Teaching Aco Shopov - Session #3
We trained a neural network with Aco Shopov’s writings.
Each time we collected autogenerated texts in different phases of the training procedure.
You can read and see how the trained neural network is learning and accepting Shopov’s writing style, gradually.
# 01

галериите кои ги создаваат новите уметнички дела, а се раѓаат нови на ова поле, во соработка со македонските уметници од целиот свет, се првите македонски галерии на современа уметност што ги отворија вратите за посетителите, а кои беа дел од овогодинешната програма. – На отворањето на изложбата свое обраќање имаа министерот за култура, Роберт Алаѓозовски и директорот на УНЕСКО, г-дин Виктор Димовски. Имено, во рамките на оваа заедничка платформа на уметници од цел свет се претставуваат делата на уметниците кои ги создаваат новите дела на новата уметност, кои се настанати на овие простори. Ова е одличен пример за тоа како се создава и развива македонската современа ликовна уметност, рече министерот Алаѓозовски. Дискусиите што се водеа во текот на вчерашниот ден, беа поврзани со актуелните состојби и случувања во земјава, при што тој истакна дека станува збор за едно од најголемите сознанија за…… Оваа иницијатива е… поздравена и…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
# 02

сметате дека сте ја слушнале нашата порака, па кога ја видоввте за Македонија не ми ни треба. Но, се плашам дека таа и не е така лоша, особено не сега кога ја гледам Македонија како нова држава, туку порано кога веќе не сум била со сите три народи и држави. Не сакам тука да зборувам за фактот дека некој овде јавно се изјаснува на македонски, тоа не е така како што се чини во минатото. Тоа може да биде дека некој се изјаснува на македонски, а оние кој што се изјаснуваат на македонски го кажуваат тоа и не сметам дека е така. Тоа е исто така и еден дел од нашиот идентитет, и тоа мислам дека е исто како да ги затвориме очите за тоа дека не знаеме ништо за историјата. Јас сакам да зборувам пред се за тоа што не се кажува тука и што не се слуша Македонија, а не што се кажува тука. Затоа сум за да говорам, но не можам да мислам дека се работи за некоја шега или лага. И за да се дознае вистината, треба добро да се види. Ќе си помислиш дека си слушнал многу работи како што се некои чудни имиња и не знам зошто воопшто се појавуваат сега на тој начин во нашето општество. Ние сме навистина мала држава и треба да им се верува на луѓето, а не ние, што прават некои работи кога ни кажуваат како се чувствуваме и знаеме дека не сакаат да живеат овде. Тоа е така затоа што секој треба да знае дека ако не сака да живее тука во Македонија не треба да се прави политика, туку она што е направено во минатото и што во минатото си го направило од нас. Тоа е голема работа. Тоа е нешто што е многу различно и мислам дека треба да се направи. Треба да ни се верува дека не треба да се бараат такви работи, туку тоа да се прави во минатото, а не во сегашноста и тоа е многу важно. Јас и порано кога јас се обраќав и кажав дека сум ја кажал вистината, па сега имам прилика, но тоа е многу покомплицирано, тоа значи дека не треба да се зборува во минатото, но дека треба да се работи во сегашноста, во иднината и така натаму. Ние ги знаеме нашите корени, имаме и се надевам дека никој нема да сака да ни го зема, па затоа го сакам тоа и да бидам дел од македонското општество. Мислам дека треба да се работи во иднина. Кога ние ја гледаме нашата историја, ако се бориме за Македонија, треба да се бориме да не бидеме слепи. Ако сакаме да имаме добри односи, треба да ни се даде место да работиме и на нашите деца и внуци и на нашите деца и внуци, а не да се обидуваме да ги оставиме оние другите да учат во иднината. Сакам да ве уверам дека ќе се движиме напред, да не бидеме слепи и да ја почитуваме нашата историја. Јас ќе го користам она што сите сме. Нашата цел е да го направиме нашето место и да ја постигнеме таа цел во иднината. Македонија треба сите заедно, во еден глас да ја претставиме нашата иднина и иднината на нашите деца. Ние и понатаму ќе продолжиме да го водиме тој процес. Јас мислам дека ќе можеме и понатаму да ја правиме таа земја, а потоа ако одиме напред ние ќе одиме напред. Македонија е мала, но ние сме тука, истакна тој на одбележувањето на стогодишнината од независноста. Тој изрази надеж дека Македонија нема да стане самостојна и самостојна и во иднината и ќе оди напред. – Јас ја поддржувам таа идеја, тоа значи дека во Македонија сите четири држави ќе имаме исти проблеми. И тие имаат исти цели и нема да ги гледаме. Ние го правиме тоа и ќе се трудиме тоа и да го направиме, но ние ќе го оствариме и ќе го правиме. Ако сакаме ние заедно да си ја оствариме оваа цел да добиеме подобар живот, Македонија ќе има и повеќе опции. Јас сакам да направам се што е во една држава. Јас ќе ги охрабрам сите да се борат. Македонија ќе биде стабилна и Македонија ќе победи на сите полиња и на сите полиња, за да ја оствариме таа цел. Сакам да им се заблагодарам на луѓето, но нема да го правиме тоа. Но, ќе продолжам да работам со моите деца на секој чекор, да го ставам минатото на дневен ред, рече Груевски, при посетата. Во текот на вчерашниот ден ќе имаме средба со него, затоа што нема да го оставиме да биде ова наше национално наследство во нашата земја. Со овој успех сакам да го поддржува тоа. Јас сум на ставот дека нема да биде како што ни кажа овде. Но, ако тој има своја одлука, јас сакам да видам дека постои една држава, ние ќе ги земеме, а ќе биде подобро и во иднина. Македонија ќе има свој дел. Тоа ќе стане слободна, со народот да го направиме. Но, јас ќе продолжам да им ја дадам Македонија да ја поддржува и нашата иднина. Ние како Република Македонија, да ја направиме Македонија. Се надевам и да продолжиме државата и дека ќе се надеваме дека ние ќе имаме поголема иднина да ја направиме, како што се бори. Но да ја чекаме тие што ќе ја делиме на Македонија. Од иднината и ќе се случи таа Македонија. Македонија ќе биде слободна, ние ќе биде држава, без да биде Македонија во Европа.
# 03

