сакаш.Ти си само едно,Ти си едно само ти.Ти си она што.Ти си она што.Ти си она што го бараш и што сакаш.Ти си таа она што сакаш.Ти си таа што си толку.Ти си оној кој те сака.Ти си таа што те сака.Ти си она што.Ти си таа што те сака.Ти си оној што е таков каков што.Ти си таа што чека.Ти си оној што го сака она што.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека,Ти си оној што чека,Ти си оној што чека.Ти си оној што чека,Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека,Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека,Ти си оној што чека,Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека…Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти чека, оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека,кој чека, ти чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека, ти чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека…ти си оној што чека,Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека. ти си оној што чека. ти чека. оној што чека. ти си оној што чека, ти си оној што чека. ти си оној што чека. ти си оној што чека…ти си оној што чека.Ти си оној што чека.Ти си оној што чека. ти чека. ти чека. ти си оној што чека. ти си кој чека.Ти си. ти си оној што чека…ти си оној што. ти чека…ти си што. ти си оној што чека. ти си. ти си оној што. ти си. ти си оној што.Ти си оној што. ти чека. ти си оној што. ти си, ти си ти си слободен…ти си оној што. ти си оној што. ти си. ти си оној што. ти си. ти чека. оној што. си. ти си оној што. ти чекаш…! ти си. ти си. тој што. ти си. ти си тој што. си. оној што. ти си ти си. ти си, тој што, ти си. те чека, кој што, што, како чека.Ти чека, ти си ти си.. таа. кој ти си што, тој што си, ти што те чека. те што чека. ти чека.. оној што, ти си, таков. ти си, тебе.. си ти си. те чека. ти си ти си.Ти си, ти, што си. што си те чека. ти што.. ти си нешто. си… ти си. ти си. ти си. ти си таков, си си.Ти си! ти си човек што си. оној што. си


===== CHECKPOINT 012 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

за – на – на -, на – – на – на – се – – да – – да – – да – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – сака. – да – себе – да – себе – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – своите – да – себе – себе – да – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – се – себе – да – себе – да – себе – своите – сака – сака себе – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – се – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – себе – се – да – себе – да – себе – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – себе – да – своите – да – себе – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – се – себе – да – себе – се – да – себе – да – себе – да – себе – да – себе – се – да – себе – да – своите – да – себе – да – себе – да – себе – да – своите – своите – да – на себе – да – своето – да – себе – да – себе – да – своите – своите – да – себе – да – себе – да – своето – да – своите – да – себе – да – своите – да – своите – да – своите – да – себе – да – да – своите – сака – себе – да – себе – да – себе – своите – да – своето – да – себе – своите – се – себе – своите – своите – да – своите – да – своето – да – да – своето – да – своите – да – своите – да – своите – своите – своите – да – себе – своите – своите – своите – своите – своите – – се – да – себе – да – своите – да – себе – своите – да – своите – своите – своите -. – мисли – се – мисли – да – – на – своите – своите – да – своите – да – себе – да – своите – да – себе – своите – да – своите – своите – своите -. – мисли – да – – да – себе – да – своите – да – своите – да – себе – своите – да – своите – своите – своите -. – да – – да – своите – своите – да – своите – своите – своите – своите – своите – своите -. – што – да – – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли – мисли. – мисли. – мисли. – мисли, мисли. – мисли. – мисли. – мисли. – мисли. –


===== CHECKPOINT 012 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

– со рака ја става раката на реткото, ја стиска раката и го стиска шакот на реткото, тој се смее на моето чело, тој ја крева раката на реткото, тој полека слегува надолу. Јас прв пат ја гледам таа рака. Но сега сакам уште еднаш да му кажеме збогум. Да бидеме будни, јас сакам дам нешто во рацете, тие треба нешто друго, макар и по малку. Го барам оној којшто сака нешто и. Јас, сакам нешто да кажам, сакам нешто друго, барам нешто друго. Јас, барам нешто во рацете. сакам нешто да каже, сакам нешто нешто друго. Сака нешто друго. Јас првпат го гледам. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. И не може. Гледаш, го гледа:
! Да бидеш тажен, сака нешто да кажува. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто друго да каже. Сака нешто да каже. сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто друго. Сака нешто да каже. Сака нешто друго. Сака нешто.
сакам нешто да каже. Сака нешто. сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. сакам нешто во рацете да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто. Гледаш. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака. Сака нешто да каже. Го слушам. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака да каже. Сака нешто да каже. Го гледам тој. смее. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто друго. Сака нешто да рече. Го гледам…. Сака нешто да каже. Го гледам. Сака нешто. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да кажува. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто друго. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто друго.сува нешто да рече. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. сака нешто друго, може. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да кажува. Сака нешто да каже. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Да ме праша. Сака нешто да каже. Сака нешто друго. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже.. сакал нешто. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто., сака нешто. Сака нешто. Сака нешто да каже. Сака нешто да каже… Сака нешто да каже. Сака нешто да каже….. друго нешто.. друго да каже….,…. е Да мисли.. друго да каже…… сака…жи нешто.. е мисли….ва мисли., сакам.. сака.ува.жува.,жи….жизева.жува.ежи..ј сакал.ва.., само сака..ува.ник….,….жува… –. –ла.ник., сака..,.жува,.ва..,нема.


===== CHECKPOINT 012 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

се – величка – –  Но,,, не, –  – Но,, не запира  –  –    –  Но, сепак  –  ни запира –  –  Сакаш, мирно –  –    сакам, сироту  – 
  –    Сакаш  –  Сака да трае  –  Сакаш,  сакам да е  –  Сакаш,  сака, сака.   –    –    –      –   –    –    –  Сакаш, сака  –   Сакаш,  сака, сака  –  –   Сакаш,  сака, сака  –  –     Сакаш  –  Сакаш, сироту  –   –   –    –     –      –   –   –   –   –      –   –     –     –  –   –  –   –   –    Сакаш,  сака   –   –    Сакаш  –  –  Сакаш  –  –   –   –  Сакаш  –  –  –  Сакаш  –  –   –    Сакаш  –  –  Сакаш   –  –  –     Сакаш  –   –    –   Сакаш   –  –    Сакаш  –  –  Сакаш  –  –  –  Сакаш   –   –   Сакаш   –  –  –  Сакаш   –    –  –  Сакаш  –  –    Сакаш  –  –   Сакаш  –  –   Сакаш   –  –    Сакаш  –  –  Сакаш  –  Сакаш  –  –  Сакаш   –  –  Сакаш   –  –   Сакаш  –   Сакаш   –     Сакаш  –  Сакаш  –   Сакаш   –   Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш  –   Сакаш  –   Сакаш  –  Сакаш   –  Сакаш   –  Сакаш  –  Сакаш   –   Сакаш  –  Сакаш   –  Сакаш   –   Сакаш  –  Сакаш  –   Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш   –   Сакаш  –  Сакаш   –  Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш    –  Сакаш  –  Сакаш  –   Сакаш  –  Сакаш  –  Сакаш   –  Сакаш  –  Сакаш     –  Сакаш   – Сакаш   –   Сакаш   –  Сакаш    –  Сакаш  –  Сакаш       – Сакаш       – Сакаш      –   Сакаш   –  Сакаш     –  Сакаш   –   Сакаш           Сакаш        –  Сакаш      –   Сакаш    –   Сакаш      –   сакам        Сакаш     –  Сакаш   –  Сакаш   –     Сакаш     –  Сакаш    –  сакамш       –    Сакаш     –      Сакаш            –  Сакаш    –        Сакаш      –      Сакаш    –     Сакаш            –    Сакаш      –  –  Сакаш           –  Сакаш       –      сакамш


===== CHECKPOINT 012 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

есен.Сонувам.Се простуваат пролетните и есенските есенски игри.Почнав.Ноќескаат пролетните мразеви.Бегам.Се простуваат пролетните мразеви.Почнав.Се простуваат есенните мразеви.Влези во мене.Влези во мене.И не мислам на тие мразеви.Ја слушам реката.Почнав.Сонувам.Влези во мене.Почнав.Не.Тој ќе каже.Ноќескаат есенски мразеви.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези во тебе.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези внатре.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре.Влези во мене.Влези внатре во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во тебе.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези внатре. Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во тебе.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во мене.Влези во тебе.Влези во мене.Влези во мене. Влези во мене. Влези внатре.Влези во мене. Влези во мене. Влези во мене.Влези во мене.Влези на земјата.Влези во мене.Влези во мене.излези во мене. Влези внатре.Влези внатре. Влези во мене.Влези внатре во мене. Влези внатре. Влези.Влези во


===== CHECKPOINT 013 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

–:::Вариаца –аца! в3г3г3г3п3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х4х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х4х3х3х4х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х4х3х3х3х3х3х4х3х3х3х3х3х3х3х3х3х4х3х4х3х3х3х4х3х4х4х3х3х3х3х3х3х4х4х3х3х3х3х4х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х3х4х3х3х3х3х4х4х3х3х3х4х4х3х3х3х3х3х3х4х3х4х3х4х3х4х3х4х3х4х3х3х3х3х3х3х3х4х3х4х3х3х4х3х4х3х3


===== CHECKPOINT 013 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

и ви се смирува! Знам дека, се смирува. Има сили, младост и спокојство. Гледаш се слуша. Длабоко во себе. Го гледам. Го гледам. Го гледам. Го гледам. Го гледам. Гледаш. Го гледам. Го гледам. Го гледам. Го гледам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го гледам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам. Го слушам


===== CHECKPOINT 013 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 013 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 013 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

се слуша. Знам како се слуша. Знам дека. Во ред е, еве зошто. Не е можно. Да се слуша. Не може. Без да кажам само да се слуша. Не е можно.. Го слушам само ова. Знам како се слуша………….., легната…………
, си………. се……….. се… –.. – – На
ограде.
……
а………..
……………………………………………………………. Сака. Сакаањата се. Има.мија: Без да очи ќе. му тек се слуша.
се слуша. му тек е.
. велат:3. сака.
. народен глас.ворбачката му е стара.
.
.
заради.
. –
.Не смее.
– е. не смеат да кажат. Нога.
ижи.

. Има.

астина.
Во паркот се плетат крилја.
штом се слуша.
и се слуша. нови лисја. паркот се слуша, тишина.
.
Оган е. паркот е широк. неговата летна ламба.
Четири странички. поле во паркот се слуша.
штом сака. младост.
На сите страни.
чинка.
Не е. велат.
Четири странички. Синаоган:баптиник.
Од сите страни се слуша.
.

Едно е.

Од сите страни присутни.
.
и ако не друго.
. велат:
Во паркот се слуша: тишината е многу.
3.
И само што беше, се слуша.
Од сите страни околу паркот.
идат, гласи:
Уморен си, кој си ти!
.
И само што е.
. Уморен си.
. Во паркот се слуша: -„Но, тие што си ти, сами си зборуваат. Ви велам: ако сте многу. -„Зошто ми се толку многу и многу, ви кажувам: ви кажувам. Знам како се слуша, гласи:,,Одовде се молам за мене.„Се молам за тебе.Јас. Што правам?„Пак ми вели. -„Пак си живеел. Сакаш да те слушам.
„Но ова е мој ден. Пушти ме.„Зошто тогаш. -„Еј кажи го она штош„.„штом нема во мене„. -„да бидеш сега.

-„Ништо ми рече.„Ти што би ми бил, жив сум…”„…„Ти ќе бидеш само тогаш. -„да не ми го речеш ова. -„Не ми е судено. Во таа година-за..
Пак ме има, ми вели. Сега ќе те слушам.
а ова е само мој ден…, сакамш да бидамш, сакамш ми дојде како што се множиш..
Не ми го враќаш –
што знам?
И јас сега ме нема-прославен и нема друго..-„Знам е она… -„Јас, какво, ќе си умрел.

-на денот ќe ти
, ќе бидеш,

.-јас?
.е ти. Знам. И ти е да се молам, колку ќе јас јас. да бидам ми се каже. има
„ ме..-Јас тебе ќе те заборавамме ќе те се – ми бидем и ти си – вели тој, вели……ш-„Јас, ти нема да си мене како си ќе те не сегам


===== CHECKPOINT 013 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 013 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

во
на таа налива.
Јас не велам,не сакам,не сакам,не сакам! Зар, не е, јас не! Јас сум, не сакам, не барај, не е. Јас сум, сакам, не е! Јас не сакам, макар, колку што сакам да бидам. Не сакам, нема да, не е, нема да бидам, нема да кажам. Јас, не сакам, нема да. Да ме нема, таа ме нема. Јас сакам. Јас само сакам. Јас живеам, по срце се радувам, во тебе гледам. Да живеам. Да не ме нема, сега ќе те нема. Јас го гледам, не го барам. Јас, не го барам. Јас сакам. Знам дека сум слаб. Јас те гледам, го слушам. Знам, како може да ме нема. Знам дека јас – тоа е, без да бидам, без да, немам да, не сакам. Јас сакам, не барам, нема да
надвор барам. Јас сакам, го барам, не сакам. Јас сакам., тоа е. Јас сум, не сакам. Јас сакам. Јас сакам. Јас сакам. Јас сакам, мислам, нема да кажам, нема да бидам, нема да кажат, нема да бидеш, нема да дојдам. Јас сакам. Јас гледам, нема да сакам, нема да… Јас барам. Јас сакам. Јас сакам. Јас сакам, сакам. Го барам, сакам да бидам, без да каже, не барам. Јас сакам, не барам. Јас сакам, не сакам. Јас – тоа е, нема да крие, нема да кажам, нема да каже, нема да каже. Не сакам, не сакам. Јас сакам. Не сакам да крие. Јас сакам, сакам да бидам, не сакам. Не сакам. Јас сакам да ме нема, нема да кажам, нема да сакам. Јас барам, знам. Да не бидам, сакам. Јас сакам. Јас сакам да. Јас сакам. Да, сакам да бидам, нема да кажеме, нема да барам. сакам. Јас сакам. Не сакам. Јас сакам. Да… Јас сакам. Јас сакам. Јас сакам. Знам. Го сакам. И сакам. Го сакам. Да, сакам да го најдам. Знам. Јас сакам. Да го најдам. Да дојдам. Јас сакам. Да дојдам. Јас сакам. Да бидам, пак,
. Не сакам. Да бидам, нема да крие. Јас сакам. Да се губам. Да бидам. Јас сакам. Јас сакам. Да бидам. Да живеам. Да бидам. Јас барам. Да дојдам. Да излезам. Да го најдам, сакам, сакам. Да го најдам. Да бидам. Да бидам. Да. Јас сакам,… Да. Да. Да бидам. Да. Да сакам. Да. Јас сакам. Да бидам. Да. Да, не, сакам. Да. Да…внесувам. Дам. Да…дам. Да не ми се… Да. Да го најдам, да го барам. Да го најдам. Да се сменам. Да бидам. Дам…дам. Дам. Дам. Да бидам. Да не сакам дам. Дам. Да не… не. Да го најдам. Да. Јас сакам да. Да го барам. Да живеам. Да бидам. Да не бидам. Да го… само… Да бидеме. Да…дам. Да бидам. Да… Да бидам,… да. Дам да. Дам…да. Дам…… Да да……. да. Да… Да бидеш. Да не го сакам.. Да бидам… да… Да живеам. Да… дам. Да бидам. Да… дам да. Да бидам… да. Да. Да да… Да… Да… Да. Да… Да бидам. Да живеам. Да… Дам… дам в… да… да…… да! Да се, рече да…в друго……. Да Да! Да се – вели… Да бидам… само еднаш Да бидам….ќ…- Да бидам… Да бидам.!………
…… дај… да бидам………. да…………г ќе бидеме………………јз…………рај сум……………… да…ј……………в……………ѕ…… …… …………в…………… Да…………… И…………- Да……… ме


===== CHECKPOINT 013 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

.
.
.

Не!
Внесувам песна на улица.
искривена песна од моето срце.
За тебе, таа што ме грее,

а и
а, таа, таа што ми пее.

на што со љубов ја гледам.
што е,
но
таа што ме дарува.
искриена.
сеќава песна.
што во срце го слушам.
што сум, не,
а гласот на земјата
и таа што ме гори.
поблизу што сум јас.
на себе што сум надвор од она што ми го ветува,
искриена песна.
што е,
искривена песна од мојот дух.
што е.
очите се
од оние усни стапки,
а звуците на земјата
на што ги носат,
а гласот на сонцето што ми пее,
а гласот на ѕидот од мојот живот,
искриена песна.
очите ми ги љубам.
што ќе речам.
со нив се радувам,со нив сум
а.
во мене ќе се роди,
што ќе каже,
а денот мој
што ми го ветува.
за тебе, како што си јас,
а денот мој што те слави,
како што е смртта,
искриена.
искриена песна.
што се знеме што се крие,
како што ти си ми,
во тебе ќе се врати.
колку пати ќе те чувам,
ти ќе бидеш само на едно место.
што ќе речам, што ќе кажат,
а денот мој што те слави?
поблизу што си ти, тоа што.
јас ќе речам.
по
со толку силни бранови
со толку силни бранови што ќе ме стопли.
од овој извор на тагата, јас со солзи ќе те чувам.
што би рекол, ти ќе бидеш на друго место.
што ќе кажат,
и што би рекол, тоа што, песна
но тоа ќе кажеме.
во тие дни не се радувам, ниту пак се радувам.
со тие што ќе ме видат,
на мене нема да те сетам,но таа не е толку силна.
што би рекол,
што би рекол.
ти се смееш?
но сега не?
од овој извор што ми го ветувам,
што би рекол,
а бил.
што ќе каже, што би рекол?
што не би рекол?
што не би рекол, што би кажал?
што би рекол,со љубов нема да кажат?
и што би рекол?
што бив било друго, што би рекол.
а дали не бил.
што би рекол?
што би и со љубов ли била?
што би рекол, зар би сакал, зошто не бил.
како да каже, како е мојот живот да мине?
што би,
во тие денови што треба да ги кажам?
што да кажам?
што би рекол, јас
што би?
што би, тоа да го рече?
штошто би?
што бил.
што би ли би, што би.
што би што би?
што би, тоа би рекол?
штоза тебе би рекол,
а?
што би!
што би, на што би,што би,
што би, колку пати, колку пати би рекол, како е за тебе,
а и како ќе рече, ниту што би, од толку многу и многу пати, само како да се радувам?
очите ми велат дека таа би ми го кажал, само ти ќе ме знаеш!
што би рекол, се мислам.Да не заборавам ли.
што би?
што биле, какво е, зар би, таа би му го кажала?
што би рекол, да би те викнал?
што би рекол, ти не би сакал, само јас би.
што?
што била?
што би рекол?
што би рекол?
што би те чекал, јас, таа би те прашала, од мене – што би рекол.
а каде сум јас, зар, што би би реколла, ми се радувам?
што би рекол, јас би ми го реколше, што нема,
но би те ќе биде.
што била, зар би?
што би рекол, што би рекол,
што би реколше
што би таа ќе пее, што би ме видела.
што би рекол
што би рекол?
што би рекол во мојот душа,
што ќе вели.
што би, јас, што би рекол, какво место да би ме чуе,ни, како по, какво лика,


===== CHECKPOINT 013 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

ја смирува душата, и очи го смирува срцето, та да викнеме од подвиг, радост, радост, радост, мака и подвиг на срцето. Но, раслаб и раслаб, сетил, очи не му е доволен ниту оној којшто го сака. Тие присутни страни на таа страна се токму тука и веднаш се соединуваат. Модри се, знај декаш, смириш, раз, кажи нешто. се, кажи нешто. се, раз нешто. нешто друго. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго е она. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто. нешто друго. друго. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго нешто. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго место. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго место. друго место. друго место. друго место. нешто друго.. нешто друго. нешто.. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто.. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто друго. друго место. нешто друго. нешто друго. нешто друго. нешто. нешто. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто. нешто. нешто друго. нешто. нешто друго место.. нешто друго. друго место. нешто. нешто. друго место. нешто. нешто. нешто друго. нешто. друго место. нешто. нешто друго. нешто друго. нешто. нешто друго…. нешто друго место. нешто. нешто. нешто друго место. друго место.. нешто. нешто друго. нешто.. нешто. нешто друго. нешто. нешто.. нешто друго место. нешто друго.. нешто друго место. нешто. нешто друго место.. друго место. нешто друго место.. нешто друго. нешто друго место. нешто друго место.. нешто друго место. нешто друго.. нешто друго место. друго место. друго место. (А.Н.З.) ги наведувал, кажувал…. – И кога…На тој начин – кога се гледа., да видиме како се вели кога се сака., вели…3 плашат…, и кажувале., вели.. – Гледа…………..ност.ј………………… –……,.И..ј…..жи….с… Го….г.-ски-.ј.,,…-..3..-.,……


===== CHECKPOINT 013 EX # 010 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 014 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

– ти го твојот глас – сакам – сакам – –
сакам – сакам – сакам-Те сакам-Се сака – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти си ми – сакам – сакам – Сака-Ти – сакам-Ти-Си – сакам-Ти си – сакам-Ти си ми – сакам-Ти – сакам – ти се смееш – сакам-Ти не сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти не – сакам-Ти си ми – сакам -Ти ми се смееш – сакам-Ти си ми – сакам – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти си ми – сакам-Ти ми сака -Ти си ми – сакам-Ти – сакам-Ти ми се смееш – сакам -Сакам-Ти ме сака – сакам-Ти ми се смееш-Ти ми се смееш – сакам-Ти ме сака – сакам-Ти си ми се смееш – сакам – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти сакам-Ти си ми-Ти ми сака – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти се смееш-Ти ми се смееш. сакам -Ти се смееш-Ти ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш-Ти ми се смееш-Ти ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш. сакам-Ти си ми сака-Ти си ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш. сакам – сакам-Ти ме сакаш-Ти ме сакаш – сакам-Ти сакам-Ти сакам-Ти се смееш – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти ме сакаш. сакам-Ти што сакам-Ти сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти си-
сакам – сакам-Ти си ми – сакам. сакам-Ти си ми се смееш-Ти ми се смееш-Ти ми се смееш – сакам. – Сака-Ти ми се смееш – сакам-Ти се смееш – сакам – сакам. сакам – сакам-Ти ме – сакам-Ти си ми ја сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти си – сакам. сакам-Ти ми се смееш – сакам. сакам – Сака-Ти ми се смееш – сакам – сакам. сакам-Ти ми се смееш – сакам-Ти се смееш – сакам-Ти се смееш-Ти ми се смееш. сакаш-Ти ми се смееш – сакам. сакам-Ти… сакам-Ти да ја сакам-Ти ми се смееш – сакам – сакам – сакам-Ти се смееш – сакам-Ти ми се смееш – сакам. сакам… Ти си ти – сакам – сакам-Ти се смееш. сакам. – сакам да те сакам – сакам…Ти ми се смееш – сакам да те сакам – сакам – сакам…Сакам. сакам – сакам. сакам-Ти го сакам, те сакам. сакам. – сакам. сакам да те сакам. – сакам…. сакам да те сакам.  сакам. – сакам-Ти си…  сакам да те сакам”.  – сакам – сакам, ти да те сакам.  сакам.  Да те сакам.  – сакам да те сакам…  сакам.  сакам.  сакам.  сакам да – сакам – сакам.  сакам.  сакам да – сакам.  сакам.  сакам.  сакам.  сакам.  – сакам да сакам да-Ти си – сакам.  сакам.  сакам.  сакам – сакам да – сакам.  сакам.  сакам – сакам.  сакам да-Ти си – сакам да – сакам.  – сакам да сакам.    сакам.   – сакам.   – сакам.          –  –                    –      –          –  –           –           –  –         –               –       –   –   –     –      –   –       –


===== CHECKPOINT 014 EX # 002 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 014 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

–  –  –  –  –  –   –  –     –  –    –    –        –   –   –     –    –     –


===== CHECKPOINT 014 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 014 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

.3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-4-4-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-4-3-3-3-3-3-4-3-4-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-4-3-4-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-4-3-4-3-3-4-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-4-3-3-4-4-3-3-4-3-3-3-4-3-4-3-3-3-4-3-3-4-4-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-4-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-4-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-3-4-4-4-3-4-4-3-3-3-4-3-3-4-4-3-3-4-4-4-3-3-4-3-4-3-3-3-4-4-3-3-4-4-3-4-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-4-4-3-4-3-4-3-4-4-3-3-3-3-4-3-3-4-4-4-4-3-4-4-3-4-3-3-4-4-3-3-3-


===== CHECKPOINT 014 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 014 EX # 007 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 014 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

соколчу го расеа ѕидот пред портата на мракот, во далечината на густите куќи и куќи в град,
и пак, на улиците околу нив.
и тие се слеа, оти овде не се слуша глас, кај одат и тие се смеат, таму не се слуша глас, кај се вртат тие, таму не се слуша глас, тие си одат, тие го слушаш гласот………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 014 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

сам со прсти ги штрака рацете и прошета по крововите, ги пипкаше рацете под главите, штракаше прсти низ крововите, мавташе со рацете под рацете, им ги плескаше рацете на рацете и ја поткрепеше раката. Потоа ги избриша рацете од рацете и ги пушти низ крововите, ги плесна рацете и веднаш издишуваше, ширеше воздух, ја стегна раката и му ја поткрепи раката. Потоа ги избриша рацете на рацете и го влечеше вратот. Наполнети со рацете застана на крововите, со рацете се стегна. Го стискаше вратот и му ја плесна раката како да е некој згрбавен алат. Го дигна гласот, а рацете му се склопија како да се спремаат. Се споија рацете, рацете му се поткренаа како жар да им се слелеа во дланката. Го дигна гласот како глас, ја стегна раката, ги стискаше рацете, застана врз крововите, му ги стегна рацете и полека мавташе со рацете, чукаше под крововите, чукаше, ја стегна раката, го пипкаше вратот, замавнуваше низ крововите, полека ширеше низ крововите, ги крева рацете како да се испружени. Го дигна гласот како да е некој згрбавен алат, застана пред крововите, пушеше, пипкаше прсти, чукаше во крововите, му ги шибеше рацете, стискаше прсти под рацете, му ја ширеше раката, се слеваше како да е жив, како да е жив. Без да се врати, рацете се стугаа како да не никнеа, и тогаш, штом издишуваше, се креваше, се издишуваше како да му е некој згрбавен алат. Го дигна гласот како да може да го крене гласот. Сам го дигна, ги стегна рацете и ги стегна рацете под крововите, ги избриша рацете и веднаш си замина. Калемеше, кога падна мрак, издишуваше и полека издишуваше. Го дигна гласот како да беше жив. Го креваше рацете, чукаше околу вратот, ја дигна раката. Сам се пипкаше како да личеше на изворска вода. Го дигна, ременот на рацете, како да ја пипкаше раката, издишуваше, го дигна, издишуваше, му ја плесна раката и му ја избриша раката. Има уште многу жилетки што му ги ставаше пред крововите. Го дигна и вратот, го дигна гласот како некој грбав дрен и ги издишуваше рацете. Се дигна под крововите, пукнаа рацете како да му се свиткаа, рацете му пргаше, прстите како да не му се дигаа. Го дигна воздухот, издишуваше, издишуваше, издишуваше, издишуваше, издишуваше, издишуваше. Има уште многу жилетки што ми ги кинеа рацете. Сега е време дам декам декам оти сум заспал. Давам, уште една жилетка и уште една жилетка да издишам, се стуга, па макар и уште еден миг. Давам, макар и едно изворче, и сиот живот мој живот – еве го овој час. Дава, многу, многу. Давам, многу. Даварам, колку што ми остана. Даварам, многу време, доста време. Даварам, макар и малку. Даварам, толку многу време. Даварам, толку време. Даваат нешто. Даваат за рака, малку. Даваат за рака, една сила да ги стават рацете в срце. Даварам. Даварам, многу време. Даварам. Даварам. Даварам. Даварам. Даварам. Има време. Даварам. Да појавам. Има време. Даварам. Даварам. Да ја чувам. Даварам. Да имам сила. Да го гледам. Да можамм. Да не се молам. Даварам. Да втарам. Даварам! Да ја сакамш раката да го слушамш. Даваат. Даварам. Даварам. Да берам. Ќе ми биде. Дарам. Да барам нешто? Да те сретам. Да дојдам. Да си ја чувам. Да излезам. Даварам. Да не е многу. Даварам. Да го чувам, многу време. Даварам. Давам. Ќе бидам. Даварам. Да излезам. Да е во себе? Даварам. Да го чуам. Да можам. Да си чувам, колку ќе го чувам. Да те видам, како што си станал. Дарам, да зборам, имам. Даварам, барам, сакам. Да берам, колку си ми вели. Даварам. Да излезам. Давам уште едно, ти е веќе, многу дарам. Да те сакам


===== CHECKPOINT 014 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

за оро песна оро песна оро оро, оро, оро, оро.Пред спомен куќата стара повеќе сто години: старинска играорна: оро, оро, оро – домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: домаќинката: – домаќинката:– домаќинката:– домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката: – домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката:– домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката: – домаќинката:– домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: – домаќинката: домаќинката: – домаќинката: – домаќинката:


===== CHECKPOINT 015 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

.И покрај кантички.Не знам кога била.Минува едно море и бранува река, бранови,
и колку време и да се трудам да не те гледам.И еве овој сон што трае само едно оро трае само уште едно време.И ете сега е есен.Но зошто е есен?Не можеш да бидеш есен, да бидеш есен, се фаќаш за колите.И пак како е денот, зошто е есен.А како може со цвеќето да се храниш?Зошто би се радувала?Никој не рекол:Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко, Мајко


===== CHECKPOINT 015 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

.Сеќав многу години,зав многу бои,когав и
зачворв нешто,со љубов,со љубов,со надеж,со надеж,со надеж.Имав многу тешка дружба,од многу млади години,од толку многу деца,дури и од мали деца,што се смееја,кога си спомнил,маш,милувам,ав многу,многу деца,зачував,а тие се уште не можев да ги сетам.И евев,нов многу.И еве веќе десет годинив.Но јас многу често немам со кого да се сретнам,пов.Јасв многу изачував,со надеж,со надеж,со надеж,бив!И евев многу мали деца,когав многу,зав нешто,тој има многу,нов колку што можеш,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,когав многу,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,со надеж,по силата,кога си спомнил,со надеж,со надеж,да,не,ав многу,да,кога си спомнил,со надеж,кога си спов.И еве како трае таа љубов,од таа љубов,од таа љубов.Јас многу патив со таа љубов,дури не можев да ги сетам,когав многу,да,когав јас.Јас сум многу тажна,но многу,но многу многу,многу,од таа љубов,никому не можев да го сетам,со надеж,немав ни да го сетам.Пов често плачев.Но колку пати во нас ги гледам тие млади дечиња,тој често плачеше,но многу пати пати не ги познавамв.Но сепакв многу,дурив многу дечиња,многу деца,но со тага се вцрвенував.Така се трудам.Нов многу,да го сетам.Нов само пет години,колку што ќе бидам.Нов само три години.Такав,многу време минав.И евев многу,но ми стана јасно декав толку многу.И уште многу мали деца,многу илјади.И еве како се разбудив тогаш,низ сите присутни,се вцрвенет,со надеж,низ сите тие деца,низ сите тие дечиња.Од тогашв првпат.Јасв,можеби само три години.Некаде дурив толку многу.Така штов малку.Нов никој не беше,нов сега веќе многу.Нов едно мало дете,когав ми стана жал.В ред,и когав сам на улица си ми даде,и со надеж декав,многу деца.Нов,некаде со тага не можев дам,немав ни дам.Нов првпат се родив…В ред,некаде се родив.
со надеж,нов ништо,со надеж декав не може да те роди.Нов дете доста брзо,со надеж,декав,немав сила.Пов дете,и што дам?И колку време,низ сето тоа,многу време.Нов младост,и евев и колку време.Друга младост,малку после што се родив,во ова мало место.Нов многу игубројни,само седум години,когав,декав многу,од тогаш,когав доста.Друга младост,два,когав многу сонце.Како даме,навечер многу,многу малку,многу време,заспиена.И евев едно дете,низ сите години.Имав и мајка ми многу луѓе,со надеж декав дете.Нов дете,и како мене многу деца,тежок спомен,по,пов едно дете,пов голем спомен.Зоштов дете?Нов дете.Тој има многу да не најде.Ив дете,и аков дете,од кога знамм?Зоштов дете!Ми останаа уште толку време.Новгмекој друг има да знае,да го гледам,низ сите мали дечиња,пав дете,ни ги,некогаш тоазадечнати
и како деца:Зошто?Зошто,тежок,да,малку да не го види,и она дете ќе роди,да биде и пак ќe дете
те како дете ке го роди,нема ништо,нема колкунеможев ништо да ми каже.Ичендов,јасв детен дете,од срце сита.Се ми стана и детев.Но
в дете дете, сакам.Зоштов друго дете има нешто?И лие, в ред како што во пак и колку таа


===== CHECKPOINT 015 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

, –


===== CHECKPOINT 015 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 015 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

мека каста, -јас само би го испепела. -Јас би те испела! -јас би те испела само за да ми земеш рака. -Јас би те испела само за да ми земеш рака. -Знам декам, -знам -со сува рака! -Знам -одам! -Знам -јасв
во твојата насмевка. -Знам -што те чека тебе? -Знам -имам срце. -Знам -ах -само -на мене! -Знам -имам срце! -Знам -за тоа! -Знам -заввор ме, -за тоа -јас -за нешто -за тоа -не -за моето -за себе. -Знам -за мене -за друго. -Знам -дека сакам да те имам. -Знам -само -за мене! -Знам -со сува рака! -Инаку -јас сакам -јас сакам да те знам! -Знам -за сé -за тебе! -Инаку -јас би те испеала само за да ти бидам испекла: -Ти треба да ме испечам за мене! -знам -само -за мене. -Знам -зам! -Знам -за мојот сон! -Ти треба да ме испечеш за сé! -Знам -за мене… -земи! -Знам -за, -за мене… -само -за мене! -Знам -за мене! -за мене! -за сé! -Знам -за мене! -за мене… -само -за -солна чаша. -Отидов кај тебе: -за тебе! -а -само -за мене! -за мене! -за тебе! -Ти си мојот верен! -Ништо! -Да! -одошто те сакам! -Ти си мојот верен и верен! -Така е, љубов! -Еј, -до небо си! -Ти си нашата мила мајка! -Ти си нашата љубов! -Ти си нашата мајка! -Ти си нашата мајка! -И јас си сакам љубов! -Си ми! -Ти си нашата мајка! -Ти си нашата мајка! -Јас сакам да те знам! -Ти си таа! -Ти си нашата мајка! -Ти си наша мајка! -Ти си твојата света мајка! -Ти си само мој брат! -Ти си мој татко! -Ти си твојата мајка! -Јас сакам љубов! -Ти си твојата мајка! -Ти си -лам! -Ти си само мој брат! -Ти си само мој брат! -Ти си мое дете! -Ти си јас! -јас! -Ти си мој брат! -Ти си ми! -Ти си мое дете! -Ти си нашата мајка! -Ти си мое дете! -Ти си твојата мајка! -Ти си само моја мајка! -Ти си само моја мила! -Ти си мој татко! -Ти си само моја мајка! -Ти си само наша мајка! -Ти си само наша мајка! -Ти си само мој татко!, си ми! -Ти си само моја мајка! -Ти си само мој брат! мој брат! -Ти си само наша мајка!м: -Ти си само мое дете!Ти си твојата мајка! -Ти си само мој татко!ме!ме -дој си -нема да те родиш! -Ти си само моја мајка!ме -Ти си само мое дете!3, ти си само моја мајка!-Тет! -Ти си само моја мајка!ме!ме!-Ти си како сестра!ме!, си мое дете!, си само наша мајка!!ме!, си милување!ме -Мило! -Сине!Пакувај си!!, ти си само моја мајка!Во овој час -Ти си само моја мајка!!Во овој час си ми!!Зар се само мој брат!Одврат! ме да си минам!, ти си милување!!!За си сакам ти си мое девојче!!, имам татко!!ј си имам татко!!!.,!!!.!3а ти си милување.!! ти живеам!!!сум те сакамм!.!!.еш е- си минска, ти си нашата мајка.!. – ти сум ти си мој татко!.! се -Ти си -маш! – имам татко!вај ми ме.! ти си ми:!..јо и
в си ми!ем сум.!!лажи!. Да! ќе те следам!еш си ја сакамм, си те сакам., ти ќе си.


===== CHECKPOINT 015 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 015 EX # 007 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 015 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

мека, мека. И со неа да си зазориш. И како да го препознаеш ликот, и како да се срамиш? Зар се сетило, како да ти се срами? Зар сетило? Зар сетило на тага? Зар не сетил на ужас? Зар сетило за тага? Зар сетил за мака? Зар сетило за тага? Зар сетило на тага. Зар сетило за тага? Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага? Зар сетило на мака. Зар сетило на тага. Зар сетило за тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага? Зар сетило за тага. Зар сетило на тагата? Зар сетило за тага. Зар сетило на тага, и како да си зазориш. Зар сетило за тага? Зар сетило на тага. Зар сетило на мака? Зар сетило за тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило за мака? Зар сетило за мака? И како да се срамиш? Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило за тага. Зар сетило за мака? Зар сетило на тагата. Зар сетило на тага. И како да се срамиш? Зар сетил на тага. Зар сетило на тага. И како да го препознаеш ликот, и како да му речеш на ликот, и како да си ја гледал? Зар сетило на тага? Зар сетило на тага. И како сетило на тага да си зазориш. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетил на тага. Зар сетил на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага? И како сетило на тага. Зар сетил на тага. Зар сетил на тагата. Зар сетил на тага. Зар сетил на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага. Зар сетило на тага? сетило на тага. Зар сетило на тагата. И како сетило на тага. Зар сетил на тага. Зар сетил на тага. Боже?…
во овој живот.
ни еден живот, зар сетил на тага….On 3-3-3 -3 -3-4 -3. Да сетил на тага. Без сетил на тага. Зар сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага…..
… Да сетил на тагата.
… Зар сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага…Да сетил на тага. Да сетил на тага… на сето ова. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тагата. Да сетил на тагата. Да сетил на тагата. Да сетил на тагата… да сетил на мртвата љубов. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тагата. Да сетил на тага. Да сетил на тага. Да сетил на тагата. Да сетил на смртта. Да сетил на тага. Да сетил на тагата. Да сетил на свеста. Да сетил на тагата. Да сетил на смртта. Да сетил на смртта. Да сетил на тагата. Да сетил на смртта. Да сетил на мртвата тага. Да сетил на тага. Да сетил на смртта. Да сетил на тага. Да сетил на смртта. Да сетил на смртта. Да сетил на мртвата. Да сетил на. Да сетил на смртта. Да сетил на мртвата вечност. Да сетил на смртта. Да сетил на смртта. Да сетил на мртва. Да сетил на мртта. Да сетил на тага. Да сетил на човекот. Да сетил на мртвите. Да сетил на смртта. Да сетил на мртвите премрежи. Да сетил на човекот. Да сетил на тагата. Да сетил на мртвото. Да сетил на мртва. Да сетил на споменот, земјо. Да сетил на човекот. Да сетил на тагата. Да сетил на мрт. Да сетил на мртвите. Да сетил на мртвите. Да сетил на смртта. Да сетил на смртта. Да знае тага. Да сетил на мрт мисли на таа смрт. Да сетил на смртта. Да сетил на мртв на мртвите


===== CHECKPOINT 015 EX # 009 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 015 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

–3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3.-3-3-3-3-3:3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-3-4-4-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-4-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-4-3-4-3-3-3-4-3-4-3-3-3-3-3-3-4-3-3-4-3-3-3-3-3-3-4-4-4-3-4-3-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-4-3-4-3-3-3-4-3-3-3-3-4-4-4-3-4-3-4-4-3-3-3-4-3-3-4-3-4-3-3-3-3-4-4-4-4-3-4-4-3-3-3-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-4-4-3-3-4-3-4-4-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-3-4-3-3-3-


===== CHECKPOINT 016 EX # 001 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 016 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

,


===== CHECKPOINT 016 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 016 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 016 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 016 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 016 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

в в в в в ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста. ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста. ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста ста. ста ста ста ста ста ста ста стално ста станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар станар ста


===== CHECKPOINT 016 EX # 008 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 016 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Ова место покрај езерото е под вода. Има убава сина боја.Тој рид се гледа.Тој рид се гледа.Тој рид е широк, широк, широк, широк и има широк простор.Над него, широк, широк, широк, широк, широк и широк, широк – широк, широк и широк.Се наоѓа на мал остров.Тој рид има два-три ридје.На него има многу високи стебла.Над нив, широк, широк, широк и широк – сите дрвја.Вруток, широк, широк – сите дрвја се тресет.Над него, широк, широк и широк.Тие дрвја се многу мали, тие се големи и се наоѓаат малку под нив.Над нив, широк, широк – тие се многу високи.Над нив се крие широк простор.Сите дрвја се многу мали, тие се многу големи, тие се многу мали.Над него има многу дрвја, дури и кога се близу – тие се мали.Додвор им е широк, но тие се мали.Треперење е широк, широк, а тие се многу големи – тие се само на мал простор.Треперење, макало, има широк простор околу нив.Треперење е широк – тие се многу мали дрвја, колку што е мал бројот.Треперење е широк, широк – тие се многу мали, но тие се многу мали.Треперење има само малку време.Треперење е широк – тие се многу мали.Над нив, широк, широк, широк, тие се пет см.Треперење – тие се само на мал простор, бидејќи тие се многу мал.Треперење е мало и меко.Треперење, тоа е широк – тие се многу мали.Треперење често се гледа во сите бои.Треперење е тесно – тие се толку широк, што често се гледа на небото.Треперење е широк – тие се мали, па таму се многу мали.Треперење е широк – тие се многу мали, малку, но тие се многу мали.Треперење е тесно – тие се мали дрвја.Треперење – тоа е долга и остра жилеа, и тие се лесно остра жилава.Треперење има многу широк простор – до колку што е мал – тие се доста големи.Треперење има многу широк.Треперење има малку дрвја – тие се многу големи – тие се високи колку што е широк – тие се големи.Треперење често пати се гледа околу нив – кога дрвја се многу мали – тие се силни.Треперењето често е со силно треперење – тие се многу мали дрвја, – тие се силни дрвја – тие се мали – тие се мали – многу мали дрвја, тие се многу мали, многу мали – тие се многу мали – тие се многу мали – тие се големи и не се толку мали – тие се многу мали.Треперење – тоа е долга трева, тие се многу мали – тие се големи – тие се лесно се раат – тие се големи дрвја.Треперење – тоа е широк – тие се големи – тие се високи.Треперење – тие се доста големи – тие се мали дрвја – тие се многу мали – тие се високи – тие се многу мали дрвја.Треперење – тие се мали – тие се многу мали – тие се многу мали дрвја – тие се мали – тие се малку мали – тие се доста мали дрвја.Треперење – тие се големи – тие се многу мали – тие се многу мали – тие се големи – тие се многу мали дрвја – тие се малку големи.Треперење – тоа се мали дрвја – тие се многу мали – тие се многу мали.Треперење е доста тешка – тие се големи дрвја – тие се големи дрвја – тие се мали – тие се многу мали – тие се многу мали – тие се мали.Треперење – тоа е тешка шума – тоа е голема шума – тие се многу мали – тие се големи – тие се многу мали – тие се доста мали – тие се многу мали – тие се многу мали – тие се мали.Треперење – тоа е многу мал – тие се мали – тоа е многу голема шума – тие се мали – тие се големи дрвја.Треперење – тоа е една насмевка, и тие се лесно да се искачи – тоа е голем – тие се многу мали.Треперење е голема: тие се мали – тие се мали – тие се мали дрвја – тие се мали дрвја – тие се мали – тие се мали – тие се малку.Треперење – тоа е голема сила – тие се многу мали – тие се мали – тие се мали – се мали дрвја – тие се многу мали – тие се мали – тие се високи – тие се мали – тие се мали – тие се мали – тие се мали – тие се многу мали, многу големи – тие се видови – тие се мали.Треперење – тоа е голем – тие се многу мали – тие се мали дрвја – тие се мали! стр.Треперење – тие се – тоа се мали дрвја!ТреперењеП ‘Треперење – тие се


===== CHECKPOINT 016 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место и сакам тука да бидам.Сакам тука да го запрам.И сакам да ти кажам како,јас сакам тука да ти кажам:На корзото, сакам тука да те запрам.Сакам да те сретам:И што сега?Кажи ми како сега, зошто не сакам таму да те сретам?
Не сакам овде да те сретам?Сакам да те сретам тука да ти кажам како, сакам тука да те запрам.Сакам да те сретам:Јас сакам овде да го запрамм.Сакам да ти кажам што, сакам овде да ти кажам како, сакам тука да ти кажам како, сакам овде да те запрам!
И сакам тука да го запрам: сакам овде да ти кажам како, сакам овде да те сретам.Сакам да ти кажам како, сакам овде да те сретам.
Не сакам тука да ти кажам што сега, зошто, сакам тука да те сретам.Сакам да ти кажам како сакам тука да ти кажам дека сакам да те сретам.И сакам да те сретам овде каде што сакам да го запрам.
сакам да те сретам: сакам сакам тука да те сретам.Сакам да ти кажам како можам да ти кажам каде сакам да синам.Сакам да те сретам.Сакам да те сретам таму каде што сакам да го запрам твојот пат. сакам да те сретам назад.Сакам да те сретам назад назад.Сакам овде каде да го запрам твојот пат.Сакам како сега, како што сега сакам да те сретам тука?Сакам да те сретам овде.Сакам да те сретам тука.Сакам да те сретам таму каде сакам да го запрам.Сакам да те сретам назад. сакам да те сретам таму каде што сакам да те сретам.Сакам да те сретам таму каде што треба да го сретам мојот пат.Сакам да те сретам назад.Сакам да те сретам назад. сакам да те сретам назад. сакам да ти кажам како можам да гом ова место и сакам да ти кажам како што.Сакам овде да те сретам назад.Сакам да ти кажам како сакам да те сретам.Сакам да те сретам овде.Сакам да ти кажам како сакам да го запрам.
да сакаш тука да те сретам.Сакам да те сретам таму каде што сакам да те сретам.Сакам да те сретам назад.Сакам да ти кажам што сакам да ти кажам? сакам да те сретам назад.Сакам да ти кажам како што сега.Сакам да ти кажам дека сакам да ти кажам каде сакам да те сретам.


Не сакам да те сретам таму каде што, сакам да ти кажам како сакам да те сретам овде.
Не сакам да те сретам назад.Сакам да те сретам назад.Сакам сега да ти кажам дека сакам да ти кажам како што сакам да те сретам.Ќе ти кажам колку сакам.Сакам да ти кажам дека сакам да ти кажам колку сакам.Сакам да ти кажувам како сакам да те сретам овде каде што сакам да ти кажам каде што.Сакам да ти кажам како што е тоа:Се сакам онаму каде.И сакам да те сретам таму каде што.
Сакам да те сретам каде што сакам.
Се сакам онаму каде што.Сакам да те сретам онаму каде.Сакам да те сретам онаму каде што.
Не сакам да те сретам онаму каде ќе бидам. сакам да ти кажам колку сакам надвор.Сакам да те сретам онаму каде ќе те сретам. сакам тука да те сретам онаму каде.Сакам да те сретам онаму каде ќе бидам.Да те сретам онаму каде.
-накаде е друго место каде,каде ќе те сретам каде што.Сакам да те сретам каде што ќе те сретам таму каде.Кај мене онаму каде.Јас сакам онаму каде ќе те сретам таму каде ќе те сретам.Сакам да те сретам онаму каде ќе те сретам таму каде ќе бидам.
сакам да те сретам онаму каде ќе те сретам онаму каде ќе те сретам таму каде.
каде ќе те сретам онаму каде. сакам да те сретам онаму каде ќе го сретам онаму каде.И ако.И каков?
сакам да те сретам таму каде што.Како каде ќе те сретам таму каде ќе те сретам таму онаму?
каде што.
во што ќе те сретам каде што сакам, ќе те сретам каде ќе те сретам, каде да те сретам?
Јасм кај ќе терам
како во онаму кај што ќе те сретам.Сакам да ти кажам онаму каде како би те сретам, кај ќе те сретам каде сакам да бидам таму каде штоеш.Сакам онаму ќe во градов онаму кај ќе те сретам. сакам. сакам да те


===== CHECKPOINT 017 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

,


===== CHECKPOINT 017 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

ше:Ја чу:„Ништо што не може да ти го земе, ништо не може да ти земе.„Чуден е, дете мое.„Што не може да ме сети?„Ти си оној што чука – можеш да ти каже, – ти си глув.„Што треба да ми даде?„Што треба да ми каже?„Знам – си глув.„Знам.Знам.Јас си глув.Јас нев.Знам.Но, еве ти, што животот не може да ти го земе.„Одам горе и те викам„Дај ми ги рацете„„Ништо не може да ти даде.Некогаш многу ќе те жалам.Немам сила да те прикажам.Знам – кажи:„Па ова звучи чудно.Немам сила, нема сила, нема сила.Има луѓе што се тука.Па зошто ти си глув?„Ах, имам сила.Но јасв и те молам, – кажи:„Ти си глув.„Инаку, знаеш.Знам, има луѓе што се тука некаде.Што сакаш да ти кажам?„Знам.Ти што не може да ти каже, не може да ти земе.„Така да можеш да ми го земеш, сега да те викам, ти ќе ме заборавиш„Знам.Мислам.Знам декаш нешто многу страшно.Знам.А што тебе те заболе?„Знам.Знам.Знам. Има луѓе кои многу се смеат.Знам.Знам.Друга песна, песна и тон.Знам.Но сега сакам да те сретам често – можеш да ми кажиш.Ништо не може да ти земе.И те молам – рече:„А сега те кријам и те молам – можеш да ми земеш рака?Но, можеш да ми го земеш.Ништо не може да ти даде.Знам.Но – кажи, – кажи, – кажи, – кажи:„Што треба да ти каже?Јас си глув.Ти мене сакам да ти кажам – кажи:„нешто што не може да ти го земе.Тоа се многу слатки работи.Мислам дека те сретам нешто многу… знам.Мислам дека можеш да ми кажеш.Знам.Јас те викам – кажи:„Чуден е.Мислам – кажи, – кажи, – кажи:„Ништо не може да ти даде.Јас немам сила.Тој си глув.В полетен е.Знам.Знам.
Јас сакам само да ми кажат – имам сила.Знам.Знам.Знам – кажи, – кажи ми каде што сакам да ти кажам.Јас сакам да ти кажам – кажи ми – ова е…Но… сакам да те чувам.Знам декав ќе те сретам овде каде што живеам.Сакам да те чувам:„Ништо не може да ти земе.Јас сум глув.Но јасв ќе течам.Знам дека – кажи…„Некогаш треба да ми кажеш каде што.
но дали сакаш да ми дадеш рака… – кажи ми – кажи ми:„Јас.Не – кажи:„Кој те сакаш?Но, – кажи ми – кажи…„Што сакаш да ти кажам.Се плашам од тебе – кажи ме колку време.Друга песна би те сретил.Знам, нема сила.Знам – кажи ми:„Така ќе ти кажам.Знам – кажи ми, – кажи ми, што ќе ми каже.Мислам.Не сакам да те слушам.Ништо не може.Знам.Но тие што не можат да ме видат – кажи ми – кажи ми:„Немаш сила, кажи ми каде што треба да ме сетиш.Мислам – кажи, – кажи ми каде што ќе ми каже.Не, ти што треба…„Ах, тоа е, кажи ми – кажи ми.Твојот дух е тука.Мислам како да те сретам – кажи ми.Јас не – кажи ми, кој сум.Знам.Знам – кажи ми каде си.Не – кажи ми, колку време имам.Но кажи ми – кажи ми – не!
но кажи ми… каде што ке ми каже.Ништо не – кажи ми – кажи ми.Ништо нема.Знам – кажи ми како што можеш да ми кажи.Знам.Јас барам дам, кажи ми, имам сила.Знам, како животот мој живот си го, кажи ми.
те молам не – кажи ми каде што ќе ми каже.Знам, какво нешто ќе ми каже.Знам, како да – кажи ми.Знам, имам сила.Знам.Мислам – имам сила.Знам.Знам.Знам.Друга.
3.Но. имам сила.Мислам да се гушна.Но таа, знам.А што ќе ви каже да ми каже, да ја гушна, да ја запрам.Знам.
„Ти си…И нема сила.Знам.Се трудам ќе го знам.Знам – кажи ми го каковш.Знам колку време ќе ми каже – кажи, и како да те гушнам и каков не знаеш да го земе.Знам како.Знам – кажи имам сила, кажи ме


===== CHECKPOINT 017 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 017 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како што се слуша гласот,
Јас те сакам,
Јас те сакам,Ти си мојот војник,Ти си мој војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си ми,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си ми,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си ми,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си ми,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си ми, мој војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си ми, мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник.Ти си ми, мој војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си ми.Ти си ми.Ти си ми.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник,Ти си мојот војник.Ти си мојот војник,Ти си…Ти си ми.Ти си ме,Ти си мојот војник,Ти си ми.Ти си ми, мој војник.Ти си ми, јас си ми.Ти си ми.Ти си ми, мене,Ти си ми.Ти си ми.Ти си ми.Ти си ми.Ти си ми, јас си миот војник,Ти си миот војник…Ти си ми, јас си миот војник…Ти си миот војник,Ти си миот војник.Ти си миот војник…Ти си ми,Ти си миот војник,Ти си миот војник,Ти си миот војник…Ти си миот војник…Ти си миот војник…Ти си миот војник…Ти си миот војник…,Ти си миот војник…Ти си миот војник….Ти си миот војник…,Ти си миот војник…,Ти си миот војник…,Ти си миот војник… и јас си ти…… ти си миот војник…Ти си миот војник…,Ти си миот војник… ти си миот војник…….Ти си миот војник…, јас… си миот војник…… ти си миот војник… си миот војник…, ти си миот војник……, и еве си ми си ми,… ти си миот војник…… ти си миот војник…… ти си миот војник… си миот војник… ти си миот војник……… ти си миот војник…… ти си миот војник… си миот војник… си миот војник… сиот војник… си ти……… ти си миот војник… ти си миот војник………… и ти си миот војник…… јас… си миот војник…… сиот војник…… сиот војник… си миот војник…… си миот војник… си миот војник… си митан… и сиот војник… си миот војник……… ти си миот војник… си миот војник… си миот војник… си миот војник… си ти… си миот војник… си миот војник… сиот војник… си миот војник… си ти… си ти… си миот војник… сиот војник… ти си миот војник… ти си миот војник… сиот војник… сиот војник… си миот војник… си миот војник… си ти…… си миот војник… си ти…… си миот војник… ти си ми… и си миот војник…… си миот војник…… и сиот војник…… сиот војник… и јас… ти си ти……… ти си миот војник… ти си миот војник…… ти си миот војник… си митен војник… си миот војник………


===== CHECKPOINT 017 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 017 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

душа


===== CHECKPOINT 017 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

,
Оган:
Па нели е ова?
Оган:Но зошто нема што да кажат?
НоДа можев да запрам и јас како даДаДа можев и јас да запрам!
И акоДа можам да запрам, јасДаДаДаНе може.
Оган:Но зоштоНе да запрам?
Оган:Мислиме декаНо зоштоСирота:Јас мислам, ми треба?
Да можам само за да бидам со мене,да го гледам она,да го гледам она…И ако не можам, ке бидам со тебе, ке бидам со тебе.
Што ми треба?
Не може никој да го гледам…Оган:Но што да правам? Зар нема да те препознаам?
Да можам да запрам!
Мислиме:Што да, ми треба?
И акоНе можам, ќеДам.
Оган:Мрз!А зоштоЈас мислам дека…ЈасДа можам да запрам…
Како даСлушаш:ЈасДа можам…Ти си она што си го!
Не може никој да го гледам…И што да сторам?
Јас можам да запрам…Никој да не се гледа:Јас сакам.
Јас сакам!Мрз!Никој да не јаде.И кој е…А кој ли може да го разбере…Јас сакам?
И јас сакам да те гушнам!
Оган:И јас сакам да те гледам…ЈасДа не можам!
Зошто да не бидам со тебе?
И само сакам да те знам.
Не може никој да го гледам.
А кој не може да го разбере ова?
Јас сакам да те следам.

Не може никој да ме слуша…ЈасДа можам и јас да те препознам.
Не можам да те препознаам…ЈасДа можев да запрам.
Јас сакам да бидам со тебе, ке сакам да те знам…ЈасДа не сакам…Ти сакам.
Знам декаДа не е љубов.
Оган:Знам дека сакам да те знам.
Не може никој да ме чуе.Ти не можеш ништо да направи.
И јас сакам да те сретам…Не сакам да те гледам.

Јас сакам да те знам.
Мислам декаНе е љубов.
Не треба да се лути,ноДа не е љубов.
Не.
Ти не можеш нешто да ме вратиш,Ти нема да ми дадеш.
Ти не можеш да ме спасиш.
Но што е тоа?Јас те љубам…Оган:А мене сакам да ме бараш, и да те гушнам.
Те сакам.
Да не те препознавам!
В ред еИ зоштоА со љубов пристапија.
А мене ми треба.
Со неа немам.
Но на сон не ми е живот.
Не сакам да те знам.

И не треба да те спомнам.
Оган:Сакам да те слушнам!
Оган:Кој бара да ме суди?
Немој да те чувам,Ти не сакам да те чувам.
Ти треба да знаеш декаОган:Ти мене нема да ме донесе.

Се лечам.
В ред еНемој да те сакам.
Немој да те спомнам мене.

Оган: Не е љубов, тоа е љубов.
Туку ти си оној што сака.
Оган:ЈасЗа мене љубов стара, само љубов немам, сакам да те знам.
Немој ме мене, јасМртвило, сакам да те сакам.
ЈасИ што сега ќе те љубам?
Се лечам, те сакам.
ЈасОган, да те гледамш, сакам да те чувам и да те љубам.
Немој да те гушнам.
Петх, сакам јас сега да те гушнам.
Оган: Да бидам човек, јасНе сакам да те заборавам.
ЈасНо како сакам да те гушнам.ЈасТи треба да те чувам, сакам да те сакам.
Не треба.
Немој да те сакам.
Не можам ништо да те следам, ти да те знам.
Срцех, те сакам да те слушам.
Чувај се, и тебе да те препознаам!Ти не ме сакашм.Се барам.Не декаНе можам да те барам.
Те љубам.
И само не сакам смртта да те гледам тебе,
оган!
Не да те заборавам.
И еве да те гледам, јас ќе те знам.Те сакам да те кријам, мој ми треба. ЈасКако тебе да те слушам.
И ти мене, јас да можеш, сети ми биде мил да го сакашОган, јасЈас немам да те сакам.Сакам да те следам, јас те


===== CHECKPOINT 017 EX # 008 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 017 EX # 009 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 017 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

младост,

ога се смирува,
ога во родниот град тоне.
Ога, сам сум и болен. Синот мој е мртов и во гробот не е.
навечер сам сум,
а во гробот не се плашам.
Со поглед ми застанува,
и ми застанува.
И покорен на гробот ми застанува.
Немој, сам сум и болен да те следам,
прочинет сум, само да те чувам.
Со трепет сум.
Јас сам сум, сам сум и болен да те следам.А штом си болен, сам сум и мртов.

И со трепет сум роден,
ога те сакам.
Ми се губи умот,
не те знам.
И со ужас плачам.
Другак ми се губи, само
оган сум и болен.
Одам чекор по чекор, назад сум.
Јас сама те слушам.

Кажи, што треба да правам.
Одам чекор напред, назад во животот.

И се радувам на
и никој не ме гледа,
ога не те познавам.

Како што сум јас, сам сум жив.
И сега сакам сам да те следам.
Одам чекор напред.
А што барам, сам сум, сам сум и болен.Кај да си го сретам твојот гроб,
што треба да барам?

А дали таму ќе те најдам?
Не, не?
Од овој час сакам и ти да го бараш?
И еве што сакаш од мене.
Што е она?
Како си ти јас жив? Што сакам да речам?
како ќе те чувам?

И како ќе те препознам?
Што ќе те препознам?
Јас сакам да те знам.
Зошто ти да го бараш?
Јас сакам и ти да го бараш.
одоштоТи што ќе ме знаеш?

Ти што ќе ми речеш?
И како ќе го барам?

а што ќе речам?
а дали-Јас ќе те чувам?
како ќе го препознаеш?
што ќе речеш?

одоштоДа не знам?
заради белината, тишина,
оган?
И како ќе те чувам.
одоштонад гробот,
по два прста,
оган од нас,
да не знае никој.

Не, не знам.
Да не знам.
одошто не знам.
Но кој ќе ме разбере?
заради тоа што?
на каков начин ќе те роди.
при што и јас ќе те знам?
не велам.
Не, само треба.
Не!
одоштоНе сакам да знам.

Немој да знам, ниту пак да знам.
одоштокаде е ова?
Ти што ќе бидам јас жив.

одоштоЗошто се трудам?
од кадекаде.
Јас немам ништо.
ЈасКако ќе те барам?
Да не знам, колку љубов да те знам?
Да не знам.
одошто не барам?
Не, нема да знам.
одоштов ќе знам, ти што?
Соне!
одоштов што нема да знам,
а колку да те барам.
Јас немам.
Одошто немам?
одоштоЗа дам.
од каденашто ми е?
што треба да знам.

што ќе сакам.



незнам штоога
за што.

Немој да знам.
соне, какво да те знам.
ти што ќе ме знаеш?
заради твојот лик, како што јас те гледам,
одошто,
одоштох.

Зоштоне.
од каде,
некажете да бидеш твој, ниту да згасне?
што е?
зашто ќе бидеш сега.
што ќе можеш да можеш да имаш денес?
Не иди, ти, тоа го кажувам!
И како бив свесен народ со сета душа ќе ме знаеш, по тебе не.
одошто.
Ти што сакам да бидеш сега?
Јас штоЗа, ќе те земам?И колку да те знам?
одошто не да знам?
Јас пак, колку што би можел, каквам, какво никој?

Немој да те знам, ми кажува само да знам, нема да можеш да те знам.
Не сакам да те знам.
заЗа што не, не идам.
од
во што не ќе, какво да.Јаснеш, како си се молам.
одошто не те знам, тоа ќе те гледам.
Идам, по исти да те знам како да те знам.

аНити сакам, на таков каков близок живот


===== CHECKPOINT 018 EX # 001 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 018 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава.- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава.- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава. Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава. Сава- Сава- Сава – Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава — Сава- Сава. Сава- Сава- Сава– Сава- Сава- Сава- Сава- Сава. Сава- Сава- Сава- Сава- Сава — Сава- Сава- Сава- Сава. Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава — Сава- Сава- Сава- Сава- Сава — Сава- Сава. Сава- Сава- Сава- Сава — Сава- Сава- Сава- Сава- Сава- Сава: Сава- Сава- Сава- Сава — Сава- Сава- Сава: таа- Сава: таа- Сава — Сава, Сава- Сава- Сава? Сава: Јас сакам овој повик да го усврдам на Сава- Сава- Сава- Сава- Сава – Сава.- Сава- Сава: Сака да одиш….
– Сава- Сава: Штом ке тргнеш, Сава- Сава: сакам јас и Сава – Сава- Сава- Сава- Сава- Сава?- Сава- Сава: Да ти се усврдам, Сава- Сава- Сава? Зар треба ова дело да го терам, Сава- Сава: сакам пак, Сава- Сава? Зар- Сава? Зар- Сава ќе го засикам, Сава- Сава, ти мене? Зар- Сава- Сава, Сава- Сава- Сава? Зар- Сава е Сава – Сава? Зар- Сава? Зар може сега да терам? Зар на Сава?
– Сава: Зар треба да течам? – Сава: Да, Сава! Гледај. Зар мене ми треба тебе, Сава, Сава- Сава? Зар- Сава ќе ме судиш? Зар- Сава? Зар- Сава? Зар- Сава е жива? Зар- Сава нема? Зар- Сава за мене не е жива? Зар- Сава? Зар- Сава за мене не е жива? Зар- Сава? Зар- Сава може да се вратиш – Сава? Зар е жива? Зар може сега- Сава? Зар- Сава треба? Зар- Сава не крие? Зар Сава- Сава се крие? Зар- Сава нема? Зар- Сава? Зар- Сава е жива? Зар може да минам- Сава? Зар- Сава треба во Сава- Сава? Сакаш во Сава. Да дојдам тука жива! Зар да те земам? Зар да те следам- Сава? Зар нас
– Сава? Зар треба да ме усвртам мене како ти мене, Сава да го засикам? Зар е жива, Сава! Да!? Зар тогаш да те ба, Сава? Зар не можеш? Зар ти звучи животот ти дал мене да се вракам. Зар на Сава- Сава?
– Сава, Сава- Сава? Зар? Сакаш на мене нема да биде надвор кај нас, како
?
– Сава? Зарма нема денес се, Сава, Сава?Зошто, како да го засилам? Зар- Сава, Сава и ти мене никој не остам, Сава. ти, ти мене, мене ме имаш, Сава! Зар, ти се молам, Сава, ти мене, не, ти си


===== CHECKPOINT 018 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 018 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара река –
Силеаматaја,
Гугуса,
Силеаматa,
Земјоделе,
Што ќe ви каже?



Вортак е мирна и мирна река,

и во неа тече.
Зија
и,
и тоа не е само студена.
што ќe ве прошетам,
а ти си минелa,
и ете ти како си минелa,
а ти си минелa,
а сепак
покорна песна
од мојте гради.
што ќe ви кажеме?
што ќе ви кажеме?
о, како и што си минелaја,
и тие со дете,
како да не се плашат од мене
како од друга песна.
што ќe ви кажат?
што да правам?
што ќе ви кажеме?
што ќе ви кажеме?
каде да си речам,
како сам да си кажеме?
тој што ќе ви каже?
кога ќе ви кажеме?
ти што ќе си кажеме?
и колку да не се плашат.
што ќе ви кажеме?
од што да ви кажеме?
што ќе кажеме?
што да кажеме?
што ќе ве прошетам,
од што да кажеме?
и како од друга песна да си кажеме:
што ќе да ве прошетам,
и што ќе Ви кажеме?
што ќе ни каже?
а -Силеаматa,
од што да кажат?
што ќе ви кажеме?
како да не се плашат?
што ќе рече?
што ќе кажат?
што ќе кажат?
и што ќе ви кажат?
што да кажеме?
како да ви кажеме?
и да бидеме толку спокојни,
за сите нас присутни.
Ти си само
далечно место,
а ти си само тивко место.
за сите нас таму си видел,
и си се сторил само едно место.
што ќе каже?
што ќе каже?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што да кажеме?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе каже?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе каже?
што ќе рече?
што ќе рече?
и што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што да кажеме?
што да кажеме?
што нема никој?
што да кажеме?
што да кажеме?
што ќе рече?
што да кажеме?
што ќе рече?
што ќе рече?
и што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што да каже?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што нема никој?
што нема да кажат?
што ќе рече?
што ќе рече?
што нема никој?
што ќе кажат?
што ќе рече?
што ќе рече?
што да кажеме?
како да не кажат?
што да каже?
што?
што животот ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе каже? Зар ќе рече?
што треба да кажеме? Што зборат?
што ќе рече?
што ќе рече?
што ќе рече? Што нема?
што ќе рече?
што да кажеме?
што ќе каже?
и каде ќе зборам?
што да кажеме?
и што ќе кажува?
што да кажеме?
што треба да кажеме?
кога да кажеме?
што ќе рече? Зар ќе го каже?
што? Зар ќе кажат? Зар, тоа ќе рече?
што ќе рече?
и?… И? Зар?…
што?

што ќе рече. И што? Што ќе рече? Без да се каже?
за ли ќе рече – на друго место?
што ќе рече?што би рекол да кажемеме? Зар ќе рече смртта? И ли?
што ќе го вели?
со смртта ќe кажат љубов! Зар животот е, тоа?Зошто?
И зошто?
што ќе каже смртта, кажи, зар ќе бидеме будни ќе видиме кажи? Зар?А? Што се тие живи
ме, како живи ќе се прашаме какво да кажеме?
да ја видиме смртта.
што немаме, каква да ни каже таа, на тоа – да си, по име? Што ќе се тие?
што да рече какво ќе рече нешто?
што вели сакам да кажеме, кажи какво можеш, тоа да кажеме, штоме да го кажеме?
што ќе рече?
што да кажеме? Што се


===== CHECKPOINT 018 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 018 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 018 EX # 007 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 018 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Не дели Не дели Имаш страв Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат Пушат


===== CHECKPOINT 018 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место каде се запрашувам.На овој простор се трудам долго дам, сакам да живеам.На овој простор се трудам да го кријам – велат.И еве го сакам ова место, сакам дам – велат.И еве го сакам ова место кадем – велат ихакеракотвм.Тие се мојот дом, мојот дом, мојот дом.Но не сакам никој да го заборавам – велатв.Нинам декаввм декав декав декам декам дека сакам.Јасм дека сакам и декам – велат им – велат дечињата ив дека сакам – велатввв.И еве пак си ги чувам дворците – велатв.Нинамм дека сакам нешто што го сакам – велатв.Тие се мојот дом, сакам да живеам.И еве ги тие велат декам дека сакам да живеам.И еве ги тие велат – велатв.
– велатв.Нинам – велатв дека сакам да живеам.И јас го сакам – велатв дека сакам да живеам.Сакам да живеам – велатв.Тие се мојот дом.
– велатв.Тој си ја знаејата тајна.Ти го сакам ова место – велатвв…да живеам…И само…јасбам….за нив немам…се трудам…би го барам…Но не…само како за…да живеам…се плашам…да го љубам…Нов никој…би…сонувам…се плашам…„јасм немам…би сакал никој…би сакал нешто…би сакал да те љубам…би сакал нешто…би сакал луѓе…би сакал луѓе…бив…бив сам на оваа земја…бивал…би сакал луѓе…би сакал луѓе…би сакал луѓе…бивал луѓе…бив и во друго место…бивал куќи…би сакал луѓе…би сакал луѓе…би сакал луѓе…бив само по едно место…бивал куќи…би сакал луѓе…би сакал луѓе…би сакал луѓе…бив многу луѓе…бив и таму…бил нешто…бив само еден камен…бил куќи…би сакал луѓе…бил место кадем…бив само една нива…би сакал луѓе…бив живи…бивм мирно место…би сакал луѓе…бивм – велатв…би сакал луѓе…бив…би многу луѓе…бив живи – велив…бивм – сакам дам – велатв…би сакал луѓе…бим – бил место…биво друг дом…би сакал луѓе…би простор…би се дружел…би сакал луѓе…би сакал луѓе…бив многу луѓе…бив многу луѓе…бивл – бил луѓе…би сакал луѓе…бив…биисти домаќини…биимам доста луѓе…бив многу луѓе…бив…бив толку луѓе…бивв многу луѓе…бив многу луѓе…бив присутни…бив повеќе луѓе…биа знајe, многу луѓе…бив многу луѓе…би сакал луѓе…бив луѓе…би сакал луѓе…би многу…бив многу луѓе…бив многу луѓе…бив околу илјада…бивм луѓе…би сакал луѓе…бив многу луѓе…бив многу луѓе…бивв доста луѓе…бив толку луѓе…бив доста луѓе…би многу млади луѓе…бив многу луѓе…би многу луѓе…бив многу луѓе…бив многу луѓе…би многу луѓе.Би сакал луѓе…би многу луѓе…би ме интересиравКога бил…би биридум само мал народ луѓе…би, мисламв луѓе – би една одвјето видови…би многу млади,програмни…бив една силна…би реколв луѓе…бивв едно дете…бив многу луѓе…бил човек…би многу луѓе…бивал…би многу луѓе…би и многу…би многу луѓе и бил многу луѓе друго би…би многу…би сакалл многу луѓе…би многу луѓе…би -би многу луѓе.Не какол множи тоа…билв многу луѓе…бивм луѓе би многу луѓе…бив со сите.Бив сум имал близокл и имам луѓе…бив едно дете да бидеме…би сакал…бивав многу луѓе…би рекол доста нешто друго…


===== CHECKPOINT 018 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

повеше по видок –


===== CHECKPOINT 019 EX # 001 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 019 EX # 002 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 019 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Ова место покрај Саваина би било друго место, покрај Саваина било, би се викало и Саваина би се викало и Саваина би градела, би рекла, Саваина би градела, би се викала и Саваина би градела… Пред портата на Саваина би бил корзо место и би живеел. Зад портата би живеел Саваина. Зад портата би живеел Саваина била, би живеел и Саваина би градела… Ова место покрај Саваина било. Кај Саваина би живеел? Зад портата би живеел. Зад портата била. Зад портата била.” Дека е место кадеш, би живеел, би живеел,  би живеел,  бил, бил, би живеел… Зад портата би живеел. Зад портата би живеел, пред портата би живеел Саваина била, би рекол, Саваина би градела, би градела… зад портата би живеел. Пред портата би живеел, би живеел, би велела… Кај Саваина била  би живеел. Зад портата би живеел,  би велела. над портата би живеел, покрај Саваина била… Зад портата би живеел,  би велила. Зад портата би живеел, пред портата бил. Дека била… Зад портата би живеел,  би живеел. Зад портата била  таму бил… Зад портата бил место бил, би живеел,  би живеел,  Саваина би градела.” Зад портата била место,  би живеел.” Зад портата била во дворот бил  Саваина би живеел,  би живеел,  би живеел,  Саваина би градела… Зад портата бил стрела, би живеел,  Саваина би градела… Зад портата била во дворот би живеел… Зад портата била во дворот бил  Саваина би живеел. Зад портата била би живеел Саваина би живеел. Зад портата бил во дворот бил би живеел Саваина била. Зад портата била во дворот била  Саваина би градела… Зад портата би живеел, пред портата била.” Зад портата била место со порта би живеел Саваина била. Зад портата би живеел Саваина била зад портата била во дворот била тој бил, бил и Саваина би градела.” Зад портата била зад портата била во дворот би живеел Саваина би живеел… Зад портата била таму била страна би живеел, таа би градела. Зад портата би живеел Саваина била. Кај Саваина била зад портата била зад портата била”. Зад портата било место во дворот би живеел Саваина. Зад портата била над портата би живеел Саваина била во дворот била таму била во дворот била зад портата била”. Зад портата би живеел Саваина била зад портата била. Зад портата била во дворот била во дворот била во дворот била во дворот би живеел Саваина би живеел, била и Саваина би градела. Зад портата била во дворот била во дворот би живеел Саваина би живеел. зад портата била над портата била во дворот била во дворот би живеел Саваина за едно мјех колку да преживееш. Кај Саваина била над портата во дворот би живеел Саваина била со рака, би живеелл   со рака, би живеел срам би живеел. Кога била сора во дворот била и еднак таму била нашата сораца би се одбег би живеел сораванца сора, бимла нашатала нашата, би ме стопил сора и би рнигата. Кога би живеелла соражена би се нашатала на сора би била нашата сора. Јасвога и на портата би ја свела над портата на над портата би била наш нивната. Зад портата би седевме и сога би начш како кулите би живеел би живеел сора них вac до наш за   сога се вога што вош со


===== CHECKPOINT 019 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 019 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 019 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 019 EX # 007 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 019 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место и можам исто да кажам дека место да си кажеме ова место, да се гушнеме како сестрано гнездо.
Со сонце.
Оган за срце,и со сонце.

Иста година.
Оган за душа!Кој ќе ја земе раката своја,дали ќе ја земе?
Сиракот мој е мојот извор, и кога ќе дојдам јас прва пролет ќе течам,
а ти ќе можеш да си кажеме:
Мислиш дека ова место е мој извор,
а тоа е мој извор.
Кој ќе ја земе раката своја,
за да си кажеме дека ќе ти кажувам.
Со сонце.


Оган за срце, и со сонце.
Нели ова место, да се гушнеме како сестрано гнездо.
Едно место, да си кажеме ова место, да се гушнеме како сестрано гнездо, да се гушнеме како сестрано гнездо, да се гушнеме како сестрано гнездо.
Во ликот на мајка ми ми, во ликот на ликот на мајка ми, се трудам да те сретам.
Те молам, дете, ти да се фатиш за рака.
Оган за душа!

Со сонце.
Оган за срце,
те молам, дете, да си кажеме ова место, да се гушнеме како сестрано гнездо.
И ако си кажеме ова место, да кажеме ова место, да се гушнеме како сестрано гнездо.

Со ѕвезда да си кажеме,
да си кажеме ова место, да се гушнеме како сестрано гнездо.
Не сакам да знам.
Се кревам, ти се молам, сирот мој да го земеш,
оган да ти го дај,
ти си само, да се гушнеме како сестрано гнездо.

Ти треба да ме гушнеме како сестрано гнездо.


Сиракот мој е мојот извор, се трудам да го љубам.
Со сонце, со сонце.
Со сонце.
Иста година.
Ти треба да ме гуш мене, да ме гушнеме како сестрано гнездо.
И покорен да си кажеме ова место, да да си кажеме ова место, да си кажеме ова место, да си кажеме ова место, да си кажеме ова место, да си кажеме ова место, на место да си кажеме ова место, да си кажеме ова место, таму каде што ќе бидеме,
ти си, ти да си кажеме ова место, ова место да го кажеме тогаш, сега.



Ти треба веднаш да се фрлиш,ти пак да ги усреќиш очињата,
со ѕвезда, да ги заситиш, да ги заситиш главите.
Со ѕвезди да си кажеме.
И да си кажеме она што го вели,
а мене да ми речеш:
до кога ќе дојдам јас, мојот татко, ти да ме гушнеме
тој час.
Се знае каде што нема кој да ми рече,
кој ќе ми рече,
што нема кој да ми каже, каква служба да ми каже, каква музика да ми каже, каква музика да ми каже, каква музика да ми каже, каква музика да ме доведе.
Едно место е мој извор.
Но кој ќе знае, со ѕвездено небо, со ѕвездено сонце, какво небо ќе дојдам, какво време ќе ми каже, каква музика ќе ми каже, какво место, какво срце да те грабне, какво ќе ми биде ова место, какво ќе ми се гради, какво ќе ме носи.
Со ѕвезда да те земам, дојди си, излези си, кажи ми, кажи, како се разбудив од сон.

-Со ѕвезда ќe се разбудам.
Сиракот мој е мојот извор,
ти ме, јас ќе те чувам, биди ми, земјо, кажи, какво место да те гледам.
А дали ќе можеш, земјо да ме фатиш.
Оган за душа, ти ќе се молам, дете, кажи ми, ти каков човек ќе ми каже, ти ќе го скријам, сети ме, речи ме, кажи, каква душа ќе ми каже, земјо, земјом да дојдам, дојди.

Со ѕвезда да те викам овој човек, како љубов, како што стои, дете ќе ме чуе.


Ти ќе можеш да ме гушнеме.

-Ти нема што да го слушнам, нема, нема никој да ми каже, ти можеш да ми каже.
да згасне, ти ќе бидеш.
Ти ќе ме чуе, кажи ме, ти ќе можеш љубов.
што нема да те клнам.
Оган, кажи и какво да те гледам.
Ти ќе те сетам, твојот спомен и како ќе ме сакаш.
оган на дете ќе те нас
што да го земам.
што ќе го чувам, излези ми каже.

Оган за тебе, земјо ми е, те молам, мое дете!
И ти се молам – ти кажувам.
И дека љубов


===== CHECKPOINT 019 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој не се срами
и како да не и даде нешто.Тој човек – тоа е – тој не е – тој не е – тој се срами да ја заштити.Да се срами дека -, тој да го срами – тој е – и тој – тој не се срами.Тој има право да лаже – тој не е – тој не знае – тој е – тој се срами да не и даде нешто – и – тој се срами да и даде – тој не е – тој не знае – тој е – тој е – тој е – тој не знае.Само сака да лаже.Тој е свесен – тоа е – тој не се срами да лаже.Тој е – тој се срами.Тој сака да лаже – тој не се срами.Тој – тоа е – тој не сака да лаже – тој нема да и даде – тој нема да и даде нешто – тој нема да и даде – тој нема да му даде – тој нема да лаже.И сака да лаже.Тој е – јас – тој не се срами.Тој има право да лаже – тој не се срами.Тој нема да и даде – тој е – тој не е – тој не ја сака.Тој има право да лаже – тој не е – тој е – тој не се срами да и даде – тој не е – тој е – тој не се срами.Тој – не знае – тој не се срами.Тој е – тој е – тоа е – тој не се срами – тој не е – тој не се срами.Тој – не знае – тоа е – тој не сака да и даде – тој е – тој има право да лаже.Тој – нема да и даде – тој не знае – тој има право да лаже – тој е – тој нема да лаже.Тој има право да лаже – тој е – тој не е – тој нема да лаже – тој нема да му даде ништо – тоа е – тој не е – тој не е – тој нема да лаже.Јас – имам право да лаже – тоа е – тој не е – тој не ја сака смртта – тој не е – тој не знае.Ти си – јас сакам да лаже – јас – јас – јас – да лаже – тоа е – тој не е – ти не го сакам.Јас сум – јас сакам да лаже – тој не е – јас сакам да лаже.Тој ќе лаже – лаже – јас.Ти што лаже – јас не му кажувам – јас сакам да лаже – јас не го сакам – јас не го сакам – јас сакам да лаже.Јас сум… Но нема што да лаже – јас сакам да лаже.Ти што лаже – јас не го сакам – ти не си.Кој лаже – тој сака да лаже, тој нема да лаже.Ни јас не барам вистина – јас не го сакам – јас те сакам – лажеш.Јас не, те сакам.Јас – јас барам од тебе да лаже – јас сакам да лаже – тоа е вистина.Ти што лаже – јас.Јас не барам од тебе чуда, јас сакам вистина, јас – лаже, јас те сакам – јас сакам да лаже – тоа е – ти не се знае.Јас – сакам да лажеш – тоа е лага.Знам – јас – ќе плачам – тоа е лага.Ти што лаже – се лаже – кажуваш.Ти што лаже, се лажат, лажат.Јас сакам да лажеш – јас не барам.Не е вистина – кажува – – лажеш – јас.Јас те сакам – лажеш – лаже.Ти што лаже – лаже.А кој лаже – лаже.Ти што лаже – лажеш.Никој не лаже.Јас барам лага, лажеш. Јас ќе те лажеме – лажеш.Јас ќе те бацкам, лажеш…Но што се лаже – кажуваш – лажеш – лажеш – лажеш.Ова е лага – лажеш.Јас лажеш – лажеш.Знам – лажеш – лажеш.Но лажеш – лажеш.Ти лажеш – лажеш – лажеш.Јас лажеш – лажеш – лажеш.Ти лажеш – лажеш.Ти лажеш – лажеш – лажеш – лажеш – лажеш – лажеш.Ти лажеш – лажеш.Ти лажеш – лажеш – лажеш – лажеш.Ти лажеш, лажеш – лажеш – лажеш.Ова не го лажеш – лажеш – кажуваш – лажеш – лажеш.Ти лажеш – лажеш.Само не лажеш – лажеш – лажеш – лажеш.Ти лажеш, лажеш.Ти лажеш – лажеш.Јас лажеш – лажеш лажеш.Ти лажеш.Ти лажеш – лажеш – лажеш – лаже лажеш.Знам – лажеш.Ви лажеш – лаже.Еј лаже се лажатш – лажеш лажеш – лажеш лажеш – лажеш лажеш – лажеш лажеш –


===== CHECKPOINT 019 EX # 010 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 020 EX # 001 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 020 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место сакам да го следам.Се уште немам спомен за мојот роден град, макарв декав дом и од срце ќе ме води.Сега сум многу близу, сакам да бидам тука, на друга страна.Сакам да знам декав град на таа страна и декав декав град на таа страна.Се уштев град покрај Сава, сакам место да го гледам, сакам дам декав град покрај Сава.Сакам да знам декав град, декав декав град покрај Сава.Сакам тука да го гледам мојот роден град, сакам да живеам овде. сакам да знам декав град покрај Сава, сакам место да го препознам. сакам да бидам тука.Сакам место за да го следам мојот роден град. сакам да живеам тука. сакам да го гледам мојот роден град. сакам да бидам тука. сакам да бидам таму.в град покрај Сава.в град покрај Сава.в град покрај Сава.в град покрај Сава.в декав град. сакам да бидам овде. сакам да бидам тука.в град покрај Сава. сакам да го следам мојот роден град. сакам да знам декав град покрај Сава.в град покрај Сава,в град покрај Сава. сакам да бидам таму. сакам да бидам таму. сакам место да го гледам, сакам дам декав град покрај Сава.в град под Сава. сакам место да го знам. сакам да живеам тука. сакам да живеам тука. сакам да живеам како град што го сакам. сакам место да го гледам, сакам да знам декав град покрај Сава. сакам да бидам таму. сакам место да го препознам. сакам да го сакам, сакам да го следам мојот роден град. сакам да бидам тука. сакам место да го сакам. сакам место да го следам мојот роден град. сакам да бидам тука. сакам да живеам тука. сакам да живеам овде. сакам да следам град покрај Сава. сакам да бидам таму. сакам место да го гледам. сакам место да бидам тука. сакам место да го следам мојот роден град. сакам да бидам тука. сакам дам декав град покрај Сава. сакам место да го слушам. сакам место да го гледам. сакам место да го живеам. сакам место да го следам мојот роден град. сакам место да го гледам. сакам место да го гледам. сакам место да го сакам. сакам место да го сакам. сакам место да го сакам, сакам да живеам тука. сакам место да го сакам. сакам место да го сакам. сакам место кадев име Сава. сакам место дам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев спомен место покрај Сава. сакам место кадев име Сава. сакам дам место кадев спомен ме носи. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава, сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев место кадев име Сава, сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадем се гради. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава, кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам дарам. сакам место кадев име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место каде ќем место кадем. сакам дам место каде сакам име Сава. сакам место кадев име Сава. сакам место каде сакам дарам име Сава. сакам место кадев дарам. сакам дарам. Сава тука давам место кадев име Сава. сакам дава место каде ќевам. сакам давам и место кадев. сакам место каде ќе ми биде. сакал место каде ќе живеам. сакам место каде и каде даворам. сакам место каде сакам дарам. да. сакам. Даха можам каде да Го сакам, сакам тука да и таму да. сакам. сакам. сакам тука, се. сакам. сакам давом место каде давам. сакам дајм начин. сакам место во Сава. сакам дари.в крај и каде дарам место каде сакам. дарам место каде сакам даамм. сакам. Даамм тукав место каде ќеќа. сакам даќанам. сакам место покрај Сава. сакам да во живеам. сакам да


===== CHECKPOINT 020 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 020 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како да да се испее топол планински поглед? – Да се испее топол планински поглед: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: таа е целата тука. Има еден час време, тишина, тишина. Има еден час време, тишина. Да се испее топол планински поглед: штуро-темјанското поле – матно. Да се испее топол планински поглед: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле. Има еден час време. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле. Има еден час време. Има еден час време. Има еден час време. Има еден час време, тишина. Има еден час време. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден час. Има еден час време. – Да се испее топол планински поглед: штуро-темјанското поле. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден, жив крај: штуро-темјанското поле – матно. Има еден час време. Има еден час време. – Да се испее топол планински поглед: штуро-темјанското поле – матно. Има еден час време…. Има еден час време. Има еден, мртов. Има еден миг. Има еден час време…. Виор – шиптар, сув. Има два минера – летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек…. летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек…. летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек…. летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек…. летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на стрмен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек на летен тек: на стрмен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летен тек: на летна ститен тек: на летен тек: на летен тек на летен тек: на летен тек на есенмен тек: на летен тек на лискот, на летна тек: на летен тек на летен тек: натен тек на пролетен тек: на летен тек на пролетни денмен тек. Да…. И на овој тек есен нашата младост. И на овој летен текње: на овој ден во ноќ, на летен тек: на пролетен тек


===== CHECKPOINT 020 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 020 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 020 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Ова е стара куќа, стара повеќе од четвртина век, на неаа денес се наоѓа стара трева стара повеќе од два века. Има камбанарија што е висока седум ката, а се протега на седумста метри. На неа се сместени пет стари куќи. стара седумста метарска конструкција ја дели дворот на два дела. Има седум канти, стари два милениуми. Има камбанарија, стара повеќе од четвртина век. стара повеќе одтина двор, стара повеќе од четвртина век. Куќата ја дели дворот на два дела. Има камбанарија што е висока десетста метри, а се протега на седумста метри. Има камбанарија што е висока седумста метри. Во дворот на нејзината куќа се наоѓа стара трева стара над четвртина век. Има камбанарија што е стара најмалку десет години, а се уште се наоѓа стара повеќе оддва милениуми. стара повеќе од четврт век ја делат дворот на два дела.Таа е стара повеќе од четвртина век. стара колку што е стара оваа куќа. Има камбанарија што ја дели дворот на два дела. стара колку што е стара куќата. Таа има камбанарија што е висока седумста метри. Има камбанарија стара повеќе од…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 020 EX # 008 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 020 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Што да се каже?…Јасв
в друго место, ми се склучив……За куќата мој пластелин…И што да сторам?…И што да кажам……Јас местом друга, еве срце и душа
со сува душа…Во час…И еве срце сака, зар ова место да е…Јас барам – јас можам………да си кажеме…”
-нешто друго да кажам…”…Јас… сакам ова место… да е…но таму…”…да е…”…Јас…”…”…Јас……”…”…”…”…”…„мрак”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”……”…”…”……”…”…”……”…”…”…”……”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”………”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”……”…”…”……”…”……”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”………”…………”…”…”……”…”…”……”……”…”…”…”…”……”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”……”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”…”……”…”…”…”……”…”…”…”…”…”…”…”………”…”…”……”…”


===== CHECKPOINT 020 EX # 010 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 021 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

повев на мисла –


===== CHECKPOINT 021 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Со поглед поглед поглед малце назад назад назад назад назад назад назад назад назад, назад назад во душата скриена назад. Сега знам како ми се враќа назад на врата. Знам дека има уште една насмевка стара околувратница назад и може да се каже збогум назад. Гледаш назад назад, и врати се назад во мојот живот. Јас би сакал повторно да знам.: имам само еден поглед назад назад.: Знам декарот застана и ми се враќа назад.: имам уште една насмевка стара околувратница назад.: Без поглед назад.: имам уште една насмевка стара околувратница назад.: имам уште една насмевка стара околувратница и можам да речам дека ми се врати назад.: имам уште една насмевка стара околувратница и можам да речам збогум назад.: Има уште една насмевка стара околувратница.: Има уште една насмевка стара околувратница и можам да речам збогум.: Има уште една насмевка стара околувратница и можам да кажам збогум назад.: сакам назад. Гледаш назад во душата скриена назад. Јас би сакал назад да запрам.: Има уште една насмевка стара околувратница и може да се каже збогум назад.: сакам да… љубов назад во мене.: знам како ми се врати назад.:… можам да кажам нешто со вас назад.: сакам да……… имам… знам дека сум уште… имам една насмевка стара околувратница.: знам како ми се враќа назад.: имам… Ви се врати назад во мојот живот назад.: Јас сакам назад. Јас можам назад да назад назад назад. Јас би сакал назад…. знам дека имам врати назад.. Јас сакам назад назад. назад во срцево мојот живот назад. Јас сакам назад назад назад во ноќта назад.: Јас можам да мислам збогум назад.: Има уште една насмевка стара околувратницата. Јас би сакал назад назад. Го гледам назад во мене назад.: Јас би сакал да знам назад.:… Ќе знам каде да ги врати назад назад.: Јас би сакал назад.: Јас би сакал назад.:… јас би сакал повторно да ме врати назад.:… Да, ова се врати назад назад во мене.: Има уште една насмевка стара.: Да, ова е… имам… можам да речам – ова е… имам… што ми се враќа назад назад.: Го гледам назад назад назад назад.: имам назад.: Јас би сакал да… сакам назад.: Има… сакам да си врати назад.: Да, тоа се врати назад во мене.: Јас би сакал да ми се врати назад.: имам нова насмевка стара околувратницата назад.: Сега знам колку време.: имам назад назад назад.:… Не, ова е… го гледам назад.: сакам назад назад назад.:… Да… велат… Но… што ми се враќа назад… јас би сакал да мислам назад.: Јас сум назад во душата назад во срцево, назад во срцево срцево.: Да… не…… ова не е…… мислам… Јас би сакал да.: Не, тоа… ова не е……… имам право…… Да…… ова не е………… Јас би сакал………… ова не е……… Не………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 021 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 021 EX # 004 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 021 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 021 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како се измешаа мразно месечев цут?3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3једелјепједвор седелје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3атворје3еворједворје3ат


===== CHECKPOINT 021 EX # 007 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 021 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам

Јас сакам сега да живеам
но сам да живеам
се што сакам.Јас сакам срце и срце, сакам срце и мисла, сакам сонце, љубов, спокојство, тишина, тишина.Надвор од мене се тие вторини во мојот живот, тие вторини во мојот живот.Јас сакам љубов да живеам
јас сакам срце и мисла, љубов, спокојство, тишина, спокојство, тишина, тишина, тишина.
Јас сакам да живеам
јас сакам да
што сакам.Јас сакам да живеам
но сам да живеам
се што сакам да живеам
тој пат, таа тишина.Јас сакам срце и мисла,
сакам срце и мисла, љубов, радост, тишина, спокојство, тишина.Јас сакам да живеам
и сакам срце и мисла, радост, тишина, спокојство, спокојство, спокојство, тишина.Јас сакам срце и мисла, спокојство, спокојство, тишина, тишина.Јас сакам срце и мисла, љубов,
јас сакам срце и мисла, утеха, тишина.Јас сакам срце и мисла, надеж, тишина, тишина.Јас сакам срце и мисла, сакам срце и мисла.Јас сакам да живеам
по сам да живеам
се што сакам
лам.Јас сакам срце и мисла, љубов, тишина, спокојство, тишина.Јас сакам срце и мисла, љубов, тишина.Јас сакам душа и срце, љубов, спокојство, спокојство.Јас сакам срце и мисла, љубов.
Јас сакам срце и мисла, сакам срце и мисла, љубов, спокојство.Јас сакам да живеам
кој сум јас сакам
што сакам.Јас сакам срце и мисла, љубов, љубов, спокојство.Јас сакам срце и дух, љубов, спокојство.Јас сакам срце и збор да живеам
по сам да живеам
да живеам
тој пат, што сакам да живеам
што сакам.Јас сакам срце, сакам срце и мисла, љубов, спокојство.Ти треба душа и душа, сакам срце и мисла, сака си тука да живеам
што сакам!Ти треба љубов.Јас сакам срце и дух,
сакам срце, љубов, спокојство, тишина.Ти треба рака да се родиш
во родниот град, срце мое да засити, сака да живеам
јас во тебе да живеам
јас сакам да живеам
се што сакам.Ти треба душа и дух да живеам
да живеам
тој живот.Ти треба душа и душа да живеам
јас сакам.Ти треба душа да живеам.Ти треба душа да живеам со вас, те молам да те знам.Ти треба душа да живеам јас тебе да те знам.Ти треба да ме знаеш!Ти треба срце да се родиш, ти треба душа да те знам.Ти треба љубов да те знам.Јас треба да те знам!Ти треба да те знам.Ти треба срце да те знам.Ти треба срце да ме знаеш: те сакам!Ти треба да те знам.Ти треба да бидеш љубов.Ти треба да бидеш само, срце да те знам.Ти треба срце да стоиш, срце да те знам.Ти треба душа да бидеш – само да бидеш, да бидеш, како што си јас, без да те знам.Ти треба да можеш да се движиш.Ти треба да си жива, мила, жива – таа треба да те знае!Ти треба срце да те знам!Ти треба да бидеш – да имаш, срце да те знам.Ти треба да се борат.Ти треба да ја знам твојата сила.Ти треба да те знам.Ти треба да ја знае.Ти треба да бидеш – секој треба да знае.Ти треба да си жив – дете мое да е, секој треба да е свесен дека можеш.Ти треба да бидеш – човек, само треба да бидеш свесен за
како што.Ти треба да има срце – само срце.Ти треба да бидеш – само да бидеш – дете мое! Јас сакам да бидам – само да те знам – јас сакам.Но тие деца не се – тоа е само љубов.Ти треба да бидеме – само да, тоа е само да се – само даш.Ти треба да се родиш – даш.Ти треба да бидеш – да имаш дух – само срце, да бидеш љубов, да можеш, само да се прашаш – за каква душа ќе можеш.Ти треба да те знам како даш..Ти треба да си доволен жив, спомни ме.Ти треба да се молам – те молам, излези ми е – јас те познавам срце да те сакам. Јас да бидам – дете, тоа е мој душа.Ти треба да те знам.Ти треба да те сакам – те сакам да те знам. те сакам – те сакам. те сакам.Ти треба да те сакам и да бидеме,
ти треба, јас ќе можеш да те знам како што те сакам, никој. Сака да те знам – имам. Сакам срце и јас сакам. ти треба да те те знам.Ти треба да живеам. сакам.
сакам да те сакам. те сакам.
Ти треба срце да те сакам, ти треба, како што сакам.Ти треба да те знам, сака, срце да те знам, те сакам


===== CHECKPOINT 021 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

НаНоќта на опковот во ќошот се измешаа селата околу с.Кукуч.Се споија црвени селски куќи,кај што се сипа пушките,кај што седевме,кај што пиевме,кај што седевме,кај што пиевме.Кога падна мрак во мене
каде што падна мрак, кај што пиеш,кај што пиеш.По вечер човек бега, кај што спие, кај што пиеш, кај што пиеш, кај што пиеш, кај што пиеш…Сиротраен, кај што си оди, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си…Сиротраен, кај што си…Да можев да бидам тука, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си…Сиротраен, кај што си, кај што си…Кога падна мрак, кај што си -, кај што си, кај што си -…Одвај си дома, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си, кај што си…Ти рид да си вкрал, кај што си…Другарота – ти рид да си купиш, кај што си…Другарота – ти рид да си купиш, кај што си, кај што си…Другарота – ти рид да си купиш, кај што си…А таму – само шумче да си испееш…Чуј!
каде што си сега, кај што си, кај што си ти – си, кај што си ти – и кај што си ти –
а каде си…Кај што си ти сега – јас – јас – ти сум јас – ти си ти – брат.Кај што си, кај што си ти – јас – ти си.Некогаш…Кај што си ти – брат.Јас првпат падна мрак, кај што си ти – брат.Те чинеше – брат – брат…Ти си – брат, си – брат…Другарота – брат…Сирота – брат…Кај што си ти – брат! – ти си – брат. Синот – ти си – брат.Ти си – брат…Ти си – брат. Јас сум – брат. ти си – брат…Тој си – брат. Синот си – брат… И брат…Тој си – брат… И брат… – брат… – брат… Синот… ти си – брат… И ти си – брат… И брат.нец, брат… Синот е брат. Синот си – брат. Го имаш… брат… Сенка… И јас сум – брат… мајка… И брат… И брат… ти си – брат. Да го има… Сенка, брат… И ти си – брат… И брат… Сенка. Синот си – брат…… Синот си… Сенка… Сенка… И ти си – брат… Сенка… Сенка… Сенка… И ти си – брат… Сенка… И брат… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Да го има… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. И ти си – брат… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка, Сенка. Сенка, Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка, Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка. Сенка. Сенка, Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка! Сенка. Сенка, Сенка. Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка! Сенка… Сенка… Сенка! Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка! Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка, Сенка… Сенка. Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка… Сенка. Сен


===== CHECKPOINT 021 EX # 010 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 022 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Ко-  кич, на стаена река, на стаена плавна, на стаена црна, на ледена става, на пуста, на плавна.  Гледаш, в соне, на прсти, на прсти, на прсти.  Сакаш да те чувам, да те чувам.  Сакаш да те чувам – се туткаш, како в теков.  Сакаш ли да си дојдам јас – на корзото, на стаена младост, на стегната става, на пржена снага, на некој стенкав, на некој јак вир, на некој листев, на некој стенкав трепет, на некој глув, на некој црвен, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув.  Сакаш ли и јас – да те грабнам – да те грабнам?    – си реков, си велам, сакам, како в гради, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув.   – леј, на пржена снага, на некој глув, на пржена снага, на некој стенкав трепет, на некој стенкав трепет, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув…    – си велам, на стаена младост.   Сакаш ли да сетев – како в гради?    Сакаш ли да те чувам – се туткаш, на праќe, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на пржена младост, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув, на некој глув…   – леј, на стаена плавна, на ледена става, на пржена пена, на некој глув, на пржена снага…   Сакаш ли нешто – се туткаш, на ледена става, на тргната плавна.   Сакаш ли да те чувам – се туткаш, на трена става, на плавна става, на корзото, на праќe, на прсти, на ледена става, на пржена снага, на некој глув, на пржена снага…   Сакаш ли да те чувам – се туткаш, на плавна става, на плавна става, на плавна става, на ледена веда, на плавна става.    Сакаш ли да те чувам – се туткаш  – се туткаш – се туткаш, на праќe, на праќe, на корзото, на пуста есен, на праќe, на гугање, на праќe…    – ми се вртат тие, кога ги избришав прстите – се туткаш, на прсти, на праќe, на прсти, на корзото, на праќe, на корзото, на стаена младост, на плавна става, на плавна, на плавна.      – се туткаш, на стаена жива!       – се тутка, на стаена црна, на ледена веда, на ледена плавна  става, на плавна става, на плавна, на плавна.


===== CHECKPOINT 022 EX # 002 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 022 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 022 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Оган ја шармира ноќта, на шалот в гради в гради, на шалот в гради.  Тој час. Тој час. Тој час. На шалот в гради. Тој час. Тој час. Тој час. Тој час. Тој час. тој час. Тој час.  тој час.  тој век.  тој час.  тој час.  тој го  шармира. Тој час.  тој час.  тој стаја  на шалот в гради. Тој час.  тој час.  тој час.  тој го шармира. Тој час.  тој стаја  на шалот в гради.  Тој час.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој час..  тој час.  тој час.  тој век.  тој час.  тој час.  тој час.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој час.  тој ја шармира  ноќта, на шалот в гради.  тој час.  тој  станува. Тој час.  тој час.  тој час.  тој час.  тој час.  тој час.  тој стаја  на шалот в гради. Тој час.  тој час.  тој стаја.  тој час.  тој стаја  на шалот в гради.  тој час.  тој час.  тој стаја  на шалот в гради.  тој час.  тој час.  тој час.  тој стаја.  тој стаја.  таа час.  тој  тој ја.  таа ја.  таа час.  таа.  таа.  тој час.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  тие.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа. тој.  таа.  таа. таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа. таа.  таа.  таа. тој,  пак.  таа. таа.  таа.  таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа. тој.  таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа. таа.  таа. таа.  таа. тој.  таа.  таа. таа.  таа. тој. таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа. тој.  таа. тој.  таа.  таа.  таа. таа. таа.  таа. таа.  тие. таа. таа.  таа. таа. таа.  таа.  таа. таа.  таа.  тие.  таа. таа. таа.  таа.  таа.  таа. таа.  тие.  таа.  таа. таа.  таа. таа. тој. таа.  таа.  таа. таа.  таа.  јас.  таа.  таа. таа. таа.  таа.  таа. таа.  таа. таа. таа.  таа.  таа. таа. таа. таа.  ја.  таа.  таа.  тој. таа.  таа. таа.  ја  она. таа.  она. таа. таа.  вие.  таа.  таа. таа.  таа.  на неа. таа. таа.  таа. таа.  таа.  таа.  таа. таа. тој. таа.  таа. таа.  таа. таа.  таа. таа. таа. таа. таа. таа


===== CHECKPOINT 022 EX # 005 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 022 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица бр. 1,3.3.3.3.3.3.3атвор град На стара Москва улица бр. 1.3.3.3 место: станица Москва улица бр.1.3.4ганс градската улица бр.3.4 куќи во Москва-Минам улица бр.4.3.3 старинска улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3.3 згради во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.4.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 згради во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.4.3.3 згради во Москва-Минам улица бр.4.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.4.3 куќи во Москва-Минам улица бр.4.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.4.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.4.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.4.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.4 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.4.4 куќи во Москва-Минам улица бр.3.4 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам.4.4 куќи во Москва-Минам.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3 куќи во Москва-Минам.3 куќи во Москва-Минам улица бр.3.3.3 куќи во Москва-Минам улица


===== CHECKPOINT 022 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава градската тишина, на градската бука покрај Сава под Кале, на Газибаба покрај Сава под Кале со Савакај под Кале, на Кале Кале кај карпошачката патека. Засега редум е се уште ранов декам тука. И декам како во есенска сеидба. Синотчката трева му е се уште пренижна, со поглед малце понастрана. Ќе задувам тука…Тој час сега сега сум веќе, на друга страна.
Едно е друго. И јас нешто друго барам, сакам да те спомнам: ова место, зар ќе патиш. Засега редум е мирно. Гледаш – си велам. Зар ќе патиш? Го знам. Вечерта расонета е под лешничката, кајсијата. Вечерта спремаат, на друга страна… Јас ќе те спомнам кајсијата, кајсијата. Ќе видиш – тука ќе ти се фрли, кајсијата. Вечерта спремање, веднаш назад – кубе, кајсијата, – кајсијата, веднаш пред портара. Ќе се вратиш пак назад пак назад. Сега е се уште рано. Јас го барам Кале сега под Кале. Јас го гледам. Јас го барам кајсијата. Го гледам. Сега е пред портата на Кале, кајсијата кај шоп, кајсијата. Сега гледам – кајсијата го гледам. Ќе го спомнам тука, пред портата, кајсијата. И тука запира. Гледаш – каченце – пред портата, а внатре е некаде. Знам – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј! Го сакам Кале – чуј!- чуј! Гледаш – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!- чуј – чуј – чуј – чуј!- чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!- чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј, чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!- чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј, чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј, чуј – чуј – чуј – чуј!- чуј – чуј – чуј!ј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј.За чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!ј – чуј, чуј – чуј!!.Сине – чуј за чуј го ова!ј – чуј – чуј!!ј – чуј – чуј – чуј се – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!!- чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј.  – чуј, чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!3 чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј! чуј – чуј, чуј – чуј – чуј – чуј!ј – чуј, чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј!! чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј – чуј, чуј – чуј!рај – чуј – чуј, чуј.!! чуј – чуј – чуј – чуј, чуј. – чуј – чуј – чуј


===== CHECKPOINT 022 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава и Сава водјето на Сава,.Се повратив назад во родниот град,
се редов на друга страна, си реков.Јужна песна!
Да не заборавам тука в небо

што е ова место.
Си текла
ме
што треба сега, ете сега пак ќе те сретам.
Никој нема да ме врати
со песнава.
И еве пак на друга страна.
Ја слушам оваа песна в небо.
Јас би те запрел сега.
Слушав дека е ова место,
се редов таму горе па макар колку сака нека си оди.
Но надвор е друго.
Јас како во сон да те следам
што треба сега,
и дека те следам, дека те следам.
Јас како во сон да те следам.

од срце да те следам.

Но место да те следам,
случајно паднав горе па макар колку што знам.
Со песнава си знам.
И ете пак пред тебе гледам друго.

И ете срце, и срцево сакано да те следам.
во друго не,
во друго не.
Јас ќе те следам.
Ти нема назад,
по едно време
што ти си го редам.
Јас ќе те следам.
ти ќе те следам.
Ти си редам.
ти ќе си ја следам.

што срцево сакано.


ти ќе те следам.
исти ќе ти судам
штом ќе те барам.

Аворти за тебе
што треба сега да поминеш тогаш.


Исти луѓе
што ти се молам, ти ќе си стоиш на чело.

Исти луѓе – нема да минам
што ќе сторам денес.
И пак ќе те бацувам
со црни очи.

заради нив
што те следат.
А за тебе нема да те бацувам.


И ете срцево сакано.
низ срцево сакано.

И знај:
јас ќе те следам,
ти ќе те бацувам.
в кревет да те бацувам.


ти ќе те бацувам
што ќе те бацувам.

но што ќе ти кажувам,
а мене ќе ме бацувам.
Од срцево нема да те бацувам.
Јас сакам да те бацувам.

И еве срцево сакано ќе те бацам.




Јас ќе те бацувам како извор,
тој ќе ти ја растажува душава.


да знаеш – за куќата ќе ти мине.






А крај, јас го сакам ова место,
во твојот роден крај.
Оган, душава
од дете.
Јас знам – зошто ми нема да мине.

но кој ќе ми каже,
ти каде срцево ќе ми мине,
што ќе ми каже,
ти што ќе ми кажат?



за куќата ми нема да ме врати.
















А што? Ќе сетам – како со своето дете,
со глас, со рака
-портата
што ќе ми каже,
оган, какво што сакам.




да знам – каква песна!








И еве срцево ќе ти мине,
во срцево ќe те бацам.





Нели, тоа место, какво што ти ќе ми каже,
што ќе ми каже тогаш,
што ќе ми каже,
што ќе ми каже,
и како ќе ме направи толку слатка,
во искрна игра:
оган, нема да ме врати.







А тебе, сето она што ќе го изумам
што ќе го изузнам.
Исти ми се,
оган,
ти ќe те бацам!



оган, љубовво ќе те бацам.
да знаеш – ти ќе речеш,
што ќе ми рече?

– велам, сине:

оган!
Оган, таков ќе ти речам.
Јас сакам веднаш да ме бацам – ќе те бацам.

да знаеш – што ќе ми рече,
што ќе ми каже
што ќе ти кажеме?

оган, земјо,
може
што ќе ми каже,
да лаже ќе ми рече,

оган, – и какво јас ќe ме бацнеме?

-но кој ќе ми каже
во твојот живот.











– И каков ќе ми каже
што ќе ми каже,
и колку сакам твојот збор?
што ќе ми кажат дека – што ќе ми рече?
И кај ќe ме бацам?


===== CHECKPOINT 022 EX # 009 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 022 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те сакам, сакам да те сакам и те сакам многу.Сакам многу да те сакам, сакам да те сакам многу.Сакам многу да те сакам, сакам да те сакам многу.Сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам, сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам, сакам многу да те сакам многу сакам. сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу.Сакам многу да те сакам многу сакам многу, сакам многу да те сакам. сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу.Сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу сакам многу те сакам многу сакам многу. сакам те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам многу да те сакам многу. сакам многу многу сакам да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу. сакам да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу те сакам многу, сакам многу сакам те сакам многу. сакам те сакам многу многу. сакам те сакам многу сакам многу. сакам многу те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам многу сакам многу сакам да те сакам многу сакам многу. сакам да те сакам многу те сакам многу. сакам многу многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу сакам многу те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу. сакам да те сакам многу многу. сакам многу повеќе да те сакам многу, сакам да те сакам многу, сакам многу те сакам многу. сакам многу да те сакам многу сакам. сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу многу да те сакам многу, сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу и сакам многу многу. сакам многу да те сакам многу. сакам да те сакам многу многу, сакам да те сакам многу, сакам многу, сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу. сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу повеќе да те сакам многу сакам. сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу многу. сакам многу да те сакам многу повеќе и сакам многу. сакам многу, сакам многу лесно да те сакам многу. сакам многу многу да те сакам. сакам многу да те сакам многу и сакам многу сакам многу често. сакам многу да те сакам многу многу. сакам многу да те сакам многу и сакам многу сакам многу да те сакам. сакам многу да те сакам многу. сакам многу повеќе и сакам многу да те сакам многу. сакам да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу. сакам многу. сакам да те сакам многу повеќе. сакам многу сакам многу повеќе сакам да те сакам многу и сакам да те сакам многу долго. сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам многу повеќе. сакам многу повеќе и сакам да те сакам многу. сакам многу и сакам да те сакам многу сакам. сакам многу лесно, сакам многу да те сакам многу. сакам многу. сакам да те сакам многу повеќе од тебе. сакам многу повеќе. сакам многу да сакам. сакам да те сакам многу повеќе и сакам многу да те сакам. сакам да те сакам многу. сакам многу. сакам многу луѓе. сакам да те сакам многу повеќе, сакам да те сакам. сакам многу да те сакам многу. сакам многу повеќе. сакам многу да те сакам многу. сакам многу повеќе. сакам да те сакам многу повеќе, сакам повеќе да те сакам. сакам многу и сакам многу сакам многу повеќе. сакам повеќе, сакам да те сакам многу повеќе. сакам многу повеќе да те сакам многу. сакам многу и сакам многу да те сакам многу сакам многу повеќе. сакам многу повеќе. сакам многу да те сакам многу и сакам многу. сакам многу повеќе. сакам да те сакам многу сакам многу повеќе. сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам многу и сакам многу да те сакам многу повеќе. сакам многу сакам многу повеќе од тебе. сакам да те сакам. сакам многу повеќе од тебе, сакам многу да те сакам. сакам многу повеќе. сакам многу да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу сакам многу. сакам многу повеќе. сакам многу да те сакам многу повеќе, сакам многу да те сакам. сакам многу, сакам многу да те сакам многу и сакам многу да те сакам. сакам многу повеќе. сакам многу сакам да те сакам многу да те сакам. сакам многу повеќе сакам многу, сакам многу повеќе да те сакам. сакам многу сакам повеќе, сакам многу да те сакам. сакам. сакам многу да те сакам. сакам многу да сакам многу повеќе. сакам многу сакам да те сакам и сакам. сакам многу сакам. сакам многу повеќе. сакам многу што сакам


===== CHECKPOINT 023 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Од Карапанче се штрека се штрека, се штрека, се ‘запали’…Ноќеска го гледам Карапанче како се штрека, јас му го барам. Гледам – си мрда. Го гледам Карапанче – ми се чини – го гледам – му вели.
И – си мрда – си мрда, си мрда, си мрда… И пак се чуди – пати – си мрда…ноќеска го гледам Карапанче како се штрека, си мрда…ноќеска го гледам – се штрека, си мрда… И пак си мрда… – си мрда… Гледам – си мрда, си мрда – си мрда. Синот се штрека, си мрда… И си мрда – му вика. А Карапанче – си мрда – како се мрда! Го гледам Карапанче – го гледам – му вели. Гледам – си мрда – си мрда, си мрда!

Очи… Ноќеска му велам: ти мрдаш! Гледаш – си мрдаш… Го гледам Карапанче – ми се чини – му вика.
Туку ти велам – дојди ти тука – имаш среќа што имаш радост…Си мрдаш, си мрдаш… И пак се гушдувам, си мрдаш… Знам – што сакавме – си мрдаме – што да си кажеме – зошто да си мрдаме… И веднаш ми паѓа в очи… си мрдаш… И пак си мрдаш – си мрдаш… И пак си мрдаш.

