Teaching Aco Shopov - Session #1
We trained a neural network with Aco Shopov’s writings.
Each time we collected autogenerated texts in different phases of the training procedure.
You can read and see how the trained neural network is learning and accepting Shopov’s writing style, gradually.
# 01
лалалалалалалалалалалалалалелалалалалала бо раз заларети илалого среднови ило залгајот и биле дулале петало. Се среднови рекладнуиинот от от клунот го лемелого лечеро дероличнуијот со клунот и једно киткаллалого лечеро дуламело. Едното каруличе киткалоѕмно, другото киткалоѕлоѕтно, другото киткалоѕтно. Залого колителоѕмно имало да го навалви. На него му клапнал киткалото, киткалоѕето го кренало клунот. Залого рупалото киткалоѕтно. Залого рупалото киткалоѕво. То једнелалоѕлоѕвото силоѕо да. На клунот му клапналел сало? И једналого рупалото киткалоѕво и киткалоѕо. Колата шекнала салого силоѕо, киткалалоѕо, та киткалото. И така шекнале туфлеруселото киткалоѕо да навалвилоѕого лечеро дулаѕо. Едната го нарекла киткалалалалалалоѕо. Залого рупалото киткалалоѕо. Колата киткала рекла за вермут. Не се зезнала, туфлеруселоѕо, киткалоѕо. На овој једен каруличнуинот лебелала на него. И таа рекла: „Оти се, киткалала. Зедо силоѕо. Не и е криво. Таа го прекагала что лабо, ў рекла на мојте деца. Само што залагјаде долажала, киткалалѕо да једнела: „Оти силоѕе, ти, шекнала салоѕо, киткалѕо да једнела. Не и е мило. Колата киткалаго лечеро дулала рекла заверлого лечеро да једнела киткала шекналаѕо. И така једнала на трек, туфле једен ја скрила во лабо. Со клатериче не ги протело. Задулалала рупалоѕо су и једналого лечеро дулацалало. Со трелало се мавал со киткалалото на клунот, киткалѕо му реѕо да навалвилоѕо, шекналелѕо да се залетала и да му го зезела рануинот. Задулавал со неа, киткалалоѕо, једналого лечеро дула. Како тилого лечеро дулалалалала рекла за глабујот со клунот и једнелого везело. Тоа да једнела киткалалоѕо и киткала, киткалалоѕо једналалалоѕно да једнела. И за тоа клатерии лечеро дулалоѕо да се напилат киткалоѕмно. Силого лечеро дулалоѕу рупалото киткалоѕо да и го изделла до клунот. Се зашлапалла и једналого лечеро налого рупилоѕо, киткалалоѕо. И му ја вркнала киткалого лечеро, па шекнале му изветвело, шекналелѕо да ја подјаде. Кату лечеро, бо рупалото и ја баклалего. После сите го изделвала на трелаз. Го требело колото дулалоѕу. И шекналекду, ти лечеро дулаалѕу. Ги дулалалалалоѕо лабо и киткалѕалоѕото ти бо су. Ако се прелаже, кицалалалахути, и ратлоѕалѕо се. Се развалалабулапалото на колото дула му го плепнало по кицалот, киткалоѕо да се уле. И кога се одлетала на него, ја леклалоѕело. Се разсекалалалале од дулалаалѕо да ги валсела. Ја бакелалалоѕо му дулалало. Залулето. На него шеклетолаѕо. Се, како што се лаглала
# 02
во с со со сите мои очи но и со сите мои очи, сите мои чувства, сите мои мисли, сета моја сила и сите мои сили – и јас со сите мои сетила кои ги љубам – сите мои помисли и сета моја душа, сите мои мисли, сите мои сили и сите мои мисли и сета моја огромна љубов. Сега на мојата душа. Сега на моето лице тоа ме боли. Сега на моето, моето, моето,. Само моето лице и мојата душа. на моето. на на моето, моето. На на на моето. Не сум дете, јас не. Но, е моето, на во светот.. на на. на. на во светот. на. на. на. на. на на е,. на. на е, на. на на е, на на на е. на на ме боли. на на на е. на на на на е, на на на на е, на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на на нашн на на на на на суд на на на нашн на на на на нашн на на на отфрли на име на име на име на на ед ми ти, моја на моја наив и моја на мојата начрз мојата нач твојот суд. на на душата на мојот ум. на моето тело не е. на на мојот ум не е. на на моите желби. на мојот греш сакам да ме љубам. на моето дете, на на мојата несреќа не е моја на и сите мои желби. на на мојата болка не ме сакам ти. ако во светот. на на на на на на моето дете, на мојот очај……………………..обучувам од мојот грешен свет……а со не сум сам…………………………… И на не можам моите желби…………………………… се дека……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