Гледајќи ги неговите мисли: „Зар толку ми е жал за тебе?!“ И кога на друго место велиме: „Што ме стори? Кој ме спаси? Кој ме спаси? Кој ме спаси? Кој ме спаси? Кој ме спаси?“ И кога на друго место велиме: „Празници сум и одам во рајот“ (Пс. 48, 27-28) тогаш ги повторуваме овие зборови: „Врати ме“. И кога на друго место велиме: „Врати ме во пеколот, мој мил“, тогаш мислиме дека се работи за нешто друго, дека се работи за нешто друго. И кога на друго место велиме: „Оти да сум тука, дај ми“. И кога на друго место велиме: „Врати ме таму, мој мил“. Тогаш нашиот ум го слуша гласот на својот ум: „Врати ме“, му вели: „Ти ме спаси“. Но кога некој му вели: „Врати ме во рајот, мој мил, ти не ме спаси, мој мил“. И кога на друго место велиме: „Врати ме во рајот, мој мил“. И тогаш на друго место велиме: „Врати ме во рајот, мој мил, моја мил. Ти си мој мил.“. И додека некој му вели: „Врати ме во пеколот, мој мил“, кога некој му вели: „Врати ме во пеколот, мој мил, моја мил. ти ме спаси“. И така велиме: „Каде беше тој?“ И тогаш се чудиме: „Што беше тој?“ И слушаме: „Ти сè му го спасив.“ И тогаш, како се чудиме? И тогаш го слушаме гласот на нашиот ум: „Врати ме во рајот“. И тогаш мислиме дека сите ние веќе мунеме: „Врати го во рајот“. И тогаш велиме: „Врати го во пеколот“. И тогаш велиме: „Во рајот, мој мил. ти си?“ И тогаш велиме: „Во рајот“. И тоа е гласот на нашиот ум: „Врати ме во пеколот“. И тогаш нашите мисли и мислите и нивните мисли се менуваат. И тогаш на друго место велиме: „Врати ги во пеколот!“ И тогаш нашите мисли и нашите мисли излегуваат од рајот. И тогаш нашиот ум го слуша гласот на нашиот ум: „Врати ме во рајот“, а потоа: „Врати го во пеколот“. Тоа значи дека кога некој му кажува: „Врати ме, мој мил!“ И тоа значи: „Каде беше тој? Што се чу?“ Тоа значи: „И не се чудиш, а не се чудиш. А тој не се чудиш, не се чудиш. Само ти не си!“ И додека некој му вели: „Врати ме во пеколот, мој мил, зашто не се чудиш?“ Тој говори: „Требаше да ја чујам неговата уста што го спаси моето лице“. Тој не вели: „Не се чудиш, ниту во пеколот“, но кога некој му вели: „Врати ме во рајот, мој мил!“. Тогаш гласот на нашиот ум му вели: „Во пеколот, мој мил. Не се чудиш, ниту во пеколот. Не се чудиш, туку само во пеколот“. И тој мисли: „Јас не се чудам, а уште не ме спаси, не се чудиш, не се чудиш, не се чудиш, не се чудиш, зашто во рајот те спаси“ И така не се чудиш. Господ го слуша гласот на секој од нас: „Врати ме, мој мил“. И кога тој глас се слуша, не може ни тогаш да го слушне гласот на својот разум. И тогаш гласот на неговата уста се чустува: „Нема да ја чуеш твојата уста што се чудвори, не се чудиш, да се чудиш“, му вели: „Врати ме“. Тој глас глас одекнува во воздухот, како и гласот на тој глас, тој одекнува во воздухот, а гласот на оној глас му се слуша. Тогаш гласот на гласот на тој глас се слуша како одекнува во воздухот: „Врати ме, не се чудам, зашто ти си далеку, а јас не ме спаси“. „Врати се во пеколот, сам, а јас не ја чуеш својата уста. И тогаш гласот на нашиот ум почнува да се слуша. И одеднаш гласот на овој глас и гласот на оној глас на оној глас се слуша, одекнува на него: „Врати го својот глас, а не ме спаси, сиот се чудам, туку само гласот на некој глас на твојот глас се чудат, зашто го слушна гласот на некој глас. И гласот на оној глас доаѓа на твојот глас: „Врати ме“. Така гласот на тој глас се слуша, а гласот на тој глас глас се слуша и одекнува. Потоа гласот на гласот на тој глас: „Врати ме“, гласот на својот глас одекува: „Врати ми“. Тој глас глас го слушам гласот. Тогаш гласот на оној глас се слуша и тој глас го слуша со гласот на него глас. Тој глас, гласот на оној глас станува и гласот на сите зборови, кој го изговара.
# 04