Чувај си ја раката, рикнала – се штрека…Ја сум видела – еднаш ми рече – не ми текнува… Ноќеска штрека… Викам – си мрдаш… И – си мрдаш, си мрдаш. – си мрдаш… И сега штолен ден те буди – си мрдаш… Да си мрдаш – си мрдаш, си мрдаш, си мрдаш. Боже – можеш ли,… Мајски сон да си мрдаш? Имаш ли нешто – штрека, си мрдаш – си мрдаш, си мрдаш.
– Ноќеска го гледам Карапанче – ми се чини, си мрдаш. Синот го гледам – му вели. Гледаш – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш. Јас го љубувам Карапанче, си мрдаш, си мрдаш – си мрдаш. Гледаш – си мрдаш – си мрдаш….А како се штрека Карапанче? Го гледам – ми се смееш – си мрдаш. – Викам – мрдаш – си мрдаш, си мрдаш. Синот – мрдаш – мрдаш – си мрдаш.
Нели го гледам Карапанче – си мрдаш – си мрдаш… Ноќеска мрдаш – си мрдаш… И како си мрдаш – мрдаш! Во дните кога Карапанче си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш. Синот – мрдаш – си мрдаш – мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – мрдаш – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш. Сенка – си мрдаш. Сенка – си мрдаш, си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – се гуш, си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш, си мрдаш – си мрдаш… Сенка – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш… Сенка – си мрдаш, си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш – си мрдаш, си мрдаш – си мрдаш, си мрдаш. Сенка – си мрдаш. Сенка – си мрдаш – си мрдаш! Сенка. Сенка – си мрдаш? Сенка? Сенка


===== CHECKPOINT 023 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

СеНа поглед
Од срце
кога се шетка в мрак
за малку надеж,
од срце се шетка в мрак
за малку надеж,
од срце се шетка в мрак
за малку надеж,
од срце се шетка в мрак
за малку надеж,
од срце се шетка.Кога би можел да се шетка в мрак
за малку надеж,
од срце се шетка в мрак
од срце се шетка.Си тече низ мразни сокаци
и споро се шетка в мрак
од срце се шетка.Си тече низ мразни сокаци
и долго се шетка в мрак
за малку надеж,
од срце се шетка.И подзамижува,
се стуга,
останува само плашт.
Но пред сето срце чека,
и макар мрачен,
останат само спомен
во царски дух
и само спомен во царски дом.

Но не оставај,
со ѕвезда шетка в темнина
од срце се шетка в мрак
од срце се шетка.Кога би можел да се шетка в мрак
со надеж,
од срце се шетка.Се шетка шетка в мрак
и за малку надеж,
од срце се шетка.Ти нема сила
се шетка в мрак
се шетка.Ти нема надеж,
од срце се шетка.Кога би можел да се шетка,
од срце се шетка.Кога би можел да се шетка в мрак
кога би можел да се шетка.Ти нема верба во срце сака,
и ако кажуваш тајно ќе бидеш ти единствен близок.
Ни зори во ноќ не е темно,
од што се шетка в мрак
не
како во гнездо.
Ти нема да се шетка в мрак
за малку надеж,
и само горчлив сон.
Но кога ќе се шетка в мрак
на сон
како во гнездо не може да се види
тој – нема да се шетка в мрак
и долго – мислам дека нема да се гушне.
О време, сето срце ти нема да гушне.

Со малку надеж и малку надеж,
и нема да се шетка.

А сега секој – нешто.



Ти имаш само едно легло:

на врвот има жена – шетка.Кој ли може да те гушне?
И како цвет да ти сложи
и – јас сум жив сведок:

и како цвет да те грабнам?

Не може да те гушне
о – нема да те гушне.

Јас немам сила за да те гушнам
и оти срцево ми е жал
и дека тебе нема да те гушне.”Девојче, излези надвор,
на земи надвор,
се потишти,
очите ги гледам.
Јачи околу мене

– таа вечер кога гледам
и ми се радувам.



 


И како во сон се гушнав,
но јас не и жалам за ништо.







Но има луѓе таму – мене, тие се – – ми се чини,
јас би сакал.Си иде сам.Во паркот учат – првпат чув.


Умирам таму –
ме фаќа.

Но зар има – луѓе – ми се – ми се чини – мене – ми се чини – ми се чини.Но таму – јас сакам.
И прошетав – ми се чини – ми се – ми се чини – ми се губи свеста
да в темнина.
Но таму –



нивната младост
на
на
межу –
на сон не ми ветува.
Не!
И еве пак ми се губи споменот
пред очи
и ми бега
на душа

од сонот
до ѕвезден век,
низ слобода
за малку надеж.


Ми треба другар сега
со тебе – заден zna да си спремаме,
и како сон да те заборавам
и ми се губи.




За себе – јас сакам да те следам
од сон во темнина,
јас сум – те сакам.
Никому што си ми – ми треба другар,
– ти којшто ме следи
со тоа да те чувам.Срамоте – ми се губипиш!Кога паднам – ми треба другар,
со очи да те кријам,
тој нас – ми се губи споменот
во сонот.И само сети ми – те молам, те познавам,
де си – ми се губи, зашто те сакам и своите љубов блиска да си зборам,
о ме стиска!што ќe ме нема
што – ми треба другар.Со приврен твојот глас –


===== CHECKPOINT 023 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна, мирна, мирна, мирна, –


===== CHECKPOINT 023 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сававо, и покрај Сававо.
Јас го сакам ова место, таа младост и младост да ја чувам, таа младост на живот да не помине,
од овој ритам на животот да згасне.
Јас сакам ова место покрај Сававо да трае,
да не бидам сива,
на некој начин да не бидам сива.
Да можев ова место покрај Сававо да гом и да нем.
Со мојот живот да не бидам сива, на некој начин да не бидам сива, на некој начин да нем, да нем, ниту сива, ниту сива дам.
Сом срце да ми дал, на некој начин, јас знам.
И еве срце да ми даде, ти црно да ме засити, ти многу да ме сакаш, мене да ме сакаш,
и уште едно да го сакаш,
но срцето едно да ме сака,
со љубов да те следам.
Знам дека ми е жал,
јас сега можам да те грабнам.
Но само еден поглед да бидам, твој живот, мој живот да ми биде,
но само еден!
Но кој има надеж нека си го најде своето место.
Сиња, душа да ти мине низ мрака, минатат години,
од кога ти си во овој живот,
од кога било, младост згасна, младост згасна, младост згасна.
Јас имам верба дека си јав, многу време и љубов да сетам.
Со љубов да те следам!
Јас можам да те чувам, да те чувам, како што те чувам, и уште многу да не црно да го чувам,
но срце да не ми даде.
Јас го сакам ова место, многу да не ми се крене, многу да не биде.
Јас сакам ова место покрај Сававо да трае,
ти си тука.
Со љубов да не бидам сива, на некој начин да не бидам сива, на некој начин да не бидам сива, на некој начин да не бидам сива, колку што знам да те сакам.

Со љубов да те чувам, со љубов да те чувам, како што си ти, таков да не бидам, нема да те заборавам, нема да те спомнам.
Ти ќе се згазнам, љубов да те земам.
Со љубов да те љубам.
И само љубов да течам!

Не да те спомнам, тоа да те сакам, сакам да те чувам.
Ти што ќе те чувам, да не те барам, ќе ти дојдам.
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
на Газибаба, те чувам.


Твојот дух да го чувам, да те чувам.
Не бој се,
помни, ти ќе ме спасиш.
Ти што ќе стоиш, смири ме.
Ти што ќе стоиш на Газибаба, на Газибаба, на Газибаба, таа ќе се врати,
и ќе стоиш тука.
Не бој се, пеј ми.
Не бој се, пеј ми!
Не бој се, пеј ми, дојди ми, пеј ми.
Кажи ми, пеј ми.

За сé што е во мене – чуј ме, пеј ми, бацувај ме.
Пак гости ми, види ми ги ѕвездите горе, види ги ѕвездите горе, зороси ме, враже, излези ми.
Во играта ќе видиш.
И прошетај ме, речи ми, ти си ми, народен.
И како дете мое дете, бацувај ме!
За сé што било, види ги ѕвездите.
– едно е:
– дете, ти ќе бидеш.
Сиња, мајка, јас сакам да те чувам.
– едно е: – дете, младост.
За сé што животот треба да трае, кажи ми: – дете, чуј ми!Не бој се, тоа дете, јас сакам да бидеш, и уште да си во младоста своја.
Но, тоа дете, еве срце да ми даде, види го сега!
Сиња, мило! – можеш да ми дадеш, да бидеш јас, живеј ме.
3Ах, дете!3атрај ми!Друга си ми, живеј ме, живеј ме!

Што е денеска, таму ќе имаш, таков дух да можеш да си го бараш!Друга си во иднината своја.Друга, душа да те чувам!
– дете, љубов да те чувам.
да те чувам, таков дар, младост да те чувам, да си роди, клнам.Ах, и утре да те кријам како знам – јас да живеам. Ќе можеш да те чувам како дете!
И ти се молам. Длабоко да ме знаеш, што се што си ми дал во овој живот, ти се молам, таков дарна, излези ме, да ја изуш твојата сила да те чувам.



Те слави да си ми дал онаму, мој се, што те сакам, биди да те чувам.
– дете да


===== CHECKPOINT 023 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава водјето покрај Сава водјето на Сава, Сава Газије, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава. Сава често вpaќe на Сава водјето на Сава. Сава често патува, Сава шуми како Сава, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми. Сава шуми, Сава полиња, Сава полиња, Сава шуми, Сава шуми. Има многу става во Сава дрвја, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми. Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава, Сава, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава шуми и Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава, Сава, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава шуми, Сава, Сава, Сава шуми, Сава, Сава, Сава шуми, Сава, Сава шуми, Сава, Сава шуми, Сава, Сава, Сава, Сава, шуми, Сава, Сава, Сава, Сава шуми, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава и таа тука таа таа таа жива. Сава, таа ти ја вражиш, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава,


===== CHECKPOINT 023 EX # 006 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 023 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

3атворницата на крововите на крововите како да се слеваат со крововите како да се стопат. Има нешто магично, нешто посебно. Има нешто посебно, слатко-ладно, смирувачко. Има нешто необично: црвена боја, сина – црвена, црвена – црвена. Има нешто посебно, слатко-ладно, мирно – црвена боја. Има нешто егзотично: црвена – сина. Има нешто необично, слатко-ладно, смирувачко – сина. Има нешто неверојатно – црвена – црвена – црвена – црвена. Има нешто неверојатно – сина – црна – црвена – сина, сина – сина. Има нешто несекојдневно – сина – сина – златна – сина – сина. Има нешто посебно – сина – златна – сина – сина – сина. Има нешто неверојатно – сина – сина – сина – црвена – сина. Има нешто чудесно, смирувачко – сина – сина – сина. Има нешто магично, мрачно – златна – сина – сина. Има нешто толку егзотично – сина – сина – сина. Има нешто неверојатно – сина – златна – црвена – сина – сина. Има нешто посебно – младост. Има нешто специјално – црвена – сина – сина -… трае толку долго. Има нешто чудно – црвена – сина – сина……… Има нешто магично – сина – сина… сето тоа не може… да не… да не…… да не…… да… да не…… да… да……… да……………………… да…………………… да………………………………… да…………………………… да…………………………………… да…………………………………… да……………………………………… да………………………………………………… да……………………………………………………………… да………………………………………………………………………… да………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 023 EX # 008 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 023 EX # 009 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 023 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој
Јас сакам често да се радувам.Се радувам многу повеќе одм и многу ми се радувам.Тоа го сакам многу често.Се радувам многу многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм и многу ми се радувам.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Тоа го сакам многу често.Се радувам многу повеќе одм и многу се радувам.Тоа го сакам многу често.Тоа го сакам многу често.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм и многу ми се радувам.Се радувам многу повеќе одм.Тој често се радувам многу повеќе одм и многу ми се радувам.Се радувам многу повеќе одм и многу ми се радувам.Тоа го сакам многу често.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Јас сакам многу многу повеќе одм и многу ми се радувам.Тој ми се радувам многу пати.Се радувам многу повеќе одм и многу ми се радувам.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Тоа го сакам многу често.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Ми се радувам многу пати.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу многу повеќе одм.Тоа го сакам многу често.Се радувам многу многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу многу повеќе одм.Јас сакам да се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Тој ми се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Јас сакам да сум тага и среќа.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе отколку штом.Се радувам многу повеќе одмва во животот.Се радувам често.Се плашам.Се радувам многу повеќе одм.Се плашам од многу ми се сонце.Се радувам многу повеќе од.Се радувам многу повеќе од когамм да.Се радувам толку повеќе одм во животот.Се радувам многу повеќе од,би ми треба уште многу повеќе одм.Се радувам многу повеќе од.Се ми треба да ми се радувам.Се радувам многу повеќе од.Се радувам многу повеќе одм, сакам да ме се радувам.Се радувам многу повеќе од -чувам се веќе веќе ми треба да знам.Се радувам многу повеќе.Се плашамм.Се радувам многу повеќе одме назад.Се радувам многу повеќе одм.По плашам многу повеќе одсет години.Сакам многу повеќе од.Се ми се губи.Се молам ми требам толку повеќе од.Со трудам ми треба се радувам многу повеќе од и ми се радува.Се радувам многу повеќе од.


===== CHECKPOINT 024 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

3атвор:Приближувачката песна:Со глас од ѕвезден зрак,
поблизу се пее:Чуј за мене, спиј за мене,
од кога срцево си минел,
срети ме, пеј ми во песна,
за едно место!
Но кога јас сум тинел,
нечуен сум јас, што по толку време
си тонам,
над гробот си минел.
Не, зашто немам спомен!
Но зошто?
За едно место покрај гробот да дојдам и срцево да запрам?
Тоа е едно место,
над гробот да дојдам,
здружи ми, земјо,
што по толку време наведени!

На цветно-планинско оро се пее:
од твојот глас – чуј за мене!Приближувачката песна:Не чуј за мене, спиј за мене,зборови за мене!Друга песна:Игровен сон,
како да ме буди!А ти си минел,
со многу мал хор си се смешкал!Тагата:
Чуј за мене!

Но срцево – песна:
скришна песна:
Да нема еден човек – чуј за едно место!
Чуј за едно место!Друга песна:Oгнен сон, чуј за едно место!
Оган за мене!
Чуј за едно место!

Но кога песнава би минел,
со многу мал хор си ме буди.3атворницата:
Не чуј за себе!
Но јас сум тинел,
со многу мал хор си ме буди,
зборови за мене!Игровен сон – песна од ѕвезден зрак,
скришна.Игровен сон.
Оган за мене!
Игровен сон.
Лептир – чуј за мене!
Оган за мене – чуј за едно место!



За едно место – чуј за едно место!Ко огниште – чуј за едно место!
Игровен сон – песна:
скришна.
Чуј за едно место!Жежок е гласот
!Да нема еден – чуј за едно место!
Излези надвор – чуј за едно место!
Оган за мене – чуј за едно место!
Чуј за едно место!

Од шепоти – чуј за едно место!
Оган за едно место!
Од поле – чуј за едно место!
Ти стават еден мал срцево – чуј за едно место!
Оган за едно место:
далечен – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – до – широк – широк – до – широк – широк – до – широк – широк – широк – широк – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк, до – широк – широк – широк – широк – широк до – широк – широк – широк – широк – широк – до – широк, широк – до – широк – широк – до – широк, до – широк – широк – широк, до – широк – широк, до – широк, до – широк – широк – широк – широк – широк – широк до – широк, до – широк – широк – широк – до – широк – широк – широк – широк – до – широк, до – широк, до – широк.
Чуј – песна за себе!Излези надвор –
Жежок сум!
Игровен вик – чуј за мене – брзо зборови!
Игровен глас:
Со збор страшен меѓу двајца – широк, – широк – до – широк, – широк – широк – широк – широк, до – широк – широк, – широк!Игровен глас!
Чуј ги – чуј,
Чуј ги – едно место, – широк – широк, – широк.
Игровен глас: –
Што е тоа – чуј!
Игровен глас – чуј ги – чуј се – чуј, чуј ги – чуј ги – чуј ги – чуј ги – чуј ги!Во тие ти стават

– позвирај се – чуј ги –
– чуј ги!Од глас
Игровен глас: – брзо чуј ги – чуј се


===== CHECKPOINT 024 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша срцево и водвор.Очивее
и како да се црвени,
како да не се црни,
како да не се црни.Очивее
како да не се црвени,
како да не се црвени.
Како да не се црвени,
како да не се црни.
Јас како да не се црни.
Мислиш дека се црни.
Очивее
за песна,
како да не се црни.
Очивее
како да не се црвени,
како да не се црни.
За едно пее.
како да не се црвени.
Од срцево песна да не се црвени.
Очивееза да не се црни.
Очивеекако да не се црни,
како да не се црвени.
Очивеекако да не се црни,
како да не се црвени.
Очивееза се,
како да не се црни,
како да не се црвени.
Очивеекако да не се црвени,
како да не се црни.
За едно пее.
како да не се црвени,
како да не се црвени.
Очивееза песна,
како да не се црвени.
Очивеекако да не се црни,
како да не се црни,
како да не се црвени.
Учивееза песна.
И како да не се црвени.
Тие само не се црвени,
како да не се црвени,
како да не се црни.
Очивекако да не се црвени,
како да не се црвени.
За едно пее.
Со едно пее.


како да не се црвени,
како да не се црвени.
Очивееза песна да не се црвени,
како да не се црвени.
Јас како да не се црни,
како да не се црвени.

Во срцево да не се црвени,
како да не се црвени.
како да не се црвени.
За едно пее:

очивеекако да не се црвени.
Со друго пее:
како да не се црни.
Ти нема да ги видиш.
И ќe видиш.
И ако се црвени,
како да не се црвени.
Очивееза песна да не се црвени.

Очивекако да не се црвени.
Очивеза песна да не се сини.
А како да не се црвени.

како да не се црвени.
– Без да се види,
очивекако да не се црвени.
Учивекако да не се црвени,
појгаат на сонце
како да не се црни.

Ти не се црвени.
Каква радост.
Очивекако да не се црвени,
очивекако да не се црвени.
Во овој поглед е само спомен и спомен за дружба.

Колку да не се гледа
како црвени.
Со малку
како да не се црни,
од мрачни везни ми се ликовите,
за да не се видат.
Каква радост!

Чудна е таа тишина,ни што ме галат.

За едно пее.






Очивеза песна да не е.
Очивеза песна да не е,
како да не се црни.
Очивеза песна да не е.

Како животот други да не се црни
штосмасо нивна лика.

Очивеза песна да не биде,
како да не е само црна.

Очивеза песна да не е,
како да не е оваа.
По диабеза песна да не биде,
со едно пее, да не е.
Но таа е сина –
како животот други да не се – еднаш само да не се црни.


И дали секој ден од нас секој не е,
– Без радост животот мој не е,
очивеси ме,
и ако срцево во тебе е.



Нити не сум само мој,И да не те лажам,
и ако е можно –




?

– Да, тоа би не е,

јас тебе, тоа не е само мој живот, мој живот мој спомен.

Што животот би живеел дете жива, тоа би било –
и ако
де, мој дете би ме видел од себе –
како да не е оваа песна, –

– И само тоа да не биде, –
и ако треба –
и колку пламен таков спомен и во светов не е,
што мајка јас
за твојот пак нас ќе биде!



– Без радост тоа на твојот лик,
да не можам.
Но твојот живот како животот си се, мој спомен да


===== CHECKPOINT 024 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна,
На мирна улица мирна,

Во мојот двор се вишнее цвеќе,
Улицата мирна,
за жал одамна не е мирна,
Од тука општината ги враќа амбарата и амбарата.
Не сакам ни јас тебе да те спомнам!
Но кој ќе се сети -вие ке го земе?
Јас ќе те следам многу.

Јас ке те следам многу долго.
Што ке ми кажеш сега – нови домаќини?
Што ке ти кажемашничката?
Си текла в гради,
со очи полни.
Јачи в гради?
О време
Што ке ми каже?

Каква емашката ука?
Што ќе ти каже?
Се плашам!
Си текла в гради.
Те молам запри, и ти текла в гради,
Не, за жал.
Си текла в гради,
О време нема.
И ти се губиш.
Што ке ми кажеш – нови домаќини.Ти си уште жива.
Си текла в гради.
Како што е прочекана општината,
од Калемегдан сум,
со моми в гради.
Не, не, нема.

Но кој ќе речеш – нови домаќини.
Јас ке те следам многу долго,
од кога си текла.
Но кој ќе рече:
Што ке ти кажувам?
Ти текла в гради?
Јас ке ти кажам – нови домаќини.
Ти си уште жива.
Ти си уште жива.
Твојот татко глувилпан беше жив и жив.
Те молам запри, за жал,
Не – не – нема.
Ти си уште жива.
И еве срце – дете.


Илгарај ме, пеј ми.

Кој ќе те гушнее
од сонот – се сетив како од сон да те следам.

И прошетав по сокаците
до стари,
заради нив
и ги
замаглите.
А ноќе
да – сон,
а ноќе – сон,
в бескрај
да
и неврат да те следам.
По исти пат
тој ден

кај се

завиев
сонувам.

Со сон си
сонувам.
Јачи насекаде
се
и ми се ори,
заради нив
и минам.
Како што сега гледам,
а ноќе
сонувам
и минам,
јас денот го сакам.


Со мојот татко глувилпан и в гради – се трудам.
Но дали, дали во ноќва
што се тажи,
во првицата?
Сиракот те заборавам.
Не иди.
Кој во ноќва те чекал,
но тие исти домаќини ги гледам.

Те познавам и јас.
И ете срце – ми сака
од срце – спас да те сретам.
Не, нема – нема,
нема.
А како да не, нема,
не – нема.
И само срце – кaк, само срце – спас да си спаси.
И еве срце – кaк в гради







Од срце – в гради.
Но срце – срце – и мисла – и мисла – само срце – само срце, само срце – само срце – не.

И само срце – кaк в гради
О глп сја –
по срце – гори.


И срце – леб – кaк в гради
Од срце – жалосна
притивна
доднина,
на прсти – на срце – златест, на мисла –
достапни гради
на, на мисла – спас се
од – спас се
од – спас се
од силата – спас се ори.

И срце – кaк в гради
да


Кажи како извор за живот
од секој подвиг
од шепотот,
од сон и мисла – спас сеоган и мрачен.
Но срце – кaк в гради
О глп сја, глac сја, кaк в гради, кaкu сја и глас – утеха се ликовите.
И глас – кaкu тоj пат ќe се гушнеме

од сон в гради

и светлина ќe видиме
што е можно
на кај се што сте вилe,
и со поглед да се смешкаме
со привкус до снажеп да ги изузиме
соне на подвиг вез тогн пат да го доведеме.


Во нас в гради
на срце ти е мил и мисла кaкu зем да видиме.
Што ке ти кажеме сон, кaкu јад кaкu ти е душа
јас срце див и глас да си видиме што се нашол,
со очи ми е жал сјаен,
со очи
што некого ти е


===== CHECKPOINT 024 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава, на брегот на Сава… да ја спомнам песната што, песна
за куќата на братот на, на. да се сетам на мојот татко,… да си спомнам на, на мојот татко, на. на татко ми, на, на споменот на. да се сетам на ликот и делото на, на, на. за куќата да се сетам. да се сетам на. да си сетам на. да се сетам на. да се сетам на, на споменот на мојот татко, на мојот татко, на споменот на неговата мајка, на. да се сетам на, на споменот на. да се сетам на. да се сетам на, на ликот и делото на, на мојот татко, на споменот на. да се сетам на, песна
за куќата на. да се сетам на, песна
за куќата на. да се сетам на, песна
за куќата на. да се сетам на, песна
. да се сетам на, песна
. да се сетам на, песна
. да се сетам на, песна
. да се сетам на. да се сетам на. да се сетам на. да се сетам на. да се сетам на. на. да се сетам на. да се сетам на. да се сетам на. да се сетам на. од овој глас. да се сетам на. да се сетам на. од овој глас. да се сетам на, на мојот татко. да се сетам на, на мојот татко, на споменот на. да се сетам на. да се сетам на, на споменот на мојот татко. да се сетам на. да се сетам на. да се сетам на, на споменот на неговата света  жена, на споменот на мојот татко, на споменот на неговата света баба, на мојот татко, на споменот негов верен војник. да се сетам на мојот татко, на споменот негов војник, на споменот негов војник. да се сетам на мојот татко, на. да се сетам на, на споменот негов војник. да се сетам на мојот татко, на гробот негов војник,  на гробот негов војник. да се сетам на мојот татко, на. да се сетам на мојот татко, на гробот негов војник. да се сетам на мојот татко, на гробот негов војник,  на споменот негов војник, на гробот негов војник. да се сетам на споменот негов војник, на споменот негов војник, на мојот татко, на, на мојот татко, на споменот негов војник, на мојот татко, на споменот негов војник, на споменот негов војник, на мојот татко, на споменот негов војник, на мојот татко, на мојот татко, на мојот татко, на мојот татко, на мојот татко. да се сетам на мојот татко, на споменот негов војник, на мојот татко, на, на мојот татко, на, на мојот татко, на. да се сетам на мојот татко, на, на, на мојот татко, на, на, на, , на,  на, на, на,,,,,,,,,  на,,,,,, на, дру, начи, нај, на, наш,  на, на, мојот татко, на, ,  на, ја, ни, г, на дру, на, на ма,  ми, на, ма, таа,  на,  на татко ми,  на ни, на јас,  на, ,  на  дру,  на ј, на, ме,  на својот татко,  на,  на татко ми, на,ј, на  д,  на,  на,  мајка ми,  на, , , , на,  на,  мое,  на,  на,  на,  на, , ,  мајка ми,  на,   на,  мајка ми,  на,  на  таа, , на,  на,  со дру,  на,  на, . на, на,  ми,  на, на, ,  на , , ,  на, ,  на дру, на  тие ,  на татко ми,  на, ,  ни ,


===== CHECKPOINT 024 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сававо.Од Калемегдан сум слегувал често по калдрмисаните калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмиша калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмински калдрмисани калдрмиграпасамикани калдрмисани калдрми испоснати калдрмисани калдрмисани калдрмински калдрми -ми останаацамирени калдрмирени калдрмисани куќи калдрмисани калдрмисани калдрмисани калдрмије


===== CHECKPOINT 024 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава водје, сакам да го сакам и ова место покрај Сава водје, сакам да го спомнам и како мирно место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје, сакам да го спомнам и како мирно место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје да го сакам и ова место покрај Сава водје, сакам да го сакам и ова место покрај Сава водје, сакам да го спомнам и ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје да го следам… ова место покрај Сава водје покрај Сава водје, сакам да го гледам и како мирно место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје, сакам да го сетам… ова место покрај Сава водје, сакам да го љубувам и со срека да го следам… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… сакам да го сетам… ова место покрај Сава водје… сакам да го спомнам и како мирно место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје да го спомнам и како мирно место покрај Сава водје… сакам да го спомнам и ова… ова место покрај Сава водје да го сакам и ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје да го љубувам и ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје сакам да го спомнам и ова… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје да го спомнам… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… покрај Сава водје покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… покрај Сава водје покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје…… ова место покрај Сава водје покрај Сава водје…… ова место покрај Сава водје…… покрај Сава водје… овој место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје покрај Сава водје……… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје…… го… ова место покрај Сава водје… покрај Сава водје покрај Сава водје… го сакам и ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… го љубувам и ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… го сакам и многу други водје… ова место покрај Сава водје покрај Сава водје… гом… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… го сакам и овде… ова место покрај Сава водје… го сакам… овој гроб го љубувам… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје е доста посетувано… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава водје покрај Сава водје… гом овде… ова место го сакам… ова место го сакам… го љубувам покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје… го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава водје го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава водје го сакам… ова место покрај Сава водје покрај Сава водје… ова место го љубувам и многу други води. Јас го љубувам ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава водје го мислам… го љубувам покрај Сава водје… ова место го љубувам… овој живот го сакам и сакам тука да го… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава го мислам… сето ова место покрај Сава водје го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава водје го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава водје го сакам… ова место покрај Сава го сакам и Сава водје… ова место го сакам многу… ова место покрај Сава го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава го сакам… ова место покрај Сава водје… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место покрај Сава го сакам… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место покрај Сава го сакам и Сава водје… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место го сакам… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место го сакам… ова место покрај Сава го сакам… ова место покрај Сава го сакам уште… ова место покрај Сава го сакам и Сава… ова место покрај Сава многу други град го сакам… ова место покрај Сава го гледам покрај Сава… ова мирно покрај Савата покрај Сава водје ми… ова е едно… ова место покрај Сава го сакам уште многу тука… ова место покрај Сава тука покрај Сава… тука… ова место го гледам таму Сававо Сава водје… ова место покрај Сава… ова место покрај Сава сум… ова место покрај Сава тука место го


===== CHECKPOINT 024 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Чук, чук!
Јас сум само човек –
Кој сум јас –
Кој сум јас –
Јас -Кој сте вие -Ти што ми го водиш умот

пред очи ми се вишне
над мене
од немир се вишти и
идат
идатворницата им се смирува.
Сирота
идатворницата е тука,
и зошто срцево си ја гледа?
јас дури и кога гледам како се крева,
и како се крева,
и како се стемнува,
како да не го гледам.
Тоа е срцево коњ – јас го гледам.
Но кој сум јас –
тој -кој сум јас -Сирота
за -тој ќе ме доведе во крајна тага
и мојот живот ќе ми биде пречен.
Јас сакам тука да те сретам –
од срцево да те сретам –
но срцето мое –
а тие ти се мајстори,
од срцево ти се
од немир се вишти и
од немир се вишти.Идатворницата е тука –
и јас сум само човек –
од немир се вишти и
од немир се вишти и
од немир се вишти.Ти си само човек –

пошто биди ти –
тој ќе ми каже
штом -Ти ќе ми кажеш.
Во срцево мој – јас ќе те сретам –
јас ќе те сетам -тој ќе ти каже,
но ќе ти рече, мислам -да ми даде душа –
и ќе те сретам –
о езеро -Ти ќе ми речеш – ти ќе ми кажеш.
Знам -јас ќе ти кажам -ти ќе ми речеш.
Знам -ти ќе ми речеш -потом те знам -друго ќе ти рече.Така е.
Јас можам -да го грабнам -само не знам -срцето да го грабнам,да го грабнам,јас ќе го грабнам.

Не – да го грабнам – да го грабнам -да го грабнам.

знам – нема да го грабнам -и нема да го грабнам – можеш -да го грабнам -да го грабнам -да го грабнам.
Така е.
јасв никој не е -само да го грабнам -да го грабнам -но барем не го грабнам -да го грабнам, макар колку лесно -одошто немам спомен -и да го грабнам.
Инаку јас го љубувам и го љубувам – да го грабнам.
Јас го љубам – се да му го грабнам,одошто скован сум -пошто не го љубувам – да го грабнам.
Јас го љубувам – да го грабнам -а не го грабнам -по што ќе го грабнам.
Јас го љубувам – да го грабнам -на тој начин да го грабнам,куќата да го грабнам -со него да го грабнам.
И кај да најдам -нивната младост да ја грабнам – да го грабнам -да го грабнам -да го грабнам -да го грабнам -да го грабнам.
Но јас го љубувам – да го грабнам.
да го грабнам -а ќе го грабнам -да го грабнам -да го грабнам -да го грабнам -со него да го грабнеме.
За тоа да го грабнам
на твојот живот, на таа стара Москва улица мирна
на
на Москва куберно
достига во Москва -достигата да го гушнеме -да го грабнеме -да го грабнеме -да го грабнеме -да го грабнеме -да го гушнеме -да го грабнеме.
Во мојот живот – да го грабнеме -да го кријам -да го грабнеме -да го љубам -да го грабнеме.
Одам тука -достапни ми се -да го грабнеме -да го грабнеме -да го грабнеме -да го гушнеме -да го кријам -да го гушнеме -да го откинеме -да го грабнеме -да го начекам -да го гушнеме -да го љубам.
Сочувај го -да го љубам -да го гушнам.
Излези го брзо
прицав
не – да го гушнеме -да го земам -да го гушнам -да го кријам, и да го гушнеме -да го гушнеме -да го грабнеме -да го фати -да го гуш да го гушнеме -да го гушнеме -да го грабнеме.
А дух не го љубам -да го гуш, јас ќе го гушнеме -да го грабнеме.
да го гушнаме -да го гушна -да го гуш -да го гуш


===== CHECKPOINT 024 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

ОганНа денот когаНа цвет на самрак, на чело со шалот в рака-  сонце, со трепет на чело-  човек – и со песна во летна пладнина се прелива,
и дека кога цвеќето грее
со ритамот на сонцето,
и дека тука е се – тишина, тогаш
надвор е хор – песна од дивот. 
Зад сцената се прелива ѕвездено небо,
и дека таа, таа, таа, се – тишина, таа, се – хор! 
Сине мило, јас сум ти, јас барам  срце и мисла за твојот спомен.
Оган  кога пее се – и со песна во летна пладнина се прелива,
тој – човек – и на небо, со трепет на рака-  сонце, со трепет на чело-  човек – и со песна во летна пладнина се прелива,,
и дека кога ѕвездено небо 
тој – јас сакам
и дека тука ќе сакам
и дека тогаш
и дека  небо, на главички сум јас, јас барам  срце и мисла за твојот спомен. Зад сцената се прелива,
и дека  небо когаГогод сум јас, јас барам  срце и мисла за твојот  спомен.
И дека оној час кога песна во летна пладнина  ќе ме чуе мене,
со трепет на чело-  човек – и со песна во летна пладнина се прелива,
и дека  јас сум тишина, јас барам  срце и мисла за твојот спомен. И јас му велам на самрак, на чело-  човек – и со песна во летна пладнина 

што бие – на врвот од колкот, на Газибаба, на Газибаба. И ми се чиниш – ми се чиниш – дека срцево сјае,
јас – плачам. Во час кога плачам, на врвот од колкот, на Газибаба, со глас на разделеност се прелива. Кај е оној час кога трае песната
каде се прелива,
оган ја пее истата песна,
и дека таа пладнина ноќта – ќе трае. 
И јас го барам – ми се чиниш – јас го барам. 
Четириесет и пет пее 
Ангел  на Газибаба, на чело-  на пладнина се прелива,
наведно, на место – ми се губи – како да не знам. Девојче на видокруг
  – чукнува  – за меко чедо, – плаче – плаче. Оган и’ се молам – ми се чини – ќе згасне. Белиот глас се – тишина  – што се слева – се лее. Белиот глас се – се – се знае. Оган првпат кога човечкото  мисла очува,
кога е –
ноќ во летна пладнина се прелива,
ноќ во летна пладнина се – и на небо – како да не е – утеха. Девојче на видокруг  – и’ се чини –
и дека тие вечери не се  само десет, – утеха дури не се ни десет. Девојче на ѕвездено небо,
Гугуч – чукнува –
и – плаче. Девојче на видокруг  – и – утеха. Нова година, во летна пладнина е – јас плачам, – сина – таа е –
и дека – ќе згасне. Девојче на видокруг  – чукнува – чукнува – и – плаче. Девојче на видокруг  – чукнува, – и глас вика. Девојче на видокруг  – се смешка  – само сон се, – лени – спас се – и плаче.  Мртов – чукнува – чукнува – дете на видокруг, – плаче. Смела. Друга година, на први мај кога се слави денот когаНа денот наСодома. Пак пролет, на први мај кога, на први мај, на први мај, на први мај.  (  –  чукнува) 
Чук на твојот лик – чукува  – чукнува.   Жив да  бидамм – чукнува, – чукнува. Во овој  есенски ден, на први мај и на први мај, на први мај, на втори мај кога  се слави. Мртов ден, на први мај, на први мај, на втори мај.    Мај мајДем, на први мај, на први Мај, на први мај, на први мај пак  душа сакам да бидам, – чукнувај, – на први мај. 
 , – ми се чиниш


===== CHECKPOINT 024 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворатворатворницата:
Лептир-Немворта:
На цветницата:
Лептир-Митил,3атворта:
Лептир-Метеорички:
Лептир-Жизнен:Главен и дробен:
Чезмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмегмег


===== CHECKPOINT 024 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта стара како извор на спокојство,
а по скалите крука маглен а по скалите тек премрежуваа скалите по скалите се фаќаа се фаќаа прстите.
И кај ти е приквечер засилен,
и како мрежна рака да се лепкаш?

Но има луѓе тука – вели таа –
и како прва помош на она место знајна се враќа.
И како прва помош прва помош од срцево:
тој си ја знае,
и како прва помош ти е делотворна.
Накај си, не вели таа, дојди внатре таговна,
и како прва помош ти е делотворна – дојди внатре таговна.
И кај ти е умот, дојди си – таговна веднаш,
и како прва помош ти е делотворна – дојди надвор таговна,
и како прва помош ти е делотворна –
и како прва помош ти е делотворна –
и како прва помош ти е делотворна –
и како прва помош ти е делотворна –
и како прва помош ти е делотворна – дојди внатре крука маглна.
И како прва помош те има,
но таа се срека како извор на утеха,
и како прва помош ти е делотворна – дојди до тебе да си ја знаеш силата и векот.Ништо не те запира веднаш,
се си знае – велат – можеш веднаш да си речеш – ти е срцево што гориш –
се лепкаш,
се смееш,
само не знаеш – велат – те нема.
Ти криеш тајни од срцево – те нема,
и како прва помош те нема – дојди внатре таговна
замалку пред да ја гушнеме,
ај да почнеме со разговор.
А како прва помош ти е срцево – и како прва помош ти е делотворна –
кога со поглед се фаќаш како извор на спокојство?
Си оди си – баш како прва помош ти е делотворна – дојди…и како прва помош ти е делотворна – дојди внатре зимно време.
Но таму е умот,
и како прва помош ти е делотворна –
и како прва помош ти е делотворна –
машката рака ти е делотворна – дојди до тебе.
Нели е можно срцево да се гушне само на сонца кај некој непознат,
пред портата на срцево – на мисла,ти си само срцево, полно со гушнати капки
и со таен мир.
Тоа не е можно да се направи таговна,
низ крчма заличува -нема спомен…со збор страшен, не мислам на мисла забобол, таа е на срцево, и како спомен мој дарбата и…со збор страшен, таа сепак крие тајна…со збор страшен.

Ти чекаш приквечер да ја спасиш душата
за себе…само не срцево…со збор страшен
оган како река, таа и како музика – со збор страшен – таговна,
нескладна, зашто срцево е – тишина…
со збор страшен, таа не знае…со збор страшен, ти чека само мисла – таа е само едно – љубов.

Немој да судиш нешто што не е,
може ли срцево да се гушне само на сонца
за тебе – да заштитиш некого…друго да се гушне…со збор страшен, таа е – утеха.
Еј, како помош ти се наведувам – дојди приквечер со мене, страшно страшно ми е жал… Штом паднам од сонцата кај што ти си минел, излези при срцево… Штом паднам срцево пладнина – можеш ли срцево коњво да си го спасиш… Штом паднам од сонца – дојди пак таму… со иста надеж,
и како утеха ќе можеш…Но таа сепак треба… Сакаш – си се разбудувам… ти црно-трепкам – таа е – таа – таа – таа е – што ми се губи видот.
И каков помош ќе ми даде таа?
Оган – не, не – јас не сум само жива, тоа е – срцево јас не сакам… тоа да те знам…… Штом паднам – што ќе ми се згадува, тоа треба да го знам.
Но зошто срцево не – кажи – имам верба ужасна, тоа е – вели3.За каков дар ќе ти се земе, кажи…
јас нејгу!.
Чувај како помош можеш да ми дадеш верба…
– само не, само биди ја тоа, таа е – можеш пак можеш да ја имаш – нема да ми се згамам.
Оган – нема љубов…За тебе – како помош секој мој дар и што ќе можеш да ми даде – да ја спаси!Те молам – имам верба да ја знам – мајка имаш.Сирот ме лажат те нема срце нема да те гушне… Мај нема, сакам да бидеме да те нас


===== CHECKPOINT 025 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчитан на СаваОчи


===== CHECKPOINT 025 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.


Притивна улица – тука се надѕемува мојот дух.
Со привкус поглед.
Од скита.
На стара Москва улица мирна.


И покрај твојот поглед
од скита,
силна.
Силна.
Ноќта мине,
приквечер јасна.
И покорна.
Ноќта се разлетува.
Ноќта јасна.
И покрај твојот дух.
И пак се разлетува.И еве пак назад.
И пак назад.

И ете пак во тишина.
И пак се разлетува.

И јас по исти пат
се кревам горе па брегот го љубам.
И знај:
јас по исти пат пат пат се трудам се диво и диво,
јас по исти пат се трудам се диво да сетам.

И јас по исти пат се трудам се диво и диво.
И еве пак во исти ритам тонам
што се поти,
по исти пат се трудам се диво и диво.

Но зошто веднаш те гледам?

Јас течам.
И како змевнато се трудам се диво да те грабнам.
И само тонам.
Но ете срце ми сака
не знае каде да течам,
но срцево ми сака да ти сака,
но срцево ми сака.
Јас сакам се диво и диво.
Но срцево ми сака љубов.


Јас сакам да те грабнам.

И само мојте плeќa утеха се нажалува.

Но кој – ќе ме гушне
од сето срце, јас тебе – ќе те чувам.


О време – в сонце не сум видела!



О време – в мрак не сум видела.





Не! Јас барам тивко и скришно место.


Но место – за нив – со тажна рака
се в рака

а тебе – со очи светнати.

О време – сега

тонам.


Но место – за нив
томче – не велам.


И знај:

Тие што се мајстори – само се мајстори – мајстори – само не мајстори!И знај:
о време – денес е!



И знај:
од кога станува збор за мајстори – само не мајстори – само не мајстори – мајстори – мајстори – само не мајстори – мајстори – само не мајстори.Кај мајсторско-стеганската мајстори – зографи – само мајстори – мајстори – само не мајстори – само мајстори – мајстори – само кај мајстори – само мајстори може да се забележи широк поглед.
И само позлатен мајстор – мајстор – само не мајстори да се згаси…
И само мајстор – мајстор – мајстори се мајстори!И само мајстори – мајстори – само си ја вршат својата работа!
Не само мајстори – мајстори – мајстори – мајстори – мајстори!И само мајстори – мајстори – мајстори – мајстори мајстори – мајстори – само мајстори – мајстор- мајстори – мајстори- мајстори!И само мајстори мајстори – мајстори – мајстори- мајстори – само мајстори – мајстори – мајстори- мајстори – само мајстор- мајстори – мајстори!И само мајстори – мајстори – мајстори – само мајстори – мајстори – мајстори!И само мајстори мајстори мајстори- мајстори – само мајстори – мајстори- мајстори – само мајстори- мајстори- мајстори.
А мајсторското-стег-барџиство – мајстори…
И само мајстори- мајстори мајстори- мајстори- мајстори…
Сика- мајстор…И само мајстори мајстори мајстори…И само мајстори- мајстори, мајстори – мајстори – само мајстори- мајстори…И само мајстори мајстори- мајстори…Кај мајстори – мајстори- мајстори- мајстори мајстори – мајстори- мајстори- мајстори – мајстори- мајстори?Бебе мајстори – мајстори…И само мајстори мајстори мајстори- мајстори мајстори- мајстори- мајстори- мајстори…Не мајстори…И само мајстори мајстори- мајстори…И само мајстори мајстори- мајстори- мајстори…И само мајстори – мајстори – мајстори – мајстори- мајстори- мајстори- мајстори…
А мајстор – мајстори…И само мајстори- мајстори – мајстори – мајстори…И само мајстори – мајстори…Ни мајстори…И само мајстори мајстори… И само мајстори – мајстори…И само мајстори…
Оте мајстори…
Ни мајстори…Учи – мајстори – мајстори…И само мајстори- мајстори – мајстори… И само мајстори – мајстори…За мајстори…И мајстори… И само мајстори…И мајстори – мајстори… И мајстори. – мајстори- мајстори – мајстори. Мо мајстори – мајстори- мајстори…ти – мајстори……И само мајстори… Сенкасти…За мајстори – мајстори…… И само мајстори… И мајстори…А мајстор…Оте… И мајстори… И само мајстори… И мајстори… Мај мајстори…И мајстори. Мај мајстори.И мајстори – мајстори… И мајстори, мајстори… Божии, мајстори


===== CHECKPOINT 025 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
а –
и дека тука се тие црвени линии,
но видови како мене,
и дека тука се тие линии,
и дека тука се тие линии,
и дека тука се тие линии –
и дека тука се тие линии.
Јас дури и не гледам.
јас денот мој го гледам.
јас сетив на тие линии –
оно нешто како
по зелени линии,
со рапави линии –
а тие ми се се тие линии –
по зелени линии –
и дека тука ќе ме кажат
за нив.
И дека тука ќе ми кажат –
оно дете мое,
а тие линии ги гледам –
како јас ги гледам,
се тоа ми е една молна игра –
оно едно!
Не може сега така.

Јас нејќам да излезам
што било да излезам –
што ќе рече,
и дека тука ќе ми кажат –
од поле, до поле.

Ти после тоа дели еден век и ред,
се што знам –
кога ке ми кажат –
од поле –
и оди настршувам.
Онолку време што трае тој ред,
што е можно појако, поплушно –
како мене –
и колку време не може да си сторам.
Со збор страшен,
се што –
оно знае –
се што треба да си направи –
оно дете – се да ти кажувам.Друга молна игра –
како мене ми се тие линии,
оно едно.


Јас не гледам.
Јас дури сега гледам –
кога општината ми ги враќа опашките линии –
заради нив сивило.
Ти го гледам ова место,
кога општината ми ги враќа опашките линии –
во овој поглед –
а и општината ми ги враќа.


Јас не гледам -оно нешто како мене –
и дека тука се тие линии –
по зелени линии –
и дека тука се тие линии –
и дека тука се тие линии –
а тие тука се тие линии –
и дека тука се тие линии –
и дека тука се тие линии –
а тие ми се тие линии –
но видови како мене,
и дека тука си ми ги гледам –
тие се тие линии –
и дека тука се тие линии –
и дека тука се тие линии –
оно тие се линии –
оно тие не гледам.
И дека тука се тие линии –
заради нив што се тие линии –
далечно -оно дете –
за тоа дека тука се тие линии –
и дека тука се тие линии –
по зелени линии –
за тоа дека таму се тие линии –
за тоа дека таму се тие линии –
оно едно и дека тука се тие линии –
оно тие линии –
а јас правам таква игра –
и дека тука се тие линии –
но видови како мене.
Јас како го гледам ова место,
јас како се тие линии –
онолку време.
Јас дури и не го гледам –
по нив го гледам –
што го гледам.
Јас го гледам.
Јас сакам да го гледам -оно дете –
но тој има нешто –
како мене –
што го гледам.


Јас го гледам -оно дете –
во очи ми го гледам.


оно дете -оно тоа го гледам –
оно дете –
оно нешто како мене –
како мене –
а сега го гледам.
Јас го гледам -оно дете –
оно дете –
во очи ми го гледам.
оно дете -оно дете -оно дете -оно дете -оно дете -оно дете -оно дете -оно дете -оно дете -оно -оно дете -оно -оно -оно дете -оно едно -оно дете -оно -оно -оно -но дете -оно -оно -оно -оно дете -оно -оно -оно -оно -оно -оно -оно дете -оно дете -оно -оно дете -оно -оно дете -оно едно -оно -оно дете.
Јас го гледам.
И јас го гледам.
-ти го гледам -оно дете -оноќ го гледам -оно дете.
оно дете, тоа дете -оно дете.
оно дете -оно дете!
И дека детето дете, имам право да го знам.
оно дете.И ти да го гледам -оно зар дете те познавам -Оно дете, кажи -оно дете!

како дете!
Оно девојче – ти се -на твојот дете!
на детето детен.
Не, мајка, ти римам дете!

И дете г


===== CHECKPOINT 025 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како да те препознаам, Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице Мајчице


===== CHECKPOINT 025 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

повев стаја и
со стаја стаја се винце и
и ти се накла веков.
и мене ми се измешаа тие водјеи ничкум ми пишуем.
заради стаја штуро-замев водјеи ми се винце мене –
и ми се винце мене,
замев стаја и
замев стаја:
и ми се винце мене,
и ми се винце мене,
а мене ми се винце мене –
и ми се винце мене,
и ми се винце мене –
а мене ми се винце мене,
а занемев стаја, ми се винце мене,
а мене ми се винце мене,
и ми се винце мене,
а ми се винце мене,
а правам јас вас стаја, се винце мене,
а ме винце мене, спремам за корзото да бидам.
јас ќе те спомнам за дружба,
а тебе ќе те спомнам.
јас ќе те спомнам тебе –
а ти мене –
и ти мене -потом и јас тебе –
и ти мене –
кога ќе си се винце мене –
одвај си ми се винце мене,
а мене – тебе – деца
од прашен ден да ме винце мене –
одвај ми иде то по талас да си кажеме.
за едно – едно -друго – едно -друго -друго, едно -друго.
се ништуј друго,
има, едно – три – пет лика –
а јас по простестот, штуро.
заради друго – едно -друго.
и одат така на друга страна.
се винце мене, штуро, штуро… се винце мене –
и ми се винце мене –
а правам – винце мене.
за тоа арно си минете,
оно колку може.
заради винце мене – винце мене –
со живот.
за едно – три – пет – пет
и три – пет лета.
заради друго.
заради друго.
и одат ноќе, штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро…
за друго.
за друго.
за друго.
задруго…
за друго.
за друго.задруго.
за друго.
за друго.
за друго.
за друго.
за друго. за друго.
за друго.
за друго. за друго. за друго.
за друго.
за друго.
за друго. за друго. за мене – едно. за мене.
за едно.
задруго. за едно. за друго. за друго. за друго. за друго. за друго.
за друго. за друго.
за друго. за друго. за мене -оно и за тебе –
за друго.
за друго. за мене -за друго. за друго. за мене -за друго. за мене -за друго. за нас -за друго. за мене -за друго. за мене -за мене -за -за друго. за мене -за друго. за мене -за друго. за мене -за нас. за мене -за друго. за мене. за мене… за тебе -за друго. за мене. за брат… за брат. за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за сестра… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за сестра… за брат… за брат… за брат… за брат… за сестра… за брат… за брат… за брат… за сестра… за брат… за брат… за сестра… за сестра… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за сестра… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за сестра… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… на брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за мајка… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… за брат… брат… за брат за брат? за брат љубов… за брат… за брат… за брат ми… за


===== CHECKPOINT 025 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како да те препознав
кога
за едно моево сетило
за едно моево сетило
за едно моево сетило на друго сетило на друго сетило,
за едно сетило на друго сетило на друго сетило,
за едно сетило на друго сетило,
за едно сетило на друго сетило на друго сетило на друго сетило.

Како да те препознав
како да те препознав
од друго сетило на друго сетило на друго сетило,
за едно сетило на друго сетило на друго сетило на друго сетило.

О дете мое, сетило на друго сетило на друго сетило,
јас страдам –
од сетило на друго сетило на друго сетило,
на друго сетило на друго сетило на друго сетило.

Јас страдам –
о дете мое, сетило на друго сетило.
О дете мое, сетило на друго сетило на друго сетило на друго сетило на сетило на друго сетило.
Јас страдам –
о дете мое, сетило на друго сетило на друго сетило на друго сетило.
Сивило, сетило на друго сетило на друго сетило.

О дете мое, сетило на друго сетило на друго сетило –
за едно сетило на друго сетило на друго сетило.
Тоа сетило на друго сетило на друго сетило,
од сетило на друго сетило на друго сетило.
Како да те препознав
од друго сетило на друго сетило на друго сетило?

Со сетило на друго сетило за сетило на друго сетило,

за едно сетило на друго сетило на друго сетило.
Тие сетилни очи
за едно сетило на друго сетило на друго сетило на друго сетило.
А како да те препознав
како сетило на друго сетило на сетило на друго сетило на сетило на друго сетило на друго сетило –
за едно сетило на сетило на друго сетило на друго сетило.
А како да се
смириш
кога сетило на друго сетило на сетило – сетило на сетило на друго сетило – сетило на друго сетило – сетило на друго сетило на сетило.
О дете, сетило на друго сетило на сетило на друго сетило – сетило на друго сетило на сетило на сетило на друго сетило.
И како да те препознав,
со сетило на друго сетило – сетило на сетило на друго сетило на сетило на друго сетило – сетило на друго сетило.
За сетило на сетило на друго сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило на друго сетило,
о сетило на друго сетило на сетило на друго сетило – сетило на сетило на сетило,
на друго сетило – сетило на сетило – сетило на сетило.
О дете, сетило на друго сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило,
на сетило – сетило на сетило на друго сетило – сетило на сетило – сетило на сетило.
Ти што сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило,
и сетило на друго сетило – сетило – сетило на сетило – сетило на сетило.

Што сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило на сетило.


О сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило – сетило на сетило на сетило.
О дете, сетило – сетило на сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило – сетило на сетило.
И како сетило – сетило на сетило – сетило на сетило.


А како сетило на сетило – сетило на сетило – сетило на сетило.
О дете – сетило на сетило – сетило на сетило на сетило.

Тебедо, сетило – сетило на сетило – сетило на сетило на сетило, сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило, сетило на сетило.
Но како сетило – сетило на сетило на сетило – сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило на сетило – сетило на сетило.
Што сетило – сетило на сетило.

Т сетило – сетило сетило на сетило – сетило – сетило на сетило – сетило на


===== CHECKPOINT 025 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава, покрај Сава и Сава.
Но колку време мина,
од Калемегдан сум бил жив и сега сакам час да бидам жив, час кога во самрак се трудам.
И ете пак во час на самракм час на самрак.
И слушаш забрзан шепот.
И како бран се слева мојот живот.
Си тече, се слева мојот живот.
Јас сум само бран што слева.
Надвор е бура што рони.
И пак во самрак е бура што рони.
И ми се радувам и си велам,
јас сум само бран што рони.
Едно е поет да бидеш,
друго да трае, друго да трае.
Јас барам тивко и скришно место на таа ширна река,
во час на самрак.
Јас барам тивко и скришно место покрај Сава.

Но колку време мина,
Немој да траеш сам.
Но колку време мина,
макро земја да
грееш.
Јас барам тивко место.
И покорен на таа ширна река,
се кревам горе па брегот го љубам.

Јас барам тивко место.
Но колку време мина,
макро земја да трае.
Јас барам тивко место покрај Сава,
во Сава.
И како бран се слева мојот живот.
Јас барам тивко место на таа ширна река, час кога во самрак се трудам.
О време, како бран се слева мојот живот.
Јас барам тивко место покрај Сава и Сава.
И како бран се слева мојот живот,
се кревам горе па брегот го љубам.
Но колку време мина,

Немој да трае,
м.

Јас барам тивко место покрај Сава.

И што да трае,
во самрак.

Не сум каде и да ме влече,
срети се, не бегам,
а пред портата на мојот град ме чека,
со ритамот на песната што е како музикална песна.
Игромно време.
Со многу луѓе ме носи младоста.


Игромно време.
А пак во самракме сили.
И како во сон да не бидам луд.

Јас барам тивко место покрај Сава.

Но колку време мина.
Немој да трае,
ме сили.
Игромно време.

О време.О време.
О време.

Игромно време.Игромно време.

Игромно време.Игромно време.Игромно време.Игромно време.Игромно време.Игромно.Игромно.Игромно. Игромно.Игромно.Игромно.Но како да не го гони.
мемој да го влечеме, само не да го влечеме.
О време, сето брановито.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно. Игромно.
О таа штура.А како да не знае
што да чека.Игромно.
мемој да не го влечеме.
о езеро да го влечеме.
А зар има место да се судиме?
да не го влечеме,
но зар има место да бидеме?
Не!

Нити не, нема да го влечеме, ниту да го влечеме.

Нити не ќе преживееме.
од Калемегдан сум слегувал често.
Игромно.Игромно.Игромно. Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Ногромно.Игромно.Игромно.Но кога бран се слева?Игромно.Игромно.Но едно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Утешно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.Игромно.


===== CHECKPOINT 025 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам ова час да го изучам.
Очи,
ти трешти,
јас сакам овој час.

Но, веднаш минам низ град и срцево,
во парк, на рекорна река,
исти луѓе овде,
на рекорна река,
за јат се фаќам како песната што јас ја сакам,
како со дете да сум ја викол.




И минам низ парк, на рекорна река,
исти луѓе тука,
се фаќам како со дете да сум ја викол.
Си текла, ти црно и мило,
се кревам горе,
се кревам горе,
си текла,
и те ткам,
ти трешти нешто,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
по скалите горе,
но и срцево си ја знам.
И минам низ парк, на рекорна река,
но денот кога минам низ парк, на рекорна река,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе.

Јас барам нешто што ќе го изучам,
се кревам горе.
А како со дете да го изумам,
очи,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
по скалите горе,
се кревам горе.

И минам низ град и срцево.

А тие минам низ парк, на рекорна река,
сечам низ парк,
и срцево минам.Да можев ова час да го изучам,
како со дете да сум ја викол.Да можев ова час да го изучам.Очи,
ти трешти,
се поти,
ма трешти,
ти трешти.И минам низ град и срцево,
по скалите горе.
Со очи на моето дете,
очи, се кревам горе,
се кревам горе,
далечно се кревам горе.

И минам горе и срцево ми мине,
се кревам горе,
се кревам горе,
се кревам горе,
како со дете да сум ја викол.Не!
Очи, лени, ти се кревам горе.
И минам горе,
се кревам горе,
нивната река,
ги слушам скопските петли.
Јас сакам овој час да го изучам.Се кревам горе,
се кревам горе,
пролетнино да го изучам.Се кревам горе,
по скалите горе,
на рекорна река,
и сакам да го изучам.И минам низ град и срцево,
и минам низ град и душаво,
да живеам како со дете да си го знам ова.

И минам низ парк, на рекорна река,
на рекорна река,
нивната река,
нивната река,
на рекорна река,
на рекорна река,
ме свила да си ја знам.
Со поглед да те знам,
јас сакам ова час да го изучам.

Јас сакам секој.
Очи,
ти си душава,
јас сакам да го изучам.

Јас сакам ова час да го изучам,
се што сакам.
Јас сакам да знам.
– да речам,
јас сакам!
Очи, мое дете!
А Жинзифов!
И минам низ град, на рекорна река,
на рекорна река,
но нас на рекорна река.
Не сум студен, јас сакам да знам!

Очи, мое дете, сакам ова да го изучам.
И само сакам да знам.
јас сакам да знам.
јас сакам да знам, декар – да знам!
да знам, сакам.
од кога да знам.

И пак друго да знам,
на она што го знам,
силно, сакам да знам.
Не!

На она што го знам, сакам да знам, сакам да знам.
Очи!
да знам.
јас сакам да знам да знам знам нешто.
Но!

И што?. Штом има луѓе да знам.
јасКој да знам.
Не да те знам.
како да знам.
И како да те знам.
пришто знам, сакам да знам како ќе знам.
Исти луѓе, само да знам да знам, сакам да те знам.
Срце нека можеш да знам.
Јас близок не го знам.


===== CHECKPOINT 025 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна, –
Сиданска улица мирна, –
Минам –
Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Минам -Мина


===== CHECKPOINT 025 EX # 010 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 026 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган и ја донесе иднината.СегаНоќеска слушав само звуците на песната,
засвире виолината.Јас за малку не и сетев.Оган сетев, сетев, сетев,
застана во црвени водје,
и ми идеше в очи.Сетев, сетев како сребро во мене
во очи ми тече,
пее и се слуша.Сетев, сетев како сребро во мене
во очи ми иде,
засвире виолината.
Ноќеска слушав само звуците на песната.
И не ми идеше в очи.
Нели сум бил, не, ми идеше в очи таа плавна песна.
Јас за малку не и сетев како сребро во мене,
со смев од сите страни таа нежна песна
со смев на мене,
на мене ме жилава,
пее и се лее.
И слушаш забрзан шепот
како во глуждот
и топола од плeќот на раслана плавна песна.
Ноќеска слушав само звуците на песната,
засвире виолината.
Беше ова место од кога и се губи споменот,
се вртат во мене
навевалките од пред тие тихи води.

Јас за малку ќе сетев,
за прсти ќе сетев,
а со стегање ќе ѕуништам
со видок на рамо
со видок на главички.

Слушав, сетев – ми идеше пред очи зори.
Беше пред очи една бука сина –
а пред очи ми идеше:
а ти се смееш.

Со смев и секак
со видок на главички
и една младост.
И слушаш забрзан шепот,
а тие водје
од гушнати шумје
и со смевнато чело се штресливи
кога се вртат назад.
Сетев – ми идеше пред очи
и ми идеше в очи.
И пееше:
Од срце ми идеше, сетев, сетев како сребро во мене.
Јас за малку ке сетев,
во срце ми идеше.
Сетев, сетев, сетев, сетев, сетев.
до небо сетев,
сетев.

до ѕвезден предел,
меѓата што ја зеде,
беше пред очи ми идеше.
Беше пред очи една младешка снага,
и ми идеше в очи една младост,
околу седум години.
беше уште прва љубов!





напи ми влегуваше в очи една младост!
а сега јас ми се радувам, на сон ми е –
по цела младост нашата,
веселба во иднината!




Сетев, сетев, сетев.

Беше таа младост кога Скопје се склучка.
Не можев пак да запрам
од кај да излезам
по вечер,
о да те бакам.

Не ми се радувам.

јас помнам сега, младостта ми влегува в очи
наведнаш
навечерта,
но сега веќе знам – се жалам.
Со смешка
се ми е арно,
се вели,
и со смешка
не сум се сетил.

Сетев, плачам.
Јас за прва љубов те сакам.

Јас те сакам многу.
Јас не сакам многу. Но ти си ми мајка, се мрачи.

Јас сакам многу, и ќе те сакам многу.
заради нив си ми татко.


Јас сакам многу.
Јас сакам многу,но.
јас сакам се.
јас сакам многу.
на прсти да те спомнам.
Оган и љубен сум.
И ти си татко.
И еве срце сакај ме!
лам дека животот мој е твој!
јас сакам многу.
заради твојот дух сакам и те сакам многу.
– Пушти ме, мајка.
Но јас сакам да те знам.
мојата душа се гласи:
јас сакам, сакам се да знам
ти каде да те знам.
лам, сакам само да те знам.
!
Јас не сакам многу.

лам да те знам и те сакам.

Не сакам многу! Ви сакам многу.
Не сакам многу.
Силен сум и сакам да те чувам.
сакам многу.
Јас сакам многу да те сакам.
– Пушти ме, мое сине!
– ми рече.
Со твојот дух ме сака се што те сакам.

ти нема многу љубов.
Не за тебе не треба многу.
да ми носиш се молам.
Те сакам да те сакам исти ми, мајка сакам да те сакам.
Ср ме сака се, сакам да те сакам.

– ми речеТи си ми.

Не сакам многу да те сакам. Длабоко сакам да те сакам.
Не


===== CHECKPOINT 026 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак,
по час на самрак.

Ко водјето на таа речна става
се гледа тука,
а навечер се гласи стапка секавица:
од Калемегдан сум јас,
по час на самрак
по час на самрак.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.

Од таа речна става
во час на самрак.
Јас сакам да го гледам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Јас сакам овде,
се знае ова.
Јас сакам да го гледам тука.
Јас сакам да го гледам ова место,
во час на самрак.
Јас сакам да го гледам тука.
Јас сакам овде,
во час на самрак.
Јас сакам овде да бидам
во час на самрак.
Јас сакам да го гледам ова место покрај Сава
во час на самрак.
И
во срце ми сака овде,
во час на самрак.

Јас барам место покрај Сава
во час на самрак.
Јас сакам тука,
во час на самрак.
Јас сакам да го гледам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Немој да го гледам ова место!
Јас сакам тука,
во час на самрак.
Јас сакам да го гледам ова место –
во час на самрак.
Но таму нема плавна става
во час на самрак.
Јас сакам овде да го гледам ова место –
во час на самрак.

Јас сакам тука да знам дека ова место покрај Сававо час на самрак.

Јас сакам да го гледам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Ти не ќе можеш да ги гледам тие небесни страни
и
во час на самрак.
Јас сакам тука да го гледам ова место –
во час на самрак.

Немој да го гледам ова место –
во час на самрак.
Ти нема да можеш да го гледам ова место –
со рачињата само
како што ги гледам тие тука.

Игро проста,
мечи,
можеш да ги гледам тие небесни страни,
далечно над таа речна става
во час на самрак.


Игро проста, потенка, потенка –
одвај ми гинам.

Но тие -одошто многу малку – малку – се ми се смеат,
за себе мислам.
Немој да ме лажат мене –
тие се скромни зографи,
одошто многу малку – многу малку – се ми се смеат –
а многу малку се ми се смеат.

Игро проста, потенка –
тој си ја гледа.


Игро проста, потенка – тој – само шушовите –
кога ќе ги гледам тука –
по исти начин како и мене – не ми се смее.

Но зошто веднаш појасно да ме видат –
тој нешто знае, мислам.


НоТи не знаеш – што било, што било – ништо –
не го сетив.

Твојот повик е најпа зошто го сетив.
Не знам – само да сетиш –
одошто не знам.
Игро проста, потенка – тоа е потез на срцево –
па зошто тогаш не знам –
од кога знам –
од кога знам –
по исти начин како и мене – ми се смее.
Ти пошто знаеш – дојди да видиш –
од кај што се мрачи самотен грч.
Игро проста, потенка.
зарва – тоа е она – какво место ќе ти е срцево.
да знаеш –

колку лесно можеш да бидеш, не знаеш.
Каква тивка – што било – се вели.Достапни ми се –

игро – како бебен сум јас, -машката, -дошто многу сум јас – жив и слаб, – мислам, – многу – многу, многу – и за нешто!


јас не сакам ништо друго.
Не сакам ништо друго.
Не сакам да те бапне –
но зар толку лесно да те бапне –
но ти си ме сетил – ми се смееш –
ох колку лесно животот мој те бапне.
Не бој се, само за нас – се ми нема сила да ме сетисти…Срамот што треба го изужи,
и како ми се радувам.

Зошто не би живеел – баш како што те заборавам – ми кажува толку лесно,
тој не сети го сети и ништо –
што толку близок да те заборавам –
ох – да не сетиш на твојот лик.

Не за друго, не за себе имаш.ти сети да те сетим – и ништо друго
мое – да те раце ме сетиме – велат, – ти пошто нема да те баâ –


===== CHECKPOINT 026 EX # 003 K 50 P 0.9 =====




===== CHECKPOINT 026 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те знам
о овој на час
и колку време треба да помине
со твојот дух,со твојот дух и со
и колку време треба да помине
со твојот дух,со твојот дух и сосои колку време треба да помине
како човек дален да помине
со твојот дух.Ти ми е многу жалшто срцево ти е толку гордо,што не можеш со своето чувство да ме спасиш.Ти ми е жал што сега не е денот кога те гледам,со твојот дух и со,сој ме колку време треба да мине
сои колку време треба да мина
како човек да помине
и колку време треба да помине
сои колку време треба да биеш,со твојот дух и сои колку време треба да ти е жал.Ти ми е жал што сега толку време треба
о да те знам
о колку време треба да помине
о мојот дух,со твојот дух и сои колку време треба да биде
о.Ти ми е жал што сега ми е жал што сега жалте гледам со твојот дух,со и колку време треба да бидам
о свесен колку време треба да мине
и колку време треба да помине
сои колку време треба да мина
и колку време треба да те знам
и колку време треба да бидам радосен.Ти ми се губиш во душата жал дека во овој неврат јас ќе те знам.Ти ми се губиш.Ти ми е жал што немам другар кој те сака и со мене се дружел,со твојот дух и со
и со мислам дека
како човек ќе помине
сои колку време треба да помине
како човек да помине
како човек.Ти ми се губиш,со твојот дух и со,сои колку време треба да помине
сои колку време треба да мина
како човек да помине
како човек да!Ти ми се губиш во душата.Ти ми се губиш,со твојот дух и со со и колку време треба да помине
сои колку време треба да помине
сои колку време треба да бидам доволен.Ти ми се губиш во душата жал штоне сум јас близок со тебе,со твојот дух и сои колку време треба да помине
и да бидам жална што те знам.Ти ми се губиш во свеста дека си ме сакал и сонувам.Ти ми се губиш во свеста дека треба да те знам.Ти ми се губиш.Ти ми се губиш.Ти ми се губиш и свеста,со ликот и со мисли.Со смртта сакам близок да те знам.Ти ми се губиш.Ти ми се губиш,со свеста дека те сакам и декаме – ми се губиш.Ти ми се губиш,со,со твојот дух и со,со.Ти ми се губиш во свеста дека си ме сакал и дека си ме сакал.Ти ми се губиш,соне,со мислам дека си ме сакал.Ти ме сакаш.Ти си ми се губиш во свеста дека си ме сакал и дека си ме сакал.Ти што сакам сега,со привкус си ме сакал и сонувам.Ти ми се губиш.Ти ми се губиш.Ти не велам,јас те сакам,со неврат да те знам.Ти што си ми дал,со неврат да те знам.Ти ми се губиш зашто те сакам.Ти не си ми дал,со неврат,со не сакам да те знам.Ти ми се губиш зашто во сон ми е,со неврат да те знам.Ти си ми дал,со неврат да те знам.Ти ми имаш сила,со неврат,со неврат.Ти ми имаш сила.Ти имаш сила.Ти ми се губиш.Ти си ме сакал и ништо не ме сакаш,со неврат.Ти ми имаш сила да те знам.Ти си ми дал,со неврат да те знам.Ти си ми дал сила.Ти си ми дал,со неврат да те знам.Ти си ми дал сила да те знам.Ти ми дал сила да те знам.Ти имаш сила да те знам. Без спомен.Ти ми дал рака.Ти си ме сакал многу,со неврат,со надеж дури да те знам.Ти ми дал верба,со љубов да те знам.Ти ми дал срце да те знам. И како си ми дал сила.Ти си ми дал, со тебе те сакам.Ти ми дал сила да те знам,со љубов да те знам. Јас сакам.Ти ме сакам. Сега те љубам секој. Ќе ми се губи. те сакам тебе. те сакам.
. Во младоста да те знам да те знам. Штом ми дарувај ме сакаш. Но твојот сон ќе те сакам. Ќе ми се слави. Јас ќе те знам. И сакам да те знам. близок помош, љубов ми е, мило се молам да те сакам. Ќе ми даде рака да те сакам. Ќе


===== CHECKPOINT 026 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава водјето на Сава водјето на Сава, на Сава врева
на Сава бука, на Сава бука, на Сава мрак, на Сава темница, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава врева, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава бука, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава мрак, на Сава бука, на Сава бука, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава бука, на Сава врева, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава врева, на Сава свила, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава мрак, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава бука, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава мрак, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава темница, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава
на
и на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава свила, на Сава тишина, на Сава… ова место покрај Сава водјето на Сава води… овде… таму седевме… близу Сава шуми, Сава бука, Сава
на Сава свила, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава свила, на Сава врева, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава свила, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава врева, на Сава свила, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава




… тука се плетат тие, Сава свила, на Сава свила, на Сава мрак, на Сава тишина, на Сава свила, на Сава свила, на Сава свила, на Сава тишина, на Сава тишина, на Сава свила, на Сава тишина, на Сава бука, на Сава тишина, на Сава – сето ова овде се вика Сава – на Сава, на Сава, на Сава, на тишина, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на, на Сава, на, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на, на Сава, на, на, Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на, на Сава, на Сава, на, на Сава, на на Сава, на Сава, на, Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на, на Сава, на Сава,, на Сава, на Сава,, на Сава, на Сава, на Сава,, на Сава, на Сава, Сава, на Сава, на, на Сава, на, на Сава, на Сава, на, на Сава, на Сава, Сава, на Сава, на, на Сава, Сава, на Сава, на Сава, на, Сава, на, Сава, на Сава, на Сава, на, на Сава, на Сава, на Сава,,, на, Сава, на Сава, на Сава,, на,, на, Сава, на Сава, Сава, на Сава,, на Сава, на Сава, на Сава,, на,, на Сава, на Сава,, на Сава,, на,,,,, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава,, на Сава, на Сава, на Сава,, на Сава, на Сава,ност, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на Сава, на,,,, на,,,,,, на Сава, на,,,,,,,ма, таа, Сава, на Сава, на, Сава, на, на


===== CHECKPOINT 026 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева, на стаена врева, на разделеност.
Од Калемегдан сум слегувал често, често сам сум шетал, в час на стаена врева
што ја слушав само во час на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена врева.
Сиот мој живот е преграб, на стаена врева, на стаена врева, на стаена врева, на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена тишина.
Од Калемегдан сум слегувал често, често сам сум шетал.
Од Калемегдан сум слегувал често, во час на стаена тишина, на стаена врева.
Од Калемегдан сум слетал често, често сами сум шетал, на стаена тишина, на стаена тишина.
И сега сум шетал, сам сум шетал, в час на стаена тишина, на стаена врева, на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена врева, на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена врева, на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена тишина, на стаена тишина.
Од Калемегдан сум слегувал често, во стаена тишина, на стаена тишина, на стаена тишина.
Од Калемегдан сум слегувал често, пред стаена врева, на стаена тишина.
Јас сум слевал често, сам сум шетал, в час на стаена тишина.
Да можев ова место покрај Сава
во час на стаена врева да го љубам, да го чувам како мисла, како мисла, како пламен, како песна, како музика, како песна, како музика, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна.
Јас сакам ова место покрај Сава да го љубам, да го љубам, да го љубам, да му се смеат рацете, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, како песна, каква, каква, какво песна, каква, каква.



Јас сакам овој живот да го љубам, да го љубам.
Јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.

Со вас се познавам многу често.

Ми ви се смеат
не само Сава
во час на стаена тишина, на стаена тишина.
Очиве ми се смеат.
Игроми ги избришаа тие гробишта.
И ако во ноќите не сум шетал, зар во ноќите не ми се смеат?





А сега пак љубов ми се смеат.


Игроми над мене ве милат, како пламен,
но тие не ми се смеат?


Да можев да те заборавам тогаш како сестра ми се смее:
од кога знам, јас тебе не те заборавам,
на твојот лик ти се радувам,
ти ме заборавам.
Да можев да те сетам тогаш,
јас тебе нема да те заборавам.


Ти го вникна споменот мој.
Јас не те заборавам
по тебе – само не,
ти ми се смееш како сестра ти си ме сетил.
Ти ми се смееш.


Како да не знаеш?

Не те заборавам – ти ко љубов, младост, мајка ти ме стискаш.
Не може смртта да те заборавам.

Не сакам солзи.
Не те заборавам.
Не те заборавам.
И само сакам.
Но срцево мој спомен не сетив.
Не сакам солзи
тешката, само не тишина.
И јас не сакам љубов.
мојата љубов што ми се вникна –
мојата љубов се пречи.
Не те заборавам.
Не сакам солзи. Мојата љубов сакам љубов да течам.

Не сакам солзи да те заборавам.
Со тебе не можам.


– ми треба љубов да ме сака!
Не сакам да те заборавам.

Не сакам љубов!
Но љубов што ми се слави
Не ни бега.
Не ми треба срце.
Не те заборавам!
Но не сакам љубов.
Не сакам да те знам.
сакам љубов.
– ми нема љубов.
Не сакам љубов.
А колку младоста ми е мајка – само да ме носи.
Не кога да те знам.
Јас секој дар?


Не сакам љубов.
Не сакам да те спомнам.
мех да те знамм.
И ми треба, љубов ми се молам.

Не што сакам, сакам љубов да те знам.
ме.
Не тоа ми е толку


===== CHECKPOINT 026 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Оган ги буди рачињата и му се смее на татко си. Синот е луд и му се смее. Синот е луд и сака се и се му е арно и се си е арно. Синот сака се и си оди. Синот е луд и сака се и си оди. Синот го сака. Синот го сака и му се смее на татко си. Синот е луд и сака се и се му е арно. Синот е луд и сака се и си оди. Синот е луд и сака се и се е арно и се си е арно. Синот е луд и сака се и се си е арно и сака се и се си е арно. Синот е луд и сака се и си оди. Синот сака се и се смее на татко си и му се смее на татко си. Синот го сака и му се смее на татко си и му се смее. Синот сака се и си оди. Синот ја сака и му се смее на татко си. Синот сака се и сака се и се сака се и сешто и сака се и се смее на татко си. Синот сака се и сака се и сешто и сака се и се смее на татко си. Синот сака се и си оди. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот ја сака и му се смее на татко си. Синот е луд и сака се и му е арно. Синот сака се и се смее на татко си. Синот сака се и му е арно и се му е арно. Синот сака се и се сака. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот сака се и сака се и му треба. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот го сака и му се смее на татко си. Синот сака се и му се смее на татко му. Синот сака се и му е арно и му се смее на татко си. Синот сака се и се сака. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот го сака и му се смее на татко си и му се смее. Синот сака се и му се смее на татко си и му се смее на татко си. Синот ја сака и му се смее на татко си. Синот е луд и му се смее на татко му. Синот сака се и му се смее на татко си. Синот ја сака и му се смее на татко му. Синот сака се и сака се и му е арно и му треба другар. Синот сака се и сака се и сака се и се сака се и му треба. Синот сака се и сака се и се сака се и… Синот сака се и сака се и сака се и си оди. Синот сака се и сака се и сака се и му е арно и се смее на татко си. Синот сака се и се сака се и сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и се сака се и се што. Синот сака се и сака се и се што сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се, се и сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се, се и сака се и сака се, се. Синот сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака се и сака се.За се сака се да биде.Не! Синот сака се и сака се.Не му треба да се сака се, се и сака се и сака се.Не не го сакам никој да има близок дете. Синот сака се. Синот сака се и сака се, му треба она.е да сака се и сака се. Синот сака се и сака се и сака. Синот се. Синот сака се, сакам се да биде. Синот сака се и сакам да те сакам се,3 ви сака се, се сака да можеш.В сакал се и сакам се што сакам. Синот сакам се да. Синот да ми сака се сака. Синот се сака се и сака се да сака се, тоа се,


===== CHECKPOINT 026 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна. мирна.
Сирена – секој има право да се шета.
Влези внатре.

Да се вратиш назад – да не те стискаат
заради твојата сила.

Но место стаена ти е на врата.
И јас ќе те гушнам.
Јас ќе те спомнам
а твојот дух – ти се молам.

Знам – можеш да ме смириш.
знам – можеш да ме доведеш в кревет.
О расипник ќе ти рече:
Ти пошто мене ме знаеш – имам право да те чувам – можеш да ме гушнаш.
Знам – можеш да ме гушнаш.Да се вратиш – можеш да ме гушнам.Но место стаена ти е на врата – да ме гушнам.Ти си истата – јас ќе те гушнам.
Но место стаена ти ќе ти рече:
знам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам – да не те стискам – можеш да ме гушнам.Ти ќе ми речеш – можеш да ме гушнаш.Ти ќе те викам твој дух – можеш да ме гушнам.
знам – се тие срмена борба.Јас ќе те гушнам – ќе ти кажам – можеш да ме гушнам.
Но место стаена ти ќе ти рече:
а јас ќе ти кажам – можеш да ме гушнам.
А како можеш да ме гушнам – ќе ти кажам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам?
Знам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам – јас ќе ти кажам – можеш да ме гушнам.

Знам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Улицата – мирна.
Јас ке те гушнам – ќе ти кажам – ти ќе ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам.
О расипник ќе те гушнам – да не те стискам – можеш да ме гушнам.
знам – можеш да ме гушнам – да не те чувам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам – да не ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Но место в парк – јас ке те гушнам – можеш да ме гушнам.
Сирена – ќе речам:
а – можеш да ме гушнам.
Но место стаена ти ќе рече – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Инаку – може да ми кажеш – можеш да ме гушнам.
Но јас ке ти кажам – може да ме гушнам – може да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам
да патичката – можеш да ме гушнам
– си мислам.
Но кој – ќе ме гушнам – имам право да го гушнам.
Знам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
Но место стаена ти ќе ти кажам – можеш да ме гушнам
заради.
Излези надвор – јас ќе те гушнам
со привкус, мислам – можеш да ме гушнам
загумена.
И неусетно и неусетно – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.
И јас ке те гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам.

Знам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам
и – можеш да ме гушнам
јас – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам
можеш – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам
и – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам
можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да те гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да ме гушнам – можеш да те гушнам – можеш да ме гушнам – можеш можеш да ми


===== CHECKPOINT 026 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава водвор во мојот роден крај.
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат,
ме смеат, песна ти се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат,
ме смеат!
Од срце ми се смеат.
Од срце ми се смеат,
ме смеат!
Очиве ми се смеат, песна ти се смеат.
Очиве ми се смеат,
ме смеат!
Очиве ми се смеат, песна ти се смеат!
Со очиве ми се смеат,
ме смеат!
Со очиве ми се смеат, песна ти се смеат!

Очиве ми се смеат, песна ти се смеат!
Очиве ми се смеат,
но тие очи ми се смеат.
Се смеат!
Јас Скопје сега сакам да го спомнам.
Очиве ми се смеат, песна ти се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат, песна ти се смеат!

Со очиве ми се смеат, песна ти се смее!
Неми се смеат!
Очиве ми се смеат!

Очиве ми се смеат!
Не ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Јас сакам да те љубам!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Со очиве ми се смеат, песна ти се смее.
Очиве ми се смеат!
Ти си…очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!

Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!

Очиве ми се смеат!
Не ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат,
ме смеат, песна ти се смеат.
Очиве ми се смеат, песна ти се смеат!


Со очиве ми се смеат, песна ти се смеат.
Со очиве ми се смеат,
ме смеат.
Јас Скопје ми се смеат.
Не ми се смеат!
Очиве ми се смеат, песна ти се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.

Јас сакам да ти се смеат!
Со очиве ми се смеат!
Со очиве ми се смеат!

Со очиве ми се смеат!
пеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Со очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!

Очиве ми се смеат!
Учиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Немој да се гушнеме
на ова место,
очиве ми се смеат.
А сега не ми е баш каков гнев!
Очиве ми се смеат!
Со очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Учиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Учиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Не вели -Очи!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Очи ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очи ми се радувам!
Невни ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Очи ми се смеат!
Очиве ми се смеат!
Со очичи ми се смеат!
Очи ми се смеат.
Очи ми се смеат!
Очи ми се радувам.
Насти ми се смеат!
Очи ми се смеат!
Срчи ме


===== CHECKPOINT 026 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева, на стаена врева. Но место меко, на стаена врева. Но место трепетни водје.

Чук во простор се смирува, тишина се смирува.
Не бој се!
Во градов е – тука се кулури, таму се кулури – кулури.
Приквечер мрежете се – кулури.
Чук во простор се смирува.
Оган во простор се смирува, тишина се смирува.

Не бој се!
Лептир-машни се, вас ве чека мисла сина – спас на душовницата.
Нема среќа – нема среќа!
Не бој се!
Не бој се!
Зар толку време, какво што беше тогаш – кулури, на стаена тишина!
Не бој се!
Не бој се! Јас сакам место меко, на стаена врева, на стаена тишина – тука се вичи.
Нежи – таму се вилни.

Јас сакам место меко, на стаена тишина..
Да те сакам!
Не бој се!
Чук во простор се смирува, тишина се смирува. Јаснувам. Сега јас сакам место меко.
Јас сакам место меко, таму се гласи – кулури.

Ти си – таму се врамениГрав, во простор се смирува.

Јас барам место меко, на стаена врева – тука се врамени гради, таму се губи.
Не бој се!

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Не време… Јас барам место меко, на стаена тишина.

Не ми треба. Но место меко, на стаена тишина се смирува.
И стаена тишина се смирува.
Не место меко, на стаена тишина.
Не место меко, на стаена врева.
Не место меко, на стаена врева..
Јас сакам да слушам – сега сакам да слушам.
Не бој се!


Не бој се!
Си оди! Јас барам место меко.
Не ми треба.
Јас барам место меко. Сега ти си – таму се поти, таму се потих.
Да те сакам!
– ти си – таму се потихо, таму се потихо.

Не бој се!
-нема среќа!
Ти се – таму каде што си – таму се потих!
Не бој се!
Не бој се!
Не тврда – стоиш.
Не тврда.
Не тврда!
Не тврда.
Не тврда! Јас ткам.
Не тврда. Не тврда.
Не тврда.
Не тврда.
Не тврда. Не тврда. Јас ткам. Не тврда. Не тврда. Не тврда. Не тврда. Јас те сакам.

Не тврда. Не тврда. Јас ткам. Не тврда. Не тврда. Не тврда. Јас те сакам. Јас ткам. Не тврда. Не тврда. Јас те сакам. Јас ткам. Не тврда. Јас те сакам. Не тврда. Не тврда. Не лажлива. Јас те сакам. Не тврда. Не лажлив. Јас те сакам. Не тврда. Не тврда. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Не тврда. Не тврда. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Да те сакам. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Не тврда. Да те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Јас те сакам. Сенка, смири. Јас те сакам. Јас те сакам. Да те сакам. Јас те сакам. Јас сакам. Јас те сакам. Јас сакам да те сакам. Да те сакам. Јас те сакам. Јас сакам. Да те сакам. Јас сакам. Јас сакам да те сакам. сакам. Јас те сакам. сакам. Мајта. Да те сакам. Не тврда. Јас те сакам. Јас сакам. сакам. сакам да те сакам. сакам. Без! Јас те сакам. Без не сум. сакам. сакам. Јас сакам. Да те сакам. сакам. сакам. сакам. сакам. сакам. сакам. Ќе те сакам. сакам. сакам. сакам да те сакам. сакам. Јас да те сакам. сакам. Да те сакам. сакам. сакам. сакам. Јас сакам. Ќе те сакам. сакам. сакам. Мајта. сакам. сакам да те сакам. Да сакам. Да ме сака. сакам. сакам. Мајта. сакам. сакам. сакам. сакам. сакам да те сакам. Во срце. Да ми биде!


===== CHECKPOINT 027 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сававо и на Сававо.Но,приквечер тука сум веќе пет години,за време надбата.А ноќе на дивот е таа мирна,поблиска,па кај што си ти,срети ме.И ете пак во паркот ми застанува,ме дели еден век,нешто за песна и друга.А ти ми се чини,јас сега сакам пак да те бацувам,јас сега сакам и ти да си заминаш.Кај што си ми,јас сега сакам и ти да се гушнам,јас сакам да ти кажам дека си ми бил,срети ме.Мислиш на мене,ти си ми братче,јас на друга страна сакам и ти да си заминаш.Мислиш на мене,со многу љубов да си излезам,јас сакам срцево да те гледам,срети ме.Мислиш на мене,срети ме,срети ме.Ти ќе ми се згасиш како изворче,јас сакам да те бацкам,јас сакам да те бацкам.Ти ќе ми се згасиш мене,срети ме,срети ме.Ти ќе ми се згасиш,јас сакам да те бацкам.А пак гледам дека в бескрај се трудам,само да си слушнам песна.Ти ќе ми се згасиш како изворче,не како изворче.Мислиш на мене,срети ме.Кај што си ми,срети ме,срети ме,си текван си да бидам.Кај што си ми,срети ме,срети ме.Мислиш на мене,срети ме,срети ме.Кај што си ми,срети ме,срети ме.Кај што си ми,срети ме.Ти ќе ме гушчиш.Кај што си ми,срети ме,срети ме.Кај што си ми,срети ме.Ти ќе ме згасиш?Кај што си ми,срети ме.Кај што си ми,срети ме.Кај што си ми,срети ме.Кај што си ми,срети ме.Кај што си ми?Ти ќе ме згасиш,срети ме.Кај што си ми,срети ме,срети ме.Кај што си ми,срети ме,срети ме.Кај што си ми е мое дете?Кај што си ми е…во зимен ден?Кај што си ми,срети ме?Кај е?Кај е,срети ме.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Си оди.Кај е?Кај е,срети ме.Кај е?Ти е?Кај е.Кај е?Кај е?Кај е,срети ме?Кај е.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Ти мајко, ти е?Мисли ми.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Јас ми е.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Ти кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Ти е?Си е,срети ме.Кај е,срети ме,срети ме.Кај е?Кај е?Ти таму е?Кај е.Кај е?Ти е?Кај е,срети ме?Ти е?Што си.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Кај е?Ти си ми,срети ме? Штом си ми бил кај е?Кој тука те препознал,јас.Кај е?Твојот е?Кај е?Вти ме,срети ме,срети ме,срети ме,срети ме,срети ме,срети ме,срети ме,срети ме,срети ме.Ти ми е она место на чело?Кај е?Кај е?Кај е,срети ме, скржава ме,срети ме, скржав ме,срети ме.Кај е?Кај е?Кај е?Кај е,срети ме,срети ме?Ти си ми, кријам, клнам,јас сакам да те кријам.Кај е?Кај е,срети ме, кријам, клнам.Кажи ме!Ти ми сакаш, клнам, клнам си -ти ме!Мисли ме и сакам да те кријам.Кај е?Кажи ме, кријам, кријам, кријам, кријам.Ти си, кријам, крач и ти рини ме, кријам, клнам.Ти ми е.Што те сакам да те чувам.Ти ќе видиш.Вбо што си, самни ми, клнам.Кај е


===== CHECKPOINT 027 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те сакам, сакам да те знам, сакам да те сакам, сакам и да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам и сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам – сакам да те сакам, сакам да те сакам. сакам да те сакам, сакам да те сакам како што ми – сакам да те сакам. сакам те сакам, сакам те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам да те сакам. сакам те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам те сакам многу сакам многу, сакам те сакам – сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам многу сакам да те сакам. сакам те сакам многу. сакам те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам многу сакам да те сакам. сакам те сакам многу сакам! сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам многу, сакам те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам многу сакам те сакам многу. сакам те сакам многу, сакам да те сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам да те сакам многу – сакам да те сакам многу. сакам те сакам многу, сакам многу сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу. сакам многу и сакам те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам многу сакам да те сакам. сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу – сакам да те сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу, сакам многу – сакам те сакам многу, сакам многу те сакам многу и сакам многу многу – сакам да те сакам многу многу. сакам да те сакам многу, сакам многу – сакам да те сакам многу. сакам да те сакам многу многу, сакам да те сакам многу, сакам те сакам многу многу. сакам многу повеќе. сакам да те сакам многу – сакам те сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам многу – сакам да те сакам многу. сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу. сакам да те сакам многу и сакам да те сакам многу. сакам многу те сакам многу и сакам да те сакам многу – сакам многу сакам да те сакам. сакам многу те сакам многу, сакам да те сакам многу многу. сакам многу. сакам многу. сакам те сакам многу и сакам да те сакам многу. сакам да те сакам многу. сакам многу. сакам да те сакам многу многу – сакам да те сакам многу многу и сакам многу и сакам да те сакам многу. сакам многу, сакам да те сакам многу, сакам многу – сакам да те сакам многу, сакам многу – сакам да те сакам многу. сакам многу сакам да те сакам многу многу и сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу и сакам многу сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу, сакам да те сакам многу сакам многу. сакам да те сакам многу и сакам да те сакам многу, сакам да те сакам многу. сакам многу и сакам да те сакам многу и сакам да те сакам многу. сакам многу повеќе сакам многу и сакам многу да те сакам многу. сакам да те сакам многу. сакам да те сакам многу и сакам многу повеќе – сакам многу да те сакам многу. сакам да те сакам многу. сакам многу повеќе да те сакам многу и сакам многу да те сакам. сакам многу да те сакам. сакам многу повеќе, сакам да те сакам многу и сакам многу сакам многу да те сакам. сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу, сакам да те сакам многу, сакам многу и сакам да те сакам многу – сакам да те сакам многу и сакам многу сакам многу. сакам да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу, сакам многу. сакам да те сакам многу, сакам многу, сакам многу да те сакам многу и сакам многу да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу и сакам многу сакам да те сакам многу. сакам многу да те сакам многу и сакам многу многу да ми сакам. сакам многу сакам да те сакам многу и сакам многу сакам многу да те сакам. сакам многу, сакам многу да ми е мило. сакам да те сакам многу, сакам многу и сакам многу да те сакам многу – сакам да те сакам многу сакам многу сакам. сакам многу да те сакам многу да ми се што многу сакам многу повеќе и сакам многу сакам, сакам да те сакам многу, сакам многу да те сакам многу. сакам многу сакам. сакам да те сакам многу многу, сакам многу, сакам многу да ми е многу. сакам многу сакам многу сакам многу, сакам да


===== CHECKPOINT 027 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Како да се измешаш со музика, тишина и игра.Но нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема,нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, има, нема, мајското небо и темницата нашено во, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, нема, мајското небо таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму каде, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму каде што таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема таму нема, таму нема, таму нема. таму нема. таму, таму нема каде што да живеат, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема. таму е едно место, таму нема, таму нема, таму нема. таму нема, таму нема, таму нема, таму нема, таму нема. таму нема ништо, таму нема каде да се вратат, таму нема. таму е, нема. Таму нема, таму нема ништо. таму е, нема, таму нема. таму нема, таму нема, таму каде што има, таму нема. таму нема таму каде да. таму каде што живеат. таму каде што има. таму каде што нема никој. таму нема. таму нема. таму каде што нема. таму се ни села ни деца ни таму. таму. таму нема. таму нема ништо. таму каде што нема. таму каде што нема, таму каде што нема. таму таму каде што нема. таму каде што нема. таму каде што нема ништо. таму каде што нема ништо. таму каде што нема. таму каде што нема. таму каде што нема ништо. таму каде што нема, таму каде што нема, таму каде што нема. таму каде што нема. таму каде што нема ништо. таму каде што нема. таму каде што нема. таму каде што нема ништо. таму каде што нема ни куќи. таму се пречи. таму каде што нема ни дрвја, таму каде што нема ништо. таму нема ништо. таму каде што нема ништо. таму каде што нема ни куќи ни куќи ни врати, таму каде нема ништо. таму нема ништо. таму каде што нема ништо. таму каде што никој нема. таму каде што нема ништо. таму каде што има. таму каде што нема. таму каде што нема ништо. таму ништо. каде што никој не е тука. таму ништо не е. таму ништо. таму ништо не е. таму каде што нема ништо. Таму каде што нема, таму каде штом. таму каде што има. таму каде што. таму нема ништо. таму каде што, во таму каде што. Што нема. онаму каде што сака тука каде? таму ништо не таму каде сака. таму каде го нема. таму. таму каде што стои, таму тука никој нема ништо. Има ништо таму. тука каде да. таму каде се тука го таму. Го каде


===== CHECKPOINT 027 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сававо, покрај Сававо – на подведени селски гробишта, на стари гробишта, на стари гробишта.
Се шири таа мирна, тишина.
Истакна едно место, се сипа,
а таму се сипа.
Беше ова мирно, се сипа и мисла
и како остра мека жена да се крева:

и зошто сега пак в соне, в соне, в матен ден
заради уште појако да те стиска?
Јас те сакам многу, сакам и ти си доволен, те сакам многу.
Јас те сакам многу, в матен денза многу, ти си доволен, ти си доволен, те сакам многу.О дали си доволен – имам право да те чувам.
Јас сакам те сакам многу, ти си доволен, те сакам многу, ти си доволен, те сакам многу, ти си доволен, ти си доволен.Ти ми треба многу шетање, ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу, те сакам многу.И ми треба ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу, ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу, ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу!Се сипав на стари гробишта, таму се сипа,
а таму се сипаи сета таа мирна тишина.
И што чека?
Јас сакам да те следам – ми рече,
се сипав, ти си доволен, те сакам многу, ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу, те сакам многу.Ми треба многу шетање, ти си доволен, ти си доволен, те сакам многу широк, те сакам многу пати, ти си доволен, те сакам многу пати.
Јас те сакам многу, ти си доволен, ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу, ти си уште – на стари гробишта.
Јас сакам да те грабнам – ми рече, ми рече,
ти си уште појако – ми рече, ми рече, те сакам многу пати.

Но ете ти си доволен – ми рече, те сакам многу, те сакам многу.
Не вели тоа што те те сакам многу.
Не можеш – празно место – ти си само – доволен.
Не вели ти – можеш – имам право да те грабнам.
Не можеш – сакам многу – јас сакам многу.

Не!
Не вели ти – имам право да те грабнам.
Но ти си доволен, те сакам многу, те сакам многу.
Не вели тоа – може.
Но ти си – доволен.
Не вели – може да те грабнам.
Не вели – може!
Не може, ти си – доволен.
Не вели – можеш дален – можеш дален – можеш.
Не вели тоа – може дален – можеш исто како тебе – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален да бидеш.
О дали – можеш – дален – можеш дален да бидеш – можеш дален – можеш дален – можеш – можеш само дален – можеш дален – можеш дален да се – можеш дален – можеш дален дален дален – можеш дален дален е – можеш дален – можеш дален – можеш дален се – можеш дален – можеш дален едноличен – можеш дален дален да имаш – можеш дален – можеш дален и долни дален – можеш – можеш – можеш дален дален – можеш дален – можеш дален – можеш – можеш – можеш дален – можеш – можеш дален се – можеш дален – можеш дален – можеш – можеш – можеш дален даленско – можеш дален е – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален – можеш дален дален – можеш дален – можеш дален е – можеш дален – можеш дален дален дален е – можеш дален дален има – можеш дален – можеш дален е – можеш дален долни дален, можеш дален дален.
Но аколен може данен – можеш дален – можеш – можешлен, можеш – можеш дален и долен дален дален и од дома – можеш дален дален дален, како што јас го знам – можеш дален.
Ти можам дален се – можеш дален! ден титен ќе сја.
прилно дален ви стават – можеш дален дален ви биде – можеш дален и соне – дален дален, можеш дален, дален – нема


===== CHECKPOINT 027 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Савата, покрај Савата, Савата, Савата, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… ова мирно место покрај Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, тихи – Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… тука се плетат дворјанства, дворје, шуми, гробишта… на Сава тука се преплетени амбари, бука, дрвја, сол, бука, тремоте, корзото, дларе, сол, тихи води… овој живот други овде викоте тука, во Савакај Савакај Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… тука е Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… таа тука се гушнати куќи… таа тука е мирна, мирна, спокојна, делотворна, таа тука е мирна. Сава, таа тука се сретила тука. Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… таа тука е мирна, таа тука се усвија, тука се спомнила. Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… таа тука е мирна. Сава… таа тука е мирна… таа тука е мирна. Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… таа тука се смешала. Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… таа тука е мирна… таа тука се смешала… таа тука е мирна. Сава, Сава, таа тука се пречистуваат… таа тука е мирна, тука е мирна. Сава, Сава, Сава, Сава, Сава… таа тука е мирна. Сава, Сава, таа тука е мирна. таа таму е мирна. Сава – таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава – таа тука е мирна. Сава, таа тука е мирна. Сава, тука е мирна. Сава, тука е. Сава, тука е, таа – тука е -… таа тука е мирна…. таа е тука. Сава, таа тука е мирна. Сава, таму е – тука е, таа – тука е. Сава, тука е – таму е, таа е тука. Сава – таа тука е мирна. Сава, таму е. Сава, таа – тука е тука. Сава, таа тука е тука. Тие тука се присутни. Тие тука се присутни. Сава, тука е тука. Тие тука се присутни. Тие се тука. Сава – тука се присутни. Засега тука се присутни. Засега овдем тука. Тие таму се тука. Засега присутни. Во Сава тие се присутни. Сава – тука е тука. Засега овдем. тие тукам тука. Сава тука. Сава – тука се присутни. Сега тука се тука. Тие тука се тука. Има. Сава тука се присутни. Засега тука. Сава: тука, таму. Сава – тука. Лазар ги гледам. Засега тука се тука. Сега тука е, на улиците тука. Засега тука е таа. Сава тука. Го препознам. Сава – Лазар, Сава. Сега тука се тука. Сега тукам. Сава, долу таму е. Што бидува сега? Сега види. Го. Сава тука се. Сега брзо се тие тука. Сега тука се тие тука. Засега тука се тука. Сега тука се тука. Тие тука се тука… тие тука се присутни. Тие тука се тука. Тие тука се присутни. Сава тука се тука. Тие тука. Тие тука, на улиците тука се тука. Во Сава тукакаде што се тука. Сега тука. Сега тукам. таа е тука. Тие тукам. Тие таму се живи. Тие тука се тука. Тие се присутни. Сега тука се живи тука. Тие тука се тука. Сега тука се тука. Тие тука се тука. Тие тука се тука. Тие тука се тука. Тие тука се тука. Тие тука. Тие се тука. Штом тука се тука. тие тука се тука. Тие се тука. Сега се тука. Тие тука се тука. Тие тука се. Тие тука се тука. Сега тука се тука. Го тука. Да ги препознаме. Да видиме тука се тука. Сава. Тие тука се. Тие тука. Сега се тука. Да тука се тука. Тие тука се тука. Тие тука се тука. Тие тука се. Тие тука. Сега тука се тука. Сен се тука. Тие ги тука. Тие тука се тука. Ќета


===== CHECKPOINT 027 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сававо, на Газибаба, на Газибаба.
Од Калемегдан сум слегувал често пати, често сум шетал често, често пати сум шетал.
Сонувам за ова место покрај Сававо, на Газибаба.
Јас првпат сум тука. Не дека сега не сум заспал, ти си минел, многу многу шетала,многу шетала, дури и во есенска вечер не сум заспал.
И сега кога ќе те сретам често те гледам како си шетала, те следам како стенка, в срце ми в грло,
се кревам како песната што ја течам –
се кревам горе па брегот го љубам, те следам како песна, те следам како песна, јасна и јасна.
Јас тебе те сакам многу.
Јас би те видел како стенка,
во прав те следам.
Си имал право на живот – јас би те видел како те гледам.
Сонувам за ова место покрај Сававо, на Газибаба, на Газибаба, Газибаба, на Газибаба, на Газибаба, на Газибаба.
Си мислам – велат тие –
се кревам горе па брегот го љубам.

Не, еве како те гледам – велат тие.
Јас те сакам многу пати, често сум шетал.
Јас сакам да го сакам ова место покрај Сававо, јас првпат да бидам шетал.
И што? Јас би те видел како те следам.
Не, еве како те гледам.
Јас би те видел како си минел, те заборавам како си минел.
И ми се смееш.
Јас би те видел како си те следам.
Не! Јас те сакам како те гледам – велат тие.
И што? Јас сакам да те сретам горе па брегот го љубам.
Јас би те видел како течам.
Одам горе па брегот го љубам.
Одам горе па брегот го љубам.
Одам горе па брегот го љубам.
И што? – велам – сакам да те сретам.
Но тебе те сакам многу пати, те следам.
Но јас многу пати те следам.
Си течелам те сакам – велат тие.
Јас првпат сакам да те грабнам.
Одам горе па брегот го љубам.
Јас сакам да те грабнам како да те знам.
Но јас сакам да те грабнам како те сакам.
Сонувам како си сакам.
Јас те сакам како те сакам.
Ти си минел.
Јас сакам да те грабнам како песна,
но тие не се.
Одам кај што си минел.
Сонувам како да те земам.
Јас те љубам како изворче, ти си минел – велат тие – ми се смееш.
Одам кај што си минел – велат – ми се смееш.
Но тие – велат – само не се радувам.
Сонувам.
Не да те грабнам како река – мислам.

Не се радувам.
Но тие – велат – ми се смеат.
Но тие – ме лажат – велат – сакам.
Јас сакам.
Не да те грабнам – велат – велат – те сакам.
Сонувам како изворче.
Не да те грабнам.
Јас не барам – велат – ти не.
Сонувам.
Сонувам.
И оди.
И днеска трпувам.
Јас те земам – велат – сакам.
Одам. Во ред се тие – велат – сакам.
Не дека не е можно.
Не! Тие – велат – сакам.
Не – велат – сакам.
Не, само не сакам.Но тие – велат – сакам.
Не – велат – сакам..Сонувам.

Не може да те грабнам. Јас – велам – сакам.
Не! Тие – велат – сакам.

Не – не сакам. Тие – велат – сакам.
Не – велат – сакам.
Сонувам.
Не, тоа не го. Има луѓе – велат – сакам.
Не!
И тие – ми се смеат. Молам. Длабоко ми е – велат.

Јас сакам.
И само не сакам. Исти ми се – си – велат. Да не ми е… Засега – велат! Во овој поглед е.
Нома луѓе – велат – велат.
Со збор сакам – да те кријам, – си те сакам. Јас сакам.Сонувам.Не сакам да те земам како душа и ќe бидеме – велат.
Не!Не сакам, сакам – вели. Тие – се – велат – велат. Длабоко. Штом можеш. Има друго ми е – не сакам.
Не да те сакам. Тие – велат не сакам – сакам. Засега сакам.
Не да те знам – велат..
И да минам, те барам – сакам.
И само да те бакам..Не, само сакам. Засега ме сакам – сакам


===== CHECKPOINT 027 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Тој повев од сонот и плавен и в очи ми се
и ми се разлези видот
и ми се в коса.
Ти го разгорев лицето и ми се сипа видот.
Ти го разгоре мојот живот
и ми се
а во моево срцевие се склучка мојот дух, ти си минел, се склучка мојот дух – јас ми е близу, јас ми е пред очи.
И ми се препетлува ликот
и срцево ми сака
и ми сакаш.
Ти си минел, душава ми сака.

Јас тебе те сакам.
Јас не те сакам тебе, ти си минел, јас тебе не те сакам.
Јас не те сакам тебе, те сакам.
Јас не те сакам многу.
Но ти ми се в коса и ми се сипа видот
и ми се ѕвеч маш.
Си минел – ми се смееш.
Јас минам низ град, те слушам како те гали како те галат.
Ти ми ја разгореш раката, ми се смееш, си минел,
пати ме стегаш низ град, те стискаш пред очи.
И ми се губи видот
и ми се сипа видот.
Ти ми ја разгореш коса зори и ми се сипа видот.
Ти си минел,
ти си минел, ме разгорев низ град, ми се сипа видот
и мене ми се споулавија белите магли
и зори се ледам
и
со молна и витинска сила.Ти минам низ град, ме разгореш пред очи ми се
и ми се ѕвечи видот
и ми се
и
што те сакам.
Ти си минел, ме разгорев срцево ми се
а те ми се
а кога те знам.
Ти ми се разгоре мојот живот
со тебе се
а мене, си минел, ми се сипа видот.
Ти си минел, мајко наша, што ми е мое име
пошто си минел.
А денот беше пролетен, темен, мрачен,
тој беше пролетен, а денот беше пролетен.

А денот беше пролетен, пролетен, пролетен, пролетен, јас од љубов и спрема љубов се склучкав.И денун кога падна мрак,
до небо ридје ми се мотка мојот дух.
И ми се радувам сега што сега, на овој повик

со сонце во душата е
приквечер, на прв поглед
и ми се радувам.


Јас сакам да те знам.
Но, те молам, земјо, те молам, ти се молам, те молам не пристапуј, само не пристапујме, само не пристанувам.
Не пристапујНе пристапуј, само не пристапујв, сакам да те знам.Ти си минел, што си ти, зашто твојот живот е
тој.
Не пристапујНе пристапуј, само пристапуј
Не пристапиш. Јас сум човек што ме стиска, мој живот е, мој живот.


Јас го сакам и сакам да те знам.

Едно е поет да бидеш, само да се твој верен.
Јас да ем.

Јас не пристанувам. Да не пристанувам. Сам сум, сакам љубов да те знам.

Не пристапујНе пристанувам. Сам сум. Безгласен сум.
Јас не пристанувам.
Јас барам, сакам да те знам.
Јас не пристанувам. Безгласен сум. Јас не пристанувам. Сам сум, ниту ќе приставам. Не пристанувам. Сам сум. Ќе траам пак. Јас те следам. Сам сум. Ќе те следам. Сам сум.
Не пристанувам. Јас пристанувам. Јас те љубам. Јас сакам да те знам.
Јас сам сум. Сам сум, јас сакам да те знам.


сакам и да те знам.
Те сакам. Јас не пристапујНе пристам. Јас те сакам. Сам сум. Сам сум. Сам сум. Безгласен сум. Безгласен сум, јас не приставам. Јас не пристанувам. Сам сум, те сакам и ќе те кријам. Сега болен. Јас те сакам. сакам да те знам. Јас не пристаам, сакам љубов, тоа да те знам.
И ти ќе те знам. Да те знам како и дете ќе те знам. Длабоко ќе те знам. Да те знам. Сам ќе те знам. Јас немам. Ќе можеш да те знам. Сам да те знам. Јас ќе те знам. Молам, сакам да те љубам. Да те знам. Јас не пристам. Безгласен. Безгласен си да те сакам. Сам сум. Сега те сакам. Но твојот близок те сакам. Безгласен да ме знаеш. Не пристам. Сам да те знам. Сам ќе те молам. Има, дојди. сакам да те љубам. Јас те сакам. Јас да те знам. Моморач


===== CHECKPOINT 027 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.

Да бидам жив и жив,
Од Калемегдан сум,
Од Калемегдан сум,
Од Калемегдан сум,
Јас барам тивко и се што е на дуќанот е на дуќанот,
јас барам тивко и се што ми е на дуќанот ме лажат.

Јас барам тивко и се што е на дуќанот ме лажат.
И ако сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило.
Сивило ми е,
се што ми е на дуќанот ми е на дуќанот,
се што ми е на дуќанот ме лажат.Оган ја барам
како пламенче што ми е на дуќанот.
И ако барам тивко и се што на дуќанот ми е на дуќанот ме лажат.Сивило сивило сивило сивило сивило ми се што ми е на дуќанот.

Да живеам и жив,
Твојот бара тивко и се што ми е на дуќанот ме лажат.Кој нели сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило сивило.
Јас барам тивко и се што ми е на дуќанот ме лажат.
Оган ме лажат,
од Калемегдан сум,
од Калемегдан сум,
од Калемегдан сум,
од Калемегдан сум,
лам пак на дуќанот ме лажат.Се што сакам на дуќанот ми е на дуќанот ми е на дуќанот,
Јас барам тивко и се што на дуќанот ми е на дуќанот.
Не сакам прасето што ми го кажуе градов ми го лажат.
Не ми е јасно како некој непознат ми се вкрал да ме лажат.
Не ми е јасно како не ми е делот од тоа каде се лага ми е мене?
Не ми е јасно зошто ме лажат?
Не ми е јасно зошто некој ме лажат.
Јас го лажат.
Јас го лажат.
Не ми е јасно зошто го лажат.
Не ми е јасно зошто го лажат.
Тие лажат.

Сивило ми го лажат.
Не ми е јасно зошто не ми е јасно.
Не ми е јасно.
Не ми е јасно зошто некој ме лаже. Тие лажат.
Не ми е јасно зошто некој ме лажат.
Не ми е јасно зошто некој лаже.
Нити ако некој ми кажува за мене лаже.
Ми е јасно.
Нити каде лажеш не лажеш.
Никој не лаже.
Нити лажат.
Не ми е јасно зошто сивило ми го крие.
Не лажеш.
Сивило ми го крие. Сенка ми го крие.
Не вели, може и сака да лажеш.
Не лажеш.
Не лажеш.
Не лажеш. Јас го лажеш. Во овој поглед секој е домата.
Не лажеш. Ќе лажеш. Не лажеш. Јас те лажатш.
Не лажеш. Длабоко кажуваш. Ќе лажеш.
Знам. Штом лажеш не лажеш. Не лажеш. Сенка ми го крие. Гледаш во очи.
Сурова вистина. Знам. Штом лажеш. Имаш во очи. Знам. Јас не лажеш.
Не лажеш. Знам како лажеш. Знам дека некој лаже.
те лажат лажеш. Сенка ми се крие. Сенка ми е, мајка чека да лажеш. Штом лажеш. Да лажеш не лажеш. Без лага, кажи како лажеш не лаже лаже. Сенка ми е во очи. Сенка ми е во срце. Сенка ми е, кажи. Сенка ми е во очива. Без збор. Сенка ми е, мајкава, мајка и кажи твојот глас. Сенка ми е во очи. Сенката. Да лаже, кажи да лаже. Сенка луѓе те лажат тебе. Штом кажува збор дека лаже. Да лаже, како сивило што лаже. Сенка што плаче. Сенка ми е, кажи. Сенка без глас. Сенка ми е на срце. Сенката ми е.
Сен ќе видиш.
А дали лаже. Во првипиш ми е денеска сја, жива да лажеш. Без скарај како да лаже како и утре да те


===== CHECKPOINT 027 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Чудна улица мирна.
Чудна.

Чудна.
Притивна.
Чудна.
Чудна.
мажи.
Чудна.


притивна.
Чудна.
примамлива.
да се види сето тоа.
Чудна.Но има и тајни.
притивна.
Примела.И ми се вкралски опачини.
Чудна.
примамлива.
примамлива.Чудна.Онаа тука е
та тука е
примамлива.
примамлива.
примамлива.
примамлива.
примамлива.
примамлива.
примамлива.
примамлива.
Минам тука се стануј сум јас.
Јас таму се стануј сум тил.
И слушаш. стапка.
И час и пол.
примамлива.убав.
примамлива.Отага.Минам тука се станујдувам.
примамлива.
примамлива.
би спомни.И ми се вкралски опачини.И ми се вкралски опачини.Друга примамлива.И што? Зар може да ми се крене срцево?
одошто не може да ме грабне?
И ете како да ми каже?
А како да ми каже?
Не може.
И еве како да ми каже?
Јас барам и ќе барам.
И еве како да ми каже?
јас барам.
Се што е пред мене, ме чека.
Јас барам.
Сакам да ми каже нешто.
Јас барам.
Се што е пред мене, сакам, сакам и сакам.
Јас барам.
Се што сакам ме бара.
Јас барам.
Си тече реката струјна.
се гласи мојот повик.
И ете како да ми каже:
се што те чека, ломоте.
Да појдеш ноќе.
И што попаднат.
И в тешка болест, па макар колку да те копнеам,
поне како дел од мене,
во прав.

Да не е оваа матура?
Не! Тие низ солзи ми се вкрал.
зар зеде.
Си тече реката струјна.
примамлива.
Се втура.
Каква песна да ми кажат?
Не! Тие нема.
И само не сакам.
Тие само се вкралско срце.
се пискаат.
примамлива.
примамлива.
Излези надвор.

Не е оваа матура.

Ами нема.
А може само да ме викне.
Не! Тие не само што ме вишат, ами уште толку.
Тие низ мрачни страни не затинајнаа.
Тие ми се вишат.
Тие ми се нажалуваа.

примамливо.
Тие се лекуј ме, лекуј ме.
И одат така.

јас од прва одделение ги слушам.
мажи.

Но тие се мишкават.
Не ги гледам.
А јас ми се радувам.

ме затинајме.
заради нив не сум само татко
а, јас сакам да знам.
Не, не велам.
јас сакам.
Но тие ми се смеат.
тие се смеат.
тие ни се смеат.
јас се тие тука.
примени.

на прсти ни се.
А дали ги гледам?

одвај ги – ми се смеат.
Не! Тие се смеат.


јас ги сакам.
да се гушнеме.


Не ги гледам.
На цветна трошка
се ми се смее.



да бидеме.
Не ми е жал.
И оди брзо.


И само не тишина.
ме тажи.
И само не тишина.
Не сакам солзи.
од овој ритам на
тапитоне
дошто сум го сетил.

да не биде ова,
да не беше ова.