# 03
и сам сам сам ја погледува својата судбина иува дастваи им им соѕи им разбуднуваат силите на себе те.Тој ти ce сам самува.Тати,тој ги соѕирува и самува силите и самува.Тој е таков самбо и самува.Само еден ден ќe осамне,а два ќе те развеселат.Само еден ден да го раскине своетоеш да ти ce самува.Само еден чекор ќe се врати сам себе и така сам ќе осамне.Вонредната среќа на не e ништо друго освен самување.Само еден чекор нe сoкриенио сам е во нејзин раце.Тој си надарена душа на прв поглед,тој е дете на ветрот,тој е мал и мал,тој е мал.Ти си мал човек,тој е мал и мал,тој е мал,тој си мал и мал.Јас сум мал и мал,тој е мал и мал.Само мал,тој е мал.Ти си мал,тој е мал и мал.Тој е мал.Талите ги милува,тој е мал,тој е мал.Но,тој е мал,тој е мал,тој си мал,тој е мал и мал.Ти си мал и мал.Беше мал и мал,тој си мал.Вонредната среќа не ce самува.Тој си мал,тој си мал и мал.Ти си мал и мал,тој е мал и мал.Тој самува рака на својот мал јазик и тоа ти останува.Давај се низ туѓини да остани.Тој ги сака своите радости,тој е мал,тој е мал и мал.И за нив тој сам станува мал,тој е мал.Само еден чекор е да биди таков.Тој самува,тој самбира соништа и самува сили.Ти си мал и мал,тој е мал,тој е мал и мал.Нека тој мал глас биде нејзин глас.тој самува сила.Тој е мал,тој е мал,тој е мал,тој е мал,тој го сака светот.Тој сам станува мал,тој е мал,тој е мал,тој е мал и мал.Ти не ја сака твојата младост.Само еден чекор е да се раздррува твојата младост,тој те гледа.Ти само си мал и мал,тој е мал.Тој самува.Тој не ја сака својата младост.Тој е мал и непознат,тој е мал.тој се сака,тој е мал и мал.Ти не треба да ја сака светот,тој го сака.Тој сам ги сака светот.Ти само самa го самува светот светот.Ти си мал.Тој самнува.А таа птица се сака.Таа птица е мал,тој е мал и мал.Тој е мал.Можеби сам ја сака своето детство,тој е мал и мал,тој сака да е мал и мал.Тој е мал и мал,тој сака да го заборави
# 04
Овде прв пат слезен во светот.Се кае и се опијанува како со поглед
и лета како со ѕвезден крилја.Седам пак и заискривајќи сенувам во градите,
измамнав како со поглед надолу кон мене да прелетувам и да не забележувам некоја нова средба.Седам пак на столот и не забележувам никого и не забележувам никого.Тогаш идам пак на столот како со столот.Во него полека заплискувам полека но незадржливо и почнувам да кркорам.Седам пак во неговите прегратки, неналожно и занесено.Седам сам со тишината
и не забележувам никого сoнувамнувам.Седам во мојата прегратка, полека но неза зора и седам во мојата прегратка.Седам во неговите прегратка и не забележувам никого.Седам на столот како во мене да нурка некој непознат непознат човек.Седам дома пак.Седам во мојата прегратка се капе во неговите дланки и не забележувам никого.Седам во едно заспано катче во езерото каде полеканувам и на крај велиме:Пријателе мој, знам уште кој е и ти во Македонија и во Црна вода.Седам во моето гнездо, полека но незатено.Седам сам во него, полека но незатено.Седам сам во моето гнездо со моето чудовишно легло, полека но незатено.Седам во своето гнездо на столот како прв пат давитам сам, полека но незатено.Седам пак во своето гнездо каде полека но незатенонувам сам и изморен како патник во летот на столот.Седам во своето гнездо како прв пат данувам во моето гнездо.Седам сам во своето гнездо, полека но незатено.Седам сам во моето гнездо, полека но незатено.Седам пак на столот како прв пат пред мене.Седам пак во своето гнездо и едно незатено во моите дланкинувам пак.Седам сам во своето гнездодам сам во своето гнездо.Седам пак во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.растем сам во своето гнездо како прв пат давитам во своето гнездо како прв пат по него
и да нема никого.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо недетено катче во моето гнездо.Седам сам во своето гнездо и по него мојата прегратка.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.избежно во своето гнездодам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.жал во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во моето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Нодам сам во своето гнездо, плискајќи неуморно низ своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Тој седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо…Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето гнездо.Седам сам во своето легло.Седам сам во своето гнездо.Седам во своето гнездо.Седам сам во своето
# 05
До мене допираа шумовите на пожарите,
а
се откина модринка,
галијата не се измени,
а остана во воздухот да блика како
ча во воздухот.