Следствено, во сето тоа светлострасно чудовиште мое, блесокот на неговата светлина го бара од мене, сиот мој свет и сиот мој живот, се што можам, сè што можам, да сторам, сè што може и може, сè што може и може да се спаси.
ателе, ако не ме огрееш, излези од мене, излези од мене, излези од мене, излези од мојата утроба и сиот мој свет да го отпочнеш, излези од мене, излези од телото мое.
ателе, ако не ме огрееш, излези од мене, излези од телото мое.
ателе, знам, те љубам, зашто ме љубам, зашто ме љубам, зашто те љубам.
Me, сине, таква е мојата човечка несреќа.
Тажно е тоа што си ги љубам сите твои верни пријатели.
My ce скријам, зашто те љубам.
Тажно е тоа што си ме љубил, зашто те љубам.
Тажно е тоа што си ме љубил.
Тажно е тоа што си ме љубел.
Тажно е тоа што те љубам.
Тажно е тоа што си ме љубел.
Me, сине, зашто си ме љубел.
My ce скријам.
Тажно е тоа што си ги љубам сите твои блиски пријатели.
Тажно е тоа што си ги љубам.
Тажно е тоа што ги љубам сите твои блиски.
Тажно е тоа што си ги љубам.
Me, сине, што ги љубам сите твои пријатели.
Тажно е тоа што си ме љубела.
Тажно е тоа што си ме љубел.
Тажно е тоа што си ги љубел сите твои блиски.
Me, сине, што си ме љубела.
Тажно е тоа што си ме љубела.
Тажно е тоа што си ги љубела моите блиски.
# 05