Не сакам ништо.
Не сакам солзи.
Не сакам љубов.
за нешто друго да не те гледам.
во овој ритам на самотен вик,
но за едно да те гушнам.
Не вели.
А зар љубов.
Не глувам.
Не сакам љубов.
те молам, само не тишина!
Не те сакам ништо.
јас сакам љубов.
јас сакам.
Не сакам ни темница.
да те чувам.
Не сакам ништо.
Не сакам.

Не сакам љубов.
Но срце ми сака.
те молам да те ктам.
Не сакам.
Не те сакам.
Не Мајска.

Со нас не сакам. И ти да те сакам.

!
Не сакам.


===== CHECKPOINT 027 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков и како се измеша веков, мраз ми се рика,
утеха се измешаа прстињата,
и пак се измешаа прстињата,
и се измешаа прстињата и човекот си застана наземи се борат –
и ете како се измешаа прстињата,
за сето тоа време се измешаа прстињата –
и човекот си застана наземи се склучија –
а пак се измешаа прстињата –
за сето тоа време се измешаа прстињата и човекот си остана наземи сиренце –
се споулавија прстињата,
и човекот застана наземи се свитка,
за сето време се измешаа прстињата и човекот си застана наземи се надму дојде –
и човекот се измешаа прстињата.
Беше тоа се што се измешаа прстињата и човекот се крене наземи се врати пак наземи се над него,
и човекот застана наземи се надму дојде –
се споулавија прстињата,
и човекот се измешаа прстињата –
и човекот се врати пак наземи се –
за сето сето ова време се споулавија прстињата,
и човекот застана наземи се споулавија,
и човекот се поткрена горе а сега се измешаа прстињата.

Јас не те знам како се измешаа прстињата,
и човекот се измешаа прстињата рика.
И човекот се врати наземи се што се измешаа прстињата,
за сето тоа време се измешаа прстињата и човекот се врати наземи се склучја –
и пак човекот остана наземи се –
и човекот се врати во игра –
се споулавија прстињата,
и човекот се врати во игра.
Туку како да се измешаа прстињата и човекот се врати во игра,
како да се измешаа прстињата и човекот се разлеа –
и човекот се измешаа прстињата и човекот си застана наземи се веќе
и се споулавија!
Си минете се веќе тука
и човекот се врати наземи си застана –
и човекот застана наземи се над мене.
И човекот се врати пак наземи си застана.
И човекот се разлеа пред човекот, се исправи,
тој застана,
беше во ломна состојба,
срети,беше на прстињата, се склучија прстињата.
Како да се измеша прстињата?
Симу сетев брзо,а човекот застана, се склучија прстињата и човекот се исправи –
а мене сега гледам како се измешаа прстињата,
се споулавија прстињата и човекот се исправи,
со прстињата што ги рикаше,
се споулавија прстињата и човекот се разлеаја,
со прстињата што ги рикаше,
се споулавија прстињата,
за сето тоа време се измешаа прстињата,
со прстињата што се споулавија прстињата,
но на ништо не се измешаа прстињата,
и човекот остана наземи се надму дојде –
и човекот застана наземи се поткрена,
а човекот остана наземи сепобеен и се разгоре.
Но човек застана во ломна состојба, се споулавија прстињата и човекот се врати пак на тврдо легло –
и човекот застана на неа –
и човекот се врати пак на неа –
за сето сето тоа време се разгоре,
за сето тоа време се разгоре.
Како да се измешам прстињата?
Зав како се измешаа прстињата во мене, се споулавија прстињата,
и човекот се врати пак назад –
и човекот се врати.
А како да се измешаа прстињата,и човекот се врати пак во ломна состојба.
О време рикав како да не бидамш се што си сторил –
и човекот застана на неа, се поткрена, се врати веќе, се врати пак назад во ломна.
Не бој се веќе, се врати назад во ломна состојба.
Мило, како да не те заборавам,
и човекот застана.

И човекот застана на неа.
заедно со рацете и снагтажи тој застана на неа, се исправи, се врати назад, се врати пак во ломна состојба.

Па живеј како жива и жива –
и човекот застана пак во ломна приквечице, не сети се веќе –
и човекот остана жив, се врати веќе на неа.


Си оди пак и живеј како жива,
и човекот се врати пак веќе во мојтешката.
Како да не бидам пак љубов
исти како во правна ломна.

тој има толку малку смеење што смев кај себе.

Ти ми иде јад, како да не те знам
по тебе
што ми,
и кај тебе ќе видиме тебе ќe видиш љубов твојот близок да те чувам


===== CHECKPOINT 028 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш вистина бесна вистина бесна вистина бесна!Не лажеш.Кој лаже бесна вистина бесна,темна,од немачка душа,мерка бесна,и оти лажеш бесна.Не лажеш бесна вистина бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна – бесна –


===== CHECKPOINT 028 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Ко водјето на таа речна става
за прв допир.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство си го нова
по час со спокојство се слева.

Ко водјето на таа речна става
во час на самрак.
Ко водјето на таа речна става
по час на самрак.

Ко водјето на таа речна става
по час на самрак.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во час на самрак.
Јас го сакам ова место покрај Сава
по час со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во час со утеха се слева
по час со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
и мојот дух со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
со спокојство се слева
од бескрај се слева
во час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
по час со
и мојот дух со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
по час со
и мојот дух со спокојство се слева
со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
со спокојство се слева
во час со
по час со спокојство се слева
и мојот дух со спокојство се слева
по час со спокојство се слева
со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
со
и мојот дух со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
со спокојство се слева
и мојот дух со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
со
одвило се слева
по час со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во
ноќ.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.



Ко водје на таа речна става


од молна на таа речна става
и мојот дух со спокојство си го нова
по час со спокојство се слева
и мојот дух со спокојство се слева
во час со спокојство се слева
во
во час со спокојство се слева
и мојот дух со спокојство се слева
со
во
на таа речна става
во час на самрак.




Јас го љубам ова место покрај Сава
во час на самрак.

Јас го љубам ова место покрај Сава
во час на самрак.






Со неа поневкусно си го љубам ова место покрај Сава
во час на самрак.

Си го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.



И ми го слави ова место покрај Сава
во час на самрак.


Јас го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.



Со неа поневкусно си го слави ова место покрај Сава
во час на самрак.


И јас му се радувам на ова место – на таа речна става
и ми го слави ова место.


И еве срце ми сака
на таа речна става
на
како што беше.





И јас му се радувам на ова место
кога седевме таму
на таа речна става
и ми го слави ова место
со таа плавна става
со неа во мојот живот.




И јас би сакал ова место сега
по вечерво
кога ми се чини…
И еве пак да те сакам
кога те познавам.
Со тебе не сакам ништо да те губам
со
од овој повик,
од овој живот што го сакам,
со тебе да те земам како живот.
Јас како јас ќе те чувам како што сакам,
но нас ништо нема да те заборавам.




Но јас сакам да те чувам како љубов, сакам се да те чувам како едно срце –
о таа проста.

И како би те позлатен да те чувам како јас ќе те сакам
сонувам како човечкото.




о да те чувамш тебе јад близок како љубов
како ми сака
но смеење,
како би те земам како мое близок те заборавам, како тебе близок да те знам како близок сум близок близок!
како би сакал


===== CHECKPOINT 028 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
два сиви реда уморни куќи, мирна и мирна.
Минам – и минат матно
а – и минат матно
а – се се спрема.








Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
И минам овде сега

каде што ти си минел.


Очи в очи
и не дели?

И минам овде
каде што ти си минел,
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што ти си минел.
И минам овде
каде што ти си минел.


И минам овде
каде што ти си минел.

Очи в очи

И минам тука
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што ти си минел.


И минам тука
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што ти си минел.

И минам тука
каде што ти си минел.
И минам овде
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што ти си минел.



И минам тука
каде што ти си минел.


И минам овде
каде што ти си минел.



И минам овде
каде што ти си минел,
каде што ти си минел.


И минам овде
каде што ти си минел,
каде што ти си минел.
И минам тука
каде што ти си минел.
И минам таму
каде што те си минел.

И минам овде
каде што ти си минел,
каде што ти си минел.
И минам овде
каде што ти си минел.


И минам овде
каде што ти си минел.


И минам овде
каде што ти си минел,
каде што те си минел.




И минам тука
каде што ти си минел.





И минам тука
каде што ти си минел.

И минам овде
каде што те сакам
каде што те гледам
далечна.









И минам овде
каде што те гледам
каде што те гледам
каде што те гледам
далечна.


И минам овдекаде што ти си минел.









И минам тука
каде што ти си минел.

И минам овдекаде што те гледам
каде што те гледам
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно минато.




И минам тука
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно


===== CHECKPOINT 028 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство ме смирува.

Јас не барам тивко место.
Сакам да бидам јасна.
Јас барам тивко место.
И минам низ град и време.
Но место покрај Сава
во час на самрак не барам.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
И минам низ град и време.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Не барам само место на таа речна става
во час на самрак.
Јас барам место на таа речна става
во час на самрак.
Јас барам тивко место.
Ко водјето на таа речна става
во час на самрак.

Не барам место на таа речна става
во час на самрак.
Јас барам тивко место.
Си барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Да можев, на стаена тишина.
Јас барам тивко место.


О време. Јас барам место.
Јас барам место на таа речна става
во час на самрак.
Си барам тивко место.
О време. Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
И место покрај Сававо час не барам.
О време. јас барам тивко место.
Јас барам мирно место.
Јас барам мирно место.
И минам низ град и простор.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Тоа е град.

Јас барам тивко место.
Јас барам место.
Јас барам тивко место.
И место на таа речна става
во час на самрак.
Јас барам тивко место.
Јас барам место.

О време. Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам…Тој бара тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам место на таа речна става
во час на самрак.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам тивко место.
Јас барам место на таа речна става
во час.
Јас барам место на таа речна става
во час.
Јас барам тивко место.
Си барам тивко место.
Јас барам мирно место.

Јас барам место.
Јас барам…в град.
Јасме сили да ме донесе таму.
О време. Јас барам тивко место.
Јас барам место.
јас барам тивко место.
Јас барам место на таа речна става
во час.
Јас барам…Тоа место покрај Сававо час не барам… Јас барам место на таа речна става
во час.
Јас барам тивко место.
Јас барам……
Јас барам место на таа речна става
во час.
Јас барам… јас барам тивко место.
Јас барам место на таа речна става
за да најдам место.
…… Јас барам тивко место.


Јас барам тивко место.

Но место на таа речна става
во час.
Но место на таа речна става
во час на самрак.

Не барам тивко место. Јас барам тивко место.

Јас барам место на таа речна става
по ликот.

Со збор сакам да знам.
Не барам тивко место.
Не барам тивко место.
Не барам место на таа речна става
за да.
мој да најдам место…
поНе барам ништо… само……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 028 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Се што е се друго и не е.3атворницата:


Но ете – и мене ме сети
и дека ми е жал и декав како и мене,
со надеж дека пак ќе те сретам.
Но колку време, какво време мина
од кога ти се вити,
и дека твојот живот ќe си биде проста заден, заден, заден, заден?
Нов си се вител, па зар уште нема,
со надеж дека пак ќе те сретам?

И ете – и мене мислата често ми бега.
А зошто срцево ми паѓа,
о колку време и да мина
тој наслушува?
Јас дури сега гледам како ти се ориенира душата.
Но зар може срцево да мине?
Никој нема да сети.
Та срцето ми паѓа, ми паѓа, јас немам спомен, прашнам мака и своите дечиња ги лечам на прсти.
И ете како мреам кога гледам како те галат,
и дека сиракот им се ориенира.
Јас немам спомен, немам спомен, прашнам мака и своите дечиња ги чувам в библиотека,
и што било друго да си чувам.
Не е се црно,
темно, прашнам – далечна песна
и што и не е:
о дете мое!
Јас немам спомен, прашнам мака и своите дечиња ги љубувам.
О тоа јас го барам само со мака, зашто немам спомен, прашнам мака и своите дечиња ги љубувам.
Јас барам тивко и скришно место,
но зар со мака?в боса, прашнам?
Не! Тие – ми е жал!
Не! Тие ми се веќе позлатени,
утешни, скромни и скромни.
Јас немам спомен, прашнам – немам спомен!
Сиракот мој премрежува, мине, трае.
Јас барам тивко место, што јас го љубувам.
Не сум сива, прашнам – многу ненадно.
Сиракот мој го љубам и му се молам.


Не сакам прашнам мака и
ти каде било,
те молам – мое е да го знам.
Немој да си најдам место.
Но што? Зар може да ми се згаси?
Не! Јас барам тивко место, таму ќе најдам…
но место да барам.
Не!
Тоа е подла жед.
О дете, што да минам?
Чувај го, мое е поетското дело.



И ако има,
како да ме викне,
ти реков – можеш да ме викнеш.
Не! Тие се само влажни,
див костен, јас сакам и ти да стоиш на Газибаба.

О другари,
нашата младост
со иста верност како мене – сакам да ме викне.

И ете срцево сака и ти ќе стои.
И ти се молам – дојди пак, мој роден крај,
по мене да мине.

И оди брзо, тоа е потез на мисла.
О другари, само не!

И само едно не,
јас треба исто.
О другари, само не тишина
о да си кажеме – можеш.

Но има луѓе – едно место,

не лути се –
нивната младост.
И тие тука се – будни, будни, будни се – будни.

Во нас не е ништо друго –
тие се само
тие – присутни.
И ако може само едно – едно – едно -друго,
тие – намножени –
од Калеш вишина
на
одвај срце сака да се викне
и тие се – будни, зашто тие се само еден, скржав,
далечно-само не – дојди пак.
О другари, само не тишина

ме, дојди пак да ме гушнеме!
В бескрај пајажина, мајка ти ќе се врати,
од срцево ќе дојдам пак,
но овој повик
и твојот спомен ќe би биде – заден.
А дали има – присутни
со твојот дух, само не тишина?

Срцево што си живеел – едно – едно – едно – едно – едно – едно – едно?Не, нема.
И срцево е – едно, мое – ништо.
Не тврда секој ли си?
Не тврда онаму ли си – едно – едно, синеце и само едно – едно – едно – друго – едно.
Не бој се –
Не лути се – јас сакам да те знам – едно – едно, едно – едно – едно.
А Жинзифов – едно – едно – едно – едно.Но само не, едно – друго, мое друго – едно – едно – едно.
И еве жапиш ќе се трудам јагне, едно – едно!
О другари да те знам – едно!
Не, мајка не, тоа е – едно – едно.
Не


===== CHECKPOINT 028 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Си текнам – и ми се чини – кубе темно-златно.

И ми се чини – мирно сега
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.


И минам овде сега
каде што ти си минел
со твојот дух и душа.
И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
кој ли ќе ме доведе таму?


И дека тука ќе те сретам
што те гледам – ми се чини,
а тебе сега
од кога срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
и дека таму ќе ти дојдам.



И дека тука ќе те сретам
со твојот дух и душа
што ти си минел.Кој – ќе те сретам тука
тој – ми се чини – ми се чини
и дека тука ќе те сретамза дружба чудесно нова.
И минам тука
каде што ти си минел,
и ми се чини
и дека тука ќе те сретам.И минам тука
каде што ти си минел.И минам овде
каде што ти си минел – ми се чини
и дека тука ќе те сретам
со твојот дух и душа
а
од
од коприна.И минам овде – ми се чини
од дните млади
од кои ти си минел.И минам тука
каде што ти си минел – ми се чини
дека тука ќе ти се сретам
кој ли ќе те сетам
дека си минел.И минам овде
каде што ти си минел – ми се чини
од
како ти си минел,
од кога минам овде
се минам.
И јас како и што ми се чини
во ова
како што ми се чини
се што ми се чини
о не е во ред со тебе,
а правам таква изневера страшна.И еве како во ковчегот твој се вкрал ти се ориенисува
со твојот дух и душа
што се вкрал.
И еве како одглас в душа
се слуша:


А речи:
„Ти си минел,
срети ме, ти си минел.



О пеј ми!
И јас сум минел.

И минам овде зимно,
се сетив на тебе – си минел.





И еве како одглас в душа
со тебе сум пазел.

Но ти си минел.






Ти си минел – си минел.
И еве како одглас в душа
со тебе сум пазел.
И минам овде
каде што си минел.



И минам овде
каде што те гледам
каде што те гледам
дека си минел.







Јас те сакам и се трудам.


О пеј ми – те сакам многу.


И еве како одглас в душа
јас те гледам
од кога те гледам
нокаде во ноќва
со твојот дух и душа
со твојот дух и душа.









И еве како одглас
кога те гледам
јас те гледам
во очиве ми се вкрал.

















И еве како одглас
јас те гледам
за прстиа тебе – ми се чини

од кога те гледам како те гледам
а в очи
а со сета своја лика
со твојот дух и душа.

О пеј ми, попустојас те сакам многу.

А дали знаеш – што да ти кажувам?



О пеј ми – ми се чини?
И како одглас во срцево
што те гледам
со привкус поглед
со иста сила како и јас – сакам
о пеј ми – ми се чини
со иста сила како и мене – ми се чини
а –
о да те гледам како те гледам
со очи полни –
о нема ли ти да ме знаеш
што те гледам.Достапни види како те гледам
на твојот гроб
со очи полни
што те гледам.





Но твојот лик и душа се,
но твојот дух е
штом –
но ти се губи видот
о што те гледам толку малку.





И
јас те сакам

со твојот дух,
се сама со спокојство, што те гледам толку позлатен
со иста
со иста душа.Јас

О пеј ми се молам, тоа ми се

со иста душа и срце жива.Засти ми – сакам да те


===== CHECKPOINT 028 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
На стара Москва улица мирна.


А минат матнодва сиви реда
два сиви реда
два сиви реда
а в небо – кубе темно-златно.



Па брегот на Москва – еден во црвени реда
ца
и една стаја – ова место на стајаност и на стајаност.
Притивна улиците
III век
Немирен живот – градската бука и те како стаја го приврамуваше секој чекор
на брегот.
Притивна речовита улица
Леги градската бука и стаја е тука.
Притивна речовита улица
Мостовица – тука се смеша ведно.
Притивна речовита улица
Ирна Москва – тука се ми стана.
Легирна улица
Нова Москва – тука се ми стана.
Притивна речовита улица
Илме – тука се ми стана.
Притивна речовита улица
Нова Москва – тука се ми стана.
Притивна речовита улицаИлме – тука се ми стана.
И минат матнодва сиви реда
но
а улица – тука се ми стана..
Притивна речовита улица
Притивна улицаАзреска – тука се ми стана.
Притивна речовита улицаИлме – тука се ми стана.
Притивна речовита улицаИрна Москва – тука се ми стана.
И минат матнодва сиви реда
ма – тука се ми стана.
Притивна речовита улицаИлме – тука се ми стана.

Немирен ден
Притивна речовита улицаИлме – тука се ми стана.
И еве тука се ми стана.
И ми се стана.
А јас сега ми се губиш – кубе темно-златно.Друга младост
Ноќ тука се ми стана и сега гледам луѓе – тука се ми стана.
И јас – се ми стана.
Јас – уште збирка луѓе.
И ми стана јасно – ова не е само вечер
што е ова чорбаџискичерски водвор, тука е олкава вечер.

Очиве ми се смеат,
кога те бучат –

очите,
кога те канат –
кога те канат –
очите, се стуткале
за по скалите
и – канат –
од кај што те ткаат –
со опашот кај што те вpaќат
и пак те канат
очите –
засвикани –
со рацете –
засвикани –
за прсти штракаат –
за прсти се минете –
за прсти се минете –
за прсти се минете –
по убост минете –
за прсти викот им рикаат –
за прсти ви лепкаат –
за прсти им рикаат –
за прсти им пргават –
за прсти винети –
за прсти винети –
за прсти –
од ракав нишнато ми се –
за прсти минете –
за прсти им се –
за прсти винети –
за прсти минете –
за прсти винети –
за прсти ни се –
за прсти винети –
за прсти винат –
за прсти ни се –
за прсти ничнати –
на прсти ни се –
за прсти ни се –
за прсти винети –
за прсти ничнати –
за прсти ничнати –
за прсти ничнати
за прсти виснати –
за прсти ничнати –
за прсти винети,
за прсти ничнати
на бочнати –
на прсти ни се пултрите
од кај што те стискаат –
од кај што те бучат –
од кај што те стискале
за прсти
за прсти ничнат,
за прсти ничнат
од кај што те стискале –
за рака винат –
од кај што те стискале
за прсти ничнато
за прсти на прсти ничнати
за прсти ничнат,
за прсти ничнати –
за прсти ничнати ничнати!Друга младост








А дали
притивна речовита улицаДруга?
Срцево –
детинско – ничнатово – едно да се викне,
од кај што ти си –
детинско кaдетинско во градов
на света Москва
што те стиска,
од кај што ти си в срце
со ужас,
за себе расна ничнатоќнатиси те копнепиш?И зошто минеме толку малку
како небо
што си?
И еве кај се на пуста пути зори
кога


===== CHECKPOINT 028 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава водјето на Сава. Синот на Сава водјето на Сава води во Сава, Сава на Сава, Сава на Сава, Сава на Сава, Сава на Сава, Сава на Сава, Сава на Сава, на Сава. Сава и на Сава на Сава водјето на Сава, Сава на Сава на Сава, Сава на Сава на Сава на Сава.Мека навворјето навјето на Сава.На Сава.. вшв назад на Сава на Сава. Сава на Сава. ( на Сава.3 на Сава.
на Сава


===== CHECKPOINT 028 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта
но видови се
ога
и сладострасно в мрак,
и подзагаси,
и се разгоре ноќта
и човекот се гушне,
за прв допир.
Ти си само негов верен војник,
како што велат
од кога и да си роден.
Ти си само негов војник,
соседи и младост и младост,
соседи и младост и младост
и се,
соседи и младост.

Ко дланки се мразеа,
соседи и младост и младост,
соседи и младост и младост
и се
како што велат
за прв допир
како што велат
од кога и да си.Ти си само негов војник,
и се гушне
како
соседи и се гушне,
од кога и да си младост и младост.Ти си само негов војник,
тој се гушне,
соседи и младост и младост,
соседи и младост и младост.
Оган се гушне,
тој се гушне,
соседи и младост,
и се гушне,
соседи и младост,
и се гушне,
соседи и младост и младост.Ти си само негов војник,
како што велат
дека си само негов војник,
огаси,
од кога и да си станал,
од кога и да си.Ти си само негов војник,
соседи и младост и младост,
соседи и младост и младост,
соседи и младост и младост.

Ти си само негов војник,
и се гушне,
од кога и да си станал,
тој се гушне,
соседи и младост и младост.
Оган се гушне,
тој не се ни мразеа,
огаси,
и се креваш,
соседи и младост и младост,
соседи и младост и младост.

Соседи и младост и младост,
соседи и младост,
огаси,
и се што младоста и младост им се
огаси,
соседи и младост,
за прв допир
огаси,
од кога и да си.Ти си само негов војник,
соседи и младост и младост,
од кога и да си,
од кога и да си станал,
од кога и да си,
од кога и да си.Ти си само негов војник,
како што велат
за прв допир
и раскрсници,
од кога и да си,
од кога и да си,
од кога и да си.Ти си само негов војник,
се потиш и се гушне,
и се штрека во темницата
и некој гробно килим
соседи и се смее:
оган, младост и младост.Ти се смееш и се гуш
и човек се гушне,
оган,
кој има сила и надеж.
А јас го гледам споменот на
кога си ме гледал
во очи
соседи и се ми стана јасно
огаси,
оган, и се плашам
и колку да те гледам
за себе.
Како се смешкаш
соседи,
оган,сосе што се знае
огаси,
оган, и се мразееш.

Ти којшто си само негов војник,
соседи,
од кога и да си станал,
оган и се мразеа,
оган и се мразеа во темницата,
оган, и се ми стана!
Ти којшто си само негов војник,
оган, и се мразеа во темницата
што ми се крие,
оган и се стутка,
и кога си заспал
сосе гласиш
оган,
оган, и се срамиш
сосе сама во тебе
оган,
оган, се мразеа и се смееш со рацете како жена.

Те сакам другар и другар, и на тебе те сакам
и со неа се смее.
Усх твојот живот треба да помине,
оган да бидеш име,
оган да те родишне,
ме сонце да видиш со сета своја сила,
со сета своја сила,
со сета своја сила да се исправиш,
оган да се спасиш.

Оган и се гласи,
јас те заборавамме,
и како ќe се молам како човечкото твој војник во овој час
со сонце да се гушнеме.Засти во нас и си минам како се што си сакам,
со сета љубов да ме сака!
Како што си мипиш како човек сјам таков.
Оган ми е близок близок, јас јад да те


===== CHECKPOINT 028 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам,
во искреста игра да те знам
во искреста игра да се знам
ах колку да те знам
и колку да те знам
ах колку да те знам
ах колку да те знам
јас колку да те знам
што да те знам
што да те знам
што да знам.
И само биди ми:
јас сакам да те знам,
и колку да те знам
како да те знам
што да знам.

јас сакам да те знам,
како да те знам
што да знам,
ах колку да те знам
што да те знам.Ти што ќе те знам
како ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам
како да те знам.Ти ќе те знам
како ќе те знам
како ќе те знам
како ќе те знам
што ќе те знам.Ти што ќе те знам
ах колку да те знам
како ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам.Јас сакам да те знам
ах колку да те знам
како да те знам
а колку да те знам
ах колку да те знам
како да те знам
а колку да те знам
како да те знам
како да те знам
ах колку да те знам
ах колку да те знам
како да те знам
што да те знам
со тебе.
Ти што ќе си знам
што ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам
како да те знам
в колку да те знам
што ќе те знам
ах колку да те знам
што да те знам
како да те знам
што ќе те знам
како да те знам
како да те знам
што да те знам.Ти што ќе ги знам
што ќе те знам
од каде ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам
како да те знам
што ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам.

Ти ќе знам
како да те знам
што ќе те знам.Ти ќе ги знам
ах те сакам како ќе те знам
што ќе те знам
како ќе те знам
како ќе те знам
што ќе те знам
како ќе те знам
за твојот живот.
Едно е поет да бидеш,
како да се спомниш со мене
и
што ќе те знам
што ќе те знам
што ќе те знам.

О другари,
јас те сакам и сакам
и сакам многу да те знам.
Јас сакам те сакам те сакам.
Со многу луѓе
а те сакам
јас сакам многу.
И сакам многу,
ти што ќе те знам
што ќе те знам.
јас тебе те сакам многу,
јас сакам многу,
те сакам многу.
јас сакам многу.
јас сакам се и сакам многу и сакам многу,
сакам многу,
сакам се да знам.
Не дека сакам многу, љубов, да те знам
јас.
да те знам
што сакам
во искреста игра да те знам.Ти што ќе те знам
што ќе те знам
ах колку те сакам
во искреста игра да знаеш
како да си знаеш.
И днеска срна,
и днеска срна, и месецот

ноќе бдеам.

Јас те сакам многу, сакам многу и сакам многу.
јас сакам се да знам.
да знам како да те знам.
да знам.
јас сакам се да знам.
јас сакам се да знам.
А како да те знам.
мој не е можно.
јас те сакам многу, сакам се да знам.
да знам како да те знам.
да знам како да те знам.

јас сакам многу.
јас сакам се да знам.
јас сакам се да знам.
јас сакам многу.
сакам се да знам.
Со малку љубов и малку љубов.
Ти што ќе ми кажеш не – те сакам многу.
сакам многу да знам.
во те сакам многу.
јас сакам многу да те знам.
сакам се да знам.
да знам.
јас сакам се да знам се да знам.
сакам многу да знам, да знам како да те знам.
од когавм.
мешкам. Можи твојот живот да го знам, сакам се да знам.
на твојот спомен.
Немој ми сакам уште многу сакам,
о да те знам.
јас сакам се да те знам.
јас сакам многу да знам се, сакам многу да знам.

од кога те знам
на твојот живот ми е….
од срце ми сакам.
Не, тоа не сакам ништо.
Одам, само да те знам сакам се, сакам да знам.
Не, сакам и да знам.
Срцево ми


===== CHECKPOINT 029 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Јас минам низ Москва,
но не сега,
од тука,
а ти си минел,
како во минам –
и со црни далги
но,
но твојот живот си гонам
за едно место,
за друго –
за друго.

Јас минам низ Москва,
овде не сега,
овде не,
но нас со црни далги
за друго,
но нас со црни далги
за друго,
и минам низ Москва,
но не ми
како во минам,
како в небо – кубе темно-златно.Јас минам низ Москва,
како во минам – пат да
дам,
ко земја сум пазел.



Јас минам низ Москва,
но не минам -овде не минам.

Јас минам низ Москва,
што в небо – црни реда
а в небо – минам.Ние сме минам,
а со црни далги
за друго,
о минам низ Москва,
но не минам.
Ти си минел,
со очи ми си ме гледал,
одошто не ми дал душа
како во минам.О, се мракарам – си сетив на себе –
јас минам –
кога минам низ Москва,
јас барам тивко и скришно место –
одошто нема никој
пошто да ми каже.
Но ете – јас барам тивко место – јас мунам кај што сум бил –
портата,
тој ме гледа –
век сум пазел.


Сиракот умрел
в
јас, во тишина се борат –
овде нема ни темница.
Сиракот умрел
в
а в туѓина
како в сон
тој не е мрачен,
портата јасна
очите мајчини се мрачно црвени.

Очи мајчини како Москва
портата јасна
кога се корнат
свежите линии на Москва
и дворот се црни.



Со златни зрна в рака
жолт сум бил јас, минам – бобенце в туѓина
а,
но нас со црни далги
за друго не ми е споменот.



Но колку време, какво време мина
од тогаш,
како од кога
на е ова
време – ова е сега
како
портата згасна
од сонот
од сонот
и дека тука е
времето сведено.
Очи мајчини






Како што ми е денеска
веселба в туѓина
населба
дошле уморни куќи,
по што минат
за едно – напуштено огниште.
И ете како од соба каснат сум
така
пред портата на Москва,
од скица што минам –
по зелени магли
и топола.
И ете како од тие мрачни страни
со нивна штура скршено
ме
залепени
за едно време,
одвај срце да минам
пред нив
со црни далги
но
за в душа
и зори со црни далги
за да
аме
и со црни далги
за да итаме
во
но
што не е на нивна страна
со црни далги
од Калеметеориското море.
Како да не бидам тажен штом гледам низ прозорец мрачен,
и со црни далги
со црни далги
со црни далги
што минам.


Со црни далги
при што минам низ Москва,
од кај те заборавам?
Но ете како да не бидам тажен штом гледам низ прозорец –
од врвот па домов?
Никаков, таков не сум позлатен,
но ете како одглас да знам
што да те чувам?


Јас помнам со црни далги
за да те чувам,
со ранета лика
и со црни далги
со црни далги –
од светлина да бидам –
како сестра ти со црни очи
и со црни далги
за тебе
за твојот дух.
И еве тука е – кикириновни викот да ме винам,
со црни очи да те кријам
во
за тебе
и со црни очи да те кријам.



И ти имаш верба ужасна,
јас те чувам како сестра што те стискам
со црни дал и црни дал –
со очи да те кријам.
Срце, како да те кријам –
јас што си те сакам,
со очи си ме стискав,
со очи минам –
јас тебе низ град –
што ми имаш толку близок,
по мене опиТи ми е близок близок,
со


===== CHECKPOINT 029 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнамјас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетамќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
јас нејќам да те спомнам нејќам близок да те сетам нејќам близок да те спомнам
Јас нејќам да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетамќам близок да те спомнамЈас нејќам да те спомнам нејќам близок да те спомнамс близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамќам близок да те спомнам
јас нејќам да те сетам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
и некој да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамс да те спомнам нејќам близок да те сетам близок да те спомнам
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
тој да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетамќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
со нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
јас нејќам да те спомнам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам тебе да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам
јас тебе да те спомнам јас тебе близок да те спомнам тогаш близок да те спомнам близок да те спомнам близок да те спомнам.јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам тебе срќам близок да те спомнам срцево.јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам,јас тебе близок да те спомнам близок да те спомнам близок да те спомнам.јас нејќам близок да те спомнам те заборавам близок да те спомнам
јас близок да те спомнам како те познавам близок да те спомнам близок,јас нејќам близок да те спомнам близок да те сетам да те спомнам нешто.јас нејќам близок да те спомнам само тогаш кога си имал,јас тебе да те сетам како те заборавам близок да те спомнам тебе да те спомнам близок да те спомнам да те заборавам,јас сакам близок да те сетам,јас да те знам срцево да те сетам како те познавам близок да те сретам тебе близок да те спомнам близок близок близок да те спомнам близок да те сетам близок да те сакам.лам близок да те знам другар ти близок близок да те спомнам близок да те сетам како те знам близок да те заборавам близок.јас близок да те спомнам близок да те спомнам,вие ќе те спомнам како те заборавам,јас нејќам близок да те спомнам.јас сакам близок близок да те знам да те спомнам другар да те спомнам близок.лам близок близок да те спомнам, близок дар близок да те знам другар да те спомнам тебе близок. сакам близок да те спомнам тебе да те спомнам, другар, друшам да те чувам срце близок да те гледам близок да те заборавам како другар да те заборавам, зоми, близок близок, близок близок близок да те спомнам близок. сакам близок близок да те спомнам на срце да те спомнам другар те следам. близок да те спомнам, жив срце, друм


===== CHECKPOINT 029 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи, в небо – кубе темно-златно.

И минам тука… минам овде, и минам овде.
И минам тука, а сега минам тука…
И минам тука… минам тука.
Јас во тие темни реда уморни куќи гледам тука.
Но таму стои трепетлика,.
Јас на таа мирна станица гледам,
јас – овде сум, и минам тука.
Јас – овде сум, и минам овде…
Јас – овде сум, и минам тука.
И минам тука – минам таму – минам овде – минам тука – минам овде.
И минам овде – минам овде – минам тука – минам овде.

Јас – тука сум,
– минам овде – минам тука – минам овде – минам овде.
Јас – тука – минам тука – минам тука – минам тука – минам овде – минам овде – минам тука – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам тука – минам овде – минам овде – минам овде – минам тука – минам тука – минам тука – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – минам тука – минам таму – минам овде – минам овде – минам овде – минам тука – ми се чини дека минам овде – минам овде – минам овде – минам овде – ми се чини минам овде – ми се чини тука – ми се чини дека ми се минам тука…
да се трудам – да те сретам тука – си путам тука, ми се чини – не знае никој…
– си велам овде – кубе темно-златно.
Си се губам – ми се смееш
како да те сретам тука… Но ете – си велам – си се губам – си велам – си се губам – си велам – си велам.

Се што си сторил таму – си мислам – си мислам.


Си мислам – си менам тука – си мислам.
-ах – си глac – што си – си минам овде.
Си мислам – си мислам, си глac – си мислам.
ах – си мислам.
– си мислам… си мислам – си мислам, може – си мислам.
– си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам…… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам…… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам…… си мислам… си мислам… си… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам…… си мислам…… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… минам… си… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам…… си мислам… си мислам… си мислам… и си минувам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам… си мислам…… си мислам… си… си мислам… си мислам… си мислам… си… и мислам… си мислам… си мислам… си мислам… ти… си мислам… си мислам… си мислам… си… ми…… си мислам… си… си мислам…


===== CHECKPOINT 029 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:












А

У
ВДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДДД


===== CHECKPOINT 029 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава, покрај Сава водјето на Сава, на Сава, Сава, на Сава…
Притивна тишина.
Но таму се измешале
и една сказна се преливала.

Слушаш – чуј, дете!


Си текла, дете!
Си текла, дете!
Јас сакам место покрај Сава, на Сава.
И еве пак се прелива.
Но таму се измешале
и една сказна се разгорела
и пак се преливала
и пак се преливала
и пак се преливала
и пак се преливала
како во ноќ цела,
и пак се преливала
со дете!


Си текла, дете!

Си текла, дете!
Јас сакам да те знам
и што ти си рекол,
да бидеш име на таа улица!
Си текла, дете!
Не бој се

и пак речи му: сине, дете!
Мисли на мене, дете!

Си текла!
И слушаш – чуј! дете! – чуј! дете!
како дете!
Чук, дете!
Си текла!

Не бој се
а в поле децата
и пак се преливала
а во Сава!Си текла!
И солзи текла!
Тито, дете!

Ти се молам, дете!
Ти се молам, дете!
Се молам, дете!
Ти се молам, дете!
Си текла!
Но тие дечиња – се ми се молам, дете!
Си текла!
Ти се молам, дете!
Зар твојот гроб да се исправи,
над гробот да стои,
над гробот да лежи,
над гробот да гори.
Си текла!


Ти се молам – чуј! – чуј!

јас тебе!

ти си ми делот.



Ти се молам – чуј!
се плашам! – чуј! – чуј!
од таа штура.






О пеј! дете!
Ти се молам – чуј!
Со вас зборам.
Ја чуј таа штура!
од лешничката
овде се смирува.

О пеј!
О пеј!Ти се молам – чуј!
од овој гробницата се смирува!

заедно да минат маслинките!
А јас би рекол,
и како остра жед да те сретам – чуј се!

зар зеде душава – чуј!
Зар твојот гроб треба исто
и да се исправи – чуј!
Ја чуеш таа штура!
Каква песна!
Каква песна!



Си текла!
Ти се молам – чуј!
Со мојот гроб е Сава!

За тебе таа е проста, веселба!





Листот е – јас би рекол.
Јас би рекол,

на ти би рекол.

О пеј!

О пеј!


И јас би рекол,
да бидеш име на таа мирна песна!

Во играта нема мајстор –
но јас би рекол.


И само звуците се леат,
овде се леат и рачињата
и само звуците се леат.





Со малку душа – чуј!
Ја чуј таа штура!
Ја чуј таа песна!


заедно да изорам
скриј го – чуј!
Ја чуј таа песна!
Игро проста, мила – младост!
Еј, дете!
Ја чуј!
Ја чуј!
Но таа песна!




Листот е топол!
О пеј!
Ја чуј таа песна!

Каква песна!

Во овој час прва ме буди!
Милоста!
Но надвор од тебе
и вика
пеј:
да не тажи!
Во играта се крие
скриј се
како во играта!Не бој се – мајка!
Но таму се и срце и срцеволја се прелива,
со очи полни усни
од кои тврчат
со ужас и суровост.

И само без спомен в простор ја позлат!
И само безгласен пат
да се гушат!

Излези, излези се в темнина!
Не бој се, таков дарувај ме, таков дар да те роди
а таков,
не како радосен!Засти ме!
Но место на улиците!Се ширим во нас ќe видиш!

А дали има толку очи, таков спомен и сонце
ни
на твојот гроб
јас,
со очи срце ќе видиш,
застисти ме, само не бој се,
не како човечкото
дешка,
со очи да се гу


===== CHECKPOINT 029 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам сам и сакам сам да те гледам,
појас сакам и сакам нешто друго да знам.Ко огниште,
јас сакам сам да те знам.
Сакам сам да те знам
проѕирнам,
проѕирнам,
по ликот твој сакам сам да знам.
Јас сакам сам да те знам.
Не сакам солзи
и сакам да знам.
Јас сакам нешто друго да знам.
Чувај го превезот твој во нас
како в мрака огневита трага,
исти виор и водје,
нашата песна сакам да знам.
Тоа е поет –
в срмена пролет,
навечер таа сака сам да ме пее.

И оди си – сам јас сакам
и за рака си зборам,
јас барам нешто друго.


Јас сакам сам да знам.
Јас сакам да те знам.
Сакам нешто да знам.
Јас сакам сам да знам.
Се потитам и за рака да знам.
И оди си – сам.
Сиракот мој
се крие во мене
сеќавам,
се плиска,
се плиска,
а правам свадбари –
се плиска.

Јас сакам сам да знам.
Во првио час љубов ме свила.
Јас сакам само едно да знам.
Јас сакам сам да знам.
Јас сакам да те знам.
Јас сакам сам да знам.
Да знам – сам да знам.
Јас сакам нешто друго да знам.
Не дека барам нешто друго,
да знае.

Сакам сам да знам.
Сиракот мој да знам.

Но кога песна
за тебе е проста,
се шири,
се плиска,
од врвот се смирува.
Не, само едно да знам.
Не сакам да те знам.
Но јас сакам да те знам.
Не сакам солзи
да знае.
Но јас сакам нешто што те знам.
Да знае
што е љубов,
скриј го.
О другари, се што си ми рекол,
ти си ме знам.
Но има луѓе –
за себе – си ме знаеш.
Тие нема да те знам.
да ги знам – ќе те знам.
Јас сакам само едно да знам.
Но јас сакам се што си знам –
се што си ми кажал.
Не да знам
што да те знам.
Не да те знам
да те знам
проѕирнам,
да знам.
Сакам да те знам.
Јас сакам сам да знам.
Јас сакам сам да знам.
О другари,
се што си ми рекол,
да знае.
Не да знам
да те знам.

О другари, љубов.
Не да те знам.

јас сакам да те знам.
Не да те знам.
Не да те знам.
Не да те знам.
Не да те знам.

Не да те знам.
Не да те знам.

Јас сакам да те знам.
Не да те знам.
да знам.
Јас сакам да те знам.
Со тебе да знам.
Не да те знам.
јас сакам да те знам.
О другари, да те знам.
јас сакам да те знам.
Срцево се гушнав кога те нема.
И подзамам, љубов.
Немој да те знам.
Не да те знам.
Но јас сакам да те знам.
Со неа да те знам.

Со тебе да те знам.
– едно да знам.

За едно да знам.
– едно да знам.
Немој да те знам
да не е можно.
Со тебе да се знам.
Не да те знам
со збор да знам.
Со тебе да се знам.
И само едно да знам
од кога знаеш.
Ти чекаш.

Не да знае.
Не да го знам.
Не да те знам.
да знам како да те знам.
Со тебе да се сакам.
Не да те знам.
Не да те знам.
Не да те знам.
Излези брзо
со живот.
Не да те знам.
Не да те знам.
Ако те знам, сине не да знам.
Не да те знам.
Не да те знам – дојди ми гиСрцево да знам.
Не бој се, љубов, мајка
не, таа што те знам.
Не да те знам
Не да те знам.
Не тврда, тоа да те знам.
Со очи да знам.
И да те знам.
И ѕвезди да те знам.
о дете да те знам.
Исти ми како да се.
Срцево, душа да те знам.
Не да те знам.
И глас ми е денеска да те познавам
Не да те знам.
ме
на онаму да те знам.

заедно да знаеш.
Не да се гуатам.


===== CHECKPOINT 029 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава, покрај Сававо и Сававо, покрај Сававо.

Ко водјето покрај Сававо ти тече реката Сава, таму се дните кога песна
и одат в каченце,
далечно се на стајачка река.
И кај се дните кога песна
како да се мрачи
како да се смеша со таа песна
и оти таа песна крајна.

Си текла, на прсти се лее
и како водје трешница,
и како жар да не сети збор.

Слушаш – ти се смееш.
Јас не сакам солзи и солзи,
а ти се смеат.

Јас минам низ град по рекош
од поле,
по рекош,
по вишина
и како сестра ти се смееш.


Јас минам низ град по рекош,
по рекош, по рекош, по рекош.
Јас не сакам солзи и солзи,
но таа песна крајна не
и оди в каченце.


И на Газибаба – таа песна крајна.


Ти минам низ град по рекош, по рекош, по рекош, по рекош, по рекош.


Си текла, на прсти се смееш.

Јас не сакам солзи и солзи,
а те следам како жена си
со дете в очи.



Јас сакам да те сетам како се смешаш
кога те гледам,
но тебе нема да те сетам

како си ја гледал,
но настрвен си те знам.





Јас сакам да те знам.




И оди вишина, на прсти се стегаат
како човечкото јас, што да кажеме,
се знае,
одошто се знае,
но тие очи нема да ги сетам.







Ти не знаеш
што,
ти нема да ги сетам.






Јас само знам
што да ви кажам.





И оди вишина
и на таа нива.










Јас сакам
одошто се настрвувам,
со викум те слушам.










И тие
јас во самрак сега
јас по рекош
сечи,
со викум ти сум се свил.












И оди вишина таму,
тој се смееш.

















И тие викотници
но присутни

во таа вечер ми го пулат гласот.










А пееше долу на стајачка песна
со песна
на една песна


та:










И одат в каченце.














А ти си се свил,

ти си распнат
на,
ти си распнат.















И слушаш


у,

– дете!











И само жалам дека
со вас зборам.








А ти си мел,
– дете!











И одат викотинци
на оние небесништо се мајстори.

И одат в град
во,
далечно на Сававо.















И пак си играат





– дете,
од немир се слуша
како се плетат
очите,
очите –
очите,
и од срце
со збор се леат
и со толку збор
што не го стискам.


























И тие низ град в туѓина
за пусти вечерни
за твојот поглед
на
и луѓе со очи со смешка
но срце
на
од дните млади
и
за тебе
од кај се
со ужас ме стиска
очите
дечке
со твојот поглед
јас тебе.















И ти се смееш




со дете ти
очите.























О другари ми се молам:






И ти си ми дал
јас


===== CHECKPOINT 029 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.
И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
а пред век станува ова,
а пред век станува ова,
по век станува ова.
Си тече реката Москва,
од Калемегдан слегува,
а во мене се слева.”3.

И ти се смееш – и си се смееш.

И ете срце сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
И оди викот твој низ сибирни житја.
И јас те чувам в мрак – в мрак
и капат стреи немирна песна
небаре
и проштално мавтање со рацете.


Јас те сакам многу,
не бој се со мисла
но
што ми ветува.
И покорен на таа штура што ми ветува.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
во ова не,
но пред век станува ова,
а в небо – кубе темно-златно.



И ми се чини – ова не сега
а веќе,
и ми се чини
а в небо – ова
а надвор ќе
а мразе
и неизвесност.3.Си тече реката Москва,
а в небо – кубе темно-златно.И ми се чини
а в небо – ова
а в небо – кубе темно-златно.И ми се чини
а пред век станува ова,
а в небо – кубе темно-златно-златно.3.Си тече реката Москва,
а в небо – кубе темно-златно-златно.Минам – и минат матно
а

а в небо -златно-златно.





И ми се – и ми се чини
а пред век станува ова,
и црно-златно.


И како тука в небо
очите – и ми се смеат.3.Ме дарува младоста луда
за твојот голем спомен.




И ми се смееш – ми се смееш –
но ми се радувам.


Си тече реката Москва
на
од Калемегдан до Калемегдан.3.






И што? Зар може смртта стара Москва да ми каже?




Не!

Твојот спомен е на стара Москва,
тој дел е пред век станува ова,
од век станува ова,
од век станува ова
и сакам
де викот
и есенва да викне,
од небо да ме стопли.








Си тече реката Москва,
до шепотот на таа мирна приквечер
и за мене таа плавна приквечер
и ми се смее.





И јас во мојот живот – ми се смееш – и како извор на живот
а –
а од таа штура што ми ветува
по исти пат.


И ми се смееш – си се смееш.


И како жар во
соне,
и со подбив ми е – зошто
на твојот гроб не стои
како што е денеска?

Не!
Си тече реката Москва,
очи како река
кога те галат

доорни,
за прсти
и над гробот твој се корнат
но
пред
очи во прашен том.







И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
очи како сестра ти ќе ме стопли!





И подзамижува твојата света љубов – и тоа го немам,
ти што сакаш
од таа штура што ми ветува
и срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
очи како сестра ти ќе минам.





И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
од овој ритам
јас близок
кога те заборавам
со љубов да те гледам
со поглед
на
на твојот гроб
да ме стопли.









И ми е мило,
јас тебе ликот те сакам
од овој гроб да дојдам.
Не лути се,

ти месецот ми, само да те сретам – ми иде
што ви се молам.3.




Си тече, страшно ми, мило, смири да те земам


што те сакам
делам,
ме и уште нешто да


===== CHECKPOINT 029 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.


Чудна е таа тишина тука.
И ми се чини – ова не сега
и дека тука ќе те сретам
а – ова не сега
и дека тука ќе те сретам
во твојот живот
и дека тука ќе те сретам
што си минел тука.
Јас би те познал веднаш, мислам, мислам, мислам, на Москва,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
и дека тука ќе те сретам
со твојот опул мрачен и мачен живот
и дека тука ќе те сретам
по твојот опул мрачен и мачен живот
и дека тука ќе те сретам
и дека тука ќе те сретам
како в небо
што ќе те сретам
дека ќе те сретам.
И минам овде – кубе темно-златно.
Јас ке те сретам како в небо – ова нематен и мачен град.
И еве ти си – тука ќе те сретам
каде ќе те сретам
со твојот опул мрачен и
и дека тука ќе те сретам
со твојот опул мрачен и исти очи – ова не сега
а.
Очи – и минам овде в небо
и дека тука ќе те сретам
што ќе ти се вивне
како в бескраен и мачен подвиг
и дека тука ќе те сретам
со твојот опул мрачен и мачен живот
и дека таму ќе те сретам
со твојот опул мрачен и исти очи – ова не сега
и дека тука ќе те сретам
тој ден
и дека тука ќе те сретам
што ќе те сретам.И минам тука – кубе темно-златно-златно.



И тие
и в небо –
а јас минам овде – и небо – црнила –
по твој пат

а – тука ќе те сретам
во твојот живот
и дека тука ќе те сретам
каде ќе те сретам
а
во твојот живот
што ќе те сретам
што ќе ти мине
таму каде што ќе ти се молам
со твојот опул мрачен и мачен живот
и дека тука ќе те сретам
што ќе те сретам
каде што ќе те сретам
што ќе ти кажем.




И дека тука ќе те сретам
што ќе те сретам
и дека тука ќе ти се сретам
што ќе ти кажам.И дека тука ќе ти се сретам
во ликот
и дека тука ќе ти се позлататворницата и сека топола ќе ти се фрли
како в мрака огневита трага
за тебе
што ќе те сретам
што ќе ти кажам.

Јас ке те сретам в далечен ден
каде ќе те сретам
каде што ќе те сретам
што ќе те сретам
што ќе те сретам
и дека тука ќе те сретам
што ќе те сретам
во твојот живот
што ќе ти втаса
и дека тука ќе те сретам
што ќе те сретам
што ќе ти кажувам.


Јас би те познал
што ќе ти кажам,
о езеро – минам овде во Москва
каде што ќе те сретам
што ќе те сретам
што ќе ти кажувам.Те сакам
Јас сакам и минам овде тука
каде што те гледам
што те следам.





И минам овде в очи
каде што те сретам – и минам овде кај што те гледам
каде што те гледам
а –
јас сакам да те сретам тука
каде што те гледам
во твојот живот
што те гледам в очи.


Но зар срце сака
да ме сака
како тука,
со многу луѓе и со многу луѓе и со малку луѓе
што те сум видела тука
каде што те гледам,
со многу луѓе и со многу луѓе и со многу луѓе.




И твојот опул мрачен и мачен ќе ти се згамам
како човечкото,
со твојот опул мрачен и мачен живот
што го живеам тука.
А дух сака
да ме гледа
кога те гледам.


Не в срце
како в срце ќe те гледам толку жива
што те гледам
и дека те познавам како човечкото
соне,
со твојот лик и со ѕвезг
што ми го вникнувам.





И еве срце близок јад што те познавам.

Не тврда.
Игровни те сакам
да те сакам
што те да те чувам.


Не мој се, сакам срце минам кај тебе
во срце
де, и сакам те заборавам сега
да бидеме кај тебе
соне па те сакам како в срцево,


===== CHECKPOINT 029 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна, мирна и мирна.

Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Минам – и минат матно
а јас – и минат матно
а во небо – зелени дворови
а в небо – црни
а в небо – црни
а виоратни очи.
Минам – и минат матно
а во срце – црни
а в небо – црни
а небо – црни
а в небо – црни
а в небо – црни
а ми – црни
а ти – црни
а во црни
а јас – и минат матно
а во срце – црни
а во срце – црни
а в небо – црни
а тука – црни
а в небо – црни
а в небо – црни
а во небо – црни
а јас – и минат матно
а – црни
а тука – црни
а тука – црни
а ми – црни
а во срце – црни
а ми – црни
а тука – црни
а тука – црни
а јас – црни
а во срце – црни
а во срце – црни
а во срце – црни
а во црни
а небо – црни
а во небо – црни
а ми – црни
а тука – црни
а јас – црни
а Јас – црни
а во црни
а Јас – црни
а в небо – црни
а во срце – црни
а во срце – црни
а во срце – црни
а во срце – црни
а во срце – црни
а во крв – црни
а пред мене
а в небо – црни
а в небо – црни
а в небо – црни
а пред мене
а црни
а во срце – црни
а пред мене
а во срце – црни
а во срце – црни
а пред мене
како темно-златно
а срце – црни
а пред мене
а пред мене
како темно-златно
а мене – црни
а пред мене
а ми – црни
а пред мене
а пред мене
како темно-златно
а јас – црни
а пред мене
како темно-златно
а пред мене
како ми – црни
а пред мене
како темно-златно
а пред мене како темно-златно
а јас – црни
а пред мене како темно-златно
а пред мене
а пред мене како темно-златно
а пред мене
а пред мене како темно-златно
а пред мене
а како темно-златно
а пред мене како темно-златно
а пред мене како темно-златно
а пред мене како бледо-златно
а пред мене
а како милно и јасна
а пред мене како темно-златно
а пред мене како милно небо – црни
а пред мене како темно-златно
а пред мене како небо – црни
но
како во милно време
и – црни
како во милно време.









И минам – пред мене
кога минам
а пред мене
кога минам
а пред мене
дека сум минел,
пак пред мене
очи
кога минам сонувам
јас – и минам
кога минам.
И минам кај ми е ранета душа
ме
а
во утро – јас страдам
јас – црнино и црни
јас по тебе
и што минам овде
јас – на црни
што ми се мрачи
што в гради
и што ми го зн
сонувам умот
и минам.





И минам кај ми се мотдека минам.
Јас што минам
јас на сон ме стиска
јас – црнино
и ми се ледам.



Но зошто не минам
јас, кај ми се мрачи
и дека ми е жал…Колку ненадно зборување ме стиска?



Сонемирен сум…
Но зар мене близок ме стиска?

И јас сум само далечен
и што ми го знсонувам?Пак и срце ми сака
за тебе жал
со иста среќа и ми е жал
со иста жед
и дека ми е жал, мое дете ми е жал…
Јас би сакал да живеам
со мојот близок и срцево мое да те земам.
и со иста тага да те земам…
но мене близок близок ми е жал…За тебе што минам?Не сега љубовм.
И срце ми е жал… Мај да те спомнамм –
не да те заборавам?
од нас
ме
ме кај минам
во срце да те заборавам со иста строго, како сестра да се згамам.
И ќeјас што минам срце ми е мил пајажина
со


===== CHECKPOINT 030 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
јас сакам се да те знам
јас сакам се да ти кажам
јас сакам се да е можно.Си тек тогаш
јас сакам се да е можно.Си тек тогаш
јас сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се што ми е на моето срце сакам се да е можно, сакам се да е можно.Сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се да е можно. сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се што ми е… сакам се да е можно, сакам се што ми е денеска… сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се што ми е денеска… сакам се да е можно, сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се што ми е… сакам се што ми е… сакам се да е можно. сакам се да е можно, сакам се што ми е… сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се што ми е… сакам се што ми е… сакам се да е можно… сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се да е можно… сакам се да е можно, сакам се да е можно, сакам се што ми е… сакам се што ми е… сакам се… сакам се што ми е… сакам се… сакам се што ми е… сакам се… сакам се… сакам се што ми е… сакам се… сакам се што ми е… сакам се… сакам се… сакам се што ми е… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се… сакам се…… сакам се… сакам се… сакам… сакам се… сакам се… сакам… сакам се… сакам се… сакам се… сакам… сакам се……… сакам се… сакам… сакам се…… сакам се… сакам… сакам се… сакам… сакам се… сакам… сакам се………… сакам се…… сакам се… сакам… сакам се…… сакам се…………… сакам се……… сакам се…… сакам…… сакам се…… сакам… сакам се………… сакам се……………… сакам се…… сакам…………… сакам се……… сакам се……… сакам… сакам………… сакам се…… сакам…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


===== CHECKPOINT 030 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
јас сакам да те знам
јас сакам да те знам
јас сакам да те знам
јас сакам да те знам
проѕирна
јас сакам да те знам
со сува рака
јас сакам да те знам
што сакам да те знам
дека сакам да те знам
а те сакам како сакам да те знам
дека сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
со сува рака
да знам како сакам да те знам
што сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
со сува рака
со сува рака
сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
што сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
во сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
за да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
проѕирна
ста сакам да те знам
што сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
за тоа колку сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
а те сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
што сакам да те знам
во сакам да те знам
што сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
како сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
во сакам да те знам
што сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
со сува рака
с сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
с – сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
со сува рака
сакам да те знам
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
проѕирна
со сува рака
с сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
с – сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
проѕирна
да
с – сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
со сува рака
сакам да те знам
што сакам да те знам
проѕирна
со сува рака
да
во сакам да те знам
проѕирна
јас сакам да те знам
проѕирна
од те сакам
проѕирна
со сува рака
да
со сува рака
сакам да те знам
проѕирна
јас сакам да те знам
проѕирна
проѕирна
од мојбојна да те знам. сакам да те знам
проѕирна
одкога би те знам. сакам твојот сон да те знам
јас сакам да те знам
што сакам и како сакам. сакам твојот сон да те знам
од кога животот би те чекал. сакам мојот сон да те знам
од кога би те видел
со мојот лик да те знам. сакам твојот сон да го знам
јас сакам и сакам твојот сон да го знам. сакам мојот сон да го знам
од кога би те гледал. сакам твојот сон да го знам
од кога би те видел. сакам мојот сон да го знам
од кога би те гледал. сакам твојот сон да го знам
јас сакам. сакам твојот дух да го знам. сакам мојот сон да го знам. сакам твојот сон да го знам. сакам и мојот сон да го знам. сакам да те знам. сакам твојот сон да го знам. сакам твојот дух да го знам. сакам твојот сон да знам. сакам твојот нека
ме. сакам твојот да те знам. сакам уште не пристапиш да те знам како и срце сакам да те знам. сакам да те знам. сакам како те сакам да те знам како си знам. сакам твојот сон да те знам. сакам овој мој да те сакам. сакам да те знам. сакам да те знам како што те знам. сакам другар сакам да те знам како те знам. сакам. сакам да те знам твојот сон да те сакам како сакам. сакам овој дар да


===== CHECKPOINT 030 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава,.
Јас го сакам ова место покрај Сава, на стаена врева.
И ете пак во час на самрак, на стаена врева.
И еве пак во час на стаена тишина.
Јас би сакал ова место покрај Сава да го гледам.

Сиракот умрел.

И еве пак во час на стаена врева.
И пак во час на стаена тишина.


И еве пак во час на стаена тишина.

И јас сум само негов гроб.
Јас сум само негов гроб.

Сиракот умрел.
Јас би сакал ова место покрај Сава да го гледам.

Од таа немош – плач,
по сека жилка,
и јас би сакал тука да запрам
во час на стаена врева.
О време, сето ова мирно

по стаена тишина, на стаена врева.



И јас би сакал ова место покрај Сава да го знам.

Сиракот умрел.
Јас би сакал овде да запрам
во час на стаена врева.
И еве пак во час на стаена тишина.





И јас би сакал овде да запрам
во час на стаена тишина.


И ете срце ми сака.
И јас би сакал тука да запрам
во час на стаена тишина.
Јас би сакал тука да запрам
во час на стаена тишина.

И пак во час на стаена врева.
И пак во час на стаена тишина.

И јас би сакал овде да го љубувам.

И еве пак во час на стаена тишина.


И јас би сакал овде да го гледам.


И јас би сакал ова место покрај Сава.
И еве пак во час на стаена тишина.
Јас би сакал ова место покрај Сава.


И ете срце ми сака сега
.
И како извор на стаена врева.

И ете пак во час на стаена тишина.

Но јас сакам ова место покрај Сава да го гледам.
Јас сакам да го знам.
И еве срце ми сака сето ова место покрај Сава.


Но јас го сакам ова место покрај Сава.
Јас би сакал ова место покрај Сава.

И еве пак во час на стаена тишина.



Јас сакам ова место покрај Сава да го гледам.

Јас сакам сега и покрај Сава.
И еве срце ми сака тука.
И јас сакам ова место покрај Сава да го знам.

Јас сакам сега овде да го љубувам.
О време, сето ова

да не го гледам.
И оди во час на стаена тишина.


И јас му се молам

лам.
А како извор на стаена тишина.
А јас сакам да те сакам.

Сиракот умрел.
Како извор на стаена врева.
О време. Јас сакам овде да те гледам.

И само сакам да те следам.

Но тие двајца се држат уште за рака

во сивило.

О време, сето брановитост
давен нанкај ме,
и не само да те гледам
се до небо
ноќта
ме бакнати.
Но надвор изгрме пукот,
нека трпнати
и кај се изнајдеш
и пак да се гушнеме
за нешто.
О време, сето брановитост свесивен на нива рачињата
и ако шумно поле во тие небесни небесни страни
и тие,
и ако шумно поле во тие небесни странидаш,
не како во дните светлини,
и ако шумно поле во тие небесни странини како во дните младини,
од кои тие тука в бескраен мрак прелет,
јас би сакал тука да те кријам
не како река,
за тебе жал блиска.
Но ти нема да го видиш овој повик
како пламен што се слуша.
О време, како да не те гледам
очи в бескраен мрак.



И пак в соне, само да те чувам како песната
во таен виор.

О време, како да не те гледам.
Но зар не те гледам
што ќе сетев како бран што те стиска
не,
соне, зар не,
јас ќе те знам.
О време, сето бранови и ништо,
тој и ништо друго не сум сетил,
јас би сакал овој повик
од овој повик
како спомен и само да те знам како спомен
и
што те гледам.
И ти ќе те знам како близок да те препознам како што си јас и во нас
соне –
како срце да те знам.
јас сакам да те знам.
И како да те знам како љубов
како пламен, како пламен да те чувамм влном како пламен да те те знам.
јас ќе те


===== CHECKPOINT 030 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.Чудна е твојата младост и ти се губиш.

И ми го враќаш живот.
И подзамижуваш.
Но таму стои трепетлика
и те чекал.
И ете срце ми сака
и дека уште прва моминска вечер.

И се разбудува.
И се слева во ритам на шир.
Но таму стои трепетлика
и плаче.
И глас се праша: -„Што дека немам, ти не ми се враќа.
Што дека немам, ти не барам од тебе ни сила.
Не, што декамажи.
Не е можно.
Јас не сакам љубов, јас не барам од тебе чуда, ти не барам од мене чуда, јас нем љубов.
Не сакам чуда, ти не барам од тебе чуда, јас не барам од тебе чуда, јас барам од тебе не барам од тебе.Друга моминска вечер.




Не, што дека немам, јас барам од тебе и таков ми е ликот.
Не сакам чуда, ти не барам од тебе чуда, ти не барам од мене, не сакам од тебе да ме вратиш
со измамни потушки.
Не сакам чуда, сакам од тебе да немам.Кај што е споменот, кај е, очи да ми се вратат.
Не вели, еве како оди твојата мака?
Со дете, душа ми сака.
Не, нема, ти што сакам.

Едно е поет да бидеш.
Јас барам од тебе чуда, едно е поет да бидеш, сакам.
Не е можно.
Едно е поет да бидеш.
друго е поет да бидеш.
Едно е поет да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Едно е поет да бидеш, да бидеш, јас барам од тебе да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Едно е поет да бидеш, да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Јас барам од тебе чуда, сакам од тебе да те чувам.
Едно е поет да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Едно е поет да бидеш, да бидеш, јас барам од тебе чуда.

Не е можно.
Едно е поет да бидеш, да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Едно е поет да бидеш.
Едно е поет да бидеш, да бидеш, јас барам од тебе чуда, да бидеш, јас барам од тебе да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Едно е поет да бидеш, да бидеш, јас барам од тебе чуда.
Јас барам од тебе чуда.Не, сакам да бидеш, јас барам од тебе чуда, сакам од тебе да знам.

Не е можно.
Не, не, сакам од тебе чуда да знам.
Едно е поет да бидеш.

Со збор да се гушнеме
како в соне, да жолч те јаде само.
Едно е поет да бидеш.
Јас барам од тебе чуда, едно е поет да бидеш.
Не, сакам од тебе да знам.
Не е можно.
Едно е поет да бидеш.
Едно е поет да бидеш.
Со збор да бидеш.
Не, едно е поет да бидеш.
Јас барам од тебе чуда.
Со збор да се гушнеме.
Со збор да се гушнеме.
Со збор да се гушнеме.
Јас барам од тебе чуда да ги знам.
Не е можно.
Не, тоа е поет да бидеш.
Не, тоа е поет да бидеш.
И ако не е, едно е поет да бидеш.
Не може и да те јаде.
Јас барам од тебе чуда.
Со збор да се гушнеме.
Со збор да се гушнеме.
Едно е поет да бидеш.
И ако имаш душа блиска, кажи како животот други луѓе ќе се гушнеме
не
и како човечкото да е, едно да не можеш.
Во слога да е.
Не.
И само да се гушнеме.
Со збор да се гушнеме, само да се гушнеме.
Не бој се, љубов да бидеме.

Со збор да се гушнеме.

заедно со збор да си се гушнеме.

Не, тоа е само тешко, едно да се гушнеме.
Не бој се, едно е.

Не бој се, речи се, речи не е можно.
Засти луѓе не се, тоа е само, едно.
Со збор да си се гушнеме.

На срце тоа срце не е можно.
Зошто те заборавам.
И друго да се гушнеме!
Зошто љубов?
Излези, тоа е твојот живот.
скри Мајчице, излези брзо!
Излези се, излези, мајка ме, сине, смири,
си ми, само не, едно да бидеш.
Ако те сакам, речи ми се, види
што си глнам.чувам како дете да те познавам


===== CHECKPOINT 030 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам близок, близок и по твој пат
јас сакам и ти да те знам
јас сакам нешто многу добро, сакам да те знам и сакам многу нешто и да те знам.
Јас сакам да те знам често
јас сакам и те сакам многу и сакам многу ми се сакам.
Сине мило, сакам да те знам многу.
Јас сакам да те знам како се сака и што си сака, сакам да те знам многу сакам.
Со многу се сакам и те сакам многу, сакам да те знам многу ми се сака.
Со многу ми се сакам и те сакам многу.
Не сакам солзи
не сакам солзи да ми носи, сакам да те знам многу.
Со многу ми се сакам многу, сакам да те знам и сакам многу ми се сакам.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам многу ми се сакам.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам многу ми се сакам многу. сакам да те знам како се сака и како се сака и како си сака.
Со многу ми се сака многу и сакам многу ме сака.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам многу луѓе. сакам да те знам како се сакам и што те сакам.
Исти луѓе, сакам и те сакам многу, сакам да те знам многу пати.
Оган, сакам да те знам и те сакам многу ми се сакам, сакам да те знам многу ми се радувам.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам многу… сакам да те знам колку ми се сака и сакам многу.
Јас сакам да те знам многу те сакам и сакам многу сакам да те знам.
Јас сакам те сакам многу сакам многу, сакам да те знам многу сакам.
Со многу сакам да те знам и сакам те сакам многу сакам.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам како се сака и како се сака.
Со многу ми се радувам, сакам да те знам како се сака и што си сака.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам многу ми се сака.
Не сакам солзи да ми носат, сакам да те знам многу сакам многу сакам.
Исти луѓе сакам и те сакам многу, сакам да те знам и сакам многу те сакам.
Со многу сакам да те знам.
Со многу се сакам и те сакам многу сакам.
Јас сакам те сакам многу и сакам да те знам.
Со многу се сакам, сакам те сакам многу, сакам да те знам.
Те сакам многу, сакам многу и сакам многу.
Со многу сакам да те знам, сакам се што сакам и што те сакам.
Не сакам солзи да те знам. Молам. сакам љубов, сакам да те знам.
Одам кај што си, сакам љубов, сакам да те знам и сакам многу сакам да те знам.
Со многу сакам да те знам.
Со многу сакам да те знам.
Одам кај што се сака.
Со многу се сакам и те сакам.
Со малку сум се сакам.
Не сакам солзи да те знам. те сакам многу. сакам да те знам.
Но љубов да ти знам.
Со многу сакам да те знам.
Со малку се сакам.
Не сакам солзи да те знам.
Со многу сакам да те знам.
И само те сакам да те знам.
Не сакам солзи да те знам.
И да те знам. сакам да те знам.
Одам кај што си ми.
Не сакам солзи да те знам. сакам солзи да те знам.
Со многу сакам.
Не сакам солзи да те знам. сакам солзи да те знам.
Со многу сакам да те знам.
сакам да те знам.
Со многу сакам да те знам.
Одам кај што ќе те знам.
Срцево е денеска. Вечер.
Исти луѓе, сакам да те знам.
Не сакам солзи да те знам.
Не сакам солзи да те знам.
Одам кај што ќе те знам.
Не ми треба сон.
Те сакам многу. сакам љубов.
Со многу сакам да те знам.
јас сакам да те знам.
Не те сакам солзи да те знам.
Не да те знам.
сакам да те знам. сакам срце да те знам.
Исти луѓе, милости, смири.

Не да те знам срце. сакам да те знам.
Не сакам љубов.. сакам да те знам.
Со љубов да те знам.
сакам да те знам.

.
Не да те знам.
сакам солзи ми се, мајка да те знам.
сакам да те знам.
На срце да те знам.
Не да те знам.
Јас сакам да те знам.
За едно да те знам.
Не сакам љубов. сакам да те знам.
Срце што те сакам. сакам да те знам.
Не да те сакам.
сакам да те знам и срце да те знам.
ме да те знам.
јас сакам, сакам да те знам


===== CHECKPOINT 030 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна. мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Приквечер тука се разлетуваат кубелнички куќички од кои навечер штрекаат
зрелите.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.
И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.
И ми се чини – ова не сега
и дека тука ќе те сретам
каде што течам.
И дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
каде што течам.И ми се чини – ова не сега
и дека тука ќе те сретам
каде што течам.И дека тука ќе те сретамприквечеркаде што ќе те сретамприквечер мрежна се фаќа.И ми се чини – ова не сега друго,
и дека тука ќе те сретамприквечер штрека молкум.
И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.Си текла – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретамПриквечер есенски.
И дека тука ќе те сретамПриквечер – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретамприквечер штрека молкум.

И ми се чини – ова не сега
и дека тука ќе те сретамприквечер штрека молкум.
И дека тука ќе те сретамприквечер штрека молкум.
Па зошто сега љубов не се фаќа?
Никој не те праша,
кој те праша, амбасој – едно не,
тој те праша – си се смешкаш.
Си текла – ти нема, ти не се ни праша?
Јас тебе – ти си само негов верен војник.
кој те праша – смешкаш – си и си ја знае.
Туку – си станал, еве како се винце – жив –
од немир и кална болест?
Туку – си станал – си.
Си имал – еднаш – еднаш, јас сакам – еднаш.
тој – еднаш, еднаш.
тој – еднаш.
Но ти – еднаш.

и еве како се винце – винце – се винце – винце – винце – кубелинско оро,
од кубелинско оро,
на капина префрлена.

Но зошто – зошто – еднаш? – еднаш.

Па живеј – еднаш.

И ти – еднаш!



И првиот пат
де, тој – еднаш.

А пак друг пат.
И прв пат.
де ти – еднаш.
Но еве срце – еднаш.


И прв пат.

тој – еднаш.



Си тече реката – ти ќе видиш
и – си тече реката – ти ќе се врати.
Си тече реката – ти ќе се врати.
Ти – те немај – ќе видиш,
каде мир не пискоти.

Си тече реката – те сака и ќе ја врати – ти ќе се врати.

И јас – еднаш.

Си тече реката – ти ќе ја врати.
И еве како се винце – и ти – ќе видиме
и како со црни очи се вишат
и со црни очи ќе видиш
а – како се винце – си газат – си се винце,
а ти –
кога – пат.
И јас – сакам, љубов да те знам – ти ќе се врати.


И ти – дете – сакам – сакам да те спомнам –
!За сé што си рекол – сакам да те сретам – те да знам – дојди,
јас – те заборавам – сакам да те знам
и – што да си кажеме – мајка, што да те спомнам – дојди – дојди!Пустина – едно да те сретам – дојди те молам
заедно совие.

И ти – едно не – дојди ме, мое дете, сакам да те знам – дојди
јас – дојди пак да те чувам – дојди ќе ти се згаси пламен

и – ти ќе можеш да те чувам.
И ти – си – едно – те познавам – минете, дојди и ти ќе минеме
и – ќе се разбунам.Си тече – дојди едно те молам
И еве јас – сакам пак да те кријаммне пламен
де – ти ќе те чувам, в рака


===== CHECKPOINT 030 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Тој повев во дворот на царски дом, а сега во тремот на двор се слуша: долу се слуша глас: ете се слуша: едно е и гласот:
упаѓа!


Но кој чука?
Сирота!
Сирота!
Туѓинци!
Грабај


а!
Нема кој да ги врати
а!
Кој чука?
кој чука!
Кој чука?
Никој!
Јас жалам!
А тебе жал ме оставил!
Та срцето ми сака
а правам – плач те нема
што.

Јас жалам!
Јас жалам – плач те нема
а тебе – плач те нема
а!
Јас жалам – плач те нема
а – плач те нема
а – плач те нема
а.
Јас жалам – плач те нема!
тебе сум доволен…
в кревет не ми е доволен…
а денот беше пролетен…
Но надвор од тремот небесен
-сонцето се вилеше,
времето дуваше,
пее и дождот
и денот беше пролетен…
Очи, трепетни очи
в
в
а дождец – лешни зори
и навечер
очи, разлабван поглед ми бега
и навечер тонам во кална душорина
ута се сипалам…
в кревет се владам – сонот е
а навечер
и навечер жалам дека
пее… Сенка без радост
а пред тебе глас:
упаѓаш.
А како се вишат
во утро кога в ноќ
се шетка в мрак?
Немој!
Очи!
И кална се лее
и
кога окрвавено жедно се лее –
в кревет се лее –
очите им се на врата
со празна уста,
умира горделива
а – кубе – окрвавено
сонета верност и тага
и споро зборење.Старата Москва:
приквечер беше тука… Сенка безгласен заспа,
а ноќе дождец есенски се смеша.
И прошета дента се поти,
и прошета дента се врати пак назад.
И прошета ноќе се врати пак назад…
И прошета ноќе се поврати…
се врати…И прошета дента дента
и ноќе се врати…
се врати… Сенка без радост… Сенка без радост… Сенка без мака… Сенка без радост и мака… Сенка без радост… Сенка без радост… Сенка без мака… Сенка без радост… Сенка без радост и мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без радост… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака и мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака и мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака. Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака. Сенка без мака и мака, Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака и љубов. Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака и мака. Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака и мака… Сенка без мака и подвиг. Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака и тага. Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака. Сенка без мака и мака, Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака и со мака… Сенка без мака, Сенка без мака… Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без радост. Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака, Сенка без мака и мака, Сенка без мака и без мака. Сенка без мака и утеха. Сенка без мака,


===== CHECKPOINT 030 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам, сакам близок да те спомнам и ти.
Си станал и си велат, ти си само мој верен и мил,
ти си само негов верен војник и верен војник.
Си имал и многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу,многу, многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу, многу, многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу…
И колку лесно, многу,многу лесно,многу лесно!
Си имал и многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу,многу, многу, многу,многу,многу… Но-тебе, те познавам само многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу,многу, многу, многу,многу, многу, многу,многу…Но-тебе, мила, страшно-божица, многу, многу, многу и многу, многу, многу -многу,многу…
Од срце те спомнам. Јас дури сега и сакам близок да те спомнам, сакам да те спомнам.-Ти…стимо, си само негов верен војник и верен војник.Си имал и многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу, многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу,многу, многу,многу,многу, многу,многу,многу,многу,многу,многу… Но-тебе-ти многу, многу, многу, многу, многу,многу, многу, многу, многу, многу,многу… и многу… Но зар има никој таму еден толку широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк… Но ете-тебе – таков, таа мила, таа мила, мила, мила, мила, мила, мила, ти – таков, широк, широк… Но кога во тебе ќе запали пламен – и пламен – што ќе запали, – тогаш – таков – каков, таков – таков, јас треба да те спомнам… Но кога гори, – јас сакам твојот гроб да се запали и – таков да гори, зашто таков – таков гори.
-Но кој – каков – ќе запали, – таков да гори, – таков – таков да гори!
– дете – тоа го нема – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори.
Ти којшто ќе запали пламен – таков ќе запали – таков ќе гори, – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали.


И оној – таков ќе запали – таков ќе гори, – таков ќе запали – таков ќе запали, – таков ќе запали пламен – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали.Друга друго, таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори пламен во надгробна бизарност – таков ќе запали пламен ќе запали – таков ќе запали.3атворницата – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – каков што и да се запали – таков ќе гори.И оној – таков ќе запали – таков ќе гори.
– Јас сакам да те знам како пламен – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали во сказна, – таков ќе запали во спомен – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори – таков ќе гори – таков ќе гори.
 
И оној – што гори – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори – таков ќе гори – таков ќе запали – таков ќе гори.И оној – таков ќе гори – таков ќе гори, таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори – таков ќе запали – таков ќе запали – таков ќе гори, таков ќе гори – таков ќе запали – таков ќе гори – таков ќе запали – таков ќе гори.3
Но таков дар – таков дар, таков каков – таков – таков ќе гори – таков ќе запали – таков ќе гори – таков ќе гори – таков ќе гори, таков ќе запали – таков таков каков – таков ќе гори – таков ќе гори, таков ќе запали – таков ќе запали – таков – таков ќе гори и таков ќе запали – таков гори – таков дар жива ќе гори – таков – таков ќе запали – таков ќе гори – таков дар што гори – таков ќе гори


===== CHECKPOINT 030 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам и ти доста плавен,
јас нејќам близок да те спомнам.Си станал, велат, и ти си се нашол,
јас тебе сега близок да те спомнам.Си станал, велат, и ти си нашол,,
о другари, си нашол,
и ти си нашол,
а сега веќе знаеш… – ти си имал на душа таков, ти си се нашол,
си станал.
Ти си се нашол, велат, и ти си нашол,
а сега како што и ти си ми се нашол,
од срце си ме нашол.

И ти си се нашол,
а сега знаеш.Ти си нашол, велат, и ти си нашол,
а сега, – ти си нашол,
а сега – велат, ти си нашол,
а сега ти си нашол,
а сега имам.
Ти си имал на душа таков,
и ти си нашол,
а сега знам.Ти си нашол,
а сега знаеш.
Ти си нашол,
а сега знаеш. – ти си нашол,
а сега знам. – ти си нашол,
а сега уште колку што си знам.
А сега – како си нашол,
о пеј ми, таа се нашол,
а сега знам.


Си имал на срце – ти си нашол,
а сега знам.
Ти си нашол,
а сега знам. – ти си нашол,
а сега што си нашол,
а што? – си нашол,
а сега знам. ти си нашол,
а сега знам. – можеш да си ги изумам… ти си нашол, ти си нашол,
а сега за тебе сте нашол,
а сега знам.Ти си нашол,
а сега знаеш.

од срце си нашол,
а сега знам. – ти си нашол,
а сега знам.
Ти си нашол,
а сега си нашол,
а сега знаеш.

А сега од срце ми се нашол,
а сега знам.
Ти си нашол, ти си нашол, ти си нашол,
а сега знам.Ти си нашол,
а сега што? – ти си нашол,
а сега знае.

Ти си нашол, ти си нашол,
а ми се нашол,
а сега знам. – ти си нашол,
а сега знаеш.
Ти си нашол,
а сега знае.
Твојот… и ти си нашол,
а сега имаш спомен
а

кога си нашол,
а сега знаеш.


Не може, нема да се најдам.

Не може, нема.





Не вели,
ти си нашол,
а сега што, што? – рекол, ти си нашол,
о оној.. – си нашол, си нашол,
и си нашол,
а мене – ти си нашол,
простено, што да ти кажувам.

Знам. Знам – можеш да си ги изумам
векле
од срцево,
ох – си нашол,
ој, си нашол, ти – дојди.
Но зар има тука… –
ох – си нашол,
а толку – си нашол,
ох – си нашол,
а сега не,
а ти си нашол.

Видело, ти си нашол.
Твојот… Видело, си нашол,
-ти си нашол,
ти си нашол.Ти си нашол, те викам,
а знаеш.
Не знаеш… Штом те нашол,
ти си нашол,
ти си нашол,
ох – си нашол,
а ти си нашол,
а сега и јас, и ти си нашол.


Ти си нашол – јас немам спомен
и,
јас – сакам да те спомнам.

И ти си нашол, и ти си нашол – ти си нашол –
а сега… си нашол, ти си нашол,
а јас сакам да те сретам.

 

А речи – дојди, дојди пак,
а јас сакам да те сетам
а ти си… Штом јад ме свила и јад ме стиска
ој – те познавам.
Твојот таго
де, јас те познавам.
Јас те познавам.
А тебе во искрен ден
јас те клнам.
Не можеш пак пак да те изумам.
Но кажи – дојди пак, излези брзо
си, дојди… Штом јад ме знаеш јад ме стискам – дојди.
а тие,
јас не, дојди пак дојди, дојди пак кажи ми,
а те чувам.Не иди, дојди пак, излези,
сум ќe ми е…, дојди брзо
И ти имаш спомен и во душа ми е:
О пеј ми, попусто ми – кажи ми кажи, дојди, дојди пак, дојди, дојди пак
Не – си нашол, дојди ми го,
ти ми кажи, дојди да те кријам….


===== CHECKPOINT 030 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.Се сетив на дните кога овде сам сум шетал.Се сетив на тие глувчешки гради, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи.Сирота… се сетив на таа мирна приквечер кога првпат чув глас – девојчински,
ах на таа мирна приквечер – девојченца.
Некаков говор!
Јас сетив дека на таа мирна приквечер, на таа мирна приквечер кога првпат чув глас – девојчински, на таа мирна приквечер кога овде сам сум шетал.
Јас долго време не сетив на таа мирна приквечер кога овде сам сум шетал.
Се сетив на тие црни веѓи, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи, на тие црни веѓи.
Јас нешто знам.
Јас сакам да те грабнам како што си ти, си минел.
Ти го славиш твојот голем татко.
Ти славиш твојот голем татко, твој голем татко.
Со овој голем татко
а правам таква служба што те слави споменот на твојте дни и пролетен вик – девојчински.

Сирота… се сетив на таа мирна приквечер кога првпат чув глас – девојчински,
ах на таа мирна приквечер кога во самрак си шетал.
Јас минам како изворска река, си минел, си минел, си минел.
Се сетив на таа мирна приквечер кога првпат чув глас – девојчински, ти си минел.
Сирота… се сетив на таа мирна приквечер кога во самрак сум шетал.
Сирота… го гледам јас
во час на самрак. Јас сакам да те грабнам како што ти си ти, мила, сакам да те грабнам како што си ти, си минел.
Сирота… сакам да те грабнам како што си ти – девојченца, си минел.
Во мојот живот јас те сакам многу, многу, многу, многу, многу, многу – имам едно место – девојченца.
Ти доста си минел, си минел.
јас дури сега болен од нив немам спомен.
Инаку… ги знам тие – девојченца.
И знај… како си – ти – ми немај… и како си – ми немај… ги знам – мајчице, јас ке ти кажам… си минам.
јас ке ти кажам… си минам.
за прстињата: ти не знаеш… си минел.
јас ке ти кажам… си минел.

Јас ке те грабнам како што си ти – ми немај… си минел… си минел.
Сиракот… е студен камен, јас ке те чувам… сакам да те кријам како и ти – си минел – си минел.


Ти пошто знаеш – си минел.
за пусти вечерни села и влажни села… си штурил – си се сетил на твојата младост.

А ти – си минел.
за крвав месечев си виор и јас – си минел.

за црвен и широк месечев том.
– сивило.

за див син и зелен сивило.

– саноќ сјае… ти си минел.
– си течел.


– си рекол,
– ти не, тоа е само мој сон
но
век.




И знај… сакам да те кријам како и јас – си ме гледал.

Си течел, си живеел – си штурил – си се сетил – си мислам, ти си минел – си вирен, си минел.
И еве те гледам… Сенка – се сетил на мене.

од овој час те чувам.
за едно пее
за друго.




да бидеш – минел.Ти пошто те заборавам – си се сетил – те заборавам.


А зар – си минел – што си рекол – си ти – си минел – си те сакам…
– си мислам…
со очи полни гради
под тебе – ми се настрбув, си сетил – си сум рекол – си живеел…

за тебе те заборавам – си станал… Сенка
што те заборавам… Сенка – те заборавам – ти минел…Друга те заборавам – си ме стиска…За твојот гроб сум – те заборавам.
И кај си минел.Не сум сива
што те заборавам, велат и цвеќе
!

И ти минеш – си минел – те познавам, си те заборавам – си те сакам.


дети си ме – си те сакам.ш близок си ме – си


===== CHECKPOINT 031 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
народе стануј,
народе стануј,
бунаде стануј,
голаде стануј,
буна!

Кој нема да ти земе,
кој нема да те викне!
Кој нема да ти земе!
Сирота ти ќе ти земе.
Кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе,
кој нема да ти земе.
Кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе!
Никој нема да ти земе.
Кој нема да ти земе!
Сирота ти ќе ти земе.
Кој нема да те викне,
а срцево ќе ти сака.
Кој нема да ти земе…
кој нема да ти земе!
Никој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе!
А кој нема да те викне,
кој нема да ти земе.
Кој нема да ти земе!
А кој нема да те викне,
кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе!
Сирота ти ќе ти земе!
Кој нема да ти земе…
кој нема да ти земе!
кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе…
кој нема да ти земе!
Никој нема да ти земе.
кој нема да ти земе.
Кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе…
кој нема да ти земе…
кој нема да ти земе…
кој нема да те викне,
кој нема да ти земе!
Никој нема да ти земе…
Кој нема да ти земе…
Кој нема да ти земе…
Никој нема да ти земе.
Никој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе.
Кој нема да ти земе.
Кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе…
кој нема да ти земе…
Никој нема да ти земе!
Никој нема да ти земе…

Кој нема да ти земе!
Кој нема да те викне,
кој нема да те гушне!
Аворсонови немирна песна:
Сонце за ноќ






















Кој нема да ти земе.
Кој нема да те гушне
Кој нема да ти земе?
Никој нема да те викне,
кој нема да ти земе…

Кој нема да ти земе!
Никој нема да те гушне
кој нема да ти земе…

Кој нема да ти земе.
Никој нема да те гушне
кој ќе ти земе…
срце што нема да ти земе!
Кој нема да ти земе
на срцево…
кој нема да ти земе!
Никој нема да ти земе!
Кој нема да ти земе!

Кој нема да ти земе
кој ќе ти земе…
Кој нема да те јаде
што ќе ти земе…
Никој нема да ти земе…
Никој нема да те гушне
Никој нема да те гушне
кој ќе ти земе…
Сирота ти ќе ти земе…
Кој нема да те земе
што ќе ти земе…
Кој нема да те гушне
кој ќе те гушне
што ќе ти земе?

Никој нема да те гушне
Кој нема да те гушне
кој ќе те гушне
кој ќе ти земе…
Кој нема да те гушне
како срна
од мрачни зори
со задуман бол.
Кој нема да те гушне
насрце што ќе ти земе…
кој нема да те гушне
насрце што ќе ти земе.
Никој нема да те гушне
одвај во душата
сонеен прекор
како в мрака.

Кој нема да те гушне
што ќе ти земе?”









А дали ќе можеш?
Кој нема да те гушненасрце,
како пламен ќe можеш
како цвет што ќе засити
како цвет,
како сонце ќe можеш да ги гушне
на срнаците
кој ќе те гушне?

Не тврдагата
Што ќе ти земе?

Кој нема да те гушне близок
Никој нема
на тебе
кој да те гушне?
Не тврда.
Кој нема да можеш
кој ќе ти земе
како близок близок на светов
во
што си нашол,
кој нема да гушне?

Што младоста да те гушнеЗастихте, смири нема ни темница!Кој нема ни темница?

Не тврда, нема да те изнесат толку –
ние
Кој ќе ти земе луѓе
не едно да нема
што да сетев,
кој ќе те гушне толку смешт ќe можеш


===== CHECKPOINT 031 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам, јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. јасна
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам. од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.од коприна те ткам.
од коприна те ткам.Од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.Од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.меи твојот ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.ме ср.пред те ткам.ме коприна ти ткам.Како те ткам.Но ти ткам.ме те ткам,ме токам.ме ткам.од коприна те ткам.од коприна те ткам.За ти ткам.од коприна те ткам.ме стану


===== CHECKPOINT 031 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Не вели,
О пеј, пеј, пеј, пеј, пеј, пеј, пеј, пеј! пеј, пеј, пеј! пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј. скри гвис. пеј. пеј.ји. пеј. пеј. крилја! пеј. пеј. пеј.днина! јад. пеј.днина е* поврати чук. пеј. пеј. пеј. пеј. пеј.јт! има полноќ. пеј. чук. чук.лај. пеј. пеј. пеј.јт! чук. пеј. пеј. пеј! пеј.јт! чук. идење +. пеј. пеј. пеј.
.днина чук. пеј.јт! истата. пеј. пеј. пеј. пеј.јт! гори! пеј, живеј брзо пеј! пеј. пеј.јт! спискајт! гас секој ден.жи, пеј илај. јад. пеј.
Be! пеј, пеј, бади, пеј и пеј.јт! жеден! лај.јт! сја бут. пеј! пеј, бади, пеј, пеј.ј! чук! пеј! пеј.јт! стои он. денеска. пеј. спискај! – пеј.р. пеј. села, пеј, пеј! чук. пеј, пеј, бади! пеј!Чук! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. јад. пеј, бади, пеј, пеј, пеј! пеј, бади! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј.ј! пул! пеј, бади, пеј. чук! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј илај ги глуждотукчињата! пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! шу! пеј!Чук! пеј! чук! чук! пеј! пеј! пеј! пеј, бади, пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! чук! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, бади, пеј! пеј! пеј.ј!ук! чук! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! чук! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! чукам!ук! пеј! пеј! јад! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј!ук!ук! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј, пеј! чука! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј. пеј, пеј, пеј, пеј, пеј, чук! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј, пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј. пеј. пеј! пеј! пеј. пеј. пеј. пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј! пеј! пеј. пеј. пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј, пеј! пеј, пеј, пеј! пеј! пеј. пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! пеј. пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј! чук! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј. пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј, пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј! пеј. пеј! пеј! пеј! пеј! пеј! пеј!, пеј! пеј ми! пеј, пеј! пеј! пеј! пеј, пеј, пеј!! пеј! пеј!веј се!!. пеј! пеј! пеј!Чу!!e!, пеј. пеј


===== CHECKPOINT 031 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи станал, велат, јас нејќам близок да те спомнам!
Јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам
нејќам да те спомнам(јас нејќам близок да те спомнам.Јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам.Јас нејќам близок да те сетам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам да те спомнам нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам, велат, јас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те сетам дека нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам менеСи станал, велат, ти нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те сетам дека нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам.Си станал, велат, јас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те сетам тебе да те спомнам.Јас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам јас нејќам близок да те спомнам.Јас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам, велат, јас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам, велат, ти нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнамСи станал, велат, нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те сетамќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те сетам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам.
Си станал, велат, јас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам близок да те сетам.
Си станал, велат, близок да те спомнам.

Јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам близок да те спомнам, да те спомнам тебе жал ми е, близок да те спомнам.
Си станал, велат, нејќам близок да те спомнам тебе близок да те спомнам.

Не може да те спомнам, жив да те спомнам, жив да те сетам.
Ти пошто си во близок со очи да те спомнам, жив да те спомнам, жив да те спомнам.
Ни таму нема да те спомнам.
Не вникќ да те спомнам: ти цибрина, дојди…о другари ти, жив ќе те спомнам.
А дали имаш тогаш душа близок да ти спомнам?
Не, кажи, кажи како ти не те знам.
Видело дека си станал, дојди, речи ми.
Во први зори што те познавам жива ќе видиш,
јас тебе ќе те спомнам.
Но срце нема да те сретам.
Видело да те спомнам – те викам сакам да те спомнам, зо, ти ќе можеш да си кажувам.
Не тврдаме близок да те спомнам.
Не дека те сакам, жив ќе те сетам дека те познавам.
Не сакам љубов ми да те спомнам близок да те спомнам, жив ќе те спомнам, близок близок да те спомнам.

Со нема да те спомнам близок близок да те спомнам.

Не дека љубов те заборавам близок близок ќе те спомнам срце ќе те знам тебе близок.
Нести ми е, жив и близок близок ќе те познавам.
Те препозна срце близок да те спомнам.
Не не к мине, кажи близок близок близок близок, сакам си жива да те знам близок.
Не, жив ќе можеш никој ќе те чувам, ти се близок да те знам.
Си чека минам близок близок


===== CHECKPOINT 031 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна, мирна, мирна, мирна.
Минам – и минат матно
а – кубе темно-златно.
Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас те викам денес
и се вртат опашките.
И минам низ град – чудна е таа тишина тука,
и минам низ град – штуро.
И минам низ град – штуро, лутам в поле,
но сушноста тука не е.
Јас сакам кубе,зар и минат матен дан таму.
Јас минам низ град – штуро, душа – штуро, душа – на срце – дан ова минам.И минам низ град – штуро.
И минам низ град – штуро.
од поле – штуро, душа – на срце – на срце – дан ова не го знам.
И минам низ град – штуро, душа – на срце – дан минам.И минам низ град – штуро.
Од поле – штуро – штуро – во мрак – штуро.
И минам низ град – штуро – во штуро – на душа – штуро.
Јас те викам те викам денес
и минам низ град – штуро – на срце – штуро – на душа – на срце – дан ова не го знам.
И минам низ град – штуро – штуро – во матно – на врата – штуро – на срце – дан ова не го знам.
Јас минам низ град – штуро – на срце – штуро – на срце – дан минам.И минам низ град – штуро – на срце – штуро – на срце – дан ова не го знам.
Јас минам низ град – штуро – на срце – штуро – на душа – дан минам.И минам низ град – штуро.
И минам низ град – штуро – на срце – штуро – на срце – дан ова не го знам.
И минам низ град – штуро – на душа – штуро – на срце – дан ова не го знам.
Јас минам низ град – штуро – штуро – на срце – штуро – на срце – дан ова не го знам.
Јас те викам денес
и минам низ град – штуро – на срце – штуро – на душа – дан она не го знам.

Јас не го знам – штуро. Сам сум… си велам – ова не е за мене, штуро е – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро.
Јас не го знам – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро.
И минам низ град – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро.

Јас те викам – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро.
Јас не го знам.
Јас те викам – штуро – штуро – штуро – штуро, штуро – штуро.
Јас не сум – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро, штуро – штуро – штуро – штуро – штуро, штуро – штуро – штуро, штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – штуро – ш


===== CHECKPOINT 031 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Ноќеска слушав песна в песна,
за песна
за песнаво
за песнаво
што се дните,
за песнаво
што се
за песнаво
во
што се
за песнаво
што се
за песнаво
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
и за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
и за песнаво
што се
што се
за песнаво
што се
за песнаво
како се
за песнаво
што се
што се
како се
што
како се
што
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
што
што
што
што се
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
како се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
како се
за песнаво
што се
и за песнаво
што се
што
за песнаво
што се
со
што
што
што
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
што
и се
за песнаво
што се
за песнаво
што се
обожават како се
што
за песнаво
како се
за песнаво
што се
дека не
што
за песнаво
што се
сограмот низ
како се
обожават како се
како се
што им се
ават како се
обожават како се
што се
за песнаво
како се
сојата песнаво
за песнаво
што се
за песнаво
како се
со ѕвездаво
што се
што се
обожават како се
асолно ми збори.








И минам тука.

И минам овде и се минам тука,
јас гледам тука,
јас барам и барам.







И минам тука.









И минам овде.
И ми се чини,
во
очи ми,
јас ке те спомнам
што ми се вкрал
што е сега
од Калемегдан палас по истиве о сине,
далечно е
јас да те спомнам

во
што е сега
во
што ми се вкрал,
во
што и јас си го мислам.


И ми се чини,

ох тамам тука сега
што по истиве веќ
јас,очи,
јас ке те сетам како те познавам.









И минам овде кај што те познавам
јас,
очи ми,
јас ќе те чувам како те познавам и тебе ќе те препознаам.



















И минам тука.














И ми се чини,
јас сакам да те сетам,
јас би те позлатен

што сега
со твојот повик
што те заборавам
јас би те позлатен.











Не сум спорен в срце
и минам толку,
со таен израз да те сетам
по нешто да те спомнам,
о да те сетам како те познавам
што многу сакам
по тебе да те сетам тебе
со иста,
јас тебе
но ти доста ми е:
јас тебе ми е жал
ох твојот роден
како те познавам.

И ти имаш толку,
но твојот немош срце да те сетам,
со мојот близок
јас тебе
јас сакам
со иста смеа
јас да те чувам како мое близок сум јас тебе, нани ми е,
јас тебе ќе те сетам,
јас ќе те


===== CHECKPOINT 031 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Јас течам – и течам –
со твојот живот –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
со мојот живот –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
јас течам –
што младоста стара –
што младоста стара –
од коприна згасна
а в мрак
што се сипали –
со мојот живот –
тој е само влажниче сенка што лудува
на
времето на мрака,
од есенска лушница
а пред мрака,
а пред мрака бистра –
од есенска шапка
на паркот
на – матно
од есенска лушница
на – темно-златно.И еве како одглас в душа
збор темничен пат
на:


о дете мое!
Твојот татко глувич –
со глас
о дете глас се глас на татко
од
што дете – дете –
до татко глувич –
о дете – малесорки
од татко
што глас се слуша
а кај што песна
на песна
на ти пее.И што се крие тука
како
што песна
како в песна се слуша
за твојот живот –
како далечен, талас – далечен, талас –
како
што
како дете -до дете -до татко глувиче.
Ти што си тука –
од коприна течам –
о дете – со твојот живот –
о дете – песна
како пламен што се крие
како
што се крие
како песната
како талас.


И што песна
како талас:

о дете – се крие
што песната
како в песна пее
како
што пее –
како
што пее:
о дете – се крие
како в песна се пее
од коприна
како што си талас:
од коприна се гасне
како в песна се талассува
о дете – се таласува.Си текла, се гласи
како
од дивот.







И оди в мрака огневита трага
како в песна се талас- Сакаш ли
како
од
што
на песна
со песна се талас по талас
што песна ќe ти пее.



И одат в песна
како в песна в песна се талас
од коприна
што песна ќе ти пее.





И одат в песна
како в песна се талас.




И одат в песна
за песна в песна
како в песна се талас.














А тебе – дете –
на,
на душа
како

на
некогоси тревки
и
од
од песна в песна се талас!Си текла, се лее
и
о дете – песна се талас –
на песна се талас по талас
како во стих се талас.





И одат в песна
на првнова
за песна
на твојот роден крај.



И одат в песна


за песна

певите
со песна се талас
и
за песна
на твојот роден крај.










О Жинзифов:

Ми останаа во умот
од пуста песна
од татко
за света лика и
за крвав спомен.


И ти си тука
за твој мрака,
о дете – се гласи
тој – те заборавам

што е
како
што пее
со песна се пее.


И подзабунте
во песнаво песна в песна
на талас –
о дете
де,
о дете – дете песна се талас и
како радосен песна ти пее
од
што пее
од глас ех.Пустина!





Не бој се,
грамот
– дете!





Ми треба другарво песна:










да сети
јас те чувам

од песна
некаков што е
од копривек,
но ти си само негов
лист
јас,
во песна да те чувам.






И ти си тука

со песна
јас тебе – јас

како пламен,
јас не велам
што пее те чувам
не
не,
јас те чувам,
не песната,
јас тебе тебе те сакам
но


===== CHECKPOINT 031 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.


Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи водје.
Од шепотот на тие тихи водје
во час на самрак, на стаена тишина.Мило, тихи водје
до ова мирно предвечерно место,
по скалите покрај Сава
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи водје.

Од шепотот на тие тихи водје
во час на самрак,
од шепотот на тие тихи водје.
Ко водје сум пакосна
по скалите под стари влажни
кога ми се чиниш… Но колку време, какво време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
на
и една младост!


Си текла, реко, в далечина сина
и една младост.

Си текла, реко, в далечина сина
и една младост!
Си текла, реко, в далечина синанаи една младост!
И еве пак во самрак сега сум пакосен и сакам да те знам.


Си текла, реко, в далечина синанаи една младост.


И еве пак во самрак сега од дните кога во самрак сега се вишат
и ми се чиниш црвени и црвени
и ми се чиниш црвени
оно колку небо таму види.


Но колку време, какво небо таму
и
како небо таму ви светли, црвени, црни, црни, црни, црни…

И пак во самрак сега сум пакосен и ми се чиниш црвени, црни, црвени, црни, црвени, црвени, црни…
И како да не бидам тажен штом во самрак сега идам
во јасна, јасна птица
мажи
што
нани нема
што да помнам…

И оди се спрема мене
во овој повик,
очите мајчини – црни
и со златна коса и
и со златна коса…

И знај:




Мило, ти мене ме знаеш!
И како да не сетам –
ти каде во ноќва си текла
со ѕвездено небо,
а како да не сетам –
ти каде сон ме сретел
со виолината,
со рачињата
повее, со рачињата
завиено,
со рачињата
со ѕвездено небо.


И подзамижува бледа и јасна
замижува,
и како да не сетам –
јас во самрак сега идам
одам
со сонце во паркот.




И мојот дух е преграбуван,
како во гнездо да те сетам.






Јас те знам
што и ти не знаеш.

Но таа проста птица
јас –
машката,
машката,
о дете мое –
нашата блиска, јас – ми се чини
и ми се смееш.

И подзамижуваш
со сонце в сништа
со дивот,
со рачињата
и со рачињата
со виснати в очи
но,
и со рачињата
и со ѕвездено чело –
јас те знам.


Игро проста птица
на, штура,
со рачињата
но!


И подзамижуваш –
од шепотот на тие тихи води,
дош тура –
за тебе – ми се чини,
одошто – сакам сега,
на твојот гроб да те сетам.
Игро проста ластовина, штура,
со рачињата
и со неа понемирен грч,
и со неа понемирен грч,
од шепотот на тие тихи води.Достапни ми се ликовите –
по убост!

Игро проста песна!







И ако јад ти е –
јас тебе –
јас те знам.
Но таа
о колку време, какво место да те сетам,
со иста смеа,
јас – да те знам како таен спомен,
јас со сме шетал пак
не со тебе
како да те сетам.






Игро проста, таков, минам
јас, нанкава ми се молам
со сета смеа,
не минам како далечен и близок да те сетам
со сонце позлатен,
со ра


===== CHECKPOINT 031 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Што се ти е арно?
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:

Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Даворче:
Немој!
Немој!
земи си.
заедно!
Немој!јас сакам да те знам.
земи си.
За сé си ке ти кажувам.

земи си.

Но таму стоиш.
земи си.

Немој!земи си.

земи си.
земи си.
Немој! једиш.
земи си.
Немој!земи си.
земи си.
земи си.
земи си.

Beвај си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.

земи си.
земи си.земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.

земи си.земи си.

земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
Немој!
Немој!земи си.земи си.земи си.

земи си.
Немој!земи си.земи си.
земи си.
земи си.
Немој!земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
Но таму стоиш.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.

земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.земи си.
земи си.
земи си.
-земи си.земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.

земи си.земи си.
земи си.
земи си.
земи си.
земи си.земи си.
-земи си.земи си.
земи си.
И само шушолат –
земи си.земи си.земи си.
земи си.земи си.земи си.земи си.
земи си.
земи си.земи си.
земи си.земи си.земи си.
-земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.
земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.
ти си.земи си.земи си.земи си.
земи си. Даворче:
Немој!


Немој!земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.

-земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.

Демнеме.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си. месецот си.земи си.земи си.земи. спи.земи си.земи си.земи си.земи си.земи си.ницата.земи си. си.земи си.
Ср си.
се
а си. Засега си ме.земи ме.
земи си! спица си ми.земи си.

за


===== CHECKPOINT 031 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих,
тој повев тих,
тој повев тих,
а сега
јас тебе те спомнам.


А сега болен си и тих.
Но нема кој да ти земе!
Си збиркал – еднодруго детенце,
со многу шетање
и за да можеш да си ја спасиш душата
како што си ти си ти,
и колку да си ја спасиш,
со многу шетање
со многу шетање
за да можеш да си ја спасиш младоста.
О таа штура и суровост на
од кај се изнајде ликот
како тих на моето дете
што не можеш да си ја спасиш.

Си збиркал – еднодруго детенце,
и колку да си ја спасиш младоста
како што си ти,
тој повев тих.
Тој повев тих,
и колку да те заштитиш,
како си ти,
а сега јас тебе те спомнам.
Си збиркал – еднодруго детенце,
како си ти,
и колку да си ја спасиш младоста
како што си ти,
како ти си ти,
а сега тих.
И еве како тих те гледам,
како те гледам
како си ти,
како тих на моето детенце.
Си збиркал – еднодруго детенце,
како што си ти,
а сега
како те заборавам тих на.
О таа штура и тих.
Туку ти си мих на татковнино,
со многу шетање
со него,
и колку да си ја спасиш младоста
како што си ти,
како мене,
а сега
со многу шетање
за да си ја спасиш младоста
како што си ти,
а сега мене те заборавам.

Тих си мих,
како јас тебе те сетам како си ти,
како си ти,
како мене,
како што си ти,
како што си ти,
како мене,
како мене,
а сега мих на татковнино,
како мене,
како мене,
а сега мене,
о дете на татковнино,
со многу шетање
и за да можеш да си ја спасиш младоста
како што си ти,
како мене,
а сега те спомнам како си јас,
а сега мене ми се нажалувах.А сега болен си и јас тебе,
а сега
како што те знам,
како ти си мих,
како мене,
како мене,
како мене,
како тебе,
од таа штура што си ти,
од таа штура што те заборавам.
О зар не те знам?
Зар твојот татко умрел жив –
од љубов спрема татковнино,
јас тебе те знам.

О зар ќе те знам,
о нема да те знам.
Јас не те знам.
И ти ќе бидеш мое дете,
о нема да те знам.
Твојот татко умрел -А тебе те знам.
Ти нема да те знам.
А што да сторам?
Си нема да те знам.
Не бој се,
навечер те знам.
А како ќе те знам.
И оди си во туѓина
о час.

А тебе нема да те знам.
А ќe те знам.



Не бој се,
стресена,
со сонце ликот ќе ти биде
носна
а
како што ти си минел.

А како ќе можеш,
о нема да те знам.
Твојот татко е жив –
кој ќе те знам.
И неусетно девојче,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати, безвучен поглед,
со очи светнати, без лик,
со очи светнати, без дух, со очи што те стиска
но во темница
како во ноќва
на
што се крие
пред тебе –
како во ноќва,
со очи полни, со очи полни,
со очи полни,
и со позлатен глас
на
сих,
и со дух со очи полни,
но таа ќе ти е мил,
со очи светнати,
со очи полни гради,
со очи полни гради полни усни, со лик цела близок
со живот.

Игропотен, жив –
тој има душа
со очи светнати.


А тебе –
тој има душа
што да те сака,
со очи полни срце без спомен
како што те стиска,
со очи полни гради, со очи полни со очи полни, со очи полни прекор, со очи, со очи полни со очи полни жива, со очи полни гради
и со очи, со очи
со живот полни, со очи полни гради, со сонце непостими низ срце, со очи
со очи полни прекор


===== CHECKPOINT 032 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

Јас минам тука,
се потичам,
јас барам тивко и скришно место.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот.


Јас би те запрел и би те запрел.И минам овде,
но нас со црни далги
не дели еден век.


И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Јас би те запрел и би те запрел.И минам тука,
се потидам,
но тебе жал ми е:
а пред гробот твој ќе запрам
во мисли потулен.
И како што во меко единство се борат
со измамна сила,
од немир се наведува сепобеден жизнен на твојте вратје,
од силата на твојот збор,
од силата наА роса.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.


Тие
кога се снашле
од силата на твојот поглед,
кај сте слатки Нади.

И минам овде,
далечно се ми е на мене,
далечно се ми е на мене –
а добер – и срце ми сака

на твојот гроб да дојдам.


И минам овде,
во јасна гроба
време тука и сивило –
но нас со црни реда
што в небо
и – ми се чини – не ми е жал.


И минам овде,
далечно на пуст пајажина,
далечно се минам овде,
но таму се ми е – ми е жал.


И минам овде,
но на друга станица
каде што ти си минел –
се ми е арно.




И минам овде,
каде што ти си минел,
се ми е арно и погодено.


И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
далечно на твојте врат да те спомнам.Ти минам тука,
далечно на шалот,
далечно на твојата снага.





И минам овде,
јас би те запрел.Но тебе – минам овде,
но срце ми сака



да те сретам.


И минам овде,
во небо – минам таму,
далечно на тремот.





И минам тука,
далечно на улиците
во
оддалечен, чудесен,
далечен, чудесен,
далечен, чудесен,
далечен, чудесен,
далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен,далечен, близок, близок,далечен, близок, близок, близок


===== CHECKPOINT 032 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Минам – и минат матно
а в небо – ми се чини – кубе темно-златно.
Јас минам тука сега и ти минам тука,
а ти минеш пред мене
а пред мене
а пред мене
а пред мене
од таа тукашна кубе темно-златно.
Јас минам тука сега и ти си минел тука
каде што си минел,
тој до тебе сум јас – и минам тука
а пред мене
но видови ми се – и ми нема
а пред мене
а пред тебе
а пред мене
далечно,
далечно,
далечно,
далечно,
далечно.


Јас минам овде сега и ти си минел тука
каде што си минел овде
а пред мене
далечно,
далечно,
далечно,
далечно.

Јас минам тука сега и ти минеш тука
каде што си минел тука
а пред мене
а пред мене
но
далечно.


Јас минам овде пред мене
а пред мене
а пред тебе
а пред мене
а пред мене
далечно,
далечно,
далечно.

Јас минам тука сам
јас по тебе
а пред тебе
а пред мене
далечно,
далечно,
далечно,
далечно.
А како се минеш тука
каде што си минел тука
каде што си минел,
како се миеш овде?
Туку ти си минел тука
а пред мене
јас тебе сум само
а пред мене
а пред тебе
далечно,
далечно.

Јас минам овде пред мене
а пред мене
далечно
далечно,
далечно,
далечно
а пред тебе
а пред мене
далечно,
далечно.

Јас минам овде сега
каде што си минел тука
каде што си минел,
далечно,
далечно,
далечно.
Јас минам тука пред мене
а минам овде
каде што минамТи си минел таму
далечно,
далечно.

Јас минам овде зимен,
далечно
и од таа пред мене
далечен,
далечно
далечен, непознат.
Јас минам тука горе таму
каде што си минел,
далечно,
далечно
далечно
далечно
далечно
оддалечно.
Јас минам тука в небо
далечно
далечно
а таму каде што си минел,
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
каде што си минел тука
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
од тие до сега
далечно
далечно
далечно
до Москва.
И минам овде горе
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно
далечно


===== CHECKPOINT 032 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.
Ко водјето на таа речна става
на знајна
оголува.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

И час со спокојство се слева
по скалите под стари влажни
и со спокојство се слева
од таа мирна речна става.

Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева низ скалите под стари влажни
и со спокојство се слева
од таа мирна речна става
и мојот дух со спокојство се слева
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.
Од таа мирна речна става
до ова мирно предвечерно место,
во час на самрак.
Јас те сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Јас барам таму да бидам
ко водјето на таа речна става
како да течам.
Ко водјето на таа речна става
во час на стаена
во.

Јас сакам да го гледам ова мирно предвечерно место,до ова мирно предвечерно место,до ова мирно предвечерно место.

Јас те сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена тишина.

Јас те сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Јас сакам да те знам.Си тече реката –
и мојот дух со спокојство се слева
со
.
Со спокојство се слева
во
ноќ во самрак.
Со тоа ми се слева
од таа мирна речна става
и мојот дух со спокојство се слева
со
ноќ се слева
во
и мојот дух со спокојство се слева
во
во
ноќ.
Со спокојство се слева
кога гледам низ скалите под стари влажни
и со спокојство се слева
во
но со спокојство се слева
во глува.


Јас сакам да го гледам ова мирно предвечерно место,
во час на самрак.


Јас сакам да те знам.Ти ме сакам толку многу,
јас сакам да те знам.Ти ми се слева мојот дух со спокојство се слева
во час на самрак.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Јас те сакам како те сакам.
Со таа виталност се слева
штошноста на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева
кога те гледам.


Со таа разделеност се слева
со
мој мене, мој ведар, мој ведар, мој татко!
Ти ми се слева
со таен пат, јас сакам да те знам.
Јас сакам да те знам.
Со таа си тука, мое дете!
Со таа си тука.

Јас сакам да те знам.
Надвор од таа мирна речна става
на знајна
се реди во
кога таа се слева
како да те знам.
Јас сакам да те знам.
И ми се слева со спокојство се слева
од овој час.

Истај го превезот на таа мирна речна става
и ти ми се слева
не денот
по скалите под стари влажни
и со спокојство се слева
од таа мирна речна става
кога те гледам стаена.

Со таа си тука.
И јас сакам да те знам.

Очи, јас сакам се да знам.


Очи, таа е тука.
Не бој се, мој татко, мое дете, мое дете, мое дете.

Исти ми се тие –
болно цвеќе,
болко, јас сакам да те знам.

А дух ти се слева со спокојство, и се да знам.
И ти се слева мојот дух.
да знаеш тука
јас сакам да те знам.
сакам да те знам.
јас сакам се да те знам
и ми се да те знам.

Со иста рака сакам да те знам.
И ти се претарам како човечкото, сакам да те знам.
од нас секој нешто, јас сакам се да те знам.
Но ти имаш верба ужасна, мое дете да те знам.
Но тие не –
заедно не сакам сега
во срце да те знам.
сакам да те чувам.Пустина, сакам, мое сине и да те чувам како човечкото,
јас сакам да те знам.
Исти ми – сакам се што те знам.Не ми е денеска срце да те чувам како мое
во твојот дух и сакам се да те чувам како жива.
Со привсти ми


===== CHECKPOINT 032 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.
Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Од овој стаена врева се слева младост во самрак.
Јас сакам ова мирно предвечерно место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак да бидам, на стаена тишина.
Од овој час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Кај сивило тука е ова мирно предвечерно место,
далечно на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева младост.


Ко водјето на таа речна става
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.
Од овој град ми се слева младост.
Од овој час на самрак, на стаена врева.

И јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Од овој град ми се слева младост.
Од овој град ми се слева младост дури сега
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.

Сивило тука е ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,

до ова мирно предвечерно место.


Јас сакам ова место покрај Сава да го гледам
во час на самрак.
Јас сакам ова место покрај Сава
во час на стаена младост да бидам, на стаена младост.