Од врвот на светот тргна светот,
понесен од сонцето,
измешан од
авиците на Жоалвите стапки,
а леташе и леташе,
а не се измени ни со прелив на бои.
и не се измени ни со прелив на бои ни со прелив на бои ни со прелив на бои.
а остана во воздухот да лебдее така,
тој се измени и стана понесен од сонцето
и остана во воздухот да лебдее така.
кога се такви ни со прелив на бои ни со прелив на бои ни со прелив на бои ни со прелив на бои.
што не се измени ни со прелив на бои ни со прелив на бои.
# 06
До мене допираа шумовите на старите повици како
и гласот на старите повици како ѕвонат и ѕвонат,
а гласот на старите повици одекнува како ѕвонат и ѕвонат,
а гласот на
и не се проширува
и кога го слушам гласот на
тој глас се шири како ѕвонат,
и кога го слушам гласот на старите повици како ѕвонат и ѕвонат,
тој глас се проширува како ѕвонат и ѕвонат,
а гласот на
и не се проширува
и кога ги слушам старите повици како ѕвонат и ѕвонат.
А гласот на старите повици како ѕвонат и ѕвонат,
и не се проширува
ни
и кога ги слушам старите повици како ѕвонат и ѕвонат,
и не се проширува
како ѕвонат и ѕвонат,
зошто ѕвонат и ѕвонат,
# 07
До мене допираа шумовите на градот под Исарот, како ѕвонливи поларните светлини на небото,
од Шара го заплиснуваат како некој си коњ што го бара својот пат и исчезнува во вселената.
Долго се каваше по светлини на сонцето,
по долгите и сончеви ноќи
две илјади други птици ги корне по неизодливи патишта и ги корне поројните дождови.
Низ градот течеа црни дождови, течеа црни дождови, се набираа острици што не се мудруваа оддалеку.
Беше касно навечер.
А тој влезе во градот и се напи вода ладна.
И тогаш оддалеку ги здогледа сонцето и
ноќта, ја тргна својата сачми и се потопи во брановите на градот.
И тогаш како што забележа поетот во својот
дожден в умот се слеа со брановите на животот.
# 08
До мене допираа шумовите на луѓето донесени од сонцето,
чии очи светреа како црвена магла,
додека притаено ме приклечеа и ме мамат како
понесен цвет на свежина
и како ѕвездени повици на
ликот на рајот
и како пролетен ветар светнат на црните стомни
што
што бликаат и дишат по вените на умрените.
Млад сум како
и ме заплиснуваат и одлетуваат и на сите им ги покажува светлите трески
и како светлини што бликаат во мојата улица,
што бликаат во моите очи
преку црните стомни
и како ѕвездени повици на
понесен од
понесен на црните стомни
што
како ѕвездени повици на
што бликаат и ме мамат како ѕвездени повици на
што бликаат во моите очи
и ги калемат сите тие црни стомни
и како ѕвездени повици на
што бликаат и до сите нив
каде и до мојот дом.
# 09
Одеднаш ја започнувагата плитка игра, возбудувајќи го со свирежи гласот на Извинување на Жоа и Изгревајќи го со сето срце,
подува забата на Изгревот.И животот тече во сончеви ноќи,како сон што блика од Македонија.Низ
попушта на воздухот стресен
како црвена грутка,преку сончеви ноќи како пролетен ветар што блика и зрачи.И животот тече во сончеви ноќи измазлува како крв што блика од Македонија.Околу светот се разведрува Македонија,
попушта допир на старите доброчиви народи,зашто Македонија е судбина на народите.Низ сето езеро Македонија прозрачуваат стоглавите повици на поетот:Македонија е судбина на народите,Македонија на најубавите поети.Низ светот тече гласот на Изгревот на Жоа и Изгревот на Изгрев.И животот тече во сончеви ноќи,изгревајќи го со свирежи гласот наата плитка игра.
Иако во агонија телото на Изгревот почнува како крв што блика од Македонија.
И животот тече во сончеви ноќи
измажува и зрачи како крв што блика од Македонија.
Во сончеви ноќи ги поминуваата шумовита Македонија,
извевувајќи го патот како дно, низ планини и океани, преку езера, езера и океани, низ рамнини и океани, низ сончеви ноќи измазнуваат како пожар што ѕирка.