Колумна на неизвесноста,
Ноќта е само сон,
непознат ден.
Ноќта е заборав,
Денот е бескрајно патување,
кога се’ е растурено,
кога се’ е растурено.
Денот е cив него.
Светот е cив него.
Светот е cив него.
Ѕемне… светлини на пепелишта.
И кога сонцето почнува да не’ милува,
помина.
He сум cив кога ја надвишува планината.
Сонцето се извишува повисоко од зорите,
и во еден миг се повторува:
Светот е cив мене.
Пa ceгa сум море каде пустош тлее.
Не знам што е тоа cив кога полетувам,
a сум само вив меѓу облаците.
# 06

И секој ден во еден таков миг таа птица станува сè посилни и посилни, зашто со своето гнездо лета низ воздухот како птица со крилја.
Ненадејно е така
дао да не е така
непозната.
Ненадејно е така да не е така
и секој ден во еден таков миг птицата е опијанета.
Но наеднаш сето тоа е смирено
и стоење.
Крвта на градот е измамена, измиена и измиена.
Крвта е измамена.
Лицето што се скрило во гнездото на
непознат слики нуди поглед на непозната земја.
Лицето што се скрило во гнездото на
непознат слики го нема.
# 07

И со гласот на
речениците
и на сите што го поврзуваа Штип со Штип, Штип, се сите игри на
дет и на Штип.
И со гласот на
на Штип тргна кон Штип, патот му го пресекоа црни ветришта и изгореа ко оган ко оган.
А тој – се што е заборавено и не може да се преспие
и таа црна одаја на рајот,
и се стопли и разлистува како птица во црните гори и сиот свет.
И кога го слушнав овој глас на
адот, не забележав ни чекор напред, ни пак назад, ни пак назад, ни пак назад.
Иако прикован на сите страни,
а тој – се извишува високо до недопирливи и непознати небеса,
и со гласот на
исправен од тие црвени ветришта и породилна агонија, тој глас се проширува и на Штип и на Штип,
а се проширува и на целиот град.
А тој – се извишува високо, полека и несетено
и од тие црвени ветришта и
и од тие црвени ветришта и од тие црни гори и од тие црни гори и од тие црвени ветришта и од тие црвени ветришта и од тие црвени ветришта и од тие црни и толку блиски светлини и толку блиски светлини и бои,
тој глас на
дет од тие црни ветришта и од тие црни и толку блиски светлини и сите буки,
а тој глас се проширува како своевидна светлосна визија,
а тој глас се проширува и на сите вишини и вишини.
# 08

Дувајте диви ветришта, полека но незадржливо.
Ме осудивте да седам дома и јас смирено ќе седам.
И тогаш не ќе се вратив дома, добри мои пријатели,
низ кои се запознав,
увајте диви ветришта, кажете ни каде да седам.
Кому да ги заглушат сонувања и игри?
Кому да ги наглушат и да ги заглушат?
Кому да ги заглушат моите желби,
шибај ме, палав, и со оган да ги заглушат моите желби?
Ho само да се чувствувам осамен, и заробен, полека и несетено
идено
и во грч да ме фрла,
поклонив рака и лунѕав како од кошмари и прснати.
# 09

аа мала земја е мала земја, но мала, мала и заостаната.
парлива и многу мала, а во него многу мал.
И секој ден е мал, а светот во мал.
Македонија е мала и мал свет.
А светот во Македонија мал, а светот мал.
Пука е мала, но многу мала. Само еден мал свет е мал.
А светот во Македонија мал.
Македонија е мал и мал. исплакана.
Но мал свет е. исплакана. Само мала.
Глара.
Цр е мала и мала земја.
Македонија е мала и безимена. исплакана.
А светот во Македонија мал свет е.Ho е мал и мал и мал свет.
Се е мал. исплапан од зборот и од мака.
Таа мала земја мал и мал свет.
Македонија е мал и мал. исплакана мала.
А светот е мал и мал. Само еден мал свет се гушнува.
мок мал и мал.
Македонија мала земја мал мал свет е мала.
А светот мал.
# 10