Јас сакам ова место покрај Сава да дојдам јас сакам да живеам како во самрак.
Јас сакам ова место покрај Сава да го знам.
Но колку време, какво време мина
како во самрак.
Јас сакам ова место покрај Сава да бидам, на стаена врева.
И еве срце ми сака Сава, ми се смее.
И јас сакам ова место покрај Сава да го знам.
Очи, јас сакам таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Со вас се трудам.

Со вас се трудам.
Во срце ми е се, се вели,
во рака ми е.
Со вас зборам.


И само не тишина.
Со вас зборам.
Јас ми се губиш.
Очи!
Јас сакам љубов.

Со вас зборам.
Се трудам.
Очи.
Но кога во ноќите сум сам.
Јас не сакам ни сонце, ни небо, ни земја.
Јас сакам само да те гледам,
не блуди, летам, плачам.

Се минам.
И само жалам дека немам спомен
сенад мене, ниту срце.
Јас сакам да те гледам.
Очи. Јас сакам да те сакам.
Не дека сакам љубов.
сакам и ти да ме сака.
Со тебе се молам, смири се.
Со тебе зборам.
Очи.
Но има и луѓе кои ми се низ срце ми се смеат.
Но тие тука се – будни.
мојата душа ти е често ранета.
Но тие – ги гледам.
се сама.
И само не тишина.
Не сакам љубов.
И само не тишина. Не тишина. Тие тука се – будни.
Не сакам да те сакам.
И само не тишина.
Јас сакам да те сакам.
Со тебе не те сакам.
Не за нив љубов.
А тие тука се – будни, само не тишина.
А тие тука се – будни.
За сé што си ми треба
до ме.
Не да те сакам.
Не да те сакам, љубов.

Не да те заборавам.
Не да те сакам.
Но твојот лик.
Не да те сакам.
Јас да те сакам.
Не да те сакам.
Не да те сакам.

Засти ми.
Излези.
Не да те сакам.
Јас сакам.
Не нас да те сакам.
Не да те сакам.
Јас сакам.
И само не тишина.
И само да те сакам.
Не да те сакам.
Но нас да те сакам.
Не сакам.
Но само да те љубам.
Не Мај
И те сакам.
Со тебе да те сакам.

сакам да те сакам


===== CHECKPOINT 032 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:Ангелворницата:
Да појдеме!
Но има и една песна:
„Сиракот и мреам,Ој!
Во играта се скрив,
се сетив на
како седевме,
соседевме,
соседевме,
за пусти вечерни села,
за игри, за шетање, за се и
за куќата.



Јас ке ти кажам,
јас ке ти кажам:
јас ке ти кажам за
што си минел,
јас ке ти кажувам:
од кога ке можеш да се исекнеш
јас ке ти кажам:
ти што ке можеш да се исекнеш
од соба до соба,
некогаш ке можеш да се исекнеш
сосе сама,
сосе сама, зашто таму стои
од скинато чорапче,
сосе сама, и со се
што и е:
и со се
што и е:
како цветно идење,
како цветна лака –
како цветна лака –
и со се
како талас:
како цветна лака!„Сиракот и мреам,Сиракот и мреам.
И јас ке те кријам
како
од кога ќе можеш да се исекнеш
сосе сама,
сосе сама,за игри, за се и со се
што:
што ке можеш да си спомниш,
сосе сама, оти си минел.Пак го гледам овој поглед
во дворот.
О пеј ми, пеј ми!

Но има и една песна:







од кога ќе треба да се исекнеш
од соба до соба,
сосе сама, оти таму стои
како песната:
од кога ќе можеш да се исекнеш
од соба до соба,
од кога ќе можеш да се исекнеш
како цветна лака –
од кога ќе можеш да се исекнеш
како цветна лака?Сиракот и мреам
од кога ќе можеш да си испееш
од кога ќе можеш
од кога ќе можеш
сосе сама,
како цветна лака,
од кога ќе можеш
како си минел,
од кога ќе можеш
како цветна лака?


Не вели,
да бидеш талас,
и што било,
о пеј ми – дете,о пеј ми!Ти си минел,о пеј ми!

Јас ке ти кажам:

јас ке ти кажам за
од скинато чорапче,
а мене ѕидот,о пеј ми!Ти си минел –
о пеј ми!Ти си минел -о пеј ми!Ти си минел,
како цветна лака,
о пеј ми!Ти си минел -о пеј ми!Ти си минел,о пеј ми!
Не тажи ми го превезот,
срети го, речи ми!

Но таму стои
како на цветна лака.









Но има и една песна:



од кога нема
што да се види,
о пеј ми!









Игро проста, и пуста, и пуста –
о пеј ми!

Не бој се
на лака!Кој нема -о пеј ми!

Но има и една песна:



































Игро проста,
но нема ни темница.




Игро проста, и таа –
о пеј ми!Ти си минел,
-болно грне,
грамот –
о пеј ми!


Игро проста, и таа –
о пеј ми!3атворницата:
















Игро проста.









Игро проста,
о пеј ми!





Улица пуста.

Игро проста


– се лее

и зори
узми ми,
глува
и
о, и на жизнен да си идеме.









Игро проста ми –
о пеј ми –
о пеј ми!Сиракот, мајка –
од кога не сум живеел
што да си кријам?
Но зошто јас не сум ја позвола
солено,
-од кога не сум сива,
о пеј ми -јас ке те чувам.Сиракот ми нема сила час
на?Сивојот жива ми е –
од кога не те познавам?


===== CHECKPOINT 032 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам…Јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам.Јас нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам. Јас нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам.Си прам прам, јас нејќам близок да те спомнам.
јас нејќам близок да те спомнам.
Јас нејќам близок да те спомнам. близок да те спомнам..Јас нејќам да те спомнам.
нејќам близок да те сетам.Си прам, те викам близок да те спомнам. близок да те спомнам.ќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам. близок да те спомнам.Јас нејќам близок да те спомнам. близок да те спомнам.Си прам. нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те сетам.Си прам. нејќам близок да те спомнам. нејќам близок да те спомнам. Јас нејќам близок да те спомнам.Си прам.Си прам, Јас нејќам близок да те спомнам.Си прам.Си прам.Си прам, си прам. Јас нејќам близок да те спомнам.Си прам, јас нејќам близок да те спомнам.Си прам. (јас нејќам близок да те спомнам.Си прам, те викам. (Си прам) нејќам близок да те спомнам.Си прам. близок да те спомнам. (Си прам)
нејќам близок да те спомнам. Јас нејќам близок да те сетам. Јас нејќам близок да те спомнам. близок да те спомнам. Јас нејќам близок да те спомнам.
нејќам близок да те спомнам. (Си прам) нејќам близок да те спомнам. близок да те сетамќам да те спомнам. (Си прам) нејќам близок да те спомнам. (Си прам.)Си прам. близок да те сетам. (Си прам.)Си прам. близок да те сетам. (Си прам)тој се смешкам со тебе…за тебе близок да те спомнам. (Си прам)
нејќам близок да те спомнам. (Си прам)Си прам.Јас нејќам близок да те спомнам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам.)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Си прам. (Си прам)Да. (Си прам)Си прам. (Си прам)Те прам. (Си прам)Ка. (Си прам)Те прам. (Си прам)Ка. (Си прам.)Те прам. (Си прам)Те прам. (Си прам)
Си прам. (Си прам)Те прам. (Си прам)Те прам. (Си прам)Ка. (Си прам)Тем. (Си прам)Ка. (Си прам.)м. (Си прам)Тем. (Си прам.)Тем. (Си прам.)Си прам.ах)Ка. (


===== CHECKPOINT 032 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам и минам близок да те знам
проѕирна
проѕирна
в тикум и зар ќе ме знаеш?
Јас сакам и минам да те знам
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
проѕирна
соѕирна
одпроѕирна…Икакостирнасепроѕирнасепроѕирна
соѕирна сеприсовртечнопланесоѕирна
проѕирна
однасоѕирна и видна преѕирнаврреностсоѕирна:
„проѕирнасекојодѕирна редарна истррнакакоѕирнацерна и реворрна.
Ужирнасепроѕирнасетралнаврпроѕирна
одвр позрнамузикарнасоѕирна да се види
одпожолтасеодѕирнатраста


===== CHECKPOINT 032 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Седевме на Газибаба, на Газибаба.
Седевме на Газибаба, а по скалите ни се склучуваа ветеникомуњари.
Седевме на Газибаба, а по скалите ни се склучуваа виор, по скалите ни се склучуваа виор, по скалите ни се склучуваа виор и по скалите.
Јас сум викон, јас сум викон, јас сум вико човек, јас барам јас да барам, барам јас да барам.
Јас барам да барам јас по нашите полиња да најдам виор, јас барам да барам кај вас.
Одам кај тие виор, барам јас кај што сега ми се склучуваше виор, барам јас кај што сега ми се склучуваа виор, барам јас кај што сега ми се склучуваше.
Јас барам кај мене кај што сега ми се склучуваше виор, барам кај што сега ми се склучуваше виор, барам кај што сега ми се склучуваше.
Одам кај тие виор, барам јас кај што сега ми се склучуваше виор, барам јас кај што сега ми се склучуваше виор, барам јас кај што сега ми се склучуваше виор, барам јас кај што сега ми се склучуваше виор.
Со тие виор ги барам виор куќите, барам јас кај што сега ми се склучуваше виор.
Одам кај тие виор куќи кај што сега ми се склучуваше виор, барам кај вас кај што сега ми се склучуваше виор.
Јас барам кај што сега ми се склучуваше виор.
Од таа виор што се склучуваше виор, ми се губи веор, минеше веор.
Јас барам кај вас кај што ми се склучуваше виор, кај што ми се склучуваше виор, кај што ми се склучуваше виор.

Одам кај вас кај вас кај што ми се склучуваше виор, кај што ми идеше виор.
Во Скопско каченце ми влегуваше виор, кај што ми идеше виор, кај што ми идеше виор.
Од тие виор ми идеше виор, таму ми идеше виор, ми идеше виор, јас пладнина.
Си тече реката реката реката течеше виор.
И каченце ми влегуваше в гради,
тој каченце гобрегнуваше виор.

Тој каченце ме бакна, ми идеше виор.

А мене сега ми иде виор в гради.
Си тече реката, тече реката в гради.
Си тече реката – течи.
И каченце ми идеше виор.



И каченце ми идеше виор.

А тие виор ми влегуваа в гради –
за тие виор ми се склучуваа виор.
И ми идеше виор кога од тие виор во Скопско каченце не сум гледал.

Одам кај вас кај вас кај вас, кај се мене, кај ми идевте, кај се тие виор.





За прв пат ми се в коса ластовица
за меко и виор кога човек ќе си минеше виор.

И виор ми идеше в гради –
за прв пат ми се ви идеше виор кога ми идеше виор.
Си тече реката,
за прв пат ми се в коса –
за прв пат ми се вишна.



Си тече реката, тече реката течеше, течеше виор.
Одам тука.
А ноќе каченце ми идеше виор.

И ми идеше виор, ми идеше виор.
Со вас во темницата
за прв пат се храни.

И каченце ми идеше виор.
И прошета виор по таа ширна река,
за прв пат ми се в коса
за прв пат ми се виор,
на унечки пат ми влегуваше виор.





Си течеше виор.



Си течеше виор, се склучка, а јас љубов ме стопли.
















Очи ми се в гради,
за прв пат ми се в гради
и ми влегуваше виор.










Си течеше виор, в очи носенарта,
на унечки свир,
за прв пат ми влегуваше виор.
И кај виор си ми влегувал,
со виор в градиор?








И јас ми иде веор ми идеше виор,
на ми влегува ластовица в градир,
за прв пат ми идеше виор,
со таа


===== CHECKPOINT 032 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата: Некаков говор!

Некаков говор!
Некаков говор езборен порив,
зборови сосем секидневни,
шепотени,
за нешто сосем друго.

А како се дави,
како да не е се во ред:

Да нема еден со друг,
зборови сосем секидневни,
зборови сосем секидневни,
како да не е се во ред:
Не, нема еден со друг.Некаков говор!Некаков говор!Ништо не езборен порив,
зборови сосем секидневни,
зборови сосем друго,
Некаков говор.Ништо не езборен порив,
зборови сосем секидневни,
Некаков говор!Некаков говор!
Некаков говор!
зборови сосем секидневни,
и како да не е се во ред:
Некаков говор!
Некаков говор!
зборови сосем секидневни,
зборови сосем друго,
зборови сосем друго,
Некаков говор.
зборови сосем секидневни,
зборови сосем друго,


зборови сосем друго,
нема да… сето ова
се опашува само на една друга песна:
Во прво одделение се слуша:
зборови сосем секидневни,
зборови сосем друго,
зборови сосем друго,
што не се… прашат…
Како да не е целата песна проѕирна,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна.
Оган и мраз, сето брановитост… Но место песна проѕирна,
скришна, ѕвечлива,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна,
скришна.Некаков говор:
Не,
зборови сосем секидневни,
зборови сосем друго не,
случајно,
нема да се има:
скришна,скришна,скришна,скришна,
скришна,
скришна.Некаков говор…
Некаков говор!
зборови сосем секидневни,
срети тревки сосем други.Во прво одделение се слуша:
зборови сосем друго,
пролетни,
-како да не се во ред.Некаков говор…Некаков говор…
зборови сосем секидневни,
зборови сосем секидневни,пролетни,о умни,
-не ги -нема да се во ред.Некаков говор!Поблизу е најскришна,скришна,скришна,
скришна,
скришна.
Со збор страшен, јасно е оти е безвучен, полногласна,скришна.
И само безвучен, збиен, скржав, секидневнио горка
од мал, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк, широк,
зборови сосем секидневни,
пролетни.Во први одделение се слуша:
„Надвор веѓата се крие,
далеку некаде се крие,
опоен, поглед се крие.
Во први одделение се слуша:


Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу! – ова е потез!
Еј, кикиригу! – ова е потез, један, – што би рекол –
ох колку лесно би живеел,
ох колку лесно бил,
ох колку лесно бил,
ох колку лесно бил,
ох колку лесно бил,
и колку лесно би живеел,
како би живеел,
и колку лесно би живеел.”Друга секао колку лесно би живеел
на твојот сон,
како да би живеел,
како да би живеел,
не, колку лесно бил,
што би живеел,
некаде бил,
и кај соне,
за себе би живеел.3атворницата:
Ех, тоа е потез на мисла,
ох колку лесно бил,
не – тоа звучи гордо.”3атворницата:
Не, тоа звучи – тоа звучи гордо!Но надвор – тоа не! Гледај во први одделение.
Не бој се, како река, в постела се слуша,
јас би рекол,
и колку лесно би живеел,
како да би живеел,
како животот бил, – едно да би живеел,
некаков би живеел,
како да би живеел,
како бил во светов билх и каква би живеелл,
со иста смеа би живеел,
како да би живеелНо надвор – нанка би ми бил дал вик…Не, мајка, таков, таков удел ми треба и срце
Не, таа жал да би ми се молам да бде ми гости,
на онаму види
со ужас би можел ми дал.”Них


===== CHECKPOINT 032 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам, далечна:
од јасна ѕвездена свила
од јасна ѕвездена свила.

Од коприна те ткам, далечна, мила:
од јасна ѕвездена свила.Да можев да те знам.Да можев да те знам.Да можев да те знам.Да можев да те знам.
Од коприна те ткам, далечна, мила:
од јасна ѕвездена свила.Да можев.Да можам.
Јас сакам да те знам.
од коприна те ткам, далечна, мила:
од јасна ѕвездена свила.Да можев.
Од коприна те ткам, далечна, далечна:
од јасна ѕвездена свила.Да можев.
Да можам.
Јас сакам да те знам.
од коприна те ткам, далечна:
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.
Само споменеш стара:
од коприна те ткам, далечна:
од јасна ѕвездена свила.Да можам.Да можам.
Немој! далечна:од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.

Синема.
Да можам.
И само
проѕирна, мила:
од јасна ѕвездена свила.
Да можам.
Да можев.
од коприна те ткам, далечна:
од јасна ѕвездена свила.

од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.

од јасна ѕвездена свила.

Да можам.

Проѕирна

од јасна ѕвездена свила.



И само мое – далечна. далечна. далечна. мила:
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.



од јасна ѕвездена свила.

Јас сакам да те знам.
од коприна те ткам, далечна, мила:
од јасна ѕвездена свила.Да можам.Да можам, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.

од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам.Синема.
Јас сакам да те знам.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам.Да можев.
од коприна те ткам, далечна.
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
од јасна ѕвездена свила.
од копри јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам.Ти чекаш – дојди!
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Ти чекаш – дојди!
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Ти чекаш – дојди.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.

Јас сакам да те знам.
Ти чекаш – дојди.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Излези, речи, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.За тебе – што било – што било – што било – што – си – што си – што си – што си – што си – што си – што не си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што животот те сакам, што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си – што си


===== CHECKPOINT 033 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Не може човек да не сети – сонце, небо, небо
иСиња,и како мреже,
како да не сети – глас да сети.
Сиња, сеи и сеи и сеи,
и како трепетни борје
и како сладок водоскок,
по убост како цветна река,
како небо.

Чудна е таа тишина тука,
и ако таа тишина трае –
за јатот на таа речна става
како цветна река,
како цветна река, небо
како кубе, небо
и како глувче.
За цветна река
како сладок водоскок,
како цветна река, небо
и како трепет на таа речна става
како цветна река, небо
и како трепетни борје
и како младост таа да не сети – глас да сети.Ова мирно предвечерно место – јас ќе речам.
И – за спомен и спомен
што го сакам – јас ќе речам.



Да можев да не сети – сонце, небо
и како мреже, небо
и како мреже, небо
и како мреже, небо
како цветна река, небо
и како мреже, како да не сетив.Во играта секој нешто влага,
да сети – глас да сети.За цветна река
на реката
од момирокот на таа речна става
и како цветна река, небо
и како мреже, како мреже, небои како мреже, небо
и како потез да нема,
како да не сетив – глас да сети.Не може човек да сети – сонце, небо
и како гушнати борје
и како младост таа да не сети
дека општината Газибаба ги исече маслинките.
И еве како, од дните кога ветрот се слева,
свежите линии околу момирокот,
очи во момирокот на таа речна става
очлива веда в срце
и тие како трепетни борје
со живот се вишат.


Но колку време, какво време мина
од дните кога во Скопско пченицата погалеа,
кога во Скопско пченицата ја бучат,
овде е јасно! – не сетив – само векот мина
од дните кога пченицата беше прикрена,
од дните кога пченицата ја бучат,
за тие што ја бучат.

Сиња, сеи и светлина таму – будни
и ѕвезди како небо
со вити,
и оној широк, широк, широк, широк, широк, бескрај –
одошто оттогаш гледам – јас го љубам.
И подзамижува бледа, далечна, далечна, мила:
на онаму стои трепетлика,
тага на таа мишка речна става
и минам како во ковчегот
јас што го сакам.



И часум сета ја врам,
овде е едно место,
портата на сама себе
во – јас го љубам.
Со вас зборам.


Илма и јас не го љубам.

И подзамижува горки ведаш,
не сетив – минам како во ковчегот Ноев:
јас го љубам.
Илма и јас му се молам
даван таа што ми ветува.


Со вас зборам – ми нема среќа,
јас нејќам да го љубам.
Ти мајко наша, попусто расна
очи во момирокот
на веда в тешка болест,
од кога знам – многу ми е жал,
од кога знам – имам,
од кога знам – една младост и мака,
од кога знам – ми е толку жал…
со мојот дух
се шири, ми треба другар…
да ме носи в рака,
и да ме стопли.

И јас го сакам сеочи со неа,
но срце сака да ми каже
од кога знам – сакам се да знам.Пушти ме, мило, мило,
а јас ќе те следам како пламен –
јас ќе те чувам.
Сиња, мило!

За сé што ми ветува:
од кога знам – сакам се да знам.

Уми ме – ми треба другар!Не, мило!
И оди се да те чувам како небо
на,
од кога ми е –
со сонце!Кога те заборавам – сакам се да те кријам како извор,
ти ми се – ми гори.те ми се – сакам се да те чувам како човечкото –
очи ми, мајка да те чувам – дојди да те чувам,
јас да те чувам како близок пајажина – јас ќе те чувам како и срце жива – едно да те кријам.Пушти, мајка да те чувам како жива, в небесни


===== CHECKPOINT 033 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен и плавен на шалот,
но сепак таа разделеност крајна,
со живот се разгоре,
и како остра секавица
со живот се разгоре,
со смртта се склопи,
и како остравица се разгоре,
со смртта се склопи,
со смртта се склопи,
со смртта се споулавија
со смртта сепобедее.
Тој блесок на плавен на шалот,
а денот беше пролетен,
како остравица се склопи,
со смртта се склопи,
со смртта се разгоре,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се разгоре,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија,
со смртта се споулавија, се споулавија,
со смртта се споулавија, се разгоре, се склопи,со смртта се споулавија, се споулавија,со смртта се споулавија, таа љубов се преулавија, се разгоре, се разгоре, се разгоре, се разгоре,
и над гробот се разгоре, се измешаа, се споулавија,
со смртта се споулавија, зашто смртта беше во нас жал,
со смртта се споулавија, се склуч.


Сиракот, рика се измеша, и се врати.Асти се спрема твојата, саноќ се што видим,со смртта ќe ми иде, на твојот гроб и на гробот удел удел,со смртта се споула мих како што ми ветува, на твојот гроб ме дарува –

Со смртта што во тебе срце не делим срце
сих ќe ме стопиш,
си ми


===== CHECKPOINT 033 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.

Но ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
за пусти села и села
за пустелија
за селски гробишта,
за селски гробишта,
за селски гробишта,
за селски гробишта…

Но ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
за пусти вечерни села и села
за селски гробишта,
за селски гробишта,
за селски гробишта,
за селски гробишта,
за селски гробишта…Да лажеш не е можно,
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна!Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
Не!
Но ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села и за селски гробишта,
за селски гробишта,
за селски гробишта…Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
Не бесна –
срамота тешка.Вино за трепет што горат
во гнилежи насекаде:
од црни дворови до штуркани гробишта,
од кулуците до надгробна трага.
А тебе в поле децата ти се смеат.

Во песна
се смееш.
Тој плаче, речи, земјо,
а ти пее за твојте дни и игри.
Излези надвор и излези надвор.
Во песна те пее:
Мило, ти си настрвен,
буна!

Но душа – тоа е –
сеќава.

И
о дете – дете – се смееш.
Тој плаче,
жолт в очи си тече,
се смее,
жолт е од радост,
кога песна е
та.



А тебе – дете – дете – се смее.
Немирен и слаб,
висок е ѕидот,
жолт е од решетки сенки,
и – плаче.
Јас те сакам многу,
од немир ти се смееш.
О дете – му збори.Кај се дните кога песна
за песна збори,
о дете – се смее.


Игро проста песна


жолт е настрвен,
ти бледо чедо.

А тебе – дете – се смееш.
Ти – дете – плачеш.
Ти – дете – дете плаче,
ти – плачеш.
Со збор страшен,
ти – плачеш.
А тебе – дете – дете плаче.
Твојот сон – дете плаче.

Твојот сон – дете плаче.
Нели се гушнати
и – плачеш.
О дете – плачеш.
Твојот сон – дете плаче,
ти – плаче.
Излези надвор.
О дете – плаче.
Но има и – песна
на сон.




Излези надвор.

На сон – песна!


Ти – дете плаче,
ти – плаче.


Ти – дете плаче,
ти – плаче.

Јас те сакам многу,
не ни кажувај за нив
што те заборавам.
Игро проста песна

Во песна
од овој час
од овој час
од два воза во светлината.Ти – дете песна

од овој сон.



За тебе – дете плаче.
А дали знаеш – дете песна
што пее?
Не, – дете – плаче.

Си станал – дете плаче.

Не, тоа е само едно.
Игро проста песна

Си станал,
– дете – дете.


Ти – дете – дете плаче секој.
Си имал – дете!Да!
Твојот сон – дете што плаче.
Игро проста
од светлина
на песна
на песна се слуша:

на сон – дете е.
Листот е – дете.
Си имал – дете – да – дете.Кога од сон сум заспал
по лицето сенка – дете – плаче.
За едно – дете – дете не е можно.
Тежок сон – дете сака – дете не сака – дете не плаче.
Игро проста донесој – дете не е можно.
Одам – дете да – дете да – дете да – му збори.Кога од сон сум видела
што дете – дете не е можно.


Одам – дете да – дете да – дете не – дете не дарувај го – дете да – дете да – дете.
Излези, мајка, мајка, мајка бде – дете не е можно.
Нели ми – дете да – дете да – дете да – дете да – дете не – дете.


Излези, излези, дете – дете, тоа звучи – дете не е можно
на
од овој свет
на
од што не е – дете
од овој век век
пред твојот татко.
Игро проста, са,
Не –
од


===== CHECKPOINT 033 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак да се бидам
ко човек којшто се смее.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак да се жалам
што ова место покрај Сава
во час на самрак сега ќе го следам.

Се што ми треба сега мене сега е сега
во час на самрак, на стаена врева.
Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак да го следам.
Од овој век сум
ко човек којшто се смее и се смее.
Од овој век сум
ко човек којшто се смее и се смее.
Јас сакам ова место покрај Сава
да го знам.
Се што ми треба сега мене сега е
во час на самрак.
Јас сакам ова место покрај Сава
да го следам.
Се што ми треба мене сега е
што ова место покрај Сава
во час на самрак.
Се што ми треба сега јас сега да го сакам сега покрај Сава
во час на самрак.
Јас сакам ова место покрај Сава
да бидам
ко човек којшто се смее и се смее.
Јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.
Си станал ова место покрај Сава
кога минам низ град, на стаена врева.
Си станал ова мирно место, на стаена врева.
Јас сакам ова место покрај Сава да го…” – ми рече тогаш човек којшто се смее…
се смее.
И јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.
И минам место покрај Сава
во час на самрак.
Се што ми треба сега мене сега покрај Сава
во час на самрак сега да го љубам.
Од овој век јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.
Се што ми треба мене сега ми е
во час на самрак.
Си станал ова место покрај Сава
во час на самрак.
Се што ми треба сега мене сега јас го сакам.
И што ми треба сега ова место покрај Сава
?
Си станал ова место покрај Сававо час на самрак.
Си станал ова место покрај Сава
во час на самрак?
И што? Што? Го љубам! Го љубам.
Јас го љубам.
Јас го сакам ова место, на стаена врева.
Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак.
Нели сум
проментен, скржав, скржав, скржав, скржав, скржав, скржав, скржав…
од овој век јас го љубам.
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
но барем сиот опиен?
Не! Јас сакам овој град – ми рече,
но зар ќе стоиш на Газибаба,
да стоиш на Газибаба,
за твојот голем чекор?
Не! Тие што се на Газибаба,
не – рече –
но јас го љубам.
 
Си имал во Сава цвеќе, – ми рече,
од овој век не сум
нечуен.
Си имал, сега цибрина, таа ќе стои,
од овој век не знам.
И јас сакам овој град – ми рече,
но јас го љубам.
И јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.
Си имал, сега сакам ова место покрај Сава да го љубам.
И јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.
Си станал.
И јас сакам да знам.
И еве срце ми сака.”За сé што ми се сака сега, и нас, и мене ми е жал, штоме – ми рече
по
од час на час тој
во час тој.
А јас сакам ова место покрај Сава да го љубам.

Јас сакам ова место покрај Сававо час на самрак да го љубам.
И еве пак во час на самрак сега
кога ми е денеска
детен, јас сакам и јас сакам.

Но таа мирна и мирна.
Си станал, таа стара, мила, мила, мила, мила.
Си имал – ми рекол, сега сакам.

И еве и јас сакам да те сакам.


Со твојот живот сакам да те сакам.
Јас сакам ова место покрај Сава да бдеам,
си ме сака.”О другари ми е…

Со овој сон сакам се да те сакам.

Не да те сакам.
О сакам да те сакам, сакам и срце да те сакам.

Ти минам онаму каде што ќе те чувам
но сакам.
Но срце ми е – сакам сега
на твојот гроб
детен спомен да те заборавам.

О другари!Со љубов жива, сакам да те сакам, в постела се, сакам да те чувам,
ме твојот близок ми го судбината.”Засти ми,
сти ми


===== CHECKPOINT 033 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!

Но надвор дождец
на ветрот,
збирај се војско,
буна!


Грабај
кој – и

,















































































































































































































































































































































































– –






– –














– Да, пеј











– УУ-МИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИИ


===== CHECKPOINT 033 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Но колку време, какво време мина
како се измеша, какво време мина
како се измеша?
Си текла, реко, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Јас би те запрел
по скалите под стари влажни сводје,
но ти си мрхов одамна веќе,
по скалите под стари влажни сводје,
ме сили нешто се потих да се потихох.
Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум бил
како се измешал со Сава
за да те сетам!
И еве како од налани
од дивот се слуша:
„Ти пошто си уште жива, мила, драга,
од нас тече реката…


И само на таа речна става
се крие едно место знајно, едно место – спомен за тебе, едно место –
што се знае.
Си текла – ти си уште жива, мила.
А дух – јас тебе – што да те сетам
што се знае, што да те знам!
Немој!

Но кој – што да си – што да бидеш?
Кој – што да си – што да си – што да си – што да си – што да си – што да си – што да си – и’ треба?
Си текла – што да си – што да си – што да си – што да си – што да си – што да си – си – што да си – што да си – што да си – и’ треба.
Си текла – таа речна става
и една младост текла без да сетам.
И ете како од налани од дивот се слева таа речна става
како се слева во далечина.
И како бран се слева
како во далечина
за да си мрхов одамна, низ мрачни самрак, низ дивот.


И јас сакам да те спомнам
како се слева таа речна става
и сакам со спокојство да се потихох да се згадувам,
одошто да те кријам,
но ти си уште жива, младост, младост.



И само на таа речна става
како се слева таа речна става
како се реди во самрак.

И јас сакам да те знам, јас сакам да те знам.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
во јасна ломна речна става
на
за да се гушнеме
со ритамот на таа речна става
како се слева таа речна става.

О другари,
, другари,
се што си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си – си


===== CHECKPOINT 033 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
портата што ми е сега
стара:
никому не му е жал
што ми се чини:
и што ми е мене:
од коприна е, еве како ми е,
од коприна е, еве како ми се чини
дека в бескраен в бескраен шир е,
како во ковчегот се крие
и како жар што горат
ко што го гледам,
како во ковчегот се крие
како во ковчегот се крие
како во ковчегот се крие
дека во бескраен шир е,
како во ковчегот се крие
декатом дека му е жал
што ми е мене.
Од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е.Сиракот мој
е најсмел за тебе
и најсмел за тебе
проѕирна, мила:
од коприна е, еве како ми е,
од коприна е, еве како ми е!Сиракот мој
е најсмел за тебе
и најсмел за тебе
и како ми е.
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е.
Од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е мене.Сиракот мој
проѕирна, мила:
од коприна е, еве како ми е.
од коприна е, мила:
од коприна е,
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е!
Ми нема срце
над гробот не ми е
што.
Сиракот мој
е најсмел за тебе
проѕирна, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е мене.
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е мене:
од коприна е, еве како ми е.
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е.
Сиракот мој
и што ми се чини
проѕирна, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е мене.

Јас сакам да те знам
што ми е ти реков:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, еве како ми е мене.
Сиракот мој
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е,
од коприна е.


Минам в бескраен шир е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е, мила:
од коприна е.
Јас сакам да те знам
од коприна е, мила:
од коприна е.
И таа: – ти, мила:
од коприна е.



Во коприна е.Ти си истата:
од коприна е.
Сиракот: ти, мила:
од коприна е.За тебе жалната е.Долни сме
од коприна е.Пустина:
од коприна е.Си збирка:
од коприна е.Да те знам како ти е.За тебе мила:
од коприна е.Минам дека од коприна е душа блиска.
од коприна многужен:
од коприна е.За тебе не е, мила:
од коприна е.
А дали имаш срце непогалено?Не младоста: види Мај, како што ми е:
од коприна е!За тебе види ми е делот.Не Мајчи:
само ми


===== CHECKPOINT 033 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да се врати,
косата да се врати?
Некаков говор
и како се измешале в грло
за да се вратат
косата да се врати.

Сирота, се вели, се врати.


И прошета дента,
за да се врати човек во родниот крај,
косата да се врати.

Но, сега
тој наслушува:
тој се врати,
и што? Зар може смртта стара
тој да ја врати?
Никој…
Сирота и човек којшто го помниш не е истиснат.

И прошета дента,
со надеж се врати.
И прошета дента,
со надеж се врати.
А пееше песна в песна:

Јас не сакам солзи и пискоти.

И се врати човек во родниот крај,
и што?
Јас не сакам солзи и пискоти.
Јас не сакам солзи и пискоти.
Јас не сакам солзи и пискоти.
Јас сакам песна цела
што немам,
се плашам.
Јас сакам да те знам.
Јас барам песна на в песна
во туѓина,
се шириш пред мене,
зар зеде го.
Јас барам тивко и скришно.
А речи ми, што си вил,
Каква песна ти си ми дал?
Нели сум за песна
што не е песна
како што,
овде се корнат
што си сторил,
со што се нема нас да се гушнам.

А ти си ми дал – можеш да ме вкралш.

И прошета дента,
се врати човек во родниот крај,
тој се врати.
А како се измешале
за да се врати
косата да се врати,
се измешале
за да се врати
од срцево,
се стутка,
косата да се врати.
Очи, се врати човек во родниот крај,
сетев, се врати човек во родниот крај,
со надеж се врати.


И прошета дента,
сетев, се врати човек во родниот крај,
тој си замина.
И прошета дента,
со надеж се врати.

И прошета дента,
за да се врати
тој човек во родниот крај,
но наслушуваше:

да се врати,
а мене срцево ме стега.

И прошета дента,
се врати човек во родниот крај,
тој се врати.
И прошета дента,
со надеж се врати.



И прошета дента,
се врати човек во родниот крај,
да се врати
и да се врати
носата да се врати.
А како се измешаа веков,
се стутка,
а мене ми се чинеше… Штом паднам во вода,
тој застана мрачен,
а мене ме стиска
како во ковчегот.
И прошета дента, се врати човек во родниот крај,
и човекот застана мрачен.


А пееше песна в песна


како во ковчегот,
се врати човек во родниот крај,
по исти начин како мене,
ох колку да се мрачи.


А пееше долу – долу
загрмеше дента,
тој се врати.




И прошета дента,се споулавија тие
за цела ноќ
да
за цела ноќ
заради сека срмена песна.

Како се измешаа
од песна во песна
тој остана жив.



И прошета дента,се споулавија тие
за бели магли.
Како се смеша веков
за бели магли,
за бели магли,
за бели магли.
А пееше долу,
ох колку да се мрачи,
како да се гушнеме
за себе, оти сме толку малку,
за себе
со иста песна како и мене.


И пееше в песна се внесуваше
како во песната
што се пее.


И пееше песна влегува в песна
за себе
како во ковчегот.



И пееше пееше песна влегуваше в песна,
за себе жал за тебе,
за тебе жал за тебе,
што толку многу пати
што ми влегува:
да се гушне смеење,
како да си вник жива,
како да не бидам горко татко див
како во сон
што ми бега.









И пееше пееше песна во песна
за тебе близок ќе збори
како цветен спомен,
за тебе близок нека бдее
и твојот спомен.За тебе жал си ми беше,
јас не,
како да те чувам,
и со неа љубов
со ужас се што ми беше,
за тебе жал.










И пееше песна в песна
за тебе ќе бде тојна


===== CHECKPOINT 033 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.
Од таа песна ќe ти пратам дека уште прва љубов немам,
по што би те познал и би те запрел.
Си текла, си реко, си реко, си текла, си минешто, си текла, си реко, си текла, си текла, си реко, си реко, си текла – си реко, си текла:
срамота – си реко, си реко, си реко, си реко, си реко.


Си текла, си реко, си реко, си текла, си реко, си текла – си текла.
Си текла, си реко, си текла, си реко, си текла, си текла: си текла.
Ти текла – си текла.
Си текла, си реко, си реко, си текла, си реко, си реко, си реко, си текла.
Си текла – си текла.
Далеку твојот дух ти пратам.Ти текла – си реко, си реко, си реко, си текла.
Си текла – си реко, си реко, си текла.
Но еве како реко, си реко, си текла – си реко, си реко, си реко, си реко, си текла.
Си текла – си реко, си текла, си реко, си реко, си текла, си реко, си текла – си реко, си текла, си реко, си текла: си текла.

Само си текла – си текла, си реко, си реко, си текла – си реко, си реко, си текла: си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си текла.
Ти текла – си реко. си текла, си реко, си реко, си реко, си реко, си текла, си реко, си реко, си текла – си текла.


Си текла.
Јас минам низ град, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си текла – си реко, си текла – си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си текла.
А Жинзифов – си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си реко, си


===== CHECKPOINT 033 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта.

И ти се склучка,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
народе стануј,
темник,
од коприна,
од сите тихи води.




Оган се крева,
бунапушки немирници ѕунат
буна!Да,
како да
голаод мрачни страни ѕунат
народе стануј,
од сите тихи води.

Кој е попаднат
од сите тихи води,
кој е попаднат од сите тихи води,
кој е попаднат од сите тихи води,
кој е попаднат од сите тихи води,
кој е попаднат од сите тихи води,

кој е попаднат од сите тихи води,
кој е попаднат од сите тихи води.




Оган ја разгоре ноќта.


Кој е попаднат од сите тихи води,

кој е попаднат од сите тихи води,
од сите тихи води,
од сите тихи води,



од сите тихи води,
од сите тихи води,


бунаод сите тихи води,
од сите тихи води,




бунаод сите тихи води,
од сите тихи води,



од сите тихи води.Си тече реката,
бунаудри ја реката,
буна
бунаод бујно горе,

од сите тихи води







буна.Тихи води попаднат од сите тихи води,


и вика
народе стануј,
бунакој е попаднат од сите тихи води.Тихи води попаднат од сите тихи води,
од сите тихи води,
бунакој е попаднат од сите тихи води.Тихи води попаднат од сите тихи води,

оган се крева,
бунаод сите тихи води,



од сите тихи води,

од сите тихи води,



од сите тихи води,

од сите тихи води,


од сите тихи води,



од сите тихи води.Тихи води попаднат од сите тихи води,


од сите тихи води,

од сите тихи води










од сите тихи води.Тихи води попаднат од сите тихи води,
бунаод сите тихи води.Тихи води во
идноста на
идноста на
одредок,
од сите тихи води,
од сите тихи води,
од сите тихи води




.Тихи води во
одредок на сите тихи води,
и своите стапка,
од сите тихи води,
од сите тихи води,

од сите тихи води.Тихи води во
одредок на сите тихи води,
од сите тихи води,

од сите тихи води,
од сите тихи води.Оган ја разгоре ноќта.


По штура скрка,
пушки немирници ѕунат
буна



од сите тихи води.Тихи води во

мрак
и со ветрот ветар.

А дали се тие сите тихи води,
оган се – нема,
оган нема,
кој е попаднат од сите тихи води.


А дали се тие – се – будни,
одредок на сите тихи води,
одредок на сите тихи води,
одредок на сите тихи води,
оган се – ги разлути оние тихи води,
и што тихи води,
оган ги разладува со главите,
и ако сме живи
на падаш,
со ранета душа – се лепиш,
со смешка, со подбив, со подбив, со подбив, со подбив!Достапни ми се ликовите,
достапни ми се – ги знам,
јас тебе те заборавам,
само нани ми се – ги сакам и тие,
но твојот лик те заборавам како се – ги сакам и тие навреди,
оно твојот лик се – ги сакам тие,
јас те познавам ги сакам тие, и тие се – ги сакам ги сакам со иста смеа да те позлатен.

И тие ми се на срце
и ми се ко љубов
за тебе,
си ми, како ми се молам
и со таков дар да бдееш со тебе,
во нас мој ти се што ми, на твојот лик ми, на твојот гроб да изо народ те земам како што тихи луѓе,


===== CHECKPOINT 034 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте зори,
кај сте зори,
кај сте зори,
кај сте зори,
како мреам кога те гледам стануј,
а денот се свиткал
како во глуждот на самотен даб.

Косата многу барала,
јас дури сега гледам дека
оваа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда
како во глуждот на самотен даб.Кај се тие испрчени гради,како во глуждот на самотен даб.Кај се тие испрчени гради,кај сте зори,
како мреам кога те гледам зори,
а денот се свиткал како во глуждот на самотен даб.Кај се тие испрчени гради,
како кај те заборавам како те чувам,
а денот се свиткал како во глуждот на самотен даб.Кај се тие испрчени гради,
како во глуждот на самотен даб.Кај се тие испрчени гради,
како мреам кога те гледам стануј,
како мреам кога те гледам како те следам.Кај се тие испрчени гради,
како те заборавам како те заборавам како те заборавам.
Јас минам кај те заборавам како те заборавам како те заборавам,
како те заборавам како те заборавам како те заборавам.
Јас те заборавам како те заборавам како те заборавам,
како те заборавам како те заборавам.
Тоа е хорското оро во сцената кога те заборавам како те заборавам.

И само жалам дека си истата.
Тоа е хорското оро внесени сосем ко што си ги сетил и сонувам.

Со вас сум се среќавал во сето тоа.
Со вас сум се среќавал,со себе сум се гледал.
Со вас сте се згасиле,
со тебе сте се спомнил.

Со вас сум се среќавал.
А како со смеата, со смеата, со смеата, со смеата, со смеата, со смеата, со сте нади, со смеата, со стеата, со сте зори ве барала.
И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
Од срце ми е мил,
Чувај го!

Со вас сум се видел.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие смеси.Кај е оној бран на самотен даб што се слуша?
Кај е оној вик од збор
како се слуша?

Твојот повик со ужас се слуша:
Ти пошто си само негов верен војник,
како човечкото во тебе гори,
како човечкото во тебе гори,
како човечкото во тебе гори.

Со вас сум се видел.
И само жалам дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.

И само жалам дека уште прваче во иднината
на
тој орач беше мој верен војник,
дошто беше најв во мојот живот.

Со вас сум се гледал.
Со вас сум се среќавал.
јас помнам
со сонце,со ѕвезден зрак сум се спомнил.
Со вас сум се спомнил.
Со вас сум се гледал.
Со вас сум се дружел.
И само жалам дека во иднината ќе те сетам.
И еве како и да те сетам
јас дека те заборавам.
И само жалам дека те заборавам.
Но како што во иднината мој те заборавам.

И само жалам дека во иднината мој ќе те сетам како итра срна
со ужас дека те заборавам.
А како во иднината мој ќе те сетам
како во гнездо ќe те сетам.
О другари, тоа ќе го сетам како пламен,
со очи полни да ме стопли пламен.
И само жалам дека уште прваче
ме.
За твојот спомен и со трепет да ме заборавам
и дека уште прваче нешто ќе минам.


И еве прваче
со иста смеа да те чувам
со иста смеа и со неа позлатен
како со таен вик.


О другари дека твојот спомен ќe ми е,
јас и ќe те чувам како спомен.







Ностих колку си само,
јас ќе те знам како таен спомен,
јас ќе те заборавам. твој дар ми е,
тих и в небесних како спомен
како човечкото јад да те сетам,
о ми нема мајстор горчност близок
бол

со иста
со ужас.За


===== CHECKPOINT 034 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
проѕирна, мила:
достапни ми се и
проѕирни ми се и
кошутењакурни ми се и кулите на
порни ми се и кулите на
темпорезни ми се и кулите на
ѕирни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошутењакурни ми се и коу, ми се иошутењакурни ми се икошутењакурни ми се икошме и коку ми се икошутењакурни ми се икоу нив икошутерај ми се икокутењакурни ми се и кокуј ми се орини ве ми се, ми се чини ми се коку


===== CHECKPOINT 034 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:


И ти се радувам!
И ти се радувам!
Но колку време, какво време мина,
за сé и тага немам,
само не на тага.
И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но колку време мина, какво време мина,
И ми се радувам!Нели сум…само на тага и тага!Но колку време мина,
срамот беше попаднат,
и колку време мина, какво место сега немам,
за сето ова и тага немам,
те молам само за едно место,

јас кај што си минел,
јас кај што си минел,
јас кај што си минел,
ме дели еден век.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и замина.
Само жалам,
а сега што било?
Не сум…само жалам, немам спомен
што треба сега да го гледам.
О време, сето брановитост свесиа,
одошто не ми текнува.
Но колку време мина,
одошто не ми се радувам.
О време, сето брановитост свесиа,
одошто не ми се радувам.
О време, сето брановитост свесиа,
одошто не ми се радувам,
одошто не барам ништо.
О време, сето брановитост свесиа,
одошто не барам,
одошто не барам.
Се што ми е погодено не барам,
ноа сега го барам.
И оди викот твој низ мрака,
се што си минел,
јас барам само едно.
О време, сето брановитост свесиа, ми се радувам.Oа – јас го барам.
О време, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа,
одошто не барам.
О време, сето брановитост свесиа,
одошто не барам,
одошто не барам.
О време, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа,
но барам само едно.
О време, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа,
со сето брановитост свесиа,
одошто не барам ништо.
О време, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа,
одошто не барам ништо.
О време, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа,
некаква изѕемница, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа –
и сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа – сето брановитост свесиа –
и сите – што во светов не носеле –
и сè брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа –
од немир, сето брановитост свесиа, сето брановитост свесиа – сето брановитост свесиа –
од глува смрт една, што се вгасна
и глува смрт –
утебесна!
Нити ми, зар, зар?
мажи ми, зар? Во зар. Во овој век секој ли нешто што ќе се врати –
а зар срцево сиња жива, како жива, само не на гради падаш, само не на гради стис и ништо друго,
оно зар ништо друго не си сака –
а зар дете друго дете не к сине тоа не сетиќме?тагата само да се врати, таа што те стиска!
И срце ми сака да си биде, и тоа да си идеме,


===== CHECKPOINT 034 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Јас минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.

И минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.

Јас минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.

Јас минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.
Јас минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.

Јас минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.
Јас минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.
Јас минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.

Јас минам – и минат матно
а в небо – минам.
Јас минам – и минат матно
а в небо – минам.м – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.




Јас минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.

Јас минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.И минам – и минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.Јас минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а в небо – кубе темно-златно.И минам – и минат матно
а в небо – минам – и минам – и минат матно
а в небо – минам – и минам – и минам.Јас минам – и минат матно
а в небо – минам.И минам – и минат матно
а в небо – минам – и минат матно
а минам – и минат матно
а во крв – минам – и минат матно
а в небо – минам – и минам.

И минам – и минат матно
а в небо – минам – и минам – и минам.





Сине мило!

Притивна

















И минам – и минам – и минам.








А минам – и минат матно
ме
а в небо – минам.





Очи, очи,
а в небо – што
ноќе
за јат,
очи,
очи,
и шторај,
за песна
на Москва – минам.











Очи, очи,
и минам.
И минам

Очи, очи
и минам.





Јас минам
И минам

сонува
дачи:


очи,
ноќери
и,
ти ќeри,
и ѕвезди
на ликот им
и
и минам.




И минам в очи
И минам – и минам.
И минам в срце

Очи,
ме минам
И минам.
Јас минам
И минам
на раскрсници

да живеамИ минам.
Јас минам
И минам
за бебен,
и дека минам како и минам,
за крвав тене,
со сонце позлатен,
ноќерка
и минам
со сета гробенце
на рака.

И минам
за бели
на ликотјести
на Москва
на Москва,
за
на капина падалнина,
за цветна Москва,
од светлина –
низ види
и Жинзифовноќно,
очи,
и минам
ноќно и в камари в поле,
за твојот гроб
засти минеме.









Очи, мајка, сине, таа што минам,
си минам


===== CHECKPOINT 034 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, мила, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас те ткам, и сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
до јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
портата:
од коприна ти ќериш.

И ти ќе стоиш на Газибаба –
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.
Ти ќе стоиш на Газибаба.
И знај:
од коприна те ткам, јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам, и сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна свила.
од јасна ѕвездена свила.

Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
до јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
до ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, мила:
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.


Јас сакам од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна ти ќе стоиш
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна ти ќе стоиш
од коприна те ткам.
како човечкото во тебе ќе мине
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна ти ќе стоиш
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
до тебе ќе минеш
од коприна тебе
од коприна те ткам.
од коприна срна те ткам,
од коприна те ткам.
од коприна срна ти ќе минеш
од коприна те ткам.
од коприна те ткам,
од


===== CHECKPOINT 034 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих,
ко земја плавен в мрак,
со викум тих,
како викум тих.
Милозлива е таа штура,
тага на лавот,
но таа сепак таа сепак
како и тих на мене –
како и тих на лавот,
како и тих на лавот.Си тече реката в мрак,
по скалите под стари влажни сводје
и
по скалите под стари влажни сводје
и на тие тихи водје.
Но таа таа сепак
не знае –
дека се плашат од своите тихи водје.Да појдеме кај таа таа штура,
како и тих на лавот.Тихи води со викум таа како и тих на лавот.Да појдеме кај таа штура,
каде што се плашат и тихи водје.Тихи води со викум тих.Си тече реката,
како и тих на лавот,
со викум тих.Си тече реката,
како и тих на лавот,
како тих на лавот.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот,
со викум тих.Си тече реката.Тихи води со викум таа како и тих на лавот,
како тих на лавот,
како викум тих.Си тече реката,
и
како викум тих.
Тихи води со таа штура,
како тих на лавот,
со викум тих.Тихи води со викум таа плавна река,
со викум тих.Тихи води со викум таа како и тих на лавот,
со викум тих.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот,
како викум тих.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот,
како тих на лавот.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот,
како и тих на лавот,
како тих на лавот.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот,
со викум тих.Тихи води со таа штура,
со викум тих.Тихи води со таа штура,
со викум таа се лее,
како тих на лавот.Тихи води со таа штура,
со викум таа што ја мислам.Тихи води со таа штура,
со викум таа што ја сакам.Тихи води со таа штура,
како тих на лавот.Тихи води со таа штура,
со викум таа што ја сакам.Тихи води со таа штура,
со викум таа што му ја сакам.Тихи води со таа штура,
со викум таа што му ја сакам.
Тихи води со таа штура,
со викум таа што му ја сакам.
Тихи води со таа штура,
со викум таа што му ја сакам.
Тихи води со таа штура,
со викум таа што му ја сакам.
Тихи води со таа штура,
со викум таа што му ја сакам.
Тихи води со таа штура.
Тихи води со таа штура.Тихи води со таа штура.Тихи води со таа штура.Тихи води со таа штура.
Тихи води со неа се
со таа штура.
Тихи води со таа штура.
Тихи води со неа се
со иста штура.Тихи води со таа штура.Тихи води со неа се
и ја следи.Тихи води со таа штура.За тебехи води со таа штура.Тихи води со неа се
за таа штура.
Зашто таа штура.
за тебехи води со неа седошто те сака.
Тихи води со неа се и со неа се храни.За тебехи води со неа се храни и со неа се храни.За тебехи, тихи води со неа се храни.Не пристарај по таа штура.
За тихи води со неа се што ќе можеш,
со твојот верен глас се што ќе можеш.
Во таа штура гори таа се пречими.
Не пристарај за неа, и со неа се срни.
О,јасхи, мое тихи води со неа се, и со неа се храни.За тебехи, тоа е едно од се што сакам.
Очи луѓе ти се, присутни, едно да бидеме, едно да бидеме со неа поне се храни.

сихиор да си бидеме нас.
Не


===== CHECKPOINT 034 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те знам
кога на некој пир си се нашол.


Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

И ти во царски дом си се свил и си сетил –
и како сабјам на шалот поглед да ти стават,
јас нејќам близок да те спомнам.Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.Ти нели во царски дом си заспал
и си заспал –
срамота, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.
Ти нели во царски дом си заспал?
Си имал -јас тебе – дете на шалот поглед да ти стават,
и како сабјам на шалот поглед да ти стават,
и како сабјам на шалот поглед да ти стават.Ти нели во царски дом си заспал и си сетил –
се стуткал уште за лопатки, па се сетил –
взорил и си сетил –
срамота си кренал и ти поздравна чаша.
Си имал – дете на шалот поглед да ти стават,
си кренал и си сетил –
и како сабјам на шалот поглед да ти стават,
и како сабјам на шалот поглед да ти стават,
а сега ми се свил гласот.
Си имал – дете на шалот поглед да ти стават,
а си кренал и ти поздравна чаша.
Ти нели во царски дом си заспал и си сетил –
се стуткал и си сетил –
се сетил.
Си имал – дете на шалот поглед да ти стават,
си кренал и ти поздравна чаша.

Ти нели во царски дом си заспал.
Туку нели, велат, што спремале,
тој се склопил, се склопил, си заспал.

Си имал – деца,
а сега од што трептел,
овде ти е се склопил, си заспал.
Ти нели во царски дом си заспал
и си заспал.
Туку ти нели во царски дом си заспал
се сетил –
се сетил.
Туку тебе – дете на шалот поглед ти се свил и си сетил –
и сетев горе,
се сетил – си се склопил.
Некаков говор ти кажал
ти – ми рече,
ти што до солзи чисто си сетил –
ти што било ова
како не го гледам, си сетил –
ти што пати.

Туку ти мене – дете на шалот поглед ти се свил, си сетил –
со жизнен поглед само сетил.
Туку ти си сетил – си сетил –
одошто не си сетил – си сетил – си сетил – си сетил.



Ти си сетил – дете на шалот поглед.
ти што било – се сетил.

како човечкото сетил да си биде,
со збор да си го сетиш.


Со збор страшен и си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил.


И ти – дете, си сетил – си сетил.
Туку ти – дете на шалот поглед…
од скинато чорапче, си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил.



Туку ти си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил – си сетил.






И ти – дете на шалот поглед ти се свил
и си сетил – си сетил – си сетил.


Си имал – сетил си – сетил.
од сетил дар ти бил, сетил си – сетил си – сетил.

А дух ти бил, сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил.


Си имал – сетил си – сетил, сетил си – сетил си – сетил, сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си – сетил.


Што да си сетил, сетил си – сетил си – сетил, сетил си – сетил нешто – сетил си – сетил си – сетил си – сетил си се – сетил, сетил си – сетил за твојот сетил и сетил си


===== CHECKPOINT 034 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Како се измеша веков,
косата да ти се крене!

Си текла, си текла, си се смешкала, си се смешкала, си се штурил, си се смешкала!
И ми се смешкала, си се смешкала, си се смешкала, си се стемла, си се стемла.

Н’остана живот за нас,
за нас, со каква смев, со каква прокопса да се бацам!
Како се смешкала,
како се смешкала, си се смешкала, си се стегло, си се стемнувала, си се стемнувала, си се смешкала, си се стемла, си се стемла, си се стемла, си се стемла, си се стемла, си се стемла, си се стемла, си се стемла!
Како се смешкала,
косата да ти се крене!
Како се смешкала,
косата да ти се крене!
Како се смешкала,
како се смешкала, си лепкала, си стелнала, си се стемла, си се стешкала, си се стегло, си се стемла, си се стемла, си се стемла, си ја стешкала, си се стегло, си се стемла, си ја стегло, си ја стемла!
Се стемла, си се смешкала, си ја стемла, си се стемла, си се стегло, си ја стегло, си ја стемла, си се стемла, си ја стегло, си се стемла, си ја стемла, си ја стемла, си ја стемла.
Како се смешкала,
мажи, си стемнала, си штурил, си се стемла, си лепкала, си стемла, си ја стемла.
Си текла, си се смешкала, си стелнала, си ја стемла, си ја стемла, си лепкала, си ја стемла, си се стемла, си ја стемла!
Како се смешкала, си ја стегло, си лепкала, си лепкала, си лепкала, си ја стемла, си стемла, си лепкала, си лепкала, си ја стемла, си стемла, си лепкала.
Ја си лепкала, си лепкала, си стемла, си лепкала, си лепкала.
Ја си лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала.
Си лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала.

Си лепкала, си лепкала.
Ја си лепкала, си стемла, си лепкала, си лепкала.
А сега, што да си лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала.

Ни лепка, ни лепкала, ни лепкала, си лепкала.

Си лепкала, си лепкала, си лепкала.
А сега брзо капат
зарета:
Ја степкала, си лепкала, си лепкала.

Ви лепкала, си лепкала.


Ја лепкала, си лепкала.

Капат, си лепкала, си лепкала, лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала.
Како се смешкала, си лепкала, лепкала, си лепкала.
Како лепка, си лепкала, лепкала, си лепкала.
Те лепкала, си лепкала, си лепкала, си лепкала.
А сега си лепкала, лепкала, си лепкала.

Со иста сила сте си лепкала, си лепкала, си лепела.
За сон да си лепкала:
Ја степкала, лепкала, лепкала, си лепкала, лепкала, си лепкала, степкала, си стемнала, лепкала, сте лепкала.
А сега лепка!”


Што сега што ни лепкала, лепкала, си лепела
и, лепкала, си стем


===== CHECKPOINT 034 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
до ѕвезден предел,
до ѕвезден предел.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
до ѕвезден предел,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна.


проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна.

Си тече реката –
проѕирна, далечна.
Си тече реката –
проѕирна, далечна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
проѕирна, далечна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката -проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката -проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката –
проѕирна, далечна.Си тече реката -проѕирна, далечна.Си тече реката -проѕирна, далечна.Си тече реката -проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
проѕирна, мила:
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
и вкам.
од коприна те ткам.од
од коприна те ткам.
од коприна ти ткам.
проѕирна – шупје ми ти ткам.
од коприна те ткам.
на те ткам.
од коприна срна


===== CHECKPOINT 034 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Спомни ме и ти мене
в срмена пролет.
Си текла,
в бочва,
до небо се разлетуваат
и пак се збираат
заради виор,но ти си текла,
за тие смеи,
за себепроморни очи
и за мене
и за себепроморни очи
и за нас,
за себепроморни очи.Ти што си минел,
ти си уште појќе,
и уште појќе,
за себепроморни очи
и за себепроморни очи
за себепроморни очи
за себепроморни очи
и за себепроморни очи
за себепроморни очи
за себепроморни очи
и за нас,
за тие смеи,
за себепроморни очи
и за нас.Ти што си минел,
проморни очи
од таа штура,
и уште појќе,
и уште појќе,
за себепроморни очи
и за мене,
за тие мински очи
за себепроморни очи
со привкус.

О пеј ми, пеј ми!
Каква радост!
Каква радост!
како да те сетам!
Како да те сетам!
Каква радост!
Со вас зборам.
И само не пристапујна,
жолтце,
како да не сетам.
Но таму се загледав,
очите ми се смеат,
очите ми се смеат,
пее смешна песна
на сон се слуша.

Каква радост!
Каква радост!
Каква радост!
Улица светли.
Каква радост!
Каква радост!
Каква радост!
Каква радост!
како да не сетам!

Колку ненадно!

Каква радост!
Нити не може да семислата!
Каква радост!
како да не сетам!
Каква радост!

Како да не сетам!
Каква радост!
како да не сетам!
Каква мака!
Стојанче!
Во утро дождец си тука,
како да не сетам!
Се сетив за твојте дни,
кога во ноќва ми се смеат.
Очи, очи на моето дете!
Каква радост!
Листот е попаднат вeќe,
листката е попаднат вeќe,
жолтце е попаднат вeќe,
трепет што ми го кинеше гласот,
како да не сетам.
Како да не сетам мака?

Како да не сетам мака?
Со поглед малце премрежен сум тинел,
ти си уште жива,
мажи ме,
се сетив за час.

И еве како во меко единство да си кажеме:
на споменот единствен Мајски
како да минам!

И еве како да не сетам мака?

И еве како да не сетам мака?
Очи, жалосна е таа радост што ми се вкралје
од дните млади.

Со малку мака сум штурил,
ти си уште жива, ко човек што уште не сум ја видел;
јас тебе – минам.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
од овој ден
кога во крв се плетат
свежите линии што ми го знâт видот
со силни вилни ветришта
за тебе – да сетам дека те заборавам.
Со вас зборам.
Милозлива повеќе биди!
Со малку шета, и срце, и душа блиска.
Со малку сум доволен!
колку што ми е мене – ми иде штурил.
Очи, жалосна е таа смеа на срцево,
како да не сетам мака
што минам.
Со вас зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Со вас зборам.
И јас – ми иде ве молам, зорам, смири се што минам.
И днеска!
јас те заборавам.
Уморни ми е, мое дете!
Со вас зборам.
А сега брзо се претажувам,
со сонце позлатен!

На сон сакам.
Со сонце ми е, мое дете!
Истај ме, мое дете!
Ми нема мајстор спомен.
За себе биди ми, и со неа понекој помош
на сон да ме стопли пламен.
Но твојот спомен и скаменување.Ах.
Но ти си ми, мое дете, мое дете, сакам.
Со сонце си ми:
јас, мое сине, мое дете Мајчице, попусто ми нема
на овој есенски ден да те спомнам.
Што ми е, мој!За тебе близок, мое дете


===== CHECKPOINT 035 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
Засвире виолината,
низ крчма залипан тон.
Засвире виолината,
низ крчма залипан тон.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Кај ја мразе таа штурка магли по лицето,
метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Достапни се во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Достапни се ликовите во приказен том.

скриј ја во нејасна песна.
На сон се крие
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
Сурова песна.
скриј ја во нејасна песна.
Засвире виолината и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Метеориката и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Кога сон се крие во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.Не знае дали е можно срцево невратен пат да се крие.
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.МЈас минам нива.
Не знае никој, може со неа да се храни.
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
Не знае срце сака солзи.
Со малку сети ја гледам,
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
Не знае ништо.
скриј ја во нејасна песна.
Не може со неа да се склопи.
скриј ја во нејасна песна.
Не може со неа да се спомни,
скриј ја во нејасна песна.
Не да се гушнем.
Не знае сон, љубов не е, нема да ме лаже.
скриј ме во нејасна песна.
Не може со неа да се спомни.
скриј ја во нејасна песна.Достапни ми,
ти ме, мое сине.
скриј ме како ми, јас види ми е толку блиска.


И ѕвезди ме грее, сине, мајка ми нема
скриј ме.
Не нема да те заборавам како таен спомен
во срце,


===== CHECKPOINT 035 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Како да се играКако да се играНармативот? Да се играТој -Нармативот.Нармативот.Нармативот.Нармативот.Јас сум само бран се фаќа,Нармативот.Нармативот.Јас не сакам чуда,Нармативот.Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам да се играИ ако можеш да се зезеш како бран се фаќаш,Тортативот.Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.ЈасНеармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас не сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас. Јас не сакам чуда,Нармативот. ЈасДа се играКој си ти,Тортативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,И ако сакам да се играИ ако можеш да се зезеш како бран се фаќаш,Тортативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.ЈасЈасКога сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.ЈасЈас сакам чуда,Нармативот.ЈасКога,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.ЈасСамата игра.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,И ако сакам чуда да,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,И ако сакам чуда да,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот. Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда.Тој сакам чуда.Нармативот. Јас сакам чуда.Но,Нармативот.Нармативот.Нармативот.Јас сакам чуда,Нармативот.Јас сакам чуда.Јас сакам чуда.Нармативот.Јас сакам чуда.Но,Нармативот.Јас сакам чуда.Јас сакам чуда.Нармативот. Јас сакам чуда.Јас сакам чуда.Јас сакам чуда.Но,Нармативот.Нармативот.Јас сакам чуда.Тој сакам чуда. сакам чуда.Но, сакам чуда.Тој сакам чуда.Јас сакам чуда.Тој сакам чуда. Ми треба чуда.Тој сакам чуда.Но тие ми се – чуда. сакам луѓе. сакам и чуда. сакам чуда. Во играта сакам чуда.Но тие се – ги сакам и тие тука ги сакам.  сакам да те сакам и тие. сакам чуда. сакам луѓе да те сакам. сакам да те сакам. Мај и луѓе. Не сакам чуда. сакам чуда. сакам да те кријам. сакам чуда. сакам. сакам чуда. сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам и твојот дух. сакам да те сакам. сакам не дар те сакам. сакам да те сакам. сакам да те сакам. сакам. сакам. сакам да те сакам. сакам. сакам да те сакам. сакам. сакам. сакам нешто да те сакам. сакам. сакам. сакам


===== CHECKPOINT 035 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Модри цвеќиња, цвеќиња, в коса мека,
тажна,
и помиреност со.
Но кога ветрот ќe задува:
во тие небесни страни
не се знае.
Но кога ветрот ќe задува:
сонцето ќe задува.
Немодри цвеќиња, искинати платна,
и помиреност со..
Да се стои во мрак на ледината
и – да се стои во мрак на ледината.
Да се стои во мрак на ледината.
Немодри цвеќиња, пред се,
достапни,
да се стопли, види,
замаглува.
Како се измеша веков мене,
како се разгоре мојот живот
како се склопил,
како се склопил,
како се склопил,
ко загрменал,
како се склопил, какво жалосенце се склопил,
ко љубов да се склопи,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е,
како да не е.

Да се се пржи в бескраен шир.

Засвире виолината, и
од сите видови свила – и цвеќе, и светлина, и светлина, и тага, и тага, и тага, и тага, и тага –
од сите талас
од силата на таков грабеж див.А тие тука се,
но тие тука се,
нашата лика им се губи.
Како да не бидам тажен штом гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Во дворот небесен е,
а таму е,
далечно се ми е.







И знај:
јас помнам зора минам овде во час необичен,
јас денот мој е,
јас помнам зора,
од час на час ќe речам
и часум тајно ќе го сетам.

Но зошто веднаш помнам
пред олкава вечер,
јас би рекол,
одошто сам не сум ја гледал,
јас би рекол,
но видовит и
олку знајна в бескрај,
овде е, сето брановито, сето брановито, сето сведено –
од некаков израз на гушнати водје
и
небетни капки –
одошто таа песна:
овде е,
како да не е,
јас би рекол,
одошто многу лесно би рекол,
одошто немам спомен.
И подзамижува бледа,
тажна и млака,
овде е, се ми е жал,
одошто многу лесно би рекол.Мртов си тука… Сенка без спомен.
И знај:
јас помнам зора пуста.

А сега веќе знам
што да кажам
со таен повик.
Но зар со подбив ме стиска?
Ни таму дрвја, ни таму дрвја, ни таму дрвја не
што длабат
што затинај гинам –
јас би рекол.Да премирам веќе,
овде е, сето брановито,
овде е,
очиве ми, враже,
и ти којшто си тука,
јас би рекол,
овде е,
но зар може да ги изумам?Засвире, в постела, јас би рекол,
овде е,
и кај нас гори видот
и твојот повик ќе мине.Да не биде оваа проста,
овде е едно брановито море,
јас би рекол:
јас тебе да те сретам
јас,
јас ќе те сретам.





И Жинзифов ќе бдее
како итраам,
јас како итра срна,
јас ќе те кријам.Пустина, наниз
како што те заборавам.
Но кога те гледам
со ужас,
јас ќе бидам жива.

Ти си минам,
јас сакам се што те заборавам,
јас ќе те среам во гнездо.Ах, страшно ќе те чувам во моево срце
што
што те гледам
што
и како
што те познавам,
јас ќе те чувам како таен и
јас ќе те к


===== CHECKPOINT 035 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.
Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.
Јас по патека сум шетал!
Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Јас по патека сум шетал!
Јас по патека сум шетал!
Си текла, речен по патека сум шетал!
Си текла, речен по патека сум шетал!

Јас по патека сум шетал!
Јас по патека сум шетал!
многу пати сега ми е јасно.
Јас по патека сум шетал!
Си текла, речен по патека сум шетал!
Од таа речна става
во час на самрак.

И што сега ми се чини
што не сум јас толку широк колку што сум јас –
се плискав како в гради.
О време, сето брановитост свесиа во мене
и ми се влажнат страдна рака
некого да гледам!

И своите стапка
јас ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.
Но кога ќе издишат,
некаков смрзнат, безвучен мир во душата
по стапките на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие водје
кога во тие водје се плетат
свежите линии на крововите
и тонеме
и некаква пуста есенска.
О време, сето брановитост свесиа во дните кога овде сам сум шетал!
И слушаш забрзан шепот тонам како в мрака,
како во ковчегот Ноев јас што сакам,
одошто не го сакам!
И слушаш забрзан шепот – се гушнати капки,
угасени, црвени усни
шуме
и како бран се слева мојот живот
но.

И покорен на таа плавна, потенка, штуркава трага,
некаков смрзнат, безвучен мир.




О време, сето брановитост свесиа во мене
и мрак.
И покорен на таа плавна, грд и штуркава плавна,
уморна, штуркава горделива, штуркава – се лее.
Со вас зборам –
јас тебе жал дека те заборавам.
Со вас зборам –
јас тебе – чуј ме.
Игрозно!
И знај ме!
Но ти – чуј ме!
Каква радост!
Со вас зборам –
со вас зборам.
Игрозно!
Излези, излези надвор од овој ритам.


Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Со вас зборам – и со себе – се нажалувам.
И јас тебе те препознав толку многу.
Некаде во темнина
и нешто
но зар нешто ме винце,
нани крст –
оносна е таа штуркава пена што неврат.
Игрозно!
Смела исправеност!
И неусетно смеење!
И покорен на таа плавна приквечер
во таа штуркава
не в бескраен мрак,
некаде во нас
што врие!”
Игрозно!
Игрозно!
Усмалихте!
Излези, излези надвор од овој ритам
и ѕвезди и скаменување
со твојот дух,
со сонце позлатен,
но не, само да сети јад,
истих.
Што младоста овој повик?
Што да си спомниме?
Не бој се, мајка саноќ над да помине
тој,
со очи полни прекор,
јас тебе да те спомнам
со иста смеа.




Засти ми, мило, мило, наприне, напристапни!Пусти ме, мајка саноќ да те чувам.
Игрозно ми е – сакам да те сетам –
јас да те сетам како љубов!Си треба да те чувам,
со твојот живот да те чувам.
Срце што те да ме стопли пламен,


===== CHECKPOINT 035 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

Но кога ќе се вратиш веќе,
по исти пат се редиш.
Јас би те познал веднаш, мислам,
по исти пат се редиш веќе.

И ти се губиш печална трага,
не како галама,
случајно се фрлиш во сиња,
по исти пат се редиш веќе,
и како галама се ори,
по исти пат се редиш веќе.
И минам овде сега
каде што ти си минел,
јас би те познал и би те запрел
но
ко земјак стар и добер,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.


Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден



и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.


По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнае,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се редиш,
и што по исти пат се редиш,
овде во светов се редиш
и се редиш!


Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по исти пат се редиш,
одошто немам право да ме судиш.
Зар твојот живот треба исто
о со мене да се судам,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар твојот лик е неизвесност,
ти што по толку време
о не е можно да ме знаеш?
А како одглас в душа
улен жизнен да ме суди?
Зар твојот лик е неизвесност,
одошто скован си…”И првиот и прв век мрачен,
И прв век по нашите калдрми тој не дели.
Па што?
пред очи со црни далги
на и мрак.
И прв век во кој во немир се плетат
и со црни далги само очи светат?
Да, да те изнесат пред очи,
одошто твојот лик е неизвесност и неизвесност,
одошто животот е неизвесност.
Па живеј како што јас го знам –
јас тебе како жена што по толку време минато не го познавам.
И прв век во кој што те гледам,
не иди зашто те познавам –
јас тебе, што по толку време копнеам.
И прв век во кој што те гледам
во немир ликот е попаднат,
и прв век во кој што те гледам жив.
И прв век во кој што те гледам толку близок
со жизнен да те гледам
кога те гледам,
и прв век во кој што те гледам толку близок
што те познавам.
И прв век во кој не те гледам
одвај ме свила,
јас по толку време мрачен и безгласен ветер
и твојот лик е неизвесност тој вик на ранета душа –
одошто животот те стиска,
јас ќе те знам
како сја,
јас ќе те чувам тебе
исти светлина секој во тебе.Пустај како во гнездо ластовица
како ми е –
и прв век како цвет во близок век
и прв век
што те познавам.Тикога јад дека те заборавам како што те стискам толку близок јас што те познавам секој,
и прв век како те познавам,
како што те гледам толку близок.ј ми


===== CHECKPOINT 035 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури и се турил.


Од тебе и ти си се свил,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури и се нашол.

Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага.

Слушале царски генерали,
со срам од лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти си се свил во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и надеж за
а жал и за тебе.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага и лага,
со срам од лага и лага,
од лага и лага.

Ти нели во царски дом и срце се нашол,
тој се намножил,
но лага и лага и лага и лага,
со срам од лага и лага,
и за нив жал, со срам од лага и лага,
со лага и лага.

Ти си се свил на гласот, штуро, лага и лага,
лага и лага, и лага и лага, еве ти ги крша ситрите:
ами си ти лага, кажи, што си сторил,
нешто, оти си сторил,
нешто, што си сторил,
простено…

Викам, што си сторил,
ти си ми рекол,
простено!
Ти нели, од лага и лага ти е лага,
од лага и лага си ја борат.

А речи и лага ти е лага,
утешот, што си сторил,
лага и лага си ја измал,
а што си сторил,
лага и лага си ја измал.
Викам, ти што си сторил,
ти си сторил,
простено, што си сторил,
а лага и лага си ја измал.

Викам, што си сторил,
јас што си сторил,
одошто си сторил,
а не сил лага, лага и лага си ја сторил.
Викам, што си сторил,
ти си сторил,
ти си сторил,
само вистина си сторил,
простено сил.
И јас сум ја видел, како се срамиш,
лага и си кажал во лага пајажина си сторил.
И ти во лага падаш, што си сторил,
срам, лага и лага си сторил.
Ти што си сторил, како што си сторил,
ти си сторил.
Па што си сторил, лажеш си сторил.
И ако кажуваш, кажи си:
одошто си сторил, оти лага си сторил.
Викам – си сторил.
Викам – си сторил.
одошто си сторил – си сторил.

Но ете, сега брзо
а срцето ти е погодено.
Но зошто, сега брзоум лажеш,
а Жинзифов си сторил,
јас тебе веќе не знам.
Што дека си сторил?
Викам.
јас немам спомен, што си сторил.
Викам.
јас ќе ме судираш.


И ти во лага си сторил.
Ја што си сторил.
Не бој се што си сторил.
Кажи, кажи си сторил.
јас тебе уште за лага и лага ти во лага падаш.
Што си сторил тогаш?
Ја донесо во лага падаш во лага падаш,
и како си сторил.
Викам.
Викам.
Што ви направи?
Викам, што си сторил?
јас тебе уште за лага ќе те чувам.
Викам.
И ти во лага падаш во лага падаш.
Викам.
Па живеј како си живеел.
јас што си сторил, клнам.

И ти имаш, клнам, на прсти си ми дал, клнам си сторил.

Си ме сакал се што си сторил.
јас што си сторил.

Си ме викам.


===== CHECKPOINT 035 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
со виор и сињак, и јас во искреста игра
проѕирна, далечна, далечна.


Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила те ткам,
од јасна ѕвездена свила те ткам.

од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам тебе –
проѕирна, далечна:
од коприна те ткам.од јасна ѕвездена свила.
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
И ти имаш верба ужасна, мила:
од коприна те ткам.од нема мајсторско чувство,
не сум само ти –
проѕирна и мила:
од коприна те ткам.од таа виорност сакам да те знам.
И ти имаш верба ужасна, дојди си само, дојди само да те знам.

Не лути се тие што те колат
проѕирна, далечна:
не да те знам,
случајно да те знам
проѕирна и далечна,
не само да те знам
проѕирна и далечна:
јас можам да те знам како те ткам,
од јасна ѕвезден и мрачен
од копривек да те знам.

Со привкус си, таа –
ме да те знам како знам – дојди да те знам како те сакам.
Но те познавам како жива, и твојот таен и мрачен,
од копри ќe те знам – ти имаш верба жива си –
проѕирна, сакам да те кријам како ми треба да те знам.

Јас ќе те знам


===== CHECKPOINT 035 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Очиве ми се смеат,
како да не бидам луд!?
Очиве ми се смеат,
здружи ги својте гради.

И слушаш забрзан шепот
и в соне,
како да не сетам.


Јас течам со рачињата
како да не знам.
Јас течам како да не бидам луд!?
Јас течам како да не знам.
Јас течам како да не знам.
Јас течам како да не знам.
Јас течам како да не знам.
Очиве ми се смеат,
како да не бидам луд!
Очиве ми се смеат,
и мојот дух со спокојство се слева!

Очиве ми се смеат,
како да не сетам!

Јас течам како да не бидам луд!
Јас течам како да не знам.
Со рачињата
заминувам,
а со рачињата
а течам како да не знам.

Очиве ми се смеат,
а со рацете
ноздружи ги своите гради.
Со рачињата
ноќ не барам.

Очиве ми се смеат,
а со своите трепетни капки
ножи ги гледам.

Со вас зборам.
Со вас зборам.
Со вас зборам.

Јас течам како да не знам.
Не!
Со вас зборам.
Игрозно се радувам.

Јас сакам да те следам.
Јас течам како да не бидам луд.
Јас не сакам солзи и жалосенце.
Јас течам како да не знам.
Јас течам како да не знам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Јас течам како да не знам.
Јас течам како да не знам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Очиве ми се смеат,
со рацете мали
не,
пролетни,со очи светнати.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Јас течам како да не знам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Не, нема, нема.
И само течам.
Со вас зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
И само течам.
И само течам.
Очиве не се смеат.
Не сум… Тие се смеат.

Сирота ти е.”Колку ненадносливо е ова место.
Не!
Со вас зборам.
За тебе зборам.
Јас сакам да зборам.
Со вас зборам.
За сé што сакам.

Очиве ми се смеат.
И само не ми се смеат!
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
Сирота ме лажат.
Не ми се смеат.
Јас сакам да зборам.
Со вас зборам.
Со тебе зборам.
Со тебе зборам.
И само течам.
Очиве ми се смеат.
И само те галат.
И само не ме лажат.
Не ми се смеат.
Сирота ми го – ги дочувуваат.
Не ми се смеат.
Тие не се смеат.
Со вас зборам.
само не ме лажат.
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
Тие се смеат.
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
Јас ги сакам.
само не ми се радувам.
Не ми се смеат.
Не ми се радувам.
само ми се смеат.
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
Јас ми се смеат.
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
Одам. Длабоко ми се радувам.
Не ми се смеат.
Не ми се радувам.
Ми треба се радувам.
Одам.
Одам.
Засти ми се.
И само не на овој ден.
на сон да си ги позлатен.
Не ми се смеат.
Не ми се смеат.
мести ми се смеат.
Не ми се смеат.
жолт сум…
Не ми се смеат.
Срцево ми е денеска.
Не сакам да те сре.

Не ми се радувам.
Не ми е жал.
Сздра се што ми се молам.
Не ми се смеат.
Со тебе зборам.
Не ми се смеат.
Ми се смеат.

Со тебе ми се.
Не ми се смеат.
Не ми се


===== CHECKPOINT 035 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Оган и мраз,
Стих и мраз,
Што сакавме –
Сиротно
Што сакавме,
Сиротно
што сакавме,
но што сакавме –
Нилокако да го почнеме твојот говор?
Јас сакам
како да го почнеме твојот говор,
како да го почнеме оној говор
како да го почнеме?

Не, може.
Со глас се лее,
како да го почнеме оној говор
како да го почнеме твојот говор.Мило,
Сиротно
Мило,
Мило,
Ти си само мој говор,
одовде и јас сакам
очи чело да запрам,
јас сакам само да го знам.
Сиротно
Како да го почнеме твојот говор?
Јас сакам
како да го почнеме твојот говор,
како да го почнеме оној говор
како да го почнеме.Мило,
Твојот говор,
Кој сакам
кој сакам
што сакам
и сакам
што да го почнеме твојот говор?
Сиротно
Мило,
Немој! Јас сакам
ти си само негов шепот,
ти си само негов говор,
ти си само негов глас,
сечи насекаде.
Мило, ти си само негов говор,
сечиш како сестра ти.
Ти си само негов говор,
сечиш како сестра ти.
Во десет лета




од Калемегдан,
нашата сестра е жива,
и со него зборам.Мило, ти се смееш како сестра ти,
мажена е,
тој те нема,
ти си само негов верен војник.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
како сенка.
Јас немам спомен
што појарко во свеста да те роди
како в мрака,
како да те роди.
Сакам твојот спомен да го спомнам како мој спомен,
како да те роди,
како да те роди,
како да те роди.

Но ете како да те роди,
како да те роди,
како да те роди,
како пламен да те роди.


Јас како татко ти не сакам солзи и скаменување,
о дете мое!
Јас помнам зора:
Надвор е бура,
месечинао дете, девојчице,
нашата сестра е
на ти.


Ти си само негов верен војник,
само еден,
јас те познавам.
Јас те познавам многу, многу сакам
јас сакам
о дете,
о дете, близок да те роди.

Јас те сакам многу,
од поле.
Твојот говор, мој ти треба другар,
од срце да те роди.
Јас сакам се што те сакам

о дете,
од поле да знаеш,
о дете,од поле да жолч те јаде
од поле дамни.
Игро проста до животинско!
Со него зборам –
јас сакам се што сакам,
од поле да те роди.
Со вас зборам се што сакам,
проѕирна,
ти тремота в гради.
Со вас зборам –
јас сакам се што сакам,
со тебе зборам,
но твојот говор е само негов,
одошто не го сакам.
Игро проста до животинско!
Ти мајко наша,
колку си само негов верен војник,
јас те сакам многу,
од поле да знаеш –
јас сакам се што сакаш.
Ти мајко наша,
мажи, зоро,болно е,
некого да го засити,
јас сакам љубов да те роди.
Очи, сине, сине,
со него зборам.

Ти мајко наша, попусто расна
болно!
Со вас зборам, сине!
Мисли на тебе, сине, мое дете,
нашата света душа близок,
јас сакам се да знам,
о дете мое!

Со тебе зборам, сине, мое дете, мое дете!
За сé штоЈас сакам, сакам да знам.
Те молам се што сакам,
јас сакам се што те познавам.
Сиротно, смири се што сакам,
ме сили се,
јас сакам се да знам,
о дете мое дете!
Сиротно, сакам се што те сакам,
се што сакам.
Со сонце сакам се што ми е денеска
со тебе!
Мирно да те чувамм,
проѕирна, смири се што сакам,
со твојот лик да те знам.
Со тебе зборам, мое дете, мое дете!
Не пристарај ме, мое дете!
Со сонце сакам се да знам.
Со тебе зборам, мое дете сакам се да те знам.

За овој ден мој дечиња
јас сакам се,
јас да те знам.

Со тебе те


===== CHECKPOINT 035 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Си текла, си текла, си текла, си се стуткала, си лепела, си ја степела, си ја степела, си лепела, си се склола, си ја степела, си степела, си ја степела, си се степела, си степела, си лепела, си ја степела, си лепела, си лепела, си ја степела, си степела, си ја степела, си степела, си лепела, си лепела, си ја степела, си лепела, си степела, си ја степела, си лепела, си степела, си лепела, си лепела, си ја степела, си лепела, си степела, си ја степела, си лепела, си ја степела, си лепела, сирола, си ја степела, си степела, си лепела…
Откај се тажи, сосеви пластелин:
Карпош -Титов, ресенце -Титов, ресенце -Титов, ресенце -Титов, ресенце -Титов, ресенце -Титов, ресенце -Титов, ресенце -Титов…

И пак тие лешници лешница ги газат,
очите – домаќинките ги вадат, пискави се пискулите.
Титов триптир – титов, лешников -титов, ресенце – титов… Сенка:

Ами си лешница, сиренце, сиренце – титов, сиренце – титов, сиренце – титов, сиренце – титов – сега сировик, сиренце – титов, сиренце – титов, сиренце – титов.
Инаку тебе течат, сиренце – титов ти си ја степела, сиренце – титов, сиренце – титов, сиренце – титов.
Титов уште стоиш пуста, степела, сиренце – титов е есенски ден, сиренце – јас го степела, сиренце – титов си станал, сиренце – титов си стемнала, сиренце – титов си стемнала, сиренце – си степела, сиренце – титов си заспал.

Ами сиренце – ми се стуткала, си лепела, сиренце – титов си степела, сиренце – сиренце, сиренце – титов сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – титов сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – ситенце, сиренце – сиренце, сиренце, сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце, сиренце – ситенце, сиренце, сиренце – сиренце.



Сиренце – ситенце, сиренце – сиренце, сиренце, сиренце – сиренце, сиренце – сиренце, сиренце, сиренце – ситенце, ситенце – сиренце, ситенце – сиренце, сиренце – ситенце, ситенце, сиренце, ситенце, сиренце – ситенце, сиренце, ситенце – ситенце.
Оченце – ситенце, ситенце, ситенце, сиренце, ситенце – ситенце, ситенце, ситенце – сиренце, ситенце, ситенце, сиренце, сиренце, ситенце.
Штомце – ми нема – ситенцем, сиренце, ситенце –


===== CHECKPOINT 036 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
бунаде стануј,
збирај се војско!


бунаНароде стануј,
буна!
Грабај
бунакој има – кременарка!
Кој нема – кременарка!
Кој нема – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
вмроде стануј,
кој нема – ластегарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Кој нема – ластегарка,
удри го – ластегарка!
Кој нема – ластегарка,
виор и koca –
удри го- бејското племе,
а
со нивна лика се крие,
виор в пустелија нека го расее,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Кој нема – ластегарка,
бунада го расее,
а со песна се пее:

„Буно Карпошова,
на цара царство лее,
земја пустелија нека викне,
земја пустелија нека викне,
земја пустелија нека викне,
земја пустелија нека викне,
земја пустелија нека викне.
Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке ослободиме!
И слобода чекавме,
на цара царство ке ослободиме!
Во песна се пее:
На цара царство ке ослободиме,
на цара царство ке ослободиме!

Од село ита,
на цара царство ке ослободиме!
А крај пат,
на цара царство ке земеме,
земја пустелија ке ослободиме!


И слобода во нас гори!

И слобода во пустелија,
на цара царство ке ослободиме!
Не бој се,
на цара царство ке ослободиме!
На цара царство ке ослободиме,
на цара царство ке ослободиме.
На цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
На цара царство ке ослободиме!
И слобода во нас гори!
Како
на цара царство ке ослободиме,
на цара царство ке ослободиме!


Нема да куртулите,
на цара царство ке ослободиме!

На цара царство ке ослободиме,
на цара царство ке ослободиме!
На цара царство ке ослободиме,
на цара царство ке ослободиме.



И слобода во нас гори!
Од век станува.
И слобода во нас гори!
Од век станува.


Никаква слобода во нас гори!
И слобода во нас гори!
А тебе – љубов!

Од век станува.


Листот е попаднат.
А како животот другиден
Демнеме,
во нас гори,
не лути се веќе.
Зад вас – ветрот
Туѓинци се
ни над нашите глави –
на цара царство ке земеме,
на цара царство ке ослободиме.
И слобода во нас гори!
Не бој се,
на цара царство ке ослободиме!

На цара царство ке ослободиме.

Но тие низ мракалски пат се
одлудуј,
на цара царство ке ослободиме.


Грбинци,
ни крст ке ослободиме.
Ми останаа во умот белите магли
и една младост пак во нас
и со измамна сила,
на цара царство ке ослободиме.

А тие низ прикаски
од пустелија пак
на цара ке земеме.

Тие низ прикаски
пред портата на пустелија ќe светнат.

Идат…А тие низ прикаски
Демнеме во самрак
застиме,
деце ќе ослободиме
и пак
на цара ке ослободимеме.
Ми останаај да видиме
на цара,
со сонце ке ослободиме.

И тие низ прикаска

дека сме
на света борба ќe видиме
со привкус горчки патме.
И пак тие низ прикаски
за да итаме,
со викум да итаме.
Како да не сме исти тие
како мене што ни е денеска,
со љубов да итаме.
Не бој се тие што сега ни се
на света.

Но твојотте тие низ подвиг низ прикаска пустелија
што
на.Не бој се


===== CHECKPOINT 036 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Оган ја разгоре ноќта
во час на самрак,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Грабај
Зијо,
Карпош од Карадаг слезе,
збирај се војско!

Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка!
Кој нема – ластегарка,
в зеница,
сор и koca –
в зеница,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Сиракот умрел
в туѓина,
тој – берокуќник,
до небо денот беше пролетен,
веселба јасна
ил црна мака,
и со смешка се храни.


Кој нема – ластегарка,
тој – ластегарка,
оган нека го земе,
оган нека го расее,
нека го расее,
но нас со смешка да го расее,
да го расее,
ко огниште да го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее!
Булите
на света
народе стануј!

Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите калдрми…

Бегаше возот тогаш,
кога наврнат,
бегаа селата есенски од нашите калдрми…
Бегаше возот тогаш наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради.

Нели сум видела,
а сега гледам – се радувам,
јас тебе – деца!
Како да не сетам –
што да ти кажувам?
Сиракот умрел в час необичен
и твојот спомен е преграб,
и твојот спомен треба исто
по пусти патје да се сече.

И подзамижува бледа,
тажна.


Што да ти кажувам?
Не бој се,
ти си само негов верен војник,
висок само,
јас – лешниќ сум роден на таа страна.
Јас те сакам многу,
јас тебе те сакам многу,
ти си само негов верен војник,
ти си само негов војник,
само еден,
само еден!


За сé мрака, што ми се сака –
о дете мое!
И само мој талас си ти, мое дете,
јас те сакам многу,
о дете мое!

Во играта се бие, се лее, се губи верба!Ах, тоа звучи гордо!
Игро проста се крева,
како да не сетам мака
на твојот живот,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти си ти колнам и живеј како човечкото во светов,
од нас гори пајажина.
Игро проста, жива, веселба!
Каква песна!



Што младоста тешка, зар овој пат
ме,
само еден,
со смртта што ја бие,
и твојот смртен спомен ќе мине.

Сиракот во нас гори,
како цвет во гнездо што горат
во немир.
Загубен жерав во мракот,
самотен жерав в бескраен мрак,
уморни крилја,
и твојот смртен спомен ќе мине.
А дали ќe можеш да зачуеш,
нанивната само да зачуеш,
глувај ја,
со ужас позлатен?Ах, тоа звучи?Кога би можел да зачуеш јагне
како цветен вик,
бескраен да зачуеш,
и твојот спомен да мине –
сон донесо во нас гори?Пак да се гушне смеење
сочув, и како човечкото во нас гори,
не како далечен и таен викменување
над на подвиг.Друга младост

И ако можеш пак да зачута јагне и
како да се гушне јагне смеење,
како љубов жива да се гушнеме,
над овој есенски ден,
со ужас да се разбустиш,
со ужас да


===== CHECKPOINT 036 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.
Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.
И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.
Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.
По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!
Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
Чук, чук!
Нели сум за нив сведок единствен,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Никој…
Ти што по толку време
ти пат ја изуш мака,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?

Никој…
Ти што по толку време
под исти глас се слуша:
ти што по толку време
од час стануваа толку груби и црвени,
одошто втори нема.
А тебе – што по толку време
учински те следат со тажна верност:
одошто, те стискам толку време,
одошто скован си…”И што? – Без укор
одошто скован си?
Ти што по толку време
одошто скован си само негов верен војник?
Видело – донесоен војник,
само еден,
друго – жив и верен војник!

А тебе – што по толку време
по исти пат се само живи
кога се трудам.

Каква песна!


Со иста смеа се слуша само во овој поглед
што е неизвесност,
сон,
сон и тага.И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста
што ја снашле.
Не да те судам како галаба в душа

и твојот лик е неизвесност.
О пеј ми, пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
Не бој се веќе,
ти што по толку време
по исти пат се слуша
како што е
тој – жив и верен војник.



А дух – чук!
Каква песна!


За едно пее

како да те изнесат надвор
од дните младини –
одошто е денеска,
одошто скован јас не сакам
одошто по исти пат се преливаш.



И ти – за толку смислена и веселба што гори.




Каква песна!

За едно пее

како што е
од глас,
како да стравот го снема.








Не да те земам в рака
де,
јас ќе те чувам
и кај ќе те изнесат?Пустина студена, в песна те познавам
во срцево што те стискам толку време.




И еве прва љубов
на

на
на
на
на
на
на
на
на
на
на
на
што срце да ситев:
исти ми, мое сине, мое сине!Не бој се веќе,
на пајажина од нас
и твојот лик ќе видиш
како што си ти,
како што си рекол,
одов таков каков си.Пустина љубов да се гушне,
жолт твојот гроб да сја.


===== CHECKPOINT 036 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
За тебе е можно.
Не е можно.
скриј ја нужната дружба.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.За сé што си сторил,
те мори вистина бесна –
скриј ја во нејасна песна.За сé што си сторил,
не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
скриј ја нужната дружба.За сé што си сторил,
Не е можно.
Не е можно.
скриј го криескотворницата во нејасна песна.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е можно.
скриј го криемот во нејасна песна.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е. тече… не е.
Не е можно.
Не е.
Не е можно.
Не е.
Не е.
Не е.Не е. Не може.
Не е.
Не може.
Не е…
Не може.
Не е.
Не може.
Не е.
Не може.
Не е. Не може.
Не е. Не е…
Не може.
Не е.
Не може.
Не е… Но, може.Не е. Не може.
Не може.Не може.
Не може.
Не е.
Не може.
Не може.Не е…
Не може.
Не може.
Не може.Не може.
Не е. Не може.Не е.
Не може.Не може.
Не може.Не е. Не може.Не може.
Не е.Не може.Не е. Не може.Не може.Не е.Не е… не може.
Не може.
Не може.Не е. Не може.
Не може.Не може.Не може.
Не може.
Не може.Не може.Не може.Не може.
Не може.Не може.За сé што сум сторил,
Не може.
Не може.
За сé што е во мене,
о пеј ми,
Не може.
Исти луѓе сме, сакам.
Исти луѓе што уште не сум сакал.
И тие што не сакам, ги знам.
Исти луѓе во светов
се, присутни, присутни, нанка.За сé што ми е мил, еве тие низ себе не да те изнесат.
Не, сине… Мај не, мајка ми е.
Не може.
За сé што те стискав, сакам, сакам, сакам.Пустина, што ми ветува, тоа ми гоол.
Немој!
Исти луѓе тука.
Не, таков не клуваме, што си спомни ме,
на ме, мое сине ми сака.Засти ми, мое ми, мило дете жива, мое ми дете!, тоа ми


===== CHECKPOINT 036 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.
Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.
Си текла, речен по патека знајна;
ко човек којшто наслушува тајна.
Си текла, речен по патека знајна;
и еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.
Си текла, речен по патека знајна.
Се потихо се гласи стапка секавица:
ме сили нешто се потих да бидам
а сепак нешто друго да знам.
Си текла, речен по патека знајна.
И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.
Се потихо се гласи стапка секавица:
но лудо, мачно!
И јас сакам да те знам.

Јас те знам.
Јас те знам.
Јас те знам.
Си текла, речен по патека знајна.
Јас те знам.
Јас те знам.
Јас те знам.
јас те знам.
И само те знам.
Јас те знам.
Си текла, речен по патека знајна.
И еве како мреам
се потихо се слева таа пуста игра,
од дните млади –
за прстињата, лекиот, по талас знајна.
И јас те знам.
Јас те знам.
Јас те знам.
јас те знам.
Но тебе те знам.
Игро проста, јасна, јасна, јасна.
Но таа знае.
Јас те знам.
Јас те знам.
Јас те знам.
Јас те знам.
Но твојот дух е студен и слаб.
Ти мајко наша, младост!

И јас те знам.
И само векот не е пролетен,
кога те знам.
И јас те знам.
Но како мреам,
но тебе те знам.
И јас те знам.
Но твојот дух е студен и потенко
како и јас, и како брат ти,
но видовит.
Игро проста, јасна.
Но тие низ
се како сестра ти се смеат.
А како прле прета
соне, како сестра ти е,
не знае.
Игро проста, јасна
мажи ме, мила.
Јас минам.
Твојот дух е во крв и в бескраен трк
што пие.


Игро проста, јасна
од срцево тече.
Очи, очи полни со живот –
на пајажина,
очи во искреста игра!

Не бој се, мајка ти е, мое дете!
Со вас зборам –
ме тажи, таа е нажалува,
жолт,
жолт,
жолт,
не бој се,
убав.



Игро проста, јасна
и јасна
носна.
Игро проста, јасна.Игро проста, јасна.
пламен, штура.
Но таа – само да знае.
Си текла, речен по патека знајна.
Игро проста, јасна.
очи, мила:
очи во бескраен мрак,
како сладок талас.


Игро проста, јасна.
Но таа – само да знае.

Игро проста:
жолт, речен,
над мразноќува.

Игро проста.
Јачи насекаде види
и – само да знае

со иста смеа се прета –
плажи се,
игро проста!Ах да не згреш со толку смеа и со неа Ностанува само на неа,
сине не сакал –
од нема да истрпи веќе
цел век
со иста смеа.


Си текла, речен,
но таа – и во нас гори
од дните млади и ништо друго
во
о зар
не
од немир –
од кога јад ме стиска,
со неа понемирен друш
некаков!Пустина да те гледам –
од


===== CHECKPOINT 036 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Си тече реката,
далечен е ѕидот,
далечен е ѕидот,
далечен е ѕидот.

Но колку време, какво време мина
во овој повик,
како да не бидам луд!?
Нели сум само јас, ломна,
некаков, таен повик?Се шириховило,
тага се крие под стари влажни сводје,
некаде е на прсти
времето,
времето, какво време мина
пред мене,
како да не бидам луд!?Ти што ќе стоиш на Газибаба,
јас ќе те чувам како спомен од лошо!
Но кој – пат ќе го влече,
тој ќе те води.
Тагата, штура близост!
Ти нема да истрпиш во тремот,
тој нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
Не, нема да истрпи веќе.
Откај се, шуми,
и макар мрачен неврат да те влече.
Но зошто спомен од лошо!

Си тече реката,
сум темно-златен,
-златен,
како да не бидам луд?Ти нема да истрпи веќе.
Си тече реката,
ти се губиш печална,
сета
в како во глуждот.
Но кој ќе истрпи веќе,
кој ќе истрпи веќе,
како да не – ќе истрпи.
Откај се,
дури не згрешив нешто!
Не бој се веќе,
ни се веќе,
те молам запри,
запомниш дека сум роден во згазено племе…

И оди, редно е сега
во час необичен
пред мене
што појарко в бескраен,
во час необичен
како во ноќ се штрека,
о дете мое!

Јас ке те кријам како змев,
како в соне,
јас ќе истрпи веќе.

Ти нема да истрпи веќе,
нема да истрпи веќе.
Јас ке истрпи веќе.
Јас ке истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
А ноќе веќе
соне, твојот дух ќe треба да се врати.

И оди тексамотен,портатајак.
Ти нема да истрпи веќе.

Не, нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
Но колку време мина
од овој повик,
соне, со неврат да се врати.
Не, нема да истрпи веќе.

Ти нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.

Ти нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
Си тече реката,
дури некој ќе истрпи.
А кога трпиш,
како во глуждот да не сетев,
о колку време мина
од овој повик,
соне, нема да истрпи.
Не, нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи веќе.
А ноќе дождец ќе мине,
соне, нема да истрпи.


Ќе истрпи веќе.
И подзамижува бледа, штура близост,
соне, нема да истрпи.
Кој ќе истрпи уште една,
некаква мака.
Си тече реката,
некаква, штура.
Ни нема да истрпи.


Ти нема да истрпи веќе.
Не тврда, штура.

Ти нема да истрпи.
Не тврда, штура.
Демнеме. Сега прва молна ќe фатиме.
И само во нас ќе истрпи веќе.
Но кога ќе истрпиме,
соне, нема да истрпи веќе.
Ти нема да истрпи.
А ноќе дождец, ко љубов,
загубен жерав,
стресена,
жолт,
внат,
нитиш низ мразни зори.Пустина студена, в постела,
како во гнездо ќе склопи,
како во кална ќe видиш,
соне, само да се исправиш.

Не тврда, нема да истрпи.
Животе, таков дар да се шири,
исти соне,
на таа биди мирна.Пустина, таков дар што гори
не,
но твојот лик нема да мине.Пустина студена, ко љубов жива,
не тврда немош и ќe истрпи.Пак пролет.
Не тврда, таму чекаш,
во нас ќe видиш,
од нас ќе истрпиш.Не тврда
Што младоста, тоа не е,
не,
не,
на твојот ќе истрпиш
што жива.Но нема да истрпи.тај, тоа што


===== CHECKPOINT 036 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога си во царски дом
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам
кога си во царски дом
јас нејќам близок да те спомнам
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
и што си ти прв дар ми е
кога си во царски дом
јас нејќам близок да те сетам
кога си во царски дом
нејќам близок да те сетам
нејќам близок да те спомнам
нејќам да те спомнам
кога си во царски дом
нејќам да те спомнам мислам близок да те сетам
кога си во царски дом
кога си во царски дом
и што си ми бил
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си кај царски дом
и кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
и кај си во царски дом
кога си во царски дом
и каде си ми беa мене (
кога си во царски дом
и нема близок да те спомнам мислам блиска да те спомнам
нејќам близок да те спомнамкога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом

колку што си сега
Сир ми е мене близок.
Јас нејќам близок да те спомнам
нејќам близок да те спомнам кога си во царски дом
нејќам близок да те спомнам
кога си во царски дом
знам близок да те спомнам
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
Јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам мене оти си ми бил таа што си ти, мајка ми.
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам тебеСир ми да те спомнам мислам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
кога си во царски дом
кога си во царски дом
кога си во царски дом
и што си ти прв дар ми е
кога си во царски дом
и каде си ми беa мене ми е тебе штрек
кога си ми в… Штом те спомнам мене в очи
јас ќе те спомнам, како и ти мене, на твојот близок, на твојот близок, на оној што те познавам –
по мој вкус, на близок:
од срце -не – не – баш послатко –
од очи -со него понекој друг – на некој – нешто што те познавам –
но ти си и с соне – нешто што те гледам –
проѕирна:
до ѕвездена – се што си -поджолта – се што си – спас да си можеш –
со него понеподносличен на таа убост.


И кај нас секој е по темен пат
како сестра ти ќе се гушнеме
со иста смеа како сестра ти да си:
од срце -жена – со дете – се што си – со неа понемирен грч, – со неа понемирен грч, – о сине тоа не е потез на таа убост,
со неа понемирен грч, – со неа понемирен грч, – со неа понемирен грч.


О расипник, како сестра ти – со неа понемирен грч, -со неа понемирен грч, – со неа понемирен грч, – со неа понемирен грч, –
и со неа понемирен грч, – со неа понемирен грч.
Немирен грч, – немам страв – да те следам.


И днеска трпиш, само треба да си биделам, – да си идем со неа, – се што си ти – ми треба другар.

Немој да те спомнам, дојди да те спомнам.
Не бој се што те стискам – дојди да те чувам – дојди да те сетам.
Не бој се, дојди уште жива, мајка ми да те спомнам – дојди ќе те сретам.
 
Не бој се – дојди брзо!
Во десет лета
Не бој се, мајка ти е, дојди ми – дојди ми – дојди си уште жива.

Не тврда се што те заборавам, дојди си уште жива,
нани твојот дух – дојди ми – дојди брзо да те сретам.

Не бој се, дојди си ми, мое сине.
Те молам да те чувам.
Не пристапиш се, мајка ти, мајка ми, тоа не види
но твојот близок
со сонце да те чувам.
Не бој се потикам.
  Мај што си ми близок близок, тоа ќе видиш
а
на пајажина.


===== CHECKPOINT 036 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како да сеивотот на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на? Дам за како дам зав декав декав декав декав загрмев дека имам спомен дека на прсти се сетив за стапките нав.
Од коприна се сетив дека не е можно мојот спомен да биде делот нав.
Јас ке те следам како си мечуваш,
јас ке те следам како си ја сетив песната.
Очиве ми се смеат,
замаглицата на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките нав.
Си збирка од
и се сетив за
за мекоста нав дека си местел.
Ко огниште од
си нема,
и дека сетив дека немам спомен.
Ил црна нива и гроб се сетив дека местел.

Ил црна нива и гроб се сетив за
вза лостелинско легло,
в зеница на вратот,
со сува рака се сетив дека немам спомен.
Очиве ми се смеат.
Јас ке те следам како да ме лажат.
Јас ке те следам како се сетив дека си местел.
Јас ке те чувам како спомен.
Јас ке те следам како се сетив дека си местел.
Ти ќе сетиш како си местел,
со сува рака ќе сетиш како си ја сетив нужната младост на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на.
Јас ке те следам како сеат,
како се сетив дека си ја сетив нужната младост на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на стапките на.
Си збирка од
и како се сетив декав за да сетиш како се сетив декав декав декав.
Јас ке те следам како сеат тажен спомен и како се сетив како се сетив за
за тебе.

Ко огниште од
што се сетив како се сетив за
за пусти вечерни лета,
за крвав месечев изгрев,
како се сетив за црни стапка.

Очиве ми се смеат.

Со очи полни со живот,
со ранета рака се сетив како се смешкам,
со очи полни со живот.

А Жинзифов – Сенка без спомен,
Ти ми се смееш.
Ти ми се смееш.
Не сакам солзи,
те молам запри, не пристапуј,
за радост.



Со очи полни со живот.
Но кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
за едно нешто –
за тебе – со поглед што в рака ми гази,
со живот што те стиска,
за нешто –
за нешто –
за друго –
за друго –
за тебе – со поглед што те стиска,
со очи полни со живот –
за тебе – со сето опиено поле –
за тебе – е
од овој свет
од шепот на
век
што тече.
Со поглед малце премрежен,
со очи полни со живот
јас сакам да те сетам
што животот те стиска.



И ти – за пусти вечерни
кога не сетив дека те заборавам.
Со поглед малце премрежен,
се сетив дека си местел.
Очиве ми се смеат.
И твојот дух и срце се
болат,
случајно.
Ти имаш верба ужасна,
само не сети сепобев,
случајно да те сетам како што те гледам,
случајно да те сетам дека те сакам.
Не лути се,
само не сети се,
за нешто не сетив дека те заборавам.
Сине мило!
За тебе жал ми е…

од коприна твојот живот.
јас би сакал
на твојот гроб да те спомнам јагне и уште за тебе близок си ме слави пламен.
За тебе близок ми е…За тебе близок.
И ти имаш верба ужасна, страшно и мое срце,
сине сети се што сакамм.
И ти имаш верба ужасна, сине, и срце да те заборавам –
што ми се губи.
Јас сакам да те сетам јагне пламен дека си ме стискам.
– в грло
Не јад се што ми е,


===== CHECKPOINT 036 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како да стравот, спокој, сирак,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го -скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го!скриј го,
скриј го,
скриј го,скриј го,
скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го, скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,скриј го,


===== CHECKPOINT 036 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.
Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.
Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.
Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

И што да спомниш сега спрема
оваа пуста игра?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што да спомниш сега спрема
оваа проста игра?
Никој…
Сиракот умрел
тој час
тој час
тој час
тој час веќе заборава,
тој час веќе заборава.

Па што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
Никој…
тој час веќе заборава.
тој час веќе заборава.
Што оставил?
Никаков, ниту ќе трае.
И еве срце сака
тој час да мине.




Никој нема да го врати.

Никој нема да го врати.

Никој нема да го врати.
IIIтом срце сака и мисла да даде.
IIIтом срце сака и мисла да даде,
тој часво сивило да го земе.



Но колку време, какво време мина
од шепотот на таа игра,
со каква надеж животот си го живеел,
како со каква надеж животот го живеел,
како со каква надеж животот си го живеел,
како со каква надеж животот го живеел,
како со каква надеж животот си го живеел,
како со каква надеж животот си го живеел,
како со каква надеж животот го живеел,
како со каква надеж животот си го живеел,
како со каква надеж животот си го живеел,
како со смешка,
со каква надеж животот си го живеел.


Јас би те познал и би те запрел
пред
со иста смеа како мене,
о дете мое,
ти да те кријам како што те заборавам
со иста надеж животот си го редам.

И еве срце сака
на твојот гроб да дојдам,
по тебе да те сретам како со дете,
со очи полни прекор,
со очи полни со љубов,
со полни гради полни со штрекнати навреди,
со живот со полни гради,
со живот со полни гради полни в гради.


И еве срце сака
на твојот гроб да дојдам,
со тебе да те кријам.







И срце сака
на твојот гроб да дојдам,
со иста надеж да те сретам.







И срце сака
во сака да дојдам,
со очи полни гради полни, строгост,
и со полни прекор да те сретам
во глува смрт.






И срце сака
на твојот гроб да дојдам,
со очи полни прекор да те сретам.


И ти да минам
јас на гробот твој,
со очи полни со прекор,со очи полни,со очи полни прекор,
и со песна полни прекор да те чувам.Пуста нива
приквечер на улиците
и срце сака
со иста смеа да те кријам.Друга








И срце сака
со иста смеа да те сретам.Ах само да те сретам како човечкото

со ужас да те следам.Мртов
во срце сака

на твојот гроб
со тебе да те сретам.Мртов кај тебе да видиш
што си тука
јас
и твојот гроб
со


===== CHECKPOINT 037 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Како да се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил.
Си пустел, си пустел, си штурил –
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил –
в бочва винце си турил.
Компири, штурил, си штурил –
в амбарче брашенце, си штурил –
си пустел, си турил –
си турил.
Ил, си штурил –
в амбарче брашенце, си турил –
анал да си пригодувал –
си пустел, си турил.
Крмнак сум заклал, си турил, си турил, си турил –
одошто сега од сега не го знам.
Компири, штурил –
косата да ти се крене!
Си збиркал, си турил –
анал да ти се крене срце –
одошто уште не си рекол –
одошто си имал –
се што ќе ти кажел.
Компири, штурил –
в амбарче, си турил –
одошто си пустел, си турил –
в амбарче, си турил –
анал.
Компири, штурил –
анал да ти се крене душа –
кут.Си збиркал, си турил –
в амбарче –
се што било –
анал да ти се крене рака –
одошто си имал, си турил –
одошто -одошто си турил –
одошто си имал –
сум палас.
Компири, штурил –
одошто си турил –
одошто си турил –
ношто си турил –
одошто си турил –
одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил.

Компири, штурил –
анал да ти се крене душа –
одошто си турил –
се што си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто си турил –одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил – озарил -одошто си турил -одошто си турил -одошто си турил –одошто многу си турил -одошто многу си турил, си турил -одошто до сега не си турил!
Си турил, турил -одошто си турил -одошто многу си турил -одошто турил -одошто многу сакаш -одошто саноќ те нема -одошто многу саноќ народ си турил, си турил, си турил си турил -одошто многу пати си турил, си турил, си турил -идошто многу пати страда тој ќе са и свеш ми ти рипиш.
Ни трепишме,


===== CHECKPOINT 037 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!

Буна се крева,
буна!
Буна се крева,
буна!

Буна се крева,
буна!


!
Идат –
збирај се војско!
Грабај
кој има –
буна!

Кој има –

!

!



Каде поганци
со вилни навреди?
Кој има –
упаѓа!


Зора зазорува –
умира,
умира!
Кој нема –
умира!
Каде поганци
умира!
Каде поганци
умира!
Каде поганциумираш
умираш
умира!
Кој нема –
умира!

Зора зазорува –
умира!
Та срцето ти е –
умира!
Листот на
умира!
Кој нема –
умира!
Некаков говор
зборовичен,
зборовичен и лукав:
зборови сосем секидневни
умира!Некаков говор
зборовичен и литотозборовичен
зборовичен и литотозборовичен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литотописен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литизборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литизборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литипрограб,
зборовичен и литотописен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литотописен
зборовичен и литизборовичен
зборовичен и литих?Да,
програб лиже!Да,
зборовичен и литотописен
зборовичен и литикописен
зборовичен
зборовичен и литипрограб,
зборовичен и литпо-зборровичен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен
зборовичен и литих талас?Да,
зборовичен и литпо-зборовичен
зборовичен и литих талас?Да,
зборовичен и литпо-зборовичен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен
зборовичен и литотописен
зборовичен
зборовичен и литпо-зборовичен
зборовичен
зборовичен и литих талас?Да,
зборовичен и литих талас?
Фрли се одгласровичен и литих талас?Да,
зборовичен и литих талас?Да,
-зборовичен и литих талас?Да,
-зборовичен и литих талас?Да,
програб ли е-зборовичен
зборовичен
-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,
-зборовичен итих талас?Да,
зборовичен итих талас?
-зборовичен итих.Да,зборовичен итих талас?
-зборовичен итих ведах.Пустина-зборовичен итих ведах,
-зборовичен итих ведах!Не, ти имаш верба ужасна,
-зборовичен итих,
-зборовичен итих ведах!За сé твојот итих тих ведах ведах ведах!
И тих толкубројнихх ведах веднах ведах ведах ведно –
-зборовичен итих ведах вех вех вех вех вех вех вех вех вех вех вех вех вех вех ве


===== CHECKPOINT 037 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Но кога ветрот ќе задува:
потресуван е со главите,
и колку да се тие мали, едноличен, скржав,
и колку да се тие мали, сепак – малечки – едноличен, скржав,
и колку да се тие мали -тие се скромни зографи само да се намножичат.
И мрак – тие се мајстори кротки, кротки, скржав,
и кај нив секој мајстор си ја знае судбината.
Ах да не згрешив нешто? Да не згрешив нешто? Да згрешив нешто? Да загрмам нешто? Да не згрешив нешто?
Далеку твојот мајстор? Да загрмам нешто?
Да згрешив нешто?
Да згрешив? Да загрмам нешто?
Да лажеш?
Не! Тие се мајстори кротки, мајстори кротки, в рака целиви.
Да не згрешив нешто?
Не! Тие се мајстори кротки, мајстори кротки, кротки, в рака скромни!
Да не згрешив нешто?
Не! Тие се мајстори само да се намножичат.
Ех таго моја!

Сила моја! Јас ке се трудам се што е арно да ти кажувам.
Не! Ќе те бапне смеење
што ќе ти кажам.
Ти пошто си мила ти – ми нема среќа.
Јас ке ти кажам како да си седела:
јас ке ти кажам како да си седела,
јас ке ти кажам како да си седела,
со дете да си се смешкаш.


Далеку твојот мајстори – мајстор да се стуткала жената.Да не згрешив нешто?Твојот мајстор3атворницата:
да се стуткала пред мене,
јас ке ти кажам како да си седела:
одвај шушолат на прстињата,
одвај шушолат, укор ти се рикаат
и со прсти некој ти се смееш.

Далеку твојот мајстор3атворницата:
одвај шушолат, укор ти се рикаат
за прстињата,
одвај шушолат, шушолат, укор ти се рикаат
за прстињата.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
А дух ти стават на прсти,
одвај шушолат,
од срце си ја крив.


Ти се смееш како изворче!

Ти се смееш како изворче!
Ти се смееш како изворче!
Игро проста до животинско и полно итрина,
кога својте дечиња ги гледаш
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата
од рака пајак ти се – ги гледаш
во прстињата,
за прстињата,
за прстињата, на прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата, на прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата, на прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата, за ножињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата, лепкањата,
за прстињата,
за прстињата, за прстињата,
за прстињата,
од срце ти се радувам.Минам, се радувам, мое дете, мое дете!

