Autogenerated Poetry by Blaze Koneski

# 01

Со збор страшен се губам.
Јас жалам дека на брегје темен не е,
ме сили нешто се потих да бидам
во таа ширна река.
Јас жалам дека на брегје таго мојава би газел,
јас жалам дека на брегје темен не е,
се плискам дека плачам.
И што да сторам, си мислам.
Одам пак на брегје таго моја!
И оди си таму сам,
се потихо се плиска,
се плискам в гради,
јас жалам дека на брегје црни не е,
срамота моја шедбата да ја постелам.

# 02

Oдам назад во јасна насока,
каде што ќе треба да бидам
со мојот дух.
Се плискам горе па брегот го љубам.
Јас жалам дека на брегје црни вечерни ветреца се влажни,
па ми се смее.
Одам пак назад во јасна насока,
јас жалам дека на брегје црни ми се вити,
не ни е жал!
Се потихо се потихо се гласи стапка сека
како во мигновна река штуро се плиска,
зар да тече.
Јас жалам дека на брегје црни ми се ветреците,
низ прозорец како во глуждот,
но надвор не се потихо се потихо се потих да бидам
од силата на таа плавна песна.
Со поглед малце премрежен сум
ах колку што можам
но да те знам.

# 03

Тој повев тих и плавен на шалот,
тој блесок црн и мигновен на шалот,
но сепак таа разделеност крајна,
и како небо што грее,
но сепак таа разделеност крајна,
па зошто трешти црна веда в рака?
И зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.

# 04

Тој повев тих,
тој плавен в библиотека,
тој блесок на самотен даб,
на самотен даб.
тој мигновен в очи
тој блесок на самотен даб,
но сепак,
нескладно се потих,
нескладно се потих И
како да не бидам тажен
како да не бидам тажен.
Но колку време, какво време мина
како да не сетам.
И еве пак во самрак сега гледам
како се потихИ
со задуман вик,
како да не бидам тажен,
како да не сетам.
Јас не барам од тебе чуда,
со задуман повик да те наспиам,
те молам запри, не,
не, нема среќа.
Но колку време мина
како да не бидам тажен.
И час сега болен в душа
во окрвавено затинај,
не, нема среќа.
Не може никој друг да ми каже
како да не бидам тажен.
Но ете како да не е.
И еве како да не бидам тажен!
Нити со мерак најаден, напиен,
пред ноќта слепа
во дните кога со пупки сенките во ноќите се збираат
но песната не гасне,
не песната не е на сон.
Не, нема среќа.

# 05

е, мила! Гледаш луѓе како се држат на рака,
како се збираат,
како се збираат,
со надеж за веселба се збираат.

А тие се глувчињата –
пееј, се вртат,
се држат во рака,
болно си се држат.

А пак тие – деца настрвени
се држат уште за рака,
близу се збираат,
очите си ги вадат –
за себе си ги вадат –
за себе си ги вадат –
за себе си се држат.

# 06

Ти што си роден во видок, што си ја пискал.
Твојот татко – нема среќа.
Па што си уште жив – да си ја донесеш неговата среќа.
Твојот татко глуви битки бие,
сиромашчио, што си винел,
простено си ја пискал.
А сега брзо кално прокопсале
заради нив.
Сиракот ги пискал.
Ти што си живеел во видок,
се знае сега цибрина ти е.”

Сиракот ти е во крв и крв,
се знае – можеш да си одјавал,
сиромашчио.
Па живеј таков каков си ти – со мерак најаден, жив и сињак,
а не човек што пие крв.
А Жинзифов има душа блиска, мила.
Јас тебе уште прва љубов немам,
те нема да те гушне
со збор да те стиска,
ти што си ти – жив да те стиска.

# 07

Ноќеска слушав песна
на пуста нива,
во час на самрак,
на шир.

# 08

А како се смешкаш како изворче:
кога ќе заситиш,
можеш да си кажеме – лебна трошка
некогаш.

# 09

Од кога те препознав ко човек којшто се смее твојот збор
со твојот лик и со негов лик,
но барем те заборавам како јас нејќам близок да те спомнам.
Со поглед те гледам, како што те гледам –
јас сакам се да знам.
Од кога првпат чувте в очи
со сонце расна срце ќe ми сетев
со очи,
со очи полни со црни очи,
болни луѓе, сакам да те спомнам тебе како близок,
си ми имаш близок да те спомнам,
и како мој верен те знам.

# 10

Како се измеша веков,
косата да ти се крене!

О време, време е.
Н’остана живот за нас,
за берокуќници,
луѓе чесни домаќини…

Си збиркал, си штурил –
си пустел, си штурил –
сиренце.
Што оставил тогаш,
одовде се врати
како берокуќник, си пустел, си штурил.

# 11

Ноќеска слушав песна
за тебе земјо,
да бидеш делотворна,
в амбарна,
сиромашчинска
како се смешкаш
со рацете
и некој смел и широк глас
како се смешкаш
со рацете
и некој широк глас
како се смееш
како се смееш

# 12

Тој повев тих на гради
тој блесок црн и мигновен в очи,
но сепак таа разделеност крајна,
ах сепак таа случајност на сето –
па зошто трешти црна веда в срце
како во глуждот на самотен даб.

# 13

Си станал, си се нажалувал.
Си станал.
Си имал, си имал, си ја будел, си ја будел, си ја стемнувал.
Си имал, си ја видел, си ја будел, си ја штурил, си ја опсипал, си ја стевал, си ја стерил.
Си станал.
Си станал. Штом не си јавал ноќта, си се нажалувал.
тој не си се свил.
Јас тебе те заборавам.

# 14

Си тече реката –
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си тече реката –
за прокопсаници,
луѓе чесни домаќини…
Си тече реката –
за прокопсаници,
и оној – повеќe, што си ти – ми рече

# 15

Ноќеска слушав песна
далечен топол глас,
утрово сонце ме бакна,
затоа весел сум јас.

Од поле децата првпат
донесле врбов цут.
Јас сакам да те сетам како
кога во меко пролет мојот усмев
по тебе в песна се прелива.

Јас помнам зора
далечен топол глас,
во младост многу се
шета,
затоа весел сум јас што те сакам.

# 16

И само жалам –
јас за згазено зло!
Јас му се радувам на твојот роден крај,
јас барам тивко и скришно да те сретам
со силни виорни очи,
навевал и вишат,
со сета гроза што ја носат
свежите линии на твојте гради.

# 17

Игро проста до животинско!
Јачи насекаде
Животечен вик
Излези надвор –
Кој ли во ноќва
со дивот,
кој – загрме
бетен?
Никаков говор да не обгрне
пред тебе,
ти каде што се гласи
над мртов ветар
дали во ноќва
со ветрот скршен, оти скршен –
пред тебе –
глувам
ка
пред ноќта
пред ноќта
дали во ноќва
со ветрот окрвавен, оти самотен,
– два воза,
и кај ни срце нема темница
што да ти каже?