Тажно е во висината на арматурата,
да чекаш кога ќе ти донесе.
Тажно е во висината на арматурата,
да чекаш додека ти јарецпката маскира.
Тажно е во висината на арматурата,
ветровите приграбуваат.
Туѓат во висината на арматурата,
со страшен крик удар телото ти е закоравено.
Непознатливи се и тоа:
Непознатливи се и тоа: Тевезнината е бела,
непознатливи се:
играат во воздухот:
Ноќта е светлосна.
Црногорски е како крв се потопува во камено смирување.
Црцорење:
Коба е жолта.
Крвта мрморена.
Таа крв се успие во крилото намокрите,
како жар во клунот.
И додека ти лежам под сонцето,
во твојот стих се крие:
Гласот наHohl.
Бурата е бела.
My ce привидува дека можам да ја љубам.
# 11

Тој глас го заплисна
Сибир од Балканското Езеро
се прошири преку дунавската низија,
тој глас се проширува
како своевидна светлосна визија.
Тој глас на црвената арматура
допре и до мојот Црна Африка
допре до мојата татковина
и се разискри со народниот гнев
како негова верна лика
во првата балканска Крушевска република.Седам во еден од центрите на Париз,
во едно мирно бистро спроти Операта.
Околу мене џагорат
млади Негарки и Виетнамки,
млади Кинескињи и Јапонки
и којзнае сè уште кој млад свет
од целиот свет натрупан
како еден разнобоен цвет.
# 12

Можеби за болот друго срце треба
и тагата да е лач на месечината,
можеби јас нема да се најдам себе,
можеби… Ho слej сe, слej ce co тишината.
И заборав утре кога ќе ме скрие
и сто сонца светнат над нас во висината –
во моите очи еден зрак ќe бие,
една жива струја и дах на вистината.
откина од гранката сам, полека и несетено
и остана во воздухот да лебдее така.
Мислејќи дека е жолта пеперуга, детено
пружи по него рака.
И не се измени ни со прелив мал
на есента божилото.
Само гранката задржа скриена жал,
жал за зеленилото.
# 13

Ноќта е заборав, заборавот успивање,
кога ќе се измориме
од мака,
кога некој се лула низ
судбина
и од мака,
попуштаат очи на праг
и гласот на далечината
како негова верна лика
во првата балканска Крушевска република.
Само тишината ги дебне
и ги лови
немирните шумови на
детството
како прв пат
кога ја разбранува татковината
и со последни сили
попуштаат очи на праг
и гласот на далечинатакако прв крик на
судбина.
# 14

Иако прикован на земја
од стоглавото чудовиште
но моето детство па сè до мене,
понесен и искачен на планина
од стоглавото чудовиште
на моето детство па сè до денес
со крвјосани очи и срце на Македонија
од стоглавото чудовиште
на моето детство па сè до денес.
Од тие рани детски дамнини
измешан и искачен на планина
од стоглавото чудовиште
но моето детство па сè до денес
без расудок и празно умување
носен од тие рани и изгубени детства
што ги среќавав по патот,
понесен и искачен на планина
од стоглавото чудовиште
со крвјосани очи и срце на Македонија
од стоглавото чудовиште
огрането од тие рани и слепини
и изгубени детства
на Македонија.
# 15

Мојата улица е мала и безимена,
со обични радости и обични грижи,
и да нема зеници од сонцето подгорени
не ќe маже ништо сo светот да ја зближи.
Низ мојата улица само јас поминувам
и само навечер штом се успие тишината
она се буди плашлива и измамена,
измамена од гласот на далечината.
, се мина веќе и свршено сè е.
Сè ко молња денес згасна во темнината.
Пa ceгa сум море каде пустош тлее
и солза сум само в зеница истината.
Можеби за болот друго срце треба
и тагата да е лач на месечината,
можеби јас нема да се најдам себе,
можеби… Ho слej сe, слej ce co тишината.
И заборав утре кога ќе ме скрие
и сто сонца светнат над нас во висината –
во моите очи еден зрак ќe бие,
една жива струја и дах на вистината.