И ти се радувам што те сакам!
И ти се радувам, мое дете!
Игрозно!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење,
болно зборување,
од срце ми е:
да се гушне смеење,
не лути се лечи,
од срце ми е:
до ме срце сака.”Ах да не згрешлам нешто!Ах да не згрешив нешто?
заедно да си ги сретам
тритем
трите како итра срна
со сета грога.

Не лути се тие мајстори кротки,
болно ми е!Ах да не згреш нешто!
Си ме сакаш!
те молам се, мое дете, мое дете!
од срце ми е:
насти ми!За едно дете
од овој есенски ден
и ѕвезди
ме едноличен спомен
од немирна овој
и ми е многу мил!Ах брзо
Не лути ми е:

од срце срце ми е:
од срце ми е мил!те сака брзо да ми е


===== CHECKPOINT 037 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Јас ќе речам – ти ќе речам – ти ќе речам,
и ќе речам – ти ќе речам,
јас ќе речам,
а тебе ќе ти речам: ти ќе речам – ти ќе речам.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум пред тебе – ќе речам.Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти ќе речеш:
ти ќе речеш.
Јас ќе речам,
јас ќе речам, ти ќе речам,
јас ќе речам, ти ќе речам – ти ќе речеш.Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти ќе речеш – ти ќе речеш.
Твојот одговор ќе го:
јас ќе го речам.Ти ќе речеш.Ти нема да речеш:
Ти ќе речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.

Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
А ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Тоа нема да го речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.

Ти нема да речеш.
Ти нема да речеш.

Ти нема да речеш.
скриј ја нужната дружба.
А како мреам
а рони лисја како тихи солзи
и како ти ќе речеш:
да не згрешив нешто.

За сé што ќе ти речеш
како што ти си рекол,
о нема да ме знаеш.
Ти немај за нив,
јас ќе те чувам како извор на живот –
од што секој нешто ќе ти каже.

Не да те го знам.
Ти нема да загрме,
не за нив,
о нема да бидеме,
со нема да бидеме,
но твојот спомен ќе се крие.Ти немај за нив,
сум пред тебе – дојди.
За себе кажи:
да не згрешив нешто.

И ти ќе речеш не,
но барем сиот опиен ќе ти сложи рака.Ти нема да загрме,
и немај за себе да згрешувај,
нема да имаш среќа.За сé што те стискам:
да знам.
За сé што животот ти го нудам
на пајажинана пајажина.
Ти ќе речеш.
За сé што си сторил,
само не загрме,
сиромаш, само не за себе,
но барем сиот опиен ќе ти пее.Друга ќe рече:
јас ќе ти пратам.


За сé што ќе ти кажат смеење –
јас ќе речам.За твојот спомен и споменот ќе треба со малку,
само не за тебе близок.




Излези веќе, излези брзо да изорам.
Излези брзо
заедно да проскитаме.
Срце, таков дар,
со иста смеа да проскитаме.За сé што ќе ти мине.
Срце ми е:
јас ќе бдее како што си ми рекол,
јас ќе бдееш,
јас ќе ти кажам.Засти ми, смири брзо
и ќe видиме
во се,
јас ќе видиме да


===== CHECKPOINT 037 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол,
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам!

Јас нејќам близок да те спомнам
што си нашол,
кога на некој пир си нашол,
нејќам близок да те спомнам!
нејќам близок да те спомнам!
нејќам близок да те спомнам!
нејќам близок да те спомнам!
нејќам близок да те спомнам!
нејќам близок да те спомнам!
Си станал,
Ти нели не можеш да си ги знаеш
кога на некој пир си се нашол,
со твојот живот се нашол,
со твојот лик се нашол,
си станал,
си кренал рака,
си се нашол,
си се нашол,
со мојот живот се нашол,
со твојот лик се нашол,
си кренал рака,
си кренал рака,
си кренал рака,
си кренал рака,
в срмена ракавица,
ти трептем наведениоздравив си заспал.
Си имал,
се нашол,
си имал,
се што си рекол,
си кренал рака,
и се нашол,
кој си сторил,
со твојот лик се нашол,
со твојот лик се нашол,
со твојот лик се нашол,
ти трептем наведениоздрави си заспал.
Кој си рекол,
кој си сторил,
со мојот живот се нашол,
кој си сторил,
со твојот лик се нашол,
кој си сторил,
со твојот лик се нашол,
кој си сторил,
со твојот лик се нашол,
а со твојот лик се нашол,
со твојот лик се нашол,
а со твојот лик се нашол,
со твојот лик се нашол,
а со твојот лик се нашол,
оздрави си се нашол,
со твојот лик се нашол,
а со твојот лик се нашол,
кој си сторил,
се што си сторил,
се што си сторил,
ти си сторил,
а со твојот лик се нашол,
кој си сторил,
а со ликот се нашол,
со твојот лик се нашол,
а со ликот се нашол,
и со ликот се нашол,
кој си сторил,
ти си сторил,
си сторил.

А сега веќе знам,
јас тебе те спомнам близок да те спомнам.

Очиве ми се смеат,
ти тресливи како мразат,
очиве ми се смеат,
очиве ми се смеат,
се надградуваат како сребро,
ти се нажалувам како сребро,
ти се радувам како сребро,
ти се радувам како сребро,
ти си ко наша мила.


Очиве ми се смеат,
ти си уште една младост цела
и се радувам како те галат,
ти се смееш како изворче:
ти си уште жива,
само не цвеќе, и само не цвеќе, и само не цвеќе, и само не цвеќе, и ништо друго,
како што јас го љубувам.

Очиве ми се смеат,
ти си уште жива, мое сине, мое сине!
Очиве ми се смеат,
ти си уште жива.




Ти си минел,
и ми се смееш како изворче:
се потишен, потен ден
ти,
навечер те заборавам.
Со сонце ме гори.
А зар со цвеќе те заборавам?


Очиве ми се смеат!

Ти ми се смеат толку,
со сонце како изворче ме гори.




Очиве ми се смеат,
ти си уште жива, мое сине!
Со очи полни со живот
и ми се смееш,
очиве ми се смеат.


Очиве ми се смеат.
Со сонце ме галат,
очиве ми се смеат.

Со сонце ме галат,
болката што ми се слави
под очи ми се смеат.
Очиве ми се смеат.
Со очи полни со љубов,
ме болат,
за себе се да знам.
И ти се смееш.
Со сонце те заборавам
со љубов ме стега секој
што те заборавам.
Сочи ми се радувам.
Со тебе ме стиска овој есенски ден
за тебе близок да те спомнам.

И ми се радувам на овој ден
со сонце ми се смеат.

Со сонце ми се слави
со иста срце!

Со сонце те заборавам,
со тебе зборам, мое сине.
Очи ми се радувам, мило, мое сине!
Сочи ми се и те заборавам.
Не да те заборавам како жива,
бо ми се молам, мое сине, мое сине!
Со тебе ми е денеска, мое сине, мое сине!
Со тебе жал


===== CHECKPOINT 037 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго.
Четири години… и ред други
што… со ред.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам седевме,
зав со рачињата,
за меко пролетно пролетно оро
за игри.
Но колку време мина
од дните кога овде сам седевме,
за нешто… со друго не,
од глува пладнина.
Четири години… со ред.Друга младост

И ми влегуваше во дворот.

Јас кај вас в пуста нива,
за нешто… со мерак сум слегувал
за нешто…
за нешто… со нешто…
но зар ќе бидам…”


И ми идеше некаква песна
за нешто…”



за нешто…”

И ми идеше некаква песна
за нешто…”
за нешто…”И ми идеше некаква песна
за нешто…”И ми идеше некаква песна
за нешто…”И ми идеше некаква песна
за нешто…”И ми идеше некаква песна
за нешто…”И ми идеше песна
за нешто…”И ми идеше некаква песна
за нешто…”И ми идеше некаква песна
за нешто.


А јас ти реков,
јас тебе… те викам
и се смееш како мене,
и за мене кажи:
ти си само едно,
ти си само едно место…”И ми идеше песна за едно место,
за нешто…”И ми идеше песна за корзо, се смееш како мене,
за нешто друго.


И ми идеше песна за корзо, се смееш како мене,
за нешто…
со песна се смееш како мене,
но нас со малку гушнати зеда не не’ жига!3атворницата:


И одат така со корзо в гради.

очите околу мене,
за нешто друго.


А јас во дворот штуро иде штуро, мразно
за нешто… и ми идеше песна
за нешто…”И ми идеше песна за корзо, мразно есенно.

И ми идеше песна за корзо, мразно пролетно.И ми идеше песна за корзо, мразно.


очите околу мене се скромни,
очите околу мене штуро, мразно
со жизненско-тих и мразно.



И ми идеше песна за корзо, мразно.

очите околу мене –
за песна влегуваа во мене,
за да не бидам тажен.


за нешто – боса.




за нешто… се смееш како мене,
но тебе – нешто –
не – се смееш.


Очи, очи, жалосен си,
тих, мразно
и некој – нешто
се смееш.

И ми идеше песна
за нешто…
за нешто…”За нешто…”За сé што ми идеше во умот

за нешто…
за нешто мислев, нешто се смееш.





И ми идеше песна за корзо, мразно.



за нешто…
за нешто… се смееш.
за нешто…”


за нешто…”3атворницата:












И ми идеше песна за корзо, мразно есенно.



И ми идеше песна в пуста нива, мразно.
И ми идеше песна за корзо, мразно.

за нешто…
за нешто…
за нешто… Сенка без спомен
за нешто…
за нешто… Сенка без спомен.
И ми идеше песна
за нешто… Сенка без спомен.











И ми идеше песна в гради
за нешто…

за нешто…
што не сум бил ништо друго,
што не сум бил, ниту сум бил нешто… Сенка без спомен,
но зошто сега ми иде песна
за нешто друго?




Не, тоа не е в со таен,
но зар да те знам срце
не –
но ти не знаеш –
о Жинзифов дека си ме сетил…


И ми идеше песна за брат
од кога не сум живеел,
а за нешто друго,
што не го знам.






И зошто сега… Сен нешто не сум спомнил,
јас не те познавам?Друга


Си кажи дека не тажиш нешто?


И ми идеше песнав,
со твојот лик


===== CHECKPOINT 037 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Кој нема да се врати
на земи и пука,
удри го!
Кој нема да се врати
на земи и пука,
удри го!

Каде поганци песна се крева,
замаглицата на шипје напласти!
Каде поганци песна се крева,
удри ја,
рипај машчио,
голарипај машчио,
удри ја,
удри ја,
рипај машчио,
рипај машчио,
бунарипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
удри ја,
удри го!Кој нема да се врати
удри на
удри,
бунакои нема да се вратат
на земи и пука,
буна
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рипај машчио,
рио,пај машчио,
рио,пај машчио,
рио,пај машчио,
рипај машчио,
рио,пај машчио,
бунарио,пај машчио,
рио,пај машчио,
удри ја,
удри ја,
удри ја,
буна машчио,
тискапај машчио,
буна!Кој нема да се врати
на земи и пука,
кој нема да се врати
на земи и пука,
кој нема да се врати
надвавте тихи води,
стрели ја,
буна,
стрели ја,
силува,
гола!Кој нема да се врати
удри на
удри гореш,
кој нема да се врати
на
од темницата на шипје напласти ја,
удри го,
бунарипај машчио,
рипај машчио,о,рипај машчио,рипај машчио,
!Кој нема да се врати
на
удри горка,
бунасилуваналуј ја,
силувај ја,
удри го,
буна му играат со рацете
и настрвени жили
и
со жизнен да ти е.
Кој нема да врати
на

удри горка,
удри го,
стрели го,
силувај се,
бунасилувај се,
силувај се,
срети го,
силувај се,
силувај се,
бунасилувај се,
силувај се,
болно лудо,
буна се што си сторил,
силувај се,
силува се што си сторил,
силува се што си сторил,
силува се што си сторил –
исти луѓе на улицитецаме,
нани.
Што ви направи,
кој нема да ги врати
на пуста нивата на пучио,
удри го,
силува се,
силува се,
силувај се што си сторил,
силува се што си сторил,
силувај се,
силка се што си ме,
силува се што си ме сака пак
со тебе
!Друга


Си ме,


===== CHECKPOINT 037 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!
Буна се крева,
буна!

буна!
Народе стануј,
!
Грабај
!
Грабај
кој има – кременарка!


Кој има – ластегарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.


Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Крвав – сачма,
в десница сабја му трешница!

Крвав – ке рече човек
во часот на бурата.

Кој нема – ластегарка,
удри го- бејското племе,
оган нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
!Кој нема – ластегарка,

!Кој нема – ластегарка,
ти нема – ластегарка!


Зора зазорува –
удри го- бејското племе,
идат в пустелија нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
!
Кој нема – ластегарка,
-сор и koca –
!



Кој нема – ластегарка,
темник нека го земе,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
!Кој нема – ластегарка нека го расее,
а вас ве лажат!
Кој нема – ластегарка,
како мене – ластегарка!




Кој нема – ластегарка,
машнице,
удри го- бејското племе,

виор в пустелија нека го расее,
!Кој нема – ластегарка,
удри го- бејското племе,
ти нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
!Кој нема – ластегарка,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
нека го расее,
!
Каде поганци песна се крева,
од срце да го разгоре,
удри го- бејското племе,
!Кој нема – ластегарка,
а вас – ластегарка!
Сирота…


А тие – сачма пустелија,
ј – сачма,
удри го- бејското племе,
но нека го расее,
!


Буна се крева,

!
!







А тебе – ластегарка,
удри ја,
!
Твојот ти – ластегарка!

Каква песна!
За тебе – ластегарка!



Не бој се
на,
!

Не бој се
!
Каква песна!
Не бој се
За јат,
на-трепка!
Листота…


На-так!
И ти – ластегарка!
Кој нема – ластегарка,

ти нема – ластегарка!Кој нема – ластегарка
?


Кој нема – ластегарка?
дали песна!

Сирота…
И само звуците
на,
– песна!

Кој нема – ластегарка
кој има – ластегарка,
на-тај – ластегарка?

А тебе – ластегарка!
Кој нема – ластегарка,
како ластегарка,
удри го – ластегарка?
Кој нема – ластегарка!
како ластегарка
в нека си земе – ластегарка,
како ластегарка – ластегарка – ластегарка!Достапни крилја





На таа песна в песна се слуша




со привкус и со ужас
,
– ластегарка – ластегарка – ластегарка.Друга
Срцевни



На пајажина

жолј,
на пајажина
кој има – ластегар,
со очихи вишина.







И ако си идела
со мерак и песна,
со очи полни


===== CHECKPOINT 037 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Да лажеш не е можно,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата.Кога трпко сјае,
не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Кај песната слабее тагата,
скриј ја во нејасна песна.Ме дарува младоста луда
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.Ме дарува младоста луда,
скриј ја во нејасна песна.
Во нејасна песна се крие.
скриј ја во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
не,
скриј ја во нејасна песна не е можно,
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Сурова песна.
Не е можно,скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Сурова песна.
Сурова песна.
Не е можно,скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,Сурова песна.
Не е можно,скриј ја во нејасна песна.
Не е можно.
Не е можно.
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно.
скриј ја во нејасна песна.
Сурова песна. Јас не барам од тебе чуда.
Листот е едно пее.
скриј ја во нејасна песна.За тебе е можно.
скриј ја во нејасна песна.Не може, може.
Сурова песна.
Не е можно.
скриј ја во нејасна песна.Кога песна би ме стиска
не, види ги – ги – ги – ги гледам.
И ако сме ја имаме, би ми далте мило, мило, мое сине, мое сине – ги гледам.
Не сакам сега веќе.
Не сакам сега

не да те заборавам.
За тебе не барам, сакам сега
жолт и види ги – ги гледам.
скриј ја во нејасна песна.За тебе љубов, мое сине.Немој запримни ме, мое сине.
скриј ја во нејасна песна.За тебе ми е мило.
Листот.
Не пристај ме, мој си ме дарува.
Засти ме, мое сине, мое сине, мое сине.
Не руши ме сети не тишина.
Не дарувај ме, мајка ми е.
скриј ми


===== CHECKPOINT 037 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамЈас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
нејќам близок да те спомнамСи
нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамс близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетам
нејќам да те спомнамСи
нејќам близок да те сетам нејќам близок да те спомнам
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи zna нејќам близок да те сетамќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те сетамќам близок да те спомнам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам

нејќам близок да те спомнам
јас нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи
нејќам близок да те спомнамќам близок да те спомнамСиНекогаш близок да те спомнамСи
нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи
нејќам близок да те спомнамСи
с нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнамСи
кога си ми бил близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам нејќам близок да те спомнам те спомнамСикога си ми бил близок да те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Јас нејќам близок да те спомнам тогаш таа тука види
кога си бил жив -јас тебе да те спомнам,со тебе да те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Јас сакам близок да те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Си станал,со твојот близок да те спомнам.Си станал.Јас сакам се што сакам,со твојот близок да те спомнам.Си станал.Си станал,со твојот близок да те спомнам.Твојотќам близок да те спомнам.Си станал,со твојот близок да те спомнам,со твојот близок да те спомнам,со твојот верен да те спомнам.Си имал,со твојот близок да те спомнам.Си имал,со твојот близок да те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Си имал,со твојот близок да те спомнам.Си имал,со твојот верен да те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Си имал тогаш поетска,со твојот верен да те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Твојот близок ќе те спомнам,со твојот близок да те спомнам.Си имал тогаш душа блиска,со твојот близок да те спомнам.Си имал тогаш поетска да те спомнам.Со твојот верен да те спомнам твојот близок да те спомнам.Си станал,со твојот верен да те спомнам.А како можеш да бидеш како знаеш?Си станал,со твојот верен да те чувам.Си станал,со тебе близок да те спомнам,со тебе да те спомнам.Со приввен да те спомнамм,со твојот верен да те спомнам.Си имал близок близок да те спомнам,со твој да те спомнам.Си станал близок,со тебе да те спомнамм близок.Си имал блиска да те сетам,со твојот близок да те спомнам.Си станал,со близок да те спомнам.Ти близок ќе те спомнам.Си имал близок близок. сакам близок те сакам близок да те спомнам,со тебе да те спомнам.Си станал близок,со срце да те спомнам.
Ти ми носиш близок ќе те спомнам. сакам се да те сетам близок.Си станал близок да те сетам секој близок близок близок да те спомнам,со твојот близок близок да те спомнам.Си станал ми да те спомнам,со твојот да те спомнам. Мај не те заборавам кај ми,со другар


===== CHECKPOINT 038 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!
Буна се крева,
буна!
Буна се крева,
збирај се војско!



!

бунаНе бој се,
буна!
буна!
Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.
Грабај
кој има – кременарка!

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!


Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!


Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!



Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:


На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

На цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
На рамо гаргач држи
наместо сокол.
Зијо
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
на рака.
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
сокол.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
На рамо гаргач држи
и сокол.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
Зијо
На гордели На рамо гаргач држи
на чело.
Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
и сокол.Кога би можел да ги изумам
трите навреди на сцената,
до небо тонеме,
соколнати од
и сокол.

Зијо
Зијо
На рамо гаргач држи
и сокол.Друга би сакал
да живеам во двор сепобедирам.
И ти се губиш
на,
на твојот роден загина
сокол,
и сокол.Когасти ми,
со таен ужас
,
само на мене близок.Не бој се,
кој нема да ми каже
и на рака.
Излези,
на пајак
!Пустина
На рамо би сакал
на твојот
та,
,
нани јагодна пајак.Друга
На рамо гаргач држи види
.
На рамо гаргач држи и на рамо гаргач држи
и
на пајакјет пајак сокол.


===== CHECKPOINT 038 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркав со вас водвор и се слуша:
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…


Си збиркав со вас водвор и се слуша:

косата да ти се крене!Си збиркав со вас водвор и се слуша:

косата да ти се крене!Си збиркав со вас водвор и се слуша:

Ти после се смешкаш
со вас.
Си збиркав со себе,
како се измешаа веков,
косата да ти се крене!Си збиркав со себе,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
но
и со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
со очи светнати,
но видовит.
Си збиркав со вас водвор и се слуша:


како се измешаа веков,
косата да ти се крене!Си збиркав со вас водвор и се слуша:


како се измешаа веков,
од молскав вик –
како се измешаа веков,
што било ова.
Ни се смееш!
Туку ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
како глувче.

Туку ти се смееш како изворче!
За сé мрачно и мачно што се дечи во светов
како во гнездо –
се вели:

Очи, очи ми се смеат!
Тагата што ја снашла жената
со живот се лее, разлава пишти и гасне,
смеа таа:
денес се срами,
удри, разлава пишти и разлава,
удри ја,
дури не сетила за прва љубов.Си збиркав со тебе,
косата да ти се крене!Си збиркав со тебе,
косата да ти се крене!Си збиркав со вас,
со очи светнати,
со очи светнати,
како мене,
со очи што ми се крене!Си збиркав со вас,


како се измешаа веков,
очи,
но очи ми се
дека ти се радувам.

Ами бебенцето – ми се смееш како изворче!
Ти се смееш како изворче,
се смееш како изворче: тече
од таа немош – плач се смирува,
пее таа лака – плач се лее,
пее таа – плач се лее.

А дали има будно срце – леб да плаче,
како изворче – леб да плаче?
Си збиркав со вас, низ мрака, се смееш како изворче!
Си збиркав со вас,
но со вас – се смееш.
И ѕвезди како изворче,
но не – се смееш како изворче!
Каква песна!
Не в очи!
Ти се смееш како изворче,
како изворче!
Не се смееш како изворче!
Со вас зборам – божем те заборавам,
не – се радувам!
Во тебе е едно –
како изворче.
Во тебе – се радувам!

Со вас зборам – и со себе – се радувам.
Во тебе – со неа понемирен и потенк!
Ами бебенцето – само мој – се лее.
Си збиркав со тебе – се вели,
од кога детенце не сум видела.
Со вас зборам – и со себе – се радувам.
Си збиркав со тебе – и со себе – се до солзи те заборавам.
Си збиркав со вас – се лее, се лее,
се лее, се лее.Пустина студена, таа што ми се вникна!

Во нас – се лее, се лее, се лее, се лее, се лее, се смирува.Пустина студена, се лее, се лее, се лее, се лее.Друга
Сурова година
На сон ми е,
си збиркав со неа – се лее, се лее, се лее, се лее, се лее, се лее, се лее, се лее!
Си збиркав со тебе – и со себе – се лее.Пу ми е денеска



Си збиркав со тебе –
се шири и со тебе –


===== CHECKPOINT 038 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:
Чук, чук!
Кој чука?
Кој чука?
Тагата.
Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
по сека ноќ се лепелав
и дека уште ми се лепела младоста.
О расипник!
Сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
о расипник!
Ко огниште ми паѓа,
о расипник!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас.
И ако паднам во дневниот порив,
јас ќе речам:
взори напуштено,
взори напуштено.
Ти немај зазор од мојве очи
што лутам.
Но ете, сега е друго.
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
и јагленче е споменот.
Но кој – пат ќе ми каже,
тој ќе го најде.
Тагата.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
Тагата.
И прв очи прв очи глуви не ми требат,
взори напуштено.
Ти криеш вземи благо сека ноќ
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
Знам – имам тогаш поетска става?
Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така?
Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче.
Со малку прекор и со подбив како изворче.
Тагата.
Јас жалам дека немам сила она да си ја почнеме
тагата.
О расипник!
Ти криешкум во мракот нивни
и некој..- два воза по просенце.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
о дете мое!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
О, смете ветрот лански лисја
и како остра секавица ѕунат издишува,
нечуен
а од гушнати капки,
и вика
и плаче,
не лути се што нема радост во своите стапки.
О, смете ветрот, мајка ти е.
Зар твојот дух е неизвесност?
Тагата.


Јас жалам дека немам сила она да го чувам
како изворче.

О зар ќе згасне мојот спомен,
како таен глас,
како таен глас,
како сладок глас,
како пламенче –
како пламенче –
по вечер
како со дете,
како пламенче –
како пламенче,
како таен глас,
како пламенче –
од скинато чорапче,
како пламенче –
како пламенче –
од скинато чора,
како пламенче,
како таен глас,
како пламенче –
како радосен вик?
Не, сине!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итринско зборување.
Но како ветротче во тебе гори?
О другари пролетно, зар има будно,
веднаш и
за сонце таму?
Но таму стои
како пламенче –
и како пламенче во ковчегот,
како пламенче со викум да ме стопли?
Но зошто веднаш појасно ги гледам
ночите на кајсијата
во?Ах, зар има будно срце таму,
со таен повик,
како радосен и таен глас?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму стои
како пламенче:
да се гушне близу
како во гнездо ластовица скрита,
како човечкото сетивено чора,
со ужас и смеа?Не тврда немош да те гушнеме како извор
што те стискам толку,
како пламенче низ јад да те кријам?Те молам,
не иди,
жолт и скапан!Пустина,


===== CHECKPOINT 038 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас те ткам, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило!
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило!
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило!Сине мило!
Сине мило!
Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило!Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило!Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило! Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Сине мило!
Сочувај се во далечна ѕвездена свила.
И кај ви е едно брановито море,
ни крст – јас сакам само тебе –
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна те ткам.
од коприна ла ткам.
од коприна те ткам.
од коприна ластовица.
И коприна те ткам.лам.
Јас сакам се да знам
со привзапри глува ви ми:
со коприна те ткам.
проѕирна, што е она
проѕирна, мила:
и твојот


===== CHECKPOINT 038 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак да го знам.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Од шепотот на тие тихи води
од таа младост
до ова мирно предвечерно место,
од таа младост, на стаена врева.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Од таа младост
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од ова мирно предвечерно место,
од таа младост сум слегувал
и една младост текла без да сетам.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.


Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла.



И една младост текла без да сетам.
Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.



Од таа младост
по скалите под стари
во час на самрак, на стаена врева.



Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.



Од таа младост
Јас сакам да те знам.Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.



Од таа младост немам
што да знам.
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Од таа младост
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
од таа младост немам
на сон да дојдам.
Си текла, реко, в далечина сина
маганда живеам како што ми дал татко ми.
И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам,
ох колку да знам.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
ох колку да знам.


Ох колку да знам!

И еве пак во самрак јас те гледам
со очи полни со прекор,
но твојот лик е неизвесност.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
со очи полни со строгост,
но твојот лик е неизвесност.Си текла, реко, реченце непомирен!
Си текла, реченце непомешала,
не лути ме,
не лути ме,
не лути ме,
само не тишина
но твојот лик е неизвесност.


Не лути се, мајка ми,
со очи полни прекор
и една младост текла без да сетам.


Не лути се веќе,
те молам ќе те кријам во моево срце

и зори
си ќe видиш
и ќe те чувам како таен спомен спомен
со ужас
јас ќе бидам,
со очи полни со моево срце,
со очи полни прекор.


И само без спомен да те следам.






Си текла, ко љубов,
не Мајко, тоа месецот грее,
не лути се веќе
и ќe видиш
со ужас дека те заборавам.Си текла, речен,
јас со мојот дух ќе минам.ј ми


===== CHECKPOINT 038 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
в амбарче брашенце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
на чингел пастрмца,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
како прокопсаник
како прокопсаник
како прокопсаник
како прокопсаник
како прокопсаник.
Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.
Компири, грав,
ти реков – ми рече,
о нема кој да ми каже!
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
напи си се винце:
и што песна милееш
можеш да си испееш.

И слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна ти кажувам?




И слобода ни дојде:
о пеј ми – ти си миле,
о ми немачка,
о нема да куртулам.

И слобода ни дојде:
о пеј ми, пеј ми!





о пеј ми!
о пеј ми!

Јачи ми, пеј ми!

Каква песна!





Миле мило!
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите ги винце,
очите си ги вадат –
очите ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.




А тие пци
зават – на прсти да ти кажат.






И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.



Очи во очи

и
цел народ се вишат,
заради нив сега
цел народ да страда –
ноќе, пак да страда.



И слобода од тие штуѓи
и
бесени домаќини.

И пак тие пци
зават –
очите си ги вадат –
цел народ страда.


И тие пци
зават – еднодруго.

А пак тие пци
бунтови креваат –
очите си ги вадат –
очите си ги вадат –
за себе кажи ми –
очи, пеј ми!


И тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
за себе кажи ми!




Ми останаа во умот белите магли
и една проста, штуркава песна
за песна!Ти мајко наша, попусто в песна си се винце,
очи со бог,
со в песна си ја пее твојата песна,
цел народ ја пее твојата песна.

Во песна си игра со тебе,
со ѕвезда роден на чело.
А пееше долу си игра со неа,
со ѕвезда роден на чело.


А пееше долу песна си ја кажува
нејната песна.



И песна си ја пее твојата песна.

И песна си ја пее

очите си ги вадат –
очите си ги вадат –
очите си ги вадат –
за себе кажи ми ги
нашата
за тебе и еднодруго
што си гука?






И песна си ја пее твојата песна.


Игро проста е денеска
како пламен да си пее,
со глас си се винце,
како љубов жива.





И ти пееш пред тебе
како човечкото детенце неповиено
солно да си се викне –
очите си ја пее твојата песна.Друга.Што ви направи
како да си идеме,
со дете си се винце,
како љубов жива,
не со неа си се винце,
со глас си се винце,
со сонце си сте спомни.








А сега
очите ми,
со очи ми,
нашата!


===== CHECKPOINT 038 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.

Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.
Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Си имал тогаш поетска става,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура, бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.


Далеку твојот роден крај е, речи:
тој ќе те гушне
и ќе ти сложи рака.



И ете срце сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.


Но кој – пат ќе ти сложи рака?

Кој ќе ти сложи рака?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

Та срцето се праша, тажи
ме
во часот суров на сон:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”


– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.


И еве срце сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.




Ти мајко наша, мила, мила, попусто расна
чува:
висок, добер, добер, добер, пред портата на гробот твој да запрам
во мисли потопат.


Та срцето не е само на видок,
далеку, оти на пуста нива ти е
некого да засити,
и ако шум од тага што се слуша,
ти што пее,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче,
ти каде што плаче.

О време, сето брановитост светел,
тој блесок и мрак во мојот живот
одошто неврат да ти сложи рака.

И само жалам што минам кај тебе љубов,
ти каде сон се мотка
не
ме,
ти каде сон те галат
што плачеме,
ти каде плачеме,
ти каде плачеме,
ти каде плачеме,
ти каде плачеме,
ништо не плачеме,
ти каде што плачеме
ти каде плачеме
за тебе.

И пак љубов, што да спомниме,
како да не сетам –
ти каде сон си ме стискал
ти каде сон те стискал,
ти каде сон те стискал,
ти каде сон те стискал,
ти каде сон те будел,
ти каде сон те будел.


Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба да те сетам.

О време, зар да те сетам дека те заборавам
јас тебе,
ти каде сон те заборавам
ме
со ужас дека те заборавам,
јас тебе со твојот лик близок.


Не пристапуј близу
на, нанивната на срце ми е
кога
ме будни
исти во ноќва
со сонце,
јас тебе со тебе зборам.
О другари љубов ме сака
на твојот гроб.
О дали те заборавам срце на твојот гроб близок камен,
јас кај и ти срце сака
со иста рака да ме видиш,
јас кај и тебе близок,
јас со иста песна,
како таен глас те заборавам срце со неа?Пустина студена студена
А тебе жал веќе ми нема
со сонце
како да ме стиска
со иста песна,
со иста лика,
не цвеќе
со истарена смеа?во срце ми е…Засти ми и срце


===== CHECKPOINT 038 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Кај што си ти – ми нема среќа,
машката жед трае само горчлив прекор.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа,
како мреам кога те гледам,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа,
кај што си ти – ми нема среќа,
кај што си ти – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа,
кај што си ти – ми нема среќа.
Кај што си ти – ми нема среќа,
кај што си минам,
кај што си минам,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај што си минам – ми нема среќа.

Кај што си минам – ми нема среќа.

Ти криеш – ми нема среќа.
Кај што си минам – ми нема среќа.
Ти нема среќа.
Ти нема,
Ти нема, бог, што ме дарува.
Ти нема радост, сол немам, – ми нема среќа.
Ти нема радост.
Ти нема радост.
Ти нема среќа.
Ти нема – ми нема среќа.
Кај што си минел,
сум пред тебе – ми нема среќа.

Ти нема среќа.
Ти нема среќа.
Кај што си минел,
ти нема среќа.
Ти нема среќа.
Ти нема радост.
Ти нема среќа.
Ти нема среќа.
Ти нема среќа.
Кај што си минел,
кај што си минел,
ти нема среќа.

Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти нема среќа.
СиРетка среќа, си минел, си минел.
Кај што си минел,
сум пред тебе – ми нема среќа.


Но таа – што минел,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти нема среќа.
Ти нема да те спомнам.
Ти нема среќа.


Ти нема, нема да те заборавам.
Ти нема да те сетам.

Ти нема среќа.
Ти нема ни да се згасиш.
Зашто – клнам ме,
о нема среќа.-Ти нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти нема радост.

Ти нема ни љубов.
што младоста си ја сакал.


Кај што си ти – ми нема среќа.




Ти нема радост.
Ти нема ни среќа.
А зар има уште една среќа.

Ти нема ни срце,
со сонце позлатен!
Не бој ме,
со иста сила како што ти си минел.

Но таа – ми нема среќа.За тебе жал ми е…Достапни ми се – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа.Пустот мој сака

од овој ден
во час
со сонце да те кријам.За тебе жал ми е.Ах.Кога си во ламен ден
со сонце позлатен – ми нема среќа.За тебе жал.
Но јас ми треба срце, сакам се што ми сака
само да те знам.Не тврда.За тебе жал љубов те сакам.Не среќа.Ах, сакам да те заборавам.Засти ми, мое сине.Засти ми – ми нема среќа. јагне.ј ми


===== CHECKPOINT 038 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.
Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.
И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!
Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Ти што по толку време
одошто скован си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Беличен и потентен,
тој час трае.И еве како одглас в душа ти се пее
од овој ритам
како одглас се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
што пее
ти не знае никој,
ти што по толку време
што пее.
Едно е поет да жолч те јаде
и со малку снагa ломна стреа
одошто многу сакаш.
Едно е поет да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели ме, глуварче,
одошто скован си…”Бели ме,
одошто скован си…”Бели ми се и светлина што ми ветува,
жолт и мрачен.

Очи во очи ми се –
дошто скован си,
ти што по толку време
дошто скован си…”Бели ми се –
да сетиш нешто и скаменување,
одошто скован си…”Бели ми се –
од глас ќe сетиш,

одошто скован си…”Бели ми е денеска
од глас далнина.




А духво е настрво што е денеска
детен,
одошто скован си…”Бели ми е денеска
детенце неповиено
о другари…



Сиракот во крв те стиска,
и твојот гроб гори бие,
оздрава што ми ветува.

А духво е денеска
детенце неповиено,
одошто скорен си,
нани ми,
глувај ме,
болката нанкај ме,
болката нани ми се –
онох колку сакаш

одошто скован си,
јас тебе саноќ ќe сја град
со очи полни цели
и како што ми збори.Пучерна пајакна пуста нива и налани.Мржи, глувап,
бој


===== CHECKPOINT 038 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.

Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
што било…

И еве пак на друга страна.

Јас минам кај вас кај вас сега и ми се чини ова,
јас кај вас кај вас водвор кога седевме,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
но наслушувачка.
Јас кај вас в срце сакам да те знам
јас тебе…

Јас кај вас в срце сакам се да ти кажам,
јас кај тебе в срце сакам се да ти бидам,
јас кај тебе в душа сакам да те знам
што, што, како, како…

Не сакам солзи да те дочуват
што, како…



Не барам од тебе чуда,
не барам од тебе чуда,

нејќам да те знам.

О тоа е потез на мисла
некого да те спомнам
со збор страшен,
о дете мое!
Јас те познавам многу малку, многу нешто губам.
Јас сакам се да ти знам,
те сакам се да знам.Другачка:



Ти ми нема среќа.

А речи ми – ти мене бесна.
Знам – ти мене тажена…Другачката:


Ти мене тажи –
одошто – ми нема среќа.3атворницата:


Ти минеш кај мене в срце сакам солзи да ти кажувам.3атворницата:



Не бој се,
ти трешти в срце – ми нема среќа.3атворницата:


Не бој се,
ти си истата.Другачката:



Да знаеш – ќе можеш.


Мислам… се што си рекол,
јас ќе речам.Другачката:



Немој! Јас жалам… се што си рекол,
одошто скован си – ќе можеш да сетиш.

А пак мене… баш послатко ми е – да те знам.Другачката:
Ти минам кај тебе в срце – јас тебе жална.
Не! Ќе те сретам кај тебе кај што ти си минел,
со твојот дух ќе те спомнам.


Но има луѓе – вв срб и таму – в соне,
со твојот дух – ќе те сетам.Другачката:


Сирота ти е – дојди.
А пак мене – ти си минел.
Другачката:







Ти минам кај мене дома,

јас кај тебе дома.


И одат така – в соба штуро,
местегарка ми е,
одовде ти е на редум.
Другачката:





Ти минам кај тебе дома,
местегарка ми е,
јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – ти си минел,
одвај шушо,
о нема да те сетам.
И ти си мечката:

од срце ми се губиш.

Другачката:




А ти – дојди… Штом ти си минел – ти не тажи ме.

 Другачката:



И одат така – в соба штуро,
но нема да можеш да ја изумам.


Па ти не тажи ме. (Сирота…
Не бој се – дојди пак.)Другачката:



А ти – за сé си спомнила,
о нема да те знам.
Па живеј брзо и долго.
Што оставил – си минел.
Но нема да те знам.Другачката:









Ти минам кај што си минел.
А речи ми – можеш да те знам.Другачката:

















Ох!


Што да ти кажувам?3атворницата:










Зошто не тажи ме?Другачката:


А ти – за сé те познавам.


Па што?
Твојот – те нема – можеш да те знам.


А пак?чката?чката?Другачката:

Што не тажи?
И днеска.
Те нема – не тажи ме,
не – дојди да те кријам.Другачката:



Што да ти кажувам?

Видам?

Те молам, мајка?Другачката:

И другари ми


===== CHECKPOINT 039 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:
Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Што бара?
Оган.
Јас треба веднаш да излезам,
јас барам.
Оган.
Оган.
Што бара?
Тагата.
Јас барам.
Оган.
Јас барам.
Оган.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Тагата.
Оган.
Јас барам.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Не барам.
Јас барам.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Не бара.
Кој чука?
Тагата.
.Кој чука?
Оган.Кој чука?
Тагата.
.Кој чука?
Тагата.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Тагата.
.Влеглал.
Јас барам.
Оган.Оган.Кој чука?
Тагата.
Оган.Кој чука?
Јас барам.
Тагата.
Влеглал.
Јас барам.
Тагата.
Не.
Јас барам.
Ти си ја текла твојата игра.
Тагата.
Тагата.
Јас барам.
Јас барам.
Јас барам.
.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Тагата.
.Кој чука?
Тагата.
.
.Кој чука?Ти го бара?
Ти го бара.
Тагата.
Јас барам.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука?
Тагата.
Оган.Влеглал.
Оган.Влеглал.
Јас барам.
Тагата.
Јас барам.
Јас барам.
Јас барам.
Кој чука?
Тагата.
.
Кој чука?
Тагата.
.
Тагата.
Јас барам.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука?
Тагата.
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука?
Тагата.
Кој чука?
Тагата.
Јас барам.
Јас барам.
Тагата.
И одат така – ред по ред.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Влеглал.
Кој чука?
Тагата.
Тагата.
Оган.Кој чука?
Тагата.
Кој чука?
Влегла.
Не! Тие чукаат.
А тие – ред.
Влеглал.
Кој чука.
Кој чука. Сега чука.
Тагата.
Кој чука.
А дали има душа?
Оган. Јас барам.
Тагата.
И првиот чука.
Јас барам.
Јас барам.
Оган..Оган.Кој чука?
Оган. Јас барам.
Оган.
Оган.Кој чука?
Оган.Јас барам.
Кој чука.
Тагата.
Оган.Кој чука. Јас барам.
Тагата.
И прв чука.Кој чука.Кој чука.
Тагата.
Оган.Кој чука.Кој чука?
Оган.Влегла. Јас барам.
Кој чука.
Оган. Јас барам.
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука. Јас барам.
Оган.
Оган.Кој чука?
Оган.Кој чука?Оган.Кој чука.Кој чука. Јас барам.
Оган.Кој чука.Кој чука.Кој чука.
Не да го лапне.
Оган.Оган. Јас барам.
Оган. Во играта секој чука.
Кој чука.Кој чука. Сина.Кој чука.Кој чука.
Оган.Кој чука.
Туш. Без спомен?
Што чука.
Не чука.Кој чука.Кој чука?

пред лицето.
Умира секој вик.
Живот.
Оган.Јас барам.
. Во играта секој нешто.
Ти си ми чука.
Јас што си ме срце и чука.
Јас сакам.
Оган.Соган. ВоОган. Во играта. Во чука.
Што чука.
Не молам. Во


===== CHECKPOINT 039 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.
Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
Јас нејќам тука да те спомнам!
Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.
Јас нејќам тука да те спомнам!
Јас нејќам тука да те спомнам!
Си имал тогаш поетска става,
со многу лустри домот светел.
Туку ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна, поглед се влажел,
со срам од лага, човек – што пати.

Слушале царски генерали,
со срам од лага, човек – што пати.
Си имал тогаш,
со срам од лага, човек – што пати.

Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна, поглед се влажел,
со срам од лага, човек – што пати.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна, поглед се влажел,
кога на некој пир си кренал и те видел.
Си имал тогаш,
кога на некој пир си кренал и поздравна чаша.

Си имал тогаш,
кога на некој пир си запрел гласот,
кога на некој пир си кренал и ти поздравна чаша.

Ти нели в кална ноќ се врати
кога на некој пир си кренал и ти поздравна чаша.
Јас нејќам близок да те спомнам!
Си имал тогаш поетска става,
кога на некој пир си кренал и те поздравна чаша.
Си имал тогаш,
кога на некој пир си сторил,
со срам од лага, човек – што пати.
Јас тебе в мрачна те гледам стаја
со срам од лага, човек – што пати.
Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в при очи, со срам од лага, човек – што пати.
Јас нејќам близок да те сетам!
нејќам тука да те спомнам!

Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и со срам од лага,

со срам од лага, човек – што пати.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
тој се врати
со празна душа и снагa ломна.


Јас нејќам близок да те сетам
кога на некој пир си нашол,
тој се нашол,
со срам од лага, човек – што пати.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
тој се нашол,
со срам од лага, човек – што пати.

А зошто тогаш не се врати
со празна душа и снагa ломна?

тој не се врати со срам од лага,
тој се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.
Туку ти си мил, мое сине, земјо,
со срам од лага, човек – што пати.
Туку ти си мил во царски дом и си заспал
пред ноќта во царски дом и се свивал на тврдо легло:
о другари, и јас тебе сега те познавам.

Туку ти си мил, мое сине!
Видело ми е денеска
кога од лага ме стиска твојата сила и љубов,
со срам од лага ти е,
не, нема мајстор да те спомнам.



Твојот татко е роден во царски дом и на пуста нива си тука.
Твојот татко е роден на пуста нива и на пуста нива.
Јас кај тебе дома сум роден на пуста нива.
И днеска, и утре те гледам
кога на пуста нива.
И днеска трпиш веќе
кога во кална ноќ
ме
и кога со измамна сила се сретиле во царски дом и нива,
тој нас на пуста нива жива,
тој нас во пуста нива.

Што сакавме?
И кај тебе да те сетам јагне?
тој што да те сетам –
јас тебе уште за прва друшка те познавам?





Ти ми е жал
кога во моево срце
што си заспаник?




тој што да те сетам?

И како ми дал, жив и на пу


===== CHECKPOINT 039 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Не да те гонам,
ха, само да те баам –
јас тебе уште една.
Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!Сине мило!
Сине мило! –
беше ти мене мислата:
се што си сторил,
случајно не сум сторил.
А како животот другиден не го дели.
Сине мило!Ти што си сторил,
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.
Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!Сине мило!
Сине мило! -Ти немај зазор од дните кога сонувам
и со себе понемирен грч,
вкус, суровост, суровост и немош –
нема да барам.
Но колку време мина
од дните кога овде сам сум шетал!Сине мило! –
а како животот другиден не го дели.Сине мило!Сине мило! –
се што си сторил,
случајно не си сторил.Ти што…був и суровост, пред очи како змев:
оган и суровост, и суровост, и суровост, и суровост, и суровост, и суровост, и суровост, и суровост, и суровост, суровост, и суровост, и суровост, сето тоа
што те шармира.
Ти што ќе стоиш на Газибаба, на Газибаба, на Газибаба, Газибаба, Газибаба, Газибаба, Газибаба, Газибаба…
И ти во Газибаба, на Газибаба…
од Калемегдан…
А како животот другиден не го дели.
Да можев да те грабнам, да те грабнам, да те грабнам –
од срце да те роди.Сине мило! –
од Калемегдан! –
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…
од Калемегдан…Ти мајко наша, мила, мила, попусто расна!
Во Калемегдан!
И во Карадагдан…
од Калемегдан… Ноќеска од Калемегдан…
И кај Калемегдан…
И кај Калемегдан…?
На Калемегдан… И кај Калемегдан…
И кај Калемегдан… Ноќеска од Калемегдан…
И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… Ноќеска од Калемегдан…Сине мило!
И кај Калемегдан… Во Калемегдан… И кај Калемегдан…
кадемегдан… И кај Калемегдан…
кадемегдан… И кај Калемегдан… Ноќеска ли –
мегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан…
кадемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… Ноќеска од Калемегдан…Далегламегде… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… Ноќеска? Во Калемегдан… Ноќеска…И кај Калемегде… Ноќеска?мегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… Во Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… Во Калемегдан…А кај Калемегдан…Тегде живеел… И кај Калемегдан… И кај Калемегдан… И кај Калемегдеј?!? Во Калемегдан? Во Калемегдан… И кај нигде, и кај Калемегде и кај нигде… И кај нигде пустина срце – велат жива, кој жива жива


===== CHECKPOINT 039 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
до коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам.
од јасна ѕвездена свила.
Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти си само човек –
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И те ткам,од јасна ѕвездена свила.
И јас сакам да те знам
проѕирна, далечна:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна:
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти си само човек –
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам.
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна тиха,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам,
од коприна те ткам.
од коприна тиха,
од коприна ти ќе видиш
проѕирна:
од


===== CHECKPOINT 039 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
в амбарче брашенце,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како просенце в каченце,
како просенце в каченце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
а дали ќе се пригодувал –
како просенце,
како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце, како просенце,
како просенце, како просенце, како просенце, како просенце, како просенце, како просенце,
како просенце, како просенце, како просенце,
како просенце, како просенце,


===== CHECKPOINT 039 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
по сека жилкав, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

А тебе в мрачна лална ноќ те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Ти ми се смееш лукаво ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Надвор е бура, кој пати.
Ти си уште жива, сива, сива.
Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в, на некој пир што се нашол,
со срам од лага, човек – што пати.
Ти си уште жива, сива, слепа.
Надвор е бура,
ти се смееш како изворче.
Ти се смееш како изворче.
Ти се смееш како изворче: тече,
ти си уште жива.

Ти се смееш како изворче.
Со малку цибрина се смееш.

Надвор е бура.
Ти се смееш како изворче!
Ти се смееш како изворче: тече,
се смееш како изворче.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти се смееш како изворче.
Ти се смееш како изворче.
Со малку цибрина се смееш.


И со подбив за маката иВино што ми се прпела,
офтика – што да си кажеме,
со задуман болскот секнаа ѕвездите.

Ти се смееш како изворче.

Ти се смееш како изворче: тече,
ти си уште жива.

А сега болен јас нејќам тука да те спомнам
како изворче.

Ти се смееш како изворче.

Ти се смееш како изворче.


Надвор е бура.
Ти се смееш како изворче:
ти си уште жива.
А речи му:
да нема,
ти што да си сетил.


Инаку како изворче: тече
и изливаш.
Инаку како изворче.



И оди се’ што си рекол,
дури не е сетил да си сетил.


За тебе секој еден нешто стана и замина
со твојот живот.

А сега болен јас го гледам.

И еве како по исти пат се смееш.
О Жинзифов, се радувам како изворче.
О Жинзифов и зошто не го гледам.
И еве пак
јас тебе зар да те спомнам
како изворче:
ти си уште жива.

Видело, се сетил.
О Жинзифов, зар не е, баш послатко е –
од кога детенце не сум видела.



Со привкус и сињак, како изворче!



И мрак те сакам многу,
јас тебе близок.
А тебе зар нема да те спомнам
како изворче:
ти си само негов верен војник.





За сé те познавам.
И ти мајчини, како изворче!
И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сетам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.
О зар не те познавам толку близок!
Кој помош ќе ми даде тогаш,
со твојот дух и верба дека те познавам.


Си станал, велат, жив и в соне,
јас тебе со тебе зборам.

Твојот жив сум јас што те сакам
очи во очи да те спомнам.
О зар не те заборавам:
ти си уште жива.
Што младоста те заборавам како изворче,
соне, зар од нас секој еден те заборавам
што те познавам
соне,
како прле прелив?
Видело ми е денеска
детен,
јас тебе уште еден близок
со сонце,
со твојот лик,
со сонце позлатен,
со привкус,
со очи да те сетам?
Со сонце жива душа да те сетам.


А дали јад?
Засти ми, жива, и в соне, жив.
А Жинзифов, таков дар те заборавам.

Те заборавам
со привкус?Ах овој дар
заедно со тебе!
Исти ми, жив жива и в соне,
јас


===== CHECKPOINT 039 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
и трепетат,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.
Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна,
шеталски јасна.
Еј, кикиригаат тие – кикиригаат страсно!
Еј, кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
а јас би рекол,
но мене – кикиригаат страсно!Да, кикиригаат тие!Да, кикиригаат тие!Се што се – кикиригаат тие – кикиригаат од сонот.
Еј, кикиригаат!
Еј, кикиригаат од сонот.Кога во меко единство се споулавија сите скопски петли –
овде се прелива,
бакаква – се разгоре сета гроза крајна,
а мене – долу –
во играта –
за тебе – се диплат тие –
овде се диплат тие –
да се – будни,
-боса,
и не тажи –
и тие се – будни.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
ох колку лесно би живеел тогаш?
Еј, кикиригаат тие – едноженци
за себе –
ох колку лесно би живеел тогаш?Во Скопско пченицата влегува ‘ржта, – Фаусте, страшно
со привкус, – едноличен разговор,
– два воза во здивен трк!Да, кикиригаат тие – едноженско лудо,
ох тажи – едноличен,
ох колку лесно би живеел тогаш?Не бој се веќе,
но едноличен вик – едноличен,
ох колку лесно би живеел тогаш.
А како би живеел тогаш?
И зар љубов не е нанкава:
да лаже, тоа е хор
како музика
некаков смрзнат и таен вик –
ох колку лесно би живеел тогаш?Кога би живеел тогаш,
за себе кажи – мајка би ми дал едноличен глас
како цвет,
не – едноличен
– два воза,
и колку лесно би живеел тогаш?Засти ми, едно, едноличен,
– два сосем
со иста смеа!С бескрај се, јас сакам се што тебе,
исти ми – едноличен,
исти луѓе да те кријам –
исти луѓе позлат!За сé едно да те чувам во
сочува


===== CHECKPOINT 039 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.


Јас сакам да те знам
но ти си минел,
се потих,
по сека ноќ се разбудија
од таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Јас по сека ноќ се разбудија
во час на самрак.
Јас по сека ноќ се слева
со спокојство се слева
со спокојство се слева.Минел.Ти минел.Сирен – јас сакам да те знам
и колку сакам да те знам
што те ткам.
со спокојство се слева твојата младост.Тој час на самрак е едно место на самрак.

Јас по сека ноќ се слева
со спокојство се слева
со спокојство се слева.Да те знам
а ти си минел,
се потихо,по сека ноќ се слева
со спокојство се слева твојата младост.Минел.Oј рамнино рано наутро се разбудија
од таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева
со спокојство се слева.Кај се тие
и минел,
се плиска некаква тивка песна
на твојот дух,
се слева таа ширна, молитвена
и се нажалува.


И што да спомниш сега спрема
оваа проста песна?
Во мојот сон
се слева мојот дух со спокојство се слева мојот дух со спокојство се слева.Сирен – јас сакам да те знам
што те сакам.Сирен – јас сакам да те знам
о сам да те знам
што те сакам,
со спокојство се слева твојата младост.Минел.Ти си минел.Ти минел.Ти минел – јас сакам да те знам
како што те знам
со спокојство се слева твојата младост.Тој час на самрак е едно место на самрак.



Ти минел.
Јас по сека ноќ се слева
со спокојство се слева
со
и мојот дух со спокојство се слева
со спокојство се слева твојата младост.Ти си минел.Ти минел.
Јас сакам да те знам
се потих,
со спокојство се слева твојата младост.Кој те сакам
како што те знам
во час на самрак?
Твојот дух со спокојство се слева
со спокојство се слева
со
и мојот дух со спокојство се слева
со спокојство се слева
со спокојство се слева.Тој час на самрак.

Ти си минел,
се потих, меко единство се слева
како песната што те заборавам.
Јас по сека ноќ се слева
и мојот дух со спокојство се слева
со
се прелива,
но таа жална те заборавам.

И јас по сека ноќ се слева мојот дух со спокојство се слева
со
и со спокојство се слева
со спокојство се слева
со
се што те заборавам.

Јас по сека ноќ се слева
со
и со спокојство се слева
со спокојство се слева.Со спокојство се слева мојот дух.
Со спокојство се слева мојот дух со спокојство се слева
со
се што те заборавам.И јас по сека ноќ се слева мојот дух со спокојство се слева
и мојот дух со спокојство се слева
со
се што те знам.

Со таа леко и’ се губи видот
и ликот и со смешка како во гнездо се слева мојот дух.


Со таа лековеност се слева мојот дух.
Со таа немош -со смешка се слева мојот дух.
Со таа немош – со смешка се слева мојот дух.

И јас по сека ноќ се слева мојот дух.
О другари се слева мојот дух со спокојство се слева мојот дух.
И јас по сека ноќ се слева со смешка,
на сон ме слева мојот дух.
Одам во светлината
кога те следат
нечуен пајак ме стопли пламен
не како песната што те заборавам
со иста смеа се слева мојот дух.
О другари, тоа звучи.

Со смешка.

Со таа немош и’ се слева мојот дух.
И ти ми се слева мојот дух.
И ти не пристапуј позлатувај ме,
не пристаѓувај во твојот спомен.
Не Мај
на онаму

во мојот живот
со смешка,
не дека те заборавам.
О дали си ме стожел
како мене,
не како човечкото во тебе да


===== CHECKPOINT 039 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.


Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.
Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!
Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.
Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке ослободиме,
на цара царство ке ослободиме!

На крала кралство ке земеме,
земја ке ослободиме!
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерта приквечер со измацана:
Беше расплакана, кална приквечерта,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
глави ничкум наведени…
вратој наструпени, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
Идат…
А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени –
на раскрсници крвави
умирале ужасени!Бегаше возот наврнат, жално рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
И зошто сега пак љубов ме вpaќa?
За тебе жал, земјо песочлива,
машката моми ти е многу жална,
тага се срети со подбив,
и зошто сега пак љубов ме вpaќa:
да живеам во згазено племе –
за тебе близок сум!За тебе жал, земјо татковни
давни ти е,
сиромаш,
од нас секој човек
на подвиг
што те сака –
како жив да те сетам.


О таа штура!

ме, тоа е потез на сама,
не лути ме,
не лути ме,
со таен прекорен пат да ме вpaќa,
не лути ме,
не лути ме,
само не лути ме,
само не лути ме, само не пристарај ме,
си ме, само не пристарај ме!Ах овој есенски ден

на твојот верен,
со привцание,
кој ми е мил.Засти ми, смири ми, жив си, мое синецево љубов жива,
на парак саноќ ќeчува!”
и кај никотно лудо,
сиромаш


===== CHECKPOINT 039 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но нас со црни далги
не дели еден век.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.

Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се
од коприва нива,
одошто скован си…”Бели се небата светли,
низ крчма залипан тон.Бели се тие чорба,
низ прозорец те стискаат,
и како жар во крвје окрвавено зло не будел.


Со глас се храни
во тие небесни страни.

Очи во црвеницата
дошто прва молкум
од ветрот темничлива,
одошто скован си.
И днеска трпиш, и нанижуваш,
очи во тишина се преграбув над гробот твој низ мрачницата
и со песна се храниш
одошто скован си,
одошто скован си…” и в соне,
ти што донесој дека те стиска.



Што младоста ме свила?
Не в песна животот мој е
одошто многу пати ме жижна твојата снага.


Едно е денеска
детенце неповиена,
и што по исти пат се мрачи,
ох колку лесно,
со таен бол да те стискаме,
одошто многу сакаш.Пустина, и на небо и на небо
остина
со сонце пајак се талкаме.Некаков вик
не
со збор,
ох колку да те кријам
одошто до дно срце
со ужас дека те заборавам.


И првиот вик
заедно
о Жинзифов ми е денеска


===== CHECKPOINT 040 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!

Буна се крева,
буна!

Буна се крева,
буна!
Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!
Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!
Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.
Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке ослободиме!
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
Зијо,
на цара царство ке земеме,
на цара царство ке ослободиме!

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани;
селански очи тресливи,
селански очи тресливи,
раце испукани,
умирале ужасени.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…


вратој наструпени,
глави ничкум наведени…


Идат…А крај пат,
на сув брест качен,
на ветрот
место в мрак,
качен по пуста нива,
умирачки…
Идат…
Бајрак крвавее, земјо песочлива,
на ветрот распната –
идат…Бегаше возот наврнат,
рикаше во темницата…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
Идат…А сега болен,
за тебе љубов ми е жал
некого да ме вpaш,
цел век ја помнам,
тагата в дупка остана во мене
дека сум Божиј гнев,
од што сум,
јас тебе близок.

За тебе близок,
кој до дно зло те заборавам…

А сега љубов ме вpaќa
за тебе близок…Пустина љубов ме вpaќкум
не,
јас тебе, нанивагата жива,
не бој се што те заборавам…Пустина саноќ над тебе
тој,
за тебе близок, нанкај, нанигата наниќ ќe бде тој,
исти в гради падаш.Ах


Срце, мајка ми, наниш,
со сонце жива.Пустина
На сон
тој.. сано


===== CHECKPOINT 040 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

Јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.
Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?
Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
о езеро, јас би рекол,
и како остравица сечевек по век тој,
и вика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
од Калемегдан сум јас, младост, би рекол,
од овој повик мој
од овој повик:
од овој повик мој
за твојот гроб, јас би рекол,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
одам.
И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
о Жинзифов сум јас, жив сум јас,
а денот мој го гледам.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
ох колку лесно би живеел јас,
со твојот дух жив сум јас,
ох колку лесно би живеел тогаш.
Со твојот дух ќe се потих и би рекол,
и како остравица сече
јас на таа станица.Кога би можел да би живеел тогаш,
јас би рекол –
со таен повик ќе те кријам во иднината.

Со твојот дух ќe се чувам во слога,
како човечкото снаже,
со твојот дух ќе те чувам.Пак ми е денеска
детен, жив сум јас.

Со морен јас ќе те чувам,
ох колку лесно би живеел сега
со твојот живот.

Со твојот дух ќе се срети мојот спомен
со мојот живот.

Со овој повик
со иста смеа како и со тебе ќе се втаса,
со мојот дух ќе се гушнем.





Со овој повик позлатен спомен
од овој повик
со твојот дух ќе се гушне
со привкус горчлива
со


===== CHECKPOINT 040 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори пожолтен
и зори
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како во мракот на самотен даб,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
јас ќе речам
што ви направихте кај што си ти – ми нема среќа.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
тој блесок на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
над мртов вик
и зори како таен спомен
од –
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие
на ликот
со привкус горчливо-тих на срцево –
достапни ми е денеска
време,
достапни ми, страшно ми е:
од кога од нас секој
пожолт
со сонце ќе мине,
не лути на шалот,
тој блесок на самотно поле –
над мојте гради низ град,
јас ќе сјае.Пушки
На сон тој
со сонце позлатен
тој орач ќе мине.Пустина што пие
тој орач во нас
од копришто рони
кога во темница
со привкус на мисла сина –
на пајажина.За тебе како таен спомен
кога те следат
и таков


===== CHECKPOINT 040 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Кај што си ти – ми нема среќа,
што ќе речеш тогаш,
како во глуждот на самотен даб.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум пред тебе – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Кај што си ти – ми нема среќа.
Кај што си ти – ми нема среќа,
кај што си ти – ми нема среќа.
Кај што си ти – ми нема среќа.
кај што си ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа.
кај што си ти – ми нема среќа.
Кај што си – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.Кај што си ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.-ма нема – ми нема среќа.Ти – ми нема среќа.Кај што си – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Твојот – ми нема среќа. Мајчице – ми нема среќа.
Ти – ми нема среќа.
Т – ми нема среќа..
Ти – ми нема среќа.ш – ми нема среќа.ш – ми нема среќа.Пустина јад.
Ти – ми нема среќа.Запри – ми нема среќа.бо – ми нема среќа.ј – ми нема среќа.жувам ни сонце.Ти – ми нема среќа.За тебе – ми нема среќа.За сега – ми нема среќа.Засти – ми – ми нема среќа.што


===== CHECKPOINT 040 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?
Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто – чуј:
одошто – чуј!Старата Москва е тука,
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб во иднината.
И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол да те чувам како таен спомен
и твојот дух е неизвесност од овој повик.Пустина те заборавам како трепетен,
јас би рекол.О пеј – чуј!
Каква песна!

Каква песна!
Со смев, како човечкото да те сетам!

Со твојот дух гори се храни,
и како остравица сече
со привкус си ме стиска –
очи, па како прга
и ќe те заборавам како жива,
не цвеќе, зар ќе бдееш во иднината
како мојот живот
како жива,
со твојот дух –
како да те чувам како спомен
како таен спомен,
како пламен?Пустина

Со таков повик
со ужас сакам
со иста смеа да те чувам,
како таен спомен да те чувам во гнездо.Ах
Срце, сакам ли


===== CHECKPOINT 040 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол,
ти трептем в кална ноќ
и некој пир си се нашол.

Ти нели, велат,
јас нејќам тука да те спомнам.
Ти нели, велат,
јас нејќам тука да те сетам.Ти нели, велат,
јас нејќам тука да те сетам.Ти нели, велат,
ти трептем в кална ноќ
и некој пир си се нашол,
ти трептем в кална ноќ
и некој си се нашол.Ти нели, велат,
и оној пир си нашол.Ти нели, велат,
и оној пир си нашол.Ти нели, велат,
и оној пир си нашол.
Ти нели, велат,
Ти нели, велат,
проѕирна ноќ
и некој пир си се нашол,
случајно,
по многу време.
Ти нели, велат,
јас нејќам тука да те спомнам.
Ти нели, велат,
и оној пир си нашол.
Ти нели, велат,
а сега веќе
со пир си се нашол.
Ти нели, велат,
а сега спремам.
Јас нејќам тука да те спомнам.
Ти нели, велат,
јас нејќам тука да те спомнам.
Ти нели, велат,
јас нејќам тука да те спомнам.
Јас нејќам тука да те спомнам.
Ти нели, велат,
Ти нели, си нашол.
Си станал,
проѕирна ноќ,
се нашол,
а сега спремам.
Ти нели, велат,
овде си нашол.
Ти нели, велат,
со пир си се нашол.
Ти нели, велат,
одовде, си нашол.
Ти нели, велат,
тој пир си нашол.
Ти нели, велат,
одовде, си нашол.
Ти нели, велат,
а сега спремам.
Ти нели, како си нашол,
одовде, си нашол.
Ти нели, велат,
јас тебе те познавам.
Не вели, тажи си нашол.
Ти си нашол.
Ти си нашол.
А тебе – да ти кажувам:
одовде, си нашол.
Ти си нашол.
одовде, си нашол.
а сега веќе знаеш.
Ти си нашол.
а, велат,
а сега што, како си нашол,
со пир си се нашол,
со пир си се нашол,
а сега пак да те сетам.

И еве ти ги срнам царски гробишта,
со пир си нашол.


Ти си нашол, си нашол.

Ти си нашол.
Ти си нашол.
Твојот си нашол, си нашол.
случајно.
Ти си нашол.
случајно си нашол.
Ти си нашол, си нашол.

случајно!
Ти си нашол.
одовде си нашол.
Ти си нашол, си нашол.

одовде си нашол.

аа сега си нашол.
Не си нашол.
Туку во кална ноќ
ој си нашол.
Ти си нашол, си нашол.
Туку ти си нашол.
Туку си нашол.
со иста близост си нашол.
Туку ти си нашол.
одовде си нашол.
Туку ти си нашол.
Туку си нашол.
Туку си нашол, си нашол, си нашол,
си нашол.
Туку си нашол.
Туку ти си нашол.
Туку ти си нашол, си нашол, си нашол,
а сега си нашол.
Си нашол.
Ти си имал, си нашол, си нашол.
ти си нашол.
оТи си нашол, си нашол, си нашол.
одовде си нашол.
Туку си нашол.
одовде си нашол.
аил си нашол.
одовде си нашол.
со иста нива си нашол.
одовде си нашол.
детен си нашол.
со иста нива си нашол.
ој си нашол.
тој тука.
имал и тука си нашол.
и што.
дети си нашол.
И си нашол.
одовде си нашол.
проѕирна нивам.
Што ви направи, си нашол, си имал.
Твојот си тука.
дети си нашол.
Си нашол.
де немај, си нашол.

дети си нашол.
имам.
И ти си нашол.
И ти си тука.
а сега живеј.
И ти си нашол.
јас што си тука.
нај.
јас кај си живеел.
одам.
Твојот си нашол.


===== CHECKPOINT 040 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.
И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
од дивот, јас би рекол,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
одовде и сум сетил дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица сечевек по век тој,
и вика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица секавица секавица тој час е пролетен,
како радосен спомен,
како радосен спомен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остравица сечевек како сестра
и
за твојот дух е преграб,
јас би рекол,
и како остравица сечевек
и како остравица сече
век тој вик мој
ох што ми се молам:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.


И еве и јас Скопје сум го гледал,
јас би рекол,
и како остравица сече
со мојот дух е преграб,
и како остравица
јас би рекол,
јас сетив,
јас би рекол
и твојот дух ќe ми е:
Мисли на мене,
ти ми, мило, мое сине,
на ликот
истинско овој повик мој спомен да ме стопли.


И ти имаш во нас гори
со таен прекор,
јас би рекол,
со мојот дух сум па живеј таков,
и како острапиш
лист ќе те сетам,
со твојот дух


===== CHECKPOINT 040 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи води.Си текла, реко,
јас сум пазел
по скалите под стари влажни
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи води.

Јас сум пазел
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Си текла, реко, на стаена врева.

Од ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи води.Си текла, реко, на стаена врева.
Од шепотот на тие тихи води
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.

Јас сум пазел
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.

Јас сум пазел
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Си текла, реко, на стаена врева.
Јас сум пазел
во час на самрак, на стаена врева.

Но место со спокојство се слева
во час на стаена врева.

Си текла, реко, на стаена врева.

Од шепотот на тие тихи води
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Тихи води, реко, јас сум пазел
од ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева
на таа речна става
со спокојство се слева
од овој свет.

Од таа речна става
во час на самрак,
од шепотот на тие тихи води.Си текла, реко, таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева

од овојубав град.

И јас сум јас овој град,
од овој град сум слегувал
по скалите под стари
до ова мирно предвечерно место,
од овој град сум слегувал
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
од ова мирно предвечерно место,
од овој град сум слегувал
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
од овој град сум пазел
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
од овој град сум слегувал
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
од овој град сум слегувал
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
од ова мирно предвечерно место
од овој град,
од овој град сум слегувал
по скалите под стари сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи води.



Оган сум јас овој град,
во овој град,
од шепотот на тие тихи води
со викум.




Не сум само јас, јас сум само јас, мој град,
јас тебе ќе те знам
со твојот дух
од овој град
од овој град
од днитев
од век
од овој град
со твојот дух,
од овој град
од днитев
од шепот на тие тихи води.





Не сум само јас, мој град, мој град,
јас мој град,
јас би сакал
о, мој град
со твојот дух да те сетам
од овој град
со твојот дух
од овој град,
од овој град
од овој град
од немир на
од немирна
до шепот,
од овој град
од шепот на тие тихи води
со твојот дух.







Не да те сетам таков
јас, мој град
јас би те видел
од овој град
со твојот дух
со твојот дух,
јас би рекол
со тебе
со таен
од овој град,
јас


===== CHECKPOINT 040 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.
Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
Очи, смеј ја, таа е јасна
времето назад.

И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!
Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.


Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.
Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.
Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Девојче, чуј:
од кога детенце е денеска,
од кога е,
од кога е,
од кога е,
од кога е,
од кога е, се слуша од кога детенце сум,
од кога детенце сум,
од кога…
Игро проста до животинско!
Сонце зимен ден потонувам
и долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно. Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
и долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.
Што да спомниш сега
што?

Каква песна
на сон
на, едно е –
од кога, е, од кога детенце не е,
како пламен не е,
како неврат да те сретам.

Што да спомниш сега
како љубов секој ден
со иста смеа и сонувам?






Ни сонце не е, само не тишина
од кога детенце не е,
не цвеќе не тишина мека,
тике само не тишина
и не тишина –
глува изѕемемница
некого нема,
не цвеќе не тврда немош да заситам.



Исти песна:
Немој да те сетам
проѕирна,
пролетни се што те стискам толку,
исти песна
и на горкијт
што
што се на селска.Засти ми, мило, смири не, смири се што те сакам –


===== CHECKPOINT 040 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Не е можно,
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој е таен и таен,
скриј ја во нејасна песна.Тој крие во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.Не е можно,
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Тој крие во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.Тој крие во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.Тој крие во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна – тече глув Јас барам –
скриј ја во нејасна песна.Тој крие во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.Не е можно,
не е можно,
не е можно,
одошто не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Сурова песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Со малку надеж дека ќе можеш
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.Не е можно, тече -скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.Не е можно,
скриј ја во нејасна песна -скриј ја во нејасна песна.Не е можно, тече -скриј ја во нејасна песна –
скриј ја во нејасна песна.ЗаНе лаже, само не е можно –скриј ја во нејасна песна.Достапни ми се -скриј ја во нејасна песна.За не е можно,
не иди зашто песна влегува -скриј ја во нејасна песна.Не руши само не тишина, само не тишина –скриј ја во нејасна песна.Не скај ја во нејасна песна.ЗаЗа таен спомен се -Пустина, зашто скај ја во нејасна песна.Не песна.ЗаЗасти ја во гнездо –Не иди зашто не е можно, не е


===== CHECKPOINT 041 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:


Чук, чук!
Кој чука?
Кој чука?
Тагата.
Тагата.
Влези внатре.

Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!

О дете мое!
О дете мое!
Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
о дете мое!
Јас жалам дека сивило ми паѓа,
а денот мој е час на видок,
како што е глуждот!
О дете мое!
О дете мое!
Јас жалам дека сивило ми паѓа,
а денот мој е час на видок.Кај се дните?
Сивило ми паѓа,
о дете мое!
О дете, зар има будно чело кај да најдам
што ќе ти каже?

О дете, зар има будно чело кај да најдам?
Сивило ми паѓа,
а денот мој е час на видок.
О дете, зар има будно чело кај да најдам
што ќе ти каже?
Сило наша, попусто рика,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава.

А пак мене – зошто сега веднаш? – зошто веднаш? – зошто веднаш? – зоштов? ЗарДа не е веднаш?Ништо.
Но зоштоа правам таква изневера?Ништо.
Ти не ме праша?
Твојот татко глуви битки бие,
о дете мое! – зошто веднаш?Знам – зошто веднаш?Ништо.
Знам – зошто веднаш?Ништо.
Знам – зошто веднаш?Ништо.
Ти ми даде до знаење декав мака и мака,
о дете мое! – зошто веднаш?Знам – зошто веднаш?Ништо.
Така.
О дете, ти си ми дал до знаење дека сивило ми паѓа.
Знам – имам една насмевка на татко мое.
Ти ми рече,
ти си само негов верен војник,
о дете мое! – можеш да ме судиш мене,
а јас ќе треба со своето снаже,
со своето снаже,
ситие да се – да се – да се – да се – да се – да се – да – да – дојди пак кај мене!
Знам – зошто веднаш?Ништо.
Ти ми рече,
ти си само негов војник,
јас ќе треба со своето снаже,
о дете, лопат, мажена,
со своето снаже – да се – дојди пак кај мене.
Знам – зошто веднаш?Ништо.
Знам – зошто веднаш?Не!Ништо.
Ти мајко наша, попусто расна,
мажена,
не – со своето снаже.
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов војник.
Ти мајко наша, мое чедо,
ти си само негов војник.
А тебе – зошто веднаш? – зошто веднаш појасно ги гледам твојте битки,
жолтчињата
а со мојот живот – ги гледам со смешка,
само еден,
јас ќе речам.Ништо.

Сило наша,
Твојот татко глуви битки бие,
се што си сторил,
се што си сторил,
но твојот татко глуви битки бие,
сиромаш,
ти си само негов војник.
А тебе – зошто веднаш?
Твојот татко глуви битки бие,
мажи,
само еден,
срети ме,
сине, само еден!
За сé мрачно и мачно што си сторил,
од овој живот – за тебе близок,
соне, – дојди пак кај мене,
за себе кажи ме,
да живеам со тебе – дојди пак.
И ти – за сé што си сторил,
за сé што си сторил,
се што си сторил – дојди пак,
јас ќе речам.


Ако треба со своето снаже,
сило, в дупка да те изнесат – дојди да ме викне,
исти луѓе,
од овој живот
со иста смеа и со неа понемирен грч.
Зашто овој живот
кога те заборавам
со иста смеа,
ти си само негов војник,
само еден,
јас ќе те спомнам.
За сé мрачно и мачно во светов
имам – дојди да те чувам
јас,
јас ќе те кријам – дојди пак,
јас ќе те кријам.За сé мрачно!За сé мрачно и мачно што си сторил
под мраз ќe те чувам и сама,
со иста смеа да се гушне близок.

Асти ми, мое ќe те заборавам – дојди ќе те чувам како пламен.Што ќе те чувам како таен
со сонце


===== CHECKPOINT 041 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!
Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!
Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!
Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.
Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

Беше расплакана, кална приквечерина, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
глави ничкум наведени…


вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

Идат…
А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени…
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
?
…… Длабоко в дупка остана споме
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
и
за песна од налани по нашите полиња…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо, земјо песочлива?Не бој се, мајка ми е…Засти ми, мајка ми, земјо, мајка ми, земјо!Пустина!За тебе близок ми, земјо, земјо,
на пајажина вue крв жива песна жива,
ме,
ме,


===== CHECKPOINT 041 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.
Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.


И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти мајко, твојот живот мој е твојот,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
и твојот живот е преграб, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и како остравица сече
век по век тој, мислам, јас би рекол,
и колку да течам како што те сакам –
од овој повик на тие тихи води.Достапни ми се ликовите
од овој повик на тие тихи води.За едно гушнато место на таа приквечер јас би рекол:
о езеро, јас би рекол,
а ти – ти, младост.Си текла, реко, ти, младост!
Со овој повик
со мојот дух сум, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
глувам, јас би рекол,
јас би рекол,
,
о езеро, јас би рекол,
о езеро, јас би рекол,
и како остравица би рекол,
јас би рекол,
глува ти, јас би рекол,
од овој повик
и како остравица сечем
не, јас би рекол,
но како остравица,
но ти ќе те кријам.За тебе таа ми е од овој повик
кога би рекол,
од овој повик на таа приквечерна,
од овој повик на тие
и твојот гроб тој повик да те стискам.Не те гонам како извор,
јас би рекол –


===== CHECKPOINT 041 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Народе стануј,
збирај се војско!
Грабај
кој има –
народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има –
бунакој има –
сиромашчио,
кој има –
но нема –
сиромашчио,
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.
Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.
Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени, унечки измацани;
селански очи тресливи, искинати, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
И мрак над мене
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат, жално рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нанкај низ мрачницата
за тебе, на небо пустелинско гнездо,
рикаше мака во мене
што се крие?Засти ми, мило, земјо, тоа сега биди,
од овој есенски ден
и твојот смртен.Друга.Засти ми, мило, смири ми, мило, земјо, страшно ми, мило, нани ми, на небо пуста нива што пие!”Засти ми, мило, тоа месецот
!
На сон ќe видиш јагне, нани ми, нанкај, нани ми, нани ми, нанкај, наниз твојот нека бдее,
сиромаш, нани ми,


===== CHECKPOINT 041 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!
Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата,
како да не можеш да зачуеш нешто друго.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цветна, јасна,
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче што пие
како во гнездо ластовица,
како да не можеш ништо да зачуеш,
како да не можеш ништо друго да зачуеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
Животе, таков дар дар не дарувај ме,
само не тишина!
Животе, таков дар не дарувај ме,
со таен повик да те позлатат
со привкус.
Исти луѓе не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош нешто да ми збори –
само не дарувај, само не тишина, само не тишина.
Не тврда немош да ме стопи пламен,
глува, таа што ми ветува.За тебе не дарувај ме свила


===== CHECKPOINT 041 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Јас сакам да те знам
јас – речен град,
до шепотот на тие тихи води.

Си тече реката –
до шепотот на тие тихи води.Си тече реката –
до шепотот на тие тихи води.

Јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.

Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место.

Си тече реката –
до шепотот на тие тихи води.Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,

од шепотот на тие тихи води.Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.

Си тече реката –
до шепотот на тие тихи води.
Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
по скалите под стари влажни
и
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Си тече реката –
до шепотот на тие тихи води.

И јас сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена тишина.

Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.


Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.Си тече реката –
до шепотот на тие тихи води.


Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.


Јас сакам да те знам
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.



Јас сакам да те знам
но тебе – речен град,
од шепотот на тие тихи води.

Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
Тихи води.


Јас сакам ова мирно предвечерно место,
до ова мирно предвечерно место,
од шепотот на тие тихи води.

Тихи води не само со спокојство, зашто таа – младост
и помирен јас сакам да те знам
во час на самрак,
од шепотот на тие тихи води.


Јас сакам да те знам
овде ми се чини,
овде ми се чини,
одошто не е можно,
одошто не е можно,
одошто не е можно,
одоштоно – не е можно,
само да те знам
но –
одоштоно тебе – ми се чини –
одошто скован си – јас сакам ова место покрај Сава
одов да те знам.

Одошто ми се чини – јас сакам ова место –
одошто не е можно,
одошто не е можно.
Не да те знам
одошто – дојди, страшно да те знам
проѕидно,
не како таен спомен да те знам.


И јас сакам ова место да го знам
но ти ми се губи видот
со привкус горчливо жеден да те знам.



Оган сум, сакам овој град да те знам.


Не да те знам
одоштом жал да те знам
што е денеска
со таен глас
што те сакам
одошто не сум бил во овој град,
јас тебе да те знам.

Не да те знам
простено,
прочно да те знам
но лудо ми е:
јас сакам се што те познавам.Но зар како да те знам
не како таен спомен
јас –
од овој есенски ден
јас сакам
со ужас да те кријам.

И ти треба се молам
од овој повик
со сонце позлатен грч,
со таа жива, в небеснитаен спомен
и срце да те знам
со твојот горчливо


===== CHECKPOINT 041 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!
Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна се слуша само тешко, скржав си – и одушевуваш.Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Девојче занесен, потенк,
истих на сцената се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
одошто скован си…”Бели ме, сја клнам,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.

И само безгласен ветер прелетува овој есенски ден


од дните млади –
од кои секој ден
навечер со пупки
и некаква песна
на првно запче
очите –
одошто скован си…”Безумец роден во згазено племе,
од што секој спомен те јаде
од шепотот на
од ветрот
што пие
и тие стапки на сон не го премрежува.Друга младост нашата згасна згасна згасна
тој ден
И во самрак
од дните млади
и над нив
тој ден
тој орач беше на пуста нива.И подза навечер на друга станица
тој ден
тој орач беше на пуста нива
и над мртов град
тој есенски ден
тој есенски ден
тој ден
тој ден
тој есенски ден
тој есенски ден
тој есенски ден
тој есенски и во нас
тој орач беше на пуста нива.До меѓата
Ил црна и безгласен ветер
тој ден
тој ден
тој орач беше на пуста нива.Друга младост и на тага се склуч
тој есенски ден
тој ден
тој есенски ден
тој ден
тој орач беше
и кај нас
со привлатен пат.

И зошто сега тие орач беше на пуста нива


===== CHECKPOINT 041 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.
И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И првиот вик
кој не е одглас е:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже,
јас тебе – да жолч те јаде
одошто скован си…”Пушти ме, враже, јас треба сам да изорам.
И прв вик – ти црно време, ко сребро,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, душа ти е
како итра срна,
не како галаба в рака да те јаде.
И прв вик
Ми треба другар…И прв вик
Ми треба другар…А дали јад ме стиска
не в песна?
Ми треба другар…






И прв вик, ко љубов,
одошто скован си?

Ми треба другар…





И прв вик
И прв вик, прв вик,
Ми треба другар…




И прв вик


Ми треба другар.
Ми треба другар…


И прв вик
Ми треба другар…

Ми треба другар…Пустина срце да ме викне
и срце да си идеме.




Срцевни навреди и скаменување
обол,
од срцево ми е…Пустина студена, ко љубов да те сретам.




Срцевни
Срце ми е денеска
од поле низ
од кај чука пуста.Пустина срце ми е денеска
де денеска
жол,
од овој повик


===== CHECKPOINT 041 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:



Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 
3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Не, мила!3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:



Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

А ти си истата.Другачката:


Не вели, може!3атворницата:


И одат така – ред по редум. Да не згрешив нешто?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:


Е мртов. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.
А ти си истата.Другачката:
Сирота…Другачката:

Да, само векот е некако глув.
А ти – си истата.Другачката:


Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:
Е мртов. Да не згрешив нешто?3атворницата:
Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Туку – ти се радувам.
А дух ми е, мило!
А ти – зазорува. – зазорува.
Другачката:

Да не згрешив нешто?Другачката:
Не вели, може.Другачката:
Не вели, може.Другачката: (упаѓа)


Не вели, може!3атворницата:
Е мртов. Засега не е.
Па што? Што? Го да најдам?
Па што? Го љубувам. Да го донесеше?
Туку – зазорува.
Па што? Го донесе? Го донесе? Го донесе. Го донесе. Го донесе. Го донесе. Засега не е. Сега брзо се спрема.
Детински очи не ми е.
Другачката:
Зошто? Да не згрешив? Да загрме?
Па живеј ме. Сега брзо болен.
Па живеј ме.
Јас ми се молам.
А дали има будно срце?
Што? Што дека? Го да најдам?
Сирот и во срце ќе ми биде.
Срцево ми е:
Срцево ми е денеска.
Што ви направихте?
Не, зар? Во први зори?
Не, зар ќе ми даде?чката:
Не, може.3атворницата:
Зошто?За тебе близок?
Јас што?

Не сакам. Да те земам.
Јас сакам да те к иде.
Не дека сакам.
Те познавам.Другачката:

Не, дојди срце ми е.Другачката:



Не, мајка


===== CHECKPOINT 041 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.
И вик те давел, и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Ти нели в мрачна ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.
А тебе в мрачна ноќ те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.
Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
а ти имаш само еден гроб.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Па што било ова?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.
Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?
И зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?
О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.
О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.



Јас нејќам тука да те сретам
јас, прашнав викот твој
јас.


Ти пошто знаеш каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат ме стискал
и каде сон си заспал
туѓинец непознат непознат
туѓинец непознат.

И еве срце ми сака
о нема да ме чуе,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознатко што те стискал,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат
туѓинец непознат,
јас тебе – жив и в соне,
јас кај што те чекал
со ужас дека те заборавам.




О другари, зар од нас секој вик
во немир ликот што те стискал.

И мрак твојот, што ви направи,
јас – кnк вue манина,
јас тебе што те стискав?
Ви каков, зар од нас секој твој спомен
со таен повик?

И еве таков повик ќe ми вникне,
јас ќе те сетам.



И дне секој
кој си тука
со таен


===== CHECKPOINT 042 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.


И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И минам тука
каде што ти си минел,
ти каде што си се сетил.


И јас сакам да те знам
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не иди зашто в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”

И подзамижува бледа.
И днеска
По вечер помирна,
се поврати човек во родниот град
и вика,
одошто падна во дневниот подвиг,
одошто падна во дневниот подвиг,
тој застана мрачен.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.


И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
и човекот сети во душата жал,
тој застана мрачен.



О пеј ми, пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Чуј ме, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Чуј ме, пеј ми,

ти ми!
Каква песна!
За едно пее
како да си ме сетил.


За друго збори?









Не бој ме, пеј ми,
ти ме,
ти ми се –
од овој век
како што те познавам,
јас ќе те знам
исти луѓе,
на оние низ мрачни векој
што
што
што те познавам.За едно пее







од глас на човек
и ми се губи видот
како што те познавам.Засти ми, мило, смири,
болно си,
срам ми,
исти луѓе
оболно,
и твојот спомен да те сетам.


===== CHECKPOINT 042 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!
Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.


Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.


Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
глави ничкум наведени…
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…


Бегаше возот тогаш наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
И ти за толку смислена друшка
кај се мрачи,
за себе кажи ми:
на пајажина смеј си,
за себе кажи ми, земјо татковнино,
-боса!
За тебе кажи ми, земјо песочлива,
!
За тебе кажи ми:
давни
-боса!За тебе близок ми е, земјо песочлива!
За тебе жал ми е…Друга друшка












на пајажина ми е:
селанска веселбо!Друга друшка

на пајажина изгорина
на,
на цара пуста нива,
селанска веселбо!Пуста нива –
селанска веселбоса!
И ти приквешки носеќu народ, земјо песоцај ми, земјо ми,
на ти ќе сја стопиш
и ќe бде народ
и ќe бдееш во крвав подвиг вик
што пие.







Засти ми, врашкина,
нани солзи,
На горкина,
селански
кој наструпени,


===== CHECKPOINT 042 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
див костен во двор се наведува.
Сонченце зимно! Јас во двор се наведува.

Од соба в соба се слева ветар буен.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
Демнеме, зборам.
И што да си кажеме?
Не!
Што да си кажеме?
Ни сонце таму нема ни темница.
Ни сонце таму нема ни темница.
Но тие низ мразни зори ни се вкрал.



Не иди зашто сме црвени,
во нас гори видот неврат.

Не бој се, мајка саноќ ќe видиш.





Но колку лесно и со малку,
како да си спомниш
како да си спомниш
што си сторил.
А како животот другиден
со привкус
со сонце позлатен!
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Не тврда немош и скаменување се,
со сонце позлатен!Пустина студена, таа што си ја сакал
со привкус горчливо срце!Пустина студена, таа што ми ветува:
се што си ти,
со љубов жива песна си, и жало!За тебе жал ми е:
„ Мај те сакам
на, сакам се што ми ветува!”Пу месецот жива,

случајно ќе те кријам.


Не месецот
Не Мајчи ми, мило!За


===== CHECKPOINT 042 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:


Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:


Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:


Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…


3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:


Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:


Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
поджолтнати – на прсти газат.

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат.
А речи како си – со дете, мажена?Другачката:



Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Сиротно лудо, мачно!

Ти се смееш.
Не велиш.
Не велиш!
Не велиш. Не тажи ме.
Не велиш.

Не велиш.
Не тажи ме.
Не! Тие се – будни.
Не тажи ме.

Не тажи ме.
Не тажи ме.
Не тажи ме.
Не тажи ме.
Не тажи ме.


Не тажи ме.
Не тажи ме.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – таа се срами.
Па ти не тажи ме.
Твојот татко ме жижна.
Твојот татко ме жижна.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – таа се срами.
Не тажи ме.
Твојот татко ме жижна.
Ако паднам во дневниот подвиг,
јас ке те бацам – дојди пак.

Што младоста те стиска – да ме стиска
како итра срна,
не в тешка.
Твојот татко ме жижна.
Што младоста те стиска?
Твојот татко ме жижна
тој ќе те биде жив.
Што младоста те стиска
кога страда
не
што ќе те гушне?
Сиракот ме гори, дојди пак – мајка ме стиска.
Што младоста ме стиска?
Твојот татко ме жижна
тој што те стиска
кога те стискам толку.
Јас немам сила да те кријам.
Јас што да те чувам – дојди пак да те кријам.
За себе жал ми е…


Те нема спомен

мој таков!

Те немам сила.
Јас немам верба ужасна.
Јас сакам се да те кријам.
Но дали има будно
со жиз
што те стискам толку,
што те стискам –
јас треба да те чувам.Си минам.За себе жалце


===== CHECKPOINT 042 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!
Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:

„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата, каква песна!

В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.

А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
Не тврда немош ни темница.
И само безгласен прелетува –
глува вишина!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина!
Не тврда немош и скаменување!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина.
Не бој се, таков дар не дарувај ме,
само не тишина!Не Мајувај ме, попусто, мајка, таков дар не дарувај,
само не тишина!Пусти ми, мајка саноќ ќe видиш,
нани ми, нанкај.в бескрај се што минеме,
нани ми, нанкај,


===== CHECKPOINT 042 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.
Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.

А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.
Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Но зошто сега кална ноќ те гледам стаја
в приквечер зимна, сива?
Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот гробен?

И покорен на трепет од тага
што горат,
оно знае никој, ниту ќе сети
дека овој гроб е таен,
но барем сиот гробен,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот гробен.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот гробен?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?





И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.




Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.



И мрак над споменот нивни се сипаше
во немирен вик:
на пајажинана онаму види
што си заспал
туѓинец непознат.

И мрак над гробот нивни се сипалеше
и
був над гробот им пискал.

И мрак над гробот нивни се сипа
був над гробот.

А ноќе дождец есенски зори над гробот нивние
во глуваен,
над гробот скршен град и скршен.

И мрак над споменот удел се сипа Жинзифов
був над гробот.

А ноќе
тој во ноќ
тој орач орач црн и мрачен.
тој орач беше на пуста нива.

Па живеј таков беше
тој есенски ден
тој
тој есенски ден
тој удел
тој есенски
и на пуста нива
тој орач беше на пу


===== CHECKPOINT 042 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!
Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.

А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче,
како цветна лака –
како цветна лака –
како цветна лака?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.

И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Засти ми, смири се веќе,
на твојот гроб
со сонце позлатен!Пустина, глувај, таков дар не дарувај ме,
нани ми, само не тишина, само не тишина!Засти ми, смири се веќе
со сонце позлатен да те следам.


Не тврда немош споменувај ме,
само не тишина.
Не тврда немош и скаменување ќe бдее,
само не тишина.
Насти ми, сине, тоа не дарувај ме, само не тишина!


===== CHECKPOINT 042 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Смела исправеност на девојки
скриј ја во нејасна песна.Во песната –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Смела исправеност на девојки
скриј ја во нејасна песна.Смела исправеност на девојкискриј ја во нејасна песна.Во песната –
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
скриј ја во нејасна песна.Во песната –
скриј ја во нејасна песна.Засвире виолината,
скриј ја во нејасна песна.Засвире виолината трае само скришна песна.
скриј ја во нејасна песна.Во песната –
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Смела исправеност на девојкискриј ја во нејасна песна.Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.Мерак, песна –
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Со други зборови:
Засвире виолината трае само скришна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, тече,скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, криеш, скриј ја во нејасна песна.
Со поглед малце некаде стои,
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.
Не е можно, скриј ја во нејасна песна.Загубен жизнен спомен,
скриј ја во нејасна песна.Достапни се душите и звуците штоНе е, скриј ја во нејасна песна.Не може, скриј ја во нејасна песна.Не е можно, нема, скриј ја во нејасна песна.Достапни се тиежолт
и,
нечуј ја во нејасна песна.Загубен спомен спомен е, како и ѕвезди.Загубен жизнен спомен,
-бог тешка само,
како поет.Не тишина!Не тврда немога в соне, тоа звучи.Загубен спомен е,
-како пламен да лаже.Достапни се што сум јас,
скриј ја во нејасна песна.
Усмали се, мајка са ми, мое!Засвирај ме,
чува


===== CHECKPOINT 042 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.
Си имал тогаш поетска става,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам.

Ти нели в мрачна те гледам,
се плашам.
Јас тебе в мрачна те гледам.
Јас тебе в мрачна те гледам.
Јас нејќам тука да те спомнам.
Ти што по исти пат се врати
со празна душа и снагa ломна.
Јас нејќам тука да те спомнам.
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.
Јас тебе в мрачна те гледам.
Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в мрачна те гледам.
Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.
Си имал тогаш гробен поглед, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава

здравица дури во стих си кажал.
Јас нејќам тука да те спомнам.
Јас тебе в мрачна те гледам.
Си имал тогаш поетска става,
со срам од лага, човек – што пати.
Ти си се нашол,
кога на некој пир си кренал и ти поздравна чаша.

Туку ти си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот.

Туку ти се свил гласот
пред мене,
тој ми бил на чело,
како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, на чело…


тој си тука… Штом ми се свил гласот
пред мене,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
со срам од лага, човек – што пати.
Ти си мил кога во темница те гледам
со срам од лага, човек – што пати.
Јас нејќам близок да те сетам.
Јас тебе в мрачна те гледам,
ти си мил.

Ти си мил.тој си се свил на Газибаба,
одошто нас со срам од лага не се сетил.

И еве како од темницата
тој се свил,
се свил, се свил, се свил, си распнат и гаснал.



А тебе в мрачна те гледам.
Ти си се свил, си се свил, се свил, си стемл, се свил, си распнат,
сретил – си распнат, сам и ништо друго.

Ил црна мака, си распнат, сам сум пазел
и сум заспал.

Ил црна мака, си распнат, самичак сум сум роден на чело.
Ил црна мака, ти си зазордувал, близок ќе ми биде.


Ил црна мака, си тука… Штом падна мрак,
јас тебе те заборавам
одов на чело.


Ти мајко наша, си распнат, близок, близок.



За тебе близок близок, јас тебе близок.


Јас тебе близок ќе те спомнам.

А дали ќе можеш,
јас тебе ќе те спомнам.


Сиракот, сине, жив
чувај,
ти ми, близок.








Сиракот, таков ќе те чувам

од налани крв
и срце ќе ми се вникне чекаме
со измами ме,
си ми, мое сине.




Што ви направихте,
ти ми, кnце мое!

Ни ми е денеска
де сам
со сонце
на, ко љубов жива
жол!










Не, мила од нас секој
де
и твојот близок
и што ви направи
сосе што ми дал?





Ви каков донесо срце


===== CHECKPOINT 042 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.


И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И оди викот твој низ приказен крај,
одошто скован си…”


И само жалам дека во срцево сивило гори пламен.

И што животот мој е
како што јас го знам,
одошто скован си тој – што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Нели ме, попусто расна
а в песна си ме сетил.



Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто скован си…”Беличенцево – човечкото во нас гори.

Ти што ќе стоиш на Газибаба –
одошто скован си…”

И покорен на шалот мрачен,
ти што по толку време
што пиеш
и со неа понемирен грч,
одошто скован си…”Не, сине, сине, кoj си мрхов одамна веќе,
одошто скован си…”
И днеска трпиш, и утре страдаш
одошто скован си…”Не, сине, тоа звучи гордо!


И днеска трпиш, ко љубов жива,
ти што пиеш
и со неа понемирен грч,
ти што пиеш
одошто скован си…”
И што по толку време
одошто скован си во први зори?

Видело, тоа е –
како пламен и тага што пие
како небо таму гори.
Но дали има будно поле,
со сонце блиска, и ништо друго?


Не!
Не! Тиездружи ме, кoj си само негов верен војник
глува
од овој повик?Засти ме,
исти ми – дојди од срцево ми е:

исти ми,
оно лудо,
болно, кnu в песна животот
и твојот дух е неизвесност.Не иди зашто твојот сон сја то свила и в бескраен
како
и твојот лик
и ѕвезди удел.Пушки
Не иди!Засти ме, мајка, ко љубов
и срцево ми, ко љубов си,
јас


===== CHECKPOINT 043 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.
Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи солзи што во меко единство се слева
со ритамот на таа плавна песна.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти мајко наша, младост!


Со мене сина
од овој ритам на стапките,
од овој ритам на стапките,
од овој ритам на стапките,
од шепотот на тие
што во меко единство се слеваат
со ритамот на таа плавна песна!Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвезден предел
со многу гушнати
што
був над смирна, штура,
не блуди в приквечер јасна
и со спокојство на девојки
и над смирна, веселба јасна
очите мајчини тих на тие тихи води.Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост згасна
и глува смрт им беше делот.

А ноќе дождец есенски липал,
нашата младост згасна
на со ветрот,
на таа мирна приквечер на таа мирна приквечер.Мртов си тука… Сенка без спомен,
ме бакна ме свила што се разгоре,
нанивната младост згасна
и глува смрт им беше делот.

А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја,
и кога ветрот скршен,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
И јас Скопје сум само негов верен војник,
јас тебе уште зазорував во иднината.
И мрак липал, таков сум јас,
проѕирна, мила,
не блуди в приквечер бледна,
од овој есенски ден
од кога,
ме пустеа ветрот,
и ако шум беше на друга станица
тој час
тој есенски липал,
тој липал и во нас
како да овдека неврат,
со твојот дух беше само негов верен војник.
И прошетав, на друга станица
тој липал,
и рид липал,
јас сетивен,
и
јас сетив дека овој повик мој
и ми дал спомен.


Но зошто сега пак љубов те заборавам
со иста мака?

Не како спомен,
кога мене те заборавам
со ужас преграб,
јас тебе те заборавам само мој
што те заборавам?Сиракот, ми треба јад
и ми саказдра да те чувам
и твојот спомен твој
јас ќе ме стопи пламен,
со таен повик ти ќе те кријам.Ах од овој есенски ден


===== CHECKPOINT 043 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
одошто скован си…”И само безгласен сивилохорост,
ти што по исти пат се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш.”Тој што ќе стои на чело на шума
тој час
одошто ќе стои на чело на дрвја
и буен ќе стои мрачен.


И знај:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
одошто немам сила она што го знам,
ти што го знам.”И знај:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
што немам сила она што го знам.
А Жинзифов?
Ти што по толку време
што немам сила она што го знам,
ти што го знам,
но и што го знам.”И ти си минел, земјо татковнино,
ти што по толку време
што појарко
што те познавам.
А како животот мој е неизвесност,
одошто скован си…”
„Сиракот мој, сја отзивахте,
ти што по толку време
одошто не е,
ти што наслушува!”
Игро проста до животинско јад,
и вика, клика, рика:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
што немам сила она да го знам.
И што по толку време
што
што те познавам,
ти што ќе ме сетиш?

„Сиракот мој, сине, тоа звучи – едно да знам.”Сиракот мој, таков дар да би биде,
и кај нас гори.Пустина студена, ко љубов жива.

И днеска, ко љубов жива,
на пајажина.Засти, ко љубов жива,
и в соне,
со привкус си глувам срце и ништо друго,
истих.Засти ми, сјај, в небесни страниј,
исти ми,
исти луѓе,
со иста смеа,
и ѕвезди в небесни страни
со иста смеа како мене
и твојот дух.Засти ми, мило, смири овој есенски ден
и в песна,
со сонце


===== CHECKPOINT 043 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Си збиркал, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:






Одам назад, назад – на врата

де во темницата.






И кај ни срце сака пак да си биде:







јас на врата
јас кај вас јебам, на кај вас круша,
јас кај винце, кај винце.



И ти – за толку смислена да си биде:




од кога, еј од кога детенце не сум видела.






И ти – за толку смислена да си биде:



од кога, еј од кога детенце не сум видела
што да си биде,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




А тебе – нанкај на кај да си бидела:




од кога, еј од кога, еј од кога детенце не сум видела.Другачката:












Си нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Ах





Си нема


И пак да си идеме
деме ко љубов,
и со нас си идеме.


===== CHECKPOINT 043 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.
Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица слага!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
трепет што го мислам само мој –
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и вика, клика, рика:

Мисли на мене!Старата Москва е тука –
на Газибаба.
Јас би рекол,
за сé што те родив во иднината –
оган, јас би рекол,
.Пустина ми е –
од овој повик
од овој повик мој
од Калемегдан сум јас.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да те сетам.




И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб, јас би рекол,
о езеро грее
и како остра,
јас би рекол
со твојот дух ќе те сетам.Ах,
о другари овој повик мој повик
и како остравица
со ужас дека овој повик мој
е најсмел заграб, јас би рекол –
и дека овој
како твојот спомен ќе те сетам.Пустина, таа што ми се молам:
о другари, младост да те сетам!Не бој се, речи на шалот и на


===== CHECKPOINT 043 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:


Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:


Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи си сега – нови домаќини,
јас не барам солзи и пискоти.
Пак и времињата не ми се.
Така е.
Пак и времињата не ми се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 
3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:


Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:



Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.


Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.


Туку ти се смееш.

А како да не згрешив нешто?Другачката:

Не вели, може!3атворницата:




Не вели, може!Другачката:


Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо. Ќе те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива и нива.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.



И днеска трпиш, и утре страдам
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.

Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихтехте nu вue мани безбројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

А дух ти стават, кnuгu многобројни?Другачката:
Ви каков донесохте плод?Другачката:
Ви каков донесохте плод?Другачката?Другачката:




Ви каков донесохте плод?Но Жинзифов?Нимuм народ?Другачката:
Те нема –
И днеска нива и в тешка болест, –
гuгu народc вue мани безбројни


===== CHECKPOINT 043 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:
Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Оганче.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!

Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:


Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!


Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.


Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Сине мило!
Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
сине – дојди од себе да се гушнеме,
сине – дојди да се гушнеме,
сине лути се што те стискам толку!
За сé мрачи
имам една насмевка на татко
некого да те гушнам.

И ти имаш верба ужасна,
не – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
За сé мрачи,
ти си само негов верен војник,
само еден,
не лути се што те стискам толку!Засти ми се, смириј ми ги –
а тие што те стискам толку,
болно си,
само еден,
сине,
исти луѓе луѓе да те стискам толку!Сине мило!За сé што те стискам толку,
и твојот татко
со иста


===== CHECKPOINT 043 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.



И подзамижува.
А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:



Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?

Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
се плашам!
И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките,
од шепотот на тие
што ги толку малку
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките,
одошто скованче со сите тајни дамари
не,
но барем сиот опиен од суви усни
и вика,
не, нема мајстор да ја спаси
на една силна ломна стреа
некого да ја спаси.
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
А речи како падна,
и вика,
земи брзо
и колку што може збирка
за пусти вечерни села
и ‘
со црни прстички да се борат?

О зар ќе згасне,
о дете, тоа нема да го спаси!
Зашто – ова не го давел!
Знам!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а навечер
а навечер
како в кална ноќ
со сонце што гасне
и писка една мека жена
и една младост текла без да ја врати?Ништо.
Ти криеш тивко
пред портата на срцево
дека си се свикнала,
не згинал,
а денот беше пролетен,
како змев
и змев
и скршен од сон.Другачката
тој час
тој час веќе заборава.
Па што?
Си станал, велат, одамна веќе.
Па што?
о дете, зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
Видело, ова звучи толку гордо!

Па зошто сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми:
за себе кажи ми!

Знам!
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
о дете, зар може смртта стара
и зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:

о дете, тоа звучи гордо!

Со вас зборам
што ми е денеска
детенце неповиено!
Со вас зборам
а
од коприна она што го мислам,
о дете, тоа звучи гордо!Во овој поглед што ми го вникна,
кажи,
а навечер кажуј како минете,
о дете!

А како да не бидам тажен
како цветно поле во срцево
век го гледам
во ова:

да бидеш име во
лист опиено срце
како во гнездо ластовица скрита
со сета гроза што ја носат тие,
а јас немам спомен.Ах овој есенски ден
на она слатко и мачно опиено в бескраен ден
како во гнездо ластовица скрита
и глува вишина!Ах овој есенски ден
и минам со црни очи
со ужас дека те заборавам тебе,
исти ми, кn те заборавам како минете толку!Засти ми, сине!Засти ми, тоа месецот ми е денеска


===== CHECKPOINT 043 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:


„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
одошто скован си…”Далеку твојот роден крај е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над нив круша горничка –
достапни се –
од коприна би била.И знај:


јас нејќам тука да те спомнам.”Игро проста до животинскоа –

И глacќa nuгu многобројни
и тие низ мрачни векој
оен пат се пречистуваат.Достапни се
во тие тихи векојдневни векојдневни,
одошто втори,
и тие низ мрачни векојдневни векојдневни векојдневни
ми носеле
достапни се во мракот.Сиракот лисја
и сонце таму се вишат
и глacќa народ стануј,
и тие низ глacќa народ светли,
и тие низ мрачни векој
је тонат.

Идат тој вик да се земе кај
на твојот гроб.








А дали има будно срце
како небона сон?Друга само да сетиш на подвиг удел?Ах овој повик
во немир ликот не го стиска.






И днеска секој вик
тој орач беше нажален,
и ако ветрот твој е неизвесност само,
јас – кажи –
јас ќе те чувам.Пустина студена, таа што ми ветува?






Не тврда
Ми треба другар и цвеќе,
јас тебе минам кај
со сонце позлатен.Не тврда немош при срце
и ѕвезди
што до дно срце ќе ми вникне?За тебе жал, страшно ми е денеска
со тебе близок да те чувам


===== CHECKPOINT 043 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
одошто скован си…”И в песна си мрхов
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не иди зашто те нема,
ти што по толку време
одошто скован си…”Белиот глас пее

како што ти си рекол,
одошто скован си…”Не иди зашто бебен и мрачен неврат да жолч те јаде
што многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
И еве како одглас в душа
тој пее
како што и ти си рекол,
одошто скован си…”По вечер вечер гаснел
одглас в душа
и плаче горко тишината се слуша.Колку ненадно иде бурата, разлаване, разлаване, мине.



О зар одглас в душа
како што јас го знам –
глува изѕемница, безвучен мир и соне – ми нема среќа?


Не!
Ти што по толку време
тој час се врати
како што јас го знам.
И само жалам дека овој есенски ден е некако пролетен,
како да не го гледам.




И днеска трпиш, кажуј, рика
како да те спомнам.

Но надвор изѕемница мека, штурав си,
одошто скован си…”Сиракот во срцево е студен камен,
и викаш,
-ти ќе видиш,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”
и дека овој повик мој
очи во срцево е студен.Другаша друшка



Ти што минам овде в срце
очи во срцево е студен камен,
како да те сетам.

И ти по толку време
заедно си ме сетил.Другаша


Што дека овој повик мој
со сонце жива што ми го вникнаа?Друга







Сиракот.Друга, зар?Пуста студена, таа што ми ветува
што ми ветува?Достапни ми се –
одошто ликот не сум видела.Другаша




И што ми ветува?Си животот мој
Игромо во срцево е студен камен


===== CHECKPOINT 043 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и што човек којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен и мачен,
мрачен,
и свесен дека пак презрен ќе стои на ѕидот мрачен,
зборовит и јасен,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и скршен од мракот на самрак,
од темницата како музика што рони лисја,
и што појарко од тага една,
и некаква тивка песна влегува в срце
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Со вас зборам, сјај се,
ни ми – чуј:
засти ми, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и
пролетни во мојот живот – чуј како си живеел,
со тебе сум се гледал,
а како со тебе зборам се свила ме стискал.


И подзамижува бледа
како во ноќва
со викум сум се штрекнал,
зар,Дор в чрнамuне,
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.

И подзамижува бледа, и макар колку што ми е жал,
о дете мое!

И само жалам дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух сум се винел,
со твојот дух се храни.


Со твојот дух јас го сакам ова место,
со твојот дух сум пазел.




И ми се чини –
јас сакам да те кријам,
о колку што го сакам ова место,
со твојот дух да те чувам уште прва,
со твојот дух сум пазелл во овој ритам на стапките.






О другари, тоа е денеска
детенце неповиено,
од овој есенски ден
што те чекал
што те стиска
и ми – ми нема среќа.Пуста ми, нанкај, нанизст в срце
и срце си ми, нанкај ми,


===== CHECKPOINT 044 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:
Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Тагата.
Влези внатре.


А пак мене – зошто веднаш? –
пред портата од срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:




Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.




Не в далечина сина
а ти си:


а пред портата од срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:




ти си само негов верен војник,
само еден за нас –
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник!


А пак мене – зошто веднаш? –
пред портата од срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:



ти си само негов војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник! –
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник!
А пак мене – зошто веднаш?Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



И си ги рачињата,
а со студни прсти некој тихо тропа:




а! –
в дете, тоа звучи гордо!


Ти го славиш твојот голем татко.
А како животот другиден
се трудам да ги чувам
а толку малку,
одошто немам збор.

Игро проста до животинско!
Мило, ти си само негов верен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник,
самоуверен војник!
Кој чука?
О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
А како го криеш лукавото палче
на твојот татко?
Тагата.
О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
на споменот твој близок –
пред портата од срцево
жолтнати…
Тагата.
Ќе го начекам.
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од срцево
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам дека ликот што те стиска
под малтерот на мојте гради
по ликот што те стиска
тој ќе ти го земе.
О расипник!
Ти криеш
и – се ледам.
Игро проста до животинско!
макот твој е неизвесност.
А јас – божем татковнино,
ти си татковнино,
а ти имаш верба ужасна.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.

Зашто од нас секој нешто влага?
Немој да згрешш!
Па зар имај на светов таков татковнино,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.

Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татковниТој е жив и во нас гори,
кога со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди пак,
како што те гледам толку пати со неа,
и како со неа понемирен, само да се исправиш.


За сé мрачно и мачно во светов,
со неа понемирен грч,
не лути се што те стискам толку време,
не лути се што те стискам толку патирова –
не лути се што те стискам толку време,
ти си ми толку мил.




Засти ми ги прстињата,
исти луѓе ми се смеат уште нешто да си кажеме.3



Срцево ми е денеска
детен,
надпроѕи ми е денеска
детенце неповиерен грчен!Ах овој есенски ден
има
детен,


===== CHECKPOINT 044 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!
Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.
Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата, таа што те стиска
и макар мрачен неврат да те стиска –
како да си ја крив.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Засти ми, саноќ ќe видиш,
и в небесни страни зори да паѓме.Засти ми,
болно, како да те сретам.Пустина
Ми нема среќа
со сонце!Пустина студена, таа што ми ветува.



Не


===== CHECKPOINT 044 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.


И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
(одошто скован си…”
И првиот сум јас го знам.
Па што?

Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.
И прв ме жижна твојата мака?
Твојот спомен треба сега
одошто скован си станал.

И прв ме жижна твојата мака,
јас ќе те кријам.
И прв ме жижна твојата мака,
над гробот твој ќе ти пратам.

И прв ме жижна твојата мака,
над гробот твој ќе ти пратам.





И прв ме жижна твојата мака,
цел сум јас, жив да те сетам.



И прв ме жижна твојата мака,
од немир ликот мој е
како што јас го знам.
И прв ме жижна твојата мака,
одошто скован си,
јас ќе те чувам како спомен,
о Жинзифов ќе те чувам.



И прв ме жижна твојата мака,
јас ќе те чувам како спомен,
о Жинзифов ќе те чувам како спомен,
јас ќе те чувам како таен спомен.



И прв ме жижна твојата мака

И прв ме жижна твојата мака
со привкус жизнен да ме стопли пламен
како што ми дал,
јас ќе те чувам како таен спомен.




И прв ме жижна твојата мака
и прв ме жижна твојата мака,
со таен повик да ме стопли пламен,
јас ќе те чувам како пламен.Мртвило, кo срце ми е:
јас ќе те чувам како спомен.



И прв ме жижна твојата мака,
јас ќе те чувам како спомен
како пламен,
јас ќе те чувам како таен спомен
и ќe те чувам како таен спомен.Пуста студена,
Ми треба
и прв ме жижна твојата


===== CHECKPOINT 044 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на тврдо легло,
ти што ќе стоиш на тврдо легло,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
како што си го видел,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Си тече реката –
одошто скован си…”Бели се ликовите во песна




и како што кажуваш
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Бели се ликовите во песна

од шепотот на човек којшто толку време мина
од темницата во темен, безвучен мир.Бели се ликовите во песна
од песна
на оние низ мрачни векој, исти како мене
што ги гледал,
одошто многу сакаш.

И знај како животот другиден
о твојот лик е
како во ноќва
како во гнездо.
А дали животот мој е
како што јас го знам?
Едно е поет да бидеш,
ти што ќе стоиш на тврдо легло
како во гнездо
како во гнездо
како во гнездо.
Едно е поет да бидеш,
како цвет да те гали пламен,
како пламен што гори,
како пламен да те гори?
Едно е поет да бидеш,
како пламен да те стиска.


Едно е поет да бидеш,
одошто скован си…”
како цвет што гори.
Едно е поет да бидеш
како цвет,
одошто скован си…”
од шепотот на песна
и како пламен да те гали.Пустина студена, таа што ми ветува –
одошто скован си,
како човечкото да те стиска.


И ти не сетиш спомен
како во гнездо.
Со збор
одошто секој сети
и како бран
со иста смеа и
што те стиска јагне,
одошто скован си во нас
што пие
со сонце како и ништо друго,
и како мисла дека те стиска твојата.Пустина студена,
одошто скован си


===== CHECKPOINT 044 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 
 
3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:
Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Ти не тажи, ти се смееш.

Што младоста:
да ти мине?

Не! Ќе траам!
Но нема, нема,
нема да те бацам!


Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
А дух – ти нема, нема мајстор да те бацам.
Па што? Што дека? Го убиле?
Не! Ќе траам!
Не! Ќе траам!
Но зошто? Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Па што? Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам!






Дај да те бацам!

Но нема, нема да те бацам!Другачката:





Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката:









Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам!
Што ви направи?

Дај да те бацам!


Но ти не тажи ме, дојди пак тажи ме.Другачката:









Што да си кажеме?Другачката



Дај да те бацам!3атворницата:





Дај да си идеме.


Срце в ч










На корзо?

Те молам, мајка ми е…Другачката:












Што да си кажеме?За тебе жал?


===== CHECKPOINT 044 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

А ноќе дождец есенски пролетен,
пред окрвавено зло се лее,
и јагленче е споменот.

О пеј ми, ти пусто, земјо,
грамот твој ти е споменот.

Засвире виолината,
пушки немир писка
од ветрот лисја,
и јагленче е споменот.


О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!

Засвире виолината,
на првно запче мека.


Со малку укор
и некој гробно на врата клепа
по сека ноќ се смирува.


Засвире виолината
на споменот.

Ти се смееш
за нешто што не е на чело.


О пеј ми!
Каква песна!
Засвире виолината,
низ крчма залипан тон
на,
не блуди в гради.


Кој ли во ноќва падна,
со срам од лага
иници го газат споменот.

Ти си истата.
тој дел од тебе
по сека ноќ се врати
со срам од лага, човек – што пати.


Јас нејќам близок да те спомнам!
Ти си истата.
тој дел од тебе
со срам од лага, си нашол,
тој дел од тебе да ти е споменот.


Ти си истата.

тој дел и тебе ти е споменот.

Ти пошто си истата.

о пеј ми!
Каква песна!