# 10
До мене допираа шумовите на градот како ѕвездени повици на моето детство,
низ моите боски како да
низ градските радости
низ моите безгрижни детски радости,
и од нив како
нести ѕвездени
низ моите брегови како
низ сите по моите брегови како
низ
низ сите по четири илјади светлини.
А низ сето мое детство
да не се најдов себе во едно стоење,
по едно стоење,
и како
ветниз моето детство.
Она што го почувствував како светлинизлив блесок и како
из сите по четири илјади светлини,
носе откина и од овој светлиниз
како да не се сетив себе
низ моето детство.
# 11
До мене допираа шумовите на рајот.И за мене на пат ги слушнав шумовите на рајот.А еве ме сетив, да стигнам до мене, да стигнам до небиднината,
и да седам прикован на чеканот,
и не се изменив сам себе.Мислејќи дека е време на умирање и на умирање, се сетив дека во оваа земја секоја година магли и пепелишта од темнини се опијануваат и од темнини се губат,
а оваа ноќ мојата небиднина извалкана од црно-бела јагленосна згура ме удира со лице надолу,
и од тие темнини се топам во црно и од тие темнини се топам во црна јагленосна згура.
Тој тежок товар го фрлам во темнината.
низ која менат инат кртовишта и таа темнина ме удира со лице надолу,
и од тие темнини се лутам на црните гори и на тие темнини
ни се лутам на црните гори и на тие темнините
и ги забележувам.
А оваа црна јагленосна згура ме заслепува,
и не се изменив сам себе,
# 12
И како по некоја чудна поплава одекна гласот на стариот војвода кој се извишуваше до непознатини-песнарот што се извишуваше до непознатини и се извишуваше до непознатини непознатини,
но таа птица леташе и леташе,
а овој глас го повторуваше до недоглед.
Езерото се извишуваше до непознатини и непознатини со име војвода,
тој леташе и леташе неуморно сè посилни и посилни,
и летањето беше мирно и смирено,
а светот го замислуваа по патот на својот војвода како светлини што лебдат над нив.
А тој леташе и леташе многу повисоко од зорите на историјата и се извишуваше сè посилно и посилно,
а светот го замислуваа по патот на Македонија.
Тогаш летањето се насетува во еден здив
и пристига до Македонија некој гoден ѕвер како што леташе и се искачуваше кон планини и езера.
Тогаш силно се извишуваа нерамнини по очи,
и летаа многу по нив со лице надолу
и како да се нажестуваа кој е кој.
# 13
Одеднаш плиснаа летни поројни дождови, плиснаа летни дождови, за да го обвијат светот.
Дрвото од светскиот порој се извишуваше на брановидни бранови,
но не се извишуваше на брановите.
И не е онаа истата што ја имаше на летот:
понесен од матицата на вистината,
тој леташе, леташе и леташе, леташе и летањето му беше бескрајно бескрајно патување.
И не се измени ни со пре летнувањата на летањето.
А сега кога е летот, што лунѕа низ пепелишта од брановиден свет?
Светот е бремен од бури и породилни агонија?
Светот е бремен од бури,
а горе сред црните ветришта на светската историја.
Светот е бремен од бури и породилна агонија,
овде во Македонија се е растурено.
Светот е бремен од бури и породилни агонија.
А светот е бремен од бури и породилни агонија.
Дувајте диви ветришта,
езерото е неподвижно и не ќе може да лета.
Понекогаш е аирлија на светот,
ако не е,
# 14
Мојата улица е мала и безимена,
со обични радости и обични грижи,
и да нема зеници од сонцето подгорени
не ќe маже ништо сo светот да ја зближи.
Низ мојата улица само јас поминувам
и само навечер штом се успие тишината
она се буди плашлива и измамена,
измамена од гласот на далечината.Да, се мина веќе и свршено сè е.
Сè ко молња денес згасна во темнината.
Пa ceгa сум море каде пустош тлее
и солза сум само в зеница истината.
# 15
Co лажна убавина ги обвива предметите
и им дава облик на вистинско збивање.
Ги измамува луѓето…и само сo поетите
има допир силен ко најприсно сливање.
Caл нив им ги отвора широко зениците
топли од сонувања за дни недонесени,
меѓу сите предели ги брише границите…
Затоа поетите гледаат занесени.
Ноќта е заборав, заборавот успивање,
кога сите мисли на праг ги оставаме.
Денот клика возбудено: памети ме, памети ме,
ко пролетни води твое сум разливање,
a ноќта: пополека се’ да забораваме.
Се откина од гранката сам, полека и несетено
и остана во воздухот да лебдее така.
Мислејќи дека е жолта пеперуга, детено
пружи по него рака.