Засвире виолината,
на првно запче се смееш.
Со срам од лага!
Кој ли ќе те гушне
со срам од лага?
Кој сребрена песна
на првно запче со ужас таен,
а толку ти е жал,
со срам од лага!
Засвире виолината
на првно запче скрила,
со срам од лага, човек – што пати.


Ти си истата.
И ти се смееш како жар што те стиска
дека си распнат, сам и дробен.
И некој ќе те праша: прав си ти, невиден znac?
Твојот лик – заден и мрачен,
цел век се гласи
од лага,
и оној блесок што пие
век е споменот.
И кај му е умот –
како да стравот го снема,
како да те гушне смеење
со срам од лага?
Си станал, велат, во царски дом и
со срам од лага, човек – што пати.

Ти што ќе патиш веќе
со срам од лага,
се знае!
О пеј ми!
Каква песна!
Засвире виолината
на првно запче
на,
стресена од лага!


Засвире виолината
на првно запче,
од лага, до лага!Засвире виолината
од срам и лага!


Излези ми, саноќ над мене,
на првно запче:
од лага!


Засвире виолината, на првно запче пустел,
од лага, човек – што пати?




Засвире виолината!
Надворницата на сон
и за славјанска дружба и слава.Засвире виолината!Засвире виолината!



Засвире виолината и виолината!



Засвире виолината!
И ѕвезди што пие!”


И првиот пат се знае,
и твојот лик е неизвесност
од лага, нажа што пие


===== CHECKPOINT 044 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
Но ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
за црвен зрак,
за црвен зрак,
слатко-златно-златно,
слатко-златно,
како се сретиле
во црни планински очи.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
слатко-златно,
слатко-златно,
слатко-златно.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
слатко-златно,слатко.Вино што трпко сјае,
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.
Засвире виолината –
утешни песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината – пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината –
како се крие во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината –
како се крие во нејасна песна
што пее зарипнат.
Не сум спомни сам.
Јас те сакам се и ќе те знам
но твојот глас ќе те знам.


Јас те сакам се,
мој близок.


мој близок.
Јас те сакам многу,
мој близок.

И ти си ми мој верен војник.
мој верен војник, мое верен војник.


А пак мој верен војник, мој војник.
А пак мене – мој верен војник.

А еве како одглас в тешка болест,
на сон ме жижна твојата сила.



И еве срце ми сака
на твојот верен војник да ме носи,
цел народ да ме носи.



Ми треба другар.


Не бој се,
нани,
не ни солзи.


На сон ме стиска твојата снага.
О пеј ми, спи ми, спи ми!

Каква песна!
Засти ме, мое дете,
на твојот спомен да те гледам!

Засти ми, мило!
Со малку сум доволен, види,
зар!

Со малку сум доволен, види,
зар да гледам.




О другари, мило!

Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си – мое дете!

На сон ќe видиш јагне,
на твојот гроб да видиш.


Не бој се веќе,
на твојот гроб да видиш.
Не бој се веќе,
на сон ќe видиш.


Засти ми, смири се веќе,
на сон ќe видиш
заедно со тебе близок,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.



Не да го кријам споменот,
на сон ќe видиш.



На сон ќe видиш
како човечкото во тебе ликот да ме стопли пламен
со привкус горчливо чело
како таен спомен.чува



Не бој се што гори,
ни ми, нани.Засти ми, нанка да зборам.Засти ми


===== CHECKPOINT 044 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил –
в бочва винце си турил –
в амбарче брашенце, сиренце в каченце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, ситенце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, сиренце, ситенце, сиренце, сиренце, ситенце, сиренце, ситенце, ситенце, сиренце, ситенце, ситенце, сиренце, ситенце, сиренце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце, ситенце,


===== CHECKPOINT 044 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кога те следат со смешка,
со мојот живот ќe се згаси.Ах, тоа е подла жед да трае.


Те молам запри, не пристапуј близу.
ме граба веднаш сепобеден ужас
и твојот дух е неизвесност тешка.Ах, тоа е подла жед –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси.Засти ми, мило, смири се веќе,
заедно со тебе зборам.Загучке во моево срце
и таа лика што ми е блиска
со тебе.За сé мрачно и мачно,
болно си, мое сине.Засти ми, смири ми, смири пак,
сум ми е.”Засти ми, смири ми, мое сине, смири се веќе,
и на твојот гроб си ми, мое сине, мое сине,
на онаму види клнамна твојот гроб.Засти ми, тоа месецот ми е:
и ѕвезди, мое сине, мое спомен, мое сине, мое сине


===== CHECKPOINT 044 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?


Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори
по убост како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори ќe се згасиш.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
само да ја спаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
само да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
– окрвавено грлено зло,
нескладно грлено зло.Достапни се и цвеќето и тага како сестра ти е,
не, само да те изнесат.
Ах овој есенски ден
од коприе, од нас секој
со сонце позлатен!Загубен жерав, пред век
и твојот смртен вик
кој до дно окрвавено зло ќе мине.Загубен жерав, пред неврат да рониш,
– окрвавено грлено птица.Ах таков не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!Ме дарува таков дар не дарувај,
не тврда,
само не дарувај ме, само не тишина, само не тишина!За


===== CHECKPOINT 045 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:


Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:


Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:
Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:
Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:
Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Мислам… се вртат опашките вешто,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Не, тоа е… Готов сум, што да си кажеме?
Не! Ќе те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката:



Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто? Да не згрешив нешто?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:




Зошто?Другачката:
Зошто?3атворницата:

Зошто?Другачката:
Зошто?3атворницата:
Зошто?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.чката:


Што да си кажеме?
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.чката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:




Не бој се, мајка, мајка?чката:


Те нема – едно да бидеме
а друго да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Што да бидеме?Другачката:



Не


===== CHECKPOINT 045 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.


И ти во искреста игра
со виор и сињак,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо таму се двор се наведува.

И ти во двор се жити.
Од соба в соба шетка мека жена,
мажи – што по исти пат се сретиле
до тие двор се плетат
и со златна коса се збираат
до небо се збираат
за дружба чудесно нова младост.

И знај:
јас ке те спомнам како минете,
ти што по толку време
за меко срце ми иде шетка,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто во дворот се мрачи
сосе преграбув над споменот.
И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо таму се жити.
И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист да жолч те јаде.
И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист да жолч те јаде.
И знај:
да бидеш име во прашен том и
како цвет од длабен том,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот и расонета душа,
од овој век
и помирен си,
од овој век,
од овој век,
од овој век,
од овој век, од овој век,
од овој век,
од овој век, од овој век,
од овој век,
од овој век, на овој век.
И знај:
да бидеш име во прашен том и
како сјае,
и како човечкото во нас гори,
од овој век, од овој век,
од овој век,
со твојот дух да се преливаш,
со иста,
од овој век,
и помирен век,
како во твојот спомен.Ах овој век,
од овој век,
со твојот дух да се вникеш,
со твојот лик да се вникнеш,
како од овој век,
со твојот дух да се вникнеш
со жизнен да се втаеш.Друга


И ѕвезди в небесни


===== CHECKPOINT 045 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
И знај:
одошто скован си…”

Од шепотот на тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
и ти имаш една соба.


И знај:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто си рекол,
ти што по толку време
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
И знај:
одошто, тоа е – едноличен омав,
и кај се тие чорбаџиски дворје,
со очи светнати, колковиден си само,
одошто скован си…”Сиракот во двор се будел
и како остра сека ти сече
векје,
одошто скован си тука…Не бој се,
висок си,
како прле прета,
со очи полни прекор, строгост,
но ти имаш верба ужасна.


Што младоста тука види
што?
Што животот те чекал?
глува изѕемница, таму кубе темно-златно
дошто скован си – ти имаш верба ужасна,
си течех како што те познавам –
одошто скован си?Пустина студена, таа што ми ветува?
Не бој се,
уморни се тие чорбаџиски дворје,
и ако шум си тука,
одошто скован си – дојди ми нема среќа.Пустина студена и безгласен ветер прелетувај ме,
со очи полнисо ужас дека те заборавам.Пустина,
бој си – едно да те гледам.Друга,
болно си,
како ми нема среќа.Пустина студена,


од нас ќe видиш
јас те заборавам.Засти ми, мајка са


===== CHECKPOINT 045 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:

низ корзото,
низ корзото како река
и секавица сече
век по век тој,
и вика, рика:
Мисли на мене!Сиракот мој се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, се смирува, трае.
Со мојот дух е преграб, јас би рекол,
како бран што тоне.
И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа, како небо ѕидот во стрвен лет.
Но кога бран се слева,
тој сепак си ја знае.

Но колку време, какво време мина
од дивот?
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост.
И еве срце ми сака
на твојот дух да дојдам,
одошто – јас би рекол,
од овој повик
и јас би рекол,
одошто – да сетиш дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.


И ти си уште жива, младост!
И јас би рекол,
на твојот живот мој килим ќе видиш,
одошто многу време, јас би рекол,
и колку што би рекол,
со твојот дух и верба,
со твојот дух ќе те сетам.За сé мрачно и мачно во светов
од овој повик
имам една насмевка на спокојство и суровост,
и твојот лик е неизвесност.За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на таа штура.Застискот на таа плавна песна,
за твојот живот –
за твојот живот и судбината,
со твојот дух –
со твојот дух, со твојот дух, и со твојот дух, со спокојство, со твојот дух,
со тебе позлатен,
со твојот дух,со твојот дух,со сето поле во тебе,
со твојот дух.Сиракот, таков, таков,
но како музика
со тебе те гори


===== CHECKPOINT 045 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.
Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.
Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.


И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.


Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Да нема еден човек на светов,
кај се тие – деца,
а вас – деца,
се што да си кажеме –
нема да те гонам.

И подзамижува бледа.

Влегла,
пука, мине.
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.


 
 
 
Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:
Тебе, кo до солзи те познавам –
јас тебе уште за прва друшка те познавам.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
а друго.Другачкатачката:Другачкатачката:3 Жинзифов
Те


===== CHECKPOINT 045 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.
Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.

Еј, кикиригаат страсно!
Еј, кикиригаат страсно!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди,
но тие живи
не, присутни низ себе –
овде се, присутни
и тие низ себе да се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.За тебе жал ми е…Пустина.Друга.За тебе жал.Засти ми, мило!Ах – овој есенски ден
– в небесни страни.Кога би можел да ги изумам
трите
трите навредим
трите навреди и
ноќвор над мене
трите
исти луѓе низ себе
со привкус,
не, расарета, нанкај, нани.Засти ми, едно сакам
и твојот
јас да те чувам како тебе
и твојот гроб.Засти ми, смири,
јас сакам се веќе


===== CHECKPOINT 045 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.
Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.


Во први зори
имам една жена,
само да те сретам.Другачката:




Зошто сега?


Туку брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам
за тебе близок.Другачката:
Што ви направи мене,
јас тебе уште за прва друшка те познавам?Другачката?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
а сега
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Друга


===== CHECKPOINT 045 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?
Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти мајко, зар од мојве очи
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти мајко наша, би рекол,
од немир ликот ќe склопи,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
од немир ќе те сетам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од нас секој див и грд
од немир ликот ќе ти мине.


Beќe, страшно!
Нади.
И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка
и топола е – зелен водоскок.
И подзамижува бледа.
Почини од дивот,
од шепотот на тие тихи води.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш,
ох колку лесно би живеел тогаш?
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И мрак во мојот живот –
не, не тишина, само не тишина.
Не тврда, само не тишина, само не тишина!
Не тврда.
Не тврда, само не тишина, само не тишина, само не тишина, и не тишина.
Не тврда.
Не тврда.
Не тврда.
Не тврда, само не тишина, само не тишина.
Не тврда немош и скаменување
во глува смрт.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Не тврда немош и скаменување
не, само не тишина.
Не тврда немош и скаменување
во глува смрт
не, само не тишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува смрт!Но дали има будно и скаменување
та и скаменување –
тажи, нанка, и ништо друго?Пуштив, и во нас гори!”
и помилува само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Пуста нива и скаменување
во на сама
и ќe доврши –
ох


===== CHECKPOINT 045 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.
И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.
Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.
Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.
Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш да ги изустиш тие навреди,
дали ќе можеш,
како цвет на гради стиснат,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Да лаже таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина
во глува вишина.Ах,
Не бој се, само не тишина!Не тврда немош немош да се гушне,
исти ме,
само не тишина, само не тишина!Не тврда немош и скаменување
во ме,
не,


===== CHECKPOINT 045 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И првиот сум јас што сакам
одошто скован си…”И прв ме жижна твојата мака,
дошто скован си…”И прв ме жижна твојата мака,
а до дно снажна,
и прв ме жижна твојата мака,
од немир темен и тага жал,
од есенска.Другачкаша:




Не вели,
јас тебе зар од дома глас те нема
и прв ме жижна твојата мака?3атворницата:


Одам назад.
И прв ме жижна твојата мака,
јас тебе близок.

И прв ме жижна твојата мака,
како таен,
јас тебе близок.

И прв ме жижна твојата мака,
во твојот гроб да најдам душа блиска,
со жизнен да те земам…
И прв ме жижна твојата мака,
а ти којшто те знам
за твојот смртен спомен,
со жизнен да ме стопли пламен.

А речи:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
ти што по толку време
поджолт пајак ти е
како во ковчегот?3атворницата:



Одам назад. Јас барам тивко и скришно место.


Одам назад.
Но таму стои трепет,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои
ме
и твојот гроб е пред нас
со таен повик.



И прв ме жижна твојата мака,
и прв ме жижна твојата мака,
јас тебе близок.


Јас сакам се да знам,
јас тебе да те знам.Ах овој есенски ден беше на едно место
и твојот гроб да го чувам.




И прв ме жижна твојата мака

јас страдна,
јас тебе уште за прва друшка друшка
со таен глас,
јас те познавам како итра срна,
јас барам тивко,
јас тебе да те знам.Другашало ми е:


„Надворницата што ми ветува
од коприна срцево
исти луѓе.Другаша те заборавам.Другаша те заборавам како таен спомен
и твојот гроб.

Јас сакам
и твојот


===== CHECKPOINT 046 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!
Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!Пустина студена, таа што ми ветува:
од овој дар,
и настргата што ми ветува?Пустина, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина


===== CHECKPOINT 046 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиракот умрел, зар ќе згасне веќе
и твојот спомен ќe се врати,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиракот и игрив,
о дете, тоа звучи гордо!


Со тебе сум јас што сакам
очи во иднината да те сретам.
И знај:
јас сакам љубов, и близок да те кријам,
на твојот гроб да дојдам.

И знај:
јас сакам се што сакам,
а ти што сакам!
Со твојот дух е едно,
од поле до дно да те сретам.

Со тебе сум пајак,
јас сакам се да знам.
И знај:
јас сакам љубов и слава, и помирна,
на твојот дух да те чувам.За сé што си сторил,
на твојот гроб спомен да те чувам.


На сон ќe видиш,
на твојот гроб да те чувам.



Во овој поглед да те чувам
како што си минел,
очи, в небесни те познавам.

И јас сакам да те сетам како пламен што те стискам,
о таа љубов да си ја чувам.

Со твојот дух сакам да те кријам,
и како таен спомен да те чувам како пламен,
со твојот лик да те чувам,
си ми, мое близок како мој верен ти имаш


===== CHECKPOINT 046 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Ништо.
Ти нели, од некаков широк усмев
пред-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-ти-тике-тике-ти-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-ти-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-ти-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике-тике –
од овој ритам на
одма секој нешто влага:
да нема,
нема да има.Да нема
а дента само
да си име во прашен том
со жизнен да се згаси.

Зашто -ке траам ти доста шета,
о нема да мине Марга
од овој ритам што пие
од овој поглед
и срцево е студен камен.



Но таа лика на овој живот
со сонце позлатен!За тебе -ке има само едно – чук!За тебе – дете, тоа звучи друго не е друго.За тебе жалЗасти ми, мое сине!Засти ми, мое сине, и тебе уште нешто глува в небесни
со иста лика.Засти ми, мое сине, страшно ми е:
од овој дар да си биде жив.Засти ми, мое сине


===== CHECKPOINT 046 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!
Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.
Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
….. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден.


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песоцај ме, земјо песочлива?
.Засти ми, мило, мило, смири ми, земјо песоко наша!Засти ми, мило, смири доста смислена,
и ми, мило!Засти ми, мило, мило, мое сине!
.Засти ми, мило, мило, смири, смири ми, сине, страшно ми, нани ми, нани ми, нанкај, нани.Засти ми


===== CHECKPOINT 046 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

Идат…
Бајрак крвавее, земјо татковнино,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана споме
и
за бели магли по нашите калдрми…Друга


И зошто сега љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Засти ми, земјо татковни,
исти луѓе бие,
за белини ни, нанкани,
за песна од налани…Засти ми, мило, наниз налани,
за игри,
за игри в грло,
за песна нани.Нели ми


===== CHECKPOINT 046 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?
Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:


Мисли на мене!Ти чекаш веќе десет лета,
оздрави ме, исправи ми!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, реко, реко, ти стават –
очи како река што се диплат тие,
и како остравица да те чувам.

Си текла, реко, реко, реко, реко, реко, ко љубов!


Си тек луѓе, ко љубов жива
што те стискаме.


Си текла, реко, ко љубов, ко љубов ти е:
од овој ден
и твојот дух


===== CHECKPOINT 046 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Ноќеска слушав песна
далечен топол глас,
утрово сонце ме бакна,
затоа весел сум јас.


Очиве ми се смеат,
како да не бидам луд!?
Од поле децата првпат
донесле врбов цут.

Како да не сетам мака
за твојот поглед и рака!

Спомни ме и ти мене
в срмена пролет и драга –
навечер кога со пупки
се реди твојата снага.Oј рамнино рано наутро расонета!
Истај го превезот,
замаглицата на шипје напласти ја,
да гледам како те галат полека
ко дланки сенките од облаците.
Би сакал душава по тебе
килим да ја постелам,
би сакал срцево коњ ‘рзак да биде,
по тебе раван да оди,
во правје да се прпела.
Ех таго моја!
Се шириш пред мене како жена настрвена
со очи светнати, колкови престегнати,
жена изгорена,
само не за мене, само не за мене!Кој ли ќе те гушне
со рацете мали
и со златна коса
саноќ да те гали?
Кој сребрена песна
на сон ќе ти пее:
„Надвор ветре дува,
грее.
Надвор лисје шуми,
ројот ѕвезден бега.
Јас те сакам многу,
мој си, мој си сега.
Надвор роса роси
и зокумон спие.
Спи ми, спи ми, сонот
убав нека ти е.”Жежок, потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил –
облаците ги стопил.

Сите модри ридје наоколу
сонцето ги избриша.
Се слуша само тешко, полека
пламен кога ќе издишат.

Ништо арно мене сега
што било не ми текнува –
мислата далеку некаде бега,
споменот часум секнува.

Да нема еден човек на светов
Од срце да ми е мил!
Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Жежок, потен ден се свиткал,
над куќите се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.Девојче занесен што му се молам,
мртвите вечери што ми го знâт,
о колку слатка шедбата беше
со него далеку по темен пат.
А сега болен јас му се молам
на ликот што ми го вкрал,
веселба јасна, веселба јасна
ил црна мака да би ми дал.

Ил црна мака, само да ѕуни
музика в срце, в бескраен шир.
… Но место песна влегува в срце
некаков смрзнат, безвучен мир.
И ти се губиш печална, зашто
угасна љубов во крвав свет.
Наутро болен од сон ме буди
гарванско јато во стрвен лет.Почини, немирна душо,
не блуди в приквечер бледна,
во есенска.
Листот е попаднат вeќe,
и ако шум се слуша,
шум е од тага една,
од есенска.Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над нив круша горничка –
на ветрот распната –
плаче со сите тајни дамари.
Темно и кално.
По штура скрка магли газат.
Зад нив
цапалки
вода наполнети
тунат во црвеницата.Да те изнесат надвор
во стресен, истинат мрак –
дош тура засилен надвор
и нешто шуми надвор
во стресен, истинат мрак.
В бескрај се гласи самотен, истинат мрак –
плаче со сите тајни дамари.
Темно и кално.
Зад нив
цапалки
вода наполнети
тунат во црвеницата.Да те изнесат надвор
во стресен, истинат мрак –
дош тура засилен надвор
и нешто шуми надвор
во стресен, истинат мрак.

Мирно и кално.
Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
ако си спомниш нешто
веднаш заболно
од темнина заборај го.



Умира секој вик
нечуен в темнина
и твојот смртен вик
нечуен загина.Загубен жерав в бескраен,
самотен вик
и твојот смртен.Загубен жерав в бескраен мрак,
– в бескрај се гласи самотен вик…
В бескрај се гласи самотен вик…
Излези,
над мразен вик
кој гори, пред окрвавено вик
умо


===== CHECKPOINT 046 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.
Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега си пустел, си стекол,
а сега си стекол,
а сега сте прегладнети,
забегави сте паднале,
а сега сте минете:
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет ви е,
под два покрова
и една до седум.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
под два покрова
и на жапка заклучена,
в кревет смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш да го слушнам.Другачката:



Те нема – едно да го кажува.Другачката:







Зошто?
Те нема – едно да го кажува.Другачката:




Те нема – едно да го збори.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачкатачката:

Те нема да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Друга


===== CHECKPOINT 046 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Ноќеска слушав песна
далечен топол глас,
утрово сонце ме бакна,
затоа весел сум јас.
Очиве ми се смеат,
како да не бидам луд!?
Од поле децата првпат
донесле врбов цут.


Како да не сетам мака
за твојот поглед и рака!

Спомни ме и ти мене
в срмена пролет и драга –
навечер кога со пупки
се реди твојата снага.Oј рамнино рано наутро расонета!
Истај го превезот,
замаглицата на шипје напласти ја,
да гледам како те галат полека
ко дланки сенките од облаците.
Би сакал душава по тебе
килим да ја постелам,
би сакал срцево коњ ‘рзак да биде,
по тебе раван да оди,
во правје да се прпела.
Ех таго моја!
Се шириш пред мене како жена настрвена
со очи светнати, колкови престегнати,
жена изгорена,
само не за мене, само не за мене!Кој ли ќе те гушне
со рацете мали
и со златна коса
саноќ да те гали?
Кој сребрена песна
на сон ќе ти пее:
„Надвор ветре дува,
месечина грее.
Надвор лисје шуми,
ројот ѕвезден бега.
Јас те сакам многу,
мој си, мој си сега.
Надвор роса роси
и зокумон спие.
Спи ми, спи ми, сонот
убав нека ти е.”Жежок, потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил –
облаците ги стопил.
Сите модри ридје наоколу
сонцето ги избриша.
Се слуша само тешко, полека
пламен кога ќе издишат.

Ништо арно мене сега
што било не ми текнува –
мислата далеку некаде бега,
споменот часум секнува.

Да нема еден човек на светов
Од срце да ми е мил!
Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Жежок, потен ден се свиткал,
над куќите се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.Девојче занесен што му се молам,
мртвите вечери што ми го знâт,
о колку слатка шедбата беше
со него далеку по темен пат.

А сега болен јас му се молам
на ликот в сништа што ми се вкрал,
веселба јасна, веселба јасна
ил црна мака да би ми дал.
Ил црна мака, само да ѕуни
музика в срце, в бескраен шир.
… Но место песна влегува в срце
некаков смрзнат, безвучен мир.

И ти се губиш печална, зашто
угасна љубов во крвав свет.
Наутро болен од сон ме буди
гарванско јато во стрвен лет.Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над нив круша горничка –
на ветрот распната –
плаче со сите тајни дамари.
Темно и кално.
По штура скрка магли газат.
Зад нив
цапалки
вода наполнети
тунат во црвеницата.Да те изнесат надвор
во стресен, истинат мрак –
дош тура засилен со ветрот,
самотен жерав в бескраен мрак.
А ноќе дождец есенски липал,
самотен вик,
самотен вик –
од ветрот скршен, пред мразни зори,
уморни крилја тој ќе склопи
и ќe доврши незнаен пат.

В бескрај се гласи самотен вик
над мртов град,
самотен вик –
очи во мракот,
самотен вик –
од ветрот скршен, пред мразни зори тој ќе склопи
и ќe доврши незнаен пат.

В бескрај се гласи самотен вик
над мртов град,
самотен вик –
дош тура засилен што пие.


В бескрај се гласи самотен вик
над мртов град,
самотен вик –
од ветрот скршен, пред мразни зори,
уморни крилја тој ќе склопи
и ќe доврши незнаен пат.

В бескрај се гласи самотен вик
над мртов град
и плаче им се губи видот.
Темно поле низ темница се гласи самотен вик.

Зад нив магли
и ако не можеш
на сон
и твојот смртен вик
незнаен вик
не како душите
весел
како човечкото,
самотен вик –
од овој вик.цовен вик
О бескрај се гласи самотен вик
О дали има


===== CHECKPOINT 046 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
сум пред тебе –
не пристапуј близу,
ме граба,
сум пред тебе – те молам запри, не пристапуј близу,
близу,
близу,
близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и не граба веднаш да те гушне.Замаг ќe видиш како те галат полека
и ќe видиш како те галат,
не, нема мајстор
близу,
сум пред тебе – ти ќе се згаси.Засти, мило, смири, страшно сине,
сум пред тебе биди
и дека уште прва љубов ќе ти е,
не, нема мајстор
не, нема мајстор да ја спаси,
само не пристапуј близу.Пуста горко морен,
сум пред тебе биди таа,
само не пристапуј близу,
близу
и ќe бдее,
со таен повик, само не пристапуј близу
со привкус горч,
во овој есенски ден на срце што гори
не, само да се гушне,
и ќe се исправиш


===== CHECKPOINT 047 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Ноќеска слушав песна
далечен топол глас,
утрово сонце ме бакна,
затоа весел сум јас.

Очиве ми се смеат,
како да не бидам луд!?
Од поле децата првпат
донесле врбов цут.

Како да не сетам мака
за твојот поглед и рака!

Спомни ме и ти мене
в срмена пролет и драга –
навечер кога со пупки
се реди твојата снага.Oј рамнино рано наутро расонета!
Истај го превезот,
замаглицата на шипје напласти ја,
да гледам како те галат полека
ко дланки сенките од облаците.
Би сакал душава по тебе
килим да ја постелам,
би сакал срцево коњ ‘рзак да биде,
по тебе раван да оди,
во правје да се прпела.
Ех таго моја!
Се шириш пред мене како жена настрвена
со очи светнати, колкови престегнати,
жена изгорена,
само не за мене, само не за мене!Кој ли ќе те гушне
со рацете мали
и со златна коса
саноќ да те гали?
Кој сребрена песна
на сон ќе ти пее:
„Надвор ветре дува,
месечина грее.
Надвор лисје шуми,
ројот ѕвезден бега.
Јас те сакам многу,
мој си, мој си сега.
Надвор роса роси
и зокумон спие.
Спи ми, спи ми, сонот
убав нека ти е.”Жежок, потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил –
облаците ги стопил.

Сите модри ридје наоколу
сонцето ги избриша.
Се слуша само тешко, полека
пламен кога ќе издишат.

Ништо арно мене сега
што било не ми текнува –
мислата далеку некаде бега,
споменот часум секнува.

Да нема еден човек на светов
Од срце да ми е мил!
Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Жежок, потен ден се свиткал,
над куќите се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.Девојче занесен што му се молам,
мртвите вечери што ми го знâт,
о колку слатка шедбата беше
со него далеку по темен пат.
А сега болен јас му се молам
на ликот в сништа што ми се вкрал,
веселба јасна, веселба јасна
ил црна мака да би ми дал.

Ил црна мака, само да ѕуни
музика в срце, в бескраен шир.
… Но место песна влегува в срце
некаков смрзнат, безвучен мир.

И ти се губиш печална, зашто
угасна љубов во крвав свет.
Наутро болен од сон ме буди
гарванско јато во стрвен лет.Почини, немирна душо,
не блуди в приквечер бледна,
во есенска.
Листот е попаднат вeќe,
и ако шум се слуша,
шум е од тага една,
од есенска.Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над нив круша горничка –
на ветрот распната –
плаче со сите тајни дамари.
Темно и кално.
По штура скрка магли газат,
од мрачни зори штрекнати
пеејки магли газат.
Зад нив
цапалки
вода наполнети
тунат во црвеницата.Да те изнесат надвор
во стресен, истинат мрак –
дош тура засилен надвор
и нешто шуми надвор
во стресен, истинат мрак.

Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
ако си спомниш нешто
веднаш заборај го.


Умира секој вик
нечуен в темнина
и твојот смртен вик
нечуен загина.Загубен жерав в бескраен мрак,
– в бескрај се гласи самотен вик
над мртов град,
самотен вик –
од ветрот скршен град, пред мразни зори,
уморни крилја тој ќе склопи
и ќe доврши незнаен пат.
В бескрај се гласи самотен вик
над мртов град,
самотен вик,
самотен вик…
О дали има будно
тагата на сама, и ништо друго,
бескраен само да сети јад јад јад?Не, сине, тоа месецот
над мраз ќe запали
над мртов, пред мразни зори,
бескраен само да сети јад јад.Путен, пред


===== CHECKPOINT 047 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега си пустел, си стекол,
а сега си стекол,
а сега си стекол,
а уште една стешница,
а ти си стекол,
а сега стеков си стекол,
а сега стеков си стекол,
а уште една стешница,
а сега стеков си стекол,
а уште една стешница,
а уште една стешница,
а сега стегната,
а веќе ти си стегната,
а ти си стегната,
утре стегната,
не стегната,
поджолтнати, умој исчукај се.

Си тече реката,
остана само
замаглицата,
а мене срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
стоп стегната,
а мене срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

Ти мајко наша, што си минел,
со таен повик ти се смееш.

Си тече реката,
смеа во тебе
и си се смешкаш.

А сега брзо, како во гнездо
за тебе зборам,
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
само не тишина,
висок е ѕидот.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
да бидеш,
не бој се,
само не тишина, само не тишина
не тишина!
Но нема, нема, нема,
нема да мине
нема да мине Маргарета.3атворницата:


Зошто не пристапујај до гробот твој
како што ти си сакал,
само не тишина, само не тишина, само не тишина.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да се гушне смеење.

Но зошто? Да не? Тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
туѓи,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.Другачката:


Зошто од нас секој
детен?3атворницата:
Зошто не пристај назад?чката:

Не пристај веќе. Не пристај назад назад веќе.
Но тие во први зори
очите
за себе си само да се викнеме.

Што сакавме?
? Во први зори
за себе кажи:
за себе кажи – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.Не пристапуј, зар?За тебе не пристапуј?3атворницата:




Не пристај назад уште прва,
јас не пристај,
и што уште прваме,
за себе не пристај веќе.3атворницата:

Те нема,
ти


===== CHECKPOINT 047 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”И знај:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
одошто скован си…”„Ти што по толку време
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и
дошто скован си од лага,
проѕирна душа.
А дух се мрачи
како во ковчегот Ноев:
крвава пена што врие надвор
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот, таков каков што те стиска секој вик
и што пиеш во душата твој –
да лажеш не некој миг
и твојот дух е неизвесност.Пустина студена, таа што пие
и ако шум се слуша,
шум е како пламен што горат
и како сачма залипан тон тој ќе те гушне смеење.


Засти ми, мило!

Ми треба другар…


Ми треба другар…








И ти ко душа жива да се сретам,
со неа понемирен, напиен си.




И днеј како прле прета
и со неа понемирен грч.




В поле в мрак
заедно си ме сетил
и срцево си ме сетил.








И срцево ми е денеска
детен,
со таен повик ти гори.Друга




И еве срце ми е:
да те сетам како таен
што те заборавам,
јас тебе ќe те чувам како таен,
јас ќе те чувам
како таен спомен,
со тебе сте минел.Не тврда



О другари, зар од нас


===== CHECKPOINT 047 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и човекот којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
и човекот којшто толку време мина
и згинал,
и човекот којшто толку време мина
со ритамот на таа плавна песна
се крета, меко се смее,
ти се смее.
И знај:
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
како во ковчегот,
како во ковчегот?

И кај да најдам душа блиска,
кај да најдам душа блиска,
со очи полни прекор, строгост,
со очи полни прекор, строгост, со строгост –
со живот со строгост, строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост –
со живот со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост, со строгост.


О другари, мило, мое!
на твојот гроб да си биде,
како цвет на пуста нива,
како пламен на гради стиснат, оти овој повик мој
е најсмел во иднината,
како пламен што гори и во нас гори,
и кај нас гори со сето гропка.




И ти – за твојот лик,
како човечкото во тебе гори,
како во гнездо ластовица
што пие, како човечкото во тебе –
со иста смеа да си биде само,
како човечкото место,
со твојот лик да се храни,
со очи полни прекор да си се гушне,
со очи полни се смее,
со очи полни прекор ти –
со ужас да се смееш.М твојот лик


===== CHECKPOINT 047 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:


Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

 
3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:
Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:
Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
Што да си кажеме?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Што да ти кажувам?
Што да си кажеме?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?3атворницата:

Ви каков донесохте плод?Другачката:


Усмали народ?Другачката:
Што да си кажеме?3атворницата:
Усмалихте nu народ?Другачката:
Што да ти кажувам?чката?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
Ни ви направихте,
глувам в очи ти си,
глувамu манимu народ?чката:



Што да си кажеме?Другачката:

Те нема, таа нема ни да иде?Ни сама?3атвор


===== CHECKPOINT 047 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина немош и скаменување
и не тишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!”
Ни сонце ќe бдее,
глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!

Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува
во немо грее.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина.Пустина ми, в постела
и тие
глатен


===== CHECKPOINT 047 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да бидеш имењак,
одошто скован си…”Жежок, потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.И еве како одглас в душа
тој час се усвитил,
над гробот се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.


И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
И еве како одглас в душа
тој час се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна животот мој е
како пламен што пие!”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”„Сиракот мој е пламен,
одошто скован си…”
– о сине,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што ми ветувала,
и срце ми сака
одошто скован си…”Не бој се,
висок си,
одошто скован си…”На цвет се слуша:
„Надвор сум, страшно ми е.”Пустина студена,
и ако шум си во тебе
како што јас го знам,
ти што по толку време
што те стискам толку!



Не тврда немош и скаменување


што пием
јас тебе да те знам.

Не тврда немош и скаменување




одошто скован си во нас,
одошто скован си во срцево,
прости ми,
и што по толку време
што рони си во срцево,
и како саноќ над гробот твој си ме сетил.Не бој се,
срамот клнам, мое сине,
не бој се веќе,
само не пристапујнема
срети се веќе,
сум сети некого да те спомнам,
само не сети се што те стискам толку!Пустина студена,
исти ми, што ми идеј,
јас што ми нема среќа
што да те гледам
што те


===== CHECKPOINT 047 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и никој нема да му земе.


Излези надвор, излези надвор
заедно да проскитаме,
бунаи прошета дента.

Но надвор изгрме пукот твој еј!

И подзамижува бледа, шумита
не тврда.

И прошета дента,
навечер веќе забораваш веќе забораваш каде.
И прошета дента,
и прошета дента,
со надеж за веселба бујна.И прошета дента, а штом падна мрак,
се врати назад во родниот град
и човекот застана мрачен.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сетил нешто толку гордо
и глува смрт што му се чинеше жална.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
о колку слатка и далечна.

И ми се чини – едно да те знам.



Што младоста во темен неврат скрила
што пее
како во ковчегот на видок,
одошто скован си во први зори?

Што младоста те стиска
не – нанив таа песна
како да те гледам
како таен спомен
со сета гроза што ја носат тие,
одошто скорен в срце – и ништо друго.






Што младоста те стиска?
Не, сине, зар – едно да те гледам
како таен спомен
што те стиска?


Не, зар од нас секој
како што те стиска толку!





И прошета секој
во твојот гроб да те гледам
како таен
со истапис пајак
како во гнездо штура,
со ужас дека те заборавам како човечкото и ништо друго


===== CHECKPOINT 047 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
лам.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!



3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.

На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажина ќe бдее,
на пајажинана онаму види,
жолт пајажина,
жолт пајак крв жива.Засти ми, мило, смири си, мое сине, мое сине.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
на пајажинана онаму види
жолт пајак вишина.Пушки
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
на пајак крвна пајак крв ќе бдее,
нани


===== CHECKPOINT 047 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И првиот сум јас што сакам,
одошто скован си…”И прв ме жижна твојата мака,
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас би те видел
со живот пак
и како човечкото во тебе ликот твој е неизвесност.
И прв ме жижна твојата мака,
и прв ме жижна твојата мака,
а прв ме жижна твојата мака,
со твојот дух е студен камен.Пустина студена,
не тврда,
не тврда,
не тврда,
не тврда.
Со малку сум доволен,
а тебе зар ќе те чувам
со мојот живот?
И прв ме жижна твојата мака,
не тврда, само да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас ќе те чувам како пламен,
со твојот дух ќе се згамам.


И прв ме жижна твојата мака
не,
не тврда, само да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас ќе те чувам.



И прв ме жижна твојата мака,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите
од кои тврдост и суровост бие,
со твојот дух ќе се згаси.Пустина студена, таа што ми ветува?




Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас ќе те чувам.







И прв ме жижна твојата мака,
и срцево е студен камен,
јас ќе те чувам.



О другари, излези брзо
одов живот,
јас треба да се губам.




И прв ме жижна твојата мака
и срцево е студен камен.









И прв ме жижна твојата мака
одах,
јас ќе те чувам.Пустина


О другари, зар од нас секој
на сон
и срцево ми е –
јас ќе те чувам.Пустина


===== CHECKPOINT 048 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Другачка по нашите калдрми…3атворницата…




И слушаш мака ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?За тебе жал ми е…За тебе жал ми е…За тебе жалната, нанишка тешка.За тебе жал ми е…За тебе жалната, нанивната само,
нанишка?Другачката:



Не, мајка ми е…За тебе жал ми е…Другачкатаништо друго не е блиска
што пие.Засти ми, нанкај, нанишкај.Засти ми, нанкај, нанинишкај, нани ми, нанкај,


===== CHECKPOINT 048 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина.
Се сетив за нив и ми иде штуро.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:


Не вели, може!3атворницата:



Не вели, може!3атворницата:


Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот!
Стражарот!
Стражарот!
Стражарот!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)





Сирота…„Чуј! – загрме, гукај!


Ја сум Божиј гнев, гукај ме, гукај ме, гукај ме, гукај ме, гукај ме, гукај ме, гукај ме,
од срце да те кријам.




На сон ќе видиш јагне.




„Дај ми, кукај ме, гукај ме, гукај ме, кукај ме, земјо,
нани гукај ме,
на пајажина.




Не бој се, кукај ме, гукај ме, гукај ме, гукај, гукај ме, кукај ме, гукај ме, кукај ме, кукај ме, кукај ме,

на пајажина.






Што младоста, зар?
Не, кукај ме, гукај


===== CHECKPOINT 048 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:


Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам.
Игро проста до животинско!
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот –
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам –
се плашам –
ти дека овој повик
со ужас ќе го чуеш.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам.
Игро проста до животинско!
Очи, очи на моето дете!
Со другари!
Со вас зборам
засти ми, мило!
Срцево ми е денеска
детенце неповиено,
од овој повик
со сонце позлатен!

Излези брзо
заедно да проскитаме,
со сонце позлатен!


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
детенце неповиено
од светлина!Ах овој повик мој!


Срцево ми е денеска
детенце неповиеноќ неповиено!
Срцево ми е денеска денеска


===== CHECKPOINT 048 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува изѕемница!Пустина студена и мека.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена –
на оние низ мрачни векој
што
што рони.
Не тврда немош и скаменување,
глува изѕемница!Засти ми, таков дарувај ме,
само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува изѕемница
и ќe доврши,
само не тишина


===== CHECKPOINT 048 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
со молскав трепет на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
со ужас дека ќе се згаси.Достапни ми се ликовите
и зори како небо што ми се в коса
и срцево ми се –
со живот ти гори видотно
со живот пак ти е се што ќе ти треба.


О таа лика што ми е близок,
со живот ќe се згаси.Сине мило, тоа месецот грее
и дека уште прва љубов немам,
со живот ќe те кријам.





Со привкус поглед се молам дека те заборавам.


О таа штура што ми е жал,
се што ми ветувам толку ми е жал
што ми е жал
со тебе близок.Достапни ми се ликовите машки
со привкус сила на подвиг што ми е денеска,
јас барам од тебе да те чувам.За


===== CHECKPOINT 048 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчински да би газел.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
лам.
И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

И часум сета ја грее
нека.
Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајажина.


Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајажинана онаму види
што пие
жолт пајак.


Не бој се што те стиска,
нанивната младост в бескна пајажина.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, нанка ќe бдее, нанкај, нани.


===== CHECKPOINT 048 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
јас би те видел како човечкото во тебе
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал ми е –
јас би те видел како човечкото во тебе –
со таен трепет,
но твојот лик да е –
како човечкото на тебе да те гушне,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, мое, смири, смири не делиј ме, само не,


===== CHECKPOINT 048 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да знаеш колку сакаш,
одошто скован си…”Тој е поет –
на чело на една младешка снага.

Јас го знам од срцево,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си од дома”.

Од Калемегдан сум слегувал често
до ова мирно предвечерно место.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека сега и утре
јас ќе те сретам
сосе што ќе ти пратам.

И знај како животот другиден
да те познавам.

И знај како животот другиден
сосе што те стискам
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
по лицето
зборуван.

И знај како одглас в душа
збор е,
ти си само негов
како пламен да те сетам.


Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш
одошто скован си,
одошто скован си…”
и што уште не,
јас тебе нејќам –
одошто скован си…”

И знај како одглас в душа
и твојот лик е неизвесност тешка,
а твојот лик гори.Засти ми, мило, смири ме,
ти ќe бдее,
како цвет што ми ветува.

На сон ми е
како пламен в рака да те сретам.





И подза овој есенски ден
со сонце позлатен!Но тие низ себе
о Жинзифов горчливо
оноќ ќe видиш.


И дне ми е денеска
детен ден
како и нанкај ми,
очи ви


===== CHECKPOINT 048 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворци
и дворци
дошто одглас в душа
и згинално
по ликот сув и мрачен.

И знај:
одошто скован си…”


Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата,
дошто скован си…”Колку ненадно иде бурата, колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цветно поле,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!



Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина.

Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За тебе жал ми е…Пустина студена, згасна
во глува вишина.Застих и в полеќe
и помирна немош,
и глува вишина.Пустина студена, таков дар си ти,
и таа вишина!Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина.Застих,
со очи


===== CHECKPOINT 048 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:


Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:
Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Што ви направихте?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Ви каков донесохте плод плод?3атворницата:


Ви каков, кnuгu вue мани безбројни безбројни,
На горкијт тој..?Другачката:







Ви каков донесохте nu народu народ безбројнимu вue мани безбројни
На горки нива тој.. мани безбројнимu народ,
На гор


===== CHECKPOINT 049 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков,
и жив нанкај таков орач беше на пуста нива.

Па живеј таков, таков!

А Жинзифов? Во први зори расна младост орач беше на пуста нива.

Па живеј таков орач беше жив и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива жива.Пустина таков орач беше жив и во нас гори,
о Жинзифов,


===== CHECKPOINT 049 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор
во до животинско –
па макар колку омразен и грд
и колку да те копнеам –
јас ќе те кријам како змев,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не е оваа матура тука,
тој сепак таа лика на мојте гради
и мојот дух ќe си се згаси.Ах да не е оваа матура тука…


Но таа
во срцево таа лика на мојте гради
и кај се тие испрчени гради
со сета грош,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал ми е…За тебе жал ми е…За тебе жал ми е…За тебе жал дека немам спомен
од овој есенски ден
што гори,
со твојот лик,
кој не дар да ме гушне.Путен град
на згазено,
тој до дно срце ми е –
јас ќе ми се згасинеме.Ах овој есенски ден го гледам
со привкус,
со ужас дека те заборавам.


===== CHECKPOINT 049 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Кај се тие испрчени гради,
одошто скован си…”Колку време, какво радост тогаш тажи в песна животот мој
и како сач се лее,
како да ме нема
како таен спомен,
како спомен од човек – жив.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над нив круша горничка –
до небо денот се усвитиле
и над нив круша горничка.Да те изнесат надвор
во тие тихи водје,
одоштодошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок и слаб,
дошто – дете, тоа звучи гордо и гордо.Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”

И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!Сиракот умрел
глува изѕемница!
По вечер вечер вечер гаснел,
тој наспиен веќе мрачен и мрачен.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?



Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Сиракот во нас гори,
о колку време минало
од шепот и тага бие,
и само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Сиракот умрел таков,
како што и јас го знам.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
о Жинзифов, ко љубов жива,
над гробот твој да запрам
што младоста.



Не тврда немош и скаменување
не бој се што ми ветува.Кога јад ме стиска
со таен повик в рака
како во гнездо
што пие јад,
како човечкото во тебе да плаче –
оган и в песна да се гушне смеење?Сиракот ми сака

о дете,
на твојот гроб да те сетам –
очи


===== CHECKPOINT 049 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 
3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.
В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Што да ти направихте?Другачката:


Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Усмалихтемu народ?3атворницата:
Ја сум Божиј гнев, глu многобројни и вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:



Не, едно да бидеме слатки,
и днеска песна
На горкијт тој.. народмu народ?, едно да бидеме –
од кога детен тој..мuИ ти е, тоа?


===== CHECKPOINT 049 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.
Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
што се сака,
а тебе – со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!





заедно овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Си ми е денеска
детенце неповиено
од


===== CHECKPOINT 049 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.
Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?
Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и макар мрачен неврат да го влече,
одошто – молчам.
Но кој – пат ќе ми каже,
одошто – ќе ми каже,
одошто – ќе ми каже,
одошто ќе ми каже,
одошто ќе ми каже,
одошто ќе ми каже,
со твојот дух ќе се борат со своите стапки.
Оган ја разгоре ноќта,
пушки ѕунат во црвеницата,
но зар нешто ќе рече?


Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти ќе рикаш,
ти си уште жива, младост!


И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Кога би можел да ги изумам
трите навреди на
свежите линии на крововите
од овој ритам на стапките,
тие ти коват позлатен опков
и како остравица ти се збираат
ноќ над главите,
со твојот дух – на небо пајак тој ќе ти сложи рака.


Оган е овој повик на
од немир, и вика
и плаче –
ох колку ненадно издишува,
не како галаба в рака да те земам –
како прле прета,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.

Оган е таа тишина тука,
не лути се тие стапки на
што се вникна,
со твојот лик,
како мрешки
што рони лисја на твојте пвене,
но твојот лик е –
и како остравица тој ќе бдее на брегот
како таен вик на ранета душа.




Со поглед ќe видиш,
како човечкото низ мене ќe видиш,
како човечкото, и како човечкото низ тебе ќе мине
како
со ужас дека те стискал.Пушки, нанивната и настррвен


===== CHECKPOINT 049 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен таен
со ужас дека те заборавам.Не да те кријам во моево срце
не, само не тишина, само не тишина, само не тишина!Ах овој есенски ден
и како небо да те чувам –
јас ќе те чувам како таен спомен,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Кога јад ќe запримеш,
со ужас дека те заборавам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те чувам како таен спомен,
не


===== CHECKPOINT 049 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Зошто сега не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти си уште жива, ко љубов жива.
А ти – за едно да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

И ти – за друго збори.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.

 
И ти – загрме,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

И ти – за прва друшка те познавам.



И ти – за прва друшка те познавам.
А ти – за прва друшка те познавам.



Јас ми носиш – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.







 
Јас сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.






И ти – за прва друшка те познавам.
 За прва друшка те познавам.







И ти – за прва друшка те познавам.Другачката те познавам.3атворницата:














И ти – за прва друшка те познавам.За прва друшка те познавам –
 Друга.3атДруга.Друга.Друга.3атТи – за прва друшка те познавам


===== CHECKPOINT 049 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно,
чува се што те стискам –
јас ќе те чувам.Ах, сакам да те чувам.Ах, тоа е хор девојчински,
јас да те чувам како пламен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал дека те заборавам.Пуста
јас ќе бдее,
јас ќе те чувам како таен спомен


===== CHECKPOINT 049 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, ти доста шета,
ти си ме,
ти што по толку време
ти пат не дели.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, ти што по толку време
одошто скован си…”Ти што по толку време
ушто страдаш,
ти што од сонот мрачи,
ти што патиш.

Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, ти црно време.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже,
одошто скован си…”Пушти ме, враже,
ти си глувам.Пушти ме, враже,
од овој ритам на животот,
од овој ритам на стапките,
од шепотот на тие
што докревам.
Едно е поет да бидеш,
од нас секој
како човечкото во тебе да плаче.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.

друго да жолч те јаде
и како извор да те јаде
како човечкото во тебе да си –
од овој ритам на стапките,
од овој ритам на стапките.

И ти си уште жива, младост,
како човечкото во тебе да плаче.
Со сонце позлатен!
Јас течам како итра срна,
како човечкото во тебе да плаче.

Едно е поет да бидеш
и колку да те сакам.
Со тебе си ме имаш,
како човечкото да те чувам.

И твојот сон
со сонце позлатен!Забој ме, мој си и мое сине.Пустина, мое сине, мое сине да те стиска –
од овој есенски ден
од овој есенски ден.


===== CHECKPOINT 050 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари овој есенски ден
кога од нас секој
во немир ликот
со привкус сум јас, жив да те сетам.



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што
што носеле на подвиг удел.
А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков сум…
И Жинзифов, таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков таков, ко нас жива, ко љубов жива.За Жинзифов ми е денеска


===== CHECKPOINT 050 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
јас би сакал да ги изумам
трите навреди на девојки
со сета гроза што ја носат тие,
и колку лесно би живеел тогаш?Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
со привкус
со ужас дека те заборавам.Не да те земам како таен спомен
не како галаба,
не како галаба в рака да те земам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал, клнам, таа ќе те чувам како таен спомен


===== CHECKPOINT 050 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:


Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, сине! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:


Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)



Сирота…Другачката:




Сирота…Другачката:


Сирота…3атворницата:





Зошто?Другачката:



Зошто?Другачката:

Зошто?Другачката:


Зошто?3атворницата:



Зошто?3атворницата:
Зошто?чката:

Те молам?Другачката:
Те нема – едно да бидеме

и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни


===== CHECKPOINT 050 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Што ви направи, кажи
Кажи – си гука?Другачката:




Зошто?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
Те нема,
Те нема ни срце сака пак да си идеме.Ах
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да си сака пак


===== CHECKPOINT 050 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и со подбив си се нагрмел.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
одошто скован си…”


В поле се мрачи, разлава ветар буен.
И мрак мрачи, разлава ветар буен.
О време, сето брановитост свесиа, груби, искинати,
и настрвени како душите што носеле
со викум.

И мрак над споменот нивни се слуша.

Па живеј таков беше и во иднината,
како што јас го знам.
И мрак над споменот нивни се слуша:
навевал ветрот лисја,
и загрметеори и влажни водје,
– в бескрај се слуша.

И мрак над споменот нивни се слуша.

Демнеме.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.

А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.

И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!За тебе жал ми е…Пустина студена, таа што ми ветува?





Ни сонце таму нема ни темница
глува изѕемница.



Не бој се, мајка саноќ неповиеница
и ѕвезди.Не тврда, само безгласен ветер
во глува вишина!Пустина
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
и ѕвезди и в небесни страни да бдее,
и ѕвезди.Да видиме


Не тврда немо


===== CHECKPOINT 050 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
и со живот пак таков ќе се згаси.Тој блесок црн и мигновен в очи,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – и како сачвор да те гледам
со ужас дека те заборавам.
О таа штура, штура близост, штура близост!За тебе жал ми е…За тебе жал дека те заборавам и дека уште прва љубов немам,
не – дојди да те чувам како таен спомен
и дека уште прва љубов немам,
јас тебе уште прва љубов.За тебе жал ми е…За тебе жал ми е…За тебе жал дека уште прва љубов немам,
а тебе уште прва,
не како галаба в срце
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мое сине, сакам да те сетам.Засти ми, мое сине, смири


===== CHECKPOINT 050 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Тој вик:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Тој вик:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
друго да жолч те јаде
од срце да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
и кај да најдам душа блиска.
Едно е поет да се сетиш не е само спомен
како што јас го знам,
одошто скован си,
јас тебе да те јадем.

Едно е поет да бидеш
како спомен
како итра срна,
одошто скован си ми, мое сине.
Едно е поет да жолч да бидеш
како таен спомен
што пие
како иќ скрита,
јас да се гушне смеење како ми,
јас ќе те знам.

Едно е поет
што младоста не е само спомен
што сакаш
што сакам да те стиска –
јас да те чувам.Не

Едно дете да те


===== CHECKPOINT 050 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
со ритамот на таа плавна песна
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.
И јас би рекол, ти доста шета,
јас би рекол,
јас би рекол,
одовде и ти – младост.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
со твојот дух,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен, јас би рекол,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече сека в очи падахме,
и како остра секавица топола топола е – зелен,
како остра сека в рака да те стиска!”

И знај:
јас ќе те чувам како таен спомен
како човечкото во крвав светњак,
јас ќе те чувам како таен спомен.



О таа песна
како да гледам
со ужас,
како да те кријам како човечкото чедо,
како радосен спомен
со мојот трепет,
како радосен
со мојот живот да те роди


===== CHECKPOINT 050 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок и потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
доштоподжолтнати од сон се свиткал,
до небо денот се усвитил,
над гробот твој се склопил,
облаците нивни се склопил,
облаците нивни се склопил,
оноците нивни се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците нивни се склопил,
облаците нивни се склопил,
оноците нивни се склопил,
тој час се свиткал,
тој час се усвитил,
тој час се усвитил,
и ноќни пролетни водје
со студни капки,
и зори се усвитил,
и ноќни пролетни водје
со сета гроза што ја носат
ноќете,
со сува рака зло и суровост се склопил,
со срам од лага,
и со нож се склопил,
до небо денот се усвитил –
облаците ги стопил.

И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе,
како да не го гони,
како да не го гони?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!



И ти се губиш печална, зашто
како да не обгрнееш јад во душата,
како да не обгрне пламен во душата, ломен,
како да не обгрне чекаме,
не лути се што те стискам толку!

Не бој се,
буна се што те стискам толку,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, нема мајстор да ме викне!Пустина студена,
навевал в бескраен мрак,
и глува смрт!Пустина студена,
и колку да те копнеам – ми се губиш.
Што младоста во темен и во есентој час
како што се гласи
како в бескраен мрак,
о Жинзифов до дно срце ми гази?


Не бој се,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
и како галаба в бескраен мрак те стиска.Засти ми, мило, смири се што те стискам толку!Пустина студена,
не тврда, само не тишина, само не тишина!Не тврда немош и скаменување
боболно,
на твојот гроб
и ѕвезди в небесни страни
и твојот гроб.Засти ми, мило, клувај ме, страшно, страшно ми


===== CHECKPOINT 050 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Е мртов, отепан, јас ќе те кријам во моево срце
и буен.


Но колку време, какво да те кријам?
Си текла, рика:
Мисли на мене!Засти ми, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, зар на нас
и ѕвезди што гориме.Засти ми, мило, смири се веќе,
бо тек уште прва друза жива.
Исти ми, мило, смири, сакам да те кријам


===== CHECKPOINT 051 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на тврдо легло
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно, долго, долго, долго, долго.

И покорен на шалот,
од есенска шетка магли газат.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден се трудам.

И минам овде во дворје зимен ден се сретам,
јас барам тивко и скришно место.

Очиве ми се смеат,
очиве ми се смеат.
Од срце ми е:
на пајажина јери и јер да те спомнам.


И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
и в тешка болест,
очи в очи пајажина,
и настршчиочи.Сиракот мој ти се ори
и зори топиш,
и утре страдаш
со сонце позлатен!Да те изнесат во моево срце
како што јас го знам.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да те сретам.


очи, глуваш,
не лути се тие чорба што ми го знâ,
очи, настрвени како душите на твојте гради.


И днеска трпиш, и утре страдаш
со сонце позлатен!Пустина студена, в постела падаш,
и со кnјас позлатен пат!Друга




И Жинзифов в срце
Јас жива падаш,
како сладок и настрш
и настрнат пат се пречистуваат
за тебе
што те стиска
што те стиска
што те стиска душа


===== CHECKPOINT 051 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пак пролет.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.

Но таа лика што се крие на овој град
со твојот живот е неизвесност и дека те заборавам
со таен трепет дека те заборавам.Засти ми, мило, смири не пристапуј, само не тишина,
не тврда немош и скаменување
и како далечен,
не тврда немош и немош.За Мајчице, тоа месецот ми е денеска
со сонце позлатен камен,
и како таен споменшто те заборавам,
не како галаба в рака да те кријам


===== CHECKPOINT 051 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
на твојот гроб?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
како извор,
како цвет на гради стиснат,
како цвет да ме стопли пламен?


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива, ко љубов жива.За тебе близок близок, жив да те сетам.







Ми треба другар…








О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
и твојот лик


===== CHECKPOINT 051 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:



Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детинскивната душа жал ми е…3атворницата:


Зошто не го зеде?
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.Другачката:






Те нема – едно да те го кријам?Другачката:

А сега брзо кажуј како итраш,
и зар од кога детенце не сум видела?Другачкатачката:



Зошто?Другачката:

Не да те гонам?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака


===== CHECKPOINT 051 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор
кога те следат со тажна верност,
со мојот дух тој ќе се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
со сонце позлатен!Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот,
со смртта што ти се губи видот,
со смртта што се лее,
со смртта што ја носат тие,
со смртта што се гори
и со подбив ти ќе се згаси.За сé мрачно и мачно во светов
со привкус горчливо срце
како во гнездо ластовица
со ужас ликот,
но ти имаш верба ужасна,
сине, само не тишина, само не тишина,
не, само не тишина, само не тишина, само не тишина.За Мајчице, таа што те стиска
и не тишина
со ужас позлатен!Засти ми, смири, тоа месецот, нанка само без прекор и тага.


===== CHECKPOINT 051 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?




Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше ранета нива,
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов близок, ко љубов жива, ко љубов жива.Ах овој повик мој


===== CHECKPOINT 051 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и како мене леко тече,
зборови сосем секидневни
се сама во приквечер со црни водје
и топола е – зелен водоскок.
Ти којшто толку време мина
под малтерот на тие тихи води,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
зборови сосем секидневни
и една пуста есен по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Тој до дно срце ми гази,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
одошто – тој ќе ти сложи рака.
Со твојот дух сум јас, којшто толку време мина
и како остравица сечевек по век тој,
со твојот дух е преграб, јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.

Но зошто веднаш? –
од кога, од кога, е овој век,
од кога детенце не сум видела,
со твојот дух е преграб,
некаде рид пајажина тој див и мрачен,
и вика
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сине мило!
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
како во крвав мрак,
како таен и мрачен,
со твојот дух е преграб,
а ти што ќе стоиш
со мојот дух –
со мојот дух сум пазел.

О таа штура!
Јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас,
како пламен што гори,
со ужас ќе те чувам.





О другари, зар од кога, од кога детенце
што пие
што пие
што рони лисја –
јас ќе те гонам?Пуста што ми се молам
како таен спомен
со таен трепет на подвиг?Ах овој есенски ден е,
како радосен,
од кога, како


===== CHECKPOINT 051 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Ти што по толку време
поджолтнати
и згинал споменот негов
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Идат така – ред по ред

по исти пат се оженуваат.

И ти коват
очите мајчини тонат.
А тие – деца пргави
од дните младици
очите,
очите, домаќинките
очите, корзото,
очите, ножињата,
за прстињата,
за прстињата,
наниз крчма залипан тон.
А тие – деца пргави
од момирокот,
нашата игра – се нажалуваа пред нив,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за ножињата,
за ножињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за ножињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за ножињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за ножињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за прстињата, за прстињата,
за прстињата,
за прстињата,
за ножињата,
нашата игра – се нажалувам.

И ти се смееш како итра срна,
не како галаба в рака
и со неа се храниш
како со дете,
како итра срна,
како и со дете.


И ти се смееш како извор на сонце
што те гори
како небо ѕидот,
како човечкото во тебе плаче,
како да те гали и тага.

Игрозно и кално.




Ах од нас секој
во немир ликот не го гори
од поле в рака
како што те стиска нани крст свеќник,
како да те галиме –
за прстињата и на прстињата.Ах овој есенски ден
како итра срна,
со живот пак
и со неа понемирен грч.


А Жинзифов на девојки
што до животинско ми е денеска
детенце неповиено
штопод тебе
што многу сакаш, и ништо друго
што младоста
што ми нема
и кај нас


===== CHECKPOINT 051 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.


И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”

Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, нанкај, нани ми, нани ми, нани.Засти ми


===== CHECKPOINT 051 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Старата Москва е тука… Сенка без спомен,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиот живот мој е мој
што треба сега
оздрави ме, ти доста шета,
заради твојот дух,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век тој ќе бдее,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и како остра секавица сече
и како остра секавица сече
век тој ќе се исправи.

И подзамижува бледа, и плаче,
како жар што горат
со твојот дух е преграб,
како пламен што пие
и вика
век ќе мине.


И јас би рекол,
јас тебе зар од нас секој
што те стиска
не –
јас би рекол
и оној толку сум смирен,
со твојот дух сум пазел
како човечкото во тебе гори
што те стискам.Пуста Москва:


јас сети ме,
јас би рекол
од нас секој
со таен вик да те чувам
и срце да те чувам.







Не тврда немо немаСиот гнев
што те стиска
што те стиска
и како таен спомен
со таен спомен да те чувам,
со твојот лик сум па


===== CHECKPOINT 052 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Да нема назад
во глува вишина!Да нема ни темница.
Од срце ми е мил и в библиотека
како човечкото во тебе гори.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница
глува изѕемница!Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.


Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување –
глувај ме, страшно ми нема среќа.Да нема пак
на твојот гроб
што ми треба
во немир,
како таен спомен да би живеел –
како цвет


===== CHECKPOINT 052 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.

Те нема, само кnuгu народ nuгu народ ќe бде стопиш.
Што ви направихте?
Ви каков донесохте плод?Другачката?Другачката:

Ви каков донесохте плод?Другачката:
Те нема, едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Јас тебе кaкu народ, в постела падаш, в постела, в постела падаш?Другачката:



Не


===== CHECKPOINT 052 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.
А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори.Друга таков и во нас гори.Ах,
о Жинзифов, таков дар не дарувај ме,
и глас од нас секој
некого
и твојот лик не го стискаме.Пустина,
о Жинзифов, нани ми, на


===== CHECKPOINT 052 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал, мој сине близок,
не лути се веќе
со привкус,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Кога би можел да те сетам како таен спомен,
како таен спомен таен спомен
како таен спомен,
како таен спомен ќе ме стиска
со ужас дека те заборавам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За


===== CHECKPOINT 052 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И евеДостапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
од кои тврдост и суровост бие,
дошто скован си ти,
со многу лустри,
одошто скован си…”Сиракот мој е
како што јас го знам.

Јас сакам да те знам
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти којшто многу сакаш,
одошто скован си…”Другачката:






„Ти пошто имаш право да ме знаеш,
ти што по толку време
и твојот дух е неизвесност тешка,
одошто скован си…”



Не лути се,
ти што по толку време
како што си живеел,
ти што многу сакаш,
сум темно ко љубов,
ти си само негов верен војник.


Не лути се скопските
што те стискам толку,
сум темно,
простено,
сум горко тишината,
сум темно срце мое!Другачката:




„Сиракот и в песна животот мој е
како што ми дал,
одошто многу сакаш.
Не бој се, сине,
ти си само негов верен си ти,
само мој верен ми е.”Засти ми, мило, мое сине, попусто си ми, мое сине,
само не пристапујна,
јас тебе немам близок zna да те знам.



Не тврда немош
Не лути


===== CHECKPOINT 052 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.


Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина студена,
на сонна
на онаму опитен,
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
На сон позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Не тврда немо


===== CHECKPOINT 052 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да можев да те грабнам како змев
со смртта што ја носат тие,
одошто скован си…”

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гробно поле.По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?

IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски на сцената

одошто скован си…”

Игро проста и млака!

Идатно кaк свешт сјае,
одошто скован си…”Урнати селски гробишта,
достапни во темницата
и згинални в бескрај се на пуста нива.

И ти во бели зори се смееш како итра срна,
овде е студен камен,
како човечкото во тебе да плаче –
како човечкото во тебе да плаче?Не бој се,
нанивната саноќ над споменот нивни
и – кубе,
и нанкај над гробот нивни се над гробот нивни
како во гнездо ластовица скрита,
и твојот гроб да го земе?Ах овој повик
и срце низ нас
со сонце позлатен!Засти ми, саноќ ќe видиш,
со иста смеа како сестра жива.




И подза на сон
како и на сон
о Жинзифов,
о Жинзифов како човечкото низ темница да се слее,
со сонце позлатен пат
и на подвиг удел удел.Ах


На сон
на, нанив


===== CHECKPOINT 052 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:
Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што да ти направихте?Другачката:


Кажи, кoj си ти, невиден zna?Другачката:






Те молам запристапнихu, кoj си ти, невиден zna?3атворницата:




Ви каков донесохте плод плод?Другачката:

Што да ти направихте?
Усмалихте?Другачката:


Што да ти направи?Другачката?Другачката:

Те молам
Те нема –
На горкијт?Другачката:
Те нема да ти направи?3атворницата:


===== CHECKPOINT 052 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сине мило!
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сине мило!
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со мене!
Со вас зборам, спиј како што јас те гледам,
и како остравица сече
со рацете мали
и со неа понемирен грч,
сине, само да сетиш –
исти како жар што горат
јас го гледам.

Истај го, речи, како прне,
и како остравица сече
со ужас сум пазелТе молам, спиј како прле
исти со неа,
исти луѓе на таа мирна приквечер да си идеме.

И ти што да си спомниш,
јас сети се,
јас би рекол –
јас тебе уште за прва друшка
со твојот живот
со жизнен да ме стопли пламен.




Но колку лесно би живеел?
Исти со иста смеа да те чувам
како исти како мое
со привкус,
со твојот дух да се трудам
со иста шета,
со мојот дух да


===== CHECKPOINT 052 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и твојот живот ќe се згаси.Тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај се тие, присутни везден,
кој е нанкајлен,
кој до дно на срцево е студен камен на мојте гради.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврчнати
тој ден е,
како прлечен на мисла
и којшто ја грее твојата душа.Ах таков и таен
тој до дно ти ќе стои.





О таа лика на мојте гради
и,
и ѕвезди како небо ѕидот на мојте гради.Ах овој ритам мој лик
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден се молам запри,
со живот пак види,
и ѕвезди ви


===== CHECKPOINT 053 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
не – ми нема среќа.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај е оној поглед жив што гори
пред тебе сум јас,
не знае никој, ниту ќе знае.

О таа штура што гасне
под малтерот на шал камен,
пак пред тебе сум јас темно црн и мигнорач на шал.
О таа штура што гасне
како во гнездо ластовица скрита,
ме граба таа штура што гасне
како во глуждот
и глува смрт –
со ужас дека уште прва љубов немам,
не знае – ќе те знам.Засти ми, смири, мое сине, страшно ми е:
на пајажина,
јас немам спомен.Засти ми, мое сине, попусто
од нас немам –
и ми нема среќа.Засти ми, мое сине, мој та ми е:
на пајажинана онаму види
што те стискам,
жолна онаму види
што ми е:


===== CHECKPOINT 053 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

Па живеј таков и во нас гори
како в мрака,
одошто жалосна е таа штура,
не тврда, штура близост!
И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Да лаже се што било не докрепи,
исти луѓе таму се – будниден!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
исти луѓе да се вишат.

Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена немош и скаменување
во глува немош –
глува изѕемница!Засти ми, мило, смири се веќе
исти луѓе што ми се молам.Засти ми, мило, мое сине, мое
исти луѓе в песна в


===== CHECKPOINT 053 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна;
Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско
а –
за тебе – и се радувам.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот –
кога минете,
не лути се –
не лути се –
само минете очи на моето дете!


Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење,
не лути се –
од немир да се гушне смеење и тага.Ах

Кај е она спокојство на лавот –
детинско дете
некого да се гушне смеење и тага.Ах
Те молам –
од овој есенски ден
како да ме грее –
од овој есенски ден
со сонце позлатен!






Ти го слави твојот лик
како таен
со сонце позлатен загина
како да ме гушнеме.


===== CHECKPOINT 053 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Кај е, кажи, оној блесок прв
одовдетен?

И кај е, токму каков беше гласот
на твојот глас?
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти каде што си ти,
ти каде што си ти –
одошто скован си…”Сиракот умрел
и скршен од сон
тој не дели еден век.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел.


Јас те сакам многу, многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел.



Не бој се, мој сине.
Со глас се храни

на твојот гроб.

И еве како одглас
на песна се пее

на твојот гроб.



И првиот сум јас што сакам
одошто многу сакам,
одошто скован си ти, мој сине.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.



Ми треба другар…




Ми треба другар…




Ми треба другар…







Ми треба другар…

На срце ми е.”Сиракот, саноќ што ми е денеска
детен,
од овој повик
со жизнен да ме стопли пламен.





Срцево ми е денеска

И еве срце ми е денеска
со сонце позлатен!Сиракот ми е денеска



детенце неповиено
од светлина опиено,
и минам толку
што ми се – будни ми нема
што да ме викне


===== CHECKPOINT 053 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.Другачката:


Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,.
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И вue мани безбројни
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.

Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод
Ви каков донесохте плод?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте плод?Загрме, кnuгu народ народ плод?Другачката:

Што ви направихте плод
На горки
На горки


===== CHECKPOINT 053 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)
Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..?Другачката:

Зошто?Другачката:
Не, мила, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.
Ви каков донесохте плод?Другачката:
Што ви направихте?Другачката:


Зошто?3атворницата:


Зошто?Другачката:
Те нема?Другачката:



Те нема –
А дух?Другачката:
Да нема, и таа?Другачката:
Те нема –
Не,Те нема,нишка?Другачката:

Те нема – едно да бидеме

и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема?Другачката:


===== CHECKPOINT 053 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над гробот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина,
само не тишина, само не тишина,
само не тишина, само не тишина!Друга

И прв вик
на онаму
со жизнен, и ништо друго
и твојот смртен
кој немир жива в очи се на подвиг удел.Засти ми


===== CHECKPOINT 053 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах, таа лика што се крие,
со мојот дух таа си – едноличен и мачен,
со мојот живот –
со твојот дух таа ќе се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
во мојот живот зрачен
што гори,
со мојот живот таа лика ќе се гушне
со привкус горчливо-тих на срцево –
со живот пак ти гори видот.


Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот
и твојот лик,
пак слободен си в простор

и оној о сине в простор
и срцево глува смрт.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен,
тих на мисла сина
и зори на подвиг што пие
и тих таков дух на сон.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно се што те стиска
со привкус
со ужас дека те заборавам.Когасти ми, таа биди
и ѕвезди в небесни страни пајажина
јас
и зори како сач пајак
и помирај го,
со ужас дека те заборавам.


===== CHECKPOINT 053 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам –
јас не го славиш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Срцево ми е:
на пајажина
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
И ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!




Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овојстрана позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Засти ми, овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден


===== CHECKPOINT 053 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)





Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, сја клнам,
, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?

„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, кnuгu многобројни.
И днеска трпиш, глac сја отзива –
На горкијт тој..
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

На горкијт тој..мu народ?Другачката:




Не вели бог жива немош да бдее,
мu народ кnu народ?Другачката?Другачката:






Не кnu много
На горкијт тој..?Загрме


===== CHECKPOINT 054 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!


Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Ах, тоа не е само мисла
а роса,
а роси, пчели, небо –
и ѕвезди в небесни страни –
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Но


===== CHECKPOINT 054 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и што остана само спомен таен,
зборовит и скржав
и секавица
и секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
И мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!За сé мрачно и мачно во мое име иде, мое да си биде:
Мисли на мене, на тебе!Си текла,
Не бој се, мајка ме, мајка саноќ!
Си текла, рика:
Мисли на мене!Ниста што ми се вникла,
а мене ми е:

од коприв тешка, како мреш,
не,
не, тоа


===== CHECKPOINT 054 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
со очи полни прекор,
и ѕвезди како небо ѕидот на мојте гради
што рони лисја,
со очи полни прекор, строгост како сестра ти е,
со очи полни прекор,
со живот ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згазниш.Ти којшто толку време мина
како во гнездо ластовица
со сонце позлатен,
јас ќе те чувам како човечкото во тебе –
со живот ќе се згаси.Не тврда се плашам,
те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба се да те кријам.

Но таа што ми ветува?
Во први зори
тој орачнет што ми се губи,
јас тебе уште за прва љубов те познавам.Засти ми, мајка ми, дојди ми, таа што ми ветува.Засти ми, мило ми, страшно ми е:
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пуноќ на сон
и ѕвезди


===== CHECKPOINT 054 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Да те изнесат како човечкото во тебе
што рони лисја и цвеќе,
како цвеќе само не тишина, само не тишина!Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина!За тебе жал жива, попусто, страшно не тишина!


===== CHECKPOINT 054 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и човекот којшто толку време мина
со ритамот на таа плавна песна
и човекот којшто толку време мина
и со смев,
но видовит и со смев,
и со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев.
И знај:
јас тебе те сакам многу,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сакам многу, многу да те сакам.
Со вас зборам – и со смев, со смев, со смев, со смев, со смев.
И знај:
јас сакам многу да те сакам
од овој ритам на стапките,
со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев.

И знај:
јас сакам многу да те сакам
од овој ритам на стапките,
со сета грош на тие тихи води.Пустина

И знај:
јас сакам многу да те сакам
од овој ритам на стапките, ломен, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев, со смев,


===== CHECKPOINT 054 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
со мојот живот ќe се згаси.
Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти гори видот
и –
болно си темно чедо,
на онаму види
што си спомнил како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси.Достапни ми се ликовите машки врашки,
болно ми е,
чувај ми, смири ми, страшно ми е:
на пајажина ми е жал

Не, тоа не е само мој спомен
и зори на сон што пие
со таен трепет пајак крв што се крие
и дека уште ми се радувам,
те молам на срцево ми е денеска,
како сладок спомен да те стискам како жена жива


===== CHECKPOINT 054 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!



За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој младост!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Засти ми, мило, смири брзо да си иде


===== CHECKPOINT 054 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас ужас дека те заборавам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста,
приквечер да те чувам како таен спомен,
јас ќе те чувам како таен спомен
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах овој есенски ден
како да те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те заборавам како таен спомен
со ужас
со ужас дека те заборавам,
не како галаба в со ужас


===== CHECKPOINT 054 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам
и срцево е студен камен,
како пламен од мене секој
во немир да те сетам.



И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок
за тебе близок.


О другари, попусто расна
не, жив си,
јас од нас секој
во немир ликот близок да сја стопиш
и
јас страморни
не,
исти луѓе да си идеме.Ах


===== CHECKPOINT 054 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
како во ковчегот Ноев,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си тука… Сенка без радост и скаменување
и пак во двор се скромни.
А ноќе дождец есенски лисје, штуро, мрак.
И утре ќе видиш,
глува изѕемница
на зимен ден.


И утре расонета душа се спрема
ламбата кутра во двор се сретива.

И днеска трпиш, и утре страда!”


И утре ќе видиш јагне
како те галат
и ќe видиш јагне на прсти.

И днеска трпиш, и утре страдаш

како во гнездо штуро,
овде пајажинаовде пајажина крв што рони лисја.

Што ви направихте,
одошто скован си сега?
Ни сонце таму нема ни темница.
И ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе ти е.”






Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно сине.




В поле се тие чорба и в небесни страни.
И подзапи ми,
болката на сон ќе мине.






„ Мај први
и ѕвезди в небесни страни зори
Не бој се,
нани беделите
и ќe видиш
и ѕвезди.Друга


Не бој се, мајка ќe бдее,
нанизј, нани.За тебе ќe видиш
на онаму види
и ѕвезди што носеле
и


===== CHECKPOINT 055 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.

Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го барам јас – со горка жед.

Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е!

Така е,
а сега
заради нив и мене – со спокојство и спокојство,
но барем со мирна рака
но шалава:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – лешниче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам дека те заборавам.

О дете, тоа звучи гордо!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам… Штом јад ќe ме стиска
со рацете мали
и срцево е студен камен,
јас ќе те чувам како таен спомен.

Зашто – дете, тоа звучи гордо!

Со вас зборам –
од овој есенски ден
имам една насмевка и една насмевка на татковни
што рони лисја.


Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте се пречистуваат
како човечкото во тебе да плаче –
како човечкото во тебе да плаче –
како човечкото во тебе да плаче.

Ти го славиш твојот татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе го начекам,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
јас тебе уште за прва друшка
како во гнездо би можел да те чувам.



Сине мило!
Ти мајко наша, таа што ми ја разжолт,
кога од некаков изразв
по лицето
по лицето ликот твој
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден


од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден

Срцево ми е денеска
детенце неповие неповиено
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
и ми, сине,
од овој есенски ден
со сонце поз


===== CHECKPOINT 055 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”
И првиот сум јас што сакам
одошто скован сивилов,
одошто скован си…”И прв ме жижна твојата мака

Кој чука?
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
кога те следат со измамна сила,
со смешка,
сиромаш и тага?
И прв ме жижна твојата мака
Кој чука?
Кој чука?
Ој! Сам сум јас што сакам
одошто скован си ме жижна твојата мака
машина.

И прв ме жижна твојата мака
мака,
одошто скован си… Штом јад ме стиска
под малтерот на твојте гради,
одошто скован си…”И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас, жив сум ти којшто те сакам
и што по толку време
што те заборавам
што те заборавам.

И прв ме жижна твојата мака
маката,
јас тебе – жив сум јас, жив сум јас, жив сум ти којшто те сакам
и што по толку време
што те заборавам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас, жив сум јас.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив сум јас.

Јас сакам се да те чувам,
јас тебе близок.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


И прв ме жижна твојата мака
со привкус беше делот мој
со сонце позлатен:


од овој есенски ден
од кога,
јас тебе близок те заборавам
од кога детен сум,
од овој есенски ден
од кога,
кога те заборавам
од кога,
со сонце позлатен!Пустина студена, ко љубов жива
не сум видела.




Јас што сакам
очи си ми, жив сум јас.



Сиракот што ми е на пуста нива,
јас кај што ми е денеска
со жизнен да те чувам.







И прв ме жижна твојата мака
со ужас
и срце ми се в коса
со привкус


===== CHECKPOINT 055 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Си збиркал, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.


Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
за тебе!3атворницата:



Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме минете
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачкатачката:
Те


===== CHECKPOINT 055 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах, тоа е хор
како музика
како музика
во летна ластовица скрита,
а ти ќе се фрлиш како таен спомен
како во гнездо ластовица скрита,
како таен спомен.ЗаО дали има будно срце
тагата на срце
како песна на ранета птица?За тебе жал ми е:
како цветна,
како сладок и таа има –


===== CHECKPOINT 055 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Кога би можел да ги изумам
трите
трите навреди во мојот живот –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те чувам како галаба в рака
не,
не како галаба в рака да те кријам како таен спомен
што те стискам толку како таен спомен
не,
со ужас дека те заборавам како таен спомен
и ќe те чувам како таен


===== CHECKPOINT 055 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:
Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)
Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Те нема – кnu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте, кnuгuгu многобројни?Другачката:
Те нема, донесохте nuгu народ?Другачката:

Те нема – кnuгu многобројни народ?Другачката:
Што ви направихте?Другачката:
Не вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Загрме народ кnu


===== CHECKPOINT 055 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата од срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!




Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце


===== CHECKPOINT 055 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:
Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.
Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и мачно низ светов
имам толку
со иста смеа и спокојство.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Сине мило, смири брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме


===== CHECKPOINT 055 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден

со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиеноќ,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и мачно во светов
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Засти ми, мило, смири се веќе,
болно да те кријам,
не лути се што те стискам толку!Ах овој есенски ден
Срце неповиено
од светлинаен!


===== CHECKPOINT 055 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири се веќе,
исти ми, мое сине, смири да те кријам.

Со привкус горчливо, смири се што те заборавам,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах.Засти ми, едно да те чувам.Не бој ми, едно да те јаде
и ѕвезди,
не,
јас


===== CHECKPOINT 056 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.
Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.
„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”
Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди како душите што ни се
дека во крв не се.
Не бој се, мајка саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие
жолт пајак крв в поле писка
и ѕвезди крв.Засти ми, мило, смири ми, страшно ми, страшно ми е:
на пајажина жива, нани ми, нани.Засти ми, мило, нани ми, нанкај, нани, нани.Засти ми, нанка,


===== CHECKPOINT 056 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на тврдо легло,
ти што пиеш од суви усни,
одошто скован си мрхов што пиеш од суви усни,
одошто скован си одер,
а денот беше пролетен, од нас секој падна.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над споменот негов
и оној есенски ден се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
облаците есенски липал,
одошто скован си се винел,
ти што по исти пат се вити,
и над споменот негов се вишат.

И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
одошто скован си и срце сака,
одошто скован си сега,
и што по исти пат се вишат?

Не! Тие низ мрака,
одошто скован си тука… Сенка без спомен.
И оди викот твој низ мрака,
со викум ти пее,
ти што по исти пат се вишат,
одошто скован си сега,
како во ковчегот Ноев:
да нема никој,
ти што ќе сетиш нешто
што ќе ти земе?”Пустина студена,
Ни сонце таму нема ни темница.

И само без спомен прелетува –
глува изѕемница!


Ти немај на срце
и срце сакај го тоа
што те стискам толку!

Но што? Зар има будно срце
како спомен,
со таен повик
кој не го сетил,
ти каде сон ќе ти стават?

Не бој се,
не, само не тишина,
не, само не тишина, само не тишина,
и само без спомен
со ужас дека те заборавам
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, в постела
и ќe доврши со иста смеа како итра срна,
со очи полни прекор да се гушне
и ќe доврши со полни прекор,
со очи полни за да би те познал.





Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те следам –
јас тебе нема ни темница.Сиракот, таков дар не дарувај ме стиска
и срцево што те стиска
што те стискам толку.Пустина


Не, таков дар не


===== CHECKPOINT 056 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и во шепотот на тие тихи води,
оздрави ме, ти црно време!
Со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти ми даде еден век,
ти си уште жива, младост.

Но ти си уште жива, младост.
И јас би сакал душава –
за тебе!
Со мојот дух е преграб, јас би сакал душава да ти мине.

Со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и би сакал срцево час на видок,
о езеро, јас би рекол,
од овој ритам на стапките.

Со тебе сум само бран што леко тече,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, речен, речен, јас ќе те чувам
и како остравица сече
како душите што ти се
со привкус горчливо-тих.

Со вас зборам – сакам да те сетам.


И ти си уште жива, младост!
Со тебе сум жива, близок.
Надвор сум јас, би сакал душа да те спомнам
од овој ритам на стапките.

И еве срце ми е денеска
со сонце позлатен!


И ми е денеска
детен, јас ќе те чувам
како остравица
со ужас дека те заборавам.





И еве своите стапка
со рацете како душите
и зоманца
од овој ритам на стапките
што се нажалува
со привкус,
и дека овој повик е на Гази, јас би сакал да те чувам
со ужас,
исти со ужас, како прв!





Немој да те чувам во мојот сон
со ужас дека те заборавам.П Мај што те стискам
како


===== CHECKPOINT 056 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
како во ковчегот Ноев,
како во ковчегот Ноев,
како во ковчегот Ноев,
како во ковчегот Ноев,
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
А дух умрел
Почини, поплукани,
на раскрсници крвави
и над гробот твој се сипала,
не иди зашто жалосна би била таа.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?

Видело, до дно срце сака,
како во ковчегот Ноев:
ох колку лесно би живеел?

Нити со мерак најаден, напиен,
како во ковчегот Ноев:
ох колку лесно би живеел?
И еве како одглас в душа
ох колку лесно би живеел?
Нити со мерак најаден, напиен,
но лудорен,
но сепак – ох колку лесно би живеел?
И еве како одглас в душа
тој ќе ми вникне,
како во ковчегот на видок,
сон,
како во ковчегот Ноев:
ох колку лесно би живеел?


И еве како одглас в душа
тој ден
тој ох колку лесно би живеел?
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот ќе ти прријам.








О другари, зар од нас секој
во немир ликот ќе мине?Пустина студена, таа што ми ветува?


Нити што наслутен,
ох колку лесно,
со сонце позлатен!Достапни, ко љубов жива, в песна жива,
јас тебе ќе те кријам.Не бој се, мајка
ти со сонце позлатен!Ах




Не бој се, мајка саноќ жива.Ах таков дар не дар


===== CHECKPOINT 056 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.

 


Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака


===== CHECKPOINT 056 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
со мојот живот ќe се згаси.

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Старата Москва ти се скромни
и помиреност со судбината.

Не тврда на ветрот
тој ќе ти се згаси.

О таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах, тоа е подла жед.Ах овој есенски ден
од кога
тој е во нас
како човечкото
не тврда –
со мојот живот се лее,
не тврда како галаба в рака да се лее,
не тврда како галаба што ја носат тие,
со мојот живот се талка тој вик да се гушне.Не тврда немош ли,
не лути,
не лути се што те стиска
како душите на сама што те стиска,
со ужас дека те стиска.Ах овој есенски ден гори
не,
глува се


===== CHECKPOINT 056 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!Другачката:

Ти ми се смееш. Да плачам? Да зајдувам?

Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас не сакам.
Што да си кажеме?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, дојди пак да те бацам.



Дај да те бацам!

Што ви направихте, тоа звучи гордо!


Видело, клнам, глував, глував, нанкај!Ах овој есенски ден

На старачката:




На старачката:







На старачката:


Зошто да те бацам?3атворницата:









Зошто да те бацам?Другачката:





Не, баш послатко!


Не, зар?Дај
Дај
Не, тоа!3атворницата


===== CHECKPOINT 056 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Засвире, љубов, жалосна е,
не, љубов, жалосна –
не, љубов!Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине, мое сине, мое сине,
на онаму видиј ме, мое сине!

На сон ќe те изнесат,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, мило, смири, нани ми, нанкај, нани.Засти ми, нани ми, нани ми, нанкај, нани ми, нани ми, нани.Засти ми, нани ми, нани, нани ми, нани.Засти ми


===== CHECKPOINT 056 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Пустина! Гледај, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!За сé мрачно и мачно ми е денеска
од овој повик
и дека немам спомен.



И ти би сакал сега, речи ми, еве,
јас страдам.

Не бој се, мајка ќe те кријам, страшно да те кријам,
а ти си уште жива.


Но таа, што ми ветува


===== CHECKPOINT 056 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.За Жинзифов, ко љубов жива и в бескрај пиштица
што носеле незнае,
и првиот сум јас што сакам
о Жинзифов да те сетам.


Па живеј таков спомен не е само негов
што гори
и твојот спомен удел
тој гори.Друга ми нема спомен
на душа
што да те јаде
како таен спомен,


===== CHECKPOINT 057 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
со живот олкав, ко љубов жива,
со смртта што се знае
што е –
со живот пак ти гори видот.


Јас те сакам се што те сакам,
не пристапуј близу,
ме граба се што те стиска
со мојот живот –
јас ќе те чувам.
А како животот други
да те сакам,
со твојот живот ќe се згаси,
со тебе жал, со тебе сум,
јас ќе те чувам
со ужас дека те заборавам.Друга Мајчице, саноќ над мене биди
со таен спомен
со ужас дека те заборавам. Мајчице, саноќ над мене биди,
со сонце позлатен!За тебе жал ми е…За тебе жал и во нас гори видот
од овој есенски ден
со сонце позлатен,
и дека уште прва љубов немам.За Мајчице, нанка жал ми е:
на пајажина жива.Засти ми, смири месецот ми, мајка саноќ жива
на па што ми ветува


===== CHECKPOINT 057 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и настрвена издишува,
несклавена како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
и дух со таков трепет што гориш
и како сач тура ти ќе се згаси.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на сама
и зори како сестра ти ќе се згасиш
и како таен спомен
со ужас дека овој ритам час
со ужас ќе се згаси.Засти ми, страшно, смири се веќе,
и твојот гроб ќе мине.

Сочувај се веќе,
на твојот гроб ќe видиш,
со ужас дека овој есенски ден е на твојте плeќu,
и дека уште прва љубов немам,
со тебе имаш,
со ужас дека си истата што те стиска.Несум сакал сега, мое сине, мојлези ми


===== CHECKPOINT 057 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.За тебе жал ми е денеска
детенце неповиено
од темницата
што пие надвор
и тие низ себе се пречистуваат.
Но тие тука се, присутни везден,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Но тие тука се, присутни везден
со привкус горчливо-тих на мисла,
со ужас позлатен!Засти ми, присутни ми се веќе,
и тие низ себе се пречи
со привкус горчливо-тих.ј ми, сине!Засти ми, мое сине, едно да те чувам како таен спомен
и твојот
како таен спомен
и ќe бдем во


===== CHECKPOINT 057 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!



За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
да се гушне смеење и тага.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
не лути се што те стиска смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!




Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
со сонце позлатен!


===== CHECKPOINT 057 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
пак пред тебе ќe стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина.
А како мреам кога те гледам
со ужас дека те заборавам
со таен трепет ме гори,
со очи полни со ужас дека те заборавам
со таен прекор?Ах овој есенски ден
со молскав трепет на твојте плeќu,
и ти – саноќ ќe видиш како те гледам,
со очи полни прекор,
со очи полни со прекор,
со ужас дека те заборавам.За тебе жал дека те заборавам толку колку што те заборавам,
како и твојот лик,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.Ах овој
тој о сине ти е мил.Засти ми, мило, мое сине, страшно ми е:
на пајажина.За тебе жал дека уште прва љубов немам,


===== CHECKPOINT 057 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




Другачката:




Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Другачката:
Те нема – едно да бидеме
што те стиска – едно да бидеме се нас
и кај ни срце сака пак да си


===== CHECKPOINT 057 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Да, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:


Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Ти чекаш ли?
Си текла, рика:

Не, мила нани ми, нани.Ах ти имаш, сја топола,
и како остравица да си бидела:
до ме стиска!
Не бој се, мајка ќe видиш,
Не, сине, рика:


Мисли на мене!Пустина студена, смири не пристапујНе, сине, мајка,
на мене!Ах,
Не бој се


===== CHECKPOINT 057 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И минам овде сега
каде што ти си минел,
одошто скован си по толку време,
а нас со црни далги
и со црни далги
и со црни далги
и со црни далги
заџиски горчливо-ти со црни далги
и со црни далги
и со црни далги
и со црни далги
и со црни далги
со црни зрна.
И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
со црни далги
со црни далги
со црни далги
и со црни далги
со бели зрна.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли на мене.


Ти мајко наша, попусто расна
мажи со црни далги
со златни зрна.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли на мене,
со црни далги
со златни зрна.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина,
се што ми дал,
со црни далги
и со црни далги
со црни зрна.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
со црни зрна.Минам – и мене
одошто паднав во дневниот мрак,
одошто паднав во дневниот мрак,
и мрак скршен,
тој беше на некој пир.

И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?


Ни сонце таму нема ни темница.



Па живеј таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина,
на споменот мој
и над гробот нивни да би те чекал.

И ти во искреста игра
со црни далги
со златни зрна.Не тврда, само не тишина.
Не тврда немош и скаменување
во глува.

Но нема – можеш да ме судиш
како итра срна,
не тврда немош и тага.Кога би можел да те сретам како таен и таен,
како итра срна,
не тврда
не тврда да те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Пустина студена, таа што ми ветува?Пустина што те стиска?
Не тврда немош и скапан дарувај
и како


===== CHECKPOINT 057 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цветна,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина немош и скаменување!Пустина студена немош и скаменување
во в небесни страни вишина!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!


===== CHECKPOINT 057 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:


Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Ти текла, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, реко, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, реко, реко, колна:

Мисли на мене!Пустина студена, реко, ко љубов!


Си текла, реко, ко љубов жива.


Си текла, реко, реко, ко љубов:
од овој повик мој
На па


===== CHECKPOINT 058 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар може смртта да те врати?

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.



А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, жив да те сетам.





Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.Друга, жив да те сетам
и твојот гроб и цвеќе
како таен спомен,
како таен спомен да се викне


===== CHECKPOINT 058 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си ти по пропис и ред.

И знај:
одошто скован си…”


А дух ти води в мрака огневита трага,
ти што по ред ли?


И в песна си се винце, живеј ја, реко, душа ти тече.
И знај:
одошто скован си во мрака,
цел век не дели.
И знај:
одошто скован си, сја отзива чуј:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
и што по ред.
И знај:
див костен си тука… Сенка без спомен.
И знај:
оноќ ќe видиш како се сретам,
со очи полни, колковиден си тука…

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во родниот град,
со очи полни, искинати,
и оти – дете ме сетил –
јас сетил – оти сега јас го знам.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во родниот град,
со очи полни,
и како остра секавица сече
со очи полни, строгост,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб во родниот град,
одошто сум роден во родниот град,
но зар да го знам овој повик мој
како в соне,
со очи полни, строгост,
кој до дно срце ме сетил.
И знај:
јас сети ме сега
од кога, еј од кога детенце сум бил,
јас сетив во мојот роден град,
со очи полни гради,
со очи полни
и како сачукам поздрав и со ужас се трудам
со привкус горчливо срце
со ужас дека овој повик мој
со сонце позлатен!Ах



И ти нема друго да бидеме
со привкус горчливо срце
и со смешка,
со очи полни прекорува,
со очи полни прекор,
со очи полни ми се радувам.Засти ми, мило,
на


===== CHECKPOINT 058 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Другачкаташа човек којшто со пустелинско срце се коллеше,
и зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.

Тебе ми е жал
што ми е денеска
што ми е денеска
што ми е денеска
де?За тебе близок види ми е…За тебе близок ми е денеска








На сон ми е денеска
од кога сум жива,
со глас да ме вpaќат,
со ужас ме вpaќ скрита,
и кај ни срце сака пак да си идеме.За тебе близок


===== CHECKPOINT 058 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:


Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


 
Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема луѓе да бидеме смеење пак да


===== CHECKPOINT 058 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
тој до дно срце –
кога те стиска
со молскав трепет,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине,
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, смири, смири се веќе,
болно си, мое сине, мое си, мое си и мој сине.

Не тврда немош и скаменување
близу
жол
и ќe видиш јагне.Не тврда немош и скапа
заедно да си идеме,
исти како небо што пие
со привкус горчливост,
исти како небо и в небесни вишина.Не тврда


===== CHECKPOINT 058 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.

И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


 

Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидемеме,
јас пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да


===== CHECKPOINT 058 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”
Не, сине, тоа месецот грее грее
и ѕвезди ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, мило, мило, смири се веќе,
нани ми, нанкај, нани.ј, тоа месецот грее
и ѕвезди и цвеќе.Засти ми, мило, смири се веќе
болно си, мое сине.
На сон ќe


===== CHECKPOINT 058 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.


Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Истај го превезот,
за едно пеење и песна се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо таму се – ги стискам
дошто многу сакаш.
И знај:
да бидеш име во двор е студен камен,
по исти начин како и јас –
да бидеш име во двор се наведува.
И знај:
јас сакам и тивка жена,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
со штуро време се наведува.



И знај:
да бидеш име во двор се наведува.


И знај:
да бидеш име во двор е студен камен,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”

И знај:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си во двор многу сакаш,
одошто скован си…”Зарадиста во први зори

На стара Москва Сина улица –
достапни ми се тие дворје,
дошто позлатен си ти –
од овој есенски ден
како и јас сакам
очи во дворје,
за едно место знај:
од соба в соба штуро.


И знај таков дар што ми носиш
и срцево –
јас сакам тука да те сретам
одошто многу сакам,
јас сакам се да знам,
јас кај да најдам душа.





И днеј таков дар да си биде име и мое срце да те родичува.








Немој


===== CHECKPOINT 058 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле удел тој, и прв ме жижна твојата мака?


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам –
и прв ме жижна твојата мака?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле,
кој до дно срце ќе ми в


===== CHECKPOINT 058 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:





Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме


===== CHECKPOINT 059 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За едно пее вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За едно пее
што си глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.

Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За едно пее
во не дарувај
што те


===== CHECKPOINT 059 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За тебе близок жал
за тебе сум…Пустина студена љубов што ми се вникна,
тага ветени –
за тебе близок ми е денеска
од кога,
за тебе близок си ми,
!Друга ми е денеска
детенце неповиено,
од кога, еј од нас секој
што сака
и
со иста мака да ме вpaќa пламен
за тебе,
од овој есенски ден
и твојот пак пак љубов да ме гушне смеење.





Не бој се ледам
на, мајка ми е денеска
на пајажина
не,
не како љубов жива само да си идеме.


===== CHECKPOINT 059 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и таа штура близост на сето –
плаче со сите тајни дамари.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со сета гроза што ја носат тие,
со сета гроза што ја носат тие,
со сиот горчливо-тих на тага и есен.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и нанкај,
и ѕвезди луѓе што се,
со таен порив да се гушне смеење,
со сета гроза што
со сета гроза што ја носат тие,
со сета гроза што ја носат тие,
со сета грозно грга на подвиг удел што ја носат тие,
со сета гроза што ја носат тие,
но твојот лик и на тага жал
што ја носат тие,
со сета гроза што


===== CHECKPOINT 059 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не е оваа матура само на сон
како сестра ти ќе се згаси.Гугучке, зар од нас секој
во немир ликот не дарувај ме,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!
Но кога те гледам,
јас тебе ти си мрхов што те заборавам толку долго време,
не како галаба лолна само да те кријам.

Не бој се, мајка ми, мајка ми нема среќа.За сé мрачно и мачно во светов
и ѕвезди
со сонце позлатен!Засти ми, излези, кnu в срце,
и ѕвезди, в небесни страни штура близост,
и на сон жал дека си уште жива.Достапни заграб ми,
на онаму види


===== CHECKPOINT 059 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Кај се тие чорба,
зарје, нанкај,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
со очи полни прекор,со живот пак ти гори видот
и ѕвезди како човечкото во тебе гори
со привкус горчливо-тих.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.

На сон ќe видиш јагне што ми се вникне,
болката на сон ќе мине.






А Жинзифов – да помине,
јас тебе ќе те кријам
како спомен,
жолт пајак црн
по таа убост како небо
и ќe
со ужас дека си ме видел.Ах











Не, сине, зар од нас секој
во немир ликот не дарувај


===== CHECKPOINT 059 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во туѓина,
одошто скован си…”И знај:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И оди викот твој е неизвесност,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И првиот допир со
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Тој вик од срце сака
и сака
одошто скован си ти, невиден znacш,
од нас секој вик
и како остра секавица сече
со рацете мали жили.
И ти се смееш ѕунливо ко сребро,
одошто скован си…”И прв вик од срце
Кој чука толку пати?
Кој чука?
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


„Сиротно лудо, страшно ми е:
на пајажина пат ќе ти стават,
јас тебе уште за прва друшка срце
со жизнен да ме стопли пламен,
одошто скован си…”?Друга



И прв вик од срце
во е студен камен,
одошто многу сакаш
и срцево ми е:
од кога јад
со збор
со очи срце ќе ме викне,
со очи полни
со сонце полни
исти срцево ми е –
како таен спомен да ме викне?Пустина


===== CHECKPOINT 059 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Засвире виолината по нашите калдрми…Бегаше возот во мене
за песна од налани по нашите калдрми…Засвирепот, за песна од налани по нашите калдрми…Друга песна од налани,
за песна од налани по нашите калдрми…во песна од налани.За песна од налани по нашите калдрми…Како љубов жива песна од налани
за тебе
за тебе збори!За песна од мене близок
од кога си уште
за тебе
за тебе
за тебе близок близок.Друга





На


===== CHECKPOINT 059 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
со силни вилни ветришта и мрак ќе се свиткаат,
со силни вилни ветришта и мрак.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
со мојот дух се преливав,
со мојот дух се преливав,
со сета гроза што ја носат тие,
со твојот дух се нажалувам.Ти којшто толку време минав,
со твојот дух се молам запри,
со мојот живот ќe се згамам.Загубен жерав в бескраен мрак,
– в бескрај се ми е делот
над мртов град,
самотен вик ти ќе сја стопиш
и ќe бде што те стиска –
јас ќе се гушне смеење.Ах таков
На Мај
со сонце што те стискам толку опиен,


===== CHECKPOINT 059 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Тој донесој ја следиш неговата сила и сила.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки и тоа на подвиг удел.

Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Тој ми се смее и нанкај,
нашата насмевка на мојте гради.



На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
на пајажинана онаму види
што пие
со молскав трепетлика, в бескраен мрак –
и ѕвезди на сон да те носат.



Не тврда немош и скаменување
со сонце позлатен!Засти ми, присутни
и ѕвезди што ми се молам
со привкус грч,
со очи позлатен,
со очи полни гради.Ах овој есенски ден
со молскав трепет што ми ветува


===== CHECKPOINT 059 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
о дете, ти си уште жива душа!
Во дворот наш
имам час.

И кај е, токму каков беше гласот
на она гугање?
Ти го гледам оној широк чекор
во идноста напред:
очите ми се скромни,
жалосна е раката што ми паѓа,
а пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и со себе –
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

Зашто – дете, тоа звучи гордо!

Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
како да го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Па зошто сега веднаш? – зошто сега веднаш? – зошто веднаш? Да не згрешив нешто?
Не!
Чук, чук!
Но зошто веднаш?
Оганче!
пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!




А јас брзо?
Ах овој есенски ден
пред портата од срцево
некој запира,
чука,
некого да се гушне смеење!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Срцево ми е денеска
детенце неповиеен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
на онаму каде што си бил
детенце неповиено
со привлатен!Ах овој

тој ми е денеска
детенце неповиеен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден

Со сонце позлатен


===== CHECKPOINT 060 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
од овој ритам на стапките како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

И подзамижува бледа на сон
и зори од овој ритам на сон
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Не тврда се врати
во глува вишина!Загучкест ми е,
чувај ми, страшно ми е:
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За овој есенски ден
со сонце позлатен!На нас опиен,
на оние низ


===== CHECKPOINT 060 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
одошто скован си…”Не!

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си од тие дворје,
дошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен си тука… Сенка без спомен.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:


„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно си сторил,
случајно си…




И ми иде Ереха
на твојот гроб,
се што си сторил,
случајно си сторил.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
и срце ми сака
со иста смеа да ме носи.







Как Мајчице, саноќ над мене биди,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



Каква песна!Сиракот овој есенски ден

како што беше,
тој неврат да го гледам,
како што ми ветуваше?



Не сега види
со таен повик
тој сум
со сонце позлатен!Сиракот таков ми нема будно срце
што да ме носи
како човечкото


===== CHECKPOINT 060 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:
Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.
Аа ти – за себе кажи:
да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива, –
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.


Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте, кnuгu вue мани безбројни?Ах!Другачката:

Те молам, кoj днехте?Другачката:

Не!Другачката:




Дај ми, кo?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и ќe бде то живеме.Другачката:



Те молам нема – едно да бидеме
и в


===== CHECKPOINT 060 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
со живот се вишне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел
што носеле удел?Другачката на таа нива жал
што ми ветува?





Нити мај што ми се молам:
о Жинзифов ли ќе ми даде јагне,
јас тебе уште за прва друшка.Засти ми, мило,


===== CHECKPOINT 060 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина.Не молам немош и скаменување


===== CHECKPOINT 060 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто од тие дворје ти е.”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
на зимен ден се шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно и кално.


Сонченце зимно. Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење,
за меко зборење.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна,
за меко зборење со ранета душа.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен и мрачен.

А пееше долу, пред мрачинско јато,
и човекот сетил нешто
во немир се врати
и човекот сетил нешто
со друго.Засти ми, мило, смири се веќе,
со иста смеа,
исти луѓе низ себе
со иста смеа да се гушнеме.


На сон
тој е да си биде едно место,
со сонце позлатен да се види
со иста смеа.





Да не пристапиш тука
и ѕвезди
како што и утре
и твојот гроб
со иста смеа да се пречи.Друга



Не тврда немош да те стискам
и ќe те чувам како таен спомен
со иста смеа
со иста смеа и со иста смеа да


===== CHECKPOINT 060 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.

А Жинзифов ми се молам
о Жинзифов, таков дар да ме стопли пламен,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел?


Па живеј таков, таков,


===== CHECKPOINT 060 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…3атворницата остана во мене
за песна од налани по нашите калдрми…Другачката





И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Друга?Засти ми, мило, смири ми, земјо песочлива!За тебе љубов ме, земјо песочлива!Друга ми е…За тебе близок
од овој век
на сон
за тебе близок ми е…За тебе близок и нанкај, близок
кој ми е:
на пајажина, нанивната,
нани твојот гроб,
нани ми, нани ми, на тебе близок тебе
и
што уште толку ми


===== CHECKPOINT 060 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема, дојди да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
а пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак пак да си идеме.ш и друго.


===== CHECKPOINT 060 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на твојот гроб?



А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков zna
на меѓата,
со очи полни прекор,
и срцево ми е денеска
детен,
како пр љубов жива душа да ме стопли пламен.



И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


И прв ме жижна твојата
за тебе близок, жив да те сетам.






И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам
со привкус, ко љубов,
со очи полни прекор и
и срцево на


===== CHECKPOINT 061 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не е оваа матура од дните млади –
јас ќе те кријам како песната што се крие
со мојот живот
со ужас дека те заборавам.Ах да не е оваа матура од овој ритам што гаснува
со таен трепет,
со ужас дека те заборавам.Тој блесок и во нас гори
и дека уште прва љубов немам
со иста смеа и спокојство.3атворницата на сцената
и дека уште прва љубов немам
во срце
на,
со сонце на срцево си ти – дојди пак да те кријам.Ах да те знам
јас, страшно
јас ќе те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах


Не да те заборавам толку
што те заборавам толку,
не како гала,
јас нанкај таков и близок
не како човечкото
што
не,
не како


===== CHECKPOINT 061 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели ме, сине, ти си само негов верен војник,
само еден,
од срце мое!
А тебе – да те јаде
како жар што горат
и што носеле со себе – како сач.

Твојотте очи да те стискаат
со привкус, и рака да ти стават,
одошто скован си…”Бели ми се белите реда
и тие тука се вишат,
одошто си роден во згазено племе…

И еве како одглас в душа
жолт пајак крв
и капат стреи проштална песна
на твојот гроб.

А тие – деца пргави
на света борба ветени,
на света борба ветени,
на света борба ветени,
на света борба ветени.
А тие – деца пргави
на света борба ветени,
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умира секој вик
и твојот смртен вик:
на подвиг те нема
на чело.


Не бој се, мајка сабја в крв саноќ над гробот твој е
како саноќ над гробот твој,
цел час те нема
на чело.


И днеска пргава
а в бескраен мрак ламна,
како пргави
и нанкај,
о тоа месецот грее в бескраен вик е на сама,
и твојот смртен вик.Пустина грее
О другари, зар од нас секој вик
како човечкото
и твојот смртен вик?Мр си таков,
и како таен zna
како таен вик
од нас гори,
како од нас секој
со привкус,
со сонце твој удел да те срети,


===== CHECKPOINT 061 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и макар мрачен неврат да го влече,
и викаш:
ти каде да најдам,
ти каде да најдам,
ти каде да најдам,
ти каде да најдам?
И кај да најдам,
ти каде да најдам?

одовде и јас би рекол,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Ти чекаш веќе десет лета,
а ти си уште жива, младост.
Но нема, зар ќе те чувам уште една младешка песна
како што ти си минел –
од кога, рика,
на твојот дух е –
како пламен,
како остра сека
што рони лисја што се диплат тие –
со твојот дух е преграб, ломен,
и како пламен да те земам –
со ужас сум јас што те кријам.





Си текла, рика:
Мисли на мене!За сé срце си уште жива,
само не пристапуји ќe згасне,
и како спомен да те кријам –
јас ќе те чувам.



Игротам, и своите


===== CHECKPOINT 061 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Си збиркал, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак пак да си идеме.За тебе жал
Те


===== CHECKPOINT 061 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе – едно да си биде:




од кога детенце не сум видела,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.3атворницата:





Зошто?Другачката:




Те нема – едно да те го слушнам.Ах?Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


===== CHECKPOINT 061 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За сé мрачно и мачно во светов
со иста смеа како мене
и со таа лика што ја носат тие,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине ти ќе стоиш
со молскав трепет,
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.

А како мрешка
со живот пак ти гори видот
и зори
не,
со смртта ќe се згаси.Засти ми, смири,
на онаму види
и зори
со иста смеа како мене
со таен горч,
со сонце како река што пие
со ужас дека те заборавам.Пушти ме, сега,
јас те молам се што било,
со таен трепет дека те заборавам.




  Мајчице, ми, страшно ми е:
на пајажина ќe бде топиш,
нани ми, нанкај, нанкај, нанкај, нани.Засти ми, нанкај ме


===== CHECKPOINT 061 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Урнати селски гробишта,
ни крст,
и над нив круша горничка –
од ветрот скршен.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, страшно ми е:
„Надвор роса роси ме, страшно ми е:
на пајажина ме свила,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, ти доста сакаш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ…

И днеска трпиш
И вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ народ.
И днеска трпиш
На горкијт тој народ
со сонце позлатен.


И днеска трпиш, и утре
И в тешка болест,
кој донесохте плод тој..мu народ.
И днеска трпиш
И днеска, и утре страда
И неусетно кuгu топиш
И в тешка болест,
И в постела пада нива незна топиш.
И днеска трпиш, и утре
И утре
И в тешка болест
На горкијт тој народ
И днеска народ
И утре
гu народu народ
На горкијт тој..мu народ
На горкијт тој народ
И ден


===== CHECKPOINT 061 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Не вели, сине!Другачката:


Што ви направихте?3атворницата:


Ви каков донесохте плод?3атворницата:

И днеска?
Што ви направихте?
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Ви каков донесохте плод?Другачката:



Што ви направихте?Ни направихте?Другачката:






Те немам страв?Другачката:



Те нема, таа?Друга?Другачката:

Те


===== CHECKPOINT 061 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:
Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами и си оди.
А зошто? – за нив сега спремаме еднодруго?Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

И одат така – ред по редум. Да не згрешив нешто?Другачката:
Не вели, може!3атворницата:


Не, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:


Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
од срце не ми е жал
што, зар не сум видела.

Па живеј таков орач да те сретам.

Што ви направи, кnuгu многобројни?
Сирот, зар од нас секој
во немир ликот не го гледам.
Тебе ми – ми нема среќа.

Јас тебе уште за прва друшка те познавам.


Јас ке ти кажам
гu многобројни, и утре
гuсмалихте nu вue мани безбројни
и гnuштu народ
На горкијт тој..
На горкијт тој.. тој..ммu народ тој..мu народмu народ
И еве горкијт тој орач, гnuгuгu народu народ кuгuгu народ?Другачката?3атворницата:


===== CHECKPOINT 061 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен и мрак.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?

Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”


И еве како одглас да жолч те јаде
одошто скован си…”


О пеј ми, пеј ми!Пушти ме, враже, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее збори:


„Со глас се смее,
се што си рекол,
одошто скован си…”
од нас секој
како мене,
се што си сторил –
се што си сторил,
како да те чувам,
одошто скован си…”Пушти ме, земјо!Пушти ме, враже,
нани ми,
одовдетен си сега
како мене,
јас ќе те чувам
како што си сакал,
одошто скован си сега.”Пушти ме, земјо песочен,
од Жинзифов,
од нас секој
што те заборавам.









И ѕвезди в душа

јас
уба
На горки пат
и твојот гроб
што те заборавам.Пушти ме,
болно си, мое сине!Пустина жива,
болно си


===== CHECKPOINT 062 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
тој е – смирен и мрачен,
како небо ѕидот што гори
како пламен.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.За сé мрачно и мачно во светов
кога те следат неизвесност,
како во ноќва
од дните млади –
плаче,
не – дојди пак,
и како далечен,
сум пред тебе – дојди пак да те сретам.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ќе се згаси.Не тврда, таа што се крие намов,
не тврда немош и скаменување
и таа штура.Засти ми, излези брзо,
не пристапуј близу тебе
близу
во сонце,
ме граба сепобева,
не пристапуј близу,
ме,
ме граба сепобе ми е ранета!За сé мрачно и мачно во темница
кога те заборавам
и како змев трепет тешка и тага таа е


===== CHECKPOINT 062 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Колку ненадно иде бурата таму види
во глува вишина.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина –
глува изѕемница!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Засти ми, смири немош и скаменување


===== CHECKPOINT 062 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!Ни сонце таму се вишина
што вишина!Пустина студена немош, в постела види
и ѕвезди вишина.Пустина студена, таа што ми ветува,
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!


===== CHECKPOINT 062 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!



Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува
и дека немам молска немош и скаменување
во глува вишина!Пустина таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!Пу ми, мило, тоа не дарувај ме свила, само не тишина


===== CHECKPOINT 062 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над гробот твој е ѕидот.

И во темницата штрекнати
цани се
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Да можев да те грабнам како прле преграб,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти после толку време
под два покрова
и со толку време
и со толку време
што
програб ќе можеш да ги изумам.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”Пушки,
дошто од нас секој
во немир ликот не го будел.


Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.

Што младоста ме свила и срце ми сака
како што ми ветува,
ти колку што ми се смеат,
со твојот лик е преграб,
со твојот лик е преграб,
како цвет да те галне,
како цвет да те јаде.



Не бој се, мајка ме стиска
со тебе,
а мене – како таен спомен
не –
и колку да те копнеам –
јас ќе те кријам.Пушки



Ни срце ми сака
одсти ми,
и ми сака благо срце
со иста живот да те кријам.




Не тврда, тоа месецот не го сакам
на твојот гроб.


Јас го сакам.”Ју




На сон ми е денеска
кога


===== CHECKPOINT 062 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, смири брзо
и ѕвезди нанкај, нани, нани.Засти ми, смири ми, нани ми, нани.Засти ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нани ми, нани ми, нани. грее


===== CHECKPOINT 062 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиот вик мој се гласи
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиот вик мој се гласи:
Мисли на мене!Сиот вик мој се смее, рика:
Мисли на мене!Сиот вик мој се смее.


И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
и зокумон.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии.
Со поглед малце сум се свитил
со рацете,
одовде и јас Скопје
со иста смеа се сретам
со молска.

И мрак топола на таа ширна река
за едно место знајна:
ни твојот дух е неизвесност жива,
и само жалам дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб,
со твојот дух е преграб, јас би рекол темно,
и твојот лик ќе мине вишина.



И днев таков вик
кој те заборавам –
јас ќе те чувам во моево срце
како таен спомен,
со твојот дух сум ше


===== CHECKPOINT 062 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак друго да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:






Те нема – едно да бидеме
гuи кај ни срце сака пак пак


===== CHECKPOINT 062 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.

 
 

Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…3атворницата:


Зошто не го зеде?Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај себе сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да


===== CHECKPOINT 062 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:


Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!



За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé што ми го направи твојот татко
од овој есенски ден
со сонце позлатен!



Срцево ми е денеска
детенце неповиеренце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски


===== CHECKPOINT 063 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Другачката песна
И ти се молам, земјо песочице,
на онаму види срце ми гази,
за тебе близок.




На сон ќe видиш

за тебе, земјо песоце,
нани кај чукај,
наниво стресен пат.











„ Мајчице, саноќ над мене биди,
нани ми, нанкај,
нани.Засти ми, мило, нани ми, наниси,
нани ми, нанкај, нани ми, нани ми, наниси,
на ми, наниси, наниси пак, нанкај што ми, наниси, нанкај,


===== CHECKPOINT 063 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие машки
дошто си минел,
ти што по толку време
уморни од дома глас не е
како што јас го знам.

Со збор страшен меѓу двајца
и со песна животот твој е преграб,
зборови сосем секидневни
очи во очи.


Со збор страшен меѓу двајца
таа се преграбув,
и со збор страшен меѓу двајца
и со песна си го сетил.


Како животот другиден
од овој ритам
одглас во душа ти е
како во гнездо ластовица
не,
одошто скован си уште жива,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
кој е попаднат.Пустина студена,
не лути се тие
што ги мислам само мојте навреди и влажни врашки
што ми се на срцево.”Пустина студена, саноќ над гробот
и ѕвезди
и ѕвезди како душите што ни се вкрал пајажинасо привкус горчливо-тих.Засти ми, кo ми, мило, мое сине!
Не бој се, мајка ми е,
тих мој zna да те чувам како таен.




Не бој се, мајка ми е
на,
нани ми, нанкај и нанкај што ми сака!”Не лути се што те заборавам.Дошто многу сакаш


===== CHECKPOINT 063 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Така.
Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:


Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди пак да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Сине мило!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!
Излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и мачно во светов
имамливо позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Путенцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Засти луѓе позлатенце неповиено
од светлина опиено
од светлина опиено,


===== CHECKPOINT 063 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и што рика:
Мисли на мене!Не! Ќе речам:


а – ти ќе речеш – ти ќе речеш.Колку време, какво време мина
од овој ритам на стапките, ломен,
и дали ќе се вратат тие стапки, ломен,
сон, рика:
од кога, е – едно да бидеш
од кога детенце не е,
од кога детенце не е,
како да не е,
од кога детенце не е,
како да не е,
од кога детенце не е,
што било ова
од кога детенце не е,
од кога детенце не е,
некаква утеха да се врати.

И знај:
јас нејќам тука да те сретам веќе десет лета
и колку време мина
со твојот дух, ломен,
и оти ти ќе стоиш на Газибаба,
со твојот дух, со своето снаже, со своето снаже, со своето снаже, со своето снаже, со своето снаже, со своето снаже, со своето снаже, со своето снаже, со.
И подзастигата во мојот живот
од овој ритам на стапките,
со твојот дух, со твојот дух, со, со, со твојот дух.


И само жалам дека овој повик мој
е највкус од сите,
и твојот дух ќе мине.



И знај:
јас сакам да те кријам
на твојот дух,
не како галаба в рака да те кријам,
јас нејќам да те кријам.


Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.


И подзастигата, тоа месецот грее
и твојот дух ќe се пречистуваат
со твојот дух.Засти ми, мило, мое сине, смири, смири се веќе,
исти ми, смири се веќе,
со иста смеа,
исти луѓе,
болно си, мое сине, мое сине,
на твојот гроб.Засти ми, мило, мое си, мое сине


===== CHECKPOINT 063 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
и ридје голи тонеа во мене
за бели магли по нашите калдрми…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
и мене
за бели магли по нашите калдрми…Бегаше возот
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Засти ми, мило, земјо, љубовј!Засти ми, мило, смири ми, мило, смири си, мое сине!

!За тебе близок ми е…Ах,

, страшно ми е:
на пајажина!Засти ми, мое сине!За тебе близок си ми, мое сине, страшно ми, мое сине, нани ми, нанкав, нани ми, нанкај


===== CHECKPOINT 063 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!



Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува изѕемница!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување ќe бдее,
и ѕвезди в небесни страни ќe видиш јагне,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пу Мајчице, мајка ми е,
само едно да


===== CHECKPOINT 063 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката –
за тебе – со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката –
на таа мирна приквечер со дивот.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа, меко единство се слева,
зар зеде нешто и зар нешто губам?
Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече сека в ракав тој ќе бдее.

И знај:
јас сети се веќе – сакам се што било ова
дедно
и колку да течам,
со твојот дух е преграб, јас би рекол
и колку да течам – дојди да те кријам,
јас би рекол –
о дете, младост!


И знај:
јас би сакал да те кријам во моево срце
истих и ти ќе бдеам во моево срце
како што те родив.




Со мојот дух јас би живеел непограбув и близок спомен
како таен
како жива и близок
што те стиска би


===== CHECKPOINT 063 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.




„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот грее.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Пустина саноќ над мене биди,
нани ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нанка, нани ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нанка ми,


===== CHECKPOINT 063 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни грее
и ѕвезди на сон ќе мине.
Не бој се, мајка саноќ над мене биди,
нани ми, нани.Засти ми, мило, смириј, страшно ми, нани.Засти ми, мило, смири, смири ми, нанкај, нани.Засти ми, нани ми, нани ми, нанкај, нани.Пу


===== CHECKPOINT 063 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиракот умрел, излези, излези, дојди пак –
на твојот гроб да запрам
исти луѓе како тебе,
со твојот дух е преграб,
исти луѓе како тебе!

Мисли на мене!Сиракот умрел, јас би рекол,
и како остра секавица
и глас
со ужас таен меѓу двајца
и јас би рекол,
ти каде што си ти, сине,
со таен повик сум јас,
и како остра секавица сече
век по век тој,
како остра секавица сечевек тој ќе бдее
како во гнездо ластовица
и зори
и твојот спомен.Колку ненадно иде бурата,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен,
како да не бидам тажен
како галаба в рака да те гледам!

Но зошто спомен ќе стои
како пламен на гради
и твојот гроб
како таен спомен,
како таен спомен,
со ужас дека овој повик мој
е на подвиг удел?

О другари од овој вик
застих,
о Жинзифов, едноличен
истих,
со ужас дека овој повик мој
со ужас ме гори.Пустина,
јас страдам – едно да те сетам.






О другари, зар од овој вик
како што ми се молам –
јас ќе ми збори:
на твојот гроб
како човечкото срце сака
и срце да те роди
и срце да ме викне


===== CHECKPOINT 064 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?




Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле удел и настр.


Па живеј таков,
кој


===== CHECKPOINT 064 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срцево е студен камен,
кој до дно срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска?


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок да те сетам.




О другари, зар од нас секој
во немир ликот ликот
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел удел.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.





Ми треба другар
и срцево срцево срце
јас да си идеме,
јас страце што ми е:
од срцево ми е –


===== CHECKPOINT 064 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)



Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројниНа горкијт тој..мu народ?Другачката:



Не сум Божиј, жив сум Божиј гнев, народен глас”.Другачката:
Што ви направихте?Другачката:

Не, невиден, кnuгu народ?3атворницата:
Што ви направи?3атворницата:



И днеска?Другачката:
Те нема среќа, тоа не е на светов
На горкијт тој донесохте плод,
И днев сум Божиј гнев, кn


===== CHECKPOINT 064 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам дека овој есенски ден
по исти начин
по исти начин како мене
се сама да си ја почнеме
ноќта
со силни прекор и тага.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине
кога те гледам
со иста смеа како со дете,
трепет што го мислам –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
некогаш
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата, брзо
заедно да проскитаме,
не лути се потикот,
не лути се штојас тебе близок
што те стискам толку.




Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Засти ми, дојди брзо
болно си,
не лути се што те стискам толку.







Срцево ми е


===== CHECKPOINT 064 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле на подвиг удел.


Па живеј таков, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!Засти ми, ко љубов жива.

На сон секој
во немир ликот не го стиска
на оние низ мрачни векој
што носеле удел.


И прв ме жижна твојата мака
со привкус горчливо ко љубов
и срцево ми е:
на пајажина,
и твојот гроб не е нанкај,
и глас


===== CHECKPOINT 064 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.3атворницата:

Не, се срами. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј!
На горкијт тој..мu народ – народен и народен глас”.


На горкијт тој..мu народ
И неусетно кaк свешт сја топиш
На горкијт тој..мu народ –
Ја сум Божи, народен глас”.


Што ви направихте?
Усмалихте?Другачката:


Што да си кажеме?
На горкијт тој..?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:


Ви каков си?Другачката:





Што ви направи?Другачката:
На горкијт тој.. nu народ?

Ви каков донесохте плод
На горкијт?


===== CHECKPOINT 064 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на тврдо легло
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”


Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.И долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак
на стара Москва,
тој дел те чекал.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна,
за едно зборење сонувам.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу, а пееше
за едно пее
за друго.Минам, зар од нас секој
во немир ликот не го будел.



И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.

А пееше?


И прошета назад пак назад
тој застана мрачен,
тој застана мрачен,
и човекот сетил
и човекот се врати
со измамна сила.О време, сето не го гони
тој орач,
и човекот сетил.За бели зори и цвеќе
тој орач беше на улиците
тој град,
тој дел беше на пуста нива.


И прошета назад
тој дел се ори
и зобен и мрачен.Колку Жинзифов, таков дар си,
исти луѓе
и срцево е едно.Пуста моево


===== CHECKPOINT 064 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:


Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
пее смешна песна;
очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах да се гушне смеење и тага.




Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден

со сонце позлатен!





Излези брзо
заедно да итаме,
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце


===== CHECKPOINT 064 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Аа, има, токму.

И одат така – ред по редум!

Оганче.
Влези,
земи си.

Па кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Ти го зеде гласот
како се смееш на таа гугање?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче.

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме.
Во играта секој нешто влага:
да се гушнеме,
а ти имаш верба ужасна.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.
Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
што пие
и со неа понемирен грч,
а ти имаш имаш верба ужасна,
сине,
сине, само да се гушнеме смеење,
не лути се што те стиска
со ужас дека те стиска.Друга овој есенски ден
Излези, излези брзо
заедно брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме


===== CHECKPOINT 064 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:
Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:
Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…


 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:



Зошто?Другачката:


Да знаеш
На горкијт тој..?Другачката:





Што ви направихте?Другачката:


Не вели?3атворницата:
Те нема, како мене
што да ти вникне?Другачката:
Те нема среќа,
Те немам жал.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и зар?3атворницата:




Што ви направихте?Другачката:
Те нема, едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


===== CHECKPOINT 065 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок, потен ден се свиткал,
над гробот твој се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.

Ил црна мака, само да ѕуни
музика в срце, в песна се слуша.

И еве срце сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Ти што ќе ми кажеш
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Ти што ќе ме вpaќe,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Не бој се,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти што ќе ме судиш мене,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

И еве срце сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли на мене –
одошто скован си,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Не бој се,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Не бој се,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
В бескрај се гласи самотен вик
туѓинец непознат.
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвезден вик
туѓинец непознат.
Но кој – пат ќе ми каже,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Туѓинец непознат.
Туѓинци непознат.
Туѓинци непознат.Минам – едноличен,
самотен вик –
на сон ликот им били на оние низ мрачни векој
што носеле.Загубен жерав в бескраен мрак,
дошто незнае,
и твојот лик е неизвесност тешка.Пустина студена,
стресена, пред мрака,
во есенска песна се гласи самотен вик –
од ветрот скршен вик…


Не бој се, само не тишина,
на сон те чека…
Не тврда немош и скаменување
во сон да те сретам.

Не бој се,
нани ми, нани.Да те сретам
јас страдам
и ќe те земам како таен спомен
со ужас
со ужас дека те заборавам.Пу Мајко наша, смири се минеме
Не тврда немо


===== CHECKPOINT 065 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на твојот гроб.

Па живеј таков дар што те стиска
како и срцево си го видел,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг
што носеле на подвиг удел удел?Ах овој есенски ден не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле на подвиг удел удел удел.

А Жинзифов?

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пу


===== CHECKPOINT 065 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Кога би можел да ги изумам
трите
трите навреди како едно,
со таен повик да те чувам како таен спомен
како таен спомен
со ужас дека те заборавам како таен таен спомен
со ужас на твој спомен,
како пламен на чело ти ќе мине,
со таен поглед како таен спомен што те стискам
со ужас дека те заборавам,
со таен ужас дека те заборавам.Засви


===== CHECKPOINT 065 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата, талас ти е умот.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”
Од срце ми иде штуро, мразно
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си.
Од срце ми иде штуро.
Од срце ми иде штуро.
до небо денот се штуро еј од сонот
дошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто многу сакаш.
Од соба штуро, штуро!
до небо таму се штуро,
ни тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
оно нема да мине Маргарета.
Од соба штуро штуро штуро.
Од соба штуро штуро,
дошто од соба штуро!
Па живеј таков ден,
одовдетен ден се штуро водје зиме,
оноќе дож толас.
И днеска трпиш, штуро!
Па живеј таков ден,
одовдетен ден се штуро, штуро!
Па живеј таков ден,
оноќ да помине,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина студена, штуро!
И еве срце ми сака
на твојот гроб да сјае,
овде ми нема среќа.








Ти нема
исти луѓе
со сонце позлатен да иде!”








Не, нема среќа
и твојот гроб да


===== CHECKPOINT 065 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Засти ми, таа што ми ветува?Засти ми, таа што ми ветува.Засти ми, излези се веќе, едно е друго
и ѕвезди што ми


===== CHECKPOINT 065 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:
Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам дека таа ломна стреа
некогаш
со златест прета
со опашот кај му играат.

Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!




За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
со сонце позлат,
исти луѓе да итаме.Засти


===== CHECKPOINT 065 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше на пуста нива
што се видел,
о Жинзифов, ко љубов жива и цвеќе,
јас тебе уште жива љубов жива.

Па живеј таков орач да те спомнам,


===== CHECKPOINT 065 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле удел.
А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков се, како цветна,
не бој се што пие
тој те стиска жива.
Па живеј таков дар,
и срцево немир ликот да ти мине.

И прв ме жижна твојата мака
истих
за тебе близок, жив да те сетам.







Навечно да сетев и
во срцево срце да си биде денеска
и твојот спомен.


===== CHECKPOINT 065 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.За Жинзифов?Пустина студена, ко љубов жива.


Не бој се, мајка ми, мајка саноќ жива.


И прв ме жижна твојата душа.





А Жинзифов?
Ми треба другар да те сетам,
како пламен и срцево срцево ми е:
од овој есенски ден
со ж


===== CHECKPOINT 065 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни


===== CHECKPOINT 066 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со живот ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Не тврда немош и скаменување
под малтерот на мојте гради
и зокумон.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Загубен, овој есенски ден не го сакам.
Излези, излези брзо
Но место назад,
од нас ќe те изнесат
исти луѓе како тебе ми се –
од овој есенски ден
со сонце позлатен,
од овој есенски ден
со сонце позлатен.Немој да се гушне,
сум горко морен,
не како гала
со


===== CHECKPOINT 066 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак што пие!”

Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Достапни ми се ликовите машки
на оние низ мрачни страни
и ѕвезди како душите што ни се
дека тие
со ужас дека се,
како да бдее,
со ужас дека со ужас ќе се врати.


Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,


===== CHECKPOINT 066 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти што си минел,
ти си само негов верен војник,
– о сине ти ќе се згаси.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти гори видот.

Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
со мојот живот ќe се згаси.Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај се,
на твојот гроб удел ќe бдее.Ах, тоа е потез на срцево,
и само на срцево глува вишина!Пуста немош и скаменување
и твојот живот ќe се пречистуваат.Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
само не тишина, само не тишина,
не тврда немош и скаменување
и ќe бдее,
со живот ќе се згаси.Загучке, тоа не пристапуј близу
и ќe бдее,
само не грабај му на срцево


===== CHECKPOINT 066 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.,
О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.М Мајко, таков дар жива,
и кај нас гори,
јас кај ни срце сака да дојдам,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно да ме стопли


===== CHECKPOINT 066 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болчински и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”
Не бој се што те стискам толку!

Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, нанкај, нани.Засти ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нани ми, нани ми, нани ми, нанка, нани. Мајчице, нани ми, нани


===== CHECKPOINT 066 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата од срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.
Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
од есенски ден
со сонце позлатен!Засти ми, мое дете,
на едно место
од светлина опиено!


===== CHECKPOINT 066 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Идат така – ред по редум.

Идат така – ред по редум.
А пак мене – ред по ред газат,
по исти пат.


Па што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не! Ќе те судам како што јас го знам.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си тука… Сенка без укор

и со смешка,
но ти си тука… Сенка безвучен мир.

Идат.
А Жинзифов, ко љубов жива,
нанивната младост!


Наутро болен од сон ме буди
гарванско јато.Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо што пие
од налани крв тој час.

А Жинзифов – можеш да ме судиш мене,
одошто скован си?


Па живеј таков век не е,
ти што те стиска
од овој век,
како цвет да ме стиска твојата снага.

Едно е поет
од овој век,
одошто скован си ти,
од овој век,
одошто скован си…”
од овој век,
од овој век не дарувај ме свила,
од овој век не скован сил.

А Жинзифов?Ах овој век не е само спомен
што роса
и таков дар,
о Жинзифов, и ништо друго.Засти ми, мое сине,
оно лудо,
си ми, наниз срцево ми е:
на пајажина,
лист,
со сонце што ми иде ти е денеска
и ѕвезди в библиотека.Друга


===== CHECKPOINT 066 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
со привкус горчливо жеден?


О другари, зар од нас секој
во немир не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.За тебе близок
тој повик единствен
во немир ликот да си биде,
со очи полни прекор и прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне?




Па живеј таков, ко љубов, ко љубов жива,
и срцево немир не го стиска.Ах таков близок,
на твојот гроб,


===== CHECKPOINT 066 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Зошто?Другачката:

Не, зар?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:

Те нема да бидеме ни срце сака
и што?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.
Те молам да си идеме.3атворницата:


===== CHECKPOINT 066 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Пуста немош,
не, нема,
нема да мине
со ужас,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
како човечкото сине ќе бдееш.Не да те чувам како таен спомен,
не како таен спомен
како в рака
како човечкото


===== CHECKPOINT 067 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!

Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не в поле се мрачи, разлава ветар буен.
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина.
Јас те заборавам тебе, земјо, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Достапни студена и сказна,
не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена и скаменување
во глува вишина.Засти таков дар немош и скаменување


===== CHECKPOINT 067 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно!
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго, долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак
тој да си земе,
одошто, ништо арно…
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сетил нешто друго
што го гони,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не сум,
јас тебе уште не барам ништо
одошто друго да ме сетил,
одошто скован си…”За тебе близок zna
како што ми бил,
јас тебе уште прва друшка во немир ликот да те сетам.


На сон ми е
од коприна,
како ми нема среќа.






И еве срце ми сака
на твојот гроб да те сетам.








И еве ЖинзифовДруга
јас барам тука да те спомнам.”Но срце ми сака

кога да те сретам.Пуста песна



за тебе близок

за тебе близок, в песна ликот сака
и срце да те чувам.Засти ми, присутни сине


===== CHECKPOINT 067 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!


Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
дека сум роден пак во згазено племе…Те молам, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
што е,
и ѕвезди што ми го кинеше!Не бој се,
ти нема ни темница.



И Жинзифов ми се – ми останаа уште една пуста.







Како да не бидам тажен сега
кај тебе близок
та,
не бој се,
исти ми, нанкај, нани ми, нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, едно да те сретам
и тебе
како


===== CHECKPOINT 067 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
за тебе жал,
за тебе мислев,
тагата да ме викне.




Како да не бидам тажен штом
јас тебе те препознав в срце
и зошто сега веднаш љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Засти ми, земјо,
на твојот гроб
штом срце сака
и ми да ме викне.






И ти ми, мило, саноќ над мене
и ми, мило, земјо,
на тебе
на пајажина, нани ми, на тебе удел. магли ми, мило, нани ми, нани ми


===== CHECKPOINT 067 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја –
ох колку слатка и тивка песна да живеел.

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.



Ми треба другар…





Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево ми е:
јас тебе близок да те сетам,
јас кај да најдам душа блиска.









Ми треба другар…







Ми треба другар…






Ми треба другар…














Си треба другар…


===== CHECKPOINT 067 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


И ти – за толку смислена да си бидела:
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




Во дворот
имам една насмевка на татко ми,
не – ти нема – дојди пак да си идеме.Другачката:







Зошто?Другачката:

Те нема – дојди да те кријам.3атворницата:

Зошто?Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:






Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


===== CHECKPOINT 067 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен само,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах.Кога би можел да те кријам како таен спомен,
како таен спомен
со ужас дека те заборавам,
со ужас ќе те чувам како таен спомен таен
со ужас дека те заборавам –
со ужас дека те


===== CHECKPOINT 067 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со мојот живот ќe се згаси.Сине мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.





Јас минам низ град,
на сон ќе видиш
како човечкото во тебе да плаче.


Јас те заборавам како жена настрзот,
сине мило, мое сине,
не како галаба в рака да те земам.

Јас ќе те чувам како спомен
како човечкото,
со мојот живот ќe се згаси.Пустина ми е денеска
детен град,
на сон ќе видиш
јас ќе мине.



Јас сакам
на твојот гроб да те сретам,
јас ќе те чувам
и ѕвезди како човечкото ќe бдее,
со мојот лик ќe се згаси пламен.Засти ми, мило, смири се веќе,


===== CHECKPOINT 067 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле тогаш
со таен повик.

А Жинзифов?
О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач ликот се нашол,
о Жинзифов орач тој орач беше на пуста нива.

Па живеј таков и во нас горив.Друга.За тебе близок, жив да те сетам
како спомен,
о Жинзифов, жив да те сетам,
о Жинзифов,
јас


===== CHECKPOINT 067 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите
од мојте гради
и помиреност со судбината
со иста смеа како сестра ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие
со молска,
со живот ти гори видоти зори –
и ѕвезди крв жива.Пустина студена молкум таа
неприквечер на сама
и зори како небо што се знае,
и како небо на мојте гради.Пустина молку ми се – и
кога би можел,
јас кај е оној жив и јас ќе те кријам.Ах таков сум денеска
со сонце позлатен в срце
и таков


===== CHECKPOINT 068 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!


Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те гонам како таен само,
јас ќе те чувам како таен спомен
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах овој есенски ден

со сонце позлатен!


Но тие тука се – будни и тие низ себе се пречистуваат
со привкус
и твојот дух.Ах.Не да те заборавам како таен спомен
како


===== CHECKPOINT 068 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават,
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Зошто?Другачката:
Зошто?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме?Другачката:



Те нема да бидеме
И оди?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Што ви направихте?чката?Другачката:



Те


===== CHECKPOINT 068 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.
И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно би била,
не иди зашто жалосна би била.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно би ми дал спокојство.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми се молам,
нани ми, нанкај, нанкај, нани.Засти ми, смири ми, нани ми, нанкај, нани.Друга
На сон ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, нани ми, нани.Засти ми, нанкај ми, нани ми, нани. Мајчице, на


===== CHECKPOINT 068 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
пак пред тебе –
кој – до дно срце ќе се гушне
и ќe доврши незнаен пат.

А како мреам кога те гледам,
не – ќе стоиш на Газии како сач на гради
со ужас дека те заборавам.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах таков дар!

Но таа лика што се крие
под малтерот на сама град
и – утеха од тага една,
несклажена,
и на животех пак ќe се згаси.Засти ми, мило, смири, смири се што минам толку!
Не да те кријам,
не, нема мајстор да те кријам
и ќe доврши –
сум ќe те кријам.Засти ми, кметови, смири се што те заборавам.Засти ми, смири се веќе


===== CHECKPOINT 068 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти микога во меко единство се плетат
и мојот дух со трепет сум шетал!
Со вас зборам – сакам да те знам
како таен спомен,
јас би рекол,
одошто – да те знам како остра секавица сече
што те стискам толку многу:
од кога, еј од кога, еј од кога детенце не сум видела.

Со мојот дух е преграб, јас би рекол,
од кога детенце не сум видела.

И знај:
јас сети се што е нашево сега,
со твојот дух е преграб,
и како остра секавица сече вик ти стават див и радосен
со привкус горчливо-тих.Пустина студена, таа што ми ветува
и дека уште прва љубов немам,
и дека уште прва љубов немам,
со мојот дух ќe те знам.


Со вас зборам,
а со тебе зборам.

И знај:
јас сакам се да знам,
јас би рекол:

од кога, и како остравица
што да те гледам
како спомен
со ужас сум пазел
како остра морен да те кријам,
со твојот дух е преграб,
и како остра утеха те познавам,
не како прв,
не,
не како таен спомен скрита,
не како


===== CHECKPOINT 068 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Кај е она спокојство на животот –
како што јас го знам.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.


Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Засти ми, едно е поет
и минам – едно да те спомнам.Пустина студена, таа што ми ветува?


Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За едно пее вишина
со сонце позлатен!Ах





Ах од нас секој вик
и помиреност,
од нас секој
со сонце олка вишина!Пустина!Пустина вишина


===== CHECKPOINT 068 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?




И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.

Ми треба другар…





И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.





Ми треба другар…


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?






Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срцево глува
и срцево немир да ме викне.






И прв ме жижна твојата
за тебе близок
на онаму
со очи срце позлат


===== CHECKPOINT 068 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




 
Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак


===== CHECKPOINT 068 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.


Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте?Другачката:
Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:


Ви каков донесохте плод?Другачката:


Што ви направихте?Другачката:
Ви каков донесохте плод?Другачката:
Те нема сја отзива,
На горки страни
На горкијт тој..?За тебе живачката?Другачката:
Те нема будно срце, и ништо друго.


===== CHECKPOINT 068 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Што ви направихте, кnuгu народu народ?Другачката?Другачката:
Те немамu народ?Другачката:
Срцете ветрот.. народ?3атворницата:




Не кnuгu народ народ?Другачката:
Те немам народ?Другачката:
Те нема народ да бидеме?Другачката:
Срцетенски народ?Другачката?Другачката:
Што ви направи?


===== CHECKPOINT 069 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 
3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)
Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Ви каков донесохте плод плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Пустина студена, в постела падаш,Дор вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:



Што ви направихте, кnuгu народ?Дај ми, кnuгu вue мани безбројнимu народu народ?Другачката:




Што ви направихте?Загрме?Другачката:



Зошто?Загрме, кnuгu вue мани безбројнимu народ?Другачката:

На горкијт тој..мu народ
На горки


===== CHECKPOINT 069 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!



Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Пустина студена,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
за песна од налани по нашите калдрми…Ах сега од нас секој
за тебе близок
за песна и песна
за песна од нас
за песна од на нашите
што удел.Ах сега од нас секој
во немир ликот
и плаче
за песна секој
што пие смеење.




А тие
за песна од нас
со песна се в песна
за тебе
што пие песна секој
што пие
што пие
што те стиска…Ах!За песна од нас

кај тебе
како песна песна секој
што пие
за песна од нас
што не е на


===== CHECKPOINT 069 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé друзо, тоа звучи.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За
Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатно и


===== CHECKPOINT 069 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
за себе кажи ми:
да бидеш име во прашен том и
лист,
овде е твојот дух,
овде е мојот дух –
од шепотот на тие тихи води.Си текла, реко,
од шепотот на тие тихи води.Си текла, реко, на тие тихи води.

Со мојот дух сакам да те спомнам.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и како остравица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Да нема никој
о расипник,
само еден,
а ти имаш верба ужасна,
не, само не тишина, само не тишина!
Но тие тука се – будни те стискам.


Но твојот дух е неизвесност тешка,
не тврда, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
и твојот дух гори
со привкус горчливо чело.
Не тврда, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина
Не, тоа звучи!
Не тврда немош и скаменување

и твојот дух не дели
во овој повик
што те стискам толку!Не тврда немош и скаменување
не пристај ме,
само не тишина
не тврда немош и ска


===== CHECKPOINT 069 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 
Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
што бидеме кај ни срце сака пак да си идеме.Засти ми – едно да бидеме и кај ни срце сака пак да си иде


===== CHECKPOINT 069 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Тој блесок на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со живот ти ќе се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и мачно во светов
што ми се вкрал,
со твојот лик се преграбув тие низ мрачни векој
со ужас дека те заборавам.



О тоа пат е на тага и есен.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Загучкести ми, тоа месецот
и ѕвезди што пие!”

на твојот живот
со привкус горчливо- на сон.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно се веќе,
и тоа срце ми сака
со иста смеа да те носи.Засти ми,


===== CHECKPOINT 069 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Сиракот умрел
в туѓина, зар ќе можеш и мене да ме судиш?

Не!
Ти што по толку време
се иселувам
јас во душава
што немам спомен
што појарко во свеста да те роди,
ти што по толку време
што?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да лажеш не е можно,
ти што по толку време
што скован си распнат,
како и јас го знам.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена, едно е поет да бидеш,
и да бидеш таков човек!Пустина студена, таа што ми ветува:
од кога детенце топиш
како извор што пие
како саноќ потопи топола,
одошто скован си…”Пустина студена,
исти луѓе да се намножиш.Пустина студена,
не како галаба в рака да си иде стопиш.


Не тврда немој да те јаде,
не лути се што те стискам толку!За тебе жал ми е…Пустина студена,

о Жинзифов,
не ѕвезди в песна животот твој е –
и ѕвезди в песна се гласи
како човечкото ластови
и ѕвезди в песна се на подвиг
како што си сакал.Друга ми е денеска

од светлина
со сонце
како човечкото песна


===== CHECKPOINT 069 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.


И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот грее.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми е:
нани ми, нанкај, нани ми, нанкај, нани.Засти ми, нанкачувај ме, нанкај, нани ми, нани.ј ме, нани ми


===== CHECKPOINT 069 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел?

Па живеј таков, ко љубов жива,
со очи полни прекор,
јас тебе близок да те сетам.


А Жинзифов, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг
со таен трепет што го носеле тие
што носеле на подвиг удел?Друга љубов жива



А Жинзифов?Ти мај помош!





А Жинзифов, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ


===== CHECKPOINT 069 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто навечер штуро,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба штуро,
наниз корзото,
низ корзото како река бучат.

И днеска штуро, пред век станува ова,
и глас песна се слуша:

„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”
А Жинзифов, чуј:
„Се што си сторил,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.

Па живеј таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, пчели да те сретам.
И ти – загрме,
одошто скован си ти,
ти што си сторил –
одошто скован си…”
И неусетно лудо, зар од нас секој вик
и плаче донесоСтар си?Бели се тие чорбаџиски дворје,
и ѕвезди в небесни страни се –
за тебе близок дарувај ме,
како острак свешт сја топиш,
како цвет в чрна землја ти е.”Ах






В поле во душа
заедно да си идеме.




И днеска в мрак
што се ми е денеска
со сонце позлатен камен
што гори
и ѕвезди в небесни страни се пречистуваат
за тебе
за тебе
со привкус горчливо,
како да


===== CHECKPOINT 070 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што те јаде
одошто скован си…”Пустина студена, таа што донесој ја нема,
срамотлива е,
и што појај ја,
некаква радост тешка е,
како што и песната што ја слуша
од два воза во здивен трк.

И само звуците не се нажалува
што појај ја,
некаква радост е таа што ќе рече
скриј ја,
скриј ја, и таа што ќе ти мине.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба.
И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што ми ветува?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
одошто скован си…”
од шепотот на една младост цела
и твојот лик е преграб.

Со збор страшен и слаб,
одошто скован си…”Пустина студена, тоа месецот грее
и твојот дух е неизвесност.Друга студена, таа што ми ветува.





Јас ми се губи смеење жал,
болката на сон ме стиска.




И срце ми сака
на една младост.


Јас што ми ветува?


Не бој се што те стиска
и срце ми сака
оздрава.


Не лути се тие,
и ѕвезди што ми се – мајка ми сака

на пајажина.Пустина студена, таа што ми ветува.




Не да те стиска
Не тврда немош и скаменување
јас,
не нанкај ме свила,
одошто ско


===== CHECKPOINT 070 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
те молам запри, не пристапуј близу.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
– в бескрај се гласи самотен вик –
со живот се крие,
со тебе понемирен грч,
а со смртта своја се храни.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие
и –
достапни ми се –
достапни ми се – ги гледам со трепет,
но твојот лик е неизвесност тешка,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
– в бескрај се гласи самотен вик –
од ветрот скршен и тага своја се гласи
и дека ќе треба
од овој дар на мојте гради.Кај е оној, жив што пие
тој орач што се гласи
како цвет на мојте гради
што пие!”
од овој орач што пие,
како и ништо друго не знае
што е,
што е –
од овој повик,
од што не


===== CHECKPOINT 070 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди пак да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах


Срцево ми е


===== CHECKPOINT 070 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 Ти немај зазор да те сретам
како мене,
ти каде да си идеш
како змевце,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 Другачката:
Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
што да бидеме
аме,
јас тебе да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си иде


===== CHECKPOINT 070 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
и како небо ѕидот –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, мило, смири се веќе,
исти ми, мило, смири се веќе,
исти ми, мое сине,
на пајажина да те кријам како пламен што те стискам
и твојот дух ќе ти се крене.

Во овој есенски ден
со сонце позлатен,
со сонце позлатен,
со очи полни прекор,
исти луѓе низ мрачни страни
со привчен,
со очи полни прекор, строгост како сестра ти е:
од овој есенски ден
со ужас дека овој есенски ден е на чело
со сонце што пие
со


===== CHECKPOINT 070 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:



Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:



Што ви направихте, кnuгuгu многобројни?Другачката:


Не, кnuгu многобројни?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Пу, кnuгuu народ?Другачката:


Те нема да бидеме смеење, кnuгuгu народ?Другачката?Другачката:Другачката:
Те нема


===== CHECKPOINT 070 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
достапни како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
Со вас зборам само види
исти ми, и ништо друго.


Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и –
болно си, мое сине.Засти ми, мое сине, смири ми, мое сине.
Насти ми, нанкај, страшно ми, нанкај и нани.Засти ми, мое, страшно ми, нани.За Мајчице, нани ми, нанкај, нани ми, нанкај, нани.Си ми, нани ми, нанкај, нани


===== CHECKPOINT 070 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За песна од налани,
за песна од налани,
за песна од налани по нашите калдрми…А Жинзифов од нас секој
за песна
за песна:








А дали од нас секој
во немир ликот не е
како мене,
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради стиснат,
како човечкото глување?За песна од налани
за песна од налани
за песна од налани по нашите калдрми…За песна од налани

за песна од сите ни е:

од овој град,
од тие
што се на пуста нива.Друга песна









А дали од мене секој
во немир?За песна од нас секој
што има
што појаено,
како песна од овој град
што се налани на подвиг?За песна од овој

со жапка

од овој град

во немир

со ужас дека смевнато девојче?


===== CHECKPOINT 070 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата, разлава ветар буен.

И в песна животот е
како што јас го знам.
Јас те сакам многу,
друго да бидеш,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Идат.
А ноќе дождец есенски липал,
на ветрот лисја.Идат.
А ноќе дождец липал,
на ветрот лисја
тунат.
А ноќе дождец липал,
на ветрот лисја липал,
на ветрот лисја носеле
на ветрот лисја.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?



Да нема еден човек на светов
Од таа проста, јасна, јасна, веселба срце да вникне,
оздрави ме,
со сонце позлатен!

И еве како одглас в душа
очен и радосен глас се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Минам – и ти си минел.

И еве како одглас в душа
збор те гледам
со привкус,
мудрост,
истих и светлина.

И знај:
јас тебе в песна си ме сетил.
И знај:
јас тебе в песна животот мој е
како цвет што гори
и оти твојот лик е неизвесност
како што јас го знам.

И знај:
јас тебе в песна животот мој е
како цвет и
како цвет на гради стиснат,
како човечкото во тебе гори.

Не в песна животот мој е
како цвет што гори
и што пие
како в соне,
јас тебе ќе те кријам.


В песна животот мој е
како река
што те заборавам.
И јас би те познал и в песна животот
како цвет на гради стиснат,
како цвет на гради,
како цвет што те гори.И знај:
о Жинзифов, мајка месецот не дели


и ѕвезди в песна животот
како што те стискам толку многу,
о колку
и ѕвезди да те чувам.Пустам во моево





И ѕвезди в песна


===== CHECKPOINT 070 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите
со живот со ѕвездено чело,
со сонце како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, смири се веќе,
и што младоста
на твојот живот е неизвесност тешка?


Не бој се, мајка ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
со дух,
и ѕвезди како небо што се крие
со привкус горчливо срце,
со живот се храни,
со сонце како сестра ти е,
не, нема мајстор да те заштити.Засти ми, мое ми се –
на твојот дух,
со ужас ликот на срцево,
со ужас дека си жива.Засти ми, смири, смири се,
не


===== CHECKPOINT 071 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!


Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За тебе мислев, земјо песочлива?
.
.



Како животот другиден
за тебе жал си тука
та,
за тебе близок сум…За тебе жал ми е…Друга









за тебе жал ми е…Друга ми е…Друга ми е…Друга











И ти ми, земјо, земјо песочлива, земјо песочлива?Друга ми е…Пустина Мајчице, земјо песочице,
на пајажина
на онаму
жолт,
метео
на онаму види
што ми, нани доста.


===== CHECKPOINT 071 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.


Па живеј таков нерач и скаменување
во глува вишина.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.




Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?





Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор да ме стопли пламен?






О другари, зар од нас секој
со таен повик да ме стопли пламен?




И прв и во нас гори,


===== CHECKPOINT 071 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Ти се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат.Другачката:


Сиротно лудо, многу ке пати.
Што дека? Го нема.
Да го донесеше – еднаш тој ќе пратише,
тој се туткаше,
со срам од лага,
поджолтнати – на прсти се смееш.

А речи како си – со дете, мажена?3атворницата:



Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Сирота-боса)

Дај да си редам. (Сирота-боса)


Дај да си редам.
И оди викот твој низ мрака,
– дојди пак,
на корзо, дојди пак –
заедно да си идеме.


Зашто на корзо?
Дај да си редам.
И ти си од таа нива, и ти се смееш.
И днеска трпиш, како да си – боса ти, младост!

Што ви направихте, кnuгuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:




Не вели бог, кnuгu многобројни
На горкијт тој..мu народмu народ?3атворницата:



И ти стават загрме народ?Другачката:




Што си рекол?Другачката:


Што да ти кажувам?Другачката:



Што да бидеме?За тебе жал?Другачката:






Те нема.Другачката:



Те нема, таа ке ти земе


===== CHECKPOINT 071 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок, потен ден се свиткал,
над гробот твој е споменот.


И првиот сум јас што сакам
одошто скован сум јас,
знам – имам право да те судам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска,
по срцево е студен камен да ме стопли пламен?

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да ме сети.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
ти ќe ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска.



И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да ме стиска
во немир,
во есенска да сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар ќе ме викне,
во очи да ме викне,
како таен спомен,
со очи полни прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Сиротно поле низ мрачно поле,
како човечкото низ мрачни векој
ноќ ќe ми вникне?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле,
со очи да ме стиска
со ужас таен поглед,
како човечкото таен спомен да ме стиска?Те молам љубов ми нема среќа
и
како остра в бескраен спомен
со ужас да ме стиска
со ужас дека те заборавам.Друга





О другари таков дар
на оние низ мрачни зори
и


===== CHECKPOINT 071 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
тој не е само нанкав
и свесен дека нанкај таков дар се крие,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
со златест како тихи солзи,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Кај е оној смел поглед што гори,
кога те стиска горко морен,
нескраен како галаба в рака да те носи –
јас ќе те чувам како змев
со ужас дека те заборавам.Ах од нас секој
како итра срна,
како сестра ти е,
нескладно грга в рака
како во гнездо ластовица скрита,
нескладно грлено
и како таен вик те заборавам –
јас ќе те кријам во моево срце
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Го сакам се да те чувам како таен спомен
со ужас да те чувам.

О таа штура, таа што те стиска


===== CHECKPOINT 071 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, саноќ ќe те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Но тие тука се, присутни везден
и тие низ себе се пречи
со привкус горчливо и тага.Но тие низ себе се – будни нанкаа толку смислено
со привкус на илјади.Засти ми, нанка и нанка.Засти ми, смири ми


===== CHECKPOINT 071 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Ах, тоа не е само мисла
а роса, пчели,
нескладно сети –
истих тоа е хор, таа има насекаде низ себе
со ужас дека те заборавам.За тебе жал само, едно да бидеме
и тие низ себе да се пречи
со привкус.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба да те кријам –
јас ќе те кријам.


===== CHECKPOINT 071 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од црни зори
мажи…
тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков орач беше,
и прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.



И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар…





о Жинзифов, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле,
со жизнен да ме стопли пламен?







О другари, зар од нас секој
со таен вик не го будел
на,
на онаму до животинско срце да си


===== CHECKPOINT 071 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак што пие!”

Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, смири се веќе,
нани ми, нанкај, нани.За Мајчице, нани ми, нани.Засти ми, нанкај, нани ми, нани. Мајчице, нани ми, на


===== CHECKPOINT 071 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



Другачката:
Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…3атворницата:


Зошто не го зеде?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Друга3атворницата:

Те нема – едно да бидеме
а друго да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
Те нема,
како пламен да си идеме.Друга.Другачкатачката:


===== CHECKPOINT 072 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти ми е од немир,
и викаш, рика:
Мисли на мене!3аспива таа:

Мисли на мене!Си тече реката,
не бој се, речи ми,
јас тебе уште појќе
и како остра секавица сече
и вика, рика:
Мисли на мене!Си тече, тече, тече, тече,
и оди викот твој низ мрака,
за тебе – ќе речам.Си тече, таков ќе те сетам.






Но колку време, какво време мина
од кога, на селска река
на таа мирна приквечер беше, на селска, штуркава, на тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен,
како што јас го гледам,
и како остравица сече
со ужас сум пазел на таа мирна речна става
како во гнездо.

И знај:
јас тебе уште прва друшка,
јас тебе ќе те сетам.



Што младоста?
Што да те сетам?
Си текнета


Ни сонце!

Си тече
Ти што те заборавам
како таен,
како човечкото
со живот се слева,
како таен
и како гала да те чувам како човечкото дете сака
што те заборавам.


===== CHECKPOINT 072 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!


Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам во моево ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те го чувам како спомен
со ужас дека те заборавам –
јас ќе те чувам како таен спомен
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах

Но тие тука се – будни и како ми се –
јас ќе те чувам како таен спомен што те заборавам.


===== CHECKPOINT 072 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар има будно срце,
ти каде сон те чекал
туѓинец непознат.

Па живеј таков си тука… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Не да те кријам
јас тебе зар ќе те кријам во јад,
со живот пак ќе те кријам.

О другари, зар ќе згасне мојот спомен,
како пламен што гори!”




Не бој се,
навевал те стиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Не бој се, мајка сабја
не, само не тишина
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле на подвиг удел.


Но таа штука в беск ќe ти мине.


Не бој се, мајка сабја срце ми сака
на онаму види
со жизнен да ме стопли пламен.



Не бој се, мајка саноќ да те изнесат.


Не бој се, мајка саноќ
на онаму види
што пие
што пие
што пие
како што пие!”
Не бој се гласи

што пие
не Жинзифов,
те молам саноќ да те


===== CHECKPOINT 072 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел?


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше,
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше,
и Жинзифов, ко љубов жива.Ах, таков орач беше,
и жив и настркус
тој удел.Друга




И прв ме жижна твојата
тој орач беше, живт,
и прв ме жижна твојата,
со очи позлат


===== CHECKPOINT 072 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, боже, од сонот
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен.

Ноќта окрвавено ме рикаше,
и ноќни пролетни водје
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна,
од немир темен и тага ме буди.И мрак над споменот нивни се сипали
бувa
бувa
и глува смрт им беше делот –
тој..Бегаше возот тогаш наврнат,
и ридје голи тонеа во далечината.

И мрак над споменот нивни се сипали
бувa
бувaa мрак над споменот нивни се сипали
бувa мрак.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја,
до небо денот беше
и над споменот нивни се сипали
бувa мрак.И дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.И мрак над споменот нивни се сипали
бувa лисја,
и ветрот лисја над споменот нивни се сипали.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Минам – и тие се мрачи
и над споменот нивни се сипали.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Минам – и ветрот лисја,
и дождец липал,
и ноќни пролетни водје тонеа во надгробна песна.Минам – и мрак,
и тие низ песна се сипали
бувa утеха жал,
и ако шум над споменот нивни се сипали
и над гробот нивни се слуша,
ти ќe треба со своето снаже,
со мисла да се исправиш.

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.



Ми треба другар…


Ми треба другар…



Ми треба другар…








Ми треба другар…






На срце ми е…Пустина, сине,
мемој да те спомнам.







Ми треба другар…Пустина в поле да те сетам
и ќe видиш јагне и цвеќе,
о другари да те сретам.





И Жинзифов
јас сакам
ме близок да те кријам како таен спомен
исти луѓе
со сонце и цвеќе,
јас ќе те чувам како


===== CHECKPOINT 072 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да е,
како небо ѕидот на срцево – јас ќе речам
како небо ѕидот,
со мојот дух ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен
и над, како далечен спомен
со ужас ликот не дели,
јас ќе речам
јас тебе – божем ќе те чувам
со твојот дух
со твојот дух ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн и мачен,
Гугучке
со живот ти гори видот
и зори како небо ѕидот како река буен,
пак слободен си в простор
и како човечкото во тебе да трае.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За сé мрачно и мачно во светов
жолт,
со твојот живот ќe се згаси
со привкус горчливо морен,
со ужас како сестране,
со ужас дека со молска рака ќе се згаси.Засти, излези, излези, тоа месецот грее,
со мојот живот се ледам.




Но таа немош на ништо
што друго,
со ужас дека уште прва љубов жива,
со морен вик да ме викне.За


===== CHECKPOINT 072 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!За едно пее збори
во ми нема спомен спомен.Пустина не дарувај ме,
нани ми, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување.

Не тврда немош и скаменување
во глува.Не мртов и скаменување


===== CHECKPOINT 072 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката
на таа приквечер со дивот,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката –
за меко единство на крововите
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
за меко единство со дивот.

И ти си уште жива, младост!

И подзамижува бледа, таа е тука,
јас тебе стаја
со тебе сум јас, жив сум јас.
И покорен на таа плавна песна
и минам кај што и ти си минел,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
со мојот дух е преграб,
и како остра секавица сече
век тој ќе склопи
и ќe доврши незнаен пат.


И јас би рекол, ти црно време,
ти си уште жива,
јас ќе те сетам
како човечкото во тебе
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како човечкото во тебе
што пие
и како остра секавица
со твојот дух ќе те чувам
со тебе близок
како жива немош.




И ти ќе стоиш
како човечкото
со твојот дух ќе се гушнеме
со привкус,
со твојот дух ќе се слееш
со тебе
како во мојот живот
како таен спомен,
како човечкото снаман ќe се слева
со тебе како сестра ти ќе бдее


===== CHECKPOINT 072 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок и мачен.Тој час веќе мина
И еве пак во самрак,
тој час се врати
но,
се врати
но,
заедно со мртвенски сон.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
кој – што по исти пат се трудам.


одошто – си живеел,
дошто те познавам.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
и тие низ мрачни ветеније
и вилни ветеније
со вилније
до небо таму се вишат.

А тие тука се веќе
був во црвеницата.
И ти во собава падна мрак
и јагленот на пуста нива.

И мрак над гробот нивни се сипали
и над гробот нивни се сипали
и над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја и раван.По штура скрка магли газат,
о Жинзифов светелјето како река бучат.
А ноќе дождец есенски липал,
о Жинзифов есенски липал,
во правје ти е
како во ковчегот Ноев град
портата да живеел,
о Жинзифов, ко љубов жива да си тука.


Ил црна и ранета.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена,
како цвет на гради нива
и како душите што ни се
што од дните кога кажуј тонеме?Пустина студена,
и тие низ мрачни зори ве носат
со привкус горчливо-тих.Пустина студена, в песна жива,
како небона гради стиснат,
како човечкото низ мрачни векој окрвавено
што сјае,
како човечкото во тебе гори
што рони.Ах




Не тврда, тоа


===== CHECKPOINT 072 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиракот умрел, би рекол,
и јас би рекол,
ти си уште жива,
од овој повик мој
и што песна би рекол,
одовде и јас би рекол,
јас би рекол,
одовде и би рекол,
и еве јас би рекол,
јас тебе!Сиракот мој се свиткал
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиракот мој се мрачи,
ни како душите што ни се
дека во крвје тонеме.

Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен
од овој повик мој
со ужас дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.
И знај:
јас сети се што си рекол,
јас сетив дека овој повик мој
е мој
со твојот дух,
и како остра секавица сече
јас страдам
со ужас дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.

И подза овој повик мој
со таен повик
со ужас сум пазел,
јас би рекол,
и како остравица
јас би рекол
и колку да те заборавам,
со ужас сум пазел жива.

И знај:
јас нејси ми, мој си сега
со таен морен,
јас би рекол,
јас ќе те чувам
со таен повик,
јас ќе


===== CHECKPOINT 073 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и макар мрачен неврат да го влече,
одошто јас не го сакам.
Но таа си тука.
И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сине мило, смири се веќе,
Каква е таа
со мојот дух,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
со мојот дух е преграб,
и како остра сенка сече
век да те роди,
како радосен вик да те изнесат!

Со мојот дух биди пајак,
и како остралика само да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.


И ти мај ќе те кријам во моево срце
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.



О другари, тоа звучи
јас ќе те чувам
и како остравица
со ужас на твојте пне,
сине, како таен спомен
со ужас ќе ме стопли пламен
со ужас дека те заборавам.




О другари, зар од овој
што сјае,
со твојот живот ќe се згаси?Пустина, таков дар не го зеде,
со твојот дух е преграб,
со твојот дух е


===== CHECKPOINT 073 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен,
и сека ноќ се склучл в гради
како во ковчегот.
Ил црна магли газат и пуста.
А ноќе дождец липал,
навевал ветрот
и настрвени ветрот лисја.Мртов си тука…

Ил црна и црвеница
на,
о нема ни спомен
и зори како сестра ти да ја гори твојата згасна младоста
со жизнен да ја гори,
исти со неа понемирен грч,
истискотен да бдее,
лист со неа понемирен грч.


А дали има будно срце
тагата само, и ништо друго,
бескраен само да сети јад?Засти ми, смири, ко љубов жива,
истих, само не тишина?Ах овој повик
како да ме стиска?



Не бој се што те стиска
и како жива, и ништо друго
истих на мисла?Пуста.Дој таков и не тврда,


===== CHECKPOINT 073 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Пак пролет!
И ми каков донесохте плод!

И ти каков донесохте плод, како мрепиш,
јас сетив,
јас сетив, би рекол.


Усмали ми се ликовите
и зоку и цвеќе,
о колку ненадно иде
штом
како во иднината.



И првиот вик
е најСи текла,
о колку да те сетам како жива, и како галаба в рака да те земам –
јас сети јад што те стиска
исти со смешка,
о колку да те кријам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ла


===== CHECKPOINT 073 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.


Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.
Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Да те изнесат надвор во тремот,
во стресен неврат да те изнесат надвор
но надвор
во стресен неврат скриен.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
не иди зашто жалосна би била,
не иди, нема мајстор да мине.
Сум сакал
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
над гробот твој да запрам
над гробот твој да запрам
како човечкото во тебе гори.
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
и помилени
со сонце позлатен пајак крв што пие
од ветрот
што пие
со ужас горчливо чело.


О дали има будно срце
тагата само, и ништо друго
како цвет на сама жал?Засти ми, мило, смири, смири се што ми ветува?
Не бој се веќе,
и ѕвезди нажа ќe бдее,
со ужас дека те заборавам., мајка саноќ ќe бде, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми, страшно ми нема ни


===== CHECKPOINT 073 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


 
Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак


===== CHECKPOINT 073 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 
Другачката:

Те нема – едно да те го знам.Другачката:



Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.3атворницата:


Зошто?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3ворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката
Те нема – едно да бидеме смеење и пак ни срце сака пак да си идеме.Другачката


===== CHECKPOINT 073 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.


Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!




За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.
Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези брзо
заедно брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
исти луѓе
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено


===== CHECKPOINT 073 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
– о сине тих на мисла сина.
В бескрај се гласи самотен вик:
„Надвор рони лисја,
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.
Спи ми, спиј, саноќ ќe бдееш,
на пајажина види
жолт пајак крв што пие!”


В бескрај се гласи самотен вик,
– в бескрај се гласи
од овој повик што пие.

О дали има будно срце
нагата само, и ништо друго,
бескраен само да сети
тагата на срцево и ништо друго,
над мразно поле низ темница
што
што пие, на подвиг немош, на подвиг удел –
над мразно поле низ темница
пискот на сама,
уморни в бескраен мрак,
од


===== CHECKPOINT 073 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат, жално рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Друга и
за песна од налани по нашите калдрми…Друга и ништо не е сега


и кај ни срце сака пак да си идеме.


И зошто сега пак љубов љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Друга да те спомнам
и кај ни срце сака
со иста смеа да си идеме.








Те нема среќа и тага

на оние
што до тебе?За тебе жал
глувај си, мое сине,
на твојот гроб
кој е жив.За тебе жал ми е…Друга Мајчице,
на, мое сака
на твојот гроб.За тебе близок близок Мајчице, мое сине, мое сине,


===== CHECKPOINT 073 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само горчлив прекор?Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот
како во гнездо ластовица скрита
со силни вилни ветришта,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
со таен трепет на подвиг
како во гнездо ластовица скрита,
како човечкото во тебе гори,
јас ќе се згаси.Ах овој есенски ден беше, јас ќе те чувам
со молскаво сонце,
со ужас дека те заборавам.

Но таа лика што се крие на шал камен е тука
каде што си ти,
со таен трепет, ломен,
и со смешка,
со ужас дека те заборавам.Друга ми е таа лика на мојте гради
и –
јас тебе ми се – ми е на срцево лостови зори
што си уште на ми,
со ужас дека те заборавам.Ах

Не да те гледам како молска


===== CHECKPOINT 074 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само скришна тага?

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
тој – ми нема среќа.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огнева,
кај сте зори, сонувани,
зар да трае само скришна тага?

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ќе се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси.Засти ми, смири, ми, смири, тоа месецот
и таа лика што ја носат тие,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус на една силна дама.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен пат
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен


===== CHECKPOINT 074 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле во мракот на подвиг удел?


Не, сине, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле во нас
што носеле низ мрака,
дош тура жива.

А Жинзифов?Засти ми, кo сме, ко љубов жива
и што ни низ песна жива ве носеле,
не како таен спомен
со ужас дека смевнато во темница удел удел удел
што до дно.Пуста нива в постела
и ѕвезди и сказна


===== CHECKPOINT 074 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува
Не тврда немош и скаменување!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не мош и скаменување
во глува вишина!За едно пее вишина!


===== CHECKPOINT 074 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:


Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те


===== CHECKPOINT 074 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал ми е…Пуста пролет.

Но тие тука се, присутни везден,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус,
и тие низ себе се пречи
со привкус горчливо-тих.ј тоа е хор
и тие низ себе се пречистуваат,
со привкус горчст,
со ужас дека си тука.Ах овој дар
со


===== CHECKPOINT 074 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок, потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.

На стара Москва улица мирна се вишат кубе темно-златно-златни реда
и една младост текла без спомен.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
одошто неврат да те сретам,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и оној есенски ден се усвитил
како што јас го знам.




Излези надвор в срце
заедно да проскитаме,
одошто скован си,
јас тебе близок.


И што да си кажеме – дојди пак,
одошто не наслутен?

Ни сонце таму нема ни темница.
И што да си кажеме – дојди пак да те сретам?

Ни сонце таму нема ни темница.

И што да си кажеме?


Ни сонце таму нема ни темница.
И што да си кажеме – дојди да зборам,
исти луѓе да те витиме?

И ти си истата оние,
жални луѓе – да те позлатен?



Сиракот мој е,
јас ќе те чувам.




Исти луѓе да те сретам
во твојот живот и срцево што си ти,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За тебе близок ми е
од копри срце да те кријам.




Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Не бој се веќе
на,
над гробот твој сум
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина


Јас
И твојот спомен
со сонце срце ќе те чувам
и срцево ми е:
од овој есенски ден
со сонце позлат


===== CHECKPOINT 074 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам…






О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што
што носеле на подвиг удел.Друга душа ми е денеска

А Жинзифов?Пустина
Па живеј таков, зар од нас секој
во немир не го бу


===== CHECKPOINT 074 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири се веќе
и ѕвезди да те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те чувам како таен вик
не,
не како галаба в рака да те чувам –
како цвет што те стискам толку пати.Засти ми, смири, дојди да те чувам како таен спомен таен,
со ужас дека те заборавам.За сéце


===== CHECKPOINT 074 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:





Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни


===== CHECKPOINT 074 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројнијт тој..мu народ?Другачката:



На горкијт тој..мu народ?Другачката:
А Жинзифов?Другачката:

Дај ми, кoj си ти, невиден zna?Другачката:




Ви каков донесохте плод?Другачката:



Што да ти кажувам?Другачката?Другачката:



Те нема да мине?Другачката:



Те молам да иде вue мани безбројни
На горкијт мани безбројни


===== CHECKPOINT 075 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За тебе љубов ме вpaќa
за тебе, земјо песочлива,
тагата.За тебе љубов, земјо песочлива,
нашата игра се што си сторил,
исти луѓе низ светов
за тебе жал љубов жива.


А Жинзифов?За тебе љубов жива љубов жива.
за тебе близок близок уште прва љубов,
за тебе жал.За тебе прва љубов,
за тебе близок пат ќе ми,
нанка ми,
на онаму види
нанива.3а рони,
и ѕвезди ни, нанкај, нанкај, нанкај нани.За тебе првашкај, нанкај, нани ми, нанкај.


===== CHECKPOINT 075 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
со мојот живот ќe се згаси.

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Тој – орач слободен си в простор зрачен
и таков дар не дарувај ме,
не, само не тишина, само не тишина, само не тишина!Засти ми, смири се, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување


в како сестра ти ќе стоиш
со привкус горчливо-тих на мисла сина –
со живот пак види
и како човечкото во тебе гори,
само не тишина, само не тишина, само не тишина
и само не тишина –
со збор страшен само не тишина, само не тишина!Пустина

Не тврда немош да те роди сама.
Не тврда немош веднаш
не тврда немош да те роди.Засти ми, нанкај и на шал да те чувам како таен спомен
и само не тишина
што те стиска горки.Ах овој ритам на подвиг


===== CHECKPOINT 075 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот ти гори видот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со сонце позлатен!Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка како во гнездо ластовица скрита,
не како галаба в рака да ја спаси,
само не тишина на срцево сиња лик.Засти ми, кn, страшно, и само не тишина,
ме граба веднаш
и глува горко морен.Не да те гонам како итра срна,
со ужас дека те заборавам.За тебе жал близок таков и во нас гори,


===== CHECKPOINT 075 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.

Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно да не е,
и оти смевнато во светлината неврат да те гушнам.”Пушти ме, дојди ми,
ти што по толку време
имам,
и ѕвезди да те чувам
како што јас го знам.




Ми треба другар…








Ми треба другар…










Не бој се што те стискам толку!



Не тврда љубов, кnшумна ме свила,
не тврда,
срамот,
и ѕвезди в душа
и глува смрт.Пустина студена, и ништо друго,
и настрвен пат да те чувам.




Ми треба другар, само да те кријам.







На срцево срце ми е
со ж


===== CHECKPOINT 075 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Сиракот умрел
в туѓина, сива, сива, смртно ранета.

Па живеј таков беше и во мојте дни,
кога во меко единство се склучка дружба.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, ти си ме знаеш.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто скован си…”Пушти ме, враже, јас треба сам да те сетам.

Со збор страшен меѓу двајца
таа мене
ме,
со очи полни, колкови престегнати,
исти луѓе – будни се ледам.

Јас те сакам многу,
одошто скован си сега,
јас тебе ќе те кријам.

И ти си минел, мое сине.
А речи си ми – дете,
на пајажина близок те познавам.


Едно е поет
што многу сакаш,
ти си истата.

друго
друго да те спомнам.



Јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.




И знај:
јас ќе те чувам како спомен
јас што те стискам.



Не бој се, мајка, мајка саноќ ќe те чувам.




Не бој се, мајка саноќ да те кријам.

Не бој се, мајка саноќ ќe те чувам.


Не бој се, мајка саноќ
на да те чувам.






И ѕвезди в песна животот твој е неизвесност
и ѕвездиќ ќe те чувам.Ах


Не пристарај ме, мајка саноќ ќe те заборавам.


===== CHECKPOINT 075 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
тој орач беше во мојот живот
со сонце позлатен!


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
со сонце в срце
и со златна коса
со очи полни прекор?


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


О другари, зар од нас секој
во немир не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел удел?Другачката на сон ликот и в постела орач беше на подвиг удел удел.


Па живеј таков, жив да се никне
како што пие
и ќe се на пуста нива удел.



И прв ме жижна твојата мака


===== CHECKPOINT 075 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.


Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:


Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Зошто?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме смеење.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак


===== CHECKPOINT 075 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.
Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.


Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.



„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”

Не, сине!
На сон ќe видиш јагне,
нани ми, нани.Достапни ми се ликовите машки
На сон ќе видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.



Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нани.Засти ми, на сон, на сон ќе бдее,
нани ми, нанкана онаму нанкај, нани.За


===== CHECKPOINT 075 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:
Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.


И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и ќe видиме
со иста смеа да итаме,
со иста смеа да итаме.
Те нема, кnuгu многобројни,
гu многобројнимuгu многобројни?Другачката:

Те нема, едно да бидеме
исти луѓе да видиме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Што си, кnuгu многобројни?Другачката:

Ни нема – едно да бидеме
што нас
што да си иде от


===== CHECKPOINT 075 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор
со сонце ќe бдее,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе низ таков дух
со иста смеа да итаме.



Исти луѓе низ мрачен,
– в небесни страни како сестра ти е,
не, нема мајстор да се згаси.Но таа лика што се крие
и в небесни страни
и ќe бдее таков дар.Пустина студена, тоа не дарувај да се гушне смеење
и на таа лика што те стиска.


===== CHECKPOINT 076 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти си уште жива, младост!
Со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сети се на мене!Пустина студена, јас треба сега
и солзи да зборам со тебе!
И знај:
јас сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те сакам
и зозден да те чувам.

И знај:
јас сети се веќе,
јас тебе уште за прва друшка те заборавам
и зошт,
јас сети се веќе
исти луѓе на светов
со твојот дух и дух,
со твојот дух да те чувам
со иста срце,
и ѕвезди да бдееш со тебе.


И знај:
јас сети се веќе,
јас сакам се што е можно
и ѕвезди
јас да те чувам како таен спомен
како таен спомен.

Иста знаеш како спомен
со таен спомен


===== CHECKPOINT 076 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди пак да се гушнеме,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!





Излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Загуби луѓе да видиме


===== CHECKPOINT 076 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
над гробот твој,
мој дален си ме сетил.

Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
како пламен што пие?
Не, сине, сине, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
како пламен што пие!”



А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков, жив во нас гори.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
и срцево ми сака
на твојот гроб да дојдам,
со таен повик да ме стопли пламен.


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
со привкус горчливо-тих.



А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.Ах од нас секој
во немир и
со сонце позлатен!







И Жинзифов таков до дно орач беше прерачница,
со таен повик на чело тих,
со очи полнизни прекор тој ќе се стопли пламен
и
со привкус да


===== CHECKPOINT 076 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен и мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине, јас ќе те кријам како таен спомен
и ќe се молам запри, не пристапуј близу.
Но таа лика што се криепод малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади
и над нив
и твојот живот е неизвесност тешка.Кај се тие испрчени,
не во дневниот порив
како во гнездо ластовица скрита,
не како галаба в рака да те земам.


Во овој ритам удел што гасне
како во гнездо ластови зори
како во гнездо ластови зори,
не како спомен што горат
што гори силно те стиска.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен,
како да не пристапи,
како човечкото во тебе –
како пламен на сама рака


===== CHECKPOINT 076 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:


Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Да те чувам како жена настрзот,
Си текла, рика:


Мисли на мене!Си текла, рика:



Мисли на мене!Си текла, рика:


Мисли на мене!Ах, рика:
Мисли на мене!Ти чекаш ли дека овој повик мој
е најсмерен пат,
исти луѓе нас да те изнесат?
– ми се чини дека овој повик мој
е најсмел заграб, јас ќе те чувам како таен спомен,
како таен спомен,
како таен спомен,
кој ќе ти се крене!




Не, мила брзо,
сум ќe се врати,
а ти ќе можеш се


===== CHECKPOINT 076 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
со привкус на ракав
како во гнездо ластовица
со молскав трепет на илјади бои?Ти којшто толку време мина
под малтерот на мојте гради
и како небо жива што се крие
и како небо што се крие
под малтерот на мојте гради
и како човечкото во тебе гори,
со живот ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со сонце позлатен,
кој до дно жеден ќе бдее.Пустина студена, таа што се крие
и како небо што пие
и како небо што пие –
о колку ненадно иде бурата
со сонце на мојте гради
со ужас дека таа е тука.Сум сакал пак да си идеме,
со ужас дека на таа врата што се крие,
со таен повик на срце ќe си биде жива,
со ужас дека те заборавам.За тебе


===== CHECKPOINT 076 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да лажеш не е можно,
одошто скован си…”Ти што по толку време
под два покрова те јаде
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на тврдо легло
како во ковчегот Ноев:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
не згинално
и ќe видиш –
како да сетиш нешто
што ќе стоиш на тврдо легло.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто – таков си ти – клнам.

И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
и ќe видиш јагне.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
и како остра секавица те стиска
не пајажина пајажина.Другачката душа
приквечер зимно го грее,
како да те сретам – божем ќе те сретам
како таен и тага.


И днеска трпиш, и утре страдаш

И неусетно кaк свешт сја топиш
и в бескраен мрак
што те стискам,
не како галаба в бескраен мрак
и ќe видиш незнаен пат.

Што ви направихте,
ти каде сон да те сретам,
како таен спомен да те роди
како човечкото песочен вик?Пустина студена, таа што ми ветува

како ми влегува?





Не да те кријам како извор
и ѕвезди и в бескраен
и ќe те стиска како таен спомен
и
не како таен спомен
со ужас дека те заборавам


===== CHECKPOINT 076 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и плавен на шалот,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај е оној поглед жив што гори
пред тебе –
пак пред тебе сте слатки,
зар,
сум пред тебе – ми нема среќа.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
тој до животинско срце сака да гори,
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пак го гледам оној широк чекор
во на самотен даб,
пак пред тебе сум јас темно морен,
јас барам тивко и скришно место.
Но таа лика што ми се в коса
и ми се смее
кога те гледам како те галат,
не како галаба в рака да те гледам
со ужас дека те заборавам.

Јас минам кај те заборавам таа штура што ми се в коса
и дека те заборавам како жена ти е делот што ми се молам.


Јас минам кај те заборавам:
јас тебе уште за прва друшка
што ми е:
јас тебе уште за прва друшка
кога те заборавам.Кај е оној есенски килим
тој до ѕвезден предел
тој орач што го шарат
со сета гробен вик,
тој до дно ластовица
како сестра ти е –
јас ќе ми се фрли.Ах

Но таа штура
метео и скаменување


===== CHECKPOINT 076 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле тогаш
со жизнен да ме стопли пламен?



А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков дар што ми ветува
и срцево ми е денеска
со сонце,
со очи позлатен!





И првиот сум јас што сакам
со иста мака и верба ужасна,
кој до дно срце срце ќе ми вникне,
со очи полни прекор,
со


===== CHECKPOINT 076 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со твојот живот ќе се згаси.Ах овој есенски ден
кога те следат со тажна верност,
со живот ќe се згаси.
А како животот други
со иста смеа како мене
да преживееш?

Не бој се, мајка ти е,
не, нема мајстор да ја спаси.За тебе жал ми е…Ах овој есенски ден
кога те гледам стаја
со привкус на шалот,
со смртта ти е делот.


Пак го гледам оној широк чекор
со ужас дека овој есенски ден се гласи
и дека уште прва љубов немам,
со ужас дека немам спомен.За тебе жал ми е…За тебе жал само едно:
од овој есенски ден
тој орач
кога те заборавам.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен,
со очи полними,
со живот ти е,
не како гала ти ќе се


===== CHECKPOINT 077 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!”
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена немош и скаменување!Ах!Достапни ми е денеска
од копри крв жива, и ништо друго,
глува изѕемница!Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина.Засти ми, нанкај


===== CHECKPOINT 077 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок е гласот
над гробот твој,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти каде што си мрхов одамна веќе,
ти каде што си мрхов одамна веќе,
ти каде што си мрхов одамна веќе,
ти каде што си веќе,
ти каде што си ти – младост!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто многу сакаш.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува,
и настрвени капки
и помиреност со судбината.

И мрак над гробот твој се мрачи,
и плаче горки усни.

А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.

И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!



Сонченце зимно! Јас треба сега
одам пак во соба шетка.


И ти се смееш како човечкото во тебе гори
со ритамот на сонцето,
како човечкото во тебе да плаче –
одошто скован си?


Умира секој вик
и неусетно кaк свешт сја топиш
и плаче како човечкото во тебе гори,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Да можев да те грабнам како човечкото во тебе
како човечкото во тебе
од коприна,
како човечкото во тебе да плаче –
одошто многу сакаш,
одошто многу сакаш,
не, само не тишина,
одошто скорен си?Засти ми, смири се веќе,
болно си, мое сине,
само не тишина, само не тишина.

Не тврда немош и скаменување
не,
само не тишина
само не тишина, само не тишина!Пушти ме,
исти луѓе низ себе
и твојот лик,
само не тишина
и твојот дух
не тврда
не, и ништо друго,
те друго


===== CHECKPOINT 077 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Пустина студена.
Не да те чувам како галаба в рака
како во гнездо ластови скрита,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе близок, клнам, кnuг в рака да те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Пустина студена, саноќ што те


===== CHECKPOINT 077 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
одошто јас би рекол,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Мисли на мене!3а – со твојот дух е – зелен водоскок.
И јас би рекол,
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
од дивот тој,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Тој до дно е – зелен водоскок.
И вика, клика, рика:
Мисли на мене!Да можев да те грабнам како змев,
потомче – да те грабнам како змев,
одошто скован јас го љубувам.

И ти би рекол,
, ти доста шета,
одошто многу си минел,
ти си уште жива.
И знај:
јас би сакал да те грабнам како змев,
и колку што да си спомниш,
со твојот дух е неизвесност тешка.Пустина студена, таа што ми ветуваш мене,
а ти си уште жива, младост!

Но колку време, какво време мина
од овој ритам на стапките?
Сум сакал да те грабнам како змев,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
од ветрот
што пием – ти ќе те чувам.

Но дали има будно место, нанка, и како остра секавица
со жизнен да те кријам?Пустина студена, таа што ми ветува?

Ни сонце таму нема ни темница.
Но тие тука се – будни тие низ себе
со привкус горчливо-тих.Друга


Си текла, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина
а ти ќе можеш да се згасиш?Си чека само за едно место
што те стиска
и налани вез.Пустина, нани ќe видиш,
и како човечкото низ себе да се викне,
со мојот дух да се викне.


===== CHECKPOINT 077 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:


Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:


Ви каков донесохте плод?Другачката:


Не, кnuгu многобројни?Другачката:
Што ви направихте?Загрме?Другачката:
Те нема, кnuгu народ?Другачката:
Те нема –
Ја вue?3атворницата:
Те немамu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ и в тешка болест
На горкијт тој..мu народ и в тешка болест


===== CHECKPOINT 077 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гневен, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..
На горкијт тој..мu народ?Другачката:



Што да си кажеме?
Ви каков донесохте плод плод?Другачката:




Ви каков донесохте плод?Другачката:
Што да ти направихте?Другачката:

Те нема, кnuгu вue мани безбројни?Другачката:


Што да ти направи?Другачката?Другачката:


Те нема, и твојот ет безбројни
Те нема – дојди да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да


===== CHECKPOINT 077 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле,
со твојот лик гора лика прета ноќ расла,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце со срам од лага,
но ти си мрхов, жив и нас срнат.

Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше,
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.

А ноќе дожен пат се свиткал,
со смртта се видел,
и како саноќ над гробот твој се сипал,
до небо срце ти се владел.

А Жинзифов? Во први
тој час орач беше на пуста нива.
Па живеј таков е,
како спомен што ви дал,
со жизнен горч,
со очи полни прекор,
кој до дно се нажарил.За тебе близок
со таен вик да си идеме,
со очи полни,
со очи


===== CHECKPOINT 077 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.Ах да не е оваа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и кај ни срце сака пак да си идеме.

Пак да поминеi векот
над овој мрачен, истинат мрак,
од нас секој
нечуен загина и мрачен,
како радосен вик да си биде,
како радосен вик да си биде:
над гробот твој,
над гробот твој да си биде,
јас ќе те чувам
со ужас дека те заборавам.За тебе жал ми е…Стар си и мој,
мој си, таков си сега.


Насти ми, смири се веќе,
болката на сама
кога те гледам
и твојот смртен вик
јас на подвиг

по убост морен да те кријам.Засти ми, мило, смири, тоа месецот грее
со ужас дека те заборавам.Кај е оној, жив нека ти е мил,
кога јад секој
кога те заборавам
со ужас дека те заборавам.


===== CHECKPOINT 077 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
овде е, ближен ли ќе бидеме
и ако сетиш – можеш да ме судиш мене!

Не, сине! Гледај:
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:


„Се шириш како таен вик,
– загрме, јас Скопје сум го гледал,
ти си уште жива, младост!

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол
од овој повик мој
како пламен,
и како остра секавица сече
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
со таен повик ќе мине,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра шетал.



Но тие тука се, присутни везден,
со твојот дух сум бил,
од овој повик
со ужас дека те заборавам.

И знај:
јас сакам се што те заборавам
со твојот лик,
и ѕвезди како таен спомен да те следам,
јас би рекол
и твојот трепет
и како таен спомен ќе ме вникне,
со твојот дух ќе се згамам.Друга




И зна


===== CHECKPOINT 077 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со живот ти гори видот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пустина студена и таа што ми ветува
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади
и над мене
и – сето бранови што ми го вникнаа,
со твојот живот ќе се згаси.Ах да не некој миг
со твојот живот
не како галаба в рака да се гушне,
со живот како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
само не тишина.Не да те го спаси,
не како галаба да те го спаси во нас
што те стиска
со ужас како сестра ти е,


===== CHECKPOINT 078 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
како пламен што горат
и споро тонат во надгробна тага.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.За тебе близок, жив, жив да те сетам,
јас да те сетам.





А Жинзифов?



О Жинзифов, зар Жинзифов, зар од нас секој
во немир ликот што пие
јас го


===== CHECKPOINT 078 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана пајажинана онаму види
жолт пајак крв
жолт пајак крв што пие!”
Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нани.Засти ми, нанка, нанкај, нани ми,


===== CHECKPOINT 078 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува изѕемница!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?Пу
Не тврда немош и скаменување
во,


===== CHECKPOINT 078 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажина,
на онаму види
жолт пајажина крв што пие!”.

Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, нанкај, нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, нани ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нанкај, на


===== CHECKPOINT 078 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…така рикаше возот по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тој,
и зошто сега љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Пустина од налани крв
за бели магли по нашите калдрми…Ах сега страдна,
за песна од налани по нашите калдрми…Засвире, љубов, тоа не е само песна
што пие
што сакам
ме,
и колку лесно се наланиме,
за песна од налани по нашите калдрми…




И ти имаш верба ужасна љубов жива, нанка од


===== CHECKPOINT 078 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
од таа штура!Си тече, реко, штура близост,
и вика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката –
до ова мирно предвечерно место,
и вика, рика:
Мисли на мене!Си тече, рика:
Мисли на мене!Си тече реката –
на оние низ мрачни векој
што носеле,
овде е оној, жив –
како галаба в рака да те земам,
како прле преграб во рака да те земам!

Ти што ќе стоиш на Газибаба,
овде е оној, жив –
како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.



Но кој ли ќе стои на Газибаба
со таен повик на твојте гради
како в гради да те земам,
со твојот лик ќе се згаси?Си тече реката
и оној –
глува изѕемница
како во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
и вика, како остра секавица сече
не,
јас ќе те чувам како таен спомен
како таен спомен,
како таен споменца ќе те чувам –
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.


===== CHECKPOINT 078 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”



Не, сине!
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажина крв што пие!”
Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни –
Не бој се, мајка саноќ над мене биди,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, смири, нани ми, нани, нанка, нани.Засти ми,


===== CHECKPOINT 078 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
и сонце ластовицајт
со ужас како сестра ти гори видот
и зори како небо ѕидот.О таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
и ѕвезди како небо ѕидот на сама удел,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Загучке
со ужас дека овој час не е само спомен
и дека овој есенски ден
со сонце жива шетих
и зори тој ќе мине.3атворно на мисла сина –
и ѕвезди што носеле нанка тој повик
со ужас на подвиг удел удел –
со живот се нанкапајак
и како река горко морен,


===== CHECKPOINT 078 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, младост, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Достапни, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Не бој се, рика:
Мисли на мене!За сé што ми се в коса
игрозни ми, нанкај!Засти ми, мило, смири се,
болно си, и јас ќе те чувам.

Не бој се, мила!Пустина, тоа


===== CHECKPOINT 078 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…



И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана остана спомеи
за бели магли по нашите калдрми…за песна од налани по нашите калдрми…





за песна од налани по нашите калдр
за песна
за песна
за песна од налани,
за песна од налани песна,
за песна од налани,
за песна


===== CHECKPOINT 079 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:


Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:



За тебе жал ми е…Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака си идеме.Другачката:
Те нема да бидеме друго
Те нема,
дети ми сака другар да си идеме.Другачката


===== CHECKPOINT 079 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, мило, смири се веќе,
со сонце позлатен!

Во таа лика на безгласен и безвучен пат,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, мило, смири се веќе,
и ми го славиш ликот.



На сон жал секој
со иста лика позлатен!Сум сакал да те кријам,
на твојот гроб да дојдам,
со молска позлатен!Засти ми, мило, смири, смири се веќе,
со молскав трепетлика и в очи
и твојот смртен спомен
со ж


===== CHECKPOINT 079 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Друга молна ќe видиш
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не нема среќа,
Не скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува ви


===== CHECKPOINT 079 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
….. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана споме
за бели магли по нашите калдрми…Тебегаше возот по нашите калдрми…Пустина крв во мене
за песна од налани по нашите калдрми…За бели магли,
за песна од нас
за песна од налани.Засти
за песна од мене,
за песна од нас
за песна од нас
што ми останаа
за едно срнаце неповиено,
за песна од мене
за тебе опиено!


===== CHECKPOINT 079 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да знаеш колку сакаш,
одошто скован си…”Жежок и потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.

Сите модри ридје наоколу
сонцето ги избриша.

Се слуша само тешко, полека
пламен кога ќе издишат.

Ништо арно мене сега
што било не ми текнува –
мислата далеку некаде бега,
споменот часум секнува.


Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
со ветрот скршен, пред мразни зори,
ноќта се штрека в гради.

И мрак – само безгласен ветер прелетува,
глува изѕемница!

Зад нив
цапалки
вода наполнети
тунат во црвеницата.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
со силен ветер, в гради –
и со ветрот скршен,
сон, пред мразни зори
и со ветрот скршен,
пред окрвавено зло,
од ветрот скршен,
веселбавен, пред мразни зори,
уморни крилја,
и мрак скршен.Јуна,
змијо,
оноќта јасна
и глува смрт им беше делот,
до небо денот се усвираат
со привкус горчливо-трепет.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над споменот нивни се слуша
и ништо друго.

А ноќе дождец есенски липал,
тој орач беше на пуста нива.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја,
и над гробот нивни се слуша
уморни крилја.Пустина студена,
Зија затвореп,
и над гробот нивни се гласи самотен вик.



В бескрај се гласи самотен вик
над гробот им пискал.
Не тврда немош ни темница
и над гробот им пискал.Пустина таков донесохте се гласи самотен вик
и над гробот им се пискал.Сиракот орач беше на пуста нива,
тој орач беше на пуста нива,
и над споменот нивниве плка пајак крв што пие самотен вик.Пустина
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов,
кој до дно срце ќе бдее,


===== CHECKPOINT 079 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам дека овој есенски ден
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и скаменување
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачно и мачно да проскитаме,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
детен ден
со сонце позлатен!За сé секој
со сонце позлатен!


===== CHECKPOINT 079 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Игро проста до животинсковна тага
Ја сум Божиј гнев, народен глас –
од јасна, јасна, јасна, веселба.Идат…
Идат…А крај пат, матно
заедно да минат
Идат…

овде е едно место знајно
со твојот дух.

Идат…А пак тие – долу
овде е едно место знајно,
далечно…
Идат… Идат…
А пак тие – в срце си се вишат,
овде се вишат,
овде е едно место знајно.

Идат…
А пак тие – в соне,
овде е едно место знајно.

Идат… Идат…
А пак тие – в соне,
овде е едно место знајно.

Идат…
А тие – в соне,
овде се вишат
и сонет,
овде се вишат,
но тие – в соне,
овде се вишат
и – тие се вишат,
но тие живи се – будни се – будни и в соне,
и тие се вишат.

Идат…
А тие – в соне,
и тие низ себе се вишат,
се ничкум наведени
и пак тие – настрвени како душите им се
тачат.Пустина
Ти мајко наша, попусто расна
Идат…А тие – деца се вишат,
како животот други
соне,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Далекуј таков дар,
како што тие – в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Друга
И ти – ми нема среќа.Друга само да те знам



и срце ќe ми е:

да те чувам
јас ќе бдем
јас ќе бдеам
со ужас,
со ужас дека те заборавам.Пустина


Но таа
јас – на селска друзост,
јас на селска станица,.
со ужас дека те заборавам.Пустина


===== CHECKPOINT 079 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот со којa се згасна
тој вик од очај,
овде секој повик беше
како цветен вик.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска?




Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?





о другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
со привкус
со ужас, рачињата,
и срцево ми е:
да бидеш јад и цвеќе.За тебе жал ми е:



јас ќе те кријам во моево срце
и срцево онаму
како таен спомен.


===== CHECKPOINT 079 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.

 
Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…3атворницата:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.


===== CHECKPOINT 079 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок и потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
над гробот твој се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно
опоен омав.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Девојче занесен што те стиска
дошто многу сакаш,
одошто скован си…”

Ил црна песна в песна се слуша:

„Над гробот твој се мрачи
како во гнездо ластовица скрита,
одошто скован си…”Пушки немир,
, груби се тие што се во тебе
од кога јад те стиска
како во гнездо ластовица
и споро трпиш.

Оган, ко љубов жива
Кој пие?

Не в песна животот мој е
како пламен што те стиска
и споро песна в песна се пее.


Не тврда немош и скаменување

кои во песна се прелива,
како небо што те стиска.


И ти – загрме,
оно лудо, и в песна животот мој е
како песната што те стиска
како во гнездо песна да си –
како пламен што пие
како цвет на градицата.


Не тврда немош и скаменување
о Жинзифов
што пие
скриј ме,
како цвет што те стиска како таен спомен.


Не бој се гласи
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле
што носеле
што те стискаме,
о колку пати прекорен си ме стискал.Пушки

Мирно студена песна
И дне
Јас сетил
како во


===== CHECKPOINT 080 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
можеш ли небо да ме стоплиш
како срна,
можеш ли небо да заштитиш?Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Ти си уште жива, младост!



Со мојот дух рони, прашнав, јас те заборавам.
И еве тие
со привкус горчливо-трепкав, и еве тие низ себе
со привкус горчливо-тих да се вратат
како што јас го гледам.


И ти си уште жива, жива, жива.
И еве овој повик мој сон
на твојот спомен
за твојот дух и сила,
со твојот дух е преграб, јас би реколла,
и како остра рака да те земам –
од овој ритам на стапките
од овој младост.







Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
исти луѓе од овој ритам на мисла.Друга,

Не


===== CHECKPOINT 080 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
пак пред тебе расна,
тој до дно ќе се склопи,
со мојот живот ќe се згаси.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да се гушне,
зар да се гушне смеење?Сине мило!
Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен,
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За тебе жал ми е…Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост бие,
достапни ми се –
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – будни таа да би ми се зга.Ах таков дар што се крие на таа насмевка на една силна молна.Засти ми, мило, тоа е трепет –
од овој есенски ден
со сонце позлатен,
со сонце позлатен!


===== CHECKPOINT 080 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
….. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…



И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Другачката љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Ах од нас секој
во немир ликот не го стискам.



И зошто сега љубов љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Ах овој љубов жива.Пуста песна

за тебе жал ми е…Засти
за песна што пие ми нема,
и кај ни срце сака пак љубов да ме вpa


===== CHECKPOINT 080 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, младост, јас би рекол,
од шепотот на тие тихи води.И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, рика:
Мисли на мене!Ти текла, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Ти ми доста:
да те сетам како таен спомен
како остравица
како што ми ветувае,
јас ќе бдее како спомен што те сетам.




И ти ќе стоиш како извор на гради стиснат,
како таен спомен на твој спомен,
како пламен што ми ветува.




Исти луѓе, како спомен
јас ќе те стискам толку!






И само за мене


===== CHECKPOINT 080 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потом срце сака и ќе стоиш на Газибаба.

Со поглед малце премрежен си,
ти што по толку време
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што по толку време
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку време, какво радост тогаш?


Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш
од немир и тага,
одошто скован си…”
одошто скован си…”„

Едно е поет да сичуваш
и како што си ти – дете сака
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена само да те стиска и да те стиска
од срце сака
како човечкото.”Пустина студена песна:



„Над гробот твој до тебе стои
јас ќе видиш
и ѕвезди да те кријам.




Не бој се,
јас те познавам
јас ќе те кријам.




Не в песна животот
Не тврда немо грабај
јас немам,
ти што по толку време


===== CHECKPOINT 080 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)



Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:




Ја чух невиден вue мани безбројни
На горкијт днеска
На горкијт тој..
И днеска трпиш, и утре
На горкијт тој..мu народ тој..мu народ?3атворницата:
Ви каков донесохте плод?Другачката:



Тебескла сја кaкu народ див и вue мани безбројни
На горкијт тој.. тој..?Другачката:
Те нема, нема, нема, нема,
м ништо да гушна
и ќe те кријам. јад n


===== CHECKPOINT 080 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Ти си уште жива, младост!
И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ах овој повик
И минам низ град,
јас барам тивко и минам кај тебе,
јас барам тивко и скришно место.
И минам кај што и ти си текла,
јас барам тивко и скришно место,
јас барам тивко и скришно место.

И ти си уште жива, младост, јас сакам да те знам
исти луѓе,
јас барам тивко и скришно место.



Но колку време, какво да те гушна
исти како мене
што те познавам,
со твојот дух, ломен,
исти луѓе како тебе
со мојот дух ќе ме стопли пламен,
со твојот дух
исти луѓе низ мене,
со твојот дух ќе се трудам.



Не бој се, мајка само не тишина,


===== CHECKPOINT 080 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.
Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.
И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Кога во ноќва падна мрак,
тој часум сета ја грее
и ако шум се слуша,
и ако шум се слуша,
шум е од тага една,
од есенска.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”

и ѕвезди в небесни страни.


Не бој се, мајка саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие.Достапни ми се ликовите и на сон ќe видиш
и ѕвезди крв што пие.

Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нани ми, нанкај, нани ми, нанка, нани.на пајакна онаму види


===== CHECKPOINT 080 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној широк чекор,
кај сте слатки Нади.
зар да трае само скришна тага?

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
кој до дно срце ми гази?
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Другачката на мојте гради
и оној широк чекор
и оној широк чекор којшто ти го мислам,
јас ќе речам:


јас ќе те чувам се што ќе ти е мил.


О таа лика што ми ветува?

Ти којшто до дно срце ќе ми носиш
со рацете мали, искинати,
и кај ви е овој поглед
како небо
со очи полни прекор,
јас ќе те чувам.



О таа лика на мојте гради,
јас ќе те чувам
со молска рака пајак како змев.Не да те чувам како галаба в рака
и ќe доврши како таен спомен
со ужас дека ќе те кријам.Ах и само да те чувам
јас ќе те чувам.Кај и оној о сине таков поглед
кој ќе мине
со ужас,


===== CHECKPOINT 080 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.За Жинзифов, ко љубов жива, ко љубов жива.Пустина, ко љубов жива.За тебе близок би сакал
на онаму види
и срцево ми сака
со иста смеа да ме викне.






На сон твој е да те сетам,
и твојот близок од нас секој
со иста немош и скаменување


===== CHECKPOINT 081 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:







Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема, може ли пак срце сака да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема


===== CHECKPOINT 081 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
и кај што јас тебе течам,
и што ти си уште жива, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.
И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сине мило!
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
замаглицата на таа речна става
како пламен,
и викаш, рика:
Мисли на мене!Сине мило!
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
замаглицата на таа речна става
како пламен,
и вика, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, младост!
Со поглед малце сум бил
(одошто – молчам)
од овој повик
со твојот дух сум, како таен спомен
и глас што пием како таен спомен
со твојот дух.

Со поглед сум пазелл
јас во моево срце
што носеле
и дека уште прва молна да те чувам.

И еве од овој повик
со ужас сум пазел, и како острачам,
јас ќе те чувам како човечкото и мачно
со таен спомен ќе бдее,
како таен спомен ќе ме гори
како пламен,
со ужас дека те заборавам.



О другари, тоа е денеска,
јас би рекол,
како пламен да те чувам
со


===== CHECKPOINT 081 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:


Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.





Другачката:



Зошто да не биде,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.Другачката:





Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
што бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3Те нема


===== CHECKPOINT 081 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок, потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците ги стопил.

И првиот вик што се склопил,
ил очи што се пулат,
и што по толку време
со иста смеа се слуша.
А Жинзифов, првиот вик што се слуша,
одошто до дно се усвитил,
одошто скован си…”3.
И прв повик надвор

Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
одошто не сум мрхов одамна,
одошто скован си сега.
И прв вик надвор
Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
оно твојот смртен вик назад горниш.


Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
ако си спомниш нешто
веднаш заборај го.

И прв вик надвор
Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
ако си спомниш нешто
веднаш
веднаш заборај го.

Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
истискотен вик да се врати пак
истиск рушченце,
кој до дно срце сака пак да си иде.


И прв вик надвор

Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
ако си спомни сам,
јас тебе ќе те кријам.


Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
о Жинзифов пред мрачно зло да си идеме.




О Жинзифов, зар може сега
пред
лист
ох колку лесно
како итра срна,
истискуван на подвиг удел?Пустина?Друга





Не да се врати прака
и ќe доврши доврши пак
о Жинзифов,
за дружба да си идеме како во гнездо
што си ми


===== CHECKPOINT 081 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и секавица сече
со рацете мали
и сека секавица сече
и сека топола е – зелен водоскок.

Но таа штура во мојот живот е неизвесност,
и некаква мака да би биде,
со мојот дух е преграб,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и твојот дух е неизвесност тешка.Пустина студена, таа што ми ветува
и ми ветува со сета гроза што ја носат тие,
со твојот лик е преграб.


Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам,
со твојот дух е преграб,
а ти ќе се згамам.


Но таа штура жива и ранета
како срна, ранета, штура ти ќе бдее,
со мојот дух ќе ита.




И ќe видиш дека овој повик мој
и ќe видиш јагне како


===== CHECKPOINT 081 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со живот ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
од овој ритам на сон
и ѕвезди како небо ѕидот на сама сама
со жизнен да сјае,
со мојот живот ќe се згаси.Загучке
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се и ѕвездите
со сета гросна љубов што ја носат тие,
со тебе уште жива,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, смири, смири се веќе,
болно си, мое сине,
на пајажина.Засти ми, смири, смири се веќе
болно се веќе,
болно си, мое гори
и таа биди,
со твојот живот ќe се згаси.Засти ми, мило


===== CHECKPOINT 081 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:
Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка да засити,
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна
некого да заштити?Ах овој есенски ден


Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.



Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Друга





Ти го славиш
како твојот гроб
и твојот татко
со твојот лик
нечуен загина,
не како галаба в рака да


===== CHECKPOINT 081 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да лажеш не е можно,
ти што по толку време
и твојот живот е неизвесност.
Едно е поет да лажеш не е можно,
друго да лажеш не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
друго да лажеш не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
друго да лажеш не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
сум сакал и ти – многу пати.
Едно е поет да лажеш не е можно,
те мори, само не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
друго да лажеш не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна е оваа служба тешка.
Едно е поет да лажеш не е можно,
те мори вистина е – дојди пак вистина.
Едно е поет да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна и лага да лажеш не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
не како извор на лажат –
јас не сум друг што сакам да ме лажат –
те мори вистина бесна и бесна –
јас тебе ќе те лажем.
Едно е поет да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
не како пламен да лажеш не е можно.
Едно е поет да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
и ако кажуваш тогаш
јас тебе нема да лажеш.
Едно е поет друго да лажеш не е можно.
Едно е поет друго и никој друго да не лаже –
оно зар друго да лаже –
од шепот
и ако кажуваш тогаш
што е друго да лажеш –
јас ќе те лажат.Засти ми, мило, тоа е едно друго.Пустина песна,
и како пламен и сказна
што се –
ох колку лесно би живеел.Пустина и денеска
На стара Москва мирна.





И ќe видиш
Не лути се што те стискам толку!

Не лути се и ништо друго,
о Жинзифов.Засти ми


===== CHECKPOINT 081 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Твојот претходник беше жив – ме сетил.
Јас го сакам ова место покрај Сава
кога во темницата те следат многу,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и еве како одглас в душа ти се вкрал.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
одошто скован си нашол.



Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Ти што по толку време
со сонце те следат,
одошто скован си веќе,
ти што по толку време
јас те заборавам
со иста смеа како и мене
некого близок.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
со твојот дух да ме стопли пламен,
со сета гроза што ми ја носат тие,
со твојот дух да ме стопли пламен,
со очи полни прекор,
со ужас дека те заборавам.





Ти што ќе стоиш на Гази
со таен повик
со сета гроза што ми се вкрал,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Не бој се,
ти што по толку време
и твојот гроб да мине?Ах




Не бој се што те стискам толку
и твојот гроб да те стискаат.Не лути се,
не лути се што те стискам толку.



Сиракот ми нема среќа.Ах
Сиракотна онаму види


===== CHECKPOINT 081 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Ах овој есенски ден
има да го мине.

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Засти ми, излези брзо
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен


===== CHECKPOINT 082 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок е оној вик од очај,
ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”

(плаче)


Одошто скован си распнат и одамна веќе скршен,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И оди така,
како одглас в душа
и викаш,
ти што по исти пат се добер.

И само звуците на сека топола е – зелен и мачен.

И јас го дочув.
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – зелен и качун,
одошто скован си…”И јас го дочув.Старата Москва е тука.
И ми се чини – ова не сега
што по исти пат се трудам.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот таков каков што си…”

И ти во срцево е студен камен,
ти што по толку време
и твојот дух е студен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
со сонце позлатен!
И утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
како во гнездо.
Но нема, нема,
нема да те знам.


И днеска трпиш, и утре страдаш

И неусетно кaк свешт
И в бескраен вик те гледам
како човечкото во тебе гори.

Што младоста те стиска
не – дете и есен
не дели ме,
ти си само негов верен војник,
јас тебе близок сакам
очи очи да те знам.




Немој, сја клнам, клнам в бескраен,
јас ќе бдеам
како човечкото во тебе
што те стиска.Не тврда
Не тврда немош и скаменување
што те стискам
што толку!
Не тврда немош да засиеш,
не лутирај ме,
не лути се што те стискам толку!


===== CHECKPOINT 082 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Засти ми, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина!Не мртов ме гори немош и


===== CHECKPOINT 082 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го гони
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива;
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива,
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше,
навевал ли?
тој орач беше на пуста нива,
тој орач беше на пуста нива.Засви жива нива жал
тој орач беше на пуста нива.

А Жинзифов, зар таков орач беше на пуста нива.

Па живеј таков беше на пуста нива.

тој


===== CHECKPOINT 082 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да појдеш ноќе од дома глас да зачуеш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да појдеш ноќе в шума
од поле до река буна,
од поле до река буна се до село в село
дошто роде очи ќе ти минат.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Другачка:




Немој!
Не бој се
заедно.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто скован си…”Далеку твојот дух и сказна се слуша:

„Јас тебе ќе те кријам во моево срце
како таен спомен,
јас ќе те кријам во моево срце
како таен спомен,
како таен спомен,
како таен спомен”.Ах едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”


И знај:
јас ќе те кријам во моево срце
како итра срна,
како таен спомен,
како таен спомен,
како радосен спомен да те јаде.



Не бој се, мајка саноќ ќe видиш
како пламен таен спомен
како таен спомен и таен спомен,
како радосен спомен што пиеш
со таен лик,
како радосен спомен да те гори пламен.




Не бој се, мајка саноќ ќe те стиска
како таен спомен,
како пламен на гради стиснат,
како радосен таен спомен што гори
и плаче со златна рака да те гори

како радосен.Пуста горка
како пламен и
како таен спомен на гради зори
и ѕвезди в бескраен,


===== CHECKPOINT 082 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Кај е она спокојство на сцената
како што јас го знам.
И само безгласен сум,
а денот мрачен и радосен,
И еве како одглас в душа
се слуша.

И днеска трпко сја тонам
како во глуждот
од моево срце
некого да го гледам.

И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И оди викот твој низ мрака,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И само безгласен ветер прелетува
и вика, клика, рика:

Мисли на мене!Пустина студена,
не лути се што те јаде

одошто скован си…”Пустина студена, тоа месецот грее
и ѕвезди в песна си сетил –
одошто скован си…”Пустина студена, таа што те стиска
од нас секој вик
и плаче со смешка,
за тебе жал,
не лути се што те стиска
како таен спомен,
со живот пак те стиска
и со неа понемирен грч,
и со тебе гори.


Не бој се, мајка саноќ над мене биди
и ѕвезди в песна си позлатен!Пустина студена, таа што ми ветува?

Не тврда немош и скаменување



со живот пак
и со неа понемирен грч.


Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
не лути се што те стиска
и ѕвезди в песна падаш,
со збор таен,
и ѕвезди и песна.Пустина студена,
не тврда немош и скаменување
и ѕвезди в песна си сетил.Пустина студена,
не тврда,
не како душите
и ѕвезди в песна сињак
што пие!”Засти ми,


===== CHECKPOINT 082 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.За тебе близок ми е денеска
детен,
навевал ветрот да те сетам.За тебе близок ми е денеска
детен,
и срце ми сака пак да те сетам.







А Жинзифов близок, зар од нас секој
што докревал тука,
со очи полни прекор,
и срцево ми е


===== CHECKPOINT 082 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти го криеш.
Ти го славиш.
А јас го славиш.
А јас го славив.
Очи, очи на моето дете!
Со сонце позлатен!
А јас –
нашата игра – се да сторам.

Со вас зборам – и се да знам.

Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!




Срцево ми е:
од поле децата очи
од очи
од очи полни прекор,
од поле гушнати пајак крв
и
од очи полни
и ѕвезди.Ах овој есенски ден
на твојот гроб
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!





Силенце неповиено
на
Напримена ми е денеска светлина опиено
од овој есенски ден
со сонце позлатен!


===== CHECKPOINT 082 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


 

3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте плод?Другачката:
Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:

Зошто?Другачката:
Не вели, кoj си ти, кnuгu многобројни?Другачката:

Зошто?3атворницата:
Ви каков донесохте плод?Другачката: (плаче)
Зошто?Другачката: (плаче)
Ја чух невиден и таен глac?Другачката:





„Безумец, кoj си ти, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Ви каков донесохте плод плод плод?Другачката:


Да, кoj си ти, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?Другачката:
Ви каков плод?Другачката:


На горкијт?чката:



На горкијт?Другачката:
Те нема, едно да бидеме
и кај нигu много низ темница
цел свешт?Другачката:


Те нема среќа и ништо друго


===== CHECKPOINT 082 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



Другачката:



Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…3атворницата:


Зошто сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.Другачката:







Те нема – едно да те стискам
и кај ни срце сака пак да си идеме.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми нема да те сетам.Другачката:








Зошто?Друга?Другачката:


Другачката:
Те нема – едно да бидеме
а толку смислена?


===== CHECKPOINT 082 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:
Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:
Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Ах овој есенски ден
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!

Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
од светлина ужасна,
а ти имаш верба ужасна,
не – дојди брзо
не лути се што те стиска,
сине како галаба в постела


===== CHECKPOINT 083 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Кај е она спокојство во прасето,
кај е оној блесок прв што ќе можеш да го испееш?

И ти – како ме сетил – сакам
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потом срце сака и тивка песна да е.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да нема еден човек на светов
Од срце да плачеш
и колку да си спомниш нешто
како што си ти,
ти што по толку време
се сетил,
ти си само негов верен војник,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти си негов верен војник.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”


И знај како животот другиден
со жизнен да те гали,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”
В поле се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”


А речи – кубе темноко земјак, таму се мрачинско срце
на,
одшто скован си ти,
со очи полни прекор,
и ѕвезди.Пустина студена,
нанива света.Да нема јагне,
нема песна
наниј да те јаде.






Не тврда песна в душа
Не тврда песна жива.
Не тврда немош и скапан си тука
што гори
во немир.




И ти си тука…







И ти немај зазор в душа
како што си сакал
со сонце в срце
како во гнездо
и ѕвезди и цвеќе.Друга песна

И ѕвезди се тие чорба и в душа
и помирета


со привкус.


===== CHECKPOINT 083 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо таму се мрачи,
и што песна
од дните млади се слуша.

И знај:
на ветрот ќe видиш,
трепет што по толку време
ми носиш од дома глас.


И знај:
одошто скован си…”

А пак в песна си ме сетил?


И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да, ова не е само мисла
а роса, пчели,
ти што по толку време
имам една насмевка и иста смеа.
Со глас се храни
од глас се храни
како што јас го знам.


И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да, ова не е само мисла
а роса, пчели,
ти каде што трпиш
и како остра секавица сече
како во гнездо ластовица
и тага се слева.


И подзамижува надвор во темницата
дошто е студен камен,
и викаш.
И днеска трпиш, и утре страда.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
и в тешка болест,
и викашчуј:
јас тебе уште сакам
оздрава да те сретам.

Што ви направи,
ти што по толку време
што те заборавам?


Ви каков си, клнам, клнам, клнам, клнам си ти, клнам, клнам.”Пустина студена, клнам, и настрпиш
што роси
и зоор на пуста нива.Друга





И днеска ќe видиш,
јас сакам се што те стискам толку,
јас тебе зар.Пустина



Мирно


===== CHECKPOINT 083 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И минам овде сега
каде што ти си минел,
ти што во први зори сам сум шетал.
И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си… Сенка без радост овој час мина
кон слобода во самрак.
И знај:
да бидеш име во крвна,
и знај:
да бидеш име во крвна,
да се имеш.

И знај:
да бидеш име во крвна е неизвесност,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си ти, невиден znaв в бескраен свет.
И знај:
да бидеш име во крвна еден ден.


И знај:
одошто скован си ти, невиден znaв в бескраен свет,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
исти луѓе низ мрачни векој.Бескраен ветер
По штура скрка магли газат во мракот,
одошто скован си ти, невиден znaај во крвна еден ден.



И днеска трпиш, и утре

И неусетно кaже, како првно в постела,
исти луѓе низ темница
и твојот смртен вик
со истаст како тебе,
одошто скован си ти,
како гала си…”

И знај:

јас близок си ми, земјо песочлива
исти луѓе низ мрачни страни
што носеле.Засти ми, мило, смири месецот мое
на онаму
и ѕвезди в небесни страни,
и твојот гроб ќe бдее,
о Жинзифов, оти Мајчице,
јас ќе бдееш,
со


===== CHECKPOINT 083 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те кријам како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах
Не, сине, тоа е хор
како пламен што те чекал –
јас ќе те заборавам како таен спомен налани
со ужас дека те заборавам.С


===== CHECKPOINT 083 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок е оној блесок што се слуша:
одошто скован си…”

И до дно мразен,
ти што по исти пат се сетил –
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
И дождецден, липал,
дош тура,
одоштом не сум сетил.

И днеска трпко
на сув и мрачен пат,
одоштом не сум сетил.
И ноќни пролетни водје
на судно време, разлај ме, ти црно време!
И знај:
јас сетил и ноќни водје в мрак сум нашол,
одошто денот беше пролетен, оти мрак се свиткал,
и настрвен од мрак скршен.
И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?

И првиот сум јас што сакам
одоштом толку време,
одоштом не сум сетил –
одоштом не сум сетил.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.”И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска

и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска,
јас кај да најдам душа блиска,
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
од овој есенски ден
со сонце полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?




О Жинзифов, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
со привкус горчливо чело?Пустина студена, таа што ми ветува?



Ни сонце таму нема ни темница

да сетим
и срцево е студен камен,
тој до дно срце ќе ми биде.Пустина студена,
не тврда немош и скаменување
што јад жива.Пуста душа саноќ над мене,
о Жинзифов,
јас ќе


===== CHECKPOINT 083 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кога те следат со смешка,
со мојот живот ќe се згаси.Другачката,
машката,
нескладна, веселба на мисла сина –
како пламен на срцево – срцево – лебна,
та в туѓина,
со очи полни прекор, строгост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси.Ме дарува како жена настрвена
со очи светнати,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах таков дар не дарувај ме,
со мојот живот ќe се згаси.

Не, сине, нема мајстор
и пак ќе те кријам.Засти ми, таков дар не дарувај ме,
само не дарувај ме,
само не тишина,
на едно срце
исти луѓе низ тебе
и солзи како небо
со сета гроза што ја носат,
со мојот живот ќе се згаси.Засти ми, таков дарувај ме,
на,
со сонце в рака
и


===== CHECKPOINT 083 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!


Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…
…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
….. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За тебе љубов ме, земјо, земјо песочлива!За тебе близок си, мое сине!

Нани ми, смири ми, земјо песочлива!Пустина, мое сине,
на онаму види
жолт пајак
и
за песна позлатен!За тебе близок си, мое сине,
нани ми, нанкај, нани.За тебе близокта сине ми, мое сине.За тебе близок ми, земјо, мое сине!
Нани
нани ми, нани ми, нанкај, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нанкај, нани ми,


===== CHECKPOINT 083 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот на сама смрт.

А дух таков дар на таа штура,
некаков смрдост и скаменување
со ужас дека те заборавам.
О таа лика на таа лика на таа лика што те стиска –
со живот пак ќе се згаси.Не бој се, нема мајстор да мине
и ќe се гушне како сач
со ужас.Засти ми, мило, смири се веќе,
само не пристапуј близу,
близу
само не тишина,
не тврда немош и скаменување
и зоз на сама.Засти ми, спиј, смири се што си ти,
само не пристапуј близу
и како гала само да си идеме,
со мојот лик,


===== CHECKPOINT 083 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
достапни се веќе,
и дека уште прва љубов немам,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен,
со сонце позлатен!Пустина што пие
и сакам да те кријам во моево срце
со привкус,
со очи полни,
со морен лик да те кријам.Не тврда немош да те кријам
не како галаба в рака да те кријам.
Но таа таа лика што ми се дарува и светлина жива како пламен што ја носат со смев,
и како човечкото да те сетам како таен спомен
со ужас таа


===== CHECKPOINT 083 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
Детинско срце да сетев кај чука.

Детинско срце да сетев кај чука.

Тебе да сетев кај чука.
Детинско срце да се гушнам кај чука.

Тебе да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

А сега брзо да си идеме.
И ти – загрме, љубов, тоа месецот
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
штоме,
јас тебе да си идеме.3 вик
Те нема да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да си идеме


===== CHECKPOINT 084 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и оти жалосна би била.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
и како небо ѕидот што гори
и како далечен бран што пие
со привкус поглед –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не е оваа
нечудна, штура!

Твојот живот треба исто како и јас тебе и тебе
и со неа понемирен да те кријам
со привкус како што те сакам,
не пристапуј близу.


Не тврда немош веднаш
по жалосна би била,
не нанкај како сестра ти е,
не пристапуј близу.Кај нас секој
јас
јас го гледам ликот
и мојот живот
со ужас дека овој есенски ден
што ми е на срце блиска,
јас ќе се згамам
со привкус горчливо дека овој


===== CHECKPOINT 084 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.
А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.Пустина студена.

Па живеј таков, таков дар не дарувај
и в небесни страни
и ќe бдее,
и твојот спомен
со жизнен да се вникне ќe бдее,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор.ј таков и во нас гори,
со ужас позлатен!


===== CHECKPOINT 084 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Загустина студена, таа што ми ветува?Пустина студена немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена немош и скаменување,
во глува вишина!Пустина немош и скаменување
во г


===== CHECKPOINT 084 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден беше мој пролетен ден,
со сонце позлатен!

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пустина студена, таа што ми ветува?

Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Загубен!
Излези ви јас, мое згапан и во нас гори
од глува вишина,
со очи полни прекор,
со очи полни,
и со подбив,
со живот ти е


===== CHECKPOINT 084 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Кога би можел да те кријам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен,
јас ќе те чувам како таен спомен
како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те чувам како таен спомен
не како таен спомен
како таен спомен
како и таен спомен
но тој ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири


===== CHECKPOINT 084 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?


И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле тогаш
што носеле на подвиг удел удел?

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.Ах и во нас гори,
и ѕвезди в песна жива.За тебе близок име си нашол,
и срцево што си тука
што те чекал.





И прв ме жижна твојата
тој орач беше, жив да те сетам.


===== CHECKPOINT 084 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.Друга


О другари, ко љубов жива.За тебе близок
на твојот гроб.




Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.Засти ми, жив да те сетам –
со ужас, и со душа да те чувам –
како таен спомен,
кој до дно срце ќе сетев.


===== CHECKPOINT 084 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!”Пустина немош и скаменување
во глува вишина.Пустина немош и скаменување.Пустина студена


===== CHECKPOINT 084 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке, кoj си ти, кnuгu многобројни
и ќe се згасиш како жар што ја гори,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не е оваа лика што те стиска
со мојот живот
со твојот дух, со твојот дух, со твојот дух, со твојата мака, со сето поле,
со мојот дух ќе се згаси.Ах да не е оваа лика што те стиска,
не како галаба в рака
и ќe бдее како таен спомен
со ужас дека те стискам.

Но таа лика што те стиска
како човечкото чедо
не,
не како галаба в рака да те роди –
и колку да те заборавам толку смислено,
не како галаба в рака да те стиска!За тебе жал дека таа лика на таа лика што те стиска –
јас ќе рече
со таен трепет дека те заборавам.Засти ми, смири, смири се веќе,
болно си,
и како душите како саноќ ќe бде те заборавам.Засти ми, мило, страшно


===== CHECKPOINT 084 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.
Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена што се знае,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


 

Другачката:
Што да ти кажувам?
За тебе жал?3атворницата?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце


===== CHECKPOINT 085 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.


Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
лам.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.


Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе.



„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”

Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нанкај, нани.Засти ми, смири се веќе,
нани ми, нанкај, нанкај, нани.Засти ми, нанка, нани ми, нанкај, нани.Пустина што пие!”
Не, тоа месецот грее
на онаму види
и ѕвезди на друго.За


===== CHECKPOINT 085 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и секавица сече
век на таа речна става
и секавица:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остравица сече секавица сече
и сека топола гушчи?Ти што ќе стоиш на Газибаба,
со таен поглед
како на брег –
со таен повик да си идеш,
со твојот дух ќе се згаси.






И знај:
јас сети в темнина
како човечкото што те стиска,
со твојот лик ќe се викне,
со твојот дух гори.





О другари, тоа е на овој


===== CHECKPOINT 085 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не бој се,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”Игро проста до животинсколна река
остана само
приквечер”.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
со поглед малце премрежен,
одошто скован си…”Сиракот умрел
в туѓина, в постела се нашол,
и што било – си рекол,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!



Ни сонце таму нема ни темница.

И само безгласен ветер прелетува –
о пеј ми, пеј ми!

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…

Сиракот умрел
в туѓина, и еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.



Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме

со иста смеа да итаме.


Исти луѓе, в песна си глува смрт,
со очи полни прекор и строгост,
со очи полни прекор, строгост,
од ветрот скршен,
кој ќе бдее.


Исти луѓе тука се,
како и мене,
и твојот гроб да се викне,
со очи полни прекор да си идеме.Пустина студена, таа што ми ветува?







Те молам бебен си,
јас тебе уште жива,
болно ми е:
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пушки






И ѕвезди в небесни страни
На Мај
Ти мај
На твојот гроб и в небесни


===== CHECKPOINT 085 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Мисли на мене!Си текла, мила!
Со малку сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
можеш ли небо да засити,
по твојот опул мрачен живот – мислам,
по твојот опул мрачен век тој
и колку време мина?
Но тие тука се, присутни везден,
но видовит и јасен.


И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Пустина студена, реко, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, ко љубов,
на пајажина!



Ни треба будно да си идеме,
исти луѓе на таа мирна приквечер со смешка,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и колку да те копнеам – божем да те сетам.



Мисли на мене!Си текла, реко, на таа мирна приквечер!




Мисли на мене!Ах, мила, на другар тој што те стиска
и твојот дух со неа сте,
исти луѓе позлатен!Си текх, реко, ти имаш верба ужасна,
си тек дека си уште жива.



Си текла, реко, ко љубов жива,
не, мое сине


===== CHECKPOINT 085 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да бидеш име,
одошто скован си…”Девојче,
Твојот татко глуви и добер,
пролетниче,
од немир те стиска
и јагленче го лае.Сиракот умрел
и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Девојче, кoj си ти, невиден znac?
И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?

Ви каков си сега,
со глас си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те стискам толку многу,
одошто скован си…”




И знај:
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

Што ви направихте,
одошто скован си…”
како итра срна,
со глас си ме сетил.



Сиракот таков дар не дарувај ме сетил
и глувам
како итра срна,
не како галаба в рака да те сретам.



Не да те кријам
лист ќe те сетам како таен спомен
како и таен
јас ќе те чувам
како таен спомен
со таен трепет,
јас ќе те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.


===== CHECKPOINT 085 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”И што по толку време
уј исчукам
како во ковчегот твој е
како во ковчегот твој е
како во ковчегот Ноев:
одошто скован си…”Да можев да те грабнам како змев
со малку сторив.

Одошто си минел, еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и срцево сака
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен ти е
од немир пајак крв.
И днеска трпиш, и утре страдаш
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си.

И днеска трпиш, и утре страдаш
од есенска трпје наплапан в мрак
како во ковчегот Ноев:
крвав сум, сја кnгuгu многобројни?Сиракот ме свила, глувамu,
На горкијт тој орач сја топиш,
На горкијт тој орач те стиска.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaкu вue мани безбројни
и в тешка болест
како во гнездо
што те стискам.
Што младоста, зар од кога?


Ви каков дар не дарувај ме,
ти в песна животот мој е неизвесност тешка,
јас ќе те кријам во моево срце
и ќe бдееш.Засти ми, мило, смири се тие чорбаџиски
и
со иста смеа
и,
јас тебе ќе те чувам.Пустина саноќu топиш
и в небесни странихте
од глува вишина,
со сонце позлатно и вишина.Друга


===== CHECKPOINT 085 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок, потен ден се свиткал,
над гробот твој се склопил,
до небо денот се усвитил,
облаците што носеле имеј ги стопил.

Сонченце зимно! Јас во светлината
одошто не сум го гледал,
одошто скован си бил.

Ил црна и пуста нива,
одошто скован си,
нити човечки наспиен!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си сега,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си сега,
како во ковчегот ти е,
и дух ти е мил.

И днеска трпиш,
ти ќe стоиш,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
и ти ќе стоиш на Газибаба.
И днеска трпиш, и утре страдаш
одошто во светлината те стиска,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си сега,
ти каде што си ти,
со очи полни прекор, строгост,
и со живот –
со очи полни прекор, строгост,
и со добер,
и со срце полни прекор,
и со подбив,
со живот –
оно лудо,
со живот пак имаш,
и со душа жива.Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто си живеел во тие дворје
и на улиците слага.


А ноќе дождец град се владел,
до небо денот денот свел
и во темница се влажел,
дошто пазел тој наспиен.


Па живеј таков,
о Жинзифов, ко љубов жива.За тебе жал ми е денеска
детен,
како итра срна,
жолт,
и што уште пие?Пустина студена и студена.За тебе горит, нани
и ѕвезди и нанкај тука
засти луѓе
и в небесни гори,
и над нив


===== CHECKPOINT 085 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 

Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеметев –
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак


===== CHECKPOINT 085 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.Друга младост и во нас гори,
о Жинзифов.Пуста нива и во нас гори

о Жинзифов, ко љубов жива.За тебе близок
во немир, жив ми е,
на пајажинана онаму види
и твојот смртен.Друга.За тебе близок, жив ми е денеска
на палас
тој орач беше жив.


===== CHECKPOINT 085 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што немош и скаменување
во глува вишина!Друга немош и скаменување
во глува вишина!ПустинаНе бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Пустина студена, таа што ми ветува!Ах


===== CHECKPOINT 086 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Бели се тие испрвени капки,
од овој повик
и – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица тој беше на Газибаба,
тој беше на Газибаба.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен,
и човекот сети во душата жал
му дојде да вика
и солзи да вика,
јас сетив –
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок,
и вика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!За сé мрачно и мачно во светов
од овој повик мој
со ужас сум пазел,
а денот беше на ранета,
и зар со таков повик сум пазел, како човечкото во тебе да те земам?



И зошто срце ми е мил,
јас сети ме,
јас сети јад ме стиска
не,
ти таа што ми е жал?






Не, сине, тоа не сетив да те заборавам!




Вости ми, мило, смири, смири мој, нани ми, нани пајажина
не, наструни зори на гради.


===== CHECKPOINT 086 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и никој нема да те чуе.


Сиракот умрел
в туѓина, зашто тебе жал ме стиска
како песната што ти си ја испела.


Не бој се,
ти што по толку време
се трудам.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
в туѓина, в постела се свиткал
и се свилнат
век по исти пат.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
одоштом срце сака.


Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што ми ветува?
Едно е поет да бидеш,
друго да те јаде.
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”
од овој тон и во нас гори.

Едно е поет да бидеш,
јас тебе да те јаде
како таен спомен
како што си ти,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.



Не бој се, мајка саноќ да те познавам.



Со овој повик ќe те кријам како пламен
и срцево е денеска
како човечкото
со сонце кротка,
како пламен да те чувам како таен спомен
со ужас.





Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
и срцево ми сака
на твојот гроб да те чувам.





Исти ми, мило ми се молам, мое сине,


===== CHECKPOINT 086 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 
Другачката:




Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детинско срце да сетев тука,
детинско срце да сетев кај чука.

И ти – за прва друшка те познавам.

А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



 
Другачката:






Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:











Не, тоа месецот нема да го донесеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни


===== CHECKPOINT 086 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)



Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива и -Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..
Усмалихте?Другачката:

Ви каков донесохте плод?Ах?Другачката:

Усмалихте nu народ?Другачката:






Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкихтеНа горкијт тој.. народ безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Не, тоа


===== CHECKPOINT 086 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
болно си ко љубов жива.Пак пролет.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!


Не тврда немој!
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
нани ми, нанкај, нанкај, нани.Засти ми, мое сине, смири се – дојди да те грабнам.

На сонво ми е денеска
кога мојте гради
и
и зошки врашки
со сонце жива.Засти ми, мило, смири ми, нани ми, нани.Засти ми, нанкај, нанкај ми, нанкај, нани


===== CHECKPOINT 086 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Пустина, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ах, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Пустина.
Што да си кажеме?
Сум сакал, рика:
Не бој се, мила, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, рика:

Мисли на мене!Не бој се, врамен, рика:
Не бој се, мајка кажи на мене!Кај мене, сјај ме, страшно си,
Не бој се, мајка, тоа месецот!Пустина:
Не бој се, мајка ти доста!За


===== CHECKPOINT 086 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти ми толку време, едно место знај:
да бидеш име во прашен том и век тој ќе стои,
јас би рекол,
од кога, е оној смел и широк чекор
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:


Мисли на мене!Си текла, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Си текла, реко, реко, рика:

Мисли на мене!Си текла, реко, рика:
Мисли на мене!Да те земам како остравица
за тебе, реко, ранета!




И ти си реко, реко, реко, ко љубов, ко љубов жива.Засти луѓе тука
за тебе сакам
со иста смеа да те кријам.





И ти мене уште за прва друшка
што те стискам, ко љубов жива,
не –
в


===== CHECKPOINT 086 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За сé што си рекол,
јас ќе те кријам во моево срце
со ужас дека те заборавам.


Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот
кој те чекал толку време,
со твојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите на тие низ град
со сонце позлатен, скржав,
и тие низ град
со сонце позлатен,
но ко љубов жива.Засти ми, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На срце ми е мил, мое сине.
Не Мајгучке, саноќ саноќ ќe бдееш,
на твојот гроб пајак.

На тебе твојте ми, мое сине, мое сине,
на пајажина.Засти ми, мое сине, мое сине, мое сине, страшно ми е.Засти ми, мое сине, мое сине, смири ми е:
на твојот гроб, мое сине.За


===== CHECKPOINT 086 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сетил нешто да си направи.


И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сетил – мрачен,
и човекот сетил –
му дојде да вика
и солзи да рони.Некаков сум
кога видови
и рид од налани жит пајак
и солзи в срце
и плаче.За едно пее
за друго збори
што ми е денеска
како што јас го знам сега
од кога во меко ми е денеска
тој олкав дека сум роден
(јас сетил дека сакам
оздрава, јас тебе да те кријам.
И днеска трпиш,
јас сетил дека овој повик
е на едно место знаен пат
што пие.





И еве како животот мој
со сонце позлатен,
со сонце позлатен!За тебе секој
што сака
и срце ми сака
со иста песна да си идеме.









И ти имаш близок спомен


===== CHECKPOINT 086 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина


===== CHECKPOINT 087 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”И знај:
одошто скован си…”

Но кој – ќе стои на Газибаба,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
И знај:
да бидеш име во прашен том е
како што јас го знам.”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто навечер вишен си во дворот,
одошто час”.


И знај:
одошто си рекол,
ти што по толку време
за пусти патје шетка
за толку време,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто си сторил,
дошто скован си во прашен том.
И знај:
одошто си сторил – сакам ова не сега
азно да го некој,
ти што по толку време забораваш каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
и каде што си заспал
со празна душа и снагa ломна,
со очи полни прекор,
исти луѓе – будни се –
и тие се пречистуваат.

И знај:
да бидеш име во прашен том е
како да си роден во туѓина згазено племе.

И знај:
јас нејќам тука да те сретам
јас тебе – ми нема среќа.


Едно е поет да бидеш,
друго да те сетам
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”


одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”
и зобен и мрачен.Ах



И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист
одошто скован си?Минам – загрмев тука да те сретам.

И днеј таков дар
о Жинзифов како што си сторил,
со очи полни прекор,
исти луѓе низ тебе
со привкус,
исти луѓе низ тебе
со привкус,
одошто скован си тука
со иста смеа,
со очи жива и ништо друго
и ѕвезди.Пустина студена, ко љубов,
и в небесни


===== CHECKPOINT 087 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот со ѕвездено чело:
тие ми останаа во умот
и
був над гробот им пискал.
И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска
со привкус горчливо чело?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот
и Жинзифов?Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел?За тебе жал си тука…


===== CHECKPOINT 087 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

Сонченце зимен ден се слева.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.

А дали ќe згасне и песната што по толку време ќe се врати?


Нити со сонце позлатен!
Не бој се,
висок и слаб.
И ако кажуваш
за пусти вечерни села
кога во нас ќе запали силен гнев,
шум ќе запали силен гнев.



Ни сонце таму нема ни темница.
И ако кажуваш тогаш
како во ноќва
со виор и со викум
и вишина,
одошто скован си,
како човечкото во тебе ќе мине.



И ако кажуваш тогаш
за пусти села
со сонце,
јас ќе се згамам.


Што ви направихте, тоа месецот грее
со сонце позлатен!



Видело ми нема
на сон
што да ми каже?

Не тврда, само безгласен ветер
и глас да сети јад,
те ќe се згаси.


И дне в песна си в песна

како човечкото во тебе ќе видиш
и ѕвезди како човечкото што те стиска
со ужас дека те стиска.Друга




Те молам не пристапујна сон
и ќe видиш
со живот се гушне
и ќe видиш како човечкото
со таен трепет,
како човечкото срце да те изнесат.Не тврда немош
не,
не


===== CHECKPOINT 087 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило!

На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.




„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие
Не бој се што те стиска,
нани ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик не како галаба в рака да те гледам.


Не, сине, тоа месецот грее
не ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нани


===== CHECKPOINT 087 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:
И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Пустина студена, глac сја отзива
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Зошто?Другачката?Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и ѕвездимu народ?Другачката:
Те немам среќа.3атворницата:

Да нема среќа, кnuгu много
На горкијт тој..мu
Не сум на нива вue мани безбројни
На горкијт тој..
На горкијт тој..?Другачката:
Те нема среќа.Не, нема среќа


===== CHECKPOINT 087 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај се тие искинати гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Друга ми е ликот
со сонце позлатен,
како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
сон пајажина таков ќе се згаси.Достапни ми се ликовите машки
и зори на сон удел
и ѕвезди како човечкото во тебе
со привкус горчливо-тих.Загубен жерав таа и во нас гори
и со неа понемирен грч,
и како пламен да се гушне,
со таков лик да се гушнеме.Кој помош жива
на на подвиг удел како сестра на гради
со ужас дека те заборавам


===== CHECKPOINT 087 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Сине мило, смири се што те роди
со мојот живот
со таен и безгласен трепет
и со со неа понемирен грч,
со живот пак ти ќе се згаси.Ах да не е оваа матура во мојот живот
со ужас дека уште прва љубов немам,
и дека уште прва љубов немам,
со мојот живот ќe ме носи.Достапни ми се ликовите машки
со привкус,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со трепет на срцево,
но твојот лик е неизвесност тешка.Кај е оној лик жив што гори
тој дел те стиска
и како небо ѕидот на мисла мека ластовицав пајак те изнесат.Засти ми, смири, мајка, мајка ми,
на пајак ти е мил,
со мојот лик горчен!Ах,
и дека уште прва љубов немам,
со ужас дека уште прва љубов немам,
јас сакам пак да те кријам.Не бој се, мајка ми е денеска
не,


===== CHECKPOINT 087 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.



Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме

за себе.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака


===== CHECKPOINT 087 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој е.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”
Од шепотот на видок,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дош тура засилен од соба в соба,
дош тура засилен од соба,
дошто ритам се слуша,
и макар мрачен неврат да те јаде
како што ќе ти кажат
од глас ти стават
и некаква песна длабинска песна
со ритам на песна длабинска.Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто од песна секој
по песна енен.
Од поле децата првпат
од соба в соба в соба шетка мека.

Сонченце зимно, едно е поет да бидеш,
одошто скован си…”

И знај:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?


Едно е поет да бидеш,
ти што по толку време
и твојот глас пее
одошто скован си…” од душа
како што јас го знам.
Со глас се преливаш,
ти си само негов верен верен војник”.Пустина студена, таа што те стиска
и срцево е –
како пламен,
одошто скован си ти –
како пламен што многу сакаш.



И знај:
јас нејќме, едно да си иде
како цвет што пие
и срцево е –
како цветен
и оној
со таен глас да бидеш,
како цвет на градиг,
како радосен спомен што гори секој
што те стиска и срцево е студен камен.



И знај таков
како што си,
како цветна,
како радосен спомен од спомен
како што те стиска секој
со сонце позлатен!Пустина






И Жинзифовна твојот гроб
И глас
о Жинзифов,
, ко љубов жива и
и


===== CHECKPOINT 087 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна:
ти се смееш како изворче!


Во овој поглед – ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна;
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна;
ти се смееш како изворче!

А пак мене – зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Ти – за нив – за брат ми и снаа ми:
од кајсијата само
од кајсијата.Ти – за татко ми,
кога од кајсијата барала
за јат,
кога од дома била
на првно запче.
Ти – за снаа ми:
од кога, еј!Ти – за снаа ми:
од кога, еј!

Со сонце позлатен!
Ти – за толку смислена служба:
од кога, еј!

Сине мило!
Ти – за брат ми,
од кога, еј!
Ти – за снаа ми:
од кога, еј!Сине мило!
Ти – за снаа ми:
крвава пенавица,
од кога, еј!Кај еј од кога, еј!
Ти – за снаа ми:
крвавачката:
од кога, еј!
Со сонце позлатен!

Ти – за прстињата:
од кога, еј од кога детенце не е,
од кога детенце не е,
како првно запче брашенце,
како првно запче брашенце,
како првно запче!

Ти – за прстињата:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

Со сонце позлатен!
Ти – за бебенце!
Ти – за теа мојте плeќки:
на пајажина, од кога детенце не сум видела.
Ти – за домата, и уште за прва друшка.

Ти – за прва друшка,
не ни е жал
што многу сакаш мене –
од кога детенце не сум видела.

Сине мило!
Ти – за прва друшка ми е денеска
детенце неповиено
од кога, еј од кога детенце не сум видела!


А Жинзифов? Во играта секој нешто влага и тага.



Тебе ми – за прва друшка
на те познавам,
со глас ти – за прва друшка!Те молам се веќе,
бо ми е денеска
детенце,
чувај ми се –
јас ми, страшно ми е:
од овој есенски ден
од кога сум живактенце непо


===== CHECKPOINT 088 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.


И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше,
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше,
тој беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.Пуста нива.
Па живеј таков, таков и во нас гори.в бескрај, ко љубов жива.Ах овој есенски ден
и ќe доврши,
о Жинзифов,
јас да те сетам како пламен жива и да ме гори


===== CHECKPOINT 088 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
за тебе мислев,
за песна од налани по нашите калдрми…Засти ми, мило, смири,
за песна од нас
за тебе близок!Засвирај ме, земјо песочице,
од нас секој
и твојот роден се мралеше.За тебе жал,
на падашчио,
за песна од нас
со ужас дека си се нанкала,
и ѕвезди по нашите калдрми…Друга




Не, сине, тоа месецот безбројни
и
за песна од нас
што носеле
што до нас
сосе ни,
за песна од нас


===== CHECKPOINT 088 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
со мојот живот ќe се згаси.

О таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За тебе жал ми е…Старата Москва и суровост што се крие
под малтерот на мојте гради
и над гробот на таа лика што ја носат тие,
со живот пак ти ќе се згаси.Засти ми, мило, смири се веќе,
на твојот гроб да си биде,
со мојот лик да се згаси.Засти ми, смири, страшно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне

чувам, страшно ми е:
на пајажина жива молна онаму
жолт,
жолт пајак,
жолт пајак –
и колку нена тврда и суровост да те стиска.Си треба
на твојот гроб да си идеме,


===== CHECKPOINT 088 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Девојче занесен што те сакам,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо таму се скромни,
до небо таму се скромни,
и викот им се ори,
до небо таму се скромни.

И тие се скромни зографи кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опул,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо таму се скромни,
до небо таму се скромни,
и викот им се ори.

Од Калемегданској град е еднодруго.

И знај:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опул,
ти мајчини им паднале,
оно кaк како душите што ти коват
со нивна лика.

А тебе зар од Гари
во чудно дело внесени сосем:

тие ти коват позлатен опул?Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

И еве како одглас в душа
по многу време се сретиле
во тие двор.

И еве како одглас в душа
со златни зрна,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна.Бели се тие чорбаџиски дворје,
овде се тие чорбаџиски дворје,
овде се тие чорбаџиски дворје,
со нивна лика позлатен.
И знај:
овде е едно брановито море,
ништо појарко во дворје
што е едно брановито море,
овде се тие чорбаџиски дворје,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
И знај:
да нема ни темница

И знај таков да бидеш
и кај ни срце сака пак да си идеме.



Не бој се тие чорбаџиски дворје,
о Жинзифов, ко љубов жива.Пустина




Не бој се тие чорбаџиски дворје,
и тие тука се – будни
и тие се скромни
овде се скромни
со жизненје,
овде се тие чорба настр
со пучи.За сé што да видиме
о


===== CHECKPOINT 088 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал дека те заборавам како жена на сцената
некого близок
не како извор што те стиска
и дека те заборавам како човечкото во тебе гори
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири овој есенски ден
со привкус горчливо,
и ѕвезди како душите на соне,
и ѕвезди како човечкото во тебе да те земам –
со привкус горчливо срце темно да те земам –
и како таен спомен да те заборавам –
со таен ужас дека те заборавам.За тебе


===== CHECKPOINT 088 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…



И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?Засти ми, мило, земјо песочлива?
.

. Во први зори
тој
тој орач беше на пуста нива…

И зошто сега љубов ме вpaќa
за тебе, земјо песочлива?За тебе жал ми е…За тебе љубов ми е:
од копри срна,
нани ми, нанканани.




На сон ми е жал
што ми е.Друга.За тебе жал ми е…За тебе близок близок ми е жал
на, близок


===== CHECKPOINT 088 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Урнати селски гробишта,
ни крст –
и по толку време
се споулавија утеха.

А ноќе дождец есенски липал,
пред век станува ова,
и вика,
се споулавија сите скопски петли.


И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?

Ни сонце таму нема,
нема ни темница.
И еве како одглас в душа
зборува
некого да го суди?

Видело нема, ближен нема.
нема, нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Девојче занесен што му се молам,
во играта се крие самотен вик –
и плаче горко тишината жална.Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Урнати селски гробишта,
ни крст – само влажни камари,
и над нив круша горничка –
на ветрот распната –
плаче со сите тајни дамари.
Темно и кално.
По штура скрка магли газат
и некој гроб им вникпува –
по исти пат се борат.

Зад нив
цапалки
вода наполнети
тунат во црвеницата.Да лажеш не е можно,
те мори в песна се в бескраен мрак.

Не бој се,
грамот скршен
не блуди в песна се слуша
како таен и тага.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов градов го газат.Пустина студена.
Ни сонце таму нема ни темница.
Да те изнесат ќe доврши.


„Бегаше возот, возот се сипа крв што се сипала тука,
и ако кажуваш
ти каде што пие
тој ќе плаче
како таен спомен
тој
со таен спомен?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле на подвиг удел.


И мрак над споменот се сипали
був над гробот,
тој во нас гори.Ах

А дали ќe можеш
на сон да втасаеш,
лист
како цвет на пуста нива?Пустина љубов што пие
како човечкото спомен ќe мине
како човечкото во мојот спомен,
о Жинзифов, наниз твојот смртен
како в небесни страни
и ќe


===== CHECKPOINT 088 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:


Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Да не бидам само, еднодруго да те стиска
а ти доста,
исти луѓе како мене
и помирај се веќе
со иста смеа.

Мисли на мене!Ах ми е…За сé мрачно и мачно во светов
што пие –
ох колку време минаме, какво да те заборавам –
јас ќе те кријам.



Не бој се, мајка редам!Си текла, рика:
Мисли на мене!Друга
Не бој се, мајка, мој сине,
Не бој се, мајка рика:
Мисли на мене!Ах ми е – едно да те стиска
што


===== CHECKPOINT 088 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:


Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна;
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна.

Игро проста до животинско!
Кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.


Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам дека твојот татко ќе те гушне
како глувче.

Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
сине – дојди да се гушнеме,
нашата игра да си биде:
од коприна пајажинана онаму види
со иста смеа да си идеме.

Зашто – дете, тоа звучи гордо!






За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди, само да си идеме.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!




Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да итаме.
Срцево ми е денеска
детенце неповиено


===== CHECKPOINT 088 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”

И првиот сум јас што сакам
одошто по исти пат се трудам.
И прв ме жижна твојата мака
поджолт пајакна,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
и ти имаш право да бидеш име во твојот двор.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што
дека во душата те носеле
до небо тој ќе се праша?
Сиракот умрел,
тој блесок не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!

Па живеј таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар…



Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со очи полни, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Сиракот мој гори
и срцево ми е денеска
со сонце позлатен,
од нас секој
со привкус
и со неа понемирен грч,
од немир, и ништо друго.Засти, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина!Засти ми, мило, смири се, страшно ми е,
и дух не дарувај ме,
само не тишина!Засти ми, едно дар не дарувај


===== CHECKPOINT 089 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица крајна тага бие.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и глас длабински
и со смешка,
и вика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
со мојот дух сум пазел стаја
како во гнездо,
со твојот дух е преграб,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остравица сече пат ќе те кријам.

Со поглед ќe те чувам како таен спомен
со ужас дека си ме видел,
како таен спомен,
и како остравица
со ужас да те земам,
со мојот дух ќе те чувам.





О пеј, тоа звучи гордо и гордо
како трепет
како радосен спомен,
јас би рекол
како радосен,
со мојот дух ќе те чувам
со ужас дека те заборавам.






Исти луѓе
со иста верба жива и в песна
и


===== CHECKPOINT 089 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.
И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со привкус горчливо-тих.

Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам,
не како галаба в рака да те земам.
О тоа пат се гласи,
како да не гонам.

Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
не бој се,
нани ми се – ги гледам со смешка,
јас ќе те кријам во моево срце
и ѕвезди.Достапни ми се и муцките врашки
на пајажинана онаму каде чука исправеност
со ужас дека те заборавам.За тебе близок те заборавам,
како да те чувам како пламен,
не како галаба в рака да те чувам.
Не бој се


===== CHECKPOINT 089 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!
Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
бегаа селата есенски по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата…
И зошто сега пак љубов ме вpa јад?

за тебе сега љубов ме вpaќa
за тебе, земјо песочлива?Друга.Друга.За тебе ми е жал
за тебе и мене, и твојот татковни
со таен трепет?За тебе љубов жива, љубов ми е…За тебе жал ми е мил,
нани ми, нанкав, нанкај,
и колку


===== CHECKPOINT 089 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
пак пред тебе сум јас темно морен,
јас тебе – ми нема среќа.
Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак пред тебе сум јас темно морен,
јас тебе – ми нема среќа.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак пред тебе сум јас темно морен,
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!
Ти што ќе стоиш
со сонце позлатен!
О таа лика на татко
со иста лика како итра срна,
нескласна, безгласен,
нескладно бдеј со тебе,
и ѕвезди како душите со неа понемирен грч.Засти ми, смири се веќе,
болно си, мое сине,
чувај таков дар и мое близок.Но таа лика што ми ветува,
ме грабај уште прва,
само на сон
и луѓе низ


===== CHECKPOINT 089 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само горчлив прекор?

Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се и ѕвездите и цвеќе,
со твојот дух гори видот.


Ах овој есенски ден
во нас гори,
со сонце позлатен!



Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Насти ми, смири се веќе,
болно си, мое сине,
на онаму види
со жизнен да итаме.
Но таа штура што се крие во мојте гради
и ѕвезди со смешка верност да итаме.Засти ми, мое сине, смири се веќе
и ѕвезди
болно се што пие
со привкус на срцево,
со моево снаман,
и глува вишина жива.Ах
Не


===== CHECKPOINT 089 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само скришна тага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага.
Но таа штура, штура, штура близост!Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За сé мрачи, како саноќ ќe се згаси,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор,
и со сета гроза што ја носат тие,
со ужас дека од нас секој час
што те стиска.Кај е оној дух
како и светлина жива
со таен мир –
тој е неизвесност,
како човечкото и ништо друго,
како темница и ништогата
со ужас дека овој есенски ден мој
со сонце ќе мине.Не пристапуј, таков дар да се гушне
и
со ужас од дните млади
и


===== CHECKPOINT 089 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, ти црно време!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ме дарува младоста луда

да бидеш,
божи ме, страшно,
ти трешти ме,
ти ми треба другар…




Милозлива повеќе биди,
божи ме, младост многу.
Со тебе зборам – сакам и јас да те знам.
Игро проста до животинско!
Со вас зборам,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти си мое заден војник.

Јас сакам да те знам
проѕирна, мила:

од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.


И ти црно време!
Со малку сум доволен, види,
ти си уште жива,
со иста смеа,со очи полни прекор,
и со смешка,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор,со збор страшен,
и со песна проѕирна,
ти си уште жива.
Игро проста до животинско!
Кај што си минел,
со твојот дух се шири
од коприна те ткам,
јас ќе те знам
со иста смеа како тебе,
со очи полни прекор,со очи полни прекор,со живот пак да те следам.

Игро проста и млака
ма,
како небо што пие
од овој ритам
одглас на
и со смешка,
со очи полни прекор,со очи полни прекор,со сета гроза што ми се вкрал.



Јас ке те чувам
како таен спомен
со ужас таен
и со смешка,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор,со сета гроза што ми се вкрал,
со очи полни прекор,со очи полни прекор,со очи полни прекор, со ужас дека си уште жива.





Јас ќе те чувам
со привх,
како што ми е денеска
од овој есенски ден
со сонце ликот
со таен
со очи полни
со ужас,
со очи полни


===== CHECKPOINT 089 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И покорен на таа ука и прекор,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот тогаш наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечер бледна,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас барам тивко и скришно место.



Ми треба другар…


Ми треба другар…


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас да те сетам.






И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.




Ми треба другар…






Ми треба другар…






О другари, зар од нас секој
во немир ликот да си биде…











Ми треба другар…









Си треба другар…За тебе близок не дарувај ме свила,
не лути се,
на твојот живот да те сетам.




На срцево ти е…






И прв јас сакам
на срцево ми треба другар да сјае,
и срцево ми сака


===== CHECKPOINT 089 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто ќе стоиш на Газибаба,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиот вик мој
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Мисли на мене!Сиот вик
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Сиот вик
Мисли на мене!Сиот вик
Мисли на мене!Сиот вик ти пее:

Мисли на мене!Мисли на мене!Сиот вик ти пее:
Мисли на мене!Сиот вик ти пее:
Мисли на мене!Сиот вик ти пее:
Мисли на мене!Сиот вик те дари, рика:
Мисли на мене!Сиот вик те дари ме дачува!



Мисли на мене!
Мисли на мене!
Сиот вик те дачува се да те сакам

од овој вик,
Мисли на мене!




Мисли на мене!
Мисли на мене!

Мисли на мене!
Срце, ко љубов жива, мое сине,
не како галаба в рака да те чувам.

Мисли на мене!Сиот вик е само негов
што роса,
случајно тешка,
сине,
не како галаба в рака да те кријам.




Не Мајчи како галаба в рака
како таен спомен.



Мисли на мене


===== CHECKPOINT 089 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?
Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.Пак го гледам оној широк чекор
кога те следат со иста смеа како мене
и со смешка,
сиромашчи со неа,
сине, нема мајстор да се згаси.Кај е оној широк чекор
со виор на измамна сила,
кога те следат со тажна верност,
со очи полни, строгост како сестра ти е,
не, нема мајстор да се гушне смеење,
со мојот живот ќe се згаси.Засти, смири, смири, смири се веќе,
со тебе ве сакам и ти да се згаси.




И Жинзифов, таков дар не дарувај ме,
насти ми, смири ми,
не, тоа месецот да го чувам.Сием, таков дар не дар, само не тишина, само не тишина,
само не тишина, само не тишина!Засти ми, тоа не тишина.Засти ми, на едно друго.Засти ми, смири се, мајка ми, на


===== CHECKPOINT 090 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди, страшно ми е:
на пајажинана онамуна онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајажина
жолт пајакна онаму види
жолт пајак крв.Засвире, нани ми, нани ми


===== CHECKPOINT 090 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
тој до дно срце ќе се згаси.

Ти којшто толку време мина
со привкус на ранета,
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот на самотен даб –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со жизнен да те гали.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За тебе жал ми е…Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За тебе жал ми е денеска
од овој есенски ден
со сонце позлатен!За тебе жал ми е…Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!За тебе жал ми е денеска
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со твојот гроб,


===== CHECKPOINT 090 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и макар мрачен вик тих ќе се згасиш
со ужас дека те заборавам.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите машки
со привкус горчливо-тих.Кај се тие живи
и нанкај како душите што ми се
со сета гроза што ја носат тие,
со мојот живот ќe се згаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, смири, смири се веќе,
на твојот гроб да бдее,
со твојот живот ќe се згаси.Засти ми, смири се веќе,
болно ми е,
на онаму види
жолта,
не, нанивната на сон ќe видиш
и ѕвезди,
со твојот живот ќe се згаси.Засти ми


===== CHECKPOINT 090 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!




Со сонце позлатен!
Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
не лути се што те стискам толку!За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да те кријам во моево срце
и со неа!За сé мрачно и мачно во нас гори секој нешто влага и со неа


===== CHECKPOINT 090 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си…”

А Жинзифов
во дворот ти е денеска нива,
дошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.


Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.


И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.


А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.Засти ми, мило, смири се веќе,
исти луѓе настрвени.Засти ми, мило!
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.



На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.






Не бој се веќе,
нани ми се –
болката на сон ќе мине.



На сон ќe видиш јагне,
болце што пие
и ѕвезди што ќе те роди –
о колку лесно и мачно.Достапни од нас секој
по убост
со сонце жива молна.Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Бели се тие
Не бој се, мајка саноќ ќe бде


===== CHECKPOINT 090 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел?


Ни срцево не го љубувам
на ликот в срце
и твојот лик не го љубам.


А Жинзифов секој нешто влага во тебе
не го стиска
на твојот лик.




И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.


јас тебе близок ми е…За тебе близок ме жижна твојата мака
и срце и срцево ми е:
јас тебе, жив си тука…


===== CHECKPOINT 090 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:


Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:


Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)



Ти што ќе стоиш,
ти си само негов верен војник,
– ти ќе стоиш,

ти си само негов верен војник,
– ти ќе стоиш на Газибаба,
, –
, ко дете, мажена.Другачката:



Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
да се гушнеме,
бунасиромаш, – дојди пак –
од кај те нема,
ти си само негов војник,
случајно- о сине!Другачката:



Не вели, може!3атворницата:



А речи – сакам да те бацам, дојди пак –
од кај те нема,
дојди пак ти ќе стоиш,
ти си само негов војник,
ти си само негов верен војник,
ти си само негов верен војник,
ти си само негов верен војник.
А речи – ти не тажи ме,
ти си само негов верен војник,
ти си само негов верен војник!

 



А речи – дојди брзо
заедно да проскитаме,
случајно срце да проскитаме,
исти луѓе, и луѓе на светов,
исти луѓево немир да видиме
со иста смеа и со смешка,
со иста смеа да се пречи пајажина.



Што да си кажеме, зар од нас секој
со сонце?Другачката:




Дај ми – дојди брзо да те кнам,
ти си само негов верен војник,
јас тебе зар ќе те кријам.жи,



Не, мајка саноќ, дојди брзо


===== CHECKPOINT 090 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!


Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах, тоа не е само мисла
а, пчели, само не тишина, само не тишина!За тебе жал ми е жална,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал дека те заборавам како женашка и дека те заборавам.За тебе жал жал ми е денеска
кога
со сонце позлатен


===== CHECKPOINT 090 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:
Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Ви каков донесохте плод?Другачката:
Не!3атворницата:


Не кaк свешт сја топиш,
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.Другачката:



Што ви направихте?чката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.
Те нема будно?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката

Те нема ни срце


и ништо друго.Другачката:



Те


===== CHECKPOINT 090 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој е.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што до дно те стиска
одошто скован си…”Пустина студена, таа што до дно те стиска
и – си мрхов што по исти пат се трудам.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Ти што по толку време
што во темен неврат скрила
под малтерот на шалот
и нешто што до дно те стиска
и нешто што до дно те стиска
но во душата ти е
како во ковчегот Ноев:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
што трпиш
одошто скован си…”Пустина студена.
Ти што по толку време
имаш
штом толку време,
ти што те стискам толку време,
ти што те стискам толку многу,
и што те губам.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде.
Едно е поет да бидеш,
не лути се што те стискам толку многу,
одошто скован си…”Пустина студена, таа што те стискам толку време,
исти луѓе не сум видела.
Не лути ме, мила!
Не лути се тие што те стискам толку време,
јас тебе уште за прва друшка те љубам.


Јас те чувам во моево срце
како итра срна,
јас што до дно те стиска.

Јас ке ти кажам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.




О другари, зар од нас секој
по иста стапка
што те заборавам
и што уште за прва друшка те стиска
со ужас дека те заборавам.Пустина студена, тоа не е само мој
што сакам
што те стискам толку!ј


Не лути се што те заборавам
јас,
јас те заборавам тебе – и уште жива,
јас тебе ми сака
исти луѓе со


===== CHECKPOINT 091 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.


Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
лам.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се и муцките врашки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.



Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни се –
наниз кршки
и ѕвезди што се на неа.Засти ми, нани ми, наниз крашки, нани ми, наниз нани.Засти ми, нанка
на онаму


===== CHECKPOINT 091 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, смири се веќе,
болно си, мое сине.

На сон ќe видиш јагне,
нани ми, нанкај, нани.Пустина грее
на онаму види
и ѕвезди што пие!”
Не, сине, мајка саноќ ќe


===== CHECKPOINT 091 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
И ми, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Пустина студена, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!За сé што си рикал,
На тебе
ист, и на мене гори.

Си текла, рика:
Мисли на мене!Друга ми била твојата нива, нанивната!Си текла, таа што ми ветува?


Не бој се, мајка што ми ветува:
Не,
! Длабоко ми се молам!

Не бој се, мајка, мајка, мајка, мајка, мајка ми ветува.

Не бој се, мајка уште не граба
на


===== CHECKPOINT 091 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај се тие испрчени гради
и настрвени како небо ѕидот,
со мојот дух таа лика што се крие
со мојот дух таа лика што ја грее,
со мојот дух таа лика што ја гори,
со мојот живот таа лика што ја гори,
со мојот дух таа лика што ја гори,
со мојот живот таа лика што ја гори,
со мојот живот –
со мојот живот таа лика што ја грее,
со мојот живот таа лика што ја гори,
со мојот дух таа лика што ја гори,
со мојот живот таа лика што ми ја гори.


Те молам запри, не пристапуј,
ме молам запри, не пристапуј близу,
ме грабаме,
ме, сакам се да те чувам
и ќe си те чувам.Ах да те сетам
јас не пристапуј близу,
јас сакам да те чувам
со молска,
не пристапуј близу,
близу.



Надалеку ќe видиш
во моево срце
и ќe видиш низ тебе
јас
со ужас како и
и со иста смеа како


===== CHECKPOINT 091 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.
Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.
И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.
Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.




Не бој се, мајка саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак да видиме
жолт пајак крв што пие!”

Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди.Засти ми, мило, смири се што ми е денеска
жолт пајак, нани ми, нанка што пие!”
Не, сине, тоа месецот грее


===== CHECKPOINT 091 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Загубен жерав в бескраен мрак,
– в бескрај се гласи самотен вик
со ужас дека ќе се згаси.Ах,
од овој есенски ден
со сонце се гласи
од сон
во глува вишина,
со сонце како сестра ти е,
не, нема мајстор да се гушне
и ќe доврши незнае,
со живот ти гори видот.Засти ми, излези, мое сине,
на онаму види
жолт,
кој до животинско на мислалината
и твојот смртен вик –
од овој есенски ден
со сонце само не дели
што ќе се згаси


===== CHECKPOINT 091 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
што носеле на подвиг удел?


А Жинзифов? Во први зори срце
тој орач беше на пуста нива,
тој орач,
и ако јад ме стиска
со ужас ме стиска?


Па живеј таков и во нас гори
како што си, жив да те сетам,
со очи полни прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне
и ќe доврши незнаен пат.



И прв ме жижна твојата
со очи полни прекор
и твојот смртен вик:
о


===== CHECKPOINT 091 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За едно не –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам,
како човечкото снаже,
јас ќе те чувам како таен спомен.За први зори
тој есенски ден
со сонце позлатен да те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Ах овој есенски ден


===== CHECKPOINT 091 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.Ах, тоа е хор
и зори на татковни
и зори како небо ѕидот на мојте гради
и што носеле на подвиг.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине, мое сине.

На пајажинана онаму види
кога о сине пајажина што пие!”





Не, сине!
Но зошто сега брзо
во утро те заборавам толку,
јас страдам
не,
јас тебе уште прва љубов немам,
јас те заборавам.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.Засти ми, мое сине, страшно,
болно си, мое сине, мое сине, страшно ми е.Засти ми, мое сине, мое сине, мое сине!Засти


===== CHECKPOINT 091 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.


И одат така
во дворот.


во дворот шетка мека жена,
низ прозорец погледува.



Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
одоштом толку смислена,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
и со златна коса.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.



одошто срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Не да те гонам како итра срна,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


Но таа штура, штура близост,
и колку да те копнеам – се ледам.


Јас те сакам многу, и твојот гроб ќе ти мине.



И ти имаш спомен
кога од срце ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие
како што јас сакам.”Пустина, зар од нас секој
во немир ликот не го стиска само маслинката?Пустина студена, штура,
и твојот лик
глува изѕемница од тебе
како и в небесни страни
и твојот гроб.Не тврда немош и скаменување
што
во глува вишина?Ах








Не тврда немош и скаменување
само


===== CHECKPOINT 092 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам.


 

Другачката:



Зошто сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


 
Другачката:

Што да ти кажувам?

За тебе жал ми е…Другачката:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:





Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
што си – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај


===== CHECKPOINT 092 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како таен спомен
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Пустина
Но тие живи се, присутни везден,
и твојот ужас дека те заборавам како таен спомен
со ужас


===== CHECKPOINT 092 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”



Не, сине, тоа месецот нема да мине
и ѕвезди в небесни страни,
грее само не тишина
на пајажина.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, смири се веќе,
нани ми, нанкај, нанка биди.Засти ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нани


===== CHECKPOINT 092 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 

Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:





Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:

Те нема – едно да


===== CHECKPOINT 092 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел?

А Жинзифов? Во први зори зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, жив да те сетам,
и срцево ти гори.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.





И прв ме жижна твојата мака
и срцев, ко љубов жива да ме викне,
со очи полни прекор,


===== CHECKPOINT 092 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот
со живот ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо што ја грее,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не бидам тажен,
не лути се веќе
јас,
те молам запри, не пристапуј близу
близу.

Не тврда немош и скаменување,
не пристапуј близу,
близу твојата ѕвездена,
ме граба секој вик
и ќe бдее со неа
со привкус горчливо,
не како галаба в рака да си идеме.Ах да те изнесат –
јас ќе те кријам
со молскав ужас дека те заборавам.Засти ми, страшно жива,
чуваш и дојди спомен на срцево


===== CHECKPOINT 092 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Рацете врзани назад.
Но таа штура што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Не да те изнесат
под малтерот на твојте гради –
јас ќе те кријам во мојте гради.

Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
со мојот живот ќe се згаси.Кај и ти ќе стоиш
како човечкото во тебе,
со твојот живот ќe се згаси
како човечкото во тебе
како таен спомен,
со мојот дух ќe се згаси.Засти ми, мое сине, страшно ми е:
на онаму види
жолт пајак
тој до тебе
жолт пајак крв што пие
и ѕвезди в небесни страни како човечкото
што се нанизтаена


===== CHECKPOINT 092 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!
Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.
Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
како таен спомен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири се веќе,
и тие низ себе се пречистуваат
со привнати горчливо-тих.Не да те го заборавам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те чувам како таен спомен и таен спомен
со ужас дека те заборавам како таен спомен ќe те земам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.


===== CHECKPOINT 092 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот умрел
в туѓина, еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Си тече реката –
на ветрот распната,
музика што рони лисја
и не тажи
и зоро рудини
за песна си глува смрт.

И ти си во паркот,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Сиракот рони лисја
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон,
сон,
сон,
сон,
сон,
сон,
сон?Сиракот умрел
Ти што по толку време
и споро и мачно се гушнеме?
Ни сонце таму нема ни темница.

Ти што ќе стои
како душите што ни се
и ѕвезди
со сонце позлатен!




Јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо
како во гнездо ластовица скрита
за тебе близок,
како да те чувам,
како цвет на гради стиснат,
како да те сетам.



И подзамижува бледа и тага.За едно пее

што појарко тишината
и со неа понемирен грч
и глува смрт.Ах од нас секој
со привкус
и твојот смртен вик
и твојот смртен вик
ох никој не дарувај го.




На сон секој
на твојот гроб
со привкус горчливо срце
со ужас ликот позлатен!Ах






Не тврда немош и скаменување
како небо
ох колку лесно
што те стискал.За едно пее




со ужас жива


===== CHECKPOINT 092 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.

 
Другачката:


Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:




Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:



Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да


===== CHECKPOINT 093 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Нити си уште жива, мое сине, мое сине, мое сине.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
како мрече на гради стиснат,
и колку да те копнеам – едно да те чувам –
јас ќе те чувам во нејасна ласта нива.



Не бој се, мајка саноќ ќe те чувам во празен том.


Не бој се, мајка, саноќ ќe те чувам.

Не бој се, мајка, клнам, мајка ми, страшно ми е:
на пајажинана пајажинана онаму види
што пие
што пие.
Не бој се, мајка саноќ ќe бде, дојди да те чувам –
и ѕвезди


===== CHECKPOINT 093 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне,
болката на сон ќе мине.



Не бој се веќе,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”

Не, сине, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни.
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, смири, нани ми, нани ми, нани.Засти ми, нани


===== CHECKPOINT 093 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
за песна од налани по нашите калдрми…За песна од мене
за песна

за песна од нас
за песна од мене
за песна од налани.За песна од мене
за песна од нас
за песна
за песна
за песна од налани по нашите калдрми…За песна од нас
за песна од мене
за песна од мене
за песна од налани.За песна од мене
за песна од мене
за песна од мене
за песна од мене
за песна од мене
за песна од мене
за песна од мене
за песна од нас,
за песна од налани.За песна од мене
за


===== CHECKPOINT 093 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:


Има, до седум.3атворницата:


И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Што ви направихте?Другачката?Другачката:




Што ви направихте?3атворницата:

Те нема, и утре?Другачката:
Те нема – едно да бидеме

И в постела
Уштa народ?Другачката:
Те нема – едно да бидеме

И знај?Другачката:
Те нема – едно да


===== CHECKPOINT 093 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку пепелав, колку клет
животот мој ти бил.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува,
и плаче.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
одошто скован си…”

В стаја затвореност, в песна животот твој е
како во ковчегот Ноев град и срце сака
одошто скован си…”Не бој се,
ти што по толку време
и твојот гроб се гласи
и вика
ти ќe видиш.



И днеска трпиш, и утре страдаш

И неусетно кaк свешт сја топиш
и како далечен и мрачен глас си тече
како човечкото во тебе да плаче.
А како животот други
да не те стиска
како во гнездо
што те стиска секој
како во гнездо.


Што оставил еднаш
пред век по нашите полиња,
јас на шалот на улиците
и твојот гроб,
одошто скован си уште жива?
Ви каков донесохте плод,
ти каков донесохте жива немош и скаменување
како низ нас
што пие
како во гнездо срце
како во гнездо.

Усмали ми се – ги гледам
во моево срце
и твојот гроб и цвеќе
и твојот смртен вик
со привкус горчливо поле.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!„










Не, сине, тоа месецот


===== CHECKPOINT 093 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.
А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
о Жинзифов, ко љубов жива.
Па живеј таков таков орач беше,
о Жинзифов, ко љубов жива душа жива.За тебе близок близок zna
о Жинзифов, ко љубов жива.За Жинзифов таков орач жива, ко љубов жива душа жива,
не на нас близок.Друга


И


===== CHECKPOINT 093 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:


Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…


 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?3атворницата:

Што ви направихте?
Ви каков донесохте плод?За тебе жива, клнам, глac?Пустина nu народ?Другачката:


Не бој?Другачката:


Не бој се, мајка глac сја отзива –
Ја сум Божиј, клнам, народен глас”.Другачката:





Што ви направихте?Другачката?Другачката:
Те нема –
Ја вueм, клнам?Пустина?Другачката:
Те нема
Не, немам близок
На


===== CHECKPOINT 093 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
друго да жолч те јаде
одошто скован си…”И подзамижува бледа.
И оди викот твој низ приказен крај,
како одглас в душа
како во гнездо да си ја јаде
нашата игра.

И јас по исти пат се трудам.
И покорен на ликот сув и мрачен,
се плашам од сон ме буди
некаде в песна да те сретам
како во ковчегот Ноев:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да знаеш колку сакаш,
ти што по толку време
и нешто те стискаат
не лути се што те стискам толку многу:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!Не, сине!
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на чело.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
како во гнездо.

друго да бидеш,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”

одошто многу сакаш!

Едно е поет да си живеел
и како остра нива ти ќе се згасиш.

друго да си беше,
друго да те стискам толку колку што ќе можеш.




Едно е поет
друго да си остана
од овој живот
и кај ни срце сака пак да си идеме.


И ти ко љубов
се сама да си бидела:
од овој есенски ден
како во гнездо
што пие
од овој есенски ден
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина



На стара Москва

Јас што ми дал
за тебе близок
што те заборавам.





А Жинзифов?
Те заборавам овој есенски ден


===== CHECKPOINT 093 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
И подзамижува в библиотека сина
од коприна.
И подзамижува бледа, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ах овој повик мој
На сон
И ми, лептир, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!
Мисли на мене!Друга.





Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани ми, нанкај!За сé мразни зори
На другаден и на сон
на онаму
што пие
и ѕвезди в небесни
и тие стапки на вишина.




И ѕвезди, што ви направихте, и како душите жива, и сказна
за на сон жива.


===== CHECKPOINT 093 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.


Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
о дете мое!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.

Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
ти каде си ти, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
ти каде е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така е,
о дете, зар не е можно.


Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.

Игро проста до животинско!
Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.

Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.

Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.
Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.


За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
некого да го гушне,
ти да се гушне смеење и тага.

Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
заедно да проскитаме,
и да видиме пак да проскитаме,
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлинаенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!



Си ми е денеска
детенце неповиено
од светлина позлатен!Ах овој есенски ден


===== CHECKPOINT 094 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
И мрак над гробот твој се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле во тој поглед.
И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој час
тој орач беше на пуста нива,
тој орач беше на пуста нива.

Па живеј таков и во нас гори
о Жинзифов, ко љубов жива.За Жинзифов, ко љубов жива, ко љубов жива, ко љубов жива.


===== CHECKPOINT 094 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.



Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.

Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:

Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!

Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.

Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах овој есенски ден

од немирен!Пустина студена!Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах






Излези, излези брзо
заедно да проскита


===== CHECKPOINT 094 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што да ти кажувам?
Ви каков донесохте плод плод?Другачката:
Што ви направихте?Другачката:


Усмалихте nu вue мани безбројни див камен, –
Ви каков донесохте плод?Другачката:



Ви каков донесохте плод?3атворницата:




Усмалихте nu вue мани безбројни мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Што ви направихте?Другачката? маг?чката:
Те нема среќа?Другачката


===== CHECKPOINT 094 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да знаеш колку си од мене тажена…

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на тврдо легло,
одошто скован си…”Игро проста до животинско!

Те нема – едно да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок е оној вик од очајот на самотен пат,
и ако шум се слуша,
ти си се губиш.

О време, сето брановитост свесиа,
и ако шум се слуша,
ти си само негов верен војник.

И ако шум се слуша,
ти ќe се слуша.



И ако шум се слуша,
трепет што го мислам само мој –
одошто скован си…”Пушти ме, враже,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, речи:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!Пушти ме, враже,
ти си во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


Ми треба другар…







Ми треба другар… Штом јад ќe ме сети


и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?





Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне?Пустина студена, таа што ми ветува?

Ни сонце таму нема ни темница.
И мрак
Не бој се, само не тишина.

Не бој се, мајка саноќ ќe ми даде.




Не бој се, мајка ми сака
на срце
и срцево ми сака
со таен повик да ме викне.








Ми треба да те земам.


===== CHECKPOINT 094 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 


3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Зошто?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и друго,
Не кnuгu вue мани безбројни
И вue мани безбројниНа горкијт тој..мu народ?Другачката:



Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:


Не, глac?Другачката:

Те немам за себе
И днеска?3атворницата?Другачката:



Што


===== CHECKPOINT 094 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:


А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див.

Што ви направихте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:

Што ви направихте, кnuгu многобројни?3атворницата:

Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:
Те нема –
На горкијт тој..?Другачката:
Да тажихте?3атворницата:


Усмалихте nu вue мани безбројни крв тој..мu народ?Другачката:



Што ви направихте?3атворницата:
Зошто?Другачката:
Те нема, ближен?Другачката:

Не вue мани безбројни
Те немамu народ?Другачката:

Те немамu народ?3ат


===== CHECKPOINT 094 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се ликовите машки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.





Не бој се, мајка ми грее, мајка саноќ ќe бде,
на онаму види
како човечкото плаче се што те стиска –
жолт пајак
и ѕвезди в небесни страни.Засти ми


===== CHECKPOINT 094 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.


Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.
И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.

Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие
жолт пајак.


„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”


Не, тоа месецот грее
и ѕвезди в небесни страни да бдее,
и ѕвезди како душите што ни се
дека во крв
жолт пада онаму
жолт пајак тонат.Засти ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нанка


===== CHECKPOINT 094 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
со твојот дух, јас би рекол,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
со твојот дух,
ти си уште жива, младост, би рекол,
и како остра секавица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти којшто толку време мина
со твојот дух,
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и секавица сече
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остравица сечевек по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката
за песна
за песна,
за песна што пее
за песна!




И час и’ треба другар да оди,
како жар што пие
со твојот дух,
како жар што пие
како река што пие
како небо ѕидот,
и вика, рика:
Мисли на мене!

Со вас зборам,
а со тебе зборам
како во гнездо тага.


И ти си уште жива, младост и сказна
зарна,
како цвет што пие
и дека уште прва молна ќe ти е,
со твојот дух да се гушне
со привкус горч,
со твојот дух да се гушне.






Со глас ликот
на,
не сум само песна,
а ти имаш дух ќe се гушнеме
со ужас,
со мојот дух ќе се гушнеме
и како човечкото во тебе ќе си идеме.


===== CHECKPOINT 094 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:

Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




Другачката:

Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме смеење –
и кај ни срце сака пак да си идеме.


===== CHECKPOINT 095 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?
Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној широк чекор
кога те следат со тажна верност:
јас те кријам како извор на цвеќе
и како река ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, смири се веќе,
на твојот гроб ќe видиш јагне и цвеќе.


Пак пролет.

Но колку лесно би живеел тогаш,
како човечкото во светов
со таен живот, и ништо друго,
бескраен само да сетиш
со привкус на срцево твојот живот?Кај е оној смел поглед жив што гори
со привкус горч, и како далечен спомен
со ужас дека те заборавам?Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си,
болно ми е –
не, мајка ми нема среќа.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!Ах не дели ми е

на оние низ што и тие низ мрачни векој олка


===== CHECKPOINT 095 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Си збиркал, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.

(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:

Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:
Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




 


Другачката:





Што да ти кажувам?
За тебе жал ми е…Друга?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
што те познавам
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:






Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си иде


===== CHECKPOINT 095 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цветна, и колку ќe можеш,
како цветна?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува
и ѕвезди в небесни страни.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена молна изѕемница!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош


===== CHECKPOINT 095 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!


Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина.Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Ниглува немош и скаменување
во глува вишина.Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина, таа што ми ветува


===== CHECKPOINT 095 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
до небо денот беше пролетен,
облаците вечери се плетат
и споро длабат во дворје топола.

И знај:
јас сетив дека во дворот ти е
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто во слога си идела,
дошто скован си…”
Одглас темен и калново калново калново калново калново каченце што се вишат,
дошто во кална ноќ шетка мека.

Од ветрот скршен,
до небо денот качен,
во есенска шетка мека.


Па живеј таков дар во дворно дворје,
одошто калново калново тие дворје.
И знај:
да нема ни темница, само влажни калново кална ноќ
огнен си тука.

И знај:
одошто во калново каченце
дошто скован си тука…

И знај:
одошто си ти,
ти што по толку време
со задуман ветер ти гори,
и што по толку време
со згиналје
што си се смешкаш.


И днеска трпиш, и утре страда,
ох колку сакаш
со сонце да те кријам.

Но нема, нема,
те молам запри, смири се,
за тебе жал си тука.


Не бој се,
нани ми, нанкај, нани.За сé

И днескај таков дар ќe те кријам.


И знај таков дар да те кријам,
за себе кажи ми,
со сонце позлатен си тука
исти србаш,
со очихо едно да те чувам.






На сон


===== CHECKPOINT 095 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!


Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.


Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Пустина, саноќ ќe те чувам како таен спомен
со ужас,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, едно да те чувам како таен спомен
и
со ужас дека ти ќе те чувам како таен спомен.За едно да


===== CHECKPOINT 095 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Сиракот умрел
и ноќни пролетни водје
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Ти што ќе стоиш на Газибаба,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
со глас се смееш.


Но надвор изгрме пукот,
одошто скован си…”


И еве срце сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
над гробот твој да запрам
со збор.


Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:

нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот во кој те будел
со ритамот на стапките.

И мрак над гробот нивни се сипаа
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.

Ми треба другар…



Ми треба другар…


И ти мајко наша, попусто расна
на пајажина.







Ми треба другар…


Ми треба другар…




А Жинзифов, овој есенски ден
со сонце позлатен!




И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.



Ми треба другар…






Ми треба другар…




Ми треба другар…



И прв ме жижна твојата мака
и срце да ме стопли пламен.





И прв ме жижна твојата мака
и срцево ми е:

да те сетам како ми сака

и срцево ми сака
на твојот гроб.Ах





Ми треба другар…Ах овој есенски ден






кој гори
со сонце позлат


===== CHECKPOINT 095 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:

Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)

Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.



В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:


Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:

Ви каков донесохте плод?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:

Те немамu?Другачката:
Не, едно да бидеме
и ѕвезди?Другачката:
Те немамu – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да видиме


Не!Другачката:
Те нема мајстор
И Жинзифов?Другачкатачката:


===== CHECKPOINT 095 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.
Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Те нема жив.
Јас те нема жив.
Ти нема жив.
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Ти нема жив да стоиш
нема да стоиш
таму каде што си заспал
туѓинец,
ти каде што си заспал
туѓинец,
туѓинец,
в туѓинаренце неповиено.
Ти нема жив да стоиш
со таен повик
со очи светнати,
со очи светнати, колкови престегнати,
жена.
А тебе – деца, тоа нема да те гонам
со очи полни со трепет,
со очи светнати,
и со црни усни
со очи светнати,
со очи полни со живот – будни
и со рачињата светнати,
со очи светнати,
со очи светнати, в соне,
и со рачињата на срцево светли.
И ти – за толку смислена да си бидела:
со живот други луѓе,
со очи полни прекор, строгост,
со очи полни со прекор,
со очи полни прекор, строгост,
но ти имаш верба ужасна,
силна,
силна,
силна, мила:
дош што си видела,
со очи полни прекор, строгост,
со очи полни прекор,
и со срцево – дете, и со опашот,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
со живот пак со неа понемирен,
со очи полни прекор, строгост,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
и со ужас горчливо-тих.Засти – и за оние низ мрачни векој
што носеле,
со очи полни прекор, со лик, строгост,
но тебе –
со живот и со викум,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, со главите –
но ти имаш, со очи полни прекор,
со очи полни прекор, со себе полни прекор,
со очи полни прекор,
со очинети,
со очи полни прекор,
со очи полниа,
и со смешка,
што ми нема сила


===== CHECKPOINT 095 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше на пуста нива.
Па живеј таков се велим толку опишто, ко љубов жива.


И прв сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.

И прв ме жижна твојата мака
со жизнен да те спомнам.



И прв ме жижна твојата мака
јас што ми ветува

и срцево срце да те сетам како пламен,


===== CHECKPOINT 096 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!



Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За тебе жал дека сега цибрина ме жита
и една пуста есен по нашите калдрми…За тебе жал жал е…3атворницата:


Зошто сега цибрина ме свила?Другачката борба е настрнета,
и зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?За тебе жал уште прва друшка роса!За тебе жал жал3атворницата:


Зошто.Другачката борба?Ах овој есенски пат не дели,
и ѕвезди в песна ја следи,
тагата само да рони.Друга!Другачката борба се дипли и
во песна од нас гори.Засти ми, мое сине,


===== CHECKPOINT 096 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел?

А Жинзифов? Во први зори срце
тој дел те чекал
и кај ни срце сака
со иста смеа да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



А Жинзифов? Во први срце
о Жинзифов, ко љубов жива и
и ќe доврши.Друга



А Жинзифов?
Па живеј таков и во нас гори,
исти луѓе сака
о Жинзифов.Ах таков дар во нас гори.


===== CHECKPOINT 096 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле
со измамна сила,
но твојот смртен вик не го будел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива,
тој до дно орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков ко љубов жива.Старата мака што ми беше делот,
о Жинзифов…


А Жинзифов? Во први зоритој орач, ко љубов жива.Па живеј таков и во нас гори.Друга песна саноќ крв ќe бде, ко љубов жива.Засви, в постела да се


===== CHECKPOINT 096 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Дај ми ги рачињата,
здружи ги прстињата,
нашата игра да си ја почнеме
стара и проста
но шалава доста:

Чук, чук!
Кој чука?
Стојанче.
Што бара?
Оганче.
Влези,
земи си.

Враже, таму кученце си скрило
и се смешкаш лукаво ко сребро,
и се смееш како изворче!

А пак мене – зошто сега веднаш? –
пред портата на срцево
сенка ми застанува,
со студни прсти некој тихо тропа:

Чук, чук!
Кој чука?
Тагата.
Влези внатре.


Јас жалам дека сивило ми паѓа,
пепелав плашт,
на споменот за твојте дни и игри,
о дете мое!
Нели сум за нив сведок единствен,
а правам таква изневера страшна:
јас немам сила она да го чувам
што ќе го бараш ти по тајно чувство,
што ќе го барам јас – со горка жед.

О расипник!
Ти криеш вземи благо сека ноќ
а дента веќе забораваш каде.
Ко огниште коледарско е умот:
взори напуштено,
снег го премрежува,
жарта пишти и гасне,
и јагленче е споменот.
Па кај е, кажи, оној блесок прв
на првно запче?
И кај е, токму каков беше гласот
на она слатко гугање?
Знам! Знам!
Но зошто веднаш појасно ги гледам
во утро пролетно
во дворот наш
двете гугучки на кајсијата?Ништо.
Така.

Мило, ти се смееш како сребро,
ти се смееш како изворче: тече
смеа во браздичка бистра,
по зелени тревки,
пее смешна песна,
скокотлива игра –
за прстињата
на ножињата:
Малото прсте – просенце
а до него – бобенце,
а до него – грозјенце,
а до него – лешниче,
а до него – јагодче,
врапче да го чапне,
шатче да го лапне!

Ти го криеш лукавото палче
полно скокот, полно итрини:
оно знае – каква радост тогаш! –
од скинато чорапче да ѕирне
како глувче.
Ќе го начекам.
Ти се смееш ѕунливо ко сребро,
ти се смееш како изворче.
Очи, очи на моето дете!
Со вас зборам – и се радувам,
а со себе – се нажалувам.
Игро проста до животинско!
Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки
но тој има толку широк усмев,
мудро смирен поглед,
кога својте дечиња ги гледа
со опашот кај му играат.

Сине мило!
Ти го славиш твојот голем татко.
А јас –
кога од некаков израз
по лицето сенка ќе ти мине,
трепет што го мислам само мој –
се плашам:
да не некој миг
некогаш
некогаш
по исти начин како мене
да преживееш.
Пред портата од срцево
некој запира,
чука,
праша:
може ли срце – лебна трошка
некого да засити,
може ли таа ломна стреа
некого да заштити?Сине мило!
Твојот татко глуви битки бие,
ти си само негов верен војник,
само еден,
ти ја следиш неговата сила.
Ако паднам во дневниот подвиг,
ти ќe треба со своето снаже,
сине, само да се исправиш.
Зашто – дете, тоа звучи гордо!

За сé мрачно и мачно во светов
имам една насмевка на татко
и со неа понемирен грч,
а ти имаш верба ужасна,
сине – дојди да се гушнеме,
не лути се што те стискам толку!
Во играта секој нешто влага:
да се гушне смеење и тага.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен!

Излези, излези брзо
заедно да проскитаме,
исти луѓе да видиме
исти луѓе да видиме
со иста смеа да итаме.


Срцево ми е денеска
детенце неповиено
од светлина опиено
од светлина опиено,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина овој есенски ден
со сонце позлатен!Другаце неповиено
од светлина опиено опиено!Ах овој есенски ден
на пајак таков,
од овој есенски ден
со сонце позлатен!


===== CHECKPOINT 096 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.

Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…За тебе мислев, сега жал ми е…3атворницата:





Зошто сега цибрина ме вpaќa
?!За тебе жал ми е…За тебе жал љубов жива.Друга ми е…За тебе љубовв, саноќна ми е…Друга?За тебе близок ме жита,
не цвеќе, љубов жива.За тебе љубов ме дарува, и за тебе близок жал ми е…Ах.За

На сон ми е…Пустина студена,
болно кnкина,
на пајажина ми е,
на пада живеам.За тебе жал


===== CHECKPOINT 096 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Да жолч те јаде
одошто скован си…”„Ти пошто мене ме знаеш.”Колку ненадно иде бурата.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Девојче занесен што те стиска
под малтерот на ѕидот
и некој гроб ќе ти пее.

В стаја затвореп,
в кревет
се сама, в постела пајажина се штрека.

И днеска трпко сја топола е студен камен,
по исти пат се штрека,
и ако шум се слуша,
трепет што гасне
и некој гроб ќе ти пее.

И днеска трпко магли газат
и топола е студен камен.

Темно и кално.
По штрекнати
петат,
пее смешна песна
за песна проѕирна,
тажна.Да те изнесат надвор
во стресен, исти глас со трепет,
и со ужас таен,
кој до дно срце гори.



Мирно да поминеiп сам
пред окрвавено зло,
ако си спомниш нешто
веднаш
веднаш заборај го.


Умира секој вик
нечуен в темнина
и твојот смртен вик
нечуен загина.Пустина студена, таа што ми ветува?


Ти што си,
со таен повик
што пее,
ти си само негов верен војник,
само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина, само не тишина.

Не тврда немош и скаменување
и твојот смртен вик
очи во небесни страни.Пустина студена, таа што пие
и ќe те изнесат надвор
и ќe видиш незнаен пат.


Но нема кој да ја спаси.





Не лути се тие светли,
само не тишина, само не тишина
и ништо друго.Ах
Те молам не тишина,
не тврда немош и скаменување
што те стиска
и ќe доврши.Не тврда немош и скаменување
јас
Не лути се тие


===== CHECKPOINT 096 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Друга немош и скаменување!Не тврда немош и скаменување
во немир
во глува вишина!Пустина студена
Не тврда немош и скаменување,
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување


===== CHECKPOINT 096 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.
Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
за тебе мислев, земјо песочен в бескраен шир.

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
за тебе жал,
за песна од налани по нашите калдрми…Засти ми, мило, земјо песочен и
на сон.Засти ми, мило, земјо,
на пајажина,
на твојот
на чело
и


===== CHECKPOINT 096 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!

Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.
Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
… Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми……Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
и зошто сега болен љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?За тебе мислев, земјо песочлива,
тагата што ми ветува?


.Друга?
.


….. Длабоко в дупка остана
за тебе сум, жив уште за прва друшка
што ми ветува

од кога ми се вкрал
и солзиме.За тебе
за тебе близок ми е
тагата.За тебе жал е денеска
тагата.За тебе жал ми е денеска
што ми е денеска
тага.За тебе жал ми е денеска
на пајажина
тагата што ми е на срце
што


===== CHECKPOINT 096 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, смири се веќе,
не како галаба в рака да те земам.


Но тие тука се, присутни везден,
а тие низ себе се – будни ми се – едноличен и една силна
со живот
со ужас дека те заборавам.Не да те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мајка саноќ друго


===== CHECKPOINT 097 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:


Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.
А таа:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)




Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.


В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

Што ви направихте?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..?Другачката:

Што ви направихте?

Ви каков донесохте плод?Другачката?3атворницата:




На горкијт тој..мu народ?3атворницата:



Одам брзо да те сретам
На горкијт тој?Другачката:




Што ви направихте?Другачката?Другачката:


Те нема да сјахте



Те нема –


===== CHECKPOINT 097 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел?


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше на пуста нива.
Па живеј таков беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.Ах и живеј таков,
и што смртта те чекал?



И првиот сум на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори,
и прв си тука,
јас близок.За тебе близок ми е денеска
детен


===== CHECKPOINT 097 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:
На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!
Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна се крева,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.
Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…
И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат, жално рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…така рикаше возот тогаш
за бели магли по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
за песна од налани по нашите калдрми…За бели магли по нашите калдрми…
И зошто сега љубов ме вpaќa
за бели магли по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш
за бели магли по нашите калдрми… немој, земјо песочлива песна?Друга







А Жинзифов?



за песна од налани по нашите калдрми…За тебе
за песна се налани песна


===== CHECKPOINT 097 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!

3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.


Не бој се веќе,
нани ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
со ужас дека ќе ми се згаплат.


Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме,
чува ми се –
на онаму види
жолт пајак
жолт пајак крв ќe бдее,
жолт пајак крв ќе бдее.Засти ми,
бол се веќе,


===== CHECKPOINT 097 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 


3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.

Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)
Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават
И в тешка болест,
И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Што ви направихте, кnuгu многобројни?Другачката:

Ви каков донесохте плод?Другачката:
Зошто?3атворницата:

Те немај зазорпu многобројни?Другачката:
Те нема –
гuгu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Не, вue мани безбројни
На горкијт тој.. народ?чката:
Не, глува ви направихте, в постела,
На горкијт тој.. народ?Другачката?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
На горкијт тој..мu народ


===== CHECKPOINT 097 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.

Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Гугучке, зар од нас секој
во немир не се гласи
како цвет на гради стиснат,
пак пред тебе сум јас темно морен,
јас тебе – ми нема среќа.Ах, тоа звучи гордо!
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ах да не е оваа лика тука
некаде што ја гледам,
со мојот живот ќe се згаси.Загучке, таков дар да ми даде,
не, нема мајстор да ме носи –
со мојот живот ќe се згаси.Ах од нас секој
со привкус!Ах да не е оваа лика што ја носат тие,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, мое сине, смири, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак ти е нанка.Засти ми,
и ѕвезди ми, тоа месецот нема мајстор


===== CHECKPOINT 097 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
ти што пати?”Колку ненадно иде бурата.

В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради полиња,
како човечкото во тебе да плаче?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница,
глува изѕемница.




И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница
глува
и, в небесни страни страни да видиш
и ѕвезди в небесни страни.





Те молам
Не тврда немош и скаменување
за друго збори.Кога

за песна?Пустина в песна животот ќe грее


===== CHECKPOINT 097 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.

Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.За тебе жал дека овој повик мој
е неизвесност –
јас ќе треба и ти пратам.Не да те кријам како галаба в рака,
не како галаба в рака да те кријам,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не да те кријам како таен спомен
јас,
како таен спомен
како сладок глас
со ужас дека те


===== CHECKPOINT 097 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.

И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.

А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!
Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува смрт не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува:
Не тврда немош и скаменување,
взори ми, само не тишина, само не тишина!Пустина студена, таа што ми ветува.
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува!”
Не –
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина што ми ветува, таков дар не дарувај ме свила.Засти ми, смири


===== CHECKPOINT 097 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!



Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За едно пее
што трае
и настрвени вишина
во вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не бој се што ми ветува –
во песна ве свила,
во глува вишина!Засти ми, настрмо ми, нани, нани,
и настр


===== CHECKPOINT 098 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од налани те нема
наведнаш
што појарко во свеста да те роди
како таен спомен.

А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Пак пролет.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од налани те чекал
како во гнездо ластовица скрита
и оној на ветрот
што ветрот те чекал
и со ветрот скршен вик ти се молам запри,
со ужас дека те заборавам.


А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.
Па што?

Видело, зар од нас секој
во немир ликот не е
како што те стискал тогаш
што сум јас,
ох колку лесно би живеел тогаш?



И Жинзифов сум… Викам, попусто, сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.




И Жинзифов, и јас би сакал пак да те кријам.




И ѕвезди, еве срце ми сака
на твојот гроб
со жизнен да ме стопли пламен.








О другари, зар од нас секој
во немир
во
во немир и


===== CHECKPOINT 098 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:
Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…

 

3атворницата: (упаѓа)
На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:
Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)



Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Што ви направихте?Другачката:



Ви каков донесохте плод?Другачката:
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Те нема спомен
На горкијт народ тој..мu народ народ,
Не кaк народ тој..мu народ народ?чката:

Што ви направихте?Другачката?чката:
Што ви направи?Другачката?3атворницата:


Те немам спомен
На горкијт тој..
И в небесни


===== CHECKPOINT 098 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Оган ја разгоре ноќта,
пушки немирници ѕунат
народе стануј,
збирај се војско!
Буна се крева,
буна!


Буна се крева,
буна!


Карпош од Карадаг слезе,
од село в село ита,
планински виор ги разлулеа
зрелите в поле жита.

Народе стануј,
збирај се војско,
рипај машчио,
сиромашчио,
гола-боса!
Грабај
кој има – кременарка!

Кој нема – ластегарка,
сор и koca –
удри го- бејското племе,
темник нека го земе,
виор в пустелија нека го расее,
пчошкото семе.

Каде поганци од кулите
сосе пискулите
и булите?
Нема да куртулите!

Крвав ви иде Еремија –
в десница сабја му трешница,
в левица гламна горешница.
Страшна е раката
пито плаќа за маката!

Зора зазорува –
а по сите патје
идат лути сватје,
чекај, кумановски граде,
ќе тропнат на твојте вратје,
отворај визби, амбари,
токми дарови –
Карпош ти води свадбари.

Буно Карпошова,
селанска веселбо!
Црвено вино
–црвена крв–
на пат се лее,
јуначка песна се пее:

На крала кралство ке земеме,
на цара царство ке земеме,
земја ке ослободиме!

Идат…
А крај пат,
на сув брест качен,
Зија-бег – на високо.
На рамо гаргач држи
место сокол.
Зијо,
змијо
на капина префрлена,
еве ти за белите
што ги чинеше,
душата што ни ја кинеше,
еве ти за беделите,
за кулуците по неделите.

Идат…
Бајрак крвавее,
пушки ѕунат –
народе стануј,
збирај се војско,
буна!Ми останаа во умот белите магли
и една пуста есен по нашите полиња…
Бегаше возот наврнат, жално рикаше,
бегаа селата есенски од мене
и ридје голи тонеа во далечината.

Беше расплакана, кална приквечерина,
чад ми влегуваше в гради –
за тебе мислев, земјо татковнино,
тага се склучка в гради.

Како да не бидам тажен штом гледам
што е нашево сега, нашено минато:
бакалски носеј пробесени,
бечви процовцани, унечки измацани;
селански очи тресливи,
раце испукани, умој исчукани.
вратој наструпени,
глави ничкум наведени…

…А тие – деца пргави
на света борба ветени –
потурнати, поплукани,
на раскрсници крвави
умирале ужасени.
Тие, на небо пустелинско
од темницата штрекнати
метеори угасени!Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше во темницата;
така рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
…. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…

И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Бегаше возот тогаш наврнат,
рикаше мака во мене
дека сум роден во згазено племе…


И зошто сега пак љубов ме вpaќa
кај тебе, земјо песочлива?
.. Длабоко в дупка остана спомеи
за бели магли по нашите полиња,
за песна од налани по нашите калдрми…Засти ми, мило, мило, смири, смири ми, нани,
и налани, налани по нашите полиња…Засти ми, мајка ми, мајка, земјо,
нани ми, нанкав, налани ми, нанкај, нани.Засти ми, мило, нани пајажина, на


===== CHECKPOINT 098 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Кај е она спокојство на лавот
што го шарат од решетки сенки,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти што по толку време
идат тие тука?
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

А крај пат, речен по патека,
оздрави ме, зоро рујна,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Но зошто – деца, сонуваш – дете,
со очи светнати,
тамари – нанкај го,
како човечкото во тебе да плаче?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, враже, мое сине!

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Пушти ме, мој сине.
Едно е поет да бидеш,
друго да бидеш
и каков донесохте да имаш,
одошто скован си…”Друга да бидеш,
јас да те чувам.


Не да те гонам –
јас ќе те кријам.

Едно е поет да си биде
како таен спомен
како човечкото во тебе –
јас ќе те чувам.




Едно е поет да те чувам –
јас ќе те кријам во моево срце
како таен спомен.



Јас би те видел како таен спомен
како човечкото и таен
како човечкото во тебе
што многу сакаш.

Не бој се –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Друга




Не, тоа месецот да те стискам –
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам


===== CHECKPOINT 098 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката реката струјна,
за јат, настрвена,
и вика, рика:
Мисли на мене!Си тече реката струјна,
и вика, рика:
Мисли на мене!Си тече, рика:
Мисли на мене!Си тече реката струјна,
нашата мирна приквечер со дивот.
И еве срце ми сака
на твојот гроб да те сретам.

И ти си уште жива, младост!
од овој повик мој
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
од овој повик мој
и како остра секавица сече
век тој ќе бдее.


И знај:
јас тебе ве сакам
очи во иднината
како што јас го сакам,
како и ти, и погоце што ќе те стискам.

И знај:
јас немам спомен
што појарко во свеста
што ќе ти земе,
јас тебе зар ќе те чувам.


Со твојот дух сум јас, жив да те сетам.


Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
нани како небо
и зоз на таа мирна, мирна, сива, штура.


И знај:
на пајажинана онаму види
што си уште жива,
со твојот дух сум пајак
како што и јас сакам.Ах
И знај таков дар
како и в песна
со сета гроза тебе сакам


===== CHECKPOINT 098 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:

Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…


 
3атворницата: (упаѓа)


На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:

Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:

Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:


Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Ви каков донесохте плод?Другачката:
Што да ти кажувам?Другачката:


„Чуј!3атворницата:

Што ви направихте, кnuгu вue мани безбројни
На горкијт тој..?Другачката:

Што да ти кажувам?
Ви каков донесохте плод?3атворницата:


На горкијт тој..мu народ?Другачката:


Те немам загрме,
И днем в чрна землја
штомu народ?Друга


===== CHECKPOINT 098 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
грамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.
И ако кажуваш тогаш
за пусти вечерни села
– два воза во здивен трк
како се сретиле в мрак –
и ако кажуваш тогаш
за крвав месечев изгрев
над темен планински врв
за црвен зрак,
во чудна сказна се слуша
тага на ранета душа.
Да лажеш не е можно,
те мори вистина бесна –
срамот и тагата своја
скриј ја во нејасна песна.Вино што трпко сјае,
зад мене маглен пат –
и глас со ужас таен
што пее зарипнат.

Засвире виолината,
низ крчма залипан тон –
и плаче горко тишината
небаре дете во сон.Кај се дните кога песна
ме крилеше толку пати?
Тие нема да се вратат
но песната ќe се врати.

Не сум сива, прашна душа
што се свила и што трае.
Сакам љубов да ме носи,
во срцево – песна да е.

Во срцево песна да е,
како пламен да ме гори.
Со збор страшен меѓу двајца
таа мене да ми збори.Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе ведно.
Јас не барам од тебе чуда,
те молам само за едно.

Милозлива повеќе биди,
не руши ја нужната дружба.
Со малку сум доволен, види,
зар тешка е оваа служба!Тој час мој заден спомен да би бидел –
јас тебе, вишен Славеј, би те видел
и оној килим по рудини твои
со златест прелив на илјади бои;
би спомнил како со трепет сум пазел
по таа убост леко да би газел.
На цветна лака се намерив скоро,
не цвеќе било – девојчинско оро,
не цвеќе било – малесорки вити,
со нивна лика гора лика кити.
Тој час мој заден поглед да би бидел,
во сиња магла Струга би ја видел;
од врвот вишен, пред неврат да фатам,
о езеро, јас поздрав ќе ти пратам.Мртвило. Синот го нема.
Чувај го, боже, од лошо!
Beќe да згасне се спрема
ламбата кутра во ќошот.

И подзамижува бледа.
Поблизу сенка се мотка.
Мајката молкум ја гледа
нејната насмевка кротка.

Во овој поглед што гасне
полека, меко од сонот,
в зеница морна а јасна
очите мајчини тонат.

И часум сета ја грее
некаква утеха жална,
како да овдека не е,
некаде в далнина дална.

Како да стравот го снема,
маката слабее, мине.
Излези надвор во тремот,
срети го, речи му: сине!


3аспива таа. Без укор
тоне во тишина мека.
Но надвор изгрме пукот,
стресена од сон се штрека.
Сурова година страдна.
Рацете врзани назад.
Кој ли во ноќва падна?
Туѓинци градов го газат.Не иди зашто жалосна би била,
и колку да те копнеам – се ледам.
Што младоста во темен неврат скрила
ме влече назад со измамна сила,
но зар со подбив тоа да го гледам!
Сум сакал, сега цибрина ме свила,
не иди, љубов, жалосна би била.Достапни ми се ликовите машки
од кои тврдост и суровост бие,
достапни ми се и муцките врашки
со сета гроза што ја носат тие,
достапни ми се – ги гледам со смешка,
но твојот лик е неизвесност тешка.Засти ми, мило, смири се веќе,
болно си, мое сине.
На сон ќe видиш јагне и цвеќе,
болката на сон ќе мине.

„ Мајчице, саноќ над мене биди,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”



Не, сине!
Не бој се, мајка саноќ ќe бдее,
чувај ме, страшно ми е:
на пајажинана онаму види
жолт пајак крв што пие!”
Не, сине!Засти ми, смири се веќе,
нани ми, нанкај, нани ми, нани.Засти ми, нани ми, нанкај, нани ми, нани.на пајажина нани ми


===== CHECKPOINT 098 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Колку ненадно иде бурата.

Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува,
в очи полни прекорува.


Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?

IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!


Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
низ прозорец што гасне
и ми горничка –
на ветрот распната!
А ноќе дождец есенски липал,
на ветрот распната –
на ветрот распната!
Но надвор брзотечен бран шуми,
и нешто шуми надвор
во – кубе темно-златен бран.

Но надвор брзотечен бран,
во темницата шетка мека,
и нешто пучи.Ти мајко наша, попусто расна
мажи со сите тајни дамари,
низ прозорец – на ветрот распната –
на ветрот распната,
во есенска, кожна.
И дождец липал,
на ветрот распната,
на ветрот распната,
на ветрот скршен.
Но надвор брзотечен бран,
во есенска.
Но надвор брзотечен бран,
во есенска.
Но надвор брзотечен бран,
во есенска.
Но надвор брзотечен бран,
во есенска.
Но надвор брзотечен бран,
и тие низ темница се разлетуваат
и нешто
што шуми надвор изѕемница
како во темницата скрита.
Но надвор брзотечен бран.
Но надвор брзотечен бран
и нешто шуми надвор
во нешто шуми сосем далечен
во темница
во
и нешто било:
глува изѕемница –
од ветрот скршен вик,
и само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница надвор
и нешто што било – девојца мразно
со таа немош и ништо друго.Да нема никој
Од ветротна она вик
што те стиска – и ништо друго.Ни сонце жива само безгласен,
но


===== CHECKPOINT 098 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.


Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел удел.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков орач беше,
тој до дно жива, ко љубов жива.Но Жинзифов таков, жив да те сетам.
Па живеј таков дар и во нас гори.Ах таков дар не дарувај го гори,
нани онаму види
о Жинзифов срце ми е:
о Жинзифов, ко љубов жива.За бели каменна оние низ мрачни векој
тој орач беше Божиј гнев.Друга


===== CHECKPOINT 098 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



Ти мајко наша, ко љубов жива
со жизнен да ме стопли пламен?



Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, ко љубов жива.


А Жинзифов?





Па живеј таков и во нас гори


===== CHECKPOINT 099 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти каде што си ти,
со твојот дух е – зелен водоскок.
Но тие
со мојот дух се – будни, искинати, искинати,
и никој нема да ги врати.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и секавица сече
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, ти си уште жива, младост, згасна
и дека уште прва љубов немам,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и дека уште прва љубов немам,
и дека уште прва љубов немам,
а ти што уште прва љубов немам,
со мојот дух е преграб, јас би рекол
и дека уште прва љубов немам,
и дека уште прва љубов немам,
со мојот дух ќe те кријам.



Јас би рекол дека ми е мил и сакам да те кријам.




И еве срце уште прва љубов немам,
на твојот гроб да те чувам.






И ти си уште жива, младост, младост.


И ти мај спи ми, зокам, младост!





И ти што да бидеш,
јас ќе те чувам.П Мај што пие
Со истаска
како во моево срце
како
и ѕвезди што ќе ме


===== CHECKPOINT 099 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.Те молам запри, не пристапуј близу,
ме граба веднаш сепобеден ужас
и колку да се твојте стапки леки,
јас страдам – божем на срце ми газиш.
О тоа пат е на тага и есен
што рони лисја како тихи солзи,
и дека уште прва љубов немам,
те молам запри, не пристапуј близу.Кај што си ти – ми нема среќа,
сум темно жеден да те гледам,
сум горко морен да те следам.
О таа штура, штура близост!
Јас минам низ град, лутам в поле,
јас барам тивко и скришно место.
Но таму стои трепетлика
со молскав трепет на твојте плeќu,
пак пред тебе сум јас темно морен,
сум пред тебе – ми нема среќа.А како мреам кога те гледам,
не знае никој, ниту ќе знае.
Тоа е подла жед – ќе речеш.
Тоа е потез на жедна рака
до ѕвезден предел – јас ќе речам.Да можев да те грабнам како змев
со силни вилни ветришта и мрак,
па макар колку омразен и грд
и свесен дека пак презрен ќе бидам,
но барем сиот опиен за час
од силата на таков грабеж див.Кај се тие испрчени гради,
кај е оној смел и широк чекор,
кај сте нади, кај сте слатки Нади.
зар да трае само горчлив прекор?

Кај е оној поглед жив што гори
како в мрака огневита трага,
кај сте зори, сонувани Зори,
зар да трае само скришна тага?

Нова младост нашата ја втори,
матуранти пак во паркот учат,
а навечер викот им се ори,
низ корзото како река бучат.
Пак го гледам оној широк чекор
во идноста напред: ура! ура!
Лептир-машни, вас чудо ве чека!
Ах да не е оваа матура!Ти немај зазор од мојве очи
кога те следат со тажна верност:
тие се скромни зографи само
тие се мајстори кротки од Гари
во чудно дело внесени сосем:
тие ти коват позлатен опков
околу твојата света лика.Гугучке
страсно грлено зборување,
Гугучке
преграб црн околу вратот,
Гугучке
жедост за крилато милување,
Гугучке
жал за милиот и братот.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
– о сине тих на мисла сина –
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
Но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и – утеха од дните млади –
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Сине мило, тоа е потез на мојте гради
и – утеха од дните млади –
од овој живот секој
со смртта напредуван,
од овој живот близок.

А тебе –
глува изѕемница, таа убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Кај е оној смел и широк чекор,
како сестра ти да ме спаси,
со мојот живот ќe се згаси.Достапни ми се ликовите
од овој живот
со ужас на дните млади,
достапни ми се и светлина од овој век
со твојот дух,
со твојот дух, строгост,
сине, само да те гушне,
со мојот живот ќe се згаси.Засти ми, излези се веќе,
болно си, мое сине,
чувај ме, страшно ми е:
на овој есенски ден
со сонце позлатен!Не бој се, мајка саноќ да те стиска –
од овој есенски ден
со сонце жива молска,
со


===== CHECKPOINT 099 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар може смртта што ми ветува?

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?


Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?

О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.

А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива;
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков орач беше на пуста нива.

Па живеј таков, таков сум,
навевал и на пуста нива,
о Жинзифов на пуста нива.

Па живеј таков, таков сум јас што сакам
и срцево ми сака
и срцево крв да ме викне.




А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива,
тој орач и на пуста нива


===== CHECKPOINT 099 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ти што ќе стоиш на Газибаба,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
дошто скован си по тајно чувство,
како што јас го знам.

И знај:
одошто скован си…”

И знај:
одошто скован си…”

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Мисли на мене!3атворницата:




И јас би те познал веднаш,
одошто скован си…”Да, ова не е само мисла
а роса, пчели,
и глас таговна,
и глас добер, и плашт горка
како во гнездо ластовица
и со златна коса
како река буен.Бели се тие чорбаџиски дворје,
и в песна си се вишат.

И днеска трпко
за јат, и утре калнај ме,
јас би те запрел.
И днеска трпко трпко
за песна
за песна в душа
за песна в душа
за песна сирот,
од таа плавна, штура близост,
од шепотот на песнава
на таговна.Пак пролет.
И днеска трпкоза песна в душа
во песна си ти,
како човечкото во тебе да плаче.


И днеска трпко позлатен пат,
како да те роди –
јас би те запрел.


И днеска трпко сонце
на пуста нива
и една младост цела
што ми ветува:

да те земам и срцево што те стискам.




И днеска трпко трпиш
за песна
за песна од налани песна
за тебе близок си минел,
јас би те запрел.Ах овој есенски ден
со сонце позлатен пат
и в песна в срце
та пајажина
од овој повик
со ужас на пуста


===== CHECKPOINT 099 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:

„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Ме дарува младоста луда
да живеам со тебе,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Сиракот таков се слуша,
проѕирна е таа тишина тука,
и како тивка се слуша:
да жолч те јаде
како во гнездо.

И знај:
да бидеш име во прашен том и
како во гнездо ластовица
со сета гроза што ја носат тие,
одошто скован си…”Сиракот таков се слуша,
ти што многу сакаш.



Не скован си од дома глас
и како далечен глас те стиска
како во гнездо ластовица
со сета гроза што ја носат тие,
одошто скован си…”Сиракот таков се слуша:
„Се што си сторил,
ти си само негов верен војник,
и како остра сека в срце
како човечкото во тебе гори,
како човечкото во тебе да плаче.



Не тврда немош и скаменување
и твојот дух е неизвесност тешка.
Не тврда немош и скаменување
ми ме,
ти си само негов верен спомен
како што јас го знам.

Но таа скаменување што ми ветува
како итра срна,
како цвет што гори,
и како пламен што јас ќе ти чувам?Пустина студена, таа разделете ја,
на ветрот ќe бдее,
овде да те стиска!”

и ѕвезди таков дар на срцево
како што те стиска.Пустина студена, таа што ми ветува


Не тврда немош и скаменување
и ќe те заборавам.Засти ми,
болно


===== CHECKPOINT 099 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, пеј ми, пеј ми, сја ти доста,
и нанкај,
ох колку лесно би живеел
соне,
со сонце да те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Не бој се, мајка саноќ ќe бде,
сум што те стискам.Засти ми, кn срна, едно да те чувам –
со


===== CHECKPOINT 099 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Нужна спокојност на подведени старици
и помиреност со судбината.
Некаков говор тих, едноличен, скржав,
зборови сосем секидневни
шепотени од суви усни.
Но кога ветрот ќe задува:
потресуван е со главите,
нескладно мавтање со рацете,
и некаква песна длабинска, молитвена,
тажна како музика
во летна пладнина – на селска станица.Смела исправеност на девојки
кои не се плашат од своите гради.
Модри цвеќиња им се в коса,
рацете силно стиснати до снагата,
а сепак прстите мислено жедно испружени
за прв допир.
Ах, тоа е хор девојчински –
до меѓата на сцената се наднесува,
како сладок талас да не обгрне чекаме,
но само звуците не грабаат на една силна песна
што одушевува, и веднаш нажалува.Ова е прво одделение од девојченца
на мајски излет излезени в поле.
Тие се држат уште за рака,
бели пеперуги на главички им паднале,
само на едно – црвена,
па сите за да ја видат
на прсти се поткреваат.
Трепетат, трепетат, трепетат пеперужни крилца
од момирокот на сонцето,
блискотно се разлетуваат
и пак се збираат во дечинско оро
со песна проѕирна, ѕвечлива, ѕунлива.
А учителката?
Таа е тополче:
малку понастрана само на ледината,
далеку некаде се загледала,
сета намовнува од лекиот ветар.Ние сме црвени усни на земјата,
румени нејзини целиви!
Фрли се диво на неа,
бацуј ја, бацуј, бацувај,
дури не сетиш при засенет поглед
дека е целата до тебе стегната
и сладосно издишува.Во десет навечер,
во час необичен
се споулавија сите скопски петли:
танчат гаќерите,
јачат бендерите,
од мрачни дворови пискоти летаат
накај небесата светли.

Еј, се разбудија!
Во градов најглавен
– по пропис ли, по ред ли? –
од кај се изнајде олкава чудија
бедни едноженци петли.
Аа, сега ми е јасно
што кикиригаат страсно!

Во дворот небесен,
далечен, чудесен,
излегла кокошка златна,
сега се прелива,
шета горделива
по сињи свилени платна.
Со златни зрна се храни
во тие небесни страни.

Еј, кикиригу!
Еј, кикиригу!
Јачи насекаде тука
машката ука и бука –
дални се небата светли,
жални се скопските петли.Кога во Скопско пченицата трае
и ‘ржта молчи во надгробна тага,
овде е едно брановито море,
ширина плавна и пучинска песна;
душата – долу таговна и млака –
овде се дипли сè талас по талас
ко што се диплат тие шумни житја
пеејки: пливај, пливај, пливај еј!Да, ова не е само мисла
а роса, пчели, небо – спас!
Но, Фаусте, ти доста шета,
ај назад веќе. Имаш час.- Сакаш ли небо од црни очи,
кажи, јас можам се да сторам.
– Пушти ме, враже, јас треба сега
за јат, јери и јер да зборам.Пак пролет. Вечер. Улица пуста.
Ти чекаш веќе десет лета.
Но нема, нема, нема, нема,
нема да мине Маргарета.Кога би можел да ги изумам
трите навреди во мојот живот –
ох колку лесно би живеел тогаш?
Но тие тука се, присутни везден,
но тие живи се – будни и в соне,
и тие низ себе се пречистуваат
со привкус горчливо-тих.Не да те гонам како итра срна,
не како галаба в рака да те земам –
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те кријам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам во моево срце
како во гнездо ластовица скрита,
јас ќе те чувам како таен спомен
со ужас дека те заборавам.Засти ми, излези брзо
заедно,
заедно да те кријам како таен спомен
исти луѓе
со ужас дека те заборавам.Засти ми, мило, клнам, тоа месецот грее
не,


===== CHECKPOINT 099 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”

– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?
И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?



И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.


Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?





Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор,
кој до дно срце ќе ми вникне?



О другари, зар од нас секој
во немир ликот ликот ќе ми вникне?




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
како
што ти си,
и прв ме жижна твојата мака?






О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на,
со очи


===== CHECKPOINT 099 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден

и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”И знај:
јас тебе те знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
одошто скован си…”Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.

И знај:
одошто скован си тука… Сенка без спомен,
со сува ракав в ракав
и со смешка,
со очи полни
и со живот пак се – о сине.
И знај:
да бидеш име во прашен том и
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
и со рака полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
со очи полни прекор,
со очи полни прекор, строгост,
и со верба во очи полни прекор.Бели се тие чорбаџиски дворје,
достапни ми се и штрекнати
до небо од црни очи.
А дух ти е денеска
детенце неповиено
од светлина опиен,
во есенска.

И знај:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен,
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Јуна, тоа е поет
од овој век
од светлина опиен,
од нас секој грч,
од светлина опиен!Пустина студена, таа е тука,
како пламен што гори,
и ѕвезди в небесни страни.

И покорна на таа станица!





Не бој се тие чорбаџиски двор и цвеќе,
и како далечен спомен
јас барам тивко и мигно срце –
одошто скорен дар што гори
како и темница.


И ѕвезди што се во крв
како душите
и в небесни страни како душите
и тие низ себе се пречистуваат.Ах
Не тврда немош и скаменување
и
како небо што се на подвиг удел,
и некаква песна ќe ти е:
да бидеш име
од овој есенски ден
како што


===== CHECKPOINT 099 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си тече, реко, рика:
Мисли на мене!Си тече, реко, рика:
Мисли на мене!Си тече реката –
и глас те стиска,
јас тебе – чуј:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и како остравица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Пустина студена, реко, рика:
Мисли на мене!Си тече, младост, рика:

Мисли на мене!Ти што сакам
одовде да те сетам:
јас тебе уште за прва друшка те познавам,
и глас:
јас тебе уште за прва друшка те заборавам.


И днеска пуста есен, нани ден
и глува смрт.


И знај:
јас сети се што си рекол
за прва друшка те познавам
како прва друшка,
и како остравица
со мојот дух да те сетам.




О другари, зар од кога јад немам спомен
што да те стиска
како таен спомен
што те стиска,
со твојот дух е преграб,
како таен спомен на срцево –
јас тебе


===== CHECKPOINT 100 EX # 001 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти си уште жива, младост!

И знај:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и секавица сече
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остравица сече
и твојот дух е неизвесност тешка.

И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
и дека уште појќе пат ќе се врати
со твојот дух,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб, јас би рекол,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.


И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е, јас би рекол да те сретам веќе во иднината,
и како остравица сече вик да те роди
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра шедри дека овој повик мој
е неизвесност и дека овој повик мој
етен
и дека овој повик мој
и твојот спомен мој ти е


===== CHECKPOINT 100 EX # 002 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.

И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.
Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)

Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:


Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:
Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.3атворницата:

Зошто не го зеде? Да го донесеше!
Детински очи да погледав тука,
детинско срце да сетев кај чука.
И ти – за толку смислена да си бидела:
од кога, еј од кога детенце не сум видела.
А сега брзо кажуј како сте, како минете,
за себе кажи ми – сакам се да знам,
јас тебе уште за прва друшка те познавам.


 


Другачката:
Зошто?Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.3атворницата:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема ни срце сака пак да си


===== CHECKPOINT 100 EX # 003 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.

Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.

И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел.
И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар од нас секој
во немир ликот не го будел.

И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
Па живеј таков, таков,
очи во нас гори.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај е оној жив да те сетам
тој,
јас кај е оној, жив да те сетам.




О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле удел што носеле на подвиг удел.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива,
тој орач беше на пуста нива,
и на споменот удел тој удел.М
Па живеј таков, таков, жив и во нас гори
и ѕвезди,
о Жинзифов.За Жинзифов таков беше оној,


===== CHECKPOINT 100 EX # 004 K 50 P 0.9 =====

На стара Москва улица мирна.
Минам – и минат матно
два сиви реда уморни куќи,
а в небо – кубе темно-златно.

Притивна назад градската бука,
приквечер мрежна се фаќа.
Чудна е таа тишина тука,
времето назад го враќа.

И ми се чини – ова не сега
а пред век станува ова,
и дека тука ќе те сретам
за дружба чудесно нова.

Јас би те познал веднаш, мислам,
по твојот опул мрачен,
по одот брз и литото палто
по ликот сув и мачен.

Јас би те познал и би те запрел
ко земјак стар и добер,
но ти си мрхов одамна веќе,
стемнет во мракот гробен.И минам овде сега
каде што ти си минел,
но нас со црни далги
не дели еден век.

И ете срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потулен.

Но кој – пат ќе ми каже,
кој ќе ме доведе таму?
Никој…
Сиракот умрел
в туѓина, в матен ден


и згинал споменот негов
и никој не идел веќе
таму каде што заспал
тој – заден мртвенски сон.

По вечер гаснел,
се нова трева расла,
и ноќни пролетни водје
срамниле незнаеи гроб.И што? Зар може смртта стара
тој час на видок да го земе?
IIIтом срце сака и мисла бара,
измами ме, ти црно време!

Мој претходник, те викам денес
јас, што по исти пат се трудам.
Знам – можеш да ме судиш мене,
знам – имам право да те судам.И еве како одглас в душа
збор темничен и слаб се слуша:
„Ти пошто мене ме знаеш,
ти што по толку време
ми носиш од дома глас?
Зар в песна си ме сетил?
Не в песна животот мој е
како што јас го знам.
Едно е поет да бидеш,
друго да жолч те јаде
одошто многу сакаш,
одошто скован си…”Жежок и потен ден се свиткал
и како сач се склопил,
до небо денот се усвитил –
облаците ги стопил.

Сите модри ридје наоколу
сонцето ги избриша.

Се слуша само тешко, полека
пламен кога ќе издишат.

Ништо арно мене сега
што било не ми текнува –
мислата далеку некаде бега,
споменот часум секнува.

И часум сета тука
нека не дели.


И ако паднам во дневниот подвиг,
тој часум секнува.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.

одошто не ќе сетам
што да минам?


Не бој се,
ти што по исти пат се трудам.

Зар твојот гроб треба да се крене,
не бој се,
висок е ѕидот,
тој ќе се крене,
јас тебе ќе те изнесат надвор
со таен повик.



Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.



И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртвило.
А ноќе дождец липал,
навевал ветрот лисја.Мртвило.
Па живеј таков ли во нас
очи во темница,
и над гробот нивни се сипали
и над гробот нивни се сипали
со привкус горчливо-тих.Но надвор од мртов град
тој орач беше пред мрака,
тој липал.
И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.
Па живеј таков липал,
како во гнездо ластовица скрипал,
и над гробот нивни се видел.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
како човечкото ќe те сака?Ах


Не бој се, мајка саноќ ќe видиш,
како цвет да те изнесат?Друга таков ли ќе ми мине?Ах




Не, таков дар не е,
не,
само не тишина, само не тишина!За тебе близок
тој дар те заборавам
и в песна како и светлина жива,


===== CHECKPOINT 100 EX # 005 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, младост!
Ти што ќе стоиш на Газибаба,
ти си уште жива, младост!

Но таа младост згасна
и глува смрт им беше делот во мојот живот.

И мрак над нив остана спомеи
за бели магли,
за песна од тие тихи води.

И слушаш забрзан шепот, и сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
оздрави ме, ти црно време!
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвезден зрак,
со мојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Ти мајко наша, попусто расна
на, сакам се да знам,
јас би рекол,
проѕирна,
сирна,
од немир се шири,
и како остравица сече
со рацете мали
и со златна коса
не, и како пламен што пие
и плаче со смешка,
нани со ужас дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината.

И подзами ме свила, таа што ми ветува
и ѕвезди в небесни страни.


Јас би рекол,
јас би рекол,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
и дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб во иднината.




И ти мајко наша, земјо песочлива,
на твојот есенски ден
со сонце позлатен!






И само жалам дека овој повик мој
е најсмел заграб, јас би рекол
исти таков да згасне.Засти ми, мило, едно да те


===== CHECKPOINT 100 EX # 006 K 50 P 0.9 =====

3атворницата:
Сега е друго. Не може сега.
Но ете и мене мислата често ми бега
во дните кај вас водвор кога седевме,
за тие смеи,
за игри, за се и
за тоа со каква надеж животот си го редевме
Ти после замина,
јас на друга страна.
Четири години… со мене оттогаш
многу, многу нешто стана.Другачкаша:

Одвај те препознав.3атворницата:

А ти си истата.Другачката:

Да знаеш колку си од мене тажена…3атворницата:

Немој! Јас не сакам солзи и пискоти.
А речи како си – со дете, мажена.Другачката:

Самата знаеш – нови домаќини,
не ни е се погодено.
Пак и времињата не се.
Главно во слога си минеме,
колку што може збиркаме,
за куќата си спремаме
што треба да откинеме.
Така е, не, баш послатко –
се сама да си редам.
Куќата многу барала,
јас дури сега гледам.
Ретко да излезам: кино, слаткариица,
штом не е на дуќан мажот ме води.
Некогаш детето в парк ќе го прошетам,
некогаш остај го, на корзо оди…
 

 


 
3атворницата: (упаѓа)

На корзо? А зар има уште корзо?Другачката:
Има, до седум.3атворницата:

И одат така – ред по редум?Другачката:
Да, само векот е некако глув.
Те чуди?3атворницата:

Дека првпат чув.
Мислам… се вртат опашките вешто.Другачката:
Ти ми се смееш. Да не згрешив нешто?3атворницата:

Не, мила! Гледаш – ти се радувам.
Но има луѓе – в гради пајажина, – празно.
Се сетив за нив и ми иде штуро, мразно.
Јас ке ти кажам за брат ми и снаа ми:
дошле – тој се тутка, таа се срами,
поджолтнати – на прсти газат,
одвај шушолат, в очи не ми се пулат,
од срце нема збор да ми кажат
и оти Лазар бил жив – ме лажат.Другачката:
Не вели, може!3атворницата:

Е мртов, отепан, одамна веќе знам.
Па што? Што дека? Го убиле…грозно…
Да премирам? Да плачам? Да зајдувам?
Не! Ќе траам!
Отепан уште појќе јас го љубувам.
Стражарот
Стига!3атворницата:

Одам. Засега што да си кажеме?
Дај да те бацам, дојди пак –
но лудо, ти не тажи ме. (Си оди.)Другачката: (плаче)


Сирота…„Безумец, безумец, душа ти ленива, –
Ја чух невиден и таен глac –
Cnpeгнu плуг за заборавенната нива,
Че блиска ет доба, близок ет час”.
– Готов сум, сја клнам, да изорам нива,.
Кажи, кoj си ти, невиден znac?
„Чуј! – загрме, глac сја отзива –
Ја сум Божиј гнев, народен глас”.

В стаја затвореп, самичак лежиш,
А дух ти стават див и мрачен.

И днеска трпиш, и утре страдаш
И неусетно кaк свешт сја топиш
И в тешка болест, в постела падаш,
,Дор в чрна землја ти ќе сја стопиш.
Што ви направихте, кnuгu многобројни?
Ви каков донесохте плод плод?
Усмалихте nu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:
Усмалихте nuгu вue мани безбројни
На горкијт тој..мu народ?Другачката:

Што ви направихте?Другачката:
Те нема – едно да бидеме
На горкијт тој..мu народ?Другачката:
Те нема среќа, и ништо друго,
мu народ ќe ти стават див и таен?Другачката:


Те нема среќа.Другачката:
Те нема среќа

На горкијт, –
гu многобројни nuгu?


===== CHECKPOINT 100 EX # 007 K 50 P 0.9 =====

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.

И ти во искреста игра
со виор и сињак, сеи и светлина
минеш низ приказен крај,
ти бледо чедо месечинско
минеш низ приказен крај,
и како далечен, и како трепетен,
како радосен ѕвон
ѕуниш во мојот сон.

Јас сакам да те знам
проѕирна, далечна, мила:
од коприна те ткам,
од јасна ѕвездена свила.Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.

Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно се ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.Јужи…
И слушаш забрзан шепот
топол и благ,
пролетни водје, црни водје
шумолат в мрак
и капат стреи немирна песна:
тике-так!

Пролетни водје, црни водје
шепотат тажен разговор:
„Сиротно лудо, многу ке пати!
Утре ќе тргне в далечен крај,
другиден баздриѓан стројник ќе прати,
срцето таа ќе му го дај…”
Слушаш – шумолат водје в мрак
и капат стреи проштална песна:
тике-так!Да појдеш ноќе в шума
од сите утајум тајно,
на тиха полноќ да втасаш
до едно место знајно.

Ставити трепетни борје
до небо таму се вишат,
тревите околу бујно
опоен омав дишат.

Нема да истрпи веќе
срце што лудува силно,
со викум ти ќе се фрлиш
на земи диво и вилно.

Земјо, радост и’ треба
на една младешка снага.
Лекуј ме, лекуј ме, земјо,
од немир темен и тага.Бели се тие чорбаџиски дворје,
див костен во двор се наведува.
Од соба в соба шетка мека жена,
низ прозорец погледува.

Сонченце зимно! Јас во светлината
на зимен ден потонувам
и долго, долго за ноќ раскината,
за меко зборење сонувам.Се поврати човек во родниот град
по многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
тој не најде ништо
да мрази и сака.
И прошета дента, а штом падна мрак,
тој застана мрачен
крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
за нешто што неврат го гони,
и човекот сети во душата жал,
му дојде да вика
и солзи да рони.О пеј ми, пеј ми!
Каква песна!
За едно пее
за друго збори:
„Се што си рекол,
се што си сторил,
случајно не е,
простено не е.”Колку ненадно иде бурата.
В поле се мрачи, разлава ветар буен.
Демнеме. Сега прва молна ќe светне,
во нас ќe запали силен гнев.
Грмовни тонови, груби, искинати,
и настрвени како душите што ни се
дека во крвје тонеме.
А дали ќe можеш и тивка песна да зачуеш,
како цвет на гради стиснат,
сон, оти смевнато девојче ќe видиш,
како човечкото во тебе да плаче –
дали ќе можеш?Пустина студена, таа што ми ветува?
Ни сонце таму нема ни темница.
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!

Животе, таков дар не дарувај ме,
само не тишина, само не тишина!
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Пустина студена, таа што ми ветува?
Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!Не тврда немош и скаменување
во глува вишина!За тебе жал ми е денеска
детенце неповиено,
пролетни ми е –
од овој есенски ден
со сонце позлатен!Пустина
И само безгласен ветер прелетува –
глува изѕемница!Пустина немош и скаменување
во глува
и скаменување
во глува вишина!Да видиш се што пие ми сака
во срце
и срцево ми сака
со сонце да


===== CHECKPOINT 100 EX # 008 K 50 P 0.9 =====

Јас нејќам близок да те спомнам
кога на некој пир си се нашол.
Си станал, велат, во царски дом и
си кренал и ти поздравна чаша.

Си имал тогаш поетска става,
ти трептел гласот, поглед се влажел,
и за славјанска дружба и слава
здравица дури во стих си кажал.

Слушале царски генерали,
со многу лустри домот светел.
А тебе в грло вик те давел,
нешто, до солзи чисто, си сетил.

Јас нејќам тука да те спомнам!
Ти нели в кална ноќ се врати
со празна душа и снагa ломна,
со срам од лага, човек – што пати.

Јас тебе в мрачна те гледам стаја
в приквечер зимна, сива; слепа.
Надвор е бура. Див ветар лае
и некој гробно на врата клепа.

Ти си се свил на тврдо легло,
по сека жилка мраз ти тече,
со сува рака зло те стегло,
офтика гради со нож ти сече.

Од таа немош – плач те стиска
дека си распнат, сам и дробен,
и скршен дозив в гради писка
пред ноќта слепа на прагот гробен.

И што да спомниш сега спрема
оваа проста, јасна мака?
Видело нема, ближен нема
на чело да ти сложи рака.

Далеку твојот роден крај е,
далеку, матно Вардар тече,
остана само спомен таен,
мирис на летна, штуркава вечер.

Но зошто спомен, солзно-трепкав,
пред очи како жар што горат
и споро длабат во мракот лепкав
за малку надеж дури се борат?

О, смете ветрот лански лисја
и никој нема да ги врати.
Зар твојот живот треба исто
по пусти патје пуст да фати!

Та срцето се праша, тажи
во часот суров на судно време:
„Што животот те дари, кажи,
што смртта, кажи, ќе ти земе?”
– Без радост овој живот мина
кон слобода во скршен порив –
мој дален роде, еве гинам
а толку малку, малку сторив.

О зар ќе згасне мојот спомен,
мојата мака и подвиг буен?
Кажете. Сам сум… Викам. Молам.
Зар никој нема да ме чуе?

И оди викот твој низ мрака,
цел век се талка тој вик од очај,
цел век ја гласи твојата мака,
цел век не дели. Но јас го дочув.Старата Москва е тука. Сина
приквечер на улиците слага.
Јас минам кај што и ти си минел,
ме стега некаква тивка тага.

И еве срце ми сака
на твојот гроб да дојдам,
над гробот твој да запрам
во мисли потопат.


о нема кој да ми каже
ти каде мир си нашол,
ти каде сон си заспал
туѓинец непознат.
Ти мајко наша, попусто расна
мажи со ѕвездено чело:
нивната младост в туѓина згасна
и глува смрт им беше делот.


И мрак над споменот нивни се сипали
був над гробот им пискал.
А ноќе дождец есенски липал,
навевал ветрот лисја.Мртов си тука… Сенка без спомен.
Но тебе зар.тој дел те чекал:
да бидеш име во прашен том и
лист пожолтен в библиотека?!


И првиот сум јас што сакам
очи во очи да те сретам.
И прв ме жижна твојата мака
за тебе близок, жив да те сетам.

Ми треба другар… Штом јад ме стиска
и срцево е студен камен,
јас кај да најдам душа блиска
со жизнен да ме стопли пламен?

Кој помош ќе ми даде тогаш,
со таен повик да ме викне,
со очи полни прекор, строгост,
кој до дно срце ќе ми вникне?


О другари, зар од нас секој
во немир ликот не го будел
на оние низ мрачни векој
што носеле на подвиг удел?


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков, таков дар
и луѓе низ нас
за тебе расна.


А Жинзифов? Во први зори
тој орач беше на пуста нива.
Па живеј таков и во нас гори.Засти ми, кnкоќ!Друга Мајчи в бескраен
и срце да те спомнам.Засти ми, жив види
со ужас,
јас тебе близок си, жив да те сетам


===== CHECKPOINT 100 EX # 009 K 50 P 0.9 =====

Го сакам ова место покрај Сава
во час на самрак, на стаена врева.
Ко водјето на таа речна става
и мојот дух со спокојство се слева.

Од Калемегдан сум слегувал често
по скалите под стари влажни сводје
до ова мирно предвечерно место,
до шепотот на тие тихи водје.

Но колку време, какво време мина
од дните кога овде сам сум шетал!
Си текла, реко, в далечина сина
и една младост текла без да сетам.

И еве пак во самрак сега идам
на брегот речен по патека знајна;
ме сили нешто се потих да бидам
ко човек којшто наслушува тајна.

Се потихо се гласи стапка сека
и како бран се слева мојот живот
со ритамот на таа ширна река,
на таа мирна приквечер со дивот.

И јас сум само бран што леко тече,
се плиска, шуми, се смирува, трае,
и макар мрачен неврат да го влече,
но сушноста тој сепак си ја знае.

Јас течам, течам… И своите стапка
јас сам ги слушам на брег како в соне,
јас бран сум студен од гушнати капки
и тонам како песната што тоне.

И покорен на таа плавна песна
се кревам горе па брегот го љубам.
О време, сето брановитост свесиа,
зар зеде нешто и зар нешто губам?

Не! Тие стапки во приквечер јасна
ги слушам веќе една вечност цела
и не велам: ти пусто, младост, згасна
а – ти си уште жива, младост! – велам.

И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
од овој ритам на стапките, ломен,
од шепотот на тие тихи води.Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Ти што ќе стоиш на Газибаба,
потомче – чуј:
одовде и јас Скопје сум го гледал,
а денот беше пролетен, од тие
кога во меко единство се плетат
свежите линии на крововите
и сека топола е – зелен водоскок.
Со поглед малце премрежен сум бил
(одошто – молчам)
но видовит и јасен.
И знај:
јас сетив дека овој повик мој
е најсмел заграб во иднината,
со твојот дух е преграб, јас би рекол,
и како остра секавица сече
век по век тој,
и вика, клика, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:

Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Си текла, рика:
Мисли на мене!Достапни ми се ликовите што ми се ликовите и душите што ми се вкралје,
исти како душите во крвје,
о колку лесно би живеел тогаш?


Мисли на мене!
И само жалам дека немам спомен
што појарко во свеста да те роди
како човечкото во тебе –
од овој повик
што те стиска
како во гнездо ве чека,
и колку лесно би живеел тогаш
со таен трепет сум шетал.



И знај:
јас сакам сега
очи колку лесно би живеел?Си текла, рика:
Мисли на мене!Но тие живи, рика ми, нанкај, нани.Пустина чу ми, мое!Си текла


===== CHECKPOINT 100 EX # 010 K 50 P 0.9 =====

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, се вели, еднодруго,
си пустел, си штурил –
в бочва винце си турил,
сиренце в каченце,
в амбарче брашенце,
на чингел пастрмца,
си робувал да си пригодувал –
како берокуќник,
како прокопсаник
и домаќин човек.

Крмнак сум заклал,
колбаси сум наклал,
сполај му на бога,
гревота да се жалам –
арно ми пушти прасето,
стопив три канти сало.

Компири, грав,
ти реков – ми рече,
од немачка, далеку била,
немам страв.
За цела година
има да кркаат дечињата.
Откај комшиите, богме, сосе черга
кај нас ќе минат глувчињата.
И слобода чекавме,
и слобода ни дојде:
напи си се винце,
и што песна милееш
можеш да си испееш.

Што сакавме – си имаме,
се ни е арно и погодено.
И пак тие пци
бунтови креваат,
очите си ги вадат –
заради нив сега
цел народ да страда.

Како се смеша веков,
косата да ти се крене!
Си збиркал, си пустел, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Си збиркал, си стекол,
а сега од страв водвор да не можеш
асолно да си се исекнеш!
Нити со мерак најаден, напиен,
нити човечки наспиен:
ноќе, што било ова
саноќ да се пука –
кутрата, се стуткала жената,
а мене срцево тапан ми чука.

Знаеш богдачува што бидува?
Никој не те праша: прав си ја крив.
Туку ти рикнала пред порта мечка:
денес ундисуваш,
утре те нема жив.
(Надвор е бура, кој да ја разбере темницата
налудничава, вие ветрот и можеби кажува
утеха:)
Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.

Не бој се,
висок е ѕидот,
портата и на жапка заклучена,
в кревет
под два покрова
не затинај ги ушите –
ние над друг плачеме,
со смртта што се знае,
со ѕвезда роден на чело.
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!
Тебе во домата ти е
како во ковчегот Ноев:
крвава пена да врие надвор,
тој докрепува јак.
Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!

Инаку како животот другиден
да се намножи пак?!


Јачи околу во темницата,
можеби таму дрвја се корнат
и со ветрот, и со дождот, со темницата
ноќта очаена издишува,
остаена, смртно ранета.3атворницата:
Ами бебенцето, слаткото, слаткото,
камо го – еднаш само да го гушнам!
Кажи – си гука? Боже – да го слушнам.Другачката:



Со глас се смее, како прле прета
и со рачињата само лета, лета.Другачката:

Тебе ти – за прва друшка те познавам.Другачката:


Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:
Те нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак да си идеме.Другачката:

Те нема – едно да бидеме
Те нема.Другачката:
Тебе нема – едно да бидеме
и кај ни срце сака пак пак


======== TRAINING SESSION THE